Οι απίστευτες σκηνές, που εκτυλίχθηκαν στην Ύδρα τα τελευταία εικοσιτετράωρα είναι εξαιρετικά υπερβολικές για να πιστεύσει κανείς ότι οφείλονται στον υπερβάλλοντα ζήλο κάποιων ελεγκτών, στην απειρία της ντόπιας αστυνομίας, στην φορολογική «ασυδοσία» ενός καταστηματάρχη ή πολλώ μάλλον στην μαζική παράκρουση κατοίκων και τουριστών ενός αρχαιόθεν ειρηνικού και φιλήσυχου νησιού με υψηλή πολιτιστική προσφορά στον πανευρωπαϊκό χώρο, όπου αποφάσισαν να «υποθάλψουν τον εγκληματία» και να γιουχάρουν την δύναμη προστασίας του πολίτη.
Δεν μπορεί να χωνέψει τόσο εύκολα η κοινή γνώμη ότι η αφορμή μιας καταστηματάρχου, που δεν είχε εκδώσει απόδειξη σε πελάτες, οι οποίοι (κατά τα λεγόμενα του γυιού της) δεν είχαν ζητήσει ακόμη τον λογαριασμό, δικαιολογεί την στοχοποίηση του συνόλου των Υδραίων επιχειρηματιών ως απατεώνων και φοροφυγάδων, όπως περίπου επιχειρούν να παρουσιάσουν τα επίσημα (κυρίως τα ιδιωτικά) ΜΜΕ.
Ουδείς ισχυρίζεται ότι πρέπει να διαπράττονται οποιουδήποτε είδους φορολογικές παραβάσεις ή ότι συγχωρείται ή αποφυγή ή η παρεμπόδιση του ελέγχου από τα αρμόδια ελεγκτικά όργανα.
Όμως αυτή η χώρα μαζί με την έννοια της Δημοκρατίας εδίδαξε και την έννοια του μέτρου, ως κανόνος ατομικής και κοινωνικής τελείωσης («παν μέτρον άριστον»).
Και προφανώς όλος αυτός ο στομφώδης χειρισμός, αυτή η πρωτοφανής αστυνομική απόβαση των βαρέως οπλισμένων ανδρών σε ένα μικρό άκακο τόπο μεσούσης της τουριστικής περιόδου, αποτελεί τουλάχιστον τον ορισμό της κρατικής αμετροέπειας.
Αποτελεί αν μη τι άλλο κατάφορη παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας (proportionality), η οποία αποτελεί ακριβώς την ενσωμάτωση του προαναφερθέντος ελληνικού κανόνος του μέτρου στο παγκόσμιο δικαιικό σύστημα.
Είναι η αρχή, που διαπνέει αναγκαστικά το σύνολο της έννομης τάξης κάθε χώρας και ιδιαίτατα το διοικητικό δίκαιο υποχρεώνοντας τους κρατικούς λειτουργούς να ενεργούν σε θέματα της αρμοδιότητός τους με τρόπο ώστε η προκαλούμενη από τις ενέργειές τους ζημία να μην υπερβαίνει το μέγεθος του επιδιωκόμενου οφέλους.
Υπάρχει λοιπόν έστω και ένας εχέφρων πολίτης σ΄αυτή την χώρα, που να εκτιμά ότι η κατάφωρη προσβολή της αξιοπρέπειας ενός ολόκληρου νησιού και ο διεθνής διασυρμός της χώρας από τις εν λόγω πρωτοβουλίες του κου Σαμαρά και των κυβερνητικών του εταίρων, ήταν ανάλογου μεγέθους με την αγορανομική παράβαση (αν υπήρξε) της μικροεστιάτορος;
Μάλλον δεν υπάρχει κανείς.
Υπάρχουν όμως πολλοί που αντιλαμβάνονται ότι το όλο σκηνικό στήθηκε για λόγους επικοινωνιακών αναγκών.
Μετά την σκληρή αντιμετώπιση «των αγανακτισμένων», μετά την συντριβή των απεργιακών πρωτοβουλιών, μετά το θέατρο της «σκούπας» των λαθρομεταναστών η κυβέρνηση της τρόϊκας εσωτερικού έχει ανάγκη να δείξει στους εταίρους την αποφασιστικότητά της στην εφαρμογή της εντεταλμένης από τους δανειστές φορομπηχτικής πολιτικής.
Τα περί φοροδιαφεύγοντος μικροεπαγγελματία αποτελούν προφανώς την αναγκαία φενάκη. Ο στόχος είναι η κατατρομοκράτηση των φοροδοτικών υποζυγίων και η εκπομπή ενός απλού και καθαρού μηνύματος ότι αυτή η κυβέρνηση δεν θα φεισθεί οιασδήποτε ασχημίας, δεν θα ορρωδήσει προ ουδεμιάς κοινωνικής αδυναμίας ή αντιδράσεως, δεν θα υπολογίσει οποιοδήποτε κοινωνικό ή εθνικό κόστος, προκειμένου να υλοποιήσει το καταστροφικό σχέδιο των δανειστών. Τουτέστιν σήμερα την φορολογική εξόντωση των μικρομεσαίων και αύριο την αναγκαστική εκποίηση του εθνικού πλούτου, της δημόσιας και της ιδιωτικής(κράτους και ιδιωτών) περιουσίας.
Αυτός υπήρξε μάλλον στόχος του κου Σαμαρά και όχι η εφαρμογή του νόμου, όπως προσπαθούν να πείσουν συγκεκριμένες δημοσιογραφικές παράγκες.
Τουναντίον μάλιστα η όλη επιχείρηση αποτελεί μάλλον παραβίαση παρά προστασία της εννόμου τάξεως αναφορικά με όσα περί της αρχής της αναλογικότητας προαναφέραμε.
Διότι και σε οικονομικό επίπεδο η πολυδάπανη κινητοποίηση είχε κόστος υπέρτερο του όποιου καταλογιστέου φόρου, ακόμη και αν κατελαμβάνοντο φοροδιαφεύγοντες όλοι ανεξαιρέτως οι ταλαίπωροι Υδραίοι. Ενώ η ζημία από το πλήγμα στην διεθνή εικόνα της χώρας και τον πνέοντα τα λοίσθια τουρισμό είναι ανυπολόγιστη.
Υπό την έννοια λοιπόν της παραβίασης της αρχής της αναλογικότητας η συγκεκριμένη δράση της κυβέρνησης σε πολιτικό, αλλά κυρίως σε διοικητικό επίπεδο ελέγχεται ως παραβιάζουσα την έννομη τάξη.
Και δυστυχώς όχι μόνο την έννομη, αλλά και την δημοκρατική.
Διότι πράγματι η απαρέγκλιτη εφαρμογή της αρχής της αναλογικότητας στο διοικητικό δίκαιο και κυρίως στον ευαίσθητο τομέα της χρήσεως κρατικής (κατασταλτικής) βίας αποτελεί το εξ ων ουκ άνευ δείκτη δημοκρατικής νομιμοποίησης της.
Ενώ αντίστοιχα η παραβιάσή της αποτελεί αναμφίβολο δείγμα εκτροπής προς τον ολοκληρωτισμό.
Για όλους αυτούς τους λόγους είναι τουλάχιστον αντιαισθητικές οι δηλώσεις των κυβερνητικών εταίρων, όπου παραμερίζεται η ουσία της περί ής ο λόγος επικοινωνιακής αθλιότητος και επιχειρείται η ανάδειξη της δήθεν Υδραίικης παραβατικότητας.
Ιδιαίτερα φαιδρή μάλιστα προβάλλει η ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ όπου επισημαίνεται με ύφος χιλίων «προοδευτικών» πιθήκων ότι «Δεν υπάρχει καμία κοινωνική ευαισθησία ούτε καμία προοδευτική θεωρία που να μετατρέπει τη φοροδιαφυγή σε «αντίσταση».
Είναι γνωστό βεβαίως ότι η σημερινή ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ έχει τόση σχέση με την προοδευτική παράδοση της χώρας, όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο.
Θα μπορούσε λοιπόν εύκολα να απαντήσει σ’ αυτούς τους ψευτοπροοδευτικούς με την διαχρονική ρήση του αείμνηστου Κουτσόγιωργα ότι «δεν δικαιούνται διά να ομιλούν» περί κοινωνικής ευαισθησίας και περί προοδευτικής θεωρίας, όταν είναι οι πρωταγωνιστές της κοινωνικής αναλγησίας, που έχει οδηγήσει σε απίστευτη εξαθλίωση της ελληνική κοινωνία και όταν έχουν επιδοθεί σε όργιο φασιστικής μεθοδολογίας όπως π.χ η μαζική προπαγάνδα, η δαιμονοποίηση του συνδικαλισμού και η μεθοδική διέγερση του κοινωνικού αυτοματισμού.
Όμως επειδή είναι προφανές ότι δεν είναι απλώς αντιδραστικοί, αλλά και πολιτικά αμόρφωτοι και ανιστόρητοι θα τους επισημάνουμε και κάτι ακόμα.
Η «προοδευτική θεωρία» βεβαίως δεν ασχολείται με την φοροδιαφυγή, καθόσον δεν ανήκει στο επιστημονικό της πεδίο.
Η φοροδιαφυγή είναι φαινόμενο, που ούτως η άλλως απασχολεί άλλους κλάδους και εν πάση περιπτώσει αποτελεί κυρίως παθολογική πρακτική αφορώσα την εφαρμοσμένη πολιτική και όχι την οποιαδήποτε προοδευτική θεωρία.
Η παγκόσμια λοιπόν ιστορία έχει δείξει ότι σε περιόδους αρρωστημένης διοικητικής συμπτωματολογίας, ο ίδιος ο λαϊκός παράγοντας συνηθίζει να επιλέγει διάφορες κατά περίπτωση πρακτικές παράγοντας de facto «προοδευτική θεωρία».
Κλασικό παράδειγμα η Γαλλική (αστική) επανάσταση, όπου δεν αναφέρεται καμία περίπτωση sans culotte (ξεβράκωτου), που να ανταποκρινόταν επιμελώς στις φορολογικές του υποχρεώσεις, ενώ αντίστοιχη παθολογική συμπεριφορά παρουσίασαν και περιοχές, οι οποίες έπεσαν ανά τους αιώνες θύματα της Δυτικής αποικιοκρατίας.
Βεβαίως η κοινωνία μας έχει απομακρυνθεί –ανεπιστρεπτί ίσως- από την περίοδο της εδραίωσης της πρώτης Γαλλικής Δημοκρατίας, δεν απέχει όμως πολύ από το ενδεχόμενο ο κόσμος να αισθανθεί ότι απειλείται από μια σύγχρονη ιδιότυπη άλλα ενδεχομένως εξοντωτικότερη Γερμανική αποικιοκρατία.
Θλιβερόν ειπείν επιχειρήσεις τύπου Ύδρας και ανακοινώσεις τύπου ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ διακινδυνεύουν να φέρουν εγγύτερα ένα τέτοιο πανδήμως απευκταίο καταστροφικό ενδεχόμενο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου