Η χαριστική βολή στους οφειλέτες, ιδιοκτήτες ακινήτων.

Το 2008, όταν η Ευρώπη αισθανόταν ήδη βαριά την ανάσα της οικονομικής κρίσης, στην Ελλάδα οι πολίτες δεχόντουσαν ένα καταιγισμό παραπλάνησης σύμφωνα με τον οποίο η χώρα ήταν η μοναδική με ρυθμό ανάπτυξης πάνω από 2% την ώρα, που οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης παρουσίαζαν δείκτες με αρνητικά πρόσημα.

 Και ενώ ακόμη και οι βιομηχανικές  χώρες του Βορρά οργάνωναν πυρετωδώς σχέδια αμύνης και προστασίας από την οικονομική βαρυχειμωνιά, που φαινόταν ήδη στον ορίζοντα, στην Ελλάδα η τότε Κυβέρνηση και τα προσκείμενα σ’ αυτή ΜΜΕ αποκοίμιζαν τον κοσμάκη με ασύστολα ψεύδη  περί ισχυρής και ακλόνητης οικονομίας. Την ίδια στιγμή που εντεινόταν πυρετωδώς το πλιάτσικο στο δημόσιο κορβανά και εξελισσόταν ένα ρουσφετολογικό όργιο  εν όψει εκλογών και υπό το κλίμα μιας ακήρυκτης, αλλά υπαρκτής και έντονης  προεκλογικής περιόδου. 

Στη συνέχεια διαδοχικές κυβερνήσεις  με εναλλασσόμενους πρωθυπουργούς και υπουργούς οικονομικών συνέχιζαν συστηματικά την αθλιότητα των παρηγορητικών ψευδολογιών, διαβεβαιώνοντας μονότονα σε κάθε ευκαιρία ότι δήθεν γινόταν «ορατό το φώς στην άκρη του τούνελ». Ότι η Ελλάδα από εξάμηνο σε εξάμηνο «θα έβγαινε στις αγορές». Ότι «όπου νάναι θα επιτυγχάνονταν πρωτογενή πλεονάσματα», θα βελτιωνόταν  η ρευστότητα στη αγορά και θα ξεκινούσε η περιπόθητη ανάπτυξη.

Πλαστές εικόνες. Ασύστολα ψεύδη. Φρούδες  ελπίδες.

Στην πράξη η χώρα βυθιζόταν σε μια όλο και πιο καταστροφική ύφεση. Ο δανεισμός εκτροχιαζόταν. Αντί πλεονασμάτων επακολουθούσαν νέα ελλείμματα, που οδηγούσαν σε νέα μέτρα περικοπών μισθών και κοινωνικών δαπανών.

Αντί να βάλλουν «πάτο στο βαρέλι» της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών συνέχιζαν να  ξεπατώνουν τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, τους επαγγελματίες με πρόσθετους φόρους και ευφάνταστα χαράτσια.

 Όχι μόνο η αγορά αλλά και το τελευταίο νοικοκυριό έχει πλέον αποστραγγισθεί από την έσχατη ρανίδα οικονομικής ρευστότητας. 

Και φαίνεται πια ξεκάθαρα ότι έχει σημάνει η ώρα της χαριστικής βολής. 

Ήρθε η ώρα της ολοκληρωτικής απογύμνωσης των ιδιωτών  από το τελευταίο περιουσιακό τους αντικείμενο. Από το τελευταίο απομεινάρι βιωσιμότητας τους.

Ήρθε η ώρα να  του αρπάξουν ότι ακίνητο διαθέτει, ακόμη και το σπιτάκι του, που μπορεί να είναι δημιούργημα του οικογενειακού ιδρώτα περισσότερων της μια γενεών. Ακόμη και αν αγοράσθηκε με δάνειο που ακόμα αγκομαχάει να ξεπληρώσει.

Τα τελευταία χρόνια του πουλούσαν ευσπλαχνία οι κυβερνήσεις ότι δήθεν τον προστάτευαν απαγορεύοντας τον πλειστηριασμό πρώτης κατοικίας.

Τα ΜΜΕ συνέβαλαν σ’ αυτό το αποκοίμισμα αποσιωπώντας ότι για όλα τα υπόλοιπα ακίνητα συνεχιζόταν η ανάλγητη διαρπαγή με μοχλό  την συρρίκνωση των εισοδημάτων και την ανάλγητη φορομπηχτική καταιγίδα.

Αποσιωπώντας ότι ο πλειστηριασμός αποτελεί  ούτως ή άλλως την τελευταία πράξη του δράματος της διαδικασίας αναγκαστικής εκτελέσεως, η οποία για να ξεκινήσει και να  ωριμάσει έχει ανάγκη μιας σειράς δικαστικών και διαδικαστικών ενεργειών και συνακόλουθα μιας αρκετά μακράς χρονικής περιόδου.

Για να φθάσουν δηλαδή οι πιστώτριες τράπεζες στο στόχο της αφαίρεσης του σπιτιού, έπρεπε να ξεκινήσουν με ειδοποιητήριες  απιστολές ,εξόδικα, καταγγελίες συμβολαίων. Να συνεχίσουν με διαταγές πληρωμής και να προχωρήσουν σε κατασχέσεις, προκειμένου η κάθε περίπτωση οφειλής να μεταμορφωθεί σε απαίτηση εισπρακτέα διά πλειστηριασμού.

 Αυτό λοιπόν που μέχρι τώρα οι πονηροί πολιτικάντηδες και οι εξωνημένοι κονδηλοφόροι τους «πουλούσαν» σαν προστασία και κοινωνική ευαισθησία στους  ραγδαία εξαθλιούμενους ψηφοφόρους τους, δεν ήταν τίποτε παραπάνω από μια δήθεν περίοδο χάριτος, που συνέπιπτε με το αναγκαίο για τις δανείστριες τράπεζες χρόνο προετοιμασίας. 

Τώρα λοιπόν οι ληστρικές διαδικασίες, έχουν προχωρήσει ικανοποιητικά εναντίον δεκάδων χιλιάδων δανειοληπτών. Τώρα οι τράπεζες έχουν διεκπεραιώσει όλες τις τυπικά προπαρασκευαστικές εξώδικες και δικαστικές διαδικασίες και είναι έτοιμες να επισπεύσουν πλειστηριασμούς. Τώρα συμπτωματικά εμφανίζεται στο προσκήνιο η Τρόικα, να θέτει επιτακτικά το ζήτημα της  άρσης κάθε μέτρου παρεμπόδισης πλειστηριασμών για πρώτη κατοικία. 

Και δεν υπάρχει βεβαίως καμιά αμφιβολία, ότι κάτω από  τις «ασφυκτικές» πιέσεις της Τρόϊκας κα με στόχο τη «σωτηρία» της πατρίδας η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ θα προτιμήσουν να θυσιάσουν τους «ασυνεπείς» δανειολήπτες, προκειμένου να σώσουν τις τράπεζες και η ΔΗΜΑΡ θα θυσιάσει άλλη μια κόκκινη γραμμή της για να  «γλιτώσει» τους μισθωτούς και συνταξιούχους από μεγαλύτερες περιπέτειες.

Η αθλιότητα όμως της επιχείρησης διαρπαγής των ιδιωτικών ακινήτων γενικώς δεν περιορίζεται δυστυχώς εδώ.

Διαφαίνεται καθαρά ότι εξυφαίνεται μια πρόσθετη αναίσχυντη μεθόδευση προκειμένου όχι απλώς να χάσουν τα σπίτια τους οι οφειλέτες, αλλά να μπορέσουν κιόλας οι δανειστές τους (τράπεζες, εφορίες κ.λ.π) να τους τα πάρουν στην κυριολεξία για ένα κομμάτι ψωμί.

Και ιδού πια είναι η μεθόδευση.

Πρίν από μερικούς μήνες η κυβέρνηση άφησε να διαρρεύσει ότι το οικονομικό επιτελείο μελετά την αύξηση των αντικειμενικών αξιών, προκειμένου να αυξήσει τα έσοδα από τους πάσης φύσεως φόρους επί των ακινήτων.

Η σχετική φημολογία, που αναπαρήχθη δεόντως από τα γνωστά ΜΜΕ δημιούργησε, όπως ήταν φυσικό μεγάλη ανησυχία στους ιδιοκτήτες ακινήτων και ξεσήκωσε τις αντιδράσεις των σχετικών συλλογικών φορέων, οι οποίες άρχισαν να ζητούν μείωσης αντί αυξήσεως.

Τώρα λοιπόν παράλληλα με τις πιέσεις για άρση του μέτρου αναστολής πλειστηριασμών εμφανίζεται η Τρόϊκα να ζητά συγχρόνως όχι απλώς την μείωση αλλά την ολοσχερή κατάργηση των αντικειμενικών αξιών. Με την λογικοφανή δικαιολογία ότι οι αντικειμενικές αξίες έχουν καταστεί  σημαντικά υψηλότερες των πραγματικών και δημιουργείται έτσι μια φούσκα αξιών στα ακίνητα.

Η επιχειρηματολογία αυτή που είναι προφανώς βάσιμη, συμβαδίζει και υπερακοντίζει το αίτημα περί μειώσεως των ενώσεων των ιδιοκτητών, είναι βέβαιο ότι θα προπαγανδισθεί δεόντως από τα κανάλια στις επόμενες μέρες και κατά πάσα πιθανότητα θα παρασύρει στην παγίδα τους μικροϊδιοκτήτες.

Η πραγματικότητα είναι η Τρόϊκα και οι τράπεζες επιθυμούν διακαώς να απαλλαγούν από το βραχνά των αντικειμενικών αξιών, διότι αντικειμενικές αξίες ακινήτων ανώτερες από τις πραγματικές αποτελούν ανυπέρβλητο εμπόδιο για την εκπλειστηρίαση των ακινήτων.

Όσοι έχουν γνώση της διαδικασίας αναγκαστικής εκτέλεσης ξέρουν ότι στο πρόγραμμα πλειστηριασμού, και όχι μόνο, προσδιορίζεται η αξία του ακινήτου καθώς και η τιμή εκκίνησης, η λεγόμενη πρώτης προσφοράς, η οποία οφείλει να είναι τουλάχιστον στο μισό της εκτιμηθείσας αξίας.

Αυτή η «εκτιμηθείσα αξία» με το παρόν σύστημα, δεν μπορεί να αποφευχθεί να είναι μικρότερη από την αντικειμενική αξία  του ακινήτου, αφού σε αντίθετη περίπτωση ο οφειλέτης θα μπορούσε εύκολα να ζητήσει δικαστικά τη σχετική διόρθωση του προγράμματος πλειστηριασμού.

Οι σημερινές όμως μεγάλες αντικειμενικές αξίες οδηγούν αναπόφευκτα και σε μεγάλες τιμές πρώτης προσφοράς καθιστώντας ασύμφορη την συμμετοχή υποψήφιων αγοραστών και οδηγώντας μετά βεβαιότητας σε ματαίωση τους πλειστηριασμούς.

Είναι λοιπόν ηλίου φαεινότερο ότι οι ίδιες οι τράπεζες επιθυμούν διακαώς και πιέζουν μέσω της Τρόικας να καταργηθούν οι αντικειμενικές αξίες και έτσι οι εκτιμήσεις αξίας των ακινήτων στις εκθέσεις κατασχέσεων και τα προγράμματα πλειστηριασμών να γίνονται με βάση την αγοραία αξία τους, η οποία λόγω της έλλειψης ζήτησης είναι στις πλείστες των περιπτώσεων μηδαμινή.

Με αυτόν τον τρόπο θα μπορούν να προσδιορίζουν ευτελείς αξίες και τιμές εκκίνησης χωρίς να κινδυνεύουν από ανακοπές για διόρθωση κατασχέσεων και προγραμμάτων σε σχέση με τις αξίες των ακινήτων. Ακόμη δε και αν κατατεθούν τέτοιες εύκολα θα αντικρούονται από τις επισπεύδουσες τράπεζες, οι οποίες ως αποδεικτικά συγκριτικά στοιχεία θα προσκομίζουν στα δικαστήρια επιλεγμένα συμβόλαια ομοειδών ακινήτων, που θα αφορούν αγοραπωλησίες ανάγκης με εξευτελιστικά τιμήματα. Τμήματα σίγουρα κατά πολύ χαμηλότερα από τις σήμερα ισχύουσες αντικειμενικές αξίες.

Αυτή λοιπόν είναι η πλεκτάνη που στήνεται εις βάρος ανυποψίαστων δυστυχισμένων ιδιοκτητών, στους οποίους εν χορώ τις επόμενες μέρες Κυβέρνηση, κανάλια και λοιποί καλοθελητές θα παρουσιάσουν το «τυράκι» της ελάφρυνσης των χαρατσιών αποκρύπτοντάς τους τη φάκα της διευκόλυνσης της εις βάρος τους διαδικασίας αναγκαστικής εκτελέσεως.

Και δεν είναι διόλου απίθανο εάν και εφόσον οι διοικήσεις των ενώσεων ιδιοκτητών απαρτίζονται από μεγαλοϊδιοκτήτες, που δεν κινδυνεύουν τόσο από πλειστηριασμούς, αλλά ενδιαφέρονται απλώς να μειώσουν τις σχετικές φορολογικές τους επιβαρύνσεις, να κάνουν τα στραβά μάτια.

Σε μια τέτοια περίπτωση όπου οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες ακινήτων συναινέσουν στην κατάργηση των αντικειμενικών αξιών θα πρόκειται στην κυριολεξία για περίπτωση προβάτων, που πανηγυρίζουν την έλευση του Πάσχα.

Διότι απλούστατα θα έχουν συμβάλει στην απογύμνωσή τους από το έσχατο μέσο αμύνης ενάντια στην μεθοδευμένη αρπαγή των σπιτιών τους.