Τα χουντικά σταγονίδια, η μνημονιακή προπαγάνδα, ο Αντρέας Παπανδρέου και ο Βύρων Πολύδωρας…

Η οικονομική κρίση δεν έπληξε μόνο τις παραγωγικές υποδομές του τόπου. Επέδρασε αρνητικά και στην πολιτική διαπαιδαγώγηση των ανθρώπων και ιδιαίτερα της νεότερης γενιάς.

Οι απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης. Η παρατεταμένη ανεργία, η φτώχεια, οι ασθένειες, ο υποσιτισμός, η εξαθλίωση οδήγησαν μεγάλες μάζες του πληθυσμού στην αγανάκτηση και την απόγνωση. Η μιζέρια έγινε ιδανικό υπόβαθρο για την καλλιέργεια ολοκληρωτικών ιδεολογημάτων και φασίζουσας νοοτροπίας.

Το ίδιο το πολιτικό καθεστώς στην προσπάθειά του να καταπνίξει φυσιολογικές αντικυβερνητικές αντιδράσεις διολισθαίνει προοδευτικά σε όλο και πιο αυταρχικές συμπεριφορές.

Όπως ήταν νομοτελειακά αναμενόμενο η σαπίλα της οικονομικής βάσης έπληξε αναλόγως το πολιτικό εποικοδόμημα.

 Η άνοδος ακροδεξιών κομμάτων σε τέτοιου είδους ιστορικές συνθήκες είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου.

Ο φασισμός είναι λοιπόν γέννημα των συνθηκών διαβίωσης και παρά τα κροκοδείλια δάκρυα των νεοφιλελεύθερων κομμάτων, είναι αυτά τα ίδια που τον εκκολάπτουν και τον εκτρέφουν με τις πολιτικές και την προπαγάνδα τους.

Τρανό παράδειγμα για το πως η πολιτική τακτική και η επικοινωνιακή αρλουμπαρία των κυβερνητικών εταίρων ευνόησαν τη μαζικοποίηση των χουντικών κύκλων είναι το σχετικό σκηνικό της χώρας την τελευταία δεκαετία.

Στην αρχή η διαφθορά, η διαπλοκή, η πληθώρα οικονομικών σκανδάλων και κυρίως οι αναίσχυντες μεθοδεύσεις για το κουκούλωμα των ευθυνών υψηλά ισταμένων κυβερνητικών παραγόντων, οδήγησαν στον ευτελισμό των θεσμών και στον εξευτελισμό του πολιτικού προσωπικού της χώρας.

Η ανάγκη κυβερνητικών παραγόντων να μειώσουν την δυσοσμία των εγκληματικών πράξεων και παραλήψεών τους οδήγησε σε κουτοπόνηρους συμψηφισμούς ανομιών των κομμάτων εξουσίας.

Όταν αυτοί οι συμψηφισμοί εξαντλήθηκαν και τα δημοσκοπικά ποσοστά προϊδέασαν για την επερχόμενη αναγκαιότητα συνεργασίας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τότε γεννήθηκε η ιδέα της ενοχοποίησης αποστρατευμένων πολιτικών αντιπάλων. Μ’αυτό τον τρόπο σταματούσε η ανώφελη φθορά εν ενεργεία στελεχών και γεφυρωνόταν η παραδοσιακή αντιπαλότητα των οπαδών.

Επιλέχθηκαν στελέχη των δύο κομμάτων ήδη συνταξιοδοτημένα, που ως επί το πλείστον είχαν υπάρξει και αντίπαλοι των νέων ηγετικών ομάδων.

Όταν όμως κατέστη προφανές ότι η συνεργασία στην κατεύθυνση εφαρμογής αντιλαϊκών μέτρων θα οδηγούσε το λαό σε «ασύμφορες» ιστορικές συγκρίσεις, τότε γεννήθηκε η ιδέα να δυσφημιστούν πολιτικοί γίγαντες της νεότερης  ιστορίας, που θα ξεγύμνωναν τους νάνους της σημερινής πολιτικής σκηνής.

Ο Αντρέας Παπανδρέου έπρεπε λοιπόν να λασπωθεί πάση θυσία και το μεταλλαγμένο σύγχρονο ΠΑΣΟΚ, πότε διά της σιωπής και πότε διά της «αυτοκριτικής» δεν είχε κανένα πρόβλημα να συμμετάσχει ασμένως στις συκοφαντίες.

Έτσι ο λαός έμαθε ότι για την οικονομική πτώχευση του 2013 δεν έφταιγε το όργιο της κακοδιαχείρισης, δεν έφταιγαν οι ορδές των διαπλεκόμενων κυβερνητικών λυμεώνων της τελευταίας δεκαετίας, δεν έφταιγαν οι ληστρικές μεθοδεύσεις διαφθοράς του Ευρωπαϊκού Βορρά εις βάρος του Ευρωπαϊκού Νότου, δεν έφταιγε καν η παγκόσμια  οικονομική κρίση, αλλά ένας  λαοπρόβλητος ηγέτης και «το μαύρο 1981».

Αυτός ο «ψευτοαριστερός», που πήρε ένα δάνειο και αύξησε τους μισθούς και τις συντάξεις του κοσμάκη, επιχορήγησε την ιδιωτική πρωτοβουλία, έφτιαξε σύστημα υγείας, αναζωογόνησε την ελληνική επαρχία επιβάλλοντας στην τότε ΕΟΚ τα ΜΟΠ(ολοκληρωμένα Μεσογειακά προγράμματα).

 Και όταν συνειδητοποίησαν ότι η επιβολή των αντιλαϊκών μέτρων θα προκαλούσε κοινωνικές αντιδράσεις, που θα οδηγούσαν σε περιορισμό ατομικών ελευθεριών και αυταρχισμό, τότε γεννήθηκε η ιδέα να αποπροσανατολίσουν των λαό από ιστορικούς φάρους αγώνων για ελευθερία και αξιοπρέπεια.

Και τότε σκέφθηκαν να μειώσουν τον συμβολισμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και για να το πετύχουν ξεκίνησαν μια άνευ προηγουμένου προπαγάνδα ενάντια στη γενιά του Πολυτεχνείου.

Αυτήν  την κακή γενιά που εξεγέρθηκε ενάντια σε μια ξενόδουλη δικτατορία.

Αυτήν την κακή γενιά, που δήθεν έστησε μετά την χούντα ένα σύστημα διεφθαρμένης διακυβέρνησης, που οδήγησε τον τόπο στο σημερινό του χάλι.

Δεν έφταιγαν συγκεκριμένοι πολιτικοί τυχοδιώκτες, που σήμερα «κοσμούν» τα κομματικά και Κοινοτικά επιτελεία, αλλά μια ολόκληρη γενιά. 

Έτσι, όπως και με το εύρημα του συμψηφισμού σκανδάλων, ήλπιζαν να επιτύχουν την διάχυση  ευθυνών, τη συσκότιση της αλήθειας, την συγκάλυψη των εγκληματικών πράξεων και παραλήψεων συγκεκριμένων πολιτικών τζακιών και συγκεκριμένων διαπλεκομένων προσώπων και κύκλων.

Παράλληλα μια «φαύλη» γενιά δεν θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση,  όταν, για να εφαρμόσουν αντιλαϊκές πολιτικές, θα αναγκάζονταν να κυβερνήσουν με αλαζονεία και αυταρχισμό.

Στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης και της παγκόσμιας διακυβέρνησης ούτως ή άλλως η ιστορική μνήμη των λαών είναι επικίνδυνη και εξοβελιστέα.

Ειδικότερα όμως σε περιπτώσεις όπως η Ελλάδα, όπου προώρισται να βιώσει μια μακρά περίοδο στυγνής αποικιοκρατικής οικονομικής και πολιτικής ανελευθερίας, αποτελεί πρωταρχικό εργαλείο κατευνασμού η απαξίωση φωτεινών ιστορικών στιγμών και η κατασυκοφάντηση λαοπρόβλητων προσωπικοτήτων.

Το Πολυτεχνείο και η γενιά του συμβολίζει τους αγώνες του λαού μας για αξιοπρεπή διαβίωση, δημοκρατία, κοινωνικές ελευθερίες και πολιτισμό. Είναι λοιπόν ευνόητο γιατί ένα ανελεύθερο πολιτικό σύστημα, που καλείται να εφαρμόσει σκληρές αντιλαϊκές πολιτικές, να εξαθλιώσει τις λαϊκές μάζες και να μηδενίσει την πολιτιστική ζωή του τόπου (όρα κλείσιμο ΕΡΤ), φροντίζει από πολύ νωρίς με τα συστημικά του παπαγαλάκια να απαξιώσει τα γεγονότα, τα οράματα και τα προτάγματα του Πολυτεχνείου.

Καθ’ όμοιο λόγο μια συγκυβερνητική κομπανία, που αποδέχεται την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, αναγορεύει σε εθνοσωτήριο έργο την παράδοση του δημόσιου πλούτου σε ξένους ληστρικούς οίκους και κατεδαφίζει με απίθανη κοινωνική αναλγησία κάθε ίχνος δημοσίων κοινωνικών  υπηρεσιών, πώς να αντέξει στην «εφιαλτική» σύγκριση με το έργο του Ανδρέα Παπανδρέου;

Οι παλιοί πρέπει να μπερδευτούν και να ξεχάσουν και οι νέοι να μη μάθουν ποτέ ότι υπήρξε Πρωθυπουργός σαν τον Αντρέα Παπανδρέου.

Πολιτικός που ανήγαγε την εθνική κυριαρχία σε αδιαπραγμάτευτο αγαθό.

Ο Α. Παπανδρέου δεν δίστασε να ζητήσει τη βύθιση του Τουρκικού ωκεανογραφικού Σεισμίκ και κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του ουδέποτε Τουρκικά πολεμικά σκάφη τόλμησαν να εξέλθουν από τα Δαρδανέλια. Πώς να αντέξουν στη σύγκριση οι σημερινές διπλωματικές μας «επιτυχίες»;

Εφάρμοσε οικονομικές πολιτικές με επίκεντρο τον εργαζόμενο, τον αγρότη, τον μικρομεσαίο επιχειρηματία. Πώς να αντέξουν σε σύγκριση οι μνημονιακές πολιτικές, που έχουνε επίκεντρο την κερδοσκοπία των τραπεζιτών εξαθλιώνοντας μαζικά το σύνολο των επαγγελματικών κλάδων και των κοινωνικών στρωμάτων.

Έφτιαξε πρωτοποριακό σύστημα Υγείας, που στη συνέχεια το κατεδάφισαν και σήμερα πλέον το ξεριζώνουν εκ θεμελίων. Πώς να του το συγχωρέσουν;

Προήγαγε με την Μελίνα Μερκούρη τον πολιτισμό, που σήμερα εξαφανίζουν. Πώς να μη τον αντιπαθούν.

Ανήγαγε την εθνική ανεξαρτησία σε πρώτιστο στόχο. Την λαϊκή κυριαρχία σε εξ ων ουκ άνευ θεμέλιο της Δημοκρατίας. Συμφιλίωσε για πρώτη φορά μεταπολεμικά την αστυνομία και τις ένοπλες δυνάμεις με το λαό, με την κοινωνία. Πώς να τα ανεχθούν αυτά σήμερα οι Κυβερνώντες ελέω Τρόικας. Με το λαό στη γωνία και ανηλεώς δερνόμενο σε κάθε εκδήλωση διαμαρτυρίας;

Πώς να διαχειρισθούν μια ιστορική προσωπικότητα, που υπερδιπλασίασε μισθούς και συντάξεις από το πρώτο έτος Πρωθυπουργίας του και καθιέρωσε αυτόματη τιμαριθμική προσαρμογή (ΑΤΑ), την ώρα που αυτοί πετσοκόβουν συνεχώς τα εισοδήματα, για να πληρώνουν τους τόκους των τοκογλύφων.

Και κατηγορούν τον Α.Παπανδρέου για έναρξη εξωτερικού δανεισμού, όταν καλώς γνωρίζουν ότι εκείνος (διαπρεπής οικονομολόγος) διέθετε ολοκληρωμένο αναπτυξιακό πρόγραμμα για τον τόπο και εθνικό νόμισμα, εργαλείο εξισορρόπησης των δημοσίων οικονομικών. Ενώ οι ίδιοι φρόντισαν στην περίοδο Μητσοτάκη να αναστρέψουν τις ανθρωποκεντρικές υποδομές και στη συνέχεια να υποδουλώσουν τη χώρα στα νομισματικά και οικονομικά συμφέροντα και σχέδια της Γερμανίας.

 Με αυτά όμως τα προπαγανδιστικά τους τερτίπια είναι αδύνατο να αλλάξουν το λαμπρό ιστορικό παρελθόν και να εξωραΐσουν το άθλιο παρόν.

Είναι αδύνατο να εμποδίσουν τη λαϊκή αντίληψη να συνειδητοποιήσει την καταστροφή, που συντελείται στη χώρα.

Είναι αδύνατο να καταστείλουν τον αποτροπιασμό της κοινής γνώμης για το νεοαποικιακό καθεστώς, που η Γερμανική Καγκελαρία προωθεί στις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου και όχι μόνο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση των δηλώσεωνΠολύδωρα, ο οποίος παρά την ιστορική του διαδρομή, δεν άντεξε να μη πεί το πολιτικά αυτονόητο.

Ότι δηλαδή το μέγιστο πρόβλημα της Ελλάδας στην παρούσα συγκυρία είναι η Τρόικα και όχι η αντιπαλότητα της δεξιάς με την αριστερά. Χρειάζεται ένα διαπαραταξιακό μέτωπο για να αποτινάξουμε το ζυγό της τρόϊκας ήταν η κεντρική ιδέα των δηλώσεων Πολύδωρα, ο οποίος άσκησε παράλληλα αυστηρή κριτική στην κυβερνητική πορεία και τα φληναφήματα περί success story.

Είναι δε απολύτως βέβαιο ότι το παράδειγμα Πολύδωρα θα πολλαπλασιασθεί στο επόμενο διάστημα.

Όσο η μνημονιακή αθλιότητα εκτραχύνεται τόσο περισσότεροι συντηρητικοί, αλλά έντιμοι, πολιτικοί θα αντιμετωπίζουν συνειδησιακό πρόβλημα.

Αυτός είναι ο εφιάλτης των κυβερνητικών εταίρων, υβριστών της γενιάς του  Πολυτεχνείιου και συκοφαντών του Α. Παπανδρέου, που προσπαθούν απεγνωσμένα να ξορκίσουν την νομοτελειακή αντίθεση μεταξύ δυνάμεων που υποστηρίζουν και δυνάμεων, που μάχονται τις μνημονιακές πολιτικές.

Και βεβαίως είναι απολύτως κατανοητό γιατί η ΝΔ και  οι κάθε λογής μνημονιακοί παπαγάλοι ανατρίχιασαν με τις δηλώσεις Πολύδωρα και αποδύθηκαν σε μια λυσσαλέα προσπάθεια επικοινωνιακής του εξόντωσης.

Παράδοξη όμως παραμένει η αντίδραση της αριστεράς, η οποία αφέθηκε να παρασυρθεί σε παρανόηση των δηλώσεων Πολύδωρα. Επικεντρώθηκε κι αυτή στο διαστρεβλωμένο έλασσον απόσπασμα, που πρόβαλλαν κατά κόρον εξωνημένοι κονδυλοφόροι και  κουτσονούρες πολιτικές αλεπούδες. Περιορίσθηκε σε δηλώσεις εφήμερου εντυπωσιασμού.

Και το κυριότερο συνέβαλε και συμβάλλει πότε διά της σιωπής και πότε διά των ανούσιων παραταξιακών αντεγκλήσεων στην μη προβολή της ανάγκης υπέρβασης του πολιτικού διχασμού και του σχηματισμού ενός  εθνικού μετώπου κατάργησης των μνημονίων, απαλλαγής από την Τρόικα και ανάκτησης της Εθνικής κυριαρχίας.

Θέλω να πιστεύω ότι πρόκειται για λάθος τακτικής και όχι για συνειδητή στρατηγική επιλογή…