Στις 9 Οκτωβρίου του 2008, τον καιρό που ακόμη η sui generis κυβέρνησή μας κοιμόταν τον ύπνο όχι του δικαίου, αλλά της στρουθοκαμήλου ή του ασχέτου, είχα γράψει κάποιες απόψεις για την αναγκαιότητα της ανάληψης δράσης και κοινών πρωτοβουλιών για την αντιμετώπιση της επερχόμενης οικονομικής καταιγίδας.
Τότε βέβαια ακόμα η Ελληνική Κυβέρνηση εκινείτο στον αστερισμό της αλαζονείας και κατά την προσφιλή της συνήθεια εξασκείτο σε επικίνδυνα παιχνίδια επικοινωνιακής κατανάλωσης περί «θωρακισμένης ελληνικής οικονομίας», που διαθέτει «υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης» σε αντίθεση με τους άλλους Ευρωπαίους εταίρους στυλ «φτωχής» Γερμανίας κ.λ.π.
Τώρα που ο κ. Πρωθυπουργός ανακάλυψε οψίμως την ελληνική οικονομική κρίση και ο κ. Υπουργός Εθνικής Οικονομίας δήλωσε απερίφραστα ότι «κάθε μέρα βιώνει αναπάντεχες δυσάρεστες εξελίξεις», ήτοι κατά το κοινώς λεγόμενο έχει χάσει τον μπούσουλα, θεωρώ σκόπιμο να επαναλάβω αυτή την ανάρτηση.Όχι μόνο γιατί παραμένει επίκαιρη, αλλά διότι αποτελεί πιστεύω την κοινή αντίληψη του μέσου Έλληνα γύρω από την ανάγκη της κοινής αντιμετώπισης της κατάστασης, αλλά και γύρω από το φιάσκο της περί συναινέσεως πρωτοβουλίας του κ. Πρωθυπουργου
Εγραφα λοιπόν στις 9 Οκτωβρίου του περασμένου χρόνου:
"Είναι κοινός τόπος ότι ο πλανήτης έχει εισέλθει σε μια οικονομική κρίση με απρόβλεπτες προς το παρόν διαστάσεις και διάρκεια.Είναι επίσης αληθές ότι μπροστά στην καταιγίδα, που έχει ξεσπάσει η μόνη συνετή συμπεριφορά είναι σύσσωμη η ελληνική κοινωνία, πολίτες, πολιτικά κόμματα και κυβέρνηση, να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να δράσουν συντονισμένα στην προσπάθεια περιορισμού των απωλειών.
Αυτό προϋποθέτει ωριμότητα και ψυχραιμία.Ιδιότητες, που ενδεχομένως δεν χαρακτηρίζουν τους μεσογειακούς λαούς, αλλά στην παρούσα συγκυρία είναι βέβαιο ότι θα αναδείξουν τους λιγότερο οικονομικά κατεστραμμένους λαούς.
Το ένστικτο αυτοσυντήρησης είναι έμφυτο σε κάθε λαό. Είναι επομένως αυτονόητη και για τον τελευταίο πολίτη αυτής της χώρας η ανάγκη οικοδόμησης αρραγούς ομοψυχίας.
Αυτό όμως δεν αρκεί για την επίτευξή της.
Δεν αρκεί οι πολίτες να επιδεικνύουν αυτοσυγκράτηση.
Δεν αρκεί η αντιπολίτευση να δηλώνει ότι θα στηρίξει τις όποιες εποικοδομητικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης.
Χρειάζεται και η κυβέρνηση να κινηθεί προς την ίδια κατεύθυνση.
Να αναλάβει δράσεις, που να συμβάλλουν στην κοινωνική συνοχή.
Να σταματήσει κινήσεις, που υποθάλπουν την πόλωση.
Η κοινωνική συνοχή απαιτεί δίκαιη κατανομή των φορολογικών επιβαρύνσεων.Δραστικό περιορισμό της κρατικής σπατάλης.Συνετή διαχείριση της δημόσιας περιουσίας.
Η φοροεπιδρομή με άμεσους και κυρίως έμμεσους φόρους στα καταχρεωμένα νοικοκυριά αποτελεί ασύμμετρη απειλή για τον μέσο πολίτη την ώρα, που το πενιχρό εισόδημά του φαίνεται αδύναμο να αντεπεξέλθει στις στοιχειώδεις ανάγκες του.
Η ατιμωρησία οικονομικών εγκληματιών του κοινού ποινικού δικαίου, που σφετερίσθηκαν τα δημόσια κτήματα αποτελεί άγος αβάστακτο.
Η υπόθαλψη πολιτικών ή διοικητικών παραγόντων, που ενέχονται σε οικονομικά σκάνδαλα ή φέρονται ως αποκομίσαντες ίδια οφέλη από την διαχείριση της δημόσιας περιουσίας, αποτελεί αυτοχειριασμό του πολιτικού συστήματος.
Η προσπάθεια μετακύλισης ιδίων ευθυνών στην διεθνή οικονομική συγκυρία ή στις «κακές» κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ υποτιμούν την νοημοσύνη των πολιτών και εμποδίζουν την επίτευξη πολιτικών συναινέσεων.
Η διαίρεση των ούτως ή άλλως χειμαζόμενων επαγγελματικών ομάδων σε δήθεν προνομιούχους και «ρετιρέ» δυναμιτίζει την κοινωνική συνοχή.
Αυτές τις κρίσιμες ώρες χρειάζεται πολιτικό θάρρος.Ανάληψη πολιτικών ευθυνών.Εντοπισμό και παραδοχή σφαλμάτων και αδυναμιών.Έμπρακτη απόδειξη κατανόησης των προβλημάτων και ανάληψη συντονισμένης δράσης στην κατεύθυνση της αντιμετώπισης της κρίσης με γνώμονα την ανακούφιση των ασθενέστερων στρωμάτων.
Την περικοπή κάθε σπατάλης.
Την εξυγίανση κάθε οικονομικής διαχείρισης.
Την κάθαρση των κρατικών λειτουργιών από τα τρωκτικά και από τους πάσης φύσεως ευεπίφορους σε «πλάνες» κρατικούς αξιωματούχους.
Την θωράκιση των θεσμών για την εξασφάλιση αποφυγής παρόμοιων νοσηρών φαινομένων στο μέλλον.
Αυτά έχει ανάγκη ο τόπος.Αυτά αναζητούν απεγνωσμένα οι πολίτες.
Επικοινωνιακοί θεατρινισμοί, μικροκομματικές πολιτικές, προσωπικές στρατηγικές υποδηλώνουν ανεπίτρεπτη μικρόνοια, από όπου και αν εκδηλώνονται.
Με την οικονομική κρίση όχι ante portas (προ των πυλών), όπως μερικοί πιθανώς αφελώς υπολογίζουν, αλλά ήδη από πολλού χρόνου εντός του οικονομικού μας αυλόγυρου η επιβίωση του λαού, η σωτηρία της δημοκρατίας, η διάσωση της οικονομίας είναι ο υπέρτατος νόμος.
Αυτό μπορεί να ισχύει για όλους, αλλά ειδικά η κυβέρνηση οφείλει να το αποδεικνύει με συγκεκριμένες ενέργειες κάθε στιγμή και σε κάθε ευκαιρία."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου