ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Ο θνήσκων θεός, που αναγεννάται είτε ως Διόνυσος στην αρχαία Ελλάδα, είτε ως Μίθρας στη Ρωμαϊκή Μικρά Ασία, είτε με διάφορες άλλες μορφές απαντάται σχεδόν πανομοιότυπα σε όλες τις αρχαίες θρησκείες, σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.

Ενσαρκώνει το δέος των γεωργικών πληθυσμών απέναντι στο μυστήριο της φύσης, που μοιάζει να απονεκρώνεται τη χειμερινή περίοδο και να αναγεννάται στο ξεκίνημα της ανοίξεως.

Από αυτή την αναγέννηση εξαρτάται η επιβίωση του αρχαίου ανθρώπου, ο οποίος μη κατανοώντας την φυσική αλληλουχία του φαινόμενου, το δαιμονοποιεί και εναποθέτει στις θεϊκές δυνάμεις την ελπίδα του για την ομαλή επανάληψή του.

Όπως είναι φυσικό το διαχρονικό ιερατείο εκμεταλλεύεται την ευκαιρία να αξιοποιήσει και αυτόν τον υπαρξιακό φόβο του ανθρώπου προκειμένου με θεότητες και τελετουργίες να εδραιώσει την εξουσία του.

Ως νεότερη θρησκεία ο χριστιανισμός εδράζεται στις παραδόσεις και δοξασίες των παλαιοτέρων (κυρίως τις αρχαιοελληνικές) και χάριν της κλασικής παιδείας των μεγάλων πατέρων της χριστιανικής εκκλησίας (Μ.Βασιλείου κ.λ.π) προσδίδει στα λατρευτικά προτάγματα και δρώμενα του θείου δράματος σχεδόν αποκλειστικά πνευματικό χαρακτήρα. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά του χριστιανισμού από της αρχαίες θρησκείες όπου προεξήρχε το γεωργοκεντρικό περιεχόμενο.

Από τη σκοπιά της πνευματικότητας αναμφισβήτητος πρόδρομος του χριστιανικού θείου δράματος υπήρξαν τα Ελευσίνια μυστήρια, το τελετουργικό των οποίων ήταν βεβαίως γνωστό στους χριστιανούς Ιεράρχες.

Ακόμα και έτσι όμως οι μέρες αυτές διατηρούν απέραντη τη μαγεία τους σε όλους εμάς, περισσότερο ή λιγότερο πιστούς, και η πάνδημη συμμετοχή στα εκκλησιαστικά δρώμενα και τα παραδοσιακά έθιμα, προσφέρει αν μη τι άλλο, μια ανεκτίμητη ευκαιρία ενίσχυσης της κοινωνικής μας συνοχής.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Αλλά ας μη ξεχνάμε ότι η ανάσταση της κοινωνίας δεν είναι ούτε αναπόφευκτη, ούτε χρονικά ακριβής όπως η αναγέννηση της φύσης.

Γι αυτό όσοι οραματίζονται μια αναγεννημένη κοινωνία ας έχουν πάντα κατά νου το:

«ΣΥΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑ ΚΙΝΕΙ»

Χαριτωμενιές ή Αμερικανιές ?

Στο υπό συμβολική κατάληψη γραφείο του έδωσε συνέντευξη στο γνωστό μαθητικό περιοδικό ο συμπαθέστατος πρόεδρος του Συνασπισμού κ. Τσίπρας.

Προφανώς για τις ανάγκες της τηλεθέασης και όχι τόσο για τις ανάγκες της συνέντευξης φωτογραφήθηκε δεμένος και γελαστός στην καρέκλα του.

Επειδή η φωτογραφία είναι ήδη γνωστή και μάλλον "κιτς", προτιμήσαμε να παρουσιάσουμε το εξώφυλλο του περιοδικού, που αναμφισβήτητα παρουσιάζει μεγαλύτερο εικαστικό ενδιαφέρον.

Αντίθετα από ότι ενδεχομένως φαντάζεται ο πρωταγωνιστής της φωτογράφισης, θεωρούμε ότι η μοναδική πρωτοτυπία έγκειται στο γεγονός ότι για πρώτη φορά ένας πολιτικός αρχηγός προβαίνει σε ένα σχετικά ακραίο εγχείρημα,από το οποίο δεν προκύπτει κανένα απολύτως πολιτικό μήνυμα.

Στα παιδιά βεβαίως αξίζουν συγχαρητήρια, διότι ίσως χωρίς να το συνειδητοποιήσουν, αλλά σίγουρα με ένα αξιοθαύμαστο αισθητήριο συνέθεσαν μία εικόνα της οποίας η σημειολογία μπορεί να υπονοεί ότι ό εικονιζόμενος κατά τη μαθητική αντίληψη είναι για δέσιμο.

Συνήθως όταν αναφερόμαστε σε ευπαρουσίαστες νεαρές τραγουδίαστριες, που δεν διακρίνονται για τις καλλιτεχνικές τους επιδόσεις λέμε: "από φωνή ...κορμάρα".

Κατ' αναλογία για τον κ. Τσίπρα, αν συνεχίσει έτσι, θα αρχίσουμε να λέμε "από πολιτική σκέψη ...λεβεντόπαιδο".

Επειδή δε στην εν λόγω συνέντευξη ο. κ. Τσίπρας φαίνεται ότι γενικώς δεν βρέθηκε στην καλύτερη του ημέρα και έκανε κι άλλες ατυχείς δηλώσεις, που επιδέχονται παρερμηνειών και παρανοήσεων, του ευχόμαστε ειλικρινά "και μή χειρότερα".

΄Οσο για τον Συνασπισμό? Και σ' άλλα με υγεία, διότι

Με τον Τσίπρα στο τιμόνι

τύφλα νάχει ο Μπερλουσκόνι.

(Από άποψη τηλεοπτικού γέλιου εννοούμε βέβαια).

Το κουκί και το ρεβύθι... (αποκλειστικό φωτορεπορτάζ)

…Όμως αυτό που κατέστησε μυθικό ημίθεο στη συνείδηση του λαού τον μυθικό εκείνο Πρωθυπουργό ήταν η μυθική μάχη, που έδωσε για την μυθική μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος. Εκεί χρησιμοποίησε ένα μυθικό συνδυασμό δύο μυθικών όπλων.Πρώτα με μυθικά δομημένα ομόλογα, που είχαν μυθική κερδοφορία πέτυχε την μυθική αύξηση των αποθεματικών των ταμείων και έπειτα με ένα μυθικό ασφαλιστικό νομοσχέδιο κατάφερε μια μυθική εξυγίανση του ασφαλιστικού συστήματος…

Το κουκί και το ρεβύθι... (αποκλειστικό φωτορεπορτάζ)

…Τότε ο μυθικός στρατηλάτης έκανε μια μυθική εκστρατεία και φθάνοντας μια μυθική νύκτα στο μυθικό κέντρο των μυθικών συμμαχικών δυνάμεων, επιχείρησε ένα μυθικό αιφνιδιασμό την ώρα που οι άλλοι μυθικοί αρχηγοί βρίσκονταν σε μυθικό δείπνο και μέσα σε δύο μυθικές ώρες κατήσχυνε τον μυθικά κακόβουλο γείτονα και ανάγκασε τους μυθικούς συμμάχους να υπογράψουν ένα μυθικό σύμφωνο συνθηκολόγησης…

Το κουκί και το ρεβύθι...

"Είναι γνωστό σε όλους τι ακριβώς έχει πράξει η κυβέρνηση ώστε στις μεμονωμένες περιπτώσεις να πέσει άπλετο φως και να διαλευκανθούν όποια ζητήματα έχουν προκύψει. Υπάρχουν πολλοί μύθοι που προφανώς συντηρούνται για λόγους εντυπωσιασμού και δεν υπάρχει λόγος να εξακολουθούν να συντηρούνται".
Τάδε έφη ο κ. Αντώναρος σχολιάζοντας το αίτημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για σύσταση εξεταστικής επιτροπής για το θέμα των ομολόγων. (*)



Μια φορά κι ένα καιρό σε ένα μυθικό πλανήτη υπήρχε μια μυθική χώρα, όπου όλα ήταν μυθικά.
Οι κάτοικοί της ζούσαν μέσα σε μυθικά πλούτη γιατί εύρισκαν με μυθική ευκολία ότι μυθική δουλειά ήθελαν. Το σπουδαιότερο απ’ όλα είναι ότι απολάμβαναν μυθικές συνθήκες εργασίας και εισέπρατταν μυθικούς μισθούς.
Στη χώρα αυτή κυβερνούσε μια μυθική κυβέρνηση, που είχε μυθικές επιτυχίες τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό. Για αυτό το λόγο από τις άλλες χώρες εισέπραττε καθημερινά μυθικές σφαλιάρες, ενώ οι πολίτες της συγκεντρώνονταν καθημερινά στους δρόμους και τις πλατείες για να εκφράσουν τη μυθική τους ευγνωμοσύνη στους μυθικούς υπουργούς αυτής της κυβέρνησης για τα μυθικά φιλολαϊκά μέτρα, που εφάρμοζαν.
Ο πιο αγαπητός υπουργός ήτανε ο μυθικός Πινόκαρος, ο οποίος είχε μια μυθική απέχθεια για τους μύθους και γι’ αυτό αποτελούσε μυθικό παράδειγμα μυθικής ειλικρίνειας για τις νεότερες γενιές.
Μια μυθική συνήθεια του μυθικού Πινόκαρου ήταν να δίνει καθημερινά μυθικές συνεντεύξεις σε μυθικούς δημοσιογράφους και να παρουσιάζει μυθικά στοιχεία με τα οποία ξεσκέπαζε όλους τους μύθους της μυθικά απαισιόδοξης αντιπολίτευσης.
Είναι αλήθεια ότι η αντιπολίτευση σ’ αυτή τη μυθική χώρα έδειχνε μια μυθική αδυναμία να κατανοήσει το μυθικό έργο, που εκτελούσε με μυθικούς ρυθμούς αυτή η μυθική κυβέρνηση.
Χάρις όμως στον μυθικό Πινόκαρο όλες οι μυθικά κακόβουλες προσπάθειες της αντιπολίτευσης παρέμεναν μυθικά άκαρπες.
Ολες οι μυθικές δημοσκοπήσεις απεδείκνυαν με μυθική σταθερότητα την μυθική εμπιστοσύνη του μυθικού εκείνου λαού στη μυθική κυβέρνησή του και κυρίως την μυθική λατρεία του στον μυθικό ήρωα Πρωθυπουργό.
Η μυθική αυτή λατρεία έφθασε στο απόγειό της όταν ο μυθικός ήρωας κατήγαγε μια μυθική νίκη εναντίον των μυθικών συμμάχων της χώρας.
Κατά ένα μυθικά παράδοξο τρόπο στο μυθικό αυτό πλανήτη παρά τους μυθικά ευφυείς διπλωματικούς χειρισμούς της μυθικής κυβέρνησης της, η μυθική εκείνη χώρα βρέθηκε σε μυθικά δεινή θέση, όταν το σύνολο των μυθικών στρατηγικών της εταίρων συμμάχησε εναντίον της με ένα μυθικά κακόβουλο γείτονά της.
Τότε ο μυθικός στρατηλάτης έκανε μια μυθική εκστρατεία και φθάνοντας μια μυθική νύκτα στο μυθικό κέντρο των μυθικών συμμαχικών δυνάμεων, επιχείρησε ένα μυθικό αιφνιδιασμό την ώρα που οι άλλοι μυθικοί αρχηγοί βρίσκονταν σε μυθικό δείπνο και μέσα σε δύο μυθικές ώρες κατήσχυνε τον μυθικά κακόβουλο γείτονα και ανάγκασε τους μυθικούς συμμάχους να υπογράψουν ένα μυθικό σύμφωνο συνθηκολόγησης.
Όμως μυθικότερο παρέμεινε το μυθικό έργο εκείνου του μυθικού στρατηλάτη στο εσωτερικό.
Πράγματι αυτός ο μυθικός Πρωθυπουργός ήταν μια μυθική μορφή, που είχε συλλάβει και εφάρμοζε με μυθική μεθοδικότητα ένα μυθικό σχέδιο για να εξασφαλίσει ένα μυθικό μέλλον σ’ αυτή τη μυθική χώρα.
Αφού πρώτα εισήγαγε και εδραίωσε ένα μυθικό βοναπαρτισμό, επιδόθηκε με μυθική απλότητα και μυθική ταπεινότητα σε ένα μυθικό αγώνα για τη μυθική ανασυγκρότηση του μυθικού εκείνου κράτους .
Εμπνέοντας μια μυθική εργατικότητα στους μυθικούς υπουργούς του, επιδόθηκε με μυθικό πείσμα σε σωρεία μυθικών μεταρρυθμίσεων, έτσι ώστε δικαίως έγινε μυθικά πασίγνωστος σε ολόκληρο το μυθικό πλανήτη ως μυθικός μέγας μεταρρυθμιστής.
Με μυθικά ακάματη φιλοπονία επέτυχε μυθικά πλήγματα στη διαφθορά, στη γραφειοκρατία, στην αναξιοκρατία. Η δικαιοσύνη απέκτησε μυθικό κύρος. Όλοι γενικά οι θεσμοί γνώρισαν μυθική αναβάθμιση. Η οικονομία, μυθική ανάπτυξη. Στα ελλείμματα, μυθικός περιορισμός, Στα δημόσια ταμεία, μυθικές εισροές. Στα κέρδη των τραπεζών, μυθική μείωση. Υγεία, παιδεία, μυθικά συστήματα. Μυθικό ήταν και το κτύπημα της εγκληματικότητας. Για πρώτη φορά επί των ημερών του οι πολίτες απέκτησαν ένα μυθικό αίσθημα ασφάλειας, ιδίως όταν ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους με το συναγερμό σε λειτουργία και με την καραμπίνα στο χέρι.
Μυθικά αλύπητα κτυπήματα δέχθηκε η πλουτοκρατία, οι καναλάρχες και οι μεγαλοεργολάβοι. Μυθική υπήρξε η εξαφάνιση της φτώχειας, αφού ο τιμάριθμος ήταν σε συνεχή μυθική πτώση και ο λαός επιδιδόταν σε μυθικές απολαύσεις παρά τις αχαλίνωτες μυθικές αποταμιεύσεις του.
Όμως αυτό που κατέστησε μυθικό ημίθεο στη συνείδηση του λαού τον μυθικό εκείνο Πρωθυπουργό ήταν η μυθική μάχη, που έδωσε για την μυθική μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος. Εκεί χρησιμοποίησε ένα μυθικό συνδυασμό δύο μυθικών όπλων.
Πρώτα με μυθικά δομημένα ομόλογα, που είχαν μυθική κερδοφορία πέτυχε την μυθική αύξηση των αποθεματικών των ταμείων και έπειτα με ένα μυθικό ασφαλιστικό νομοσχέδιο κατάφερε μια μυθική εξυγίανση του ασφαλιστικού συστήματος.
Και το σπουδαιότερο όλα αυτά τα πέτυχε με την μυθική συναίνεση των εργαζομένων γιατί είναι γνωστή η μυθική εμμονή του στο μυθικό δημόσιο διάλογο για την επίτευξη πλατιών μυθικών κοινωνικών συναινέσεων.
Παρ’ όλα αυτά τα λαμπρά αποτελέσματα αυτής της μυθικής πολιτικής, η μυθικά κακόβουλη αντιπολίτευση δεν σταματούσε να σοφίζεται διάφορους μύθους, που χρησιμοποιούσε ακατάπαυστα σε μια μυθική συνομωσία προκειμένου να μειώσει το μυθικό κύρος του μυθικού Πρωθυπουργού.
Και τόσο μυθικά διαβολικοί ήταν αυτοί οι μύθοι, που 29 μεγάλοι μυθικοί κατασκευαστές μυθολογίας συμφώνησαν, ότι η μυθικά κακόβουλη αντιπολίτευση θα είχε ενδεχομένως επιτύχει του μυθικά σατανικού σκοπού της, αν δεν βρισκόταν καθημερινά αντιμέτωπη με τον μυθικό ιππότη της αλήθειας.
Τον μυθικό Πινόκαρο.
Ο οποίος υπήρξε μυθικά ακούραστος στη μυθική εξιχνίαση, αποκάλυψη και εξουδετέρωση κάθε μύθου, ώστε δικαίως επονομάσθηκε Μέγας Μυθεξολοθρευτής.

Επιμύθιον: Μύθοι υπάρχουν πολλοί, Πινόκαρος όμως ένας.

(*)http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11378&subid=2&tag=8334&pubid=862429

ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗ Η...ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Αναστάτωση έχει προκαλέσει τις τελευταίες ημέρες στον νομικό κόσμο της χώρας η περίπτωση της πειθαρχικής δίωξης του κ. Σωτήρη Μπάγια για δηλώσεις του σχετικές με τον τρόπο λειτουργίας της δικαιοσύνης.
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ο κ. Μπάγιας, ως Πρόεδρος της Ένωσης Εισαγγελέων έχει όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και καθήκον να αναφέρεται στα προβλήματα του χώρου του.
Και ποια ήταν «τα φοβερά και τρομερά», που τόλμησε να εκστομίσει ο. κ. Μπάγιας?
Ότι καθυστέρησε υπερβολικά η έρευνα στην υπόθεση των υποκλοπών και παρέμεινε, ως μη όφειλε, μυστική για μεγάλο χρονικό διάστημα. Σπουδαίο το πράμα. (Ο κόσμος τόχει τούμπανο και μεις κρυφό καμάρι).
Ότι η υπερβολική χρήση των καμερών αποτελεί κίνδυνο για τη δημοκρατία και τις ελευθερίες? Ε! και…!
10.000..0000 Έλληνες πολίτες έχουν άποψη γι αυτό το θέμα. Ο πρόεδρος της ΕΕΕ είναι μειωμένων πολιτικών δικαιωμάτων? Και αν ως δικαστικός λειτουργός δεν δικαιούται να εκφράζει άποψη για αυτό το θέμα, τότε γιατί δεν παραπέμπονται στο πειθαρχικό δικαστικοί λειτουργοί, που είχαν και εξέφρασαν κατά καιρούς την εντελώς αντίθετη άποψη?
Ότι ως Ενωση κατέθεσαν προτάσεις για την καταπολέμηση της διαφθοράς προ τριετίας στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής και ουδεμία απάντηση εδόθη? Μα αν δεν κάνω λάθος θεσμικά δεν προβλέπεται μυστικότητα στην λειτουργία της Βουλής και επομένως παράπτωμα ουδέν.
Το ότι αρκετοί Υπουργοί δικαιοσύνης δεν διέθεταν το απαιτούμενο όραμα και με διάφορες ρυθμίσεις περιέπλεξαν αντί να λύσουν προβλήματα?
Οσοι θεωρούν ότι λειτουργεί καλά το δικαιοδοτικό σύστημα της χώρας, προτού λιθοβολήσουν τον κ. Μπάγια, ας μπουν στον κόπο να ρωτήσουν τον μαχόμενο δικηγόρο για την καθημερινό του Γολγοθά . Ας ρωτήσουν τους ταλαίπωρους διαδίκους για τα μακροχρόνια βάσανά τους. Ας ρωτήσουν τον κάθε μεροκαματιάρη αν τολμάει να ζητήσει το δίκαιο του και αν μπορεί να επωμισθεί το βάρος των δικαστικών εξόδων? Ας αφουγκρασθούν την καθημερινή απελπισία του κάθε χαμηλόβαθμου δικαστικού λειτουργού, που συνθλίβεται από τις συνθήκες εργασίας του.

Ότι υπάρχει απογοήτευση στο δικαστικό σώμα για εσωτερικά θέματα διοικητικής φύσεως?
Μα αν ως συνδικαλιστής δεν αναφερθεί σε τέτοια θέματα τότε γιατί τον εξέλεξε το 70% των συναδέλφων του?.
Μήπως για να σιωπά? Να χαϊδεύει υψηλά ιστάμενα αυτιά? Να υποκλίνεται στους προύχοντες? Να στέλνει συγχαρητήρια τηλεγραφήματα στους κυβερνώντες?
Τα τελευταία χρόνια καλλιεργείται ένα ζοφερό κλίμα.
Ξεκίνησε με μια πρωθυπουργική προτροπή στους πολιτικούς αντιπάλους να αποφεύγουν τον καταγγελτικό πολιτικό λόγο, να περιορίζονται σε συλλογή στοιχείων και να καταφεύγουν για όλα τα κακώς κείμενα στη δικαιοσύνη.
Συνεχίσθηκε με την παραπομπή στη δικαιοσύνη σωρείας κατ’ ουσίαν πολιτικών και κοινωνικών θεμάτων για την διαχείριση των οποίων αποκλειστικά πολιτειακώς αρμόδιοι είναι η Κυβέρνηση και ο πολιτικός κόσμος της χώρας..
Επεκτάθηκε με την επιδημία αγωγών και μηνύσεων πάντων κατά πάντων για δήθεν συκοφαντικές δυσφημίσεις και τα τοιαύτα, εις τρόπον ώστε να αποδίδονται εγκληματικές προθέσεις σε όποιον τολμά να έχει άποψη για την πολιτική, κοινωνική ή οικονομική ζωή της χώρας.
Αποκορυφώνεται πλέον με την δίωξη αυτών των ίδιων των δικαστικών λειτουργών. Με την περίεργη αιτιολογία ότι ούτε ως συνδικαλιστές δεν δικαιούνται να εκφράζουν απόψεις περί του οίκου τους ή ότι οι απόψεις τους «ταυτίζονται με πολιτικές απόψεις».
Κάποιοι προφανώς λησμονούν ότι οι λέξεις πολίτης-πολιτεία αποτελούν δώρο αυτής της χώρας στις γλώσσες της υπόλοιπης ανθρωπότητας. Κάποιοι ξεχνούν ότι όποιος δεν ασχολείται με τα κοινά, με την πολιτεία, είναι ιδιώτης, ήτοι πολιτικά ανάξιος και επομένως ηλίθιος για τις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες (idiot).
Αν αυτοί οι κάποιοι δεν γνωρίζουν ελληνικά ή δεν αρέσκονται στη μελέτη της ελληνικής ιστορίας αξίζουν του οίκτου και της βοήθειάς μας. Αν γνωρίζουν και απλώς προσπαθούν να αποτρέψουν τον έλληνα πολίτη να ασχολείται με την πολιτική, ήτοι να τον αποβλακώσουν τότε είναι επικίνδυνοι για τη δημοκρατία.
Η δημοκρατία βεβαίως νοείται ως κράτος δικαίου. Κατά την σύγχρονη αντίληψη μάλιστα, ως κοινωνικό κράτος δικαίου.
Αυτό που όμως φαίνεται να ονειρεύονται μερικοί είναι Κράτος δικαστών και Εισαγγελέων.
Ιστορικά τέτοιου είδους κρατικά μορφώματα δεν είχαν σχέση με την δημοκρατία και συνδέθηκαν με τις απεχθέστερες σελίδες της πολιτικής ιστορίας των λαών.
Ευτυχώς το σύνολο σχεδόν του νομικού κόσμου της χώρας και των προοδευτικών πολιτικών τάχθηκε αλληλέγγυο στον διωκόμενο Δικαστή (το κεφαλαίο Δ δεν είναι τυχαίο) και ελάχιστες υπήρξαν οι θλιβερές εξαιρέσεις.
Το ζήτημα όμως παραμένει εξαιρετικά σοβαρό και αποτελεί άλλη μια αφορμή για να δημιουργείται διεθνώς η αίσθηση ότι είμαστε τριτοκοσμική χώρα.
Ας αναλογισθεί η Κυβέρνηση και ο πολιτικός κόσμος τις ευθύνες του απέναντι στη Δημοκρατία και την Ιστορία αυτού του τόπου.
Ας αναλογισθούν όλοι εν τέλει ότι την δικαστική ιστορία δεν την έγραψαν οι άφωνοι δικαστές. Την έγραψαν οι Τερτσέτηδες και οι Σαρτζετάκηδες.

Ας αναλογισθεί ο κ. Πρωθυπουργός ότι πλησίον του δικαστικού μεγάρου της γενέτειράς του τον παρακολουθεί η μαρμάρινη προτομή του συντοπίτη του Αναστάσιου Πολυζωίδη.

Παραπομπές:

1) Για ειδησεογραφική ενημέρωση:

http://www.tanea.gr//Article.aspx?d=20080318&nid=7873413

http://www.tanea.gr//Article.aspx?d=20080318&nid=7873397&sn=&spid=876

http://www.tanea.gr/Article.aspx?d=20080411&nid=8151990&sn=&spid=876
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&tag=8400&pubid=778433

http://www.skai.gr/master_story.php?id=774

http://www.skai.gr/master_story.php?id=77723
http://www.protothema.gr/content.php?id=6880

2)Για την αντίδραση του ΔΣΑ:

http://www.dsa.gr/index.phtml?url=news&categ=Νέα-Ανακοινώσεις&id=25433965&search=&searchkeywords=

3) Για την όμορφη πόλη των Σερρών και τη δράση του Α.Πολυζωίδη στην ιστοσελίδα

http://www.serrelib.gr/polizoidis.htm από όπου και η φωτογραφία του Εθνικού Ηρωα.

ΟΤΕ- Πολιτική και Επιχειρηματικότητα.

Οι πολιτικές πράξεις μπορούν να διακριθούν σε δύο κατηγορίες. Τις υποκειμενικές(εξ υποκειμένου) και τις αντικειμενικές(εξ αντικειμένου).
Οι υποκειμενικές προσλαμβάνουν τον πολιτικό τους χαρακτήρα εξ αιτίας του προσώπου, που τις διενεργεί. Κατά τεκμήριο οτιδήποτε προέρχεται από ένα πολιτικό πρόσωπο θεωρείται πολιτική πράξη με πολιτικά κίνητρα.
Αντικειμενικά πολιτικές είναι οι πράξεις, που ανεξάρτητα από το υποκείμενο τους εμπλέκονται στην πολιτική ζωή του τόπου, επηρεάζουν τις πολιτικές εξελίξεις ή επιδρούν στο πολιτικό τοπίο με οποιοδήποτε τρόπο.
Με αυτή την έννοια οι δηλώσεις και ενέργειες των πολιτικών αρχηγών είναι (εξ υποκειμένου) κατά τεκμήριο πολιτικές. Αυτό με απλά λόγια σημαίνει ότι δεν υποχρεούνται να αποδεικνύουν την πολιτική σκοπιμότητα των λόγων τους. Αντίθετα το βάρος της περί του αντιθέτου αποδείξεως φέρει εκείνος, που την αμφισβητεί.
Από την άλλη οι φραστικές ή δικαστικές επιθέσεις εναντίον πολιτικών αρχηγών, ακόμη και όταν γίνονται από μη πολιτικούς, έχουν εξ αντικειμένου αμιγώς πολιτική ουσία, ανεξαρτήτως προθέσεων του υποκειμένου τους.
Είχαμε επισημάνει σε ανύποπτο χρόνο ότι οι περί χρηματιστηρίου «αερολογίες» του κ.Τσίπρα ήταν αντιεπιστημονικές και πολιτικά αφελείς, διότι κατ’ ουσίαν απήλλασαν των ευθυνών της την Κυβέρνηση για τις διαδικασίες ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ και μετέθεταν το στόχο στο Χρηματιστήριο αντί του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας.
Δυστυχώς τα κόμματα της πέραν του ΠΑΣΟΚ αριστεράς, αναπαλαιωμένα ή μη, δεν καταφέρνουν να απαγκιστρωθούν από κάποιες κληρονομημένες δογματικές αγκυλώσεις.
Τέτοιου είδους αγκύλωση αποτελεί π.χ η δαιμονοποίηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας. Έτσι συχνά πυκνά δεν χάνουν απλώς την μπάλα, αλλά δε βρίσκουν ούτε το γήπεδο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα και η κ. Παπαρήγα, η οποία την ώρα, που το συνδικαλιστικό κίνημα έκανε πολιτικές κινητοποιήσεις ενάντια στην κυβέρνηση για το ασφαλιστικό, εκείνη στη Βουλή μεμφόταν τη ΓΕΣΕΕ, που δεν έκανε απεργία εναντίον των εργοδοτών για τη ΣΣΕ.
Παρ' όλα αυτά οι πολιτικές αγκυλώσεις, η πολιτική ανωριμότητα, ακόμη και η πολιτική αβελτηρία μπορεί να κρίνονται και να κατακρίνονται απεριόριστα από τους πολίτες, σε καμιά περίπτωση όμως δεν μπορεί να παράγουν ποινικές ή αστικές ευθύνες.
Από την άλλη πλευρά οι επιχειρηματίες της παλαιάς σχολής αποφεύγουν συνήθως επιμελώς να εκτίθενται στο πολιτικό προσκήνιο.
Ο κ. Βγενόπουλος βεβαίως δεν είναι ούτε παλαιάς σχολής, ούτε συνηθισμένος επιχειρηματίας. Οι επιχειρηματικές του κινήσεις και επιτυχίες αποδεικνύουν και σύγχρονη αντίληψη και ιδιαίτερες επιχειρηματικές ικανότητες.
Με τις ενέργειες του όμως τις τελευταίες ημέρες φοβούμαστε ότι διακινδυνεύει να διαβεί τον Ρουβίκωνα.
Τα κόμματα, οι πολιτικοί, οι βουλευτές αποτελούν καλώς ή κακώς (καλώς) θεσμικούς παράγοντες του δημοκρατικού πολιτεύματος. Δικαστικές επιθέσεις εναντίον τους, απαξιοτικές κρίσεις για το σύνολο των πολιτικών («συντεχνία») ή απορριπτικές αξιολογήσεις θεσμικών δημοκρατικών κατακτήσεων («βουλευτική ασυλία»), συνιστούν, όπως εξηγήσαμε εξ αντικειμένου πολιτικές πράξεις. Όποιος επιδίδεται σε τέτοιες πράξεις κατ’ εξακολούθηση διακινδυνεύει εκών άκων να αποκτήσει την ιδιότητα του πολιτικού.
Η «καλογερική» αυτή όμως ίσως είναι βαριά ακόμη και για μεγαλοφυείς επιχειρηματίες.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα πρώτα αποτελέσματα των ενεργειών και των δηλώσεων του κ. Βγενόπουλου. Φαίνεται να έχει ξεσηκώσει εναντίον του περίπου το σύνολο του πολιτικού και δημοσιογραφικού φάσματος.
Και αν ο στόχος του ήταν να ζημιωθεί ο κ. Τσίπρας, αυτός ο στόχος προφανώς δεν επιτυγχάνεται, διότι μάλλον αυτού του τύπου οι επιθέσεις ανεβάζουν τις μετοχές του κ. Τσίπρα στο πολιτικό χρηματιστήριο.
Το αίτημα επίσης της αντιπολίτευσης για κλήση του κ. Αλογοσκούφη και του ιδίου στη Βουλή για παροχή εξηγήσεων, αποτελεί προφανώς συνέπεια των πρόσφατων κινήσεων του κ. Βγενόπουλου.
Υπό κανονικές συνθήκες ο κ. Βγενόπουλος δεν θα έπρεπε να κληθεί για εξηγήσεις. Για τον απλούστατο λόγο ότι οι επιχειρηματικές του κινήσεις δεν παρουσιάζουν κανένα μυστήριο. Εφ’ όσον η Κυβέρνηση δεν επέτρεψε την απόκτηση πλειοψηφικού πακέτου στον κ. Βγενόπουλο, η παραμονή της εταιρίας του στον ΟΤΕ έπαυσε για αυτόν να παρουσιάζει επιχειρηματικό ενδιαφέρον. Από την στιγμή εκείνη η πώληση τους στον πρώτο ενδιαφερόμενο αποτελούσε επιχειρηματικό μονόδρομο. Η πώλησή τους λοιπόν αποτελεί απλή επίτευξη ενός επιχειρηματικού στόχου. Αν η τιμή πώλησης είναι μεγαλύτερη της τιμής κτήσης, αυτό αποτελεί πρόσθετη επιχειρηματική επιτυχία. Τι εξηγήσεις επομένως χρειάζονται, την στιγμή μάλιστα, που η MIG, ούτε όταν είχε τις μετοχές, ούτε πολύ περισσότερο τώρα, που τις πώλησε, ουδέποτε κατάφερε να παίξει το ρόλο ουσιαστικού «στρατηγικού επενδυτή»?.
Η κοινή λογική λοιπόν λέει ότι αν κάποιοι πρέπει να δώσουν εξηγήσεις, αυτοί είναι η κυβέρνηση και η Ντόϋτσε Τέλεκομ.
Η μεν Κυβέρνηση διότι μέχρι σήμερα δεν κατάφερε να εξηγήσει επαρκώς με ποια ακριβώς κριτήρια ο Γερμανός μάνατζερ αξιολογήθηκε ως καλύτερος από τον κ. Βγενόπουλο? Και πως οι λεονταρισμοί περί προστασίας του δημόσιου χαρακτήρα του ΟΤΕ μετετράπησαν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα σε αποδοχή «συνδιοικητικού σχήματος»? Και με ποιες διαδικασίες, ποιους όρους και ποιες προϋποθέσεις θα μεθοδευθεί το όλο εγχείρημα, διασφαλίζοντας και τα στρατηγικά συμφέροντα της χώρας?
Η δε Γερμανική εταιρία, οφείλει να εξηγήσει δύο ζητήματα. Ποια ακριβώς επιχειρηματική λογική υπάρχει στην αγορά μετοχών προς 26 ευρό την στιγμή, που αυτές, ή εν πάση περιπτώσει κάποιος αριθμός από αυτές, μπορεί να αγορασθεί στο χρηματιστήριο προς 19 ευρό, και όταν μάλιστα αυτό το χρηματιστήριο παρουσιάζει χαρακτηριστικά “αρκούδων” (beer market)? Ποιο είναι το επιχειρηματικό της σχέδιο για τον ΟΤΕ και πώς αυτό θα συμβάλλει στην ανάπτυξη της εταιρείας προς το συμφέρον των καταναλωτών?
Φαίνεται λοιπόν ότι ο κ. Βγενόπουλος με τις τελευταίες κινήσεις του κατέστησε εαυτόν πολιτικό παράγοντα. Η ιδιότητα αυτή είναι απολύτως σεβαστή εκτιμώμενη από τη σκοπιά του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Οι απόψεις όμως για το πόσο συμφέρουσα είναι από την σκοπιά του επιχειρείν διίστανται σφόδρα ιδίως κατά την παραδοσιακή επιχειρηματική αντίληψη.

ΠΕΡΙ ΕΣΚΑΝ και περι ΚΙΝΕΖΟΛΟΓΙΑΣ

Το 2008, όπως επισήμως δηλώνεται το ΕΣΚΑΝ έκανε κάπου 850 ελέγχους και ανεκάλυψε 2-3 περιπτώσεις. Ποσοστό 0,3%. Η WADA έκανε 13 ελέγχους και ανεκάλυψε 11 περιπτώσεις. Ποσοστό «επιτυχίας» 85%.
Μήπως συμφέρει οικονομικά περισσότερο να καταργήσουμε το ΕΣΚΑΝ και να αναθέσουμε τη δουλειά στην WADA, που ακόμα και αν της πληρώσουμε εκτός έδρας σίγουρα θα μας στοιχίζει φθηνότερα?
Πάντως πέρα από τα αστεία είναι τουλάχιστον ατυχής χειρισμός να ζητείται η παραίτηση μέλους της διοίκησης του ΕΣΚΑΝ όχι για την πλημμελή εκτέλεση των καθηκόντων του αλλά γιατί απεκάλυψε στα ΜΜΕ κάποια κρούσματα χρήσης αναβολικών.
Προφανώς η πολιτική ηγεσία δεν βρίσκεται απλώς σε πανικό, αλλά μάλλον έχει χάσει τον στόχο.
Διότι το μήνυμα, που εκπέμπουμε διεθνώς είναι ότι στην Ελλάδα δεν τιμωρείται το ΕΣΚΑΝ διότι απέτυχε στο έργο του, αλλά διότι απεκάλυψε τα άπλυτα κάποιων αθλητών.

Τώρα σε όσα αφελή υποστηρίζουν διάφοροι περίεργοι κινεζολόγοι θα πρέπει να είναι περισσότερο προσεκτικοί.
Η επιχειρηματική και η τεχνολογική πραγματικότητα στην Κίνα δεν είναι ακριβώς όπως αρέσκονται να την παρουσιάζουν αφελώς όσοι πιθανόν δεν την έχουν δεί στο χάρτη.
Ούτε όπως σκοπίμως κάποιοι τυχοδιώκτες εισαγωγείς συνηθίζουν να προσάπτουν διάφορα δήθεν ελαττώματα στα κινεζικά προϊόντα.
Η πραγματικότητα είναι ότι η Κίνα διαθέτει σοβαρή υλικοτεχνική υποδομή, αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό και αξιόπιστες επιχειρήσεις.
Αυτό που δεν υπάρχει στην Κίνα προς το παρόν είναι οι τυποποιημένες προδιαγραφές για τα παραγόμενα προϊόντα.
Έτσι παρέχεται η δυνατότητα στους παραγωγούς να παράγουν προϊόντα με βάση τις προδιαγραφές, που ζητούνται από τον κατά περίπτωσιν αγοραστή.
Αυτή την δυνατότητα της Κινεζικής αγοράς εκμεταλλεύονται ανάλγητοι εισαγωγείς, οι οποίοι παραγγέλλουν και εισάγουν από την Κίνα προϊόντα υποβαθμισμένα, ακατάλληλα, ακόμη και επικίνδυνα. Προφανώς τα προϊόντα αυτά δεν ανταποκρίνονται στην τυποποίηση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και σε πολλές περιπτώσεις είναι επικίνδυνα ή ανθυγιεινά.
Όμως γι’ αυτό δεν ευθύνονται οι Κινέζοι προμηθευτές, αλλά οι Ευρωπαίοι απατεώνες, που έχουν ζητήσει και μάλιστα προδιαγράψει τα συγκεκριμένα προϊόντα προκειμένου να επιτύχουν χαμηλές τιμές, θυσιάζοντας την ποιότητα στο βωμό της κερδοσκοπίας.
Στη συνέχεια οι ίδιοι απατεώνες όταν αποκαλύπτεται η ευτέλεια ή η επικινδυνότητα των προϊόντων, που διαθέτουν στην αγορά, καταφεύγουν στην εύκολη λύση να φορτώνουν την ευθύνη στην δήθεν ασυνέπεια ή ανικανότητα των Κινέζων.
Έτσι γλυτώνουν οι ίδιοι από τον καταλογισμό ευθυνών και τη βγάζουν φθηνά αποσύροντας απλώς από την αγορά μερικά τεμάχια από τα «ακατάλληλα» προϊόντα.
Το Ελληνικό κράτος οφείλει να γνωρίζει αυτήν την πρακτική κάποιων απατεώνων εισαγωγέων και όταν σκάνε οι καφετιέρες ή παίρνουν φωτιά τα πιστολάκια καλά θα κάνει να αναζητάει τις προδιαγραφές, που υπάρχουν στις παραγγελίες ή τις επιχειρηματικές συμφωνίες.
Πάντως τα θέματα αυτά δεν βρίσκονται εκτός της εισαγγελικής καθ’ ύλην αρμοδιότητος.

ΑΝΑΒΟΛΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

Αφού όπως φαίνεται οι αγώνες δεν είναι ολυμπιακοί αλλά ..αναβολικοί, μήπως είναι ορθότερο την φλόγα να την ανάβουν στο βωμό του θεού της βιοχημείας και τα μετάλλια να μη τα δίνουν στους αθλητές, αλλά στους βιοχημικούς, που θα παρασκευάζουν το ισχυρότερο και δυσκολότερα ανιχνεύσιμο αναβολικό?

Για δεύτερη φορά μέσα σε τέσσερα χρόνια ο ελληνικός αθλητισμός εξευτελίζεται διεθνώς.
Για πολλοστή φορά οι υπεύθυνοι για το φιάσκο αστράφτουν και βροντούν. Ψάχνουν για φθηνές δικαιολογίες. Μοιράζουν ευθύνες στους φουκαράδες. Αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους ανάμεσα στα θύματα και τους τελευταίους τροχούς της αμάξης. Εξαγγέλλουν μέτρα και μοιράζουν υποσχέσεις στα κανάλια για εξυγίανση του συστήματος.
Και ευλόγως διερωτάται κανείς.
Πόσο άχρηστοι μπορεί να είναι οι διάφοροι καρεκλοκένταυροι?
Είναι δυνατόν να ταΐζουν τον ανθό της Ελλάδας με δηλητήρια?
Είναι δυνατόν να αγοράζουν «συμπληρώματα διατροφής» από μια χώρα, που είναι πασίγνωστη για την έλλειψη προδιαγραφών ακόμα και στα μπλουζάκια?
Τα παιδιά τους αυτοί οι κύριοι θα τα τάιζαν με κλειστά μάτια ότι τους έστελναν οι Κινέζοι?
Είναι δυνατόν ο Ελληνικός λαός να πληρώνει εκατομμύρια σε Υπουργούς, Υφυπουργούς, ΓΓΑ, Ομοσπονδίες, Συλλόγους, παράγοντες, γιατρούς, τεχνικούς, προπονητές, βοηθούς, παρατρεχάμενους για να θέτουν σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή των βλασταριών του?
Είναι δυνατόν να έχουμε εθνικό φορέα ελέγχου ντόπιγκ, που δε βρίσκει τίποτα και η WADA να βρίσκει ντοπαρισμένους του 11 στους 13?
Πόσο χαζοχαρούμενος μπορεί να είναι κανείς για να μη περιμένει έλεγχο λίγους μήνες πριν τους Ολυμπιακούς αγώνες?
Να μην υποπτεύεται ότι ξένα συμφέροντα πιθανόν να επιχειρήσουν τρικλοποδιές?
Να μην υποψιάζεται ότι τρικλοποδιές και έλεγχοι θα γίνουν σε παραδοσιακά μας αθλήματα και όχι π.χ στο μπάντιγκτον?

Και τελικά πόσο φιλότιμο έχουν όλοι αυτοί όταν σε κάθε επιτυχία των παιδιών συνωθούνται ποιος θα πρωτομπεί μπροστά στις κάμερες και τώρα δεν παρουσιάζεται κανείς να αναλάβει την παραμικρή ευθύνη?

ΤΟ ΒΕΤΟ - Αυτονόητα συμπεράσματα.

Σε μια Προεδρευομένη Δημοκρατία ο Πρωθυπουργός μιας χώρας είναι αυτός που χαράσσει την εξωτερική της πολιτική και την εκπροσωπεί διεθνώς στο ανώτατο δυνατό επίπεδο.
Ως εκ τούτου οι απίθανες υποχωρήσεις της Ελληνικής Διπλωματίας στο θέμα των Σκοπίων βαρύνουν πρωτίστως τον Έλληνα Πρωθυπουργό και δευτερευόντως την Υπουργό Εξωτερικών, που ούτως ή άλλως αποτελεί επιλογή του.
Το βέτο δεν είναι κολυμπήθρα του Σιλωάμ, η οποία μπορεί να γιατρέψει ως διά μαγείας την νοσηρότητα της εξωτερικής μας πολιτικής.
Το βέτο δεν επιτρέπεται να προβάλλεται ως εξαιρετική ανδραγαθία.
Αφ’ ενός διότι υπήρξε ένας αυτονόητος ελιγμός την στιγμή, που η αδράνεια και η αβελτηρία της Ελληνικής διπλωματίας οδήγησαν την χώρα σε έσχατο κίνδυνο και με την πλάτη στον τοίχο.
Αφ’ ετέρου διότι κοινή είναι ή αίσθηση ότι η κυβέρνηση εσύρθη κυριολεκτικά στην άσκησή του πιεζόμενη αφόρητα από τον λαό και την αντιπολίτευση.
Ο Πρωθυπουργός αποφάσισε να αφουγκραστεί την λαϊκή κραυγή, όταν τελικά αντελήφθη ότι σε αντίθετη περίπτωση θα είχε να αντιμετωπίσει την παλλαϊκή κατακραυγή.
Κυρίως όμως οι θριαμβολογίες και οι πανηγυρισμοί για το βέτο προδίδουν εξαιρετική ελαφρότητα διότι το πρόβλημα παραμένει ακέραιο.
Η Ελλάδα εξακολουθεί να κινδυνεύει να απολέσει ένα τοπωνύμιο επί του οποίου έχει απαράγραπτα ιστορικά δικαιώματα χιλιάδων ετών και κυρίως να απολέσει την εντοπιότητα του Μεγάλου Αλεξάνδρου με ότι αυτό συνεπάγεται για την πολιτιστική επικυριαρχία στο δυτικό κόσμο και όχι μόνον.
Επομένως το βέτο θα είναι μια κούφια ενέργεια αν η Ελλάδα δεν μπορέσει να διαπραγματευτεί και να επιτύχει ονομασία σύμφωνη με το αλάνθαστο λαϊκό αίσθημα, το οποίο απέχει πολλές παρασάγγες από τις προτάσεις Νίμιτς, που η Ελληνική Κυβέρνηση φαινόταν έτοιμη προ της ασκήσεως του βέτο να αποδεχθεί.
Ο δρόμος θα είναι τραχύς, αλλά αξίζει τον κόπο να τον πορευθούμε με ενότητα, σύνεση, αποφασιστικότητα και ενεργητικότητα.
Και κάτι ακόμα.
Ο αμερικανικός παράγοντας εξέφρασε μετ’ επιτάσεως την ενόχλησή του, διότι η Ελληνική διπλωματία δεν είχε καταστήσει επαρκώς σαφή στον Λευκό Οίκο την πρόθεση της Ελληνικής Κυβερνήσεως να εμποδίσει την είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, με αποτέλεσμα ο Πρόεδρος των ΗΠΑ να αντιμετωπίσει προβλήματα αξιοπιστίας στις διεθνείς σχέσεις της χώρας του. Όμως είναι γνωστό σε όλους ότι με αρκετά ταξίδια και παντοειδείς επαφές το Υπουργείο Εξωτερικών αναλώθηκε σχεδόν αποκλειστικά σε ενημέρωση των Αμερικανών καθ’ όλο το προηγούμενο διάστημα, ενώ αμέλησε να ασχοληθεί σοβαρά με την ενημέρωση των υπολοίπων συμμαχικών δυνάμεων.
Από την άλλη μεριά μία απλή ολιγόλεπτη ανάπτυξη των Ελληνικών θέσεων σε ένα δείπνο εργασίας υπήρξε, όπως φάνηκε, αρκετή για να ανατρέψει το αρνητικό κλίμα και να κερδίσει την υποστήριξη αρκετών χωρών.
Τα γεγονότα αυτά θα πρέπει να αξιολογηθούν δεόντως από τον Πρωθυπουργό προκειμένου να εκτιμήσει την αποτελεσματικότητα και την επάρκεια του διπλωματικού επιτελείου σε όλα τα επίπεδα και κατά συνέπεια την ικανότητά του να χειρισθεί στο εξής αυτό το τεράστιας σημασίας εθνικό θέμα, και βέβαια όχι μόνον αυτό, σε μια περίοδο, που συντελούνται ιστορικές γαιωστρατηγικές διεργασίες στα Βαλκάνια.

ΕΝΑ ΒΕΤΟ ΔΕΝ ΦΕΡΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ

Το 2004 η παρούσα κυβέρνηση παρέλαβε από την Κυβέρνηση Σημίτη διάφορα πλεονάσματα και διάφορα ελλείμματα.
Ελλειμματικό για παράδειγμα παρέλαβε τον τομέα της κοινωνικής πολιτικής. Αυτό το έλλειμμα άλλωστε στοίχισε στο ΠΑΣΟΚ την απώλεια της εξουσίας και ίσως τελικά να στοιχίσει στον τέως Πρωθυπουργό την υστεροφημία του.
Πλεονασματικούς παρέλαβε τους τομείς των δημοσίων έργων, της οικονομίας, της εξωτερικής πολιτικής.
Είναι εκπληκτικό το πώς η παρούσα κυβέρνηση σε ελάχιστο σχετικά χρόνο κατάφερε να μεγιστοποιήσει τα ελλείμματα και να εξανεμίσει τα πλεονάσματα.
Στον κοινωνικό τομέα οργιάζουν οι κερδοσκόποι και οι μεσάζοντες, που έχουν επαναφέρει το φάσμα της πείνας στις φτωχογειτονιές Στον τομέα των Δημοσίων έργων το αξιοζήλευτο επίτευγμα ήταν να παραδοθούν οι αυτοκινητόδρομοι, που έγιναν από τον ιδρώτα του Έλληνα φορολογούμενου στους ιδιώτες, με αποτέλεσμα να πολλαπλασιασθούν τα διόδια.
Στα δημόσια οικονομικά ξεπουλιούνται όσο-οσο οι δημόσιοι οργανισμοί για να καλυφθούν προσωρινά οι τρύπες στα δημόσια ταμεία.
Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής η κυβέρνηση Σημίτη παρέδωσε μία Ελλάδα με ρυθμιστικό ρόλο στα Βαλκάνια με βαρύνουσα γνώμη στην Ευρώπη, ιδιαίτερα αγαπητή στον Αραβικό κόσμο, αξιοσέβαστη στον Αμερικανικό παράγοντα και με τέτοια γενική εκτίμηση στον πλανήτη, ώστε να της ανατεθεί η οργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων και να τιμηθεί με μια θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Για να είμαστε ειλικρινείς το κτίσιμο της διπλωματικής αξιοπρέπειας της χώρας ξεκίνησε από προηγούμενους κυβερνήτες.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με το δόγμα «Η Ελλάς ανήκει εις την δύση» φρόντισε για την είσοδο της χώρας στην Ε.Ο.Κ και δεν δίστασε κατά το Γκωλικό πρότυπο να την βγάλει από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, προς υπεράσπιση των εθνικών της δικαίων.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, με το δόγμα «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», διεύρυνε τους διπλωματικούς ορίζοντες της χώρας πέραν των Ευρωπαϊκών ορίων σφυρηλατώντας ισχυρούς δεσμούς με τον αραβικό κόσμο και αναλαμβάνοντας ηγετικό ρόλο ανάμεσα στα αδέσμευτα κράτη και της χώρες του τρίτου κόσμου.
Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, η σημερινή Κυβέρνηση κατάφερε να ξανακάνει την Ελλάδα, «Ψωροκώσταινα».
Ασήμαντη στον ΟΗΕ, αδιάφορη στην Ευρώπη, κομπάρσο στις κοσμογονικές εξελίξεις των Βαλκανίων.
Ο τρόπος, που μας πήρε η κατρακύλα υπήρξε απλός.
Ο σημερινός πρωθυπουργός δήλωσε πρόθυμος να εφαρμόσει τα διδάγματα των προκατόχων του. Φαίνεται όμως ότι υπήρξε μέτριος ως κακός μαθητής. Φυσικό επόμενο αφού όσο φιλότιμες προσπάθειες κι αν καταβάλει ένας μαθητής, δεν μπορεί να εμπεδώσει το μάθημά του περιοριζόμενος στη θεωρία, χωρίς καθόλου πρακτική εξάσκηση. (Πρακτική εξάσκηση για υποψηφίους πρωθυπουργούς είναι λίγη προϋπηρεσία σε κανένα υπουργείο).
Έτσι ενώ με το «Η Ελλάδα ανήκει στη Δύση» ο θείος εννοούσε ότι τα συμφέροντα της Ελλάδας ταυτίζονται με αυτά των δυτικοευρωπαϊκών χωρών, ο ανιψιός αντελήφθη ότι η Ελλάδα ανήκει στη Μητρόπολη της Δύσης.
Αποτέλεσμα να επικρατήσει η μίζερη λογική , ότι ως άβουλη αποικία η χώρα οφείλει να ακολουθεί τις οδηγίες της Αμερικής.
Το «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» διασκευάσθηκε στο η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες …κουμπάρους. Έτσι ξεσάλωσαν οι ντόπιοι κουμπάροι στο εσωτερικό, αλλά δυστυχώς ξεσάλωσαν και οι εξ ανατολών κουμπάροι στο Αιγαίο.
Και αφού αυτά ήταν τα νέα δόγματα, απλή υπήρξε και η μεθοδολογία.
Πλήρης απραξία, για την προώθηση των εθνικών συμφερόντων. Παντελής απουσία από τα διεθνή και Ευρωπαϊκά δρώμενα.
Η συνταγή διακυβέρνησης εύκολη. Στο εσωτερικό μετονομάζουμε τις ντιρεκτίβες της ΕΕ σε μεταρρυθμίσεις και τις εφαρμόζουμε στην πλέον νεοφιλελεύθερη έκδοσή τους. Στο εξωτερικό επισκεπτόμαστε σε τακτά χρονικά διαστήματα την Αμερική και φροντίζουμε να επιδεικνύουμε την προσαρμοστικότητά μας ως «στρατηγικοί εταίροι».
Το ατύχημα είναι ότι πλέον οι Αμερικανοί πέρασαν από τη διπλωματία του περίστροφου στη διπλωματία του καρότου και της σφαλιάρας. Την ασκούν όμως με μια αμερικάνικη ιδιομορφία. Έχουν χωρίσει τις άλλες χώρες σε αυτές που τους δίνουν τα καρότα και σε αυτές που τους δίνουν τις σφαλιάρες .Την Ελλάδα την έχουν κατατάξει τα τελευταία χρόνια στη δεύτερη ομάδα. Όχι από κακή πρόθεση. Απλά τα συμφέροντά τους στην περιοχή βρίσκονται πλέον σε ευθεία αντίθεση με τα Εθνικά μας δίκαια.
Η εξέλιξη της ιστορίας με τα Σκόπια είναι χαρακτηριστική. Αντί να αναπτυχθεί έντονη διπλωματική δραστηριότητα και να αναζητηθούν συμμαχίες για την υποστήριξη των θέσεών μας σε Ευρωπαϊκό και Νατοϊκό επίπεδο, η ελληνική διπλωματία αυτοεγκλωβίσθηκε σε «σούρτα-φέρτα» στην Αμερική. Και φαίνεται ότι και εκεί ακόμα χειρίσθηκε το θέμα με τόση αβρότητα, που οι Αμερικανοί να μη κατανοήσουν επαρκώς τη σοβαρότητα του θέματος.
Οδυνηρό αποτέλεσμα μια νεοσύστατη κρατική οντότητα, που επιβιώνει οικονομικά χάριν της ελληνικής επιχειρηματικότητας, να εκμεταλλευθεί την απάθεια της Ελληνικής Κυβέρνησης και να φθάσει στο σημείο να προβάλλει απροκάλυπτα αλυτρωτικές επιδιώξεις, να απειλεί, να προσβάλλει το εθνικό μας σύμβολο και να λοιδορεί τον Έλληνα Πρωθυπουργό.
Η αφύπνιση της κυβέρνησης την ύστατη ώρα και η άσκηση του βέτο κάτω από την πίεση της αντιπολίτευσης και ολόκληρου του λαού δεν επιτρέπει εφησυχασμό σχετικά με το μέλλον των εθνικών μας συμφερόντων.
Έτσι στη σύνοδο του ΝΑΤΟ η Ελλάδα βρέθηκε στη δύσκολη θέση να βάλει ένα βέτο και ένα τελεσίγραφο. Το βέτο ήταν η άρνηση πρόσκλησης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Το τελεσίγραφο ήταν το δίλημμα «ή λύση στο πρόβλημα του ονόματος ή αποχαιρετισμός της ιδέας ένταξης στο ΝΑΤΟ».
Και οι δύο ενέργειες έχουν κοινά χαρακτηριστικά.
Και τα δύο υποβάλλονται δια της διπλωματικής οδού.
Και βεβαίως και τα δύο αποτελούν πανηγυρική επιβεβαίωση αποτυχίας της διπλωματίας. Διότι απλούστατα χρησιμοποιούνται όταν οι διπλωμάτες έχουν αποτύχει παταγωδώς στην προσπάθειά τους να επιτύχουν τις επιθυμητές λύσεις.
Εχουν όμως και μία ουσιαστική διαφορά.
Το βέτο είναι η μαγκιά μιας δεδομένης χρονικής στιγμής, που σε βοηθάει να πάρεις μια ανάσα, όταν βρεθείς με την πλάτη στον τοίχο.
Το τελεσίγραφο είναι το εναρκτήριο λάκτισμα ενός επίμοχθου αγώνα κατά τον οποίο καλείσαι να αποδείξεις πλέον στην πράξη πόσο πραγματικός μάγκας είσαι.
Είναι άγνωστο αυτή την ώρα ποια θα είναι η διάρκεια και η τελική έκβαση αυτού του αγώνα. Είναι όμως γνωστό σε όλους ότι ο δρόμος δεν θα είναι ανθόσπαρτος.
Μετά το πρώτο σοκ οι γείτονές μας θα ανασυνταχθούν και θα επιμείνουν στους στόχους τους. Τα συμφέροντα που τους κατευθύνουν δεν εξέλειπαν εξ αιτίας του Ελληνικού βέτο. Παραμένουν εκεί ακέραια και θα συνεχίσουν να τους υποστηρίζουν.
Οι πανηγυρισμοί για το αποτέλεσμα της Νατοϊκής σύσκεψης και η προσπάθεια πολιτικής εκμετάλλευσης μιας στιγμιαίας κινήσεως, που υπήρξε αναγκαίο αποτέλεσμα μιας πολυετούς διπλωματικής αβελτηρίας μόνο τους οικοδεσπότες και τους γυρολόγους των βραδινών τηλεοπτικών δελτίων μπορεί να εκστασιάσει.
Η σοβαρότητα του θέματος απαιτεί σοβαρή αντιμετώπιση από όλους.
Χρειάζεται πανεθνική προσπάθεια για να σωθεί η παρτίδα, η οποία δεν περιορίζεται μόνο στο ζήτημα του ονόματος.
Βεβαιότατα έχοντας άτακτα διολισθήσει από το «δε δεχόμαστε τη χρήση του όρου Μακεδονία ή παράγωγά του» στις ερωτοτροπίες με το νέα Μακεδονία κ.λ.π, η εξέλιξη στο ΝΑΤΟ ήταν ότι καλύτερο μπορούσαμε να ονειρευτούμε.
Αλλάζοντας όμως τακτική στο εξής, οφείλουμε να βάλουμε ψιλότερα τον πήχη και να προσέξουμε ιδιαίτερα το ζήτημα των αλυτρωτικών διεκδικήσεων των Σκοπίων.
Το ότι το τελικό κείμενο του ΝΑΤΟ δεν κάνει αναφορά σε αυτό το θέμα, αλλά περιορίζεται μόνο στο ζήτημα του ονόματος είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό.
Πρέπει επομένως στο επόμενο διάστημα η ελληνική διπλωματία να κάνει αυτά που παρέλειψε μέχρι σήμερα.
Η συμπτωματική συμπόρευση λίγων Ευρωπαϊκών χωρών, πρέπει να γίνει Πανευρωπαϊκή σταθερή συμμαχία. Η επίδοση επιστολών με της Ελληνικές θέσεις στο παρά πέντε των κρίσιμων συναντήσεων, πρέπει να αντικατασταθεί με οργανωμένη εκστρατεία του διπλωματικού σώματος με επί κεφαλής τον Έλληνα Πρωθυπουργό και στόχο τη διαρκή διεξοδική ενημέρωση όλων των ξένων κυβερνήσεων για το μείζον αυτό εθνικό θέμα.
Στην προσπάθεια θα πρέπει να συστρατευθούν όλα τα κόμματα, οι βουλευτές και τα στελέχη τους.
Θα πρέπει να αξιοποιηθούν οι δυνατότητες του αρχηγού της Αξιωματικής αντιπολίτευσης ως Προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Όλα τα κόμματα θα πρέπει να εκμεταλλευθούν τις διεθνείς σχέσεις τους με ομόλογα κόμματα στο εξωτερικό.
Η Εκκλησία θα πρέπει να θέσει με σοβαρότητα το ζήτημα σε αδελφές εκκλησίες, αλλά και στις θρησκευτικές ηγεσίες άλλων δογμάτων ή θρησκευμάτων.
Ο Πανεπιστημιακός και καλλιτεχνικός κόσμος θα πρέπει να περιλάβει το θέμα στις άμεσες προτεραιότητες του στα διεθνή επιστημονικά συνέδρια ή τα καλλιτεχνικά δρώμενα.
Οι αθλητές θα πρέπει να ενημερώσουν τους συναθλητές τους σε κάθε διεθνή διοργάνωση.
Οι δημοσιογράφοι θα πρέπει να αντιμετωπίζουν στις εκπομπές και την αρθρογραφία τους το θέμα συντεταγμένοι στον εθνικό στόχο.
Οι επιχειρηματίες να μη παραλείπουννα το θέτουν στις διεθνείς τους επιχειρηματικές επαφές.
Τα blogs και τα sites έχουν μεγάλο βάρος να σηκώσουν και μπορούν να εφοδιασθούν με ξενόγλωσσα κείμενα, που να αναρτούν οργανωμένα στις ιστοσελίδες τους.
Οι τουριστικοί πράκτορες και οι ξεναγοί μπορούν και πρέπει να προσφέρουν έργο.
Οι ομογενειακές οργανώσεις απανταχού της γης, που είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένες, θα πρέπει να στηριχθούν και να ενισχυθούν στον αγώνα , που ήδη διεξάγουν.
Κανείς δεν περισσεύει.
Κανείς δεν πρέπει να λείψει από αυτή την προσπάθεια.
Όλοι αυτοί όμως δεν μπορεί να λειτουργήσουν αποτελεσματικά, αν δράσουν μόνο με δική τους πρωτοβουλία σαν ασύνταχτο ασκέρι.
Η Ελληνική Κυβέρνηση οφείλει επί τέλους να αφυπνισθεί και να προσφέρει πρωτίστως αυτό που αποτελεί τον αναγκαίο όρο για την έναρξη κάθε αγώνα.
Να θέση το στόχο. Να προσδιορίσει το στοίχημα. Να τοποθετήσει τον πήχη.
Χωρίς ολιγωρία. Χωρίς μιζέρια. Χωρίς αμφιταλαντεύσεις.
Και ο πήχης αυτή τη φορά δεν μπορεί να είναι ένα επόμενο βέτο.
Θα πρέπει να τοποθετηθεί πιο ψηλά.
Σε αντιστοιχία με το παλλαϊκό αίσθημα.
Εδώ θα κριθεί η μαγκιά του καθενός.
Γιατί ένα βέτο δεν φέρνει την Άνοιξη.
Όμως μια παλλαϊκή προσπάθεια μπορεί να τα φέρει όλα τούμπα.

Εφυγε ο ΖΥΛ ΝΤΑΣΕΝ

Αντίο Φίλε, δώσε χαιρετίσματα στη Μελίνα μας,

την αιώνια ανεπανάληπτη Κορυφαία.