Το κόλπο γκρόσο της εκκλησιαστικής περιουσίας.

Τρία εκατομμύρια εξαθλιωμένοι ραγιάδες, μεταξύ των οποίων 600.000 υποσιτιζόμενα παιδάκια, μπορούν πλέον να ατενίσουν με αισιοδοξία το μέλλον μετά το ευήκοο αυτί, που έτεινε ο πολυχρονεμένος μας Πρωθυπουργός στην μεγαλόψυχη πρόταση του σεβασμιοτάτου Αρχιεπισκόπου μας.

Τουταυτό βεβαίως ισχύει και για τα υπόλοιπα επτά εκατομμύρια Ελλήνων, εν δυνάμει εξαθλιωμένων, ως οσονούπω  ανέργων, αστέγων και οικονομικών υποδίκων…

Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα η μεγαλοφυής ιδέα της ίδρυσης μιας εταιρίας «αξιοποίησης» της εκκλησιαστικής περιουσίας είχε από καιρό, χάριτι Θεία, ωριμάσει στο μυαλό του πεφωτισμένου Προκαθήμενου της Ιεραρχίας.

Χρειαζόταν μόνο να βρεθεί ο κατάλληλος Πρωθυπουργός, ο οποίος θα έστεργε να συμπράξει στο μεγαλόπνοο σχέδιο.

Ο κ. Παπανδρέου διέθετε αναμφίβολα την δέουσα ευρύτητα  πνεύματος, αλλά  δυστυχώς εγκατέλειψε την πρωθυπουργία εκτάκτως και απροόπτως.

Ο διάδοχός του κ. Παπαδήμος , ως τεχνοκράτης, δεν υπήρξε Πρωθυπουργός των μεγάλων οραμάτων και των ανοικτών οριζόντων.

Ευτυχώς όμως, ω! του θαύματος, το τιμόνι της χώρας μετά από δύο σκληρές εκλογικές αναμετρήσεις, ανέλαβε ο κος Σαμαράς. Άνθρωπος νουνεχής, οξύνους, αποφασιστικός και κυρίως ρεαλιστής, ως διαπρεπής οικονομολόγος.

Έτσι έφθασε μία και μόνη ολιγόλεπτη συνάντηση των δύο επιφανών ανδρών, ώστε να συμφωνηθούν τα πάντα και να μπει επί τέλους το νερό στο αυλάκι.

Ως αρχιτσιφλικάς της Ψωροκώσταινας ο ένας και ως αδιαφιλονίκητος ισόβιος τσιφλικάς της εκκλησιαστικής περιουσίας ο δεύτερος, συναποφάσισαν εν ριπή οφθαλμού για θέματα, που επί αιώνες προκάτοχοί τους εδίσταζαν να αγγίξουν.

Αμ’ έπος, αμ’ έργον. 

Με τροπολογία αστραπή στο σχέδιο νόμου του Υπουργείου Οικονομικών ιδρύεται Εταιρεία Αξιοποίησης Εκκλησιαστικής Ακίνητης Περιουσίας Α.Ε. (ΕΑΕΑΠ) με αποκλειστικό της σκοπό τη «διοίκηση, διαχείριση και αξιοποίηση των ακινήτων επί των οποίων διατηρεί περιουσιακά δικαιώματα ή των οποίων ασκεί τη διοίκηση και διαχείριση η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών ή νομικά πρόσωπα ή φορείς που υπάγονται στην δικαιοδοσία της».

Προφανώς τα διαφημιστικά σλόγκαν περί δήθεν ενίσχυσης του φιλανθρωπικού έργου της εκκλησίας αποτελούν προφάσεις εν αμαρτίαις. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, το θέμα θα έπαιρνε μεγάλη δημοσιότητα, θα απασχολούσε τα ΜΜΕ επί μήνες, οι Ενορίες θα το διέδιδαν εν χορδαίς και οργάνοις. Τίποτε όμως από αυτά δεν συνέβη. Τουναντίον πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων, στα en passant των καναλιών, στα ανύπαρκτα των ρεπόρτερ.

Γεγονός που προδίδει ότι οι εμπνευστές του και συνέταιροι δεν επιθυμούσαν καθόλου την προσοχή της κοινής γνώμης. Όταν η «Δεξιά του Κυρίου» συνεταιρίζεται με τους εκπροσώπους του επί της γης η ενημέρωση των κοινών θνητών είναι αρχαιόθεν ανεπιθύμητη. Ενδεχομένως και η οργανωμένη  επίθεση στη Μονή Εσφιγμένου κατά τις ίδιες ημερομηνίες ανακοίνωσης της ίδρυσης της κερδοσκοπικής εταιρίας να μην είναι καθόλου συμπτωματική.

Το εγχείρημα λοιπόν είναι ομολογουμένως μεγαλόπνοο και από πάσης απόψεως μεγαλοφυές.

Τα ακίνητα της εκκλησίας θα περιέρχονται στην  εταιρία (ΕΑΕΑΠ) και εκείνη θα τα «αξιοποιεί» κατά το πρότυπο του ΤΑΙΠΕΔ.

Το προϊόν της «αξιοποίησης» θα περιέρχεται εξ ημισείας στους δύο συνεταίρους.

Το ενδιαφέρον είναι ότι ενώ φαινομενικά η εκκλησία θα αποξενωθεί από περιουσιακά της στοιχεία, εν τούτοις κανένας εκκλησιαστικός παράγοντας, παλαιοημερολογίτης μοναχός, σύλλογος φανατικών κ.λ  δεν έδειξε να ενδιαφέρεται.

Γιατί άραγε; Στο παρελθόν όποτε η πολιτεία διενοείτο να αγγίξει εκλησιαστικά ακίνητα κλήρος και πιστοί εκήρυτταν ιερό πόλεμο.  Και τώρα, όπου φαίνεται να μεθοδεύεται μια ευρείας κλίμακας αποξένωση της εκκλησίας από ων ουκ έστι αριθμητικός προσδιορισμός ακίνητα, ουδείς φαίνεται να ανησυχεί, από τους συνήθεις ζηλωτές.

Ο λόγος είναι μάλλον απλός.

Υπάρχει μια πλειάδα ακινήτων, πλείστα εκ των οποίων εξαιρετικά «φιλέτα», τα οποία είτε έχουν αναγνωρισθεί ως ανήκοντα στην Εκκλησία, αλλά οι σχετικές δικαστικές αποφάσεις παραμένουν ανεκτέλεστες, είτε παραμένουν διαφιλονικούμενα.

Ως προς τα πρώτα οι εκκλησιαστικοί άνδρες έχουν  χάσει την υπομονή τους, ως προς τα δεύτερα έχουν βαρεθεί να ελπίζουν. Κρίνουν λοιπόν ευνοϊκή την παρούσα συγκυρία, όπου η πολιτική ηγεσία της χώρας είναι πρόθυμη να ρευστοποιήσει οτιδήποτε, χάριν  ικανοποιήσεως των πιστωτών και μακροημερεύσεώς της στην εξουσία.

Όλοι αυτοί, που διατυμπανίζουν ότι ζουν για την εκκλησία, αλλά στην πραγματικότητα ζουν από την εκκλησία, το βλέπουν σαν μια καλή ευκαιρία να συνεταιρισθούν με το Δημόσιο προκειμένου να ξεκοκαλίσουν άμεσα περιουσιακά αντικείμενα, που κατά την μέχρι τώρα συνήθη πορεία των πραγμάτων μάλλον δεν θα προλάβαιναν απολαύσουν εν ζωή. 

Από την άλλη μεριά οι πολιτικοί συνεταίροι τους γνωρίζουν πολύ καλά ότι τρώγοντας έρχεται η όρεξη.

Όταν με το καλό τελειώσουν τα διαφιλονικούμενα ή δικαστικώς ανεγνωρισμένα ακίνητα της εκκλησίας, τότε με το καλό,Θεού θέλοντος και συγκυρίας επιτρεπούσης, ποιός θα πάρει μυρωδιά, αν και κάποια «καθαρά», παραδοσιακά ακίνητα της εκκλησίας εισφερθούν στην ευαγή εταιρία;  Ή αν αντιθέτως ή εκκλησία «διεκδικήσει» δικαστικά μερικά ακόμη δημόσια ακίνητα και το πολυάσχολο Ελληνικό Δημόσιο ερημοδικήσει ή εμφανίσει χλιαρή αντίδραση στη σχετική δίκη; 

Εξ άλλου τι σημασία θα έχει πλέον αφού πια πολιτεία και εκκλησία θα είναι συναίτεροι και τα κέρδη θα μοιράζονται μεταξύ τους ακριβοδικαίως ;

 Κυρίως δε, μη το ξεχνάμε, θα πηγαίνουν για καλό σκοπό. Το μεν για την ενίσχυση του φιλανθρωπικού έργου, το δε για βελτίωση της αξιοπιστίας της πατρίδος δια της εξοφλήσεως των δανειστών…

Αυτό που επεχείρησαν ανεπιτυχώς στο πρόσφατο παρελθόν κάποιοι προηγούμενοι πατριώτες πολιτικοί με κάποιους φιλάνθρωπους μοναχούς και κατέληξε στο φιάσκο του Βατοπεδινού σκανδάλου, φαίνεται να υπάρχουν όλες οι σοβαρές προϋποθέσεις για να επιτευχθεί σε υπερπολαπλάσια ποσότητα.

Και ίσως έτσι εξηγείται και μία ακόμη απίστευτη συμπεριφορά ιερού κλήρου και ευσεβούς λαού, απέναντι σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ζήτημα.

Στο θέμα της λειτουργίας των καταστημάτων τις Κυριακές, που ισοδυναμεί με κατάργηση της Κυριακής αργίας.

Οι γνωρίζοντες τα δογματικά ζητήματα (η Σύνοδος της Ιεραρχίας ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία) ξέρουν πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με ευθεία παραβίαση της 4^ης από τις Δέκα Εντολές.  Προφανώς γνωρίζουν ότι ο εν λόγω δεκάλογος είναι η θεμελιώδης πεμπτουσία των Ιερών Κανόνων επί των οποίου εδράζεται όλο το σύστημα συμπεριφοράς των πιστών αμφοτέρων των θρησκειών, που έχουν τις ρίζες τους στην Παλαιά και Καινή Διαθήκη.   

Γνωρίζουν επίσης ότι από τις Δέκα Εντολές, οι τέσσερεις πρώτες είναι ιδιαίτερης βαρύτητας, διότι αναφέρονται και ρυθμίζουν την σχέση και την στάση του πιστού προς τον Θεό.

Θα περίμενε λοιπόν κανείς κάποια σθεναρή αντίδραση της επίσημης Εκκλησίας απέναντι στην διάθεση της Πολιτείας να επιβάλει στο χριστεπώνυμα πλήρωμα την ανυπακοή σε ένα τέτοιο θρησκευτικό καθήκον.

Παρά πάσα προσδοκία όμως, δεν ήταν κληρικοί και θρησκευόμενοι ούτε καν «ελληνορθόδοξοι» δεξιοί αυτοί, που εναντιώθηκαν στο μέτρο. Ήταν κυρίως  κόμματα της αντιπολίτευσης, κλαδικά συνδικάτα και μάλλον αριστεροί, αυτοί που διαμαρτυρήθηκαν, για άλλους βέβαια,  μακράν των θρησκευτικών, λόγους. 

 Γιατί βέβαια με την λειτουργία ων καταστημάτων τις Κυριακές θα καταργηθεί de facto η πενθήμερη εργασία και θα επισπευθεί δραματικά ο «θάνατος» των τελευταίων εμποράκων…

Όμως ούτε η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, ούτε η Σύνοδος της Ιεραρχίας, ούτε οι «ζηλωτές» μοναχοί, ούτε κανείς από τους συνήθως εξεγειρόμενους  άρθρωσε αυτή τη φορά αντίλογο.

Τα καλά και συμφέροντα ημών (Διαγράφονται λέξεις δύο: «ταις ψυχαίς»)…