Είναι κοινώς γνωστό ότι οι Αρχηγοί κρατών προωθούν
επιχειρηματικά συμφέροντα, αλλά αυτές οι πρωτοφανώς απροκάλυπτες δηλώσεις του
κου Ολάντ και του κου Σαμαρά υπήρξαν επιεικώς εξευτελιστικές.
Ουδείς έχει αυταπάτες και ουδείς είναι τόσο αφελής να
πιστεύει ότι οι διακρατικές σχέσεις, ακόμη και εντός συνασπισμών τύπου ΕΕ,
στηρίζονται σε βάσεις ανθρωπισμού, αλληλεγγύης, πολιτισμού και τα τοιαύτα.
Όλοι ήσαν πάντοτε σε θέση να αντιληφθούν, ότι από αρχαιοτάτων
χρόνων οι συναντήσεις αρχηγών κρατών πέραν του οποιουδήποτε επικοινωνιακού
μανδύα, βασικό στόχο είχαν πάντα την εξυπηρέτηση συμφερόντων, πρωτίστως
οικονομικών.
Δεν είναι άλλωστε δυνατόν να διαφύγει της προσοχής ότι, ασχέτως
με το επίσημο σκοπό των τέτοιου επιπέδου συναντήσεων, πέραν των υπουργών, των
υπηρεσιακών παραγόντων, των δημοσιογράφων, ο κάθε ηγέτης συνοδεύεται πάντα από
ευάριθμη ομάδα επιχειρηματιών.
Δεν θα είχε λοιπόν κανείς τη ν απαίτηση, και γιατί άλλωστε, η
επίσκεψη του Γάλλου Προέδρου να αποτελέσει
εξαίρεση σ’ αυτόν τον διαχρονικό κανόνα.
Αυτό που σίγουρα ανέμενε ο μέσος πολίτης ήταν σ’ αυτή την
επίσκεψη να τηρηθούν στοιχειώδεις κανόνες δεοντολογίας.
Διότι είναι άλλο πράγμα να συζητούν οι αρχηγοί επί ατζέντας
θεμάτων υψηλής πολιτικής και οι παρατρεχάμενοί τους να ασχολούνται με την πεζή
επιχειρηματικότητα. Και είναι εντελώς άλλο πράγμα ο κος Ολάντ να εμφανίζεται
περίπου ως ο πλούσιος αγοραστής και ο κος Σαμαράς ως ο απελπισμένος ξεπουλητής.
Αυτή η εικόνα των δύο ηγετών, όπου σχεδόν το σύνολο των
κοινών τους δηλώσεων περιεστράφη γύρω από τα επενδυτικά ενδιαφέροντα των
Γαλλικών επιχειρήσεων και την προθυμία του Ελληνικού κράτους να παραδώσει άνευ
ενδοιασμού οποιοδήποτε στοιχείο του εθνικού πλούτου ήταν απογοητευτική.
Απογοητευτική και για τις δύο χώρες.
Διότι είναι βεβαίως γνωστό ότι ιστορικά η Γαλλία απετέλεσε
σημαίνον μέλος της Δυτικοευρωπαϊκής αποικιοκρατίας και στήριξε επί αιώνες την
οικονομική της ευμάρεια στην εκμετάλλευση χωρών του τρίτου κόσμου. Αυτή όμως ήταν
η σκοτεινή, η εν πολλοίς αθέατη στην Ευρωπαϊκή ήπειρο πλευρά της εξωτερικής της
πολιτικής. Αντίθετα η εικόνα της Γαλλίας στην Ευρώπη ήταν συνδεδεμένη με τον
πολιτισμό, την ευγένεια, την ελευθερία του πνεύματος, τα προοδευτικά πολιτικά και κοινωνικά
ρεύματα. Κοιτίδα της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού, σημαιοφόρος της αστικής επανάστασης, αλλά και του Μάη του
68, η Γαλλία υπήρξε για τους λαούς της Ευρώπης διαχρονικά μια συμπαθής έως ινδαλματική
χώρα.
Ομοίως και η Ελλάδα μικρή, φτωχή, με μακρές περιόδους δουλείας,
καταπίεσης, ξενόδουλων κυβερνήσεων κ.λ.π, κατάφερνε πάντα να προβάλλει την
εικόνα της κοιτίδας της δημοκρατίας, των επιστημών και του πολιτισμού και να
απολαμβάνει συμπάθειας και σεβασμού ακόμη και στις δυσκολότερες στιγμές της.
Δυστυχώς αυτές οι φωτεινές εικόνες αμφοτέρων των χωρών εξέλειπαν
στην δημόσια εμφάνιση των δύο ηγετών.
Ο κος Ολάντ εμφανίσθηκε περίπου ως βουλιμικός αποικιοκράτης,
που σπεύδει να καταστήσει σαφείς τις επιλογές του σε σχέση με την εκμετάλλευση
των πλουτοπαραγωγικών πηγών της αποικίας. Ο δε κος Σαμαράς εμφανίσθηκε σαν ο
φτωχοσυγγενής φύλαρχος, έτοιμος να χαρίσει τα πάντα προκειμένου να κερδίσει την εφήμερη εύνοια
του Φράγκου ηγεμόνα.
Κατανοητή η αγωνία του Γάλλου Προέδρου να προλάβει τις
εξελίξεις, που έχουν ήδη δρομολογηθεί από την άσπονδη φίλη του Γερμανίδα Καγκελάριο.
Ευνόητη η σπουδή του να αποσπάσει κι αυτός το μερίδιο που του αναλογεί, στο
μεγάλο φαγοπότι, που έχει ήδη στηθεί γύρω από τα περιουσιακά στοιχεία και τις
πλουτοπαραγωγικές πηγές του τόπου.
Εξ ίσου κατανοητή και η επιθυμία του κου Σαμαρά να αποκτήσει
την έξωθεν συμπάθεια και αναγνώριση, σε μια περίοδο που έσωθεν μπορεί να
περιμένει μόνο πολιτική αντιπάθεια και κοινωνική κατακραυγή.
Όμως πιστεύουμε ότι η κοινή γνώμη προσδοκούσε και ο κος
Ολάντ να προωθήσει ευγενικότερα τα
επιχειρηματικά εθνικά του συμφέροντα και ο Έλλην Πρωθυπουργός να χειρισθεί
αξιοπρεπέστερα την εξυπηρέτηση των
προσωπικών πολιτικών του στόχων.
Δυστυχώς αμφότεροι εμφανίσθηκαν κατώτεροι των θεσμικών τους
ρόλων.
Γιατί ο πρώτος προέβαλλε το μελανό, το βάρβαρο, το αρπακτικό, το
αποικιοκρατικό πρόσωπο της χώρας του, που επιμελώς οι προκάτοχοί του είχαν
καταφέρει να κρατήσουν μακριά από την Ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Και γιατί ο δεύτερος αφέθηκε να παρουσιάσει μια
εικόνα μιζέριας, επαιτείας, ξενολαγνείας και ταπείνωσης.
Κρίμα γιατί ούτε ο Γάλλος , ούτε ο Έλληνας πολίτης μπορούν
να είναι ευχαριστημένοι από την εικόνα μιας Γαλλίας αρπακτικού και μιας Ελλάδας
που ευτελίζεται από ιστορικούς συμμάχους.
Κρίμα γιατί η Γαλλία
υπήρξε παραδοσιακά μια συμπαθής χώρα και για κακή της τύχη οι δύο αρχηγοί
έκαναν χθες ότι μπορούσαν για να σπάσουν
αυτή την παράδοση....
