Τι προτιμάς; Να σε κατασπαράξει ο Λύκος η το Λιοντάρι;

Όταν σε μια χώρα με τόσο κρίσιμα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, το πρώτο θέμα στις ειδήσεις είναι  ο αμφισβητούμενος προπηλακισμός ενός υπουργού και ο σκοτωμός ενός δραπέτη, αντιλαμβάνεται κανείς ότι τουλάχιστον η «έγκριτη» δημοσιογραφία έχει πάρει οριστικό διαζύγιο από την σοβαρότητα.

Ούτε καν το θέμα της επίσκεψης του Αμερικανού Υπουργού Οικονομικών, δεν μπόρεσε να κερδίσει το χρόνο, που αντικειμενικά εδικαιούτο στα ΜΜΕ.

Και αυτό βέβαια δεν είναι τυχαίο.

Το ανόητο προπαγανδιστικό εφεύρημα περί δήθεν παροχής στήριξης στην Ελληνική Κυβέρνηση, δεν περπάτησε και  ορθώς οι πλέον συνετοί επικοινωνιολόγοι συνέστησαν την σταδιακή απόσυρση του θέματος από την επικαιρότητα.

Μόνο μερικοί  δευτεροκλασάτοι κυβερνητικοί παράγοντες και  κάποιοι φαιδροί πολιτικοί ψευτοαναλυτές, επιμένουν ακόμα να συνδέουν την επίσκεψη του κου Τζακ Λιου με πρόθεση των ΗΠΑ να στηρίξουν τον κο Σαμαρά.

Βλέποντας μόνο το χρόνο, που αφιέρωσε ο Έλληνας Πρωθυπουργός στις περιποιήσεις και τις δημόσιες εμφανίσεις του Αμερικανού αξιωματούχου, δεν χρειάζεται να είναι διδάκτωρ διεθνών σχέσεων για να αντιληφθεί, την υποβάθμιση, όχι στήριξη, που υπέστη η Ελληνική Κυβέρνηση και εμμέσως η χώρα.

Είτε μας αρέσει είτε όχι ο πλανήτης διαθέτει ένα πρωτόκολλο διεθνούς δεοντολογίας, το οποίο συνηθίζουν να ακολουθούν οι κυρίαρχες χώρες και του οποίου την σημειολογία αναγνωρίζουν οι πάντες, αδιαφορώντας για τις ερμηνείες των κατ’ ιδίαν κυβερνήσεων.

Σύμφωνα με αυτό στις επίσημες επισκέψεις τους οι διάφοροι αξιωματούχοι πρέπει να συναντώνται με τους ομολόγους τους. Παρεκκλίσεις μικρές και δικαιολογημένες δεν αποκλείονται. Μεγάλες δεν δικαιολογούνται  με τίποτα και είναι  σχεδόν αδύνατη η αποφυγή μιας πολύ απλής ερμηνείας, που έρχεται αβίαστα στο μυαλό παντός αντικειμενικού παρατηρητή.

Ότι δηλαδή μόνο ο Πρωθυπουργός μιας υποτελούς χώρας θα βρισκόταν στη δύσκολη θέση να δεχθεί μια τέτοιου είδους μειωτική αντιμετώπιση.

Γιατί άραγε οι ΗΠΑ θέλησαν να υποβάλλουν τον κο Σαμαρά σ’αυτή την πανηγυρική υποβάθμιση;

Είναι ηλίου φαεινότερο, ότι ο πραγματικός λόγος της επίσκεψης στην παρούσα φάση δεν είχε καμία σχέση με τους λόγους, που επισήμως ανακοινώθηκαν.

Μετά από την πολύχρονη ύφεση και την ραγδαία φτωχοποίηση του πληθυσμού, οι ξένοι παράγοντες, που οργάνωσαν και εφάρμοσαν το καταστροφικό  σχέδιο που βιώνουμε, θεωρούν ότι η χώρα είναι «ώριμη» να περάσει στο επόμενο στάδιο της δήωσης του εθνικού της πλούτου και της ολικής διαρπαγής των ατομικών ιδιοκτησιών.

Καίτοι συμμέτοχοι και βασικοί εμπνευστές του σχεδίου, που έχει εφαρμοσθεί  με «επιτυχία» σε πληθώρα χωρών του τρίτου κόσμου, οι Αμερικανοί  παρακολουθούσαν και ήλεγχαν εκ του μακρόθεν, μέσω του ΔΝΤ , την εξέλιξη της εφαρμογής του.

Σ΄ αυτή τη φάση πλέον εκτιμούν ορθώς ότι χρειάζεται μια πιο δυναμική εμπλοκή τους στο «παιγνίδι».  

Η Γερμανία είναι συγκριτικά ελάσσονος ισχύος. Δεν είναι όμως και  υποτιμητέα.

Η γεωγραφική της θέση , η πρωτοκαθεδρία της στην Ευρώπη, ο σωβινισμός της και κυρίως οι πιέσεις, που είναι ικανή να ασκήσει μέσω των Ευρωπαϊκών τραπεζών και Ταμείων, της προσδίδει σημαντικά πλεονεκτήματα στην κούρσα  εκμετάλλευσης της Ελληνικής αποικίας.

Η  επίσκεψη του κ Σόιμπλε, μετά τον κ Βεστερβέλε την προηγούμενη εβδομάδα, πέραν των αστειοτήτων περί  στηρίξεως Σαμαρά ή Γερμανικών εκλογών, είχε προφανώς ως κεντρικό άξονα την επισήμανση στην Ελληνική κυβέρνηση των ενδιαφερόντων την Γερμανία τομέων και αντικειμένων οικονομικής εκμετάλλευσης.

Περισσότερο πρακτικός και κυνικός από τον Αμερικανό ομόλογό του ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών, προτίμησε να αφιερώσει τον χρόνο του στους κατ΄ιδίαν υπουργούς, που λόγω αρμοδιότητας θα επιμεληθούν στο επόμενο διάστημα των «αναπτυξιακών», ενεργειακών και «αξιοποιητικών» της δημόσιας περιουσίας προγραμμάτων.

Τους υπέδειξε αναλυτικά τις δημόσιες επιχειρήσεις, τις δημόσιες εκτάσεις, αλλά και τους επιχειρηματικούς κλάδους , που ενδιαφέρουν το Γερμανικό δημόσιο και ιδιαίτερα τους Γερμανούς επιχειρηματίες. Τους ανέλυσε δε το οργανωτικό σχήμα βάσει του οποίου θα επιτελεσθεί το εν λόγω σχέδιο με τρόπο, που να εξασφαλίζεται η επιτυχία και ο έλεγχός του από τις Γερμανικές τράπεζες.

Βασικός άξονας οι ΕΟΖ σε συγκεκριμένα μέρη της Ελλάδας, που θα υποστηρίζονται από ένα υποκατάστημα Γερμανικής τράπεζας και ένα στρατόπεδο «φιλοξενίας» μεταναστών, για ευνόητους λόγους. Αργότερα και από μια φυλακή, ενδεχομένως ιδιωτική, φορολογικών βαρυποινιτών, για τους ίδιους ευνόητους λόγους.

Η εξαγγελία ταμείου «στήριξης» μικρομεσαίων (Γερμανών «επενδυτών») με τα χρήματα του Ελληνικού Δημοσίου, του ΕΣΠΑ και 100 εκ. της Γερμανίας (αμφίβολο αν θα δοθούν) επιβεβαιώνουν του λόγου του ασφαλές. Ότι δηλαδή βρισκόμαστε στη φάση, όπου οι Γερμανικές εταιρίες με προκλητική εύνοια επιπέδου αθεμίτου ανταγωνισμού, θα επιλέξουν τους τομείς και περιοχές που θα θελήσουν να εκμεταλλευτούν. Θα επιβάλλουν μέσω της κατάλληλης αυστηροποίησης της νομοθεσίας και του ελέγχου του κρατικού και τραπεζικού συστήματος το κλείσιμο των ελληνικών επιχειρήσεων και θα αναπτύξουν την δραστηριότητά τους με κρατικά (ελληνικά) χρήματα, απασχολώντας εκβιαζόμενους μετανάστες και εξαθλιωμένους Έλληνες.

Η επιθεώρηση λοιπόν εφαρμογής  του σχεδίου και η παροχή οδηγιών για την τελική φάση ήταν το βασικό αντικείμενο της επίσκεψης Σόιμπλε.

Αυτό δεν διέλαθε βεβαίως της προσοχής του Λευκού Οίκου, ο οποίος καίτοι έχει καλέσει τον Έλληνα Πρωθυπουργό για συζήτηση επί της συγκεκριμένης ύλης, έκρινε ότι  η άμεση παρουσία στην Ελλάδα και του δικού της  Υπουργού Οικονομικών ήταν επιβεβλημένη.

Έκρινε δηλαδή ότι χωρίς καθυστέρηση η Αμερική έπρεπε να καταστήσει σαφές στην Ελληνική Κυβέρνηση, αλλά κυρίως στην Γερμανία και τον υπόλοιπο κόσμο ότι η πλανητική υπερδύναμη είναι μία και αδιαμφισβήτητη.

Αυτή ακριβώς υπήρξε και η σημειολογία όλων των επί μέρους δρώμενων της επίσκεψης, τα οποία μάλλον δεν σχεδιάσθηκαν από τον Ελληνα οικοδεσπότη, αλλά λογικά υπαγορεύθηκαν από τον Αμερικανό μουσαφίρη.

Διότι δεν είναι λογικό ο Έλληνας Πρωθυπουργός να επιθυμούσε τον διεθνή υποβιβασμό του συμμετέχοντας σε κοινή δήλωση με ένα (τυπικά κατώτερο) Υπουργό Οικονομικών. Ούτε προφανώς  αισθάνθηκε ευτυχής να αυτογελοιοποιείται δηλώνοντας ότι πρέπει να ανατραπεί το πρόγραμμα λιτότητας, που μόλις προ τριών ημερών είχε συμφωνήσει με τον κο Σόιμπλε πως πρέπει να εφαρμοσθεί απαρέγκλιτα. 

Ο κος Λιου όμως χρειαζόταν ισχυρές επικοινωνιακές εικόνες, που να μη επιδέχονται αμφισβήτηση και προφανώς το τελευταίο πράγμα, που τον απασχολούσε ήταν τα συναισθήματα του ατυχούς Έλληνα Πρωθυπουργού.

Απαίτησε λοιπόν να κάνουν κοινή δήλωση για να δείξει στην Ευρώπη και σε όλο τον πλανήτη, ότι  ένας Έλληνας Πρωθυπουργός δεν αξίζει παραπάνω από ένα Αμερικανό Υπουργό και ότι ένας Γερμανός υπουργός είναι υποδεέστερος του αντίστοιχου Αμερικανού.

Αυτονόητα πράγματα θα σκεφθείτε. Πράγματα όμως που από καιρού εις καιρόν στην διεθνή σκηνή πρέπει να υπενθυμίζονται. Ιδίως όταν οι υποτελείς με άστοχες κινήσεις ή με ηθελημένες χοντράδες (όπως η αλαζονεία των Γερμανών) θολώνουν το παγκόσμιο διοικητικό οργανόγραμμα.

Πέραν τούτου ο κος Λιου χρειαζόταν να επισημάνει ότι μπορεί ο Βεληγκέκας στην Ευρώπη να είναι οι Γερμανοί, αλλά η μονοκρατορική υπερδύναμη από άκρου σ’ άκρο του πλανήτη παραμείνει μία. Για να το δείξει λοιπόν αυτό σε κάθε ενδιαφερόμενο έπρεπε να βάλλει τον δυστυχισμένο κο Σαμαρά να κάνει αυτό που πριν ένα χρόνο τον είχε υποχρεώσει να κάνει η Γερμανίδα Καγκελάριος.

Να δηλώσει δηλαδή δημοσίως και πανηγυρικά mea culpa, αναγνωρίζοντας ούτε λίγο ούτε πολύ ότι το πρόγραμμα λιτότητας είναι λάθος και πρέπει να αντικατασταθεί από συνταγή αναάπτυξης.Ετσι όπως στην παρθενική του επίσκεψη στην Γερμανική Καγκελαρία είχε εξαναγκασθεί να πει ότι ήταν λάθος οι προεκλογικές αναπτυξιακές εξαγγελίες του και να δηλώσει πιστή υπακοή στις οδηγίες της Τρόικας.

Με τον τρόπο αυτό ο κος Λιου κατέστησε σαφές και στον κο Σαμαρά, αλλά και στην ΕΕ ότι η Αμερική είναι το πραγματικό αφεντικό και τα όποια περιθώρια πρωτοβουλιών διαθέτουν, μόνο ως κατά παραχώρηση μπορεί να εννοηθούν.

Η αλήθεια είναι ότι άσχετα από τις επικοινωνιακές τακτικές της Αμερικανικής διπλωματίας, το πρόγραμμα, που εφαρμόζεται στην Ελλάδα τυγχάνει όχι απλώς της εγκρίσεως, αλλά και της επιλογής των ΗΠΑ. Ο ηγετικός ρόλος του ΔΝΤ στην Τρόικα αποτελεί αδιάψευστη απόδειξη.

Στην Ελλάδα, που σημειωτέον δεν είναι πειραματόζωο, αλλά θύμα, εφαρμόζεται μια δοκιμασμένη συνταγή περιελεύσεως της χώρας και του πληθυσμού σε μια κατάσταση οικειοθελούς παραδόσεως του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου. Γι αυτό προηγήθηκε ο υπερδανεισμός, δημιουργήθηκε και διογκώθηκε το μη εξυπηρετήσιμο χρέος και για αυτό με λιτότητα, χαράτσια και δρακόντειους νόμους επισπεύδεται η εξαθλίωση των πολιτών.

Όλα αυτά δεν έγιναν εν αγνοία των Αμερικανών, που ηθελημένα άφησαν στους Γερμανούς το ρόλο του εκτελεστή έχοντας το ΔΝΤ σε ρόλο ελεγκτή και πλοηγού.

Όμως στην παρούσα φάση έπρεπε να υπενθυμίσουν τη πρωτοκαθεδρία τους, όχι μόνο γιατί η Γερμανική αλαζονεία είχε αρχίσει να γίνεται ενοχλητική, αλλά και διότι οι Αμερικανικές εταιρίες είχαν αρχίσει να ανησυχούν για την ικανότητα της Αμερικανικής Κυβέρνησης να εξασφαλίσει τα συμφέροντά τους στην κρίσιμη αυτή για την Ελλάδα (ληστρική) στιγμή.

Ήρθε λοιπόν ο Αμερικανός Υπουργός για να δηλώσει την ισχυρή Αμερικανική παρουσία, την αδιαμφισβήτητη πρωτοκαθεδρία και βεβαίως να υποδείξει στην Ελληνική Κυβέρνηση τους συγκεκριμένους τομείς, που ενδιαφέρουν την Αμερικανική επιχειρηματικότητα και δεν θα πρέπει να κάνουν το λάθος οι Έλληνες Υπουργοί να τους παραχωρήσουν στους Γερμανούς, τους Ρώσους, τους Κινέζους ή όποιον άλλον παρουσιασθεί.

Υπό αυτό δε το πρίσμα παρίσταται εξόχως αστείος και ο μύθος των καλών Αμερικανών, που θέλουν την ανάπτυξη και κακών Γερμανών, που θέλουν την λιτότητα.

Διότι βεβαίως είναι γνωστό, και  το έχουμε αναλύσει από το 2008, ότι για την αντιμετώπιση της κρίσης οι Αμερικανοί προκρίνουν συνταγή εκδόσεως χρήματος σε συνδυασμό με δημόσια έργα και πράσινη κυρίως ανάπτυξη, σε αντίθεση με την Ευρωπαϊκή συνταγή λιτότητας και σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας.

 Όμως η αντίθεση αυτή, γνωστή από την πρώτη ώρα, δεν εμπόδισε τους Αμερικανούς να ευλογήσουν τα κακουργήματα του ΔΝΤ, ούτε τους έσπρωξε να στηρίξουν τον δικό τους Γιώργο Παπανδρέου στην χλιαρή αντίδρασή του στους γοργούς ρυθμούς λιτότητας, που απαιτούσαν οι Γερμανοί.

Και αυτό γιατί όπως προεκτέθηκε ο στόχος δήωσης της Ελλάδας και καταλήστευσης των Ελληνικών περιουσιών ήταν κοινός και το μόνο, που τους ενδιαφέρει να εξασφαλίσουν περαιτέρω είναι ότι οι υποτελείς τους Γερμανοί δεν θα διανοηθούν να τους «ρίξουν στη μοιρασιά».

Επί της ουσίας λοιπόν όσοι μιλούν για καλούς Αμερικανούς  και κακούς Γερμανούς είναι σα να θέτουν στον λαγό το υπαρξιακό δίλημμα αν προτιμάει να τον κατασπαράξει ο λύκος ή το λιοντάρι, ο Βασιλιάς του δάσους.

Αν ο λαγός διαθέτει στοιχειώδη λογική η απάντηση είναι μονόδρομος: Κανείς εκ των δύο.

Εθνικός μονόδρομος…