Συμπατριώτες της Γερμανίας σκεφθείτε τί θα ψηφίσετε..

Οι Γερμανικές εκλογές καλώς ή κακώς (κακώς) επηρεάζουν σοβαρά ολόκληρη την Ευρώπη.

Η θεσμική αλλοίωση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Ευρωζώνης, η μεθοδική αποδυνάμωση των νότιων και περιφερειακών οικονομιών, η άλλοτε οικειοθελής και άλλοτε καταναγκαστική παραχώρηση μεγάλους μέρους της εθνικής κυριαρχίας των κρατών μελών σε μια αμφιβόλου ηθικής ποιότητας ευρωπαϊκή γραφειοκρατία, έδωσε τη δυνατότητα στη Γερμανίδα Καγκελάριο να αποκτήσει αυτοκρατορική ισχύ.
Ισχύ την οποία με την μέχρι τώρα πολιτεία της έχει αποδείξει ότι ή δεν θέλει, ή δεν μπορεί ή δεν γνωρίζει πώς πρέπει να την χρησιμοποιήσει για την βελτίωση της ζωής των Ευρωπαίων πολιτών.

Δέσμια σε μια στείρα νεοφιλελεύθερη αντίληψη, που θέτει σε πρώτη προτεραιότητα την διάσωση των τραπεζών και την κερδοφορία μεγάλων πολυεθνικών, έχει αποδειχθεί ικανή να μετέλθει οποιουδήποτε μέσου, ακόμη και αν οδηγεί σε ανθρωπιστική καταστροφή εκατομμύρια Ευρωπαίους.
Το χειρότερο από όλα είναι ότι φαίνεται να αγνοεί πως οι επί μέρους εθνικές οικονομίες των χωρών της Ευρωπαϊκής ηπείρου είναι συγκοινωνούντα δοχεία και ότι δεν ειναι δυνατόν να καταστραφούν οικονομικά οι υπόλοιπες χώρες και να διασωθεί μόνη η Γερμανία.
Είτε από άγνοια, είτε από νοητική ανεπάρκεια, είτε από άλλους σκοτεινούς και ανομολόγητους λόγους, η Γερμανίδα Καγκελάριος εμμένει φανατικά σε μια κακώς εννοούμενη δημοσιονομική πειθαρχία εξαρτημένη απολύτως από πολιτικές σκληρής λιτότητας, που έχει ως αποτέλεσμα την καταστροφή των παραγωγικών δομών στην πλειοψηφία των ευρωπαϊκών κρατών.

Και ενώ όλοι οι οικονομικοί δείκτες καταδεικνύουν την αποτυχία αυτού του μοντέλου, σε σημείο που πλέον ανησυχεί σοβαρά ολόκληρος ο πλανήτης για τις δυσμενείς επιπτώσεις του στην παγκόσμια οικονομία, το επιτελείο της καγκελαρίου αρνείται πεισματικά να παραδεχθεί τα λάθη του και να αλλάξει, να βελτιώσει έστω, την τακτική του.
Ο αντίκτυπος αυτής της ολέθριας οικονομικής πολιτικής έχει ήδη σοβαρό υφεσιακό αντίκτυπο στην Γερμανική οικονομία του θηριώδους εξωτερικού χρέους, αλλά το επιτελείο της κας Μέρκελ επιμένει να κρύβει το πρόβλημα κάτω από το χαλί.

Η αλήθεια είναι ότι χωρίς τη διαφορά επιτοκίων η Γερμανία θα είχε καταρρεύσει πρίν από οποιαδήποτε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα.
Όμως οι Γερμανοί πολιτικοί αποκρύπτουν την αλήθεια από το γερμανικό λαό και επιτρέπουν στην Καγκελάριο να θέτει τη χώρα σε τεράστια οικονομική διακινδύνευση έχοντας μετατρέψει τη Γερμανία από παραγωγική-αναπτυξιακή ατμομηχανή της Ευρώπης σε μία υφεσιακή χώρα τοκογλύφο.
Αν αυτή η πολιτική συνεχισθεί, είναι βέβαιο ότι πολύ σύντομα η δομική κρίση της Ευρωπαϊκής οικονομίας, αλλά και  της ίδιας της Γερμανίας θα καταντήσει μη αναστρέψιμη με καταστροφικές όχι μόνο οικονομικές, αλλά και κοινωνικές συνέπειες για όλους τους λαούς.

Χωρίς πρωτογενή τομέα, βιομηχανική, αγροτική παραγωγή, καμία εθνική οικονομία δεν μπορεί να επιβιώσει με χρηματοοικονομικά προϊόντα και τοκογλυφία.

 Γιατί η τοκογλυφία μπορεί πρόσκαιρα να βουλώσει κεντρικά ελλείμματα, να εξασφαλίσει μπόνους για τους τραπεζίτες και χορηγίες για τα πολιτικά κόμματα, αλλά δεν μπορεί να δημιουργήσει θέσεις εργασίας, να προσφέρει ικανοποιητικούς μισθούς, να τονώσει την ζήτηση, να φέρει ανάπτυξη, να προσφέρει μακροπρόθεσμη οικονομική πρόοδο και κοινωνική ευημερία.

Αυτά όλα είναι γνωστά στις πολιτικές ηγεσίες της ΕΕ, αλλά δυστυχώς φαίνεται να είναι εγκλωβισμένες σε μια αρρωστημένη λογική συντήρησης της εξουσίας τους και σπατάλης πολιτικού χρόνου. 
Την ίδια στιγμή μια διαστροφική Ευρωπαϊκή γραφειοκρατία είναι ικανή να κάνει τα πάντα προκειμένου να διατηρήσει τις παχυλές αποδοχές της και τα υπόλοιπα προνόμιά της, αδιαφορώντας για την ανθρωπιστική καταστροφή, που συντελείται ήδη σε τεράστιες μάζες  Ευρωπαϊκών πληθυσμών.

Αυτό σημαίνει ότι δυστυχώς η σωτηρία της Ευρώπης επαφίεται για άλλη μια φορά στους πολίτες της.
Μ αυτήν την έννοια οι Γερμανικές εκλογές, εξ αιτίας του μεγάλου ειδικού βάρους της Γερμανίας στη διαμόρφωση του Ευρωπαϊκού μέλλοντος έχουν καθοριστική σημασία.
Η αλήθεια είναι ότι η ψήφος του Γερμανού ψηφοφόρου θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό, αν το Ευρωπαϊκό σκάφος θα αλλάξει πορεία την ύστατη αυτή ώρα, η αν θα συνεχίσει την ανόητη πλεύση του, που θα το οδηγήσει με ορατή πλέον μαθηματική ακρίβεια σε ένα άνευ προηγουμένου βιβλικών διαστάσεων οικονομικό και κοινωνικό ναυάγιο.

Δεν είναι καθόλου βέβαιο κατά πόσον ο μέσος Γερμανός ψηφοφόρος έχει κατανοήσει την κρισιμότητα της υπόθεσης.

Γι αυτό ο ρόλος των Ελλήνων ομογενών, που έχουν καλλίτερη πληροφόρηση για τις καταστροφικές συνέπειες των νεοφιλελεύθερων συνταγών της Καγκελαρίου, γίνεται περισσότερο σημαντικός.
Όσοι Έλληνες της Γερμανίας διαθέτουν δικαίωμα ψήφου, θα πρέπει να το χρησιμοποιήσουν σωστά προκειμένου όχι απλώς να προσφέρουν το λιθαράκι τους στην πανεθνική προσπάθεια σωτηρίας της πατρίδας.
Αλλά και για να κάνουν το καθήκον τους για τη εξασφάλιση του Ευρωπαϊκού μέλλοντος.
Του μέλλοντος της ίδιας της Γερμανίας,
Σε τελική ανάλυση του μέλλοντος του δικού τους και των παιδιών τους...

  

ΤΡΑΠΕΖΕΣ: Μην τα σκαλίζεις γιατί βρωμάνε…

Την περασμένη βδομάδα, εντυπωσιασμένος από τις ανακοινώσεις κερδών των κατ’ ουσίαν ευρισκομένων σε «κώμα» Ελληνικών τραπεζών, έγραψα ένα σχόλιο στο Τουήτερ, που βρήκε αρκετούς θιασώτες:

«Η Εθνική Τράπεζα έχει πάρει ένα σκασμό ανακεφαλαίωση, αλλά έχει κέρδη300+δις. Δεν καταλαβαίνεις πώς γίνεται? Δεν πειράζει. Αρκεί που πληρώνεις...».

Η αλήθεια είναι ότι ο «δαίμων» του τουήτερ παρεισέφρησε στο εν λόγω σχόλιο, αφού τα κέρδη της τράπεζας δεν ήταν 300+δις, αλλά προφανώς 300+εκ. Πέρα όμως από αυτή την εξόφθαλμη παραδρομή, η ουσία του σχολίου παρέμεινε αναλλοίωτη.

Εκφράζει  την απορία, την αγωνία, την αγανάκτηση, αν θέλετε, του μέσου πολίτη, ο οποίος έχοντας γονατίσει από τα φορολογικά βάρη και την διαιωνιζόμενη ύφεση, εισπράττει ως κοροϊδία την κερδοφορία επιχειρήσεων, οι οποίες έχουν το κύριο μερίδιο ευθύνης για τα δεινά του.

Διότι παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Ευρωζωνικής γραφειοκρατίας, της Ελληνικής Κυβέρνησης και των μιντιακών παπαγαλείων, ο μέσος πολίτης έχει πλέον συνειδητοποιήσει πλήρως, ότι το δημόσιο χρέος της χώρας εκτινάχθηκε στα 320 δις εξ αιτίας της απορρόφησης των τραπεζικών, τουτέστιν ιδιωτικών χρεών. Γνωρίζει δηλαδή ότι χάριν της σωτηρίας ελληνικών και κυρίως ευρωπαϊκών  (και δη Γερμανικών τραπεζών), η χώρα μεταβλήθηκε σε μια αποικία χρέους. ΄

Ότι  ο ίδιος, τα παιδιά, τα εγγόνια του και τίς οίδε πόσες άλλες γενιές προδιαγράφηκε να ζήσουν στη μιζέρια και τη εξαθλίωση.

Όταν λοιπόν οι κοινές επιχειρήσεις, κλείνουν η μία μετά την άλλη, Δημόσιοι οργανισμοί, νοσοκομεία, πανεπιστήμια και σχολεία καταργούνται.

Όταν νησιά, παραλίες, λιμάνια, αεροδρόμια, δημόσια ακίνητα, ορυκτός πλούτος, κοιτάσματα υδρογονανθράκων, πόσιμο νερό και οτιδήποτε άλλο βγαίνει  στο παζάρι.

Όταν όλα αυτά τα δεινά επισωρεύονται στη δυστυχισμένη χώρα για την εξυπηρέτηση ενός επονείδιστου  χρέους σωτηρίας των Τραπεζών.

Όταν ένα μήνα νωρίτερα έχει αρχίσει το «μασάζ» στην κοινή γνώμη για την αναγκαιότητα άρσης της απαγόρευσης επίσπευσης πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας και πάλι με την κυνική δικαιολογία ότι είναι μέτρο απαραίτητο για την διάσωση  του τραπεζικού συστήματος.

Ε, λοιπόν τότε είναι απολύτως φυσικό, να εισπράττει τουλάχιστον ως πρόκληση ο φορολογούμενος αυτές τις μυστηριώδεις ανακοινώσεις κερδοφορίας.

Τουλάχιστον δε, στοιχειώδης λογική υπαγορεύει, ότι όταν ο πολίτης καλείται να πληρώσει δυσβάστακτους φόρους  και ως εκ τούτου δυστυχεί, δεν είναι δυνατόν να συνεχίζει να ευημερεί οικονομικά ο κύριος υπαίτιος της οικονομικής εξαθλίωσης της χώρας.

Και μάλιστα όταν ο πολίτης ματώνει κυριολεκτικά και βογγάει πληρώνοντας από το υστέρημα του, ευλόγως αναμένει ότι τουλάχιστον τα όποια κέρδη των αμαρτωλών τραπεζών θα πρέπει να πηγαίνουν κατ’ ευθείαν στα δημόσια ταμεία.

Προσδοκία, την οποία, όπως κατέδειξε το επίμαχο σχόλιό μου στο τουήτερ, έχουν αφελώς  ακόμη και οι φανατικοί υποστηρικτές της μνημονιακής πολιτικής.

Διότι  τέσσερεις  μέρες μετά την δημοσίευσή του παραπάνω σχολίου μου ένας τέτοιος οπαδός με επέπληξε, επισημαίνοντάς μου ότι το 90% της Εθνικής Τράπεζας ανήκει στο Δημόσιο και ότι επομένως τα ανάλογα κέρδη πάνε στο Κράτος.

Είναι όμως πράγματι έτσι? Για να δούμε ποιά είναι η πραγματικότητα.

Αυτό που είναι γνωστό τοις πάσι είναι ότι το Ελληνικό Δημόσιο, προκειμένου να σωθούν οι Ελληνικές Τράπεζες και συνακόλουθα οι Γερμανικές υποχρεώθηκε να φορτώσει στο δημόσιο χρέος ένα υπέρογκο ποσό 150δις και πλέον, το μέγιστο μέρος του οποίου  χορηγήθηκε στις τράπεζες, οι οποίες εξ αιτίας της εμπλοκής τους στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική φούσκα είχαν φθάσει στα όρια της πτώχευσης.

Έτσι ένα τεράστιο ιδιωτικό, τραπεζικό χρέος μετατράπηκε τεχνηέντως σε δημόσιο και αντί , ως έδει, να πτωχεύσουν οι τράπεζες , επτώχευσε κατ’ ουσίαν το Κράτος. Διότι τι άλλο από πτώχευση σημαίνει η παράδοση της διακυβέρνησης στους δανειστές και κυρίως η συγκέντρωση όλου του εθνικού πλούτου εν είδει πτωχευτικής περιουσίας στο ΤΑΙΠΕΔ, φορέα με αρμοδιότητες ταυτόσημες  με ενός συνδίκου πτωχεύσεως.

Αντί δε να χάσουν τις θέσεις τους και να υποστούν τις δέουσες ποινικές και αστικές συνέπειες τα αποτυχημένα στελέχη των τραπεζών, τουναντίον  δεινοπαθεί ένας ολόκληρος λαός.

Πτωχεύουν μέχρι πρό τινος υγιείς επιχειρήσεις και σύρονται  στις φυλακές καθ’ όλα αξιοπρεπείς επιχειρηματίες. Εκατομμύρια άνθρωποι μένουν άνεργοι από τη μια μέρα στην άλλη και εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά διαλύονται  υπό την πίεση της οικονομικής ανέχειας. Μικρομεσαίοι, ελεύθεροι επαγγελματίες βρίσκονται με μηδενικά εισοδήματα και αντιμέτωποι με θηριώδη χρέη, που απειλούν να τους κατασπαράξουν. Αντίστοιχα μισθωτοί και συνταξιούχοι υφίστανται πρωτοφανείς περικοπές και ήδη εισέρχονται  στη «σήραγγα του τρόμου». Στο Γολγοθά απώλειας του σπιτιού της.

Και ενώ η χώρα ολόκληρη πάσχει του «λιναριού τα πάθη», τα γκόλντεν μπόις παραμένουν στο απυρόβλητο, απολαμβάνουν ασυλίας και παχυλών μισθών και έχουν το θράσος να μιλούν για κέρδη, για τα οποία δεν αποκλείεται να ζητούν και μπόνους…

Ας δούμε όμως τώρα τι γίνονται αυτά τα κέρδη. Ενισχύουν άραγε τον δημόσιο κορβανά, όπως κουτοπόνηρα αφήνουν να εννοηθεί οι οικονομικοί κύκλοι και οι εξωνημένοι «παπαγάλοι» τους και όπως ανοήτως βαυκαλίζονται οι φιλομνημονιακοί οπαδοί τους;

Δυστυχώς όχι.

Η αλήθεια είναι ότι έναντι των υπέρογκων ποσών ανακεφαλαιοποίησης οι  τράπεζες εξέδωσαν αντίστοιχες προνομιούχες (όπως στην περίπτωση της Εθνικής) ή κοινές (όπως στην περίπτωση της ΑΛΦΑ ) μετοχές.

Ενώ όμως τα χρήματα δόθηκαν από το κράτος επιβαρύνοντας τον Έλληνα φορολογούμενο, οι σχετικές μετοχές δεν έφθασαν ποτέ στη κυριότητα του Ελληνικού Δημοσίου.

Κατέληξαν στο περιβόητο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας HFSF (νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου), το οποίο είναι πλέον ο μέτοχος των τραπεζών (καθόσον αφορά στην ΕΘΝΙΚΗ 84,4%) και όχι το ίδιο το Ελληνικό Δημόσιο.

Αυτό έχει σαν συνέπεια τα όποια διανεμόμενα τραπεζικά κέρδη, οψέποτε αυτά διανεμηθούν,να κατευθύνονται στο ιδιωτικού δικαίου Ταμείο και όχι στα κρατικά ταμεία.

Και ας μη σπεύσουν οι καλοθελητές να επισημάνουν ότι με βάση τον ιδρυτικό νόμο του Ταμείου (N. 3864/2010 ΦΕΚ Α 21.7.2010) τα κέρδη του Ταμείου πηγαίνουν στο Δημόσιο.

Διότι απλούστατα, όπως ο καθένας μπορεί να διαβάσει  στην ετήσια έκθεσή του Ταμείου για τη χρήση από 1/1/2012 έως 31/12/2012, που δημοσιεύθηκε μόλις τον Αύγουστο του 2013, το Ταμείο όχι απλώς δεν έχει κέρδη, αλλά αντίθετα έχει ζημιές του ύψους (κρατηθείτε) των 5.670.645.476 ευρώ (το ξαναδιευκρινίζω, ζημιές 5,68 δις ευρώ).

Όπερ σημαίνει ότι το μαγικό αυτό Ταμείο όχι απλώς είναι ικανό να εξαφανίσει τα υποτιθέμενα κέρδη των τραπεζών στην σκοτεινή διαδρομή τους από τις τράπεζες προς τα κρατικά ταμεία, αλλά κατόρθωσε όπως το ίδιο γράφει στην προαναφερθείσα έκθεση κάτι ακόμη εκπληκτικότερο.

Κατάφερε μέσα στη χρήση του 2012 να μειώσει τα ίδια κεφάλαιά του, τουτέστι τα κρατικά λεφτουδάκια μας,  κατά 5,5 ολόκληρα δις (ήτοι 13,4% μέσα σε μία και μόνη χρήση).

Αυτό είναι το οικονομικό success story της Κυβέρνησης. Τα «επιτεύγματα» των τεχνοκρατών του οικονομικού επιτελείου. Η μαγεία των μεθοδεύσεων, που επινοούν ξένοι δανειστές και εγχώριοι «σωτήρες». Για να εξανεμίσουν τους εθνικούς πόρους, να εξαθλιώσουν τον πληθυσμό της χώρας και να παραδώσουν τον εθνικό πλούτο, αλλά και το σύνολο της δημόσιας και ιδιωτικής ιδιοκτησίας σε σκοτεινούς, κατά βάση εξωχώριους  κερδοσκοπικούς κύκλους.

Και το τραγικό είναι ότι έχουν το θράσος να μας αντιμετωπίζουν σα χαχόλους.

Και αν κάποια στιγμή αναρωτηθούμε τι σόι κέρδη είναι αυτά των τραπεζών και πού στην ευχή κατευθύνονται, ούτε λίγο ούτε πολύ εισπράττουμε απαντήσεις του τύπου:

-Σκάσε και πλήρωνε.

Αιδώς Μεσσήνιοι…