choricos: Η μεγάλη απόδραση...

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

Η μεγάλη απόδραση...

Όταν ένα ιστορικό γεγονός επαναλαμβάνεται, επαναλαμβάνεται ως φάρσα.
Όταν μια φάρσα επαναλαμβάνεται τότε αυτοδικαίως καταγράφεται ως ιστορικό γεγονός.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΧΟΡΟΣ,ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ---ΧΟΡΙΚΟΣ, ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Όταν τα κεντρικά πρόσωπα στην αρχαία τραγωδία με τις πράξεις ή τις παραλήψεις τους συγκρούονται με το κοινό περί λόγου ή δικαίου συναίσθημα.
Όταν απαξιώνουν τους θεσμούς .
Όταν παραβιάζουν τον θείο ή ανθρώπινο νόμο.
Τότε ο χορός αναλαμβάνει να αναβιώσει την ιστορική μνήμη,
να αρθρώσει κοινωνική κριτική,
να διατυπώσει αξιακές ρήτρες.

Όταν οι πολιτειακοί και κοινωνικοί ταγοί αποδεικνύονται κατώτεροι των προσδοκιών και περιστάσεων.
Όταν με τη δράση ή την αδράνειά τους ευτελίζουν τους θεσμούς, προκαλούν την κοινή λογική και αποδομούν την κοινωνική συνοχή.
Όταν επιτίθενται στις κοινωνικές κατακτήσεις.
Όταν επιχειρούν να προάγουν το ίδιον όφελος αντί του δημοσίου συμφέροντος.
Τότε όχι μόνο συνταγματικά, αλλά και ιστορικά κατά το χορικό αρχέτυπο, νομιμοποιείται ο πολίτης να λύσει τη σιωπή του.
Να αποκαταστήσει την κοινή λογική.
Να αναλάβει ρόλο τιμητή.
Να επαναδιατυπώσει τα αναγκαία αξιακά προτάγματα.
Να απαιτήσει την κάθαρση του θεσμικού συστήματος.
Να προστατεύσει τις ατομικές ελευθερίες.
Να διασώσει τη βιοτική του αξιοπρέπεια.
Τότε η σύγχρονη κοινωνία «εν χορώ» και οι πολίτες ως μέλη του χορού έχουν δικαίωμα και καθήκον να βγουν επιτέλους στο προσκήνιο.
Να αναδείξουν τους νέους κορυφαίους και να συμβάλλουν ενεργητικά στη λύση του δράματός τους.
Πολλώ μάλλον καθόσον από μηχανής θεοί στις σύγχρονες τραγωδίες δεν προβλέπονται.

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΧΟΡΙΚΟΙ...

Ήμαστε καθημερινοί άνθρωποι.
Βιοπαλαιστές της διπλανής πόρτας.
Άγνωστοι στο ανώνυμο πλήθος.
Ενίοτε απομονωμένοι αλλά ποτέ μονόχνοτοι.
Χαμηλών τόνων.
Χωρίς αόρατες διασυνδέσεις.
Χωρίς ορατές προοπτικές.
Χωρίς μεγάλες απαιτήσεις.
Πράοι με τους συνανθρώπους μας.
Σκληροί με τον εαυτό μας.
Ατελείς αλλά όχι ευτελείς.
Κυρτοί το δέμας, αλλά την σκέψιν ευθυτενείς.
Συχνά ατυχείς αλλά ποτέ κακομοίρηδες.
Συχνά προδομένοι, αλλά ποτέ προδότες.
Συχνά υποχωρητικοί, αλλά ποτέ δειλοί.
Συμβιβαστικοί αλλά όχι συμβιβασμένοι.
Ονειρευτήκαμε να πρωταγωνιστήσουμε σ’ ένα όμορφο κόσμο.
Και βρεθήκαμε κομπάρσοι σ’ ένα αβάσταχτο εφιάλτη.
Και τότε μας έπνιξε η οργή.
Εξοργισθήκαμε με τους πολιτικάντηδες, που συνταγματικά διά βίου άεργοι εδήλωσαν πανέτοιμοι να εργασθούν για το καλό του τόπου.
Και τώρα αυτοεξευτελιζόμενοι εξαντλούνται σε επικοινωνιακή διαχείριση της σκανδαλώδους μετριότητάς τους.
Εξοργισθήκαμε με τους άνομους νομομαθείς.
Τους ανίερους ιεράρχες.
Τους απαίδευτους εκπαιδευτικούς.
Τους άτεχνους καλλιτέχνες.
Τους εξωνυμένους κοντυλοφόρους.
Τους ανήθικους ηθικολόγους.
Τους μηδίσαντες διπλωμάτες.
Τους εμπορογιατρούς.
Τους δούρειους οικολόγους.
Τους δοκησίσοφους γυρολόγους των καναλιών.
Με όλους αυτούς τους λίγους και εκλεκτούς, που αλλήλων τα αδικήματα καλύπτοντες, διασυνδέονται, διαπλέκονται διαγκωνίζονται σε δεξιώσεις και πολυτελή σαλόνια.
Αναίσχυντα προσποιούμενοι τους αυτόκλητους προστάτες του χειμαζόμενου λαού και τους επίδοξους σωτήρες της καθημαγμένης πατρίδας.
Μα πιο πολύ με τους εντός των τειχών εξοργισθήκαμε.
Αυτούς που όσο κτίζαμε το πλοίο απείχαν.
Κι όταν το βάλαμε σε ρότα, εκ του ασφαλούς ναυτολογήθηκαν.
Δήθεν καθηγητές της ναυτοσύνης.
Σιγά σιγά το ξεστρατίσαν και το προσάραξαν στα αβαθή.
Τότε το σκάσανε σαν κλέφτες απ’ το πιλοτήριο.
Και έκτοτε μνησίκακα, υστερόβουλα, μικρόψυχα τις εργασίες ανέλκυσης παρεμποδίζουν.
Και είπαμε φτάνει πια.
Είναι η ώρα των απλών ανθρώπων.
Εχουμε χρέος να εισακουσθεί η φωνή μας.