STAGE: Η αποθέωση της πολιτικής αθλιότητας…

Παλιότερα λέγαμε ότι εκεί που σταματάει η λογική αρχίζει ο στρατός.
Μετά την τραυματική εμπειρία της Καραμανλικής διακυβέρνησης θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι εκεί που σταματάει η πολιτική ηθική αρχίζει ο νεοκαραμανλισμός.

Η οικονομική χρεωκοπία της χώρας και των κατοίκων της ίσως αποδειχθεί τελικά ότι δεν είναι το μεγαλύτερο από τα δεινά, που επεσώρευσαν στον τόπο οι τελευταίες κυβερνήσεις της δεξιάς.
Μεγαλύτερο έγκλημα θα αποδειχθεί η απαξίωση των θεσμών, η κατάργηση κάθε έννοιας ηθικής στο δημόσιο βίο, η αγιοποίηση της πολιτικής φαυλότητας, η μαζική εκπαίδευση του πληθυσμού στην αντίληψη ότι η ιδιοτέλεια είναι συνώνυμη με την καπατσοσύνη και ο ατομικός πλουτισμός είναι η τελείωση του σύγχρονου ανθρώπου και επομένως ευλόγως αποτελεί τον υπέρτατο «σκοπό που αγιάζει τα μέσα».

Ήδη από το Σεπτέμβριο του 2008 είχαμε διαγνώσει ότι σ’ αυτές τις κυβερνήσεις : «Το πιο τρομακτικό είναι η αλαζονεία της εξουσίας, που με πρωτόγνωρη κυνικότητα υποστηρίζει το νομότυπο της ιδιοτέλειας στην άσκηση της διοικητικής λειτουργίας και διεκδικεί θαρραλέα την νομιμοποίηση της πολιτικής αναλγησίας».
Είχαμε προβλέψει ότι «Συμπτώματα παρακμιακού εκτροχιασμού σε συνδυασμό με οικονομικές αντιαναπτυξιακές πολιτικές δημιουργούν αναπότρεπτα ένα εκρηκτικό κοινωνικό μείγμα, το οποίο ιστορικά κατά το παρελθόν οδήγησε σε νομοτελειακή κατάρρευση ακόμη και αυτοκρατορικά καθεστώτα.»
Και είχαμε κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου ότι «τα σάπια καθεστώτα δεν πέφτουν πάντοτε σαν ώριμα φρούτα.
Μερικές φορές λειτουργούν σαν την φυλλοξήρα, που καταστρέφει ολοσχερώς το ίδιο το δένδρο…»

Ένα χρόνο μετά όλοι πλέον αρχίζουν να διακρίνουν ότι το ηθικό έλλειμμα της διακυβέρνησης Καραμανλή πρέπει να αξιολογηθεί ως απείρως επαχθέστερο του οικονομικού ελλείμματος και προφανώς πολύ δυσκολότερα αντιμετωπίσιμο.Η νομοτελειακή κατάρρευση του παρακμιακού κυβερνητικού καθεστώτος επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά από το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα και δεν χωρεί δυστυχώς καμιά αμφιβολία ότι η παρασιτική δραστηριότητα των γνωστών-αγνώστων τρωκτικών, που κατέκλυσαν τον τόπο από το Άγιο όρος μέχρι τα ανώτερα επίπεδα των διοικητικών αρχών της πρωτεύουσας (και όχι μόνον), δεν περιορίσθηκε απλώς στην απομύζηση κάθε οικονομικής ικμάδας του τόπου, αλλά υπονόμευσε σε βάθος όλους τους οικονομικούς τομείς (δημόσιους και ιδιωτικούς) και έπληξε ανεπανόρθωτα την κοινωνική συνοχή και ασφάλεια στο εσωτερικό, καθώς και την αξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό.

Διδακτικό παράδειγμα για το σημείο, που μπορεί να φθάσει ο πολιτικός αμοραλισμός, είναι η εκμετάλλευση της ανάγκης χιλιάδων νέων ανθρώπων και ο εγκλωβισμός τους σε μια αδιέξοδη ομηρία από αναίσχυντους παλαιοκομματικούς πολιτικάντηδες.
Οι άθλιοι αυτοί αδίστακτοι ψηφοθήρες δεν δίστασαν να εξαπατούν ψηφοφόρους του κόμματός τους, νέα παιδιά και ανθρώπους που ονειρεύονταν μια θέση στο δημόσιο.
Τους έταζαν διορισμό σε εύθετο χρόνο και τους καθιστούσαν δουλοπάροικους διαφόρων υπηρεσιών του δημοσίου ή της τοπικής αυτοδιοίκησης, ανανεώνοντας κάθε φορά προεκλογικά τις απατηλές υποσχέσεις τους.
Και οι δύσμοιροι εξαπατημένοι ψηφοφόροι έχαναν τα χρόνια τους δέσμιοι φρούδων ελπίδων, ανασφάλιστοι, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, εισπράττοντας ένα πενιχρό ξεροκόμματο, ώστε οι υποτιθέμενοι πολιτικοί προστάτες τους να συντηρούν μια εξαθλιωμένη κομματική πελατεία, που να τους εξασφαλίζει την παραμονή τους στην εξουσία και σε κάποιες περιπτώσεις το πλούσιο δικό τους «φαγοπότι» εις βάρος της δημόσιας περιουσίας.

Και το αποκορύφωμα του πολιτικού θράσους είναι ότι όλοι αυτοί που έστησαν κι εκμεταλλεύτηκαν ή κάλυψαν επί μια πενταετία αυτόν τον εκμαυλιστικό μηχανισμό, περιέρχονται τώρα αναίσχυντα τα κανάλια χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για τα θύματά τους και λοιδορώντας την νεοσύστατη κυβέρνηση, που προσπαθεί να βάλει τάξη στο απερίγραπτο χάος που παρέλαβε.
Την ίδια στιγμή αυτοπροβαλλόμενοι ως «εκπρόσωποι» των stagiers επιτίθενται με σφοδρότητα στο «ανάλγητο βαθύ ΠΑΣΟΚ» ή στο «κράτος που αποδεικνύεται αναξιόπιστο», ενώ είναι κοινώς γνωστό ότι σ΄αυτή την κατηγορία βρίσκονται αποκλειστικά ψηφοφόροι της ΝΔ, που επεδίωξαν μέσω των πολιτικών τους γνωριμιών να παρεισφρήσουν στο Δημόσιο από την πίσω πόρτα, την ώρα που χιλιάδες άλλα παιδιά «ενός κατώτερου θεού» ξεροστάλιαζαν στις ουρές του ΑΣΕΠ και εξευτελίζονταν σε στημένες συνεντεύξεις χωρίς καμιά ελπίδα διορισμού, ανεξαρτήτως βιοτικών αναγκών ή πολυάριθμων τυπικών προσόντων.
Κι από την άλλη μια αξιοθρήνητη πέραν του ΠΑΣΟΚ αριστερά, που δεν ικανοποιείται με την κατάργηση των stages στο δημόσιο, απαιτεί το μείζον τουτέστιν την κατάργησή τους και στον ιδιωτικό τομέα, αλλά επιδίδεται σε ένα άκρατο λαϊκισμό ζητώντας γενικώς και αορίστως την αποκατάσταση όλων των όμηρων μετά τη λήξη της ομηρίας τους. Πρόκειται για άνευ προηγουμένου λαϊκιστικό παραλογισμό στη βάση του οποίου δεν βρίσκεται κάποια υπεύθυνη πολιτική πρόταση, αλλά η συνήθης ανέξοδη αναζήτηση κάποιας αόριστης πολιτικής ταχυδακτυλουργίας. Από κοντά τους και ο γνωστός αυτοαποκαλούμενος σατυρικός διασκεδαστής, που τα τελευταία χρόνια έχει αναλάβει εργολαβικά μέσω των πανάκριβων τηλεοπτικών παραστάσεών του να επιτίθεται υστερικά στο ΠΑΣΟΚ, και να υποστηρίζει συστηματικά το ενιαίο συντηρητικό αριστεροδέξιο μέτωπο με χοντροκομμένα αστεία και λαϊκιστικά παραληρήματα.

Αιδώς Αργείοι.
Δεν λάβατε αν μη τι άλλο μήνυμα από τις πρόσφατες εκλογές ότι αυτός ο λαός βαρέθηκε να προσπαθείτε να τον ταΐσετε «κουτόχορτο»;
Δεν ντρέπεστε να υποτιμάτε τόσο την νοημοσύνη της νέας γενιάς;

Η όποια δικαιολογημένη οργή ή αγανάκτηση των stagiers θα πρέπει να στραφεί αποκλειστικά στους πραγματικούς υπαίτιους αυτής της απατηλής ψηφοθηρίας και τα αντιαισθητικά αριστερά και δεξιά εξαπτέρυγά τους.
Το πάθημα αυτών των ανθρώπων θα πρέπει να γίνει μάθημα στη νέα γενιά να επιλέγει το δρόμο της αξιοκρατίας και της νομιμότητας για το κτίσιμο του μέλλοντός της.
Θα πρέπει να γίνει κίνητρο για τις υγιείς πολιτικές δυνάμεις να συστρατευθούν με την κυβέρνηση σε μια παλλαϊκή προσπάθεια κάθαρσης της πολιτείας, ανασυγκρότησης των θεσμών, επαναφοράς της ηθικής στη διακυβέρνηση και της νομιμότητας στην λειτουργία του κράτους.
Θα πρέπει επιτέλους να επικρατήσει η λογική ότι το βιοτικό πρόβλημα των νέων ανθρώπων δεν μπορεί να λυθεί με την πρόσδεσή τους στο άρμα αναίσχυντων πολιτικών απατεώνων, αλλά με την εξυγίανση της οικονομίας και την ανάπτυξη της χώρας, ώστε να «μεγαλώσει» επαρκώς «η πίττα» και να προκύψουν επαρκείς ευκαιρίες για όλους ισότιμα και αξιοκρατικά.

Θα πρέπει από κοινού να συστρατευθούμε στον αγώνα για την κατάκτηση του «ευ ζην» εγκαταλείποντας τη λογική του ευκόλως ζείν και κυρίως την τακτική του λάθρα και αντικοινωνικώς πλουτίζειν.

Η νέα κυβέρνηση κινείται γρήγορα προς την σωστή κατεύθυνση με το νομοσχέδιο για την ανακούφιση των θυμάτων της τοκογλυφίας των τραπεζών.
Χρήσιμη επίσης θα ήταν οποιαδήποτε πρωτοβουλία της εκκλησίας για την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας προς στήριξη των κυβερνητικών προσπαθειών επ’ ωφελεία του χειμαζόμενου ποιμνίου.(Πρακτική που εξ άλλου εφαρμόσθηκε κατ' επανάληψη στη Βυζαντινή περίοδο, της οποίας το σύγχρονο αρχιερατικό κατεστημένο δηλώνει φανατικός θιασώτης και αποκλειστικός πνευματικός κληρονόμος, καθώς και δια χρυσοβούλων εκλεκτός δωρεοδόχος).
Σε κάθε περίπτωση άμεση είναι η ανάγκη αυστηρής εφαρμογής ων ευρωπαϊκών κανόνων προστασίας της αγοράς από τους κερδοσκόπους και τα καρτέλ.

Και βέβαια συναφώς με το σημερινό μας θέμα πρώτιστο καθήκον των πολιτών να απαιτήσουν και της κυβέρνησης να μεριμνήσει ώστε να εξατομικευθούν και αποδοθούν οι ευθύνες σ’ αυτούς, που καταχράσθηκαν τον ιδρώτα του ελληνικού λαού και να υποχρεωθούν να επιστρέψουν στα δημόσια ταμεία, ότι ανεντίμως οικειοποιήθηκαν.
Αυτό αποτελεί αναγκαίο όρο:
Α) για να νομιμοποιηθεί το πολιτικό προσωπικό να ζητήσει την ουσιαστική εμπιστοσύνη και την έμπρακτη στήριξη των πολιτών,
Β) για να νομιμοποιηθούν οι φορολογικοί μηχανισμοί να απαιτήσουν από τους φορολογουμένους συνέπεια στις φοροδοτικές τους υποχρεώσεις και
Γ) για να αποθαρρυνθούν οι επίδοξοι εξουσιαστές, που θεωρούν την πολιτική κερδοσκοπικό επάγγελμα, την συμμετοχή στα κόμματα εξουσίας κατάταξη σε ληστρική συμμορία και το ελληνικό δημόσιο ως λάφυρο του νικητή των εκλογών.

Θα πρέπει επί τέλους να γίνει κοινά αντιληπτό ότι τα αδικήματα μπορεί να παραγράφονται, τα πολιτικά λάθη μπορεί να συγχωρούνται, αλλά τα εγκλήματα κατά της κοινωνίας δεν μπορεί να παραμένουν ατιμώρητα, οι καταχραστές του δημοσίου δεν μπορεί να ενθαρρύνονται στην άσκηση της αντικοινωνικής δραστηριότητάς τους και τα πολιτικά κόμματα σε καμιά περίπτωση δεν νομιμοποιούνται να τους υποθάλπουν είτε με την συγκάλυψη είτε με την κακώς εννοούμενη "γενναιοψυχία" τους.

Διάλογος με τον ΔΩΔΩΝΑΙΟ με αφορμή τις ιστορικές ανακυκλήσεις.

Στην προηγούμενη ανάρτησή μας ο διαδικτυακός μας φίλος Δωδωναίος μας χάρισε ένα εξαιρετικό σχόλιο.

Επειδή πιστεύουμε ότι η πρώτη σελίδα ενός ιστολογίου θα πρέπει να παραχωρείται ευχαρίστως στους επισκέπτες, όταν οι ιστολόγοι δεν έχουν κάτι πιο αξιόλογο να πουν, θεωρούμε χρήσιμο να παραθέσουμε σήμερα αυτούσιο το κείμενο του καλού μας Δωδωναίου και εμείς απλώς να συνεισφέρουμε τις σχετικές μας σκέψεις.

Ιδού λοιπόν το εποικοδομητικό κείμενο του Δωδωναίου:

Γύρνα λίγο την Ιστορία στην 16η Σεπτεμβρίου 2007 (έτοιμος για παραίτηση ο Γιώργος) και πριν το κάνει, εμφανίζεται ο «ευτραφής επίδοξος» Β.Β στο Ζάππειο και δηλώνει «παρών».
Βέβαια η παραίτηση ΓΑΠ δεν έγινε .
Ήτανε τότε που προσωπικά επαναδραστηριοποιήθηκα (ύστερα από 10 χρόνια πολιτικής αδράνειας) στο ΠΑΣΟΚ.
Ξανά πάλι στις επάλξεις τότε και ολόθερμος υποστηρικτής του ΓΑΠ, έτσι για να μην τον κάνουν «κιμά» τα ποικιλώνυμα εκδοτικο – οικονομικά συμφέροντα.
Και αυτό γιατί δεν τους ήτανε δεδομένος και υποχείριό τους.
Από καθαρά πολιτικό ένστικτο, η πλειονότητα του κόσμου του ΠΑΣΟΚ, στήριξε τον ΓΑΠ (εκτιμώντας ή όχι τις ηγετικές του δυνατότητες και χωρίς αυτό να είχε καμία σημασία). Το έκανε ο Λαός του ΠΑΣΟΚ κυρίως για να στηριχθεί η Μεγάλη Προοδευτική Δημοκρατική Παράταξη.
Τότε οι «διάλογοι» του Forum του ΠΑΣΟΚ, γράψανε ιστορία.
Τώρα η Ιστορία επαναλαμβάνεται με το άλλο μεγάλο «κόμμα εξουσίας την Ν.Δ»
Και σε περιόδους αναταραχής e-φίλε μου Choricos, βγαίνουν ξέρεις πολλά στην επιφάνεια (όπως βγήκανε και με μας. Να μην το λησμονούμε)
Είναι όπως αναδύονται τα σαπρόφυτα και τα άλλα κατακάθια από τον βυθό μιας τούμπας όταν βίαια εισβάλει σε αυτή ο χείμαρρος της βροχής
«Vae victis» είπε ο Γαλλάτης νικητής όταν κατέλαβε την αρχαία Ρώμη. Κατά το ελληνικό μεθερμηνευόμενο:«Ουαί τοις ηττημένοις»
Επειδή είμαστε «πολιτικά πολιτισμένοι» άνθρωποι, ας ευχηθούμε στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να κάνει την αυτοκριτική του και να βρει γρήγορα τον βηματισμό του.
Και αυτό γιατί μια ισχυρή αντιπολίτευση, ετεροκαθορίζει την Κυβέρνηση μας προς τον σωστό δρόμο για τα συμφέροντα του Λαού και «επ ωφελεία της Πατρίδας»


Και να και το δικό μας σχόλιο:

Πράγματι η πλατιά λαϊκή βάση του Κινήματος βγήκε στο προσκήνιο όταν διαισθάνθηκε ότι απειλείται οριστική μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ σε ένα κόμμα νεοφιλελεύθερης αντίληψης με σοσιαλδημοκρατικό προσωπείο.

Παρά τον φαινομενικά έντονο προσωπικό χαρακτήρα εκείνης της εκλογικής διαδικασίας για την ανάδειξη νέου προέδρου, στην πραγματικότητα ο αγώνας ήταν ιδεολογικός και γι’ αυτό είχε δίκαιο ο κ. Βενιζέλος, που χαρακτήρισε την ομάδα του «ρεύμα».

Εξ αιτίας ακριβώς της σπουδαιότητας του υπαρξιακού για το ΠΑΣΟΚ διακυβεύματος (σοσιαλισμός ή σοσιαλδημοκρατικός φιλελευθερισμός) η διαπάλη υπήρξε τόσο μαζική έντονη, σκληρή και πολλές φορές εκτός δεοντολογικών ορίων.

Και επειδή από το αποτέλεσμα της συγκεκριμένης διαδικασίας εξηρτάτο όχι απλώς το μέλλον των υποψηφίων προέδρων ή του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της συνόλης ελληνικής κοινωνίας, στον αγώνα ορθώς επισημαίνεις ότι δεν συμμετείχαν μόνο οι φίλοι του κόμματος, αλλά το σύνολο της κοινωνίας και όλα τα μικρά και μεγάλα συμφέροντα ατομικά και συλλογικά, πολιτικά, οικονομικά, εκκλησιαστικά κ.λ.π τόσο στην Ελλάδα όσο και στο Εξωτερικό έσπευσαν να στοιχηθούν στην πτέρυγα του υποψηφίου της αρεσκείας τους.

Ευτυχώς εκείνη η μάχη είχε αίσια έκβαση ακριβώς γιατί η τελική κρίση αφέθηκε στις πλατιές λαϊκές μάζες και όχι στους, όπως παρά ταύτα αποδείχθηκε, πανίσχυρους και καλοστημένους μηχανισμούς, που λίγο έλειψε να αλώσουν τότε το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα.

Όμως όπως συνηθίζω πάντα να λέω ο αγώνας συχνά δικαιώνεται, αλλά ποτέ δεν τελειώνει.

Τα «συμφέροντα» είναι πάντα εκεί, δεν παραιτούνται ποτέ των επιδιώξεών τους, δεν σταματούν ποτέ την προσπάθειά τους να ανατρέψουν τους συσχετισμούς και να επιτύχουν τα σχέδιά τους.

Έτσι και η ιδεολογικοπολιτική πάλη θα συνεχίζεται πάντα εντός της κοινωνίας και θα αντικατοπτρίζεται αναπόφευκτα και μέσα στο ΠΑΣΟΚ και προφανέστατα και μέσα στην ίδια την Κυβέρνηση σφραγίζοντας την όποια ασκούμενη κατά περίπτωση κυβερνητική πολιτική.

Καθ όμοιο λόγο θεωρώ ότι και τα συμβαίνοντα στην ΝΔ υπερβαίνουν τα στενά όρια μιας εσωκομματικής εκλογής, όπως συγκεκριμένοι μηχανισμοί της αποτυχημένης και συνολικά αποδοκιμασθείσας ηγετικής ομάδας προσπάθησαν σκοπίμως από την πρώτη στιγμή να προπαγανδίσουν και να κατοχυρώσουν οργανωτικά.

Το ζήτημα του Αρχηγού ενός κόμματος εξουσίας, τουτέστι του εν δυνάμει αυριανού Πρωθυπουργού, αφορά το σύνολο της κοινωνίας και είναι νομοτελειακά αναμενόμενο ότι και πάλι όλες οι ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις και οι διάφορες ομάδες συμφερόντων θα σπεύσουν να στοιχηθούν σ’ αυτή τη σύγκρουση.

Την άποψή αυτή πιστεύω ότι την δικαιώνει ήδη η υγιής αντίδραση της βάσης της ΝΔ, που ακύρωσε εν πολλοίς τις μηχανορραφίες της ηγεσίας και την ανάγκασε να συρθεί σε μια διαδικασία πιο ανοικτή και πιο μακράς διάρκειας.

Παρόλα αυτά είναι ξεκάθαρο ότι η ηγετική νομενκλατούρα μάχεται λυσσαλέα σε μια δεύτερη γραμμή άμυνας, που επιδιώκει βουβές διαδικασίες εκλογής, χωρίς ιδεολογικοπολιτικές αντιπαραθέσεις και κυρίως χωρίς απολογισμό και κριτική, ώστε να κατοχυρωθεί το κουκούλωμα της πρωτόφαντα σκανδαλώδους διακυβέρνησης αυτής της μαύρης για την πατρίδα πενταετίας.

Είναι προφανές ότι μια τέτοια εξέλιξη εξυπηρετεί μόνο μια μικρή παρέα διαπλεκόμενων πολιτικών, επιχειρηματικών, εκκλησιαστικών κ.λ.π συμφερόντων.

Είναι απολύτως αντίθετη με το συμφέρον του λαού και του τόπου, αλλά και αυτής της ΝΔ ως μεγάλης ιστορικής πολιτικής παράταξης, την οποία θα βαραίνει διαχρονικά το άγος των βαρύτατων σκανδάλων και των ευθυνών, που οι απαράδεκτοι χειρισμοί του απερχόμενου προέδρου της διένειμαν στο σύνολο των μελών και των οπαδών, αφού δεν είχε το θάρρος ή την βούληση να τις επιμερίσει στους πραγματικούς υπαιτίους.

Επομένως οι φίλοι και οι οπαδοί αυτού του κόμματος καλούνται να αναλάβουν οι ίδιοι την πρωτοβουλία της κάθαρσης και ανασυγκρότησης, αφού οι τέσσερεις υποψήφιοι αρχηγοί (ιδιαίτερα οι τρείς επικρατέστεροι) βαρύνονται οι ίδιοι αλληλεγγύως και εις ολόκληρον για την καταστροφική πενταετή διακυβέρνηση και ως εκ τούτου θα βαδίσουν στην πεπατημένη της συγκάλυψης και της στερεότυπης άφεσης αλλήλοις των αλλήλων αμαρτιών.

Καθ’ όμοιον λόγο η νέα Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν δικαιούται να συμμετάσχει σ’ αυτήν την προδήλως σχεδιαζόμενη συγκάλυψη είτε εξ αμελείας, είτε επιδεικνύοντας μια κακώς εννοούμενη μεγαλοψυχία.

Αντίθετα υποχρεούται να ξεκαθαρίσει τα ερίφια από τα πρόβατα του πολιτικού συστήματος, το οποίο έχει ανάγκη άμεσης ανάκτησης της χαμένης τιμής και αξιοπιστίας του και δεν αντέχει άλλους συμβιβασμούς σε θέματα ηθικής, ούτε άλλους συμψηφισμούς σε θέματα διασπάθισης και αρπαγής του δημοσίου χρήματος.

Σε μια περίοδο σαν αυτή, όπου η χώρα έχει περιέλθει σε αισχροτάτη ένδεια και οι πλείστοι των πολιτών βρίσκονται αντιμέτωποι με το φάσμα της εξαθλίωσης, οι κυβερνώντες οφείλουν να αναζητήσουν και να αποδώσουν ευθύνες όπου και σε οποίους αναλογούν.

Προτού ζητήσουν από τον λαό να εκπληρώσει τις όποιες δυσβάστακτες φορολογικές υποχρεώσεις του προς την πολιτεία, οφείλουν να αναζητήσουν τους καταχραστές του δημοσίου χρήματος και να αποδώσουν δικαιοσύνη.

Το οφείλουν στην πατρίδα, το οφείλουν στους πολίτες, το οφείλουν στις νεότερες γενιές.

Αν δεν το πράξουν θα αποδειχθούν κατώτεροι των περιστάσεων και των προσδοκιών της ιστορικής συγκυρίας, γιατί αυτό αποτελεί παλλαϊκό αίτημα όλων των εντίμων πολιτών ανεξαρτήτως κομματικής ταυτότητας.

Όσοι όλα αυτά τα χρόνια επιδόθηκαν σε πλιάτσικο εις βάρος της δημόσιας περιουσίας, πολιτικοί, δημόσιοι λειτουργοί, εκκλησιαστικοί «πατέρες» και όποιοι άλλοι θα πρέπει να παραδοθούν στην δημόσια καταισχύνη, αν μη τι άλλο προς γνώση και συμμόρφωση των επόμενων επίδοξων εξουσιαστών.

ΝΔ: Με άρωμα βυζαντινής παρακμής....

«Aλλ' έοικε πως τα τοιαυτα ήθη των ανθρώπων παλίμβολα και πολλά χρώματα μεταλαμβάνοντα κατά τας των πραγμάτων μεταβολάς, και τω μεν κοινώ οι τοιούτοι πάντες αξύμφοροι, εαυτοίς δε εισιν άσφαλστατοι το κατ' αυτούς και μόνους ξυμφέροντα διοικονομούμενοι και ως τα πολλά αποτυγχάνοντες.»

"Αλλά φαίνεται ότι τέτοιο είναι το ποιόν αυτών των ανθρώπων. Με ευκολία αλλάζουν αποχρώσεις και γνώμες ανάλογα με τη μεταβολή των περιστάσεων. Και σε ότι αφορά το κοινό συμφέρον είναι εντελώς άχρηστοι, διότι μόνο για τα προσωπικά τους θέματα ενδιαφέρονται και μόνο για τη δική τους σταδιοδρομία φροντίζουν και ως συνήθως τελικά σε όλα αποτυγχάνουν". (Άννα Κομνηνή- Αλεξιάς).



Είναι να απορεί κανείς με τις απίθανες μετακινήσεις των στελεχών της ΝΔ κατά το τελευταίο διάστημα. Με προεξάρχοντα τον απερχόμενο αρχηγό, διαγκωνιζόμενους σε ευκαμψία τους επερχόμενους μνηστήρες, ασθμαίνοντα και καταϊδρωμένο τον κ. Σιούφα έχουν αποδυθεί σε μια απίστευτη κουτρουβάλα, προσπαθώντας να προσαρμοσθούν στοιχειωδώς στην διογκούμενη οργή της λαϊκής βάσης και να συγκρατήσουν μια ελάχιστη επαφή με το κοινό νεοδημακρατικό αίσθημα που απειλεί να τους πάρει σβάρνα.

Ανίκανοι να εκτιμήσουν σωστά τα μηνύματα των καιρών και υποτιμώντας οικτρά τη νοημοσύνη των ψηφοφόρων και των οπαδών τους ο κ. Καραμανλής με την κα Μπακογιάννη επινόησαν την επείγουσα μεταβίβαση της αρχηγίας μέσα από ένα μονοήμερο συναπάντημα εκλεκτόρων με δεδομένες προδιαγραφές, μέσω μιας απόλυτα ελεγχόμενης οργανωτικής επιτροπής.

Είχαμε αμέσως μετά τις εκλογές προβλέψει (και σίγουρα όχι μόνο εμείς) ότι αυτές οι μεθοδεύσεις δεν θα μπορούσαν να εφαρμοσθούν.
Σε διάστημα μόλις είκοσι ημερών μια αφόρητη πίεση από ολόκληρη την ελληνική κοινωνία ανάγκασε πρώτα τον κ. Σαμαρά, μετά την κα Μπακογιάννη και λίγο –λίγο όλα τα στελέχη να υιοθετήσουν την αρχική ιδέα Αβραμόπουλου για εκλογή από τη βάση μέσα από ανοικτές διαδικασίες σε εύλογο χρονικό διάστημα.
Ο ίδιος ο απερχόμενος αρχηγός, ο εμπνευστής της αστραπιαίας αριστίνδην διαδοχής, εμφανίσθηκε στην συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας, ως ένθερμος θιασώτης της εκλογής μέσω της πλέριας και ανοιχτής «οχλοκρατίας».
Όσο για τον κο Σιούφα αυτός πια δεν προλαβαίνει πρωΐ-μεσημέρι-βράδυ να αλλάζει τους οργανωτικούς κανόνες του παιχνιδιού, αφού η αυθόρμητη δυσφορία της βάσης αναποδογυρίζει στο πέρασμά της ένα προς ένα τα οργανωτικά αναχώματα, που προσπαθεί μάταια να στήσει. Τελευταίο παράδειγμα η ημερομηνία διεξαγωγής του συνεδρίου.
Και σίγουρα πολλά ακόμα οργανωτικά τερτίπια θα ανατραπούν τις επόμενες μέρες στην πορεία προς το συνέδριο.

Θλιβερές φιγούρες τα διάφορα στελέχη των απαράδεκτων κυβερνήσεων του κ. Καραμανλή, που παρασυρμένοι από κάποιους εξ ίσου απαράδεκτους δημοσιογράφους έχουν καταντήσει γυρολόγοι των καναλιών σε θλιβερά μονοκομματικά πάνελ και επιδίδονται σε μια απέλπιδα προσπάθεια να περισώσουν την χαμένη τιμή της καταστροφικής πενταετίας.
Υποκρινόμενοι ότι τίποτε δεν έχει συμβεί, ότι δεν έκαναν κανένα λάθος, ότι εθήτευσαν σε κυβερνήσεις όμορφες, άγιες, ηθικές, αγγελικά πλασμένες.
Επιδεικνύοντας θρασύτατη αδυναμία να αφουγκρασθούν την αποδοκιμασία και την οργή του κόσμου συνεχίζουν να προκαλούν με την παραδοσιακή αλαζονεία και τις ασύστολες ψευδολογίες τους.
Όλοι αυτοί βεβαίως συνεχίζουν να πλανώνται σε σχέση με την έκταση της λαϊκής αγανάκτησης και την ανυπαρξία περιθωρίων να μεθοδεύσουν τις εξελίξεις σύμφωνα με τα προσωπικά τους συμφέροντα και κάνοντας χρήση παλιών ξεπερασμένων συνταγών.

Είχαμε εγκαίρως προειδοποιήσει ότι αυτοί, που οδήγησαν την χώρα στα πρόθυρα της χρεωκοπίας και την παράταξή τους στην απόλυτη απαξίωση δεν δικαιούνται να αυτοπροβάλλονται ως οι αρμόδιοι για την αναγέννηση της ΝΔ και ως οι καταλληλότεροι για επόμενοι Πρωθυπουργοί.
Κι όσο οι μέρες περνούν τόσο η εξελίξεις θα επιβεβαιώνουν την άποψη μας ότι η ΝΔ χρειάζεται κάθαρση και ριζική αλλαγή ολόκληρης της ηγετικής της ομάδας και ότι αν αυτό δεν το αντιληφθούν οι «πρωτοκλασάτοι» τότε η βάση θα τους παραμερίσει.

Και αν εμείς δεν είμεθα αρκετά πειστικοί, ας κατανοήσουν ότι ο δικός τους κος Κοκκινούλης, ο αγροτοσυνδικαλιστής εκ Λαρίσης ορμώμενος, που τους έκραξε όλους αυτούς συνολικά οριζοντίως και καθέτως στην προχθεσινή εκπομπή του κ. Χατζηνικολάου, δεν είναι ένας και μοναδικός «κούκος», αλλά σίγουρα είναι προπομπός της ανοίξεως δηλωτικός.

Οι προγραμματικές δηλώσεις, οι αμετανόητοι, οι ιππότες της ελεεινής μορφής και τα παπαγαλάκια

Αυτή τη φορά όσοι είχαν την αντοχή να παρακολουθήσουν την τριήμερη διαδικασία της Βουλής για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης θα πρέπει να έμειναν αρκετά ικανοποιημένοι.Τουλάχιστον δεν θα έπληξαν.

Οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης ήταν ότι καλλίτερο έχουμε ακούσει τα τελευταία 15 χρόνια. Τόσο καλές που κανείς από τους τριακόσιους δεν βρήκε κάτι να εναντιωθεί επί της ουσίας.

Η γενική εικόνα των Υπουργών συνέθεσε την αίσθηση μιας καλοστημένης ομάδας, με όραμα, ρεαλιστικούς στόχους και συγκροτημένο σχέδιο δράσης.

Ο κ. Παπανδρέου, οι Υπουργοί και η αγορητές της συμπολίτευσης εξέπληξαν ομολογουμένως θετικά τους θεατές και σίγουρα δυσάρεστα τους συναδέλφους τους στη Βουλή.

Το αποτέλεσμα ήταν οι λοιποί αρχηγοί να δυσκολευθούν ιδιαίτερα στο ρόλο τους.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η παραδοσιακή άρνηση ψήφου εμπιστοσύνης εδράστηκε σε δευτερεύουσες ενστάσεις και όχι σε ουσιαστικές αντιρρήσεις.

Υπήρξε εμφανές (και εν πολλοίς αναμενόμενο) ότι ο κ. Καραμανλής ουδόλως ενδιαφερόταν για την άσκηση αντιπολίτευσης. Μοναδικό του μέλημα πως θα αξιοποιούσε την ευκαιρία ώστε να εξυπηρετήσει τον ένα και μοναδικό προσωπικό του στόχο: Να αποσυρθεί αβρόχοις ποσί, χωρίς να προκληθεί σοβαρή συζήτηση γύρω από τα δικά του πεπραγμένα. Γι αυτό απέφυγε την παραμικρή οξύτητα, για αυτό υπήρξε πληκτικά συναινετικός, για αυτό δε δίστασε να φθάσει στην πρωτόγνωρη για τα κοινοβουλευτικά ειωθότα ακρότητα να αποφύγει ακόμη και την δευτερολογία.

Τα σχέδιά του χάλασαν όμως ο κ. Σαμαράς και μερικοί αμετανόητοι τέως πρωτοκλασάτοι των κυβερνήσεών του, που επέμειναν να υπερασπίζονται ανόητα το καταστροφικό τους κυβερνητικό έργο, καθώς και ο κ. Καρατζαφέρης, που αναμόχλευσε (ορθώς) τα θέματα της παραγραφής των σκανδάλων. Έτσι ο κ. Καραμανλής δεν απέφυγε τα χειρότερα, καθώς ο κ. Πάγκαλος (στο τελευταίο λεπτό της παράτασης) δήλωσε ευθέως και απερίφραστα ότι ανεξαρτήτως παραγραφής και ασχέτως προς την δικαστική εξέλιξη των υποθέσεων, η Κυβέρνηση προτίθεται να εξετάσει σε βάθος το σύνολο όλων αυτών των περιπτώσεων, που ζημίωσαν το δημόσιο συμφέρον, ώστε να υπάρξει τουλάχιστον καταμερισμός των πολιτικών ευθυνών.

Την φιλότιμη προσπάθειά του να πείσει τουλάχιστον τα στελέχη του κόμματός του για αποφυγή της εσωστρέφειας και φυγή προς τα εμπρός θα συνεχίσει αναγκαστικά ο τέως πρωθυπουργός και στην πρώτη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ και στο επόμενο διάστημα μέχρι την αντικατάστασή του στην προεδρία του κόμματός του, δεν θεωρούμε όμως πιθανόν να επιτύχει.

Ο κ. Καρατζαφέρης προσπάθησε να αναγάγει σε προτέρημα την συνήθη προχειρότητα του λόγου του, κάνοντας παρατήρηση στον κ. Παπανδρέου, που διαβάζει και δεν απαγγέλει από στήθους την ομιλία του στη Βουλή, ενώ επέπληξε και τον κ. Καραμανλή ότι υπήρξε η νεράϊδα, που μετέτρεψε σε κύκνο τον μέχρι χθες «ασχημόπαπο» κ. Παπανδρέου.

Πέραν της σχετικής φαιδρότητας, της προχειρότητας και της απελπιστικής μονοθεματικότητας του λόγου, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε στον κ. Καρατζαφέρη δύο επιτυχείς αναφορές. Η πρώτη είναι οι έντονες επισημάνσεις του για την ανάγκη διαλεύκανσης των σκανδάλων, που οδήγησαν στις προαναφερθείσες δηλώσεις Πάγκαλου, προς ανακούφιση του λαϊκού αισθήματος. Δεύτερον η ενστάσεις του ως προς την «κόκκινη γραμμή» στο Σκοπιανό, όπου τόσο η ΝΔ, αλλά κυρίως το ΠΑ.ΣΟ.Κ δεν έχουν προσφέρει πειστικά επιχειρήματα για το τι έχει αλλάξει, που δικαιολογεί την αλλαγή της «κόκκινης γραμμής» του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος δεν δεχόταν να χρησιμοποιήσουν τα Σκόπια τον όρο Μακεδονία ή παράγωγά του.

Η δήλωση βέβαια του κ. Παπούλια ότι αποδέχεται να παραμείνει στην προεδρία, υπήρξε σκληρό πλήγμα στην εικόνα του οξυδερκούς, διορατικού και εξαιρετικά πληροφορημένου πολιτικού, που επιδιώκει να προβάλλει για τον εαυτό του ο κ. Καρατζαφέρης, ο οποίος μερικές ώρες νωρίτερα από του βήματος της Βουλής επιδιδόταν σε κασσάνδρειες προβλέψεις, περί της εικαζομένης αρνητικής στάσης του Προέδρου.

Άτυχη υπήρξε και η ημέρα για τους ηγέτες της πέραν του ΠΑΣΟΚ αριστεράς, αφού μετά τις χιλιάδες των ψηφοφόρων τους φάνηκε ότι και το λαϊκό κίνημα άρχισε να τους γυρίζει την πλάτη. Ο λόγος για τους λιμενεργάτες του Πειραιά, οι οποίοι δέχθηκαν την επίσκεψη της κ. Παπαρήγα και του κ. Τσίπρα, που τους παρότρυναν να συνεχίσουν τον αγώνα ενάντια στην «αντιλαϊκή» κυβέρνηση, αλλά μια μέρα αργότερα στη Βουλή η κ. Κατσέλη ανήγγειλε την απόφασή τους για αναστολή της απεργίας. (Ας πρόσεχαν. Εμείς από την Παρασκευή είχαμε προειδοποιήσει ότι «οι ανιδιοτελείς εργαζόμενοι του λιμανιού θα επιδείκνυαν τη φρόνηση που απαιτούν οι περιστάσεις», χωρίς να έχουμε συνομιλήσει μαζί τους και χωρίς να έχουμε κάνει «ειδικό ρεπορτάζ», αλλά χρησιμοποιώντας απλώς το πολιτικό μας αισθητήριο και την κοινή λογική).

Και ο μέν κ. Τσίπρας έκανε μια αξιοπρεπή πρώτη εμφάνιση, αναφερόμενος κατά τη συνήθειά του σε μια περιπτωσιολογία επαγγελματικά αναξιοπαθούντων και διαφόρων ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων. Αναφορές άλλοτε ιδιαίτερα χρήσιμες, όμως περιττές στην προκειμένη περίπτωση διότι αυτή τη φορά ο λόγος του ίδιου του Πρωθυπουργού, αλλά και τα κατ’ ιδίαν μέτρα που εξηγγέλθησαν από το σύνολο των Υπουργών υπήρξαν μνημεία κοινωνικής ευαισθησίας. Έτσι η μονότονη επανάληψη της φράσης «δεν ακούσαμε τίποτε» για το ένα και «δεν ακούσαμε τίποτε» για το άλλο, οδήγησε μάλλον στην εντύπωση ότι ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ή όντως δεν παρακολούθησε τους κυβερνητικούς ομιλητές ή κατά το αρχαίο ρητό «τυφλός τα τ’ ώτα, τον τε νουν, τα τ’ όμματα εστί»…

Όσο για την κ. Παπαρήγα η απόστασή της από την σύγχρονη πραγματικότητα και από τις απαιτήσεις των καιρών υπήρξε τόσο κραυγαλέα, που οδήγησε τον κ. Παπανδρέου να επισημάνει ευστόχως ότι «το ΚΚΕ έχει εξαγγείλει τις τελευταίες πέντε ημέρες τόσες κινητοποιήσεις όσες δεν έκανε σε πέντε χρόνια», τον δε κ. Λεωνίδα Κύρκο να την προσομοιάσει με τον γνωστό Ισπανό ιππότη της ελεεινής μορφής. Στον αήθη για την σκληρότητά του πολιτικό χαρακτηρισμό του σεβάσμιου διανοητή της ελληνικής αριστεράς έχουμε να επισημάνουμε ότι είναι εύστοχος καθ’ όσον αφορά την αδυναμία της κ. Παπαρήγα να αντιληφθεί τα αιτήματα των καιρών. Όμως τον συμπαθή Δον Κιχώτη διέκρινε η καλοπιστία και ο ρομαντισμός, στοιχεία που προφανώς δεν έχουν σχέση με τα κίνητρα της ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ.

Τέλος παρά το πάθημα του κ. Καρατζαφέρη θα διακινδυνέψουμε και εμείς μια πρόβλεψη ότι τα συνήθη δημοσιογραφικά παπαγαλάκια μη έχοντας τι άλλο να προσάψουν στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης θα αρχίσουν την γκρίνια ότι οι κυβερνητικές εξαγγελίες είναι υπερβολικές και οικονομικά αδύνατο να εφαρμοσθούν.

Η απάντηση σε όλους αυτούς είναι πολύ απλή.

Οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης ήταν ότι καλλίτερο έχουμε ακούσει τα τελευταία 15 χρόνια. Τόσο καλές που κανείς από τους τριακόσιους δεν βρήκε κάτι να εναντιωθεί επί της ουσίας.

Αυτό και μόνο σημαίνει ότι στη χειρότερη περίπτωση είναι ένα προσκλητήριο για την ανάταξη της χώρας, για την καλυτέρευση της καθημερινότητας των πολλών.

Σε κάθε περίπτωση όλα τα εξαγγελθέντα αποτελούν εξειδίκευση της κεντρικής αξιακής ρήτρας «ΠΡΩΤΑ Ο ΠΟΛΙΤΗΣ». Ρήτρας αναμφισβήτητα σοσιαλιστικής.

Το ζήτημα λοιπόν, που τίθεται δεν είναι πόσο ακριβώς εφικτά είναι όλα αυτά. Το ζήτημα είναι πόσο θέλουμε να τα πραγματοποιήσουμε και πόσο είμαστε διατεθειμένοι να συστρατευθούμε σε μια κοινή προσπάθεια, που παραδεχόμαστε πως είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.

Το ζήτημα είναι να επιλέξουμε ανάμεσα στον «πηγαιμό για την Ιθάκη» ή στην ασφάλεια του χοιροστάσιου της Κίρκης του στείρου επικοινωνισμού.

Η ιστορική εξέλιξη του ανθρώπου στηρίζεται σε μια συνεχή προσπάθεια για το καλλίτερο, που πάντα προηγουμένως δομείται νοητικά ως οραματική σύλληψη. Αυτό χρειάζεται πολιτικό αισθητήριο, διορατικότητα ή έστω στοιχειώδη φαντασία.

Βεβαίως πάντα υπάρχουν οι μηδενιστές, οι χαοτικοί, οι οκνηροί, οι απαισιόδοξοι.

Η πρόοδος όμως, έστω και με κάποια πισωγυρίσματα, συνεχίζεται πάντα με τους οραματιστές, τους αγωνιστές, τους αισιόδοξους, τους μπροστάρηδες.

Για τους άλλους επίσης υπάρχει πάντα χώρος στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας…