Ανεπίδεκτος μαθήσεως ο κος Κουβέλης.

Όταν ο κος Κουβέλης απεφάσισε τον ιστορικό του συμβιβασμό με τους άλλους δύο κυβερνητικούς του εταίρους ανατρίχιασε κυριολεκτικά το πανελλήνιο.

Όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι του τόπου, άλλοι συναισθηματικά και άλλοι μετά λόγου γνώσεως της παγκόσμιας πολιτικής ιστορίας διαισθάνονταν ότι αυτή η  παρά φύσιν συνεύρεσις δεν μπορούσε παρά να προοιωνίζεται δεινά για τον τόπο και βάσανα για τους πολίτες. 

Και τούτο διότι στην παγκόσμια ιστορία δεν υπήρξε ποτέ ανάλογο προηγούμενο, το οποίο να μην οδήγησε σε πλήρη απαξίωση τα «προοδευτικά» κόμματα που είχαν την αποκοτιά να συμμετάσχουν σε τέτοιου είδους ερμαφρόδιτες κυβερνήσεις και να αποτελέσουν τον καταλύτη εφαρμογής χυδαίων αντιλαϊκών πολιτικών.  

Δυστυχώς οι εξελίξεις υπερέβησαν σε τραγικότητα και τις πλέον απαισιόδοξες προβλέψεις.

Αμέσως μετά την σύσταση αυτού του ολέθριου τριαδικού κυβερνητικού συνεταιρισμού, ως ήταν αναμενόμενο και ο ι τρείς μοιραίοι εταίροι αποδύθηκαν σε μία πολιτικά αναξιοπρεπή απομάκρυνση από τις προεκλογικές εξαγγελίες και δεσμεύσεις, με τις οποίες παρέπεισαν  σε υπερψήφισή τους πάντοτε ευκολόπιστους και πάντα προδομένους Έλληνες ψηφοφόρους.

Λιγότερο ο κος Βενιζέλος, ο οποίος είχε «κάψει τη γούνα» του και περιορίστηκε προεκλογικά στην «ρεαλιστική» γραμμή επιμήκυνσης του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής.

Περισσότερο ο κος Σαμαράς, που η δίψα για την πρωθυπουργία τον παρέσυρε να υποσχεθεί επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, εξεταστική επιτροπή για την προσφυγή στο ΔΝΤ, κοινωνική δικαιοσύνη.

Άτσαλα ο κος Κουβέλης, ο οποίος είχε επιδοθεί σε απέραντες φλυαρίες για «απαγκίστρωση» από τους επαχθείς όρους του μνημονίου, αποκατάσταση των εργατικών δικαιωμάτων, φροντίδα των ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων, αποκλεισμό άλλων φοροεισπρακτικών μέτρων και ιδίως αποφυγή  περαιτέρω οριζόντιων περικοπών σε μισθούς και συντάξεις και πολλά άλλα τέτοια, περί ων ουκ έστι αριθμός.

Ενώ λοιπόν οι άλλοι δύο επεχείρησαν μια ελεγχόμενη διολίσθηση  απομάκρυνσης από την προεκλογική ρητορική και προσαρμογής στην «αναγκαιότητα τηρήσεως των συμφωνηθέντων με τους ευρωπαίους εταίρους», ο ανιστόρητος πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ υποχρεώθηκε σε μια ανεξέλεγκτη κατρακύλα απεμπόλησης της πολιτικής του ταυτότητας.

«Απεταξάμην τα παρελθόντα («σατανικά») αριστερά μου πιστεύω» μοιάζουν να έχουν ως κοινό παρανομαστή οι καθημερινές δηλώσεις του ιδίου και των πρωτοκλασάτων στελεχών αυτού του μοιραίου κόμματος, που εζήλωσε την τύχη του ΛΑ.Ο.Σ.

Αποκορύφωμα η νέα (πολλοστή) γραμμική οριοθέτηση της πολιτικής του στρατηγικής, η οποία προσδιορίζεται από και περαιούται στον αχαλίνωτο πόθο παραμονής στην ευρωζώνη και προστασίας του ευρώ.

Μέχρι χθες «κόκκινη γραμμή» για τον κο Κουβέλη ήταν η προστασία των εισοδημάτων των μικρομεσαίων στρωμάτων, η αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων στα πρότερά τους επίπεδα, η κοινωνική ευαισθησία έναντι των αναξιοπαθούντων πολιτών.

Από σήμερα ασπαζόμενος πλέον απερίφραστα το δόγμα Παπανδρέου, Παπαδήμου, Βενιζέλου, Σαμαρά και συμμορφούμενος ευπειθώς προς τας υποδείξεις-κελεύσματα του ξένου παράγοντα η χαμαιλεόντια «κόκκινη γραμμή Κουβέλη» περιορίζεται στην σωτηρία του ευρώ και την παραμονή της χώρας στη Ευρωζώνη.

Ο κος Κουβέλης μπορεί να είναι αγνώς της παγκόσμιας πολιτικής ιστορίας η οποία έρριξε αδίστακτα στον σκουπιδοντενεκέ της και πάντως τιμώρησε σκληρά όλους όσους αποπειράθηκαν παρόμοιους ακροβατισμούς (η Ευρώπη μεταξύ των άλλων πληρώνει ακόμη τον αυτοχειριασμό του κου Σρέντερ, ο οποίος ενέπλεξε το SPD στην συνεργασία με την κα Μέρκελ και η  Ιταλική αριστερά αναπολεί με νοσταλγία τα παλιά μεγαλεία των ποσοστών του 30% του παρελθόντος αιώνος,  τα οποία φαίνεται να έχει απολέσει ανεπιστρεπτί).

Είναι εντυπωσιακό πως ο κος Κουβέλης, ένας νουνεχής και καλλιεργημένος πολιτικός όπως τουλάχιστον παρουσιάζεται, να αγνοεί σημαντικές σελίδες της σύγχρονης διεθνούς αριστεράς. Είναι όμως ακόμη εντυπωσιακότερο ότι εμφανίζεται εντελώς ανεπίδεκτος οποιουδήποτε μαθήματος από το πάθημα Καρατζαφέρη, το οποίο είναι και εγχώριο και τελείως πρόσφατο.

Πρόκειται για μια πολιτική συμπεριφορά, που είναι ομολογουμένως δυσεξήγητη, διότι δεν έχει καμία ελπίδα αποδοχής από τους κατά τεκμήριο ψηφοφόρους του.

Για αυτούς είτε το θέλουν είτε όχι οι διάφοροι καλοθελητές των ΜΜΕ και οι διάφοροι πολιτικοί καιροσκόποι «κόκκινη γραμμή» είναι η αξιοπρεπής επιβίωση των ανθρώπων, και η διάσωση της χώρας από τις ληστρικές διαθέσεις των τοκογλύφων. Τίποτε περισσότερο δηλαδή από αυτά που ευαγγελιζόταν η ΔΗΜΑΡ προεκλογικά.

Σ’ αυτήν την στρατηγική έχουν την απαίτηση συστράτευσης των δυνάμεων του προοδευτικού χώρου.

Περί άλλων όμως δείχνει ξεκάθαρα ότι τυρβάζει ο πάλαι ποτέ αριστερός αρχηγός της ΔΗΜΑΡ, ο οποίος τουναντίον τάσσεται κατ’ ουσίαν  αναφανδόν υπέρ της σωτηρίας των τραπεζιτών και υπέρ των συμφερόντων αυτών που ορέγονται το πετρελαϊκό και λοιπό πλούτο της χώρας, επιδιώκοντας την ολοκληρωτική πτωχοποίηση των Ελλήνων και μεθοδεύοντας θρασύτατα την απώλεια νησιωτικών εδαφών.

 Με τη δήλωσή του αυτή ο κος Κουβέλης είναι φανερό ότι διέβη τον Ρουβίκωνα.

Τον ενδιαφέρον είναι να δούμε στο αμέσως επόμενο διάστημα, αν τα ιστορικά  αλλά και νεότερα στελέχη αυτής της παράταξης θα το ακολουθήσουν στην ελεύθερη κατρακύλα του.

Αν θα συμφιλιωθούν στην ιδέα πως η ιστορία του προοδευτικού χώρου θα τους καταγράψει ως τις μωρές παρθένες, οι οποίες δεν προσήλθαν στο κρίσιμο ραντεβού τους με τον «νυμφίο» (ελληνικό λαό), αλλά παραστράτησαν στο χαμαιτυπείο των διεθνών τοκογλύφων, παρασυρόμενες από την Κίρκη της εξουσίας και του ατομικού μικροσυμφέροντος.

Οψόμεθα εν ώρα κρίσεως…

ΥΔΡΑ: Ταλαίπωρο θύμα επικοινωνιακής χυδαιότητας.

Οι απίστευτες σκηνές, που εκτυλίχθηκαν στην Ύδρα τα τελευταία εικοσιτετράωρα είναι εξαιρετικά υπερβολικές για να πιστεύσει κανείς ότι οφείλονται στον υπερβάλλοντα ζήλο κάποιων ελεγκτών, στην απειρία της ντόπιας αστυνομίας, στην φορολογική «ασυδοσία» ενός καταστηματάρχη ή πολλώ μάλλον στην μαζική παράκρουση κατοίκων και τουριστών ενός αρχαιόθεν ειρηνικού και φιλήσυχου νησιού με υψηλή πολιτιστική προσφορά στον πανευρωπαϊκό χώρο, όπου αποφάσισαν να «υποθάλψουν τον εγκληματία» και να γιουχάρουν την δύναμη προστασίας του πολίτη.

Δεν μπορεί να χωνέψει τόσο εύκολα η κοινή γνώμη ότι η αφορμή μιας καταστηματάρχου, που δεν είχε εκδώσει απόδειξη σε πελάτες, οι οποίοι (κατά τα λεγόμενα του γυιού της) δεν είχαν ζητήσει ακόμη τον λογαριασμό,  δικαιολογεί την στοχοποίηση του συνόλου των Υδραίων επιχειρηματιών ως απατεώνων και φοροφυγάδων, όπως περίπου επιχειρούν να παρουσιάσουν τα επίσημα (κυρίως τα ιδιωτικά) ΜΜΕ.

Ουδείς ισχυρίζεται ότι πρέπει να διαπράττονται οποιουδήποτε είδους φορολογικές παραβάσεις ή ότι συγχωρείται ή αποφυγή ή η παρεμπόδιση του ελέγχου από τα αρμόδια ελεγκτικά όργανα.

 Όμως αυτή η χώρα μαζί με την έννοια της Δημοκρατίας εδίδαξε και την  έννοια του μέτρου, ως κανόνος ατομικής και κοινωνικής τελείωσης («παν μέτρον άριστον»).

 Και προφανώς όλος αυτός ο στομφώδης χειρισμός, αυτή η πρωτοφανής αστυνομική απόβαση των βαρέως οπλισμένων ανδρών σε ένα μικρό άκακο τόπο μεσούσης της τουριστικής περιόδου, αποτελεί τουλάχιστον τον ορισμό της κρατικής αμετροέπειας.

Αποτελεί αν μη τι άλλο κατάφορη παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας (proportionality), η οποία αποτελεί ακριβώς την ενσωμάτωση του προαναφερθέντος ελληνικού κανόνος του μέτρου στο παγκόσμιο δικαιικό σύστημα.

Είναι η αρχή, που διαπνέει αναγκαστικά το σύνολο της έννομης τάξης κάθε χώρας και ιδιαίτατα το διοικητικό δίκαιο υποχρεώνοντας τους κρατικούς λειτουργούς να ενεργούν σε θέματα της αρμοδιότητός τους με τρόπο ώστε η προκαλούμενη από τις ενέργειές τους ζημία να μην υπερβαίνει το μέγεθος του επιδιωκόμενου οφέλους.

Υπάρχει λοιπόν έστω και ένας εχέφρων πολίτης σ΄αυτή την χώρα, που να εκτιμά ότι η κατάφωρη προσβολή της αξιοπρέπειας ενός ολόκληρου νησιού και ο διεθνής διασυρμός της χώρας από τις εν λόγω πρωτοβουλίες του κου Σαμαρά και των κυβερνητικών του εταίρων, ήταν ανάλογου μεγέθους με την αγορανομική παράβαση (αν υπήρξε)  της μικροεστιάτορος;

Μάλλον δεν υπάρχει κανείς.

Υπάρχουν όμως πολλοί που αντιλαμβάνονται ότι το όλο σκηνικό στήθηκε για λόγους επικοινωνιακών αναγκών.

Μετά την σκληρή αντιμετώπιση «των αγανακτισμένων», μετά την συντριβή των απεργιακών πρωτοβουλιών, μετά το θέατρο της «σκούπας» των λαθρομεταναστών η κυβέρνηση της τρόϊκας εσωτερικού έχει ανάγκη να δείξει στους εταίρους την αποφασιστικότητά της στην εφαρμογή της εντεταλμένης από τους δανειστές φορομπηχτικής πολιτικής.

Τα περί φοροδιαφεύγοντος μικροεπαγγελματία αποτελούν προφανώς την αναγκαία φενάκη. Ο στόχος είναι η κατατρομοκράτηση των φοροδοτικών υποζυγίων και η εκπομπή ενός απλού και καθαρού μηνύματος ότι αυτή  η κυβέρνηση δεν θα φεισθεί οιασδήποτε ασχημίας, δεν θα ορρωδήσει προ ουδεμιάς κοινωνικής αδυναμίας ή αντιδράσεως, δεν θα υπολογίσει οποιοδήποτε κοινωνικό ή εθνικό κόστος, προκειμένου να υλοποιήσει το καταστροφικό σχέδιο των δανειστών.  Τουτέστιν σήμερα την φορολογική εξόντωση των μικρομεσαίων και αύριο την αναγκαστική εκποίηση του εθνικού πλούτου, της δημόσιας και της ιδιωτικής(κράτους και ιδιωτών) περιουσίας.

Αυτός υπήρξε μάλλον στόχος του κου Σαμαρά και όχι η εφαρμογή του νόμου, όπως προσπαθούν να πείσουν συγκεκριμένες δημοσιογραφικές παράγκες.

Τουναντίον μάλιστα η όλη επιχείρηση αποτελεί μάλλον παραβίαση παρά προστασία της εννόμου τάξεως αναφορικά με όσα περί της αρχής της αναλογικότητας προαναφέραμε.

Διότι και σε οικονομικό επίπεδο η πολυδάπανη κινητοποίηση είχε κόστος υπέρτερο του όποιου καταλογιστέου  φόρου, ακόμη και αν κατελαμβάνοντο  φοροδιαφεύγοντες όλοι ανεξαιρέτως οι ταλαίπωροι Υδραίοι. Ενώ η ζημία από το πλήγμα  στην διεθνή εικόνα της χώρας και τον πνέοντα τα λοίσθια τουρισμό είναι ανυπολόγιστη.

Υπό την έννοια λοιπόν της παραβίασης της αρχής της αναλογικότητας η συγκεκριμένη δράση της κυβέρνησης σε πολιτικό, αλλά κυρίως σε διοικητικό επίπεδο ελέγχεται ως παραβιάζουσα την έννομη τάξη. 

Και δυστυχώς όχι μόνο την έννομη, αλλά και την δημοκρατική.

Διότι πράγματι η απαρέγκλιτη εφαρμογή της αρχής της αναλογικότητας στο διοικητικό δίκαιο και κυρίως στον ευαίσθητο τομέα της χρήσεως κρατικής (κατασταλτικής) βίας αποτελεί το εξ ων ουκ άνευ δείκτη δημοκρατικής νομιμοποίησης της.

Ενώ αντίστοιχα η παραβιάσή της αποτελεί αναμφίβολο δείγμα εκτροπής προς τον ολοκληρωτισμό.

  

Για όλους αυτούς τους λόγους είναι τουλάχιστον αντιαισθητικές οι δηλώσεις των κυβερνητικών εταίρων, όπου παραμερίζεται η ουσία της περί ής ο λόγος επικοινωνιακής αθλιότητος και επιχειρείται η ανάδειξη της δήθεν  Υδραίικης παραβατικότητας.

Ιδιαίτερα φαιδρή μάλιστα προβάλλει η ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ όπου επισημαίνεται με ύφος χιλίων «προοδευτικών» πιθήκων ότι «Δεν υπάρχει καμία κοινωνική ευαισθησία ούτε καμία προοδευτική θεωρία που να μετατρέπει τη φοροδιαφυγή σε «αντίσταση».

Είναι γνωστό βεβαίως ότι η σημερινή ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ έχει τόση σχέση με την προοδευτική παράδοση της χώρας, όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο.

Θα μπορούσε λοιπόν εύκολα να απαντήσει σ’ αυτούς τους ψευτοπροοδευτικούς με την διαχρονική ρήση του αείμνηστου Κουτσόγιωργα ότι «δεν δικαιούνται διά να ομιλούν» περί κοινωνικής ευαισθησίας και περί προοδευτικής θεωρίας, όταν είναι οι πρωταγωνιστές της κοινωνικής αναλγησίας, που έχει οδηγήσει σε απίστευτη εξαθλίωση της ελληνική κοινωνία και όταν έχουν επιδοθεί σε όργιο φασιστικής μεθοδολογίας όπως π.χ η μαζική προπαγάνδα, η δαιμονοποίηση του συνδικαλισμού και η μεθοδική διέγερση του κοινωνικού αυτοματισμού.

Όμως επειδή είναι προφανές ότι δεν είναι απλώς αντιδραστικοί, αλλά και  πολιτικά αμόρφωτοι και ανιστόρητοι θα τους επισημάνουμε και κάτι ακόμα.

Η «προοδευτική θεωρία» βεβαίως δεν ασχολείται με την φοροδιαφυγή, καθόσον δεν ανήκει στο επιστημονικό της πεδίο.

Η φοροδιαφυγή είναι φαινόμενο, που ούτως η άλλως απασχολεί άλλους κλάδους και εν πάση περιπτώσει αποτελεί κυρίως παθολογική πρακτική αφορώσα την εφαρμοσμένη πολιτική και όχι την οποιαδήποτε προοδευτική θεωρία.

Η παγκόσμια λοιπόν ιστορία έχει δείξει ότι σε περιόδους αρρωστημένης διοικητικής συμπτωματολογίας, ο  ίδιος ο λαϊκός παράγοντας συνηθίζει να επιλέγει διάφορες κατά περίπτωση πρακτικές παράγοντας de facto «προοδευτική θεωρία».

Κλασικό παράδειγμα η Γαλλική (αστική) επανάσταση, όπου δεν αναφέρεται καμία περίπτωση sans culotte (ξεβράκωτου), που να ανταποκρινόταν επιμελώς στις φορολογικές του υποχρεώσεις, ενώ αντίστοιχη παθολογική συμπεριφορά παρουσίασαν και περιοχές, οι οποίες έπεσαν ανά τους αιώνες θύματα της Δυτικής αποικιοκρατίας.

Βεβαίως η κοινωνία μας έχει απομακρυνθεί –ανεπιστρεπτί ίσως- από την περίοδο της εδραίωσης της πρώτης Γαλλικής Δημοκρατίας, δεν απέχει όμως πολύ από το ενδεχόμενο ο κόσμος να αισθανθεί ότι απειλείται από μια σύγχρονη ιδιότυπη άλλα ενδεχομένως εξοντωτικότερη Γερμανική αποικιοκρατία.

Θλιβερόν ειπείν επιχειρήσεις τύπου Ύδρας και ανακοινώσεις τύπου ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ διακινδυνεύουν να φέρουν εγγύτερα ένα τέτοιο πανδήμως απευκταίο καταστροφικό ενδεχόμενο.

Eπιμήκυνση: Διεκδίκηση ή συμμόρφωση σε άνωθεν εντολές;

Σε πολιτικό σχόλιο που δημοσιεύσαμε στις 5 Ιουνίου με τίτλο «Ο Δούρειος ίππος της παράτασης του μνημονίου» υποστηρίξαμε ότι τα περί διεκδίκησης επιμήκυνσης του χρόνου εφαρμογής των μνημονιακών συμφωνιών ήταν παραμύθια για προεκλογική κατανάλωση και ότι αυτό, που δήθεν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ θα «έδιναν μάχη» για να πετύχουν μετεκλογικά, αποτελούσε στην πραγματικότητα ήδη ειλημμένη απόφαση των δανειστών.

Όταν τα γράφαμε αυτά στηριζόμαστε κυρίως στην κοινή λογική και στο πολιτικό μας αισθητήριο.

Σήμερα όμως υπάρχουν κάποια στοιχεία, που θεωρούμε ότι τεκμηριώνουν επαρκώς εκείνη την ίσως πρώιμη τοποθέτηση.

Το πρώτο και κύριο αρκούντως διαφωτιστικό στοιχείο είναι μια αναφορά, που δημοσιεύει στην επίσημη ιστοσελίδα του το ΔΝΤ, η οποία περιέχει μια σειρά πινάκων με τις δραστηριότητές του σε όλο τον πλανήτη. Οι πίνακες είναι επικαιροποιημένοι πρόσφατα, στις 19 Ιουλίου, και ένας από αυτούς, ο υπ’ αρ. 2a απαριθμεί μία μία τις χώρες, που δανειοδοτούνται από το Ταμείο.

Εκεί λοιπόν σε ότι αφορά την Ελλάδα παρέχονται κάποιες λίαν ενδιαφέρουσες πληροφορίες.

Συγκεκριμένα αναφέρεται ότι από τις 15/3/2012 το ΔΝΤ κατέστησε διαθέσιμο για την χώρα μας ένα ποσό 23,785 δις  από τα οποία μέχρι την ώρα που συντάχθηκε ο πίνακας (19/7/2012) παρέμεναν αδιάθετα τα 22,386 δις και ότι από αυτό το σεβαστό κεφάλαιο ένα ποσό 18,941 δις παραμένει εξηρτημένο από ρυθμίσεις, που οφείλει να διενεργήσει η χώρα.

Το πλέον όμως συγκλονιστικό στοιχείο είναι ότι σύμφωνα με αυτόν το πίνακα ως καταληκτική ημερομηνία εκταμιεύσεως αυτού του ποσού, το οποίο είναι σαφές ότι θα καταβάλλεται τμηματικά, ορίζεται η ….14/3/2016!!!!!!!!!

Με απλά λόγια αυτό που το ΔΝΤ τόχει τούμπανο, η μνημονιακή κυβερνητική Τρόϊκα τόχει κρυφό καμάρι.

Θυμόμαστε όλοι, γιατί είναι πολύ πρόσφατο, ότι εκεί περί το Μάρτιο του τρέχοντος έτους, (οπότε, κατά πως μας πληροφορεί ο παραπάνω πίνακας, το ΔΝΤ προσδιόρισε ως τελική ημερομηνία εκταμιεύσεων την 14/3/2016) ο κος Βενιζέλος, πρώτος από όλους, έθεσε για πρώτη φορά στο δημόσιο διάλογο το θέμα της επιμήκυνσης του χρόνου εφαρμογής του μνημονίου. Αυτή την πρωτιά οφείλουμε τουλάχιστον να του την αναγνωρίσουμε. Στην συνέχεια μάλιστα το ΠΑΣΟΚ υπήρξε το κατ’ εξοχήν κόμμα, που έθεσε ως κεντρικό άξονα της προεκλογικής του ρητορικής τον «ρεαλιστικό στόχο» της επιμήκυνσης του χρόνου εφαρμογής του μνημονίου για δύο τουλάχιστον χρόνια μετά το 2013. Συνεπής σε αυτή την γραμμή ο κος Βενιζέλος δεν σταμάτησε ποτέ να διακηρύττει ότι η διαπραγμάτευση για την παράταση του χρόνου εφαρμογής του μνημονίου ήταν δήθεν ο μόνος εφικτός στόχος, που η όποια κυβέρνηση θα έπρεπε να επιδιώξει.

Τα άλλα δύο κόμματα ΝΔ και ΔΗΜΑΡ προεκλογικά είχαν πιο προωθημένη και  πιο έντονη διαπραγματευτική στόχευση, αλλά μετεκλογικά ξέχασαν τις υποσχέσεις, που έδωσαν στους αφελείς ψηφοφόρους τους και συγχρονίσθηκαν απολύτως στην ρητορική Βενιζέλου.

Η αναφορά του ΔΝΤ όμως προδίδει ότι τουλάχιστον από τις αρχές του2012 το ΔΝΤ είχε αποφασίσει πως το Ελληνικό πρόγραμμα «διάσωσης» δεν μπορούσε να ολοκληρωθεί μέσα στο αρχικό χρονοδιάγραμμα του μνημονίου και ότι ήταν απαραίτητη η διετής παράταση. Η καταληκτική ημερομηνία 14/3/2016 σε συνδυασμό με την εξάρτηση της καταβολής 18,941 δις από «ρυθμίσεις της χώρας μέλους» καθιστά φανερό ότι το ΔΝΤ είχε μόνο του αποφασίσει ότι προκειμένου να ολοκληρωθεί το σχέδιο απογύμνωσης των Ελλήνων από κάθε ίχνος δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας χρειαζόταν τουλάχιστον μια επί πλέον διετία.

Ο κος λοιπόν Βενιζέλος  εξ αρχής υποσχόταν να «επαναδιαπραγματευθεί» και να διεκδικήσει κάτι που αποτελούσε ήδη ειλημμένη απόφαση των δανειστών μας….!!!

Προφανώς σήμερα και οι άλλοι δύο κυβερνητικοί συνεταίροι  του, κκ Σαμαράς και Κουβέλης, υιοθέτησαν οψίμως την τακτική Βενιζέλου και προσπαθούν να εμφανίσουν σαν διεκδικητικό στόχο αυτό που ήδη αποτελεί απόφαση του ξένου παράγοντα.

Ένα δεύτερο στοιχείο, που τεκμηριώνει τις παραπάνω εκτιμήσεις μας το δίνει ο ίδιος ο κος Βενιζέλος στα περιβόητα σχέδιο των 10σημείων για την οικονομία, που παρουσίασε προχθές. Στο σημείο 4 προβάλλεται δήθεν η ανάγκη διετούς επιμήκυνσης και επισημαίνεται ότι:  «Οι χρηματοδοτικές ανάγκες μπορούν ν' αντιμετωπισθούν γιατί το ίδιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προβλέπει 8,2 δισεκατομμύρια για το 2015 και το α' τρίμηνο του 2016».

Να λοιπόν, που ο εφευρέτης του «ρεαλιστικού στόχου» ομολογεί πως το ΔΝΤ έχει λάβει πρόνοια για την παράταση του χρονοδιαγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής και επομένως τα «περί μάχης στο ανώτατο πολιτικό επίπεδο» που εξακολουθούν να τσαμπουνάνε   οι κκ Σαμαράς και Κουβέλης αποτελούν  παιδαριώδη επικοινωνιακό φερετζέ για την μετεκλογική τους ανακυβίστιση.

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η κυβερνητική Τρόικα Εσωτερικού δεν έχει τον παραμικρό ενδοιασμό να εφαρμόσει κατά γράμμα τις εντολές της Τρόικας Εξωτερικού, ούτε την παραμικρή διάθεση να φέρει οποιαδήποτε αντίρρηση ή να διαπραγματευτεί για οτιδήποτε.

Το μόνο που την απασχολεί είναι η επικοινωνιακή διαχείριση των μέτρων καταλήστευσης του τόπου από τα ξένα συμφέροντα.

Σ΄ αυτό το πλαίσιο  λοιπόν της προπαγάνδας βαπτίζουν την απόφαση των δανειστών, διεκδίκηση της κυβέρνησης και ετοιμάζονται να μας πουν μετά από κάποιο τουριστικό ταξιδάκι στις Ευρωπαϊκές αυλές περί τα τέλη Αυγούστου ότι πέτυχαν τον «διαπραγματευτικό τους στόχο».

Το θλιβερό της όλης υποθέσεως παραμένει πως ενώ το μέγιστο μειονέκτημα της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι η αναξιοπιστία της πολιτικής της ελίτ, αυτοί οι τρείς κύριοι που συγκυβερνούν επιμένουν να κάνουν ότι είναι δυνατόν για να επιτείνουν το πρόβλημα.

Και είναι κρίμα για τη χώρα. 

Είναι κρίμα γιατί αυτή τη στιγμή έχει ανάγκη πρώτα απ’ όλα μια αξιόπιστη κυβέρνηση, η οποία να εμπνεύσει για συστράτευση και θυσίες τους πολίτες, αλλά και την απανταχού ομογένεια.

Αντ΄ αυτού έχει μια τριανδρία που προσπαθεί να γίνει συμπαθής στους ξένους δανειστές και αποικιοκράτες εκτελώντας πιστά τις εντολές τους και χρησιμοποιώντας ως μέσα τον εκφοβισμό, την τρομοκρατία, την κρατική βία και την εφήμερη ψευδολογία, προκειμένου να πειθαναγκασθεί η Ελληνική κοινωνία να αποδεχθεί τον ανελέητο σφαγιασμό της. 

Αυτού του είδους οι κοντόφθαλμες και ιδιοτελείς κομματικές ηγεσίες δεν προοιωνίζονται τίποτε καλό για τον τόπο.

Για τα υγιή λοιπόν στελέχη αυτών των κομμάτων (αν και όσα υπάρχουν) ήγγικε η ώρα της ατομικής ευθύνης.

Οφείλει ο καθένας τους προσωπικά και ιδίως οι νεότεροι, που δεν έχουν λόγο να επωμίζονται αμαρτίες  των παλαιοτέρων, να εξηγήσουν στους «πρωτοκλασάτους» ότι αυτή την  κρίσιμη ιστορική στιγμή η χώρα δεν αντέχει άλλο να κυβερνάται από πολιτικούς παλιάς κοπής και μικρού ειδικού βάρους, που υπονομεύουν το μέλλον του λαού και του τόπου δαπανώντας και το τελευταίο ίχνος πολιτικής σοβαρότητας σε επικοινωνιακές πιρουέτες με μοναδικό γνώμονα την προσωπική τους πολιτική ανέλιξη.

Σημείωση: Όποιος θέλει μπορεί να βρει την επίμαχη αναφορά του ΔΝΤ εδώ.