Τι προτιμάς; Να σε κατασπαράξει ο Λύκος η το Λιοντάρι;

Όταν σε μια χώρα με τόσο κρίσιμα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, το πρώτο θέμα στις ειδήσεις είναι  ο αμφισβητούμενος προπηλακισμός ενός υπουργού και ο σκοτωμός ενός δραπέτη, αντιλαμβάνεται κανείς ότι τουλάχιστον η «έγκριτη» δημοσιογραφία έχει πάρει οριστικό διαζύγιο από την σοβαρότητα.

Ούτε καν το θέμα της επίσκεψης του Αμερικανού Υπουργού Οικονομικών, δεν μπόρεσε να κερδίσει το χρόνο, που αντικειμενικά εδικαιούτο στα ΜΜΕ.

Και αυτό βέβαια δεν είναι τυχαίο.

Το ανόητο προπαγανδιστικό εφεύρημα περί δήθεν παροχής στήριξης στην Ελληνική Κυβέρνηση, δεν περπάτησε και  ορθώς οι πλέον συνετοί επικοινωνιολόγοι συνέστησαν την σταδιακή απόσυρση του θέματος από την επικαιρότητα.

Μόνο μερικοί  δευτεροκλασάτοι κυβερνητικοί παράγοντες και  κάποιοι φαιδροί πολιτικοί ψευτοαναλυτές, επιμένουν ακόμα να συνδέουν την επίσκεψη του κου Τζακ Λιου με πρόθεση των ΗΠΑ να στηρίξουν τον κο Σαμαρά.

Βλέποντας μόνο το χρόνο, που αφιέρωσε ο Έλληνας Πρωθυπουργός στις περιποιήσεις και τις δημόσιες εμφανίσεις του Αμερικανού αξιωματούχου, δεν χρειάζεται να είναι διδάκτωρ διεθνών σχέσεων για να αντιληφθεί, την υποβάθμιση, όχι στήριξη, που υπέστη η Ελληνική Κυβέρνηση και εμμέσως η χώρα.

Είτε μας αρέσει είτε όχι ο πλανήτης διαθέτει ένα πρωτόκολλο διεθνούς δεοντολογίας, το οποίο συνηθίζουν να ακολουθούν οι κυρίαρχες χώρες και του οποίου την σημειολογία αναγνωρίζουν οι πάντες, αδιαφορώντας για τις ερμηνείες των κατ’ ιδίαν κυβερνήσεων.

Σύμφωνα με αυτό στις επίσημες επισκέψεις τους οι διάφοροι αξιωματούχοι πρέπει να συναντώνται με τους ομολόγους τους. Παρεκκλίσεις μικρές και δικαιολογημένες δεν αποκλείονται. Μεγάλες δεν δικαιολογούνται  με τίποτα και είναι  σχεδόν αδύνατη η αποφυγή μιας πολύ απλής ερμηνείας, που έρχεται αβίαστα στο μυαλό παντός αντικειμενικού παρατηρητή.

Ότι δηλαδή μόνο ο Πρωθυπουργός μιας υποτελούς χώρας θα βρισκόταν στη δύσκολη θέση να δεχθεί μια τέτοιου είδους μειωτική αντιμετώπιση.

Γιατί άραγε οι ΗΠΑ θέλησαν να υποβάλλουν τον κο Σαμαρά σ’αυτή την πανηγυρική υποβάθμιση;

Είναι ηλίου φαεινότερο, ότι ο πραγματικός λόγος της επίσκεψης στην παρούσα φάση δεν είχε καμία σχέση με τους λόγους, που επισήμως ανακοινώθηκαν.

Μετά από την πολύχρονη ύφεση και την ραγδαία φτωχοποίηση του πληθυσμού, οι ξένοι παράγοντες, που οργάνωσαν και εφάρμοσαν το καταστροφικό  σχέδιο που βιώνουμε, θεωρούν ότι η χώρα είναι «ώριμη» να περάσει στο επόμενο στάδιο της δήωσης του εθνικού της πλούτου και της ολικής διαρπαγής των ατομικών ιδιοκτησιών.

Καίτοι συμμέτοχοι και βασικοί εμπνευστές του σχεδίου, που έχει εφαρμοσθεί  με «επιτυχία» σε πληθώρα χωρών του τρίτου κόσμου, οι Αμερικανοί  παρακολουθούσαν και ήλεγχαν εκ του μακρόθεν, μέσω του ΔΝΤ , την εξέλιξη της εφαρμογής του.

Σ΄ αυτή τη φάση πλέον εκτιμούν ορθώς ότι χρειάζεται μια πιο δυναμική εμπλοκή τους στο «παιγνίδι».  

Η Γερμανία είναι συγκριτικά ελάσσονος ισχύος. Δεν είναι όμως και  υποτιμητέα.

Η γεωγραφική της θέση , η πρωτοκαθεδρία της στην Ευρώπη, ο σωβινισμός της και κυρίως οι πιέσεις, που είναι ικανή να ασκήσει μέσω των Ευρωπαϊκών τραπεζών και Ταμείων, της προσδίδει σημαντικά πλεονεκτήματα στην κούρσα  εκμετάλλευσης της Ελληνικής αποικίας.

Η  επίσκεψη του κ Σόιμπλε, μετά τον κ Βεστερβέλε την προηγούμενη εβδομάδα, πέραν των αστειοτήτων περί  στηρίξεως Σαμαρά ή Γερμανικών εκλογών, είχε προφανώς ως κεντρικό άξονα την επισήμανση στην Ελληνική κυβέρνηση των ενδιαφερόντων την Γερμανία τομέων και αντικειμένων οικονομικής εκμετάλλευσης.

Περισσότερο πρακτικός και κυνικός από τον Αμερικανό ομόλογό του ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών, προτίμησε να αφιερώσει τον χρόνο του στους κατ΄ιδίαν υπουργούς, που λόγω αρμοδιότητας θα επιμεληθούν στο επόμενο διάστημα των «αναπτυξιακών», ενεργειακών και «αξιοποιητικών» της δημόσιας περιουσίας προγραμμάτων.

Τους υπέδειξε αναλυτικά τις δημόσιες επιχειρήσεις, τις δημόσιες εκτάσεις, αλλά και τους επιχειρηματικούς κλάδους , που ενδιαφέρουν το Γερμανικό δημόσιο και ιδιαίτερα τους Γερμανούς επιχειρηματίες. Τους ανέλυσε δε το οργανωτικό σχήμα βάσει του οποίου θα επιτελεσθεί το εν λόγω σχέδιο με τρόπο, που να εξασφαλίζεται η επιτυχία και ο έλεγχός του από τις Γερμανικές τράπεζες.

Βασικός άξονας οι ΕΟΖ σε συγκεκριμένα μέρη της Ελλάδας, που θα υποστηρίζονται από ένα υποκατάστημα Γερμανικής τράπεζας και ένα στρατόπεδο «φιλοξενίας» μεταναστών, για ευνόητους λόγους. Αργότερα και από μια φυλακή, ενδεχομένως ιδιωτική, φορολογικών βαρυποινιτών, για τους ίδιους ευνόητους λόγους.

Η εξαγγελία ταμείου «στήριξης» μικρομεσαίων (Γερμανών «επενδυτών») με τα χρήματα του Ελληνικού Δημοσίου, του ΕΣΠΑ και 100 εκ. της Γερμανίας (αμφίβολο αν θα δοθούν) επιβεβαιώνουν του λόγου του ασφαλές. Ότι δηλαδή βρισκόμαστε στη φάση, όπου οι Γερμανικές εταιρίες με προκλητική εύνοια επιπέδου αθεμίτου ανταγωνισμού, θα επιλέξουν τους τομείς και περιοχές που θα θελήσουν να εκμεταλλευτούν. Θα επιβάλλουν μέσω της κατάλληλης αυστηροποίησης της νομοθεσίας και του ελέγχου του κρατικού και τραπεζικού συστήματος το κλείσιμο των ελληνικών επιχειρήσεων και θα αναπτύξουν την δραστηριότητά τους με κρατικά (ελληνικά) χρήματα, απασχολώντας εκβιαζόμενους μετανάστες και εξαθλιωμένους Έλληνες.

Η επιθεώρηση λοιπόν εφαρμογής  του σχεδίου και η παροχή οδηγιών για την τελική φάση ήταν το βασικό αντικείμενο της επίσκεψης Σόιμπλε.

Αυτό δεν διέλαθε βεβαίως της προσοχής του Λευκού Οίκου, ο οποίος καίτοι έχει καλέσει τον Έλληνα Πρωθυπουργό για συζήτηση επί της συγκεκριμένης ύλης, έκρινε ότι  η άμεση παρουσία στην Ελλάδα και του δικού της  Υπουργού Οικονομικών ήταν επιβεβλημένη.

Έκρινε δηλαδή ότι χωρίς καθυστέρηση η Αμερική έπρεπε να καταστήσει σαφές στην Ελληνική Κυβέρνηση, αλλά κυρίως στην Γερμανία και τον υπόλοιπο κόσμο ότι η πλανητική υπερδύναμη είναι μία και αδιαμφισβήτητη.

Αυτή ακριβώς υπήρξε και η σημειολογία όλων των επί μέρους δρώμενων της επίσκεψης, τα οποία μάλλον δεν σχεδιάσθηκαν από τον Ελληνα οικοδεσπότη, αλλά λογικά υπαγορεύθηκαν από τον Αμερικανό μουσαφίρη.

Διότι δεν είναι λογικό ο Έλληνας Πρωθυπουργός να επιθυμούσε τον διεθνή υποβιβασμό του συμμετέχοντας σε κοινή δήλωση με ένα (τυπικά κατώτερο) Υπουργό Οικονομικών. Ούτε προφανώς  αισθάνθηκε ευτυχής να αυτογελοιοποιείται δηλώνοντας ότι πρέπει να ανατραπεί το πρόγραμμα λιτότητας, που μόλις προ τριών ημερών είχε συμφωνήσει με τον κο Σόιμπλε πως πρέπει να εφαρμοσθεί απαρέγκλιτα. 

Ο κος Λιου όμως χρειαζόταν ισχυρές επικοινωνιακές εικόνες, που να μη επιδέχονται αμφισβήτηση και προφανώς το τελευταίο πράγμα, που τον απασχολούσε ήταν τα συναισθήματα του ατυχούς Έλληνα Πρωθυπουργού.

Απαίτησε λοιπόν να κάνουν κοινή δήλωση για να δείξει στην Ευρώπη και σε όλο τον πλανήτη, ότι  ένας Έλληνας Πρωθυπουργός δεν αξίζει παραπάνω από ένα Αμερικανό Υπουργό και ότι ένας Γερμανός υπουργός είναι υποδεέστερος του αντίστοιχου Αμερικανού.

Αυτονόητα πράγματα θα σκεφθείτε. Πράγματα όμως που από καιρού εις καιρόν στην διεθνή σκηνή πρέπει να υπενθυμίζονται. Ιδίως όταν οι υποτελείς με άστοχες κινήσεις ή με ηθελημένες χοντράδες (όπως η αλαζονεία των Γερμανών) θολώνουν το παγκόσμιο διοικητικό οργανόγραμμα.

Πέραν τούτου ο κος Λιου χρειαζόταν να επισημάνει ότι μπορεί ο Βεληγκέκας στην Ευρώπη να είναι οι Γερμανοί, αλλά η μονοκρατορική υπερδύναμη από άκρου σ’ άκρο του πλανήτη παραμείνει μία. Για να το δείξει λοιπόν αυτό σε κάθε ενδιαφερόμενο έπρεπε να βάλλει τον δυστυχισμένο κο Σαμαρά να κάνει αυτό που πριν ένα χρόνο τον είχε υποχρεώσει να κάνει η Γερμανίδα Καγκελάριος.

Να δηλώσει δηλαδή δημοσίως και πανηγυρικά mea culpa, αναγνωρίζοντας ούτε λίγο ούτε πολύ ότι το πρόγραμμα λιτότητας είναι λάθος και πρέπει να αντικατασταθεί από συνταγή αναάπτυξης.Ετσι όπως στην παρθενική του επίσκεψη στην Γερμανική Καγκελαρία είχε εξαναγκασθεί να πει ότι ήταν λάθος οι προεκλογικές αναπτυξιακές εξαγγελίες του και να δηλώσει πιστή υπακοή στις οδηγίες της Τρόικας.

Με τον τρόπο αυτό ο κος Λιου κατέστησε σαφές και στον κο Σαμαρά, αλλά και στην ΕΕ ότι η Αμερική είναι το πραγματικό αφεντικό και τα όποια περιθώρια πρωτοβουλιών διαθέτουν, μόνο ως κατά παραχώρηση μπορεί να εννοηθούν.

Η αλήθεια είναι ότι άσχετα από τις επικοινωνιακές τακτικές της Αμερικανικής διπλωματίας, το πρόγραμμα, που εφαρμόζεται στην Ελλάδα τυγχάνει όχι απλώς της εγκρίσεως, αλλά και της επιλογής των ΗΠΑ. Ο ηγετικός ρόλος του ΔΝΤ στην Τρόικα αποτελεί αδιάψευστη απόδειξη.

Στην Ελλάδα, που σημειωτέον δεν είναι πειραματόζωο, αλλά θύμα, εφαρμόζεται μια δοκιμασμένη συνταγή περιελεύσεως της χώρας και του πληθυσμού σε μια κατάσταση οικειοθελούς παραδόσεως του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου. Γι αυτό προηγήθηκε ο υπερδανεισμός, δημιουργήθηκε και διογκώθηκε το μη εξυπηρετήσιμο χρέος και για αυτό με λιτότητα, χαράτσια και δρακόντειους νόμους επισπεύδεται η εξαθλίωση των πολιτών.

Όλα αυτά δεν έγιναν εν αγνοία των Αμερικανών, που ηθελημένα άφησαν στους Γερμανούς το ρόλο του εκτελεστή έχοντας το ΔΝΤ σε ρόλο ελεγκτή και πλοηγού.

Όμως στην παρούσα φάση έπρεπε να υπενθυμίσουν τη πρωτοκαθεδρία τους, όχι μόνο γιατί η Γερμανική αλαζονεία είχε αρχίσει να γίνεται ενοχλητική, αλλά και διότι οι Αμερικανικές εταιρίες είχαν αρχίσει να ανησυχούν για την ικανότητα της Αμερικανικής Κυβέρνησης να εξασφαλίσει τα συμφέροντά τους στην κρίσιμη αυτή για την Ελλάδα (ληστρική) στιγμή.

Ήρθε λοιπόν ο Αμερικανός Υπουργός για να δηλώσει την ισχυρή Αμερικανική παρουσία, την αδιαμφισβήτητη πρωτοκαθεδρία και βεβαίως να υποδείξει στην Ελληνική Κυβέρνηση τους συγκεκριμένους τομείς, που ενδιαφέρουν την Αμερικανική επιχειρηματικότητα και δεν θα πρέπει να κάνουν το λάθος οι Έλληνες Υπουργοί να τους παραχωρήσουν στους Γερμανούς, τους Ρώσους, τους Κινέζους ή όποιον άλλον παρουσιασθεί.

Υπό αυτό δε το πρίσμα παρίσταται εξόχως αστείος και ο μύθος των καλών Αμερικανών, που θέλουν την ανάπτυξη και κακών Γερμανών, που θέλουν την λιτότητα.

Διότι βεβαίως είναι γνωστό, και  το έχουμε αναλύσει από το 2008, ότι για την αντιμετώπιση της κρίσης οι Αμερικανοί προκρίνουν συνταγή εκδόσεως χρήματος σε συνδυασμό με δημόσια έργα και πράσινη κυρίως ανάπτυξη, σε αντίθεση με την Ευρωπαϊκή συνταγή λιτότητας και σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας.

 Όμως η αντίθεση αυτή, γνωστή από την πρώτη ώρα, δεν εμπόδισε τους Αμερικανούς να ευλογήσουν τα κακουργήματα του ΔΝΤ, ούτε τους έσπρωξε να στηρίξουν τον δικό τους Γιώργο Παπανδρέου στην χλιαρή αντίδρασή του στους γοργούς ρυθμούς λιτότητας, που απαιτούσαν οι Γερμανοί.

Και αυτό γιατί όπως προεκτέθηκε ο στόχος δήωσης της Ελλάδας και καταλήστευσης των Ελληνικών περιουσιών ήταν κοινός και το μόνο, που τους ενδιαφέρει να εξασφαλίσουν περαιτέρω είναι ότι οι υποτελείς τους Γερμανοί δεν θα διανοηθούν να τους «ρίξουν στη μοιρασιά».

Επί της ουσίας λοιπόν όσοι μιλούν για καλούς Αμερικανούς  και κακούς Γερμανούς είναι σα να θέτουν στον λαγό το υπαρξιακό δίλημμα αν προτιμάει να τον κατασπαράξει ο λύκος ή το λιοντάρι, ο Βασιλιάς του δάσους.

Αν ο λαγός διαθέτει στοιχειώδη λογική η απάντηση είναι μονόδρομος: Κανείς εκ των δύο.

Εθνικός μονόδρομος…

Τα χουντικά σταγονίδια, η μνημονιακή προπαγάνδα, ο Αντρέας Παπανδρέου και ο Βύρων Πολύδωρας…

Η οικονομική κρίση δεν έπληξε μόνο τις παραγωγικές υποδομές του τόπου. Επέδρασε αρνητικά και στην πολιτική διαπαιδαγώγηση των ανθρώπων και ιδιαίτερα της νεότερης γενιάς.

Οι απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης. Η παρατεταμένη ανεργία, η φτώχεια, οι ασθένειες, ο υποσιτισμός, η εξαθλίωση οδήγησαν μεγάλες μάζες του πληθυσμού στην αγανάκτηση και την απόγνωση. Η μιζέρια έγινε ιδανικό υπόβαθρο για την καλλιέργεια ολοκληρωτικών ιδεολογημάτων και φασίζουσας νοοτροπίας.

Το ίδιο το πολιτικό καθεστώς στην προσπάθειά του να καταπνίξει φυσιολογικές αντικυβερνητικές αντιδράσεις διολισθαίνει προοδευτικά σε όλο και πιο αυταρχικές συμπεριφορές.

Όπως ήταν νομοτελειακά αναμενόμενο η σαπίλα της οικονομικής βάσης έπληξε αναλόγως το πολιτικό εποικοδόμημα.

 Η άνοδος ακροδεξιών κομμάτων σε τέτοιου είδους ιστορικές συνθήκες είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου.

Ο φασισμός είναι λοιπόν γέννημα των συνθηκών διαβίωσης και παρά τα κροκοδείλια δάκρυα των νεοφιλελεύθερων κομμάτων, είναι αυτά τα ίδια που τον εκκολάπτουν και τον εκτρέφουν με τις πολιτικές και την προπαγάνδα τους.

Τρανό παράδειγμα για το πως η πολιτική τακτική και η επικοινωνιακή αρλουμπαρία των κυβερνητικών εταίρων ευνόησαν τη μαζικοποίηση των χουντικών κύκλων είναι το σχετικό σκηνικό της χώρας την τελευταία δεκαετία.

Στην αρχή η διαφθορά, η διαπλοκή, η πληθώρα οικονομικών σκανδάλων και κυρίως οι αναίσχυντες μεθοδεύσεις για το κουκούλωμα των ευθυνών υψηλά ισταμένων κυβερνητικών παραγόντων, οδήγησαν στον ευτελισμό των θεσμών και στον εξευτελισμό του πολιτικού προσωπικού της χώρας.

Η ανάγκη κυβερνητικών παραγόντων να μειώσουν την δυσοσμία των εγκληματικών πράξεων και παραλήψεών τους οδήγησε σε κουτοπόνηρους συμψηφισμούς ανομιών των κομμάτων εξουσίας.

Όταν αυτοί οι συμψηφισμοί εξαντλήθηκαν και τα δημοσκοπικά ποσοστά προϊδέασαν για την επερχόμενη αναγκαιότητα συνεργασίας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τότε γεννήθηκε η ιδέα της ενοχοποίησης αποστρατευμένων πολιτικών αντιπάλων. Μ’αυτό τον τρόπο σταματούσε η ανώφελη φθορά εν ενεργεία στελεχών και γεφυρωνόταν η παραδοσιακή αντιπαλότητα των οπαδών.

Επιλέχθηκαν στελέχη των δύο κομμάτων ήδη συνταξιοδοτημένα, που ως επί το πλείστον είχαν υπάρξει και αντίπαλοι των νέων ηγετικών ομάδων.

Όταν όμως κατέστη προφανές ότι η συνεργασία στην κατεύθυνση εφαρμογής αντιλαϊκών μέτρων θα οδηγούσε το λαό σε «ασύμφορες» ιστορικές συγκρίσεις, τότε γεννήθηκε η ιδέα να δυσφημιστούν πολιτικοί γίγαντες της νεότερης  ιστορίας, που θα ξεγύμνωναν τους νάνους της σημερινής πολιτικής σκηνής.

Ο Αντρέας Παπανδρέου έπρεπε λοιπόν να λασπωθεί πάση θυσία και το μεταλλαγμένο σύγχρονο ΠΑΣΟΚ, πότε διά της σιωπής και πότε διά της «αυτοκριτικής» δεν είχε κανένα πρόβλημα να συμμετάσχει ασμένως στις συκοφαντίες.

Έτσι ο λαός έμαθε ότι για την οικονομική πτώχευση του 2013 δεν έφταιγε το όργιο της κακοδιαχείρισης, δεν έφταιγαν οι ορδές των διαπλεκόμενων κυβερνητικών λυμεώνων της τελευταίας δεκαετίας, δεν έφταιγαν οι ληστρικές μεθοδεύσεις διαφθοράς του Ευρωπαϊκού Βορρά εις βάρος του Ευρωπαϊκού Νότου, δεν έφταιγε καν η παγκόσμια  οικονομική κρίση, αλλά ένας  λαοπρόβλητος ηγέτης και «το μαύρο 1981».

Αυτός ο «ψευτοαριστερός», που πήρε ένα δάνειο και αύξησε τους μισθούς και τις συντάξεις του κοσμάκη, επιχορήγησε την ιδιωτική πρωτοβουλία, έφτιαξε σύστημα υγείας, αναζωογόνησε την ελληνική επαρχία επιβάλλοντας στην τότε ΕΟΚ τα ΜΟΠ(ολοκληρωμένα Μεσογειακά προγράμματα).

 Και όταν συνειδητοποίησαν ότι η επιβολή των αντιλαϊκών μέτρων θα προκαλούσε κοινωνικές αντιδράσεις, που θα οδηγούσαν σε περιορισμό ατομικών ελευθεριών και αυταρχισμό, τότε γεννήθηκε η ιδέα να αποπροσανατολίσουν των λαό από ιστορικούς φάρους αγώνων για ελευθερία και αξιοπρέπεια.

Και τότε σκέφθηκαν να μειώσουν τον συμβολισμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και για να το πετύχουν ξεκίνησαν μια άνευ προηγουμένου προπαγάνδα ενάντια στη γενιά του Πολυτεχνείου.

Αυτήν  την κακή γενιά που εξεγέρθηκε ενάντια σε μια ξενόδουλη δικτατορία.

Αυτήν την κακή γενιά, που δήθεν έστησε μετά την χούντα ένα σύστημα διεφθαρμένης διακυβέρνησης, που οδήγησε τον τόπο στο σημερινό του χάλι.

Δεν έφταιγαν συγκεκριμένοι πολιτικοί τυχοδιώκτες, που σήμερα «κοσμούν» τα κομματικά και Κοινοτικά επιτελεία, αλλά μια ολόκληρη γενιά. 

Έτσι, όπως και με το εύρημα του συμψηφισμού σκανδάλων, ήλπιζαν να επιτύχουν την διάχυση  ευθυνών, τη συσκότιση της αλήθειας, την συγκάλυψη των εγκληματικών πράξεων και παραλήψεων συγκεκριμένων πολιτικών τζακιών και συγκεκριμένων διαπλεκομένων προσώπων και κύκλων.

Παράλληλα μια «φαύλη» γενιά δεν θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση,  όταν, για να εφαρμόσουν αντιλαϊκές πολιτικές, θα αναγκάζονταν να κυβερνήσουν με αλαζονεία και αυταρχισμό.

Στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης και της παγκόσμιας διακυβέρνησης ούτως ή άλλως η ιστορική μνήμη των λαών είναι επικίνδυνη και εξοβελιστέα.

Ειδικότερα όμως σε περιπτώσεις όπως η Ελλάδα, όπου προώρισται να βιώσει μια μακρά περίοδο στυγνής αποικιοκρατικής οικονομικής και πολιτικής ανελευθερίας, αποτελεί πρωταρχικό εργαλείο κατευνασμού η απαξίωση φωτεινών ιστορικών στιγμών και η κατασυκοφάντηση λαοπρόβλητων προσωπικοτήτων.

Το Πολυτεχνείο και η γενιά του συμβολίζει τους αγώνες του λαού μας για αξιοπρεπή διαβίωση, δημοκρατία, κοινωνικές ελευθερίες και πολιτισμό. Είναι λοιπόν ευνόητο γιατί ένα ανελεύθερο πολιτικό σύστημα, που καλείται να εφαρμόσει σκληρές αντιλαϊκές πολιτικές, να εξαθλιώσει τις λαϊκές μάζες και να μηδενίσει την πολιτιστική ζωή του τόπου (όρα κλείσιμο ΕΡΤ), φροντίζει από πολύ νωρίς με τα συστημικά του παπαγαλάκια να απαξιώσει τα γεγονότα, τα οράματα και τα προτάγματα του Πολυτεχνείου.

Καθ’ όμοιο λόγο μια συγκυβερνητική κομπανία, που αποδέχεται την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, αναγορεύει σε εθνοσωτήριο έργο την παράδοση του δημόσιου πλούτου σε ξένους ληστρικούς οίκους και κατεδαφίζει με απίθανη κοινωνική αναλγησία κάθε ίχνος δημοσίων κοινωνικών  υπηρεσιών, πώς να αντέξει στην «εφιαλτική» σύγκριση με το έργο του Ανδρέα Παπανδρέου;

Οι παλιοί πρέπει να μπερδευτούν και να ξεχάσουν και οι νέοι να μη μάθουν ποτέ ότι υπήρξε Πρωθυπουργός σαν τον Αντρέα Παπανδρέου.

Πολιτικός που ανήγαγε την εθνική κυριαρχία σε αδιαπραγμάτευτο αγαθό.

Ο Α. Παπανδρέου δεν δίστασε να ζητήσει τη βύθιση του Τουρκικού ωκεανογραφικού Σεισμίκ και κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του ουδέποτε Τουρκικά πολεμικά σκάφη τόλμησαν να εξέλθουν από τα Δαρδανέλια. Πώς να αντέξουν στη σύγκριση οι σημερινές διπλωματικές μας «επιτυχίες»;

Εφάρμοσε οικονομικές πολιτικές με επίκεντρο τον εργαζόμενο, τον αγρότη, τον μικρομεσαίο επιχειρηματία. Πώς να αντέξουν σε σύγκριση οι μνημονιακές πολιτικές, που έχουνε επίκεντρο την κερδοσκοπία των τραπεζιτών εξαθλιώνοντας μαζικά το σύνολο των επαγγελματικών κλάδων και των κοινωνικών στρωμάτων.

Έφτιαξε πρωτοποριακό σύστημα Υγείας, που στη συνέχεια το κατεδάφισαν και σήμερα πλέον το ξεριζώνουν εκ θεμελίων. Πώς να του το συγχωρέσουν;

Προήγαγε με την Μελίνα Μερκούρη τον πολιτισμό, που σήμερα εξαφανίζουν. Πώς να μη τον αντιπαθούν.

Ανήγαγε την εθνική ανεξαρτησία σε πρώτιστο στόχο. Την λαϊκή κυριαρχία σε εξ ων ουκ άνευ θεμέλιο της Δημοκρατίας. Συμφιλίωσε για πρώτη φορά μεταπολεμικά την αστυνομία και τις ένοπλες δυνάμεις με το λαό, με την κοινωνία. Πώς να τα ανεχθούν αυτά σήμερα οι Κυβερνώντες ελέω Τρόικας. Με το λαό στη γωνία και ανηλεώς δερνόμενο σε κάθε εκδήλωση διαμαρτυρίας;

Πώς να διαχειρισθούν μια ιστορική προσωπικότητα, που υπερδιπλασίασε μισθούς και συντάξεις από το πρώτο έτος Πρωθυπουργίας του και καθιέρωσε αυτόματη τιμαριθμική προσαρμογή (ΑΤΑ), την ώρα που αυτοί πετσοκόβουν συνεχώς τα εισοδήματα, για να πληρώνουν τους τόκους των τοκογλύφων.

Και κατηγορούν τον Α.Παπανδρέου για έναρξη εξωτερικού δανεισμού, όταν καλώς γνωρίζουν ότι εκείνος (διαπρεπής οικονομολόγος) διέθετε ολοκληρωμένο αναπτυξιακό πρόγραμμα για τον τόπο και εθνικό νόμισμα, εργαλείο εξισορρόπησης των δημοσίων οικονομικών. Ενώ οι ίδιοι φρόντισαν στην περίοδο Μητσοτάκη να αναστρέψουν τις ανθρωποκεντρικές υποδομές και στη συνέχεια να υποδουλώσουν τη χώρα στα νομισματικά και οικονομικά συμφέροντα και σχέδια της Γερμανίας.

 Με αυτά όμως τα προπαγανδιστικά τους τερτίπια είναι αδύνατο να αλλάξουν το λαμπρό ιστορικό παρελθόν και να εξωραΐσουν το άθλιο παρόν.

Είναι αδύνατο να εμποδίσουν τη λαϊκή αντίληψη να συνειδητοποιήσει την καταστροφή, που συντελείται στη χώρα.

Είναι αδύνατο να καταστείλουν τον αποτροπιασμό της κοινής γνώμης για το νεοαποικιακό καθεστώς, που η Γερμανική Καγκελαρία προωθεί στις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου και όχι μόνο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση των δηλώσεωνΠολύδωρα, ο οποίος παρά την ιστορική του διαδρομή, δεν άντεξε να μη πεί το πολιτικά αυτονόητο.

Ότι δηλαδή το μέγιστο πρόβλημα της Ελλάδας στην παρούσα συγκυρία είναι η Τρόικα και όχι η αντιπαλότητα της δεξιάς με την αριστερά. Χρειάζεται ένα διαπαραταξιακό μέτωπο για να αποτινάξουμε το ζυγό της τρόϊκας ήταν η κεντρική ιδέα των δηλώσεων Πολύδωρα, ο οποίος άσκησε παράλληλα αυστηρή κριτική στην κυβερνητική πορεία και τα φληναφήματα περί success story.

Είναι δε απολύτως βέβαιο ότι το παράδειγμα Πολύδωρα θα πολλαπλασιασθεί στο επόμενο διάστημα.

Όσο η μνημονιακή αθλιότητα εκτραχύνεται τόσο περισσότεροι συντηρητικοί, αλλά έντιμοι, πολιτικοί θα αντιμετωπίζουν συνειδησιακό πρόβλημα.

Αυτός είναι ο εφιάλτης των κυβερνητικών εταίρων, υβριστών της γενιάς του  Πολυτεχνείιου και συκοφαντών του Α. Παπανδρέου, που προσπαθούν απεγνωσμένα να ξορκίσουν την νομοτελειακή αντίθεση μεταξύ δυνάμεων που υποστηρίζουν και δυνάμεων, που μάχονται τις μνημονιακές πολιτικές.

Και βεβαίως είναι απολύτως κατανοητό γιατί η ΝΔ και  οι κάθε λογής μνημονιακοί παπαγάλοι ανατρίχιασαν με τις δηλώσεις Πολύδωρα και αποδύθηκαν σε μια λυσσαλέα προσπάθεια επικοινωνιακής του εξόντωσης.

Παράδοξη όμως παραμένει η αντίδραση της αριστεράς, η οποία αφέθηκε να παρασυρθεί σε παρανόηση των δηλώσεων Πολύδωρα. Επικεντρώθηκε κι αυτή στο διαστρεβλωμένο έλασσον απόσπασμα, που πρόβαλλαν κατά κόρον εξωνημένοι κονδυλοφόροι και  κουτσονούρες πολιτικές αλεπούδες. Περιορίσθηκε σε δηλώσεις εφήμερου εντυπωσιασμού.

Και το κυριότερο συνέβαλε και συμβάλλει πότε διά της σιωπής και πότε διά των ανούσιων παραταξιακών αντεγκλήσεων στην μη προβολή της ανάγκης υπέρβασης του πολιτικού διχασμού και του σχηματισμού ενός  εθνικού μετώπου κατάργησης των μνημονίων, απαλλαγής από την Τρόικα και ανάκτησης της Εθνικής κυριαρχίας.

Θέλω να πιστεύω ότι πρόκειται για λάθος τακτικής και όχι για συνειδητή στρατηγική επιλογή…