Όταν ο κος Κουβέλης απεφάσισε τον ιστορικό του συμβιβασμό με τους άλλους δύο κυβερνητικούς του εταίρους ανατρίχιασε κυριολεκτικά το πανελλήνιο.
Όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι του τόπου, άλλοι συναισθηματικά και άλλοι μετά λόγου γνώσεως της παγκόσμιας πολιτικής ιστορίας διαισθάνονταν ότι αυτή η παρά φύσιν συνεύρεσις δεν μπορούσε παρά να προοιωνίζεται δεινά για τον τόπο και βάσανα για τους πολίτες.
Και τούτο διότι στην παγκόσμια ιστορία δεν υπήρξε ποτέ ανάλογο προηγούμενο, το οποίο να μην οδήγησε σε πλήρη απαξίωση τα «προοδευτικά» κόμματα που είχαν την αποκοτιά να συμμετάσχουν σε τέτοιου είδους ερμαφρόδιτες κυβερνήσεις και να αποτελέσουν τον καταλύτη εφαρμογής χυδαίων αντιλαϊκών πολιτικών.
Δυστυχώς οι εξελίξεις υπερέβησαν σε τραγικότητα και τις πλέον απαισιόδοξες προβλέψεις.
Αμέσως μετά την σύσταση αυτού του ολέθριου τριαδικού κυβερνητικού συνεταιρισμού, ως ήταν αναμενόμενο και ο ι τρείς μοιραίοι εταίροι αποδύθηκαν σε μία πολιτικά αναξιοπρεπή απομάκρυνση από τις προεκλογικές εξαγγελίες και δεσμεύσεις, με τις οποίες παρέπεισαν σε υπερψήφισή τους πάντοτε ευκολόπιστους και πάντα προδομένους Έλληνες ψηφοφόρους.
Λιγότερο ο κος Βενιζέλος, ο οποίος είχε «κάψει τη γούνα» του και περιορίστηκε προεκλογικά στην «ρεαλιστική» γραμμή επιμήκυνσης του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής.
Περισσότερο ο κος Σαμαράς, που η δίψα για την πρωθυπουργία τον παρέσυρε να υποσχεθεί επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, εξεταστική επιτροπή για την προσφυγή στο ΔΝΤ, κοινωνική δικαιοσύνη.
Άτσαλα ο κος Κουβέλης, ο οποίος είχε επιδοθεί σε απέραντες φλυαρίες για «απαγκίστρωση» από τους επαχθείς όρους του μνημονίου, αποκατάσταση των εργατικών δικαιωμάτων, φροντίδα των ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων, αποκλεισμό άλλων φοροεισπρακτικών μέτρων και ιδίως αποφυγή περαιτέρω οριζόντιων περικοπών σε μισθούς και συντάξεις και πολλά άλλα τέτοια, περί ων ουκ έστι αριθμός.
Ενώ λοιπόν οι άλλοι δύο επεχείρησαν μια ελεγχόμενη διολίσθηση απομάκρυνσης από την προεκλογική ρητορική και προσαρμογής στην «αναγκαιότητα τηρήσεως των συμφωνηθέντων με τους ευρωπαίους εταίρους», ο ανιστόρητος πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ υποχρεώθηκε σε μια ανεξέλεγκτη κατρακύλα απεμπόλησης της πολιτικής του ταυτότητας.
«Απεταξάμην τα παρελθόντα («σατανικά») αριστερά μου πιστεύω» μοιάζουν να έχουν ως κοινό παρανομαστή οι καθημερινές δηλώσεις του ιδίου και των πρωτοκλασάτων στελεχών αυτού του μοιραίου κόμματος, που εζήλωσε την τύχη του ΛΑ.Ο.Σ.
Αποκορύφωμα η νέα (πολλοστή) γραμμική οριοθέτηση της πολιτικής του στρατηγικής, η οποία προσδιορίζεται από και περαιούται στον αχαλίνωτο πόθο παραμονής στην ευρωζώνη και προστασίας του ευρώ.
Μέχρι χθες «κόκκινη γραμμή» για τον κο Κουβέλη ήταν η προστασία των εισοδημάτων των μικρομεσαίων στρωμάτων, η αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων στα πρότερά τους επίπεδα, η κοινωνική ευαισθησία έναντι των αναξιοπαθούντων πολιτών.
Από σήμερα ασπαζόμενος πλέον απερίφραστα το δόγμα Παπανδρέου, Παπαδήμου, Βενιζέλου, Σαμαρά και συμμορφούμενος ευπειθώς προς τας υποδείξεις-κελεύσματα του ξένου παράγοντα η χαμαιλεόντια «κόκκινη γραμμή Κουβέλη» περιορίζεται στην σωτηρία του ευρώ και την παραμονή της χώρας στη Ευρωζώνη.
Ο κος Κουβέλης μπορεί να είναι αγνώς της παγκόσμιας πολιτικής ιστορίας η οποία έρριξε αδίστακτα στον σκουπιδοντενεκέ της και πάντως τιμώρησε σκληρά όλους όσους αποπειράθηκαν παρόμοιους ακροβατισμούς (η Ευρώπη μεταξύ των άλλων πληρώνει ακόμη τον αυτοχειριασμό του κου Σρέντερ, ο οποίος ενέπλεξε το SPD στην συνεργασία με την κα Μέρκελ και η Ιταλική αριστερά αναπολεί με νοσταλγία τα παλιά μεγαλεία των ποσοστών του 30% του παρελθόντος αιώνος, τα οποία φαίνεται να έχει απολέσει ανεπιστρεπτί).
Είναι εντυπωσιακό πως ο κος Κουβέλης, ένας νουνεχής και καλλιεργημένος πολιτικός όπως τουλάχιστον παρουσιάζεται, να αγνοεί σημαντικές σελίδες της σύγχρονης διεθνούς αριστεράς. Είναι όμως ακόμη εντυπωσιακότερο ότι εμφανίζεται εντελώς ανεπίδεκτος οποιουδήποτε μαθήματος από το πάθημα Καρατζαφέρη, το οποίο είναι και εγχώριο και τελείως πρόσφατο.
Πρόκειται για μια πολιτική συμπεριφορά, που είναι ομολογουμένως δυσεξήγητη, διότι δεν έχει καμία ελπίδα αποδοχής από τους κατά τεκμήριο ψηφοφόρους του.
Για αυτούς είτε το θέλουν είτε όχι οι διάφοροι καλοθελητές των ΜΜΕ και οι διάφοροι πολιτικοί καιροσκόποι «κόκκινη γραμμή» είναι η αξιοπρεπής επιβίωση των ανθρώπων, και η διάσωση της χώρας από τις ληστρικές διαθέσεις των τοκογλύφων. Τίποτε περισσότερο δηλαδή από αυτά που ευαγγελιζόταν η ΔΗΜΑΡ προεκλογικά.
Σ’ αυτήν την στρατηγική έχουν την απαίτηση συστράτευσης των δυνάμεων του προοδευτικού χώρου.
Περί άλλων όμως δείχνει ξεκάθαρα ότι τυρβάζει ο πάλαι ποτέ αριστερός αρχηγός της ΔΗΜΑΡ, ο οποίος τουναντίον τάσσεται κατ’ ουσίαν αναφανδόν υπέρ της σωτηρίας των τραπεζιτών και υπέρ των συμφερόντων αυτών που ορέγονται το πετρελαϊκό και λοιπό πλούτο της χώρας, επιδιώκοντας την ολοκληρωτική πτωχοποίηση των Ελλήνων και μεθοδεύοντας θρασύτατα την απώλεια νησιωτικών εδαφών.
Με τη δήλωσή του αυτή ο κος Κουβέλης είναι φανερό ότι διέβη τον Ρουβίκωνα.
Τον ενδιαφέρον είναι να δούμε στο αμέσως επόμενο διάστημα, αν τα ιστορικά αλλά και νεότερα στελέχη αυτής της παράταξης θα το ακολουθήσουν στην ελεύθερη κατρακύλα του.
Αν θα συμφιλιωθούν στην ιδέα πως η ιστορία του προοδευτικού χώρου θα τους καταγράψει ως τις μωρές παρθένες, οι οποίες δεν προσήλθαν στο κρίσιμο ραντεβού τους με τον «νυμφίο» (ελληνικό λαό), αλλά παραστράτησαν στο χαμαιτυπείο των διεθνών τοκογλύφων, παρασυρόμενες από την Κίρκη της εξουσίας και του ατομικού μικροσυμφέροντος.
Οψόμεθα εν ώρα κρίσεως…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου