ΤΡΑΠΕΖΕΣ: Μην τα σκαλίζεις γιατί βρωμάνε…

Την περασμένη βδομάδα, εντυπωσιασμένος από τις ανακοινώσεις κερδών των κατ’ ουσίαν ευρισκομένων σε «κώμα» Ελληνικών τραπεζών, έγραψα ένα σχόλιο στο Τουήτερ, που βρήκε αρκετούς θιασώτες:

«Η Εθνική Τράπεζα έχει πάρει ένα σκασμό ανακεφαλαίωση, αλλά έχει κέρδη300+δις. Δεν καταλαβαίνεις πώς γίνεται? Δεν πειράζει. Αρκεί που πληρώνεις...».

Η αλήθεια είναι ότι ο «δαίμων» του τουήτερ παρεισέφρησε στο εν λόγω σχόλιο, αφού τα κέρδη της τράπεζας δεν ήταν 300+δις, αλλά προφανώς 300+εκ. Πέρα όμως από αυτή την εξόφθαλμη παραδρομή, η ουσία του σχολίου παρέμεινε αναλλοίωτη.

Εκφράζει  την απορία, την αγωνία, την αγανάκτηση, αν θέλετε, του μέσου πολίτη, ο οποίος έχοντας γονατίσει από τα φορολογικά βάρη και την διαιωνιζόμενη ύφεση, εισπράττει ως κοροϊδία την κερδοφορία επιχειρήσεων, οι οποίες έχουν το κύριο μερίδιο ευθύνης για τα δεινά του.

Διότι παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Ευρωζωνικής γραφειοκρατίας, της Ελληνικής Κυβέρνησης και των μιντιακών παπαγαλείων, ο μέσος πολίτης έχει πλέον συνειδητοποιήσει πλήρως, ότι το δημόσιο χρέος της χώρας εκτινάχθηκε στα 320 δις εξ αιτίας της απορρόφησης των τραπεζικών, τουτέστιν ιδιωτικών χρεών. Γνωρίζει δηλαδή ότι χάριν της σωτηρίας ελληνικών και κυρίως ευρωπαϊκών  (και δη Γερμανικών τραπεζών), η χώρα μεταβλήθηκε σε μια αποικία χρέους. ΄

Ότι  ο ίδιος, τα παιδιά, τα εγγόνια του και τίς οίδε πόσες άλλες γενιές προδιαγράφηκε να ζήσουν στη μιζέρια και τη εξαθλίωση.

Όταν λοιπόν οι κοινές επιχειρήσεις, κλείνουν η μία μετά την άλλη, Δημόσιοι οργανισμοί, νοσοκομεία, πανεπιστήμια και σχολεία καταργούνται.

Όταν νησιά, παραλίες, λιμάνια, αεροδρόμια, δημόσια ακίνητα, ορυκτός πλούτος, κοιτάσματα υδρογονανθράκων, πόσιμο νερό και οτιδήποτε άλλο βγαίνει  στο παζάρι.

Όταν όλα αυτά τα δεινά επισωρεύονται στη δυστυχισμένη χώρα για την εξυπηρέτηση ενός επονείδιστου  χρέους σωτηρίας των Τραπεζών.

Όταν ένα μήνα νωρίτερα έχει αρχίσει το «μασάζ» στην κοινή γνώμη για την αναγκαιότητα άρσης της απαγόρευσης επίσπευσης πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας και πάλι με την κυνική δικαιολογία ότι είναι μέτρο απαραίτητο για την διάσωση  του τραπεζικού συστήματος.

Ε, λοιπόν τότε είναι απολύτως φυσικό, να εισπράττει τουλάχιστον ως πρόκληση ο φορολογούμενος αυτές τις μυστηριώδεις ανακοινώσεις κερδοφορίας.

Τουλάχιστον δε, στοιχειώδης λογική υπαγορεύει, ότι όταν ο πολίτης καλείται να πληρώσει δυσβάστακτους φόρους  και ως εκ τούτου δυστυχεί, δεν είναι δυνατόν να συνεχίζει να ευημερεί οικονομικά ο κύριος υπαίτιος της οικονομικής εξαθλίωσης της χώρας.

Και μάλιστα όταν ο πολίτης ματώνει κυριολεκτικά και βογγάει πληρώνοντας από το υστέρημα του, ευλόγως αναμένει ότι τουλάχιστον τα όποια κέρδη των αμαρτωλών τραπεζών θα πρέπει να πηγαίνουν κατ’ ευθείαν στα δημόσια ταμεία.

Προσδοκία, την οποία, όπως κατέδειξε το επίμαχο σχόλιό μου στο τουήτερ, έχουν αφελώς  ακόμη και οι φανατικοί υποστηρικτές της μνημονιακής πολιτικής.

Διότι  τέσσερεις  μέρες μετά την δημοσίευσή του παραπάνω σχολίου μου ένας τέτοιος οπαδός με επέπληξε, επισημαίνοντάς μου ότι το 90% της Εθνικής Τράπεζας ανήκει στο Δημόσιο και ότι επομένως τα ανάλογα κέρδη πάνε στο Κράτος.

Είναι όμως πράγματι έτσι? Για να δούμε ποιά είναι η πραγματικότητα.

Αυτό που είναι γνωστό τοις πάσι είναι ότι το Ελληνικό Δημόσιο, προκειμένου να σωθούν οι Ελληνικές Τράπεζες και συνακόλουθα οι Γερμανικές υποχρεώθηκε να φορτώσει στο δημόσιο χρέος ένα υπέρογκο ποσό 150δις και πλέον, το μέγιστο μέρος του οποίου  χορηγήθηκε στις τράπεζες, οι οποίες εξ αιτίας της εμπλοκής τους στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική φούσκα είχαν φθάσει στα όρια της πτώχευσης.

Έτσι ένα τεράστιο ιδιωτικό, τραπεζικό χρέος μετατράπηκε τεχνηέντως σε δημόσιο και αντί , ως έδει, να πτωχεύσουν οι τράπεζες , επτώχευσε κατ’ ουσίαν το Κράτος. Διότι τι άλλο από πτώχευση σημαίνει η παράδοση της διακυβέρνησης στους δανειστές και κυρίως η συγκέντρωση όλου του εθνικού πλούτου εν είδει πτωχευτικής περιουσίας στο ΤΑΙΠΕΔ, φορέα με αρμοδιότητες ταυτόσημες  με ενός συνδίκου πτωχεύσεως.

Αντί δε να χάσουν τις θέσεις τους και να υποστούν τις δέουσες ποινικές και αστικές συνέπειες τα αποτυχημένα στελέχη των τραπεζών, τουναντίον  δεινοπαθεί ένας ολόκληρος λαός.

Πτωχεύουν μέχρι πρό τινος υγιείς επιχειρήσεις και σύρονται  στις φυλακές καθ’ όλα αξιοπρεπείς επιχειρηματίες. Εκατομμύρια άνθρωποι μένουν άνεργοι από τη μια μέρα στην άλλη και εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά διαλύονται  υπό την πίεση της οικονομικής ανέχειας. Μικρομεσαίοι, ελεύθεροι επαγγελματίες βρίσκονται με μηδενικά εισοδήματα και αντιμέτωποι με θηριώδη χρέη, που απειλούν να τους κατασπαράξουν. Αντίστοιχα μισθωτοί και συνταξιούχοι υφίστανται πρωτοφανείς περικοπές και ήδη εισέρχονται  στη «σήραγγα του τρόμου». Στο Γολγοθά απώλειας του σπιτιού της.

Και ενώ η χώρα ολόκληρη πάσχει του «λιναριού τα πάθη», τα γκόλντεν μπόις παραμένουν στο απυρόβλητο, απολαμβάνουν ασυλίας και παχυλών μισθών και έχουν το θράσος να μιλούν για κέρδη, για τα οποία δεν αποκλείεται να ζητούν και μπόνους…

Ας δούμε όμως τώρα τι γίνονται αυτά τα κέρδη. Ενισχύουν άραγε τον δημόσιο κορβανά, όπως κουτοπόνηρα αφήνουν να εννοηθεί οι οικονομικοί κύκλοι και οι εξωνημένοι «παπαγάλοι» τους και όπως ανοήτως βαυκαλίζονται οι φιλομνημονιακοί οπαδοί τους;

Δυστυχώς όχι.

Η αλήθεια είναι ότι έναντι των υπέρογκων ποσών ανακεφαλαιοποίησης οι  τράπεζες εξέδωσαν αντίστοιχες προνομιούχες (όπως στην περίπτωση της Εθνικής) ή κοινές (όπως στην περίπτωση της ΑΛΦΑ ) μετοχές.

Ενώ όμως τα χρήματα δόθηκαν από το κράτος επιβαρύνοντας τον Έλληνα φορολογούμενο, οι σχετικές μετοχές δεν έφθασαν ποτέ στη κυριότητα του Ελληνικού Δημοσίου.

Κατέληξαν στο περιβόητο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας HFSF (νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου), το οποίο είναι πλέον ο μέτοχος των τραπεζών (καθόσον αφορά στην ΕΘΝΙΚΗ 84,4%) και όχι το ίδιο το Ελληνικό Δημόσιο.

Αυτό έχει σαν συνέπεια τα όποια διανεμόμενα τραπεζικά κέρδη, οψέποτε αυτά διανεμηθούν,να κατευθύνονται στο ιδιωτικού δικαίου Ταμείο και όχι στα κρατικά ταμεία.

Και ας μη σπεύσουν οι καλοθελητές να επισημάνουν ότι με βάση τον ιδρυτικό νόμο του Ταμείου (N. 3864/2010 ΦΕΚ Α 21.7.2010) τα κέρδη του Ταμείου πηγαίνουν στο Δημόσιο.

Διότι απλούστατα, όπως ο καθένας μπορεί να διαβάσει  στην ετήσια έκθεσή του Ταμείου για τη χρήση από 1/1/2012 έως 31/12/2012, που δημοσιεύθηκε μόλις τον Αύγουστο του 2013, το Ταμείο όχι απλώς δεν έχει κέρδη, αλλά αντίθετα έχει ζημιές του ύψους (κρατηθείτε) των 5.670.645.476 ευρώ (το ξαναδιευκρινίζω, ζημιές 5,68 δις ευρώ).

Όπερ σημαίνει ότι το μαγικό αυτό Ταμείο όχι απλώς είναι ικανό να εξαφανίσει τα υποτιθέμενα κέρδη των τραπεζών στην σκοτεινή διαδρομή τους από τις τράπεζες προς τα κρατικά ταμεία, αλλά κατόρθωσε όπως το ίδιο γράφει στην προαναφερθείσα έκθεση κάτι ακόμη εκπληκτικότερο.

Κατάφερε μέσα στη χρήση του 2012 να μειώσει τα ίδια κεφάλαιά του, τουτέστι τα κρατικά λεφτουδάκια μας,  κατά 5,5 ολόκληρα δις (ήτοι 13,4% μέσα σε μία και μόνη χρήση).

Αυτό είναι το οικονομικό success story της Κυβέρνησης. Τα «επιτεύγματα» των τεχνοκρατών του οικονομικού επιτελείου. Η μαγεία των μεθοδεύσεων, που επινοούν ξένοι δανειστές και εγχώριοι «σωτήρες». Για να εξανεμίσουν τους εθνικούς πόρους, να εξαθλιώσουν τον πληθυσμό της χώρας και να παραδώσουν τον εθνικό πλούτο, αλλά και το σύνολο της δημόσιας και ιδιωτικής ιδιοκτησίας σε σκοτεινούς, κατά βάση εξωχώριους  κερδοσκοπικούς κύκλους.

Και το τραγικό είναι ότι έχουν το θράσος να μας αντιμετωπίζουν σα χαχόλους.

Και αν κάποια στιγμή αναρωτηθούμε τι σόι κέρδη είναι αυτά των τραπεζών και πού στην ευχή κατευθύνονται, ούτε λίγο ούτε πολύ εισπράττουμε απαντήσεις του τύπου:

-Σκάσε και πλήρωνε.

Αιδώς Μεσσήνιοι…