Το Bras de fer των ευρωπαίων πολιτικών με τη Γερμανία είναι μονόδρομος..

«Είμαστε η Ιταλία και εάν η Ιταλία είναι η Ιταλία δεν πρέπει να φοβάται κανέναν».

Με αυτά τα λόγια ο Ιταλός Πρωθυπουργός έδωσε το στίγμα της λογικής, που τον διακατέχει εν όψει της σημερινής του συνάντησης με την Γερμανίδα καγκελάριο.

Θα ήταν λάθος αυτή η δήλωση να ερμηνευθεί σαν μια έκρηξη ιταλικού εθνικισμού.

Κάθε άλλο. Πρόκειται κατά βάση για ένα ξεκαθάρισμα του πλαισίου μέσα στο οποίο θα πρέπει να κινούνται οι συναντήσεις ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Για να μην υπάρξουν μάλιστα παρανοήσεις ο κος Ρέτζι συμπλήρωσε ότι δεν βλέπει την συνάντηση σαν μαθητική εξέταση, όπου θα πρέπει να δεχθεί υποδείξεις για το πώς να διορθώσει την εργασία του. «Είναι γνωστό τι πρέπει να κάνει η Ιταλία και θα το κάνει. Δεν είμαστε κακοί μαθητές και δεν θα σταθούμε μπροστά στο μαυροπίνακα. Η χώρα μας έχει δικαίωμα να πεί ότι η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει».

Δεν είναι βέβαια καθόλου σίγουρο ότι η στάση του Ιταλού πρωθυπουργού κατά την συνάντησή του με την κα Μέρκελ θα είναι τόσο σκληρή όσο η φρασεολογία του επί Ιταλικού εδάφους ενώπιον των Ιταλικών μέσων ενημέρωσης.

Όμως δεν παύει να έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, πολλώ μάλλον καθόσον αποτελεί καινοτομία σε σχέση με προηγούμενες επισκέψεις στην Γερμανική καγκελαρία όχι μόνο Ιταλών, αλλά και λοιπών Ευρωπαίων ηγετών.

Και προφανώς η ρητορεία αυτή, που δυσαρέστησε τη Γερμανική κυβέρνηση και δεν πέρασε απαρατήρητη από τον γερμανικό τύπο ( η Die Welt έγραψε ότι μοιάζει με κήρυξη πολέμου στη γερμανική πολιτική για την Ευρώπη), δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία για όσους παρακολουθούν στοιχειωδώς τα ευρωπαϊκά και διεθνή δρώμενα.

Η πολιτική της Γερμανίας έχει οδηγεί μαθηματικά σε αδιέξοδο την Ευρωπαϊκή οικονομία, για τον απλούστατο λόγο ότι έχει επιφέρει οικονομική ασφυξία σε όλες σχεδόν τις επί μέρους χώρες ανεξαρτήτως μεγέθους. Και μπορεί ο Ευρωπαϊκός νότος να βρίσκεται ήδη αντιμέτωπος με μια ανθρωπιστική καταστροφή. Όμως ήδη και για τη Γαλλία καθώς και για  τις λοιπές χώρες του δήθεν παραδεισένιου βορρά η αίσθηση ότι η Γερμανία μεθοδεύει την οικονομική τους αφαίμαξη είναι πλέον έντονη.

Και ο προβληματισμός των εταίρων σε σχέση με τους εθνικούς στρατηγικούς σχεδιασμούς της Γερμανίας και πόσο αυτοί μπορεί να βλάψουν τα ευρύτερα ευρωπαϊκά και τα επί μέρους εθνικά συμφέροντα εντείνεται συνεχώς.

Ο χειρισμός του Ουκρανικού ζητήματος εξ άλλου υπήρξε χαρακτηριστικός για το πόσο επικίνδυνος για την Ευρώπη, αλλά και για τις διεθνείς ισορροπίες μπορεί να αποβεί ο μικρομεγαλισμός και ιδίως ο απερίσκεπτος και σουρεαλιστικός επεκτατισμός της Γερμανικής Καγκελαρίας.

Στην προσπάθειά της να αυξήσει τη σφαίρα επιρροής της η Γερμανία ενέπλεξε την Ευρώπη στα εσωτερικά της Ουκρανίας, υπέθαλψε τις εσωτερικές ταραχές, ενίσχυσε ετερόκλητες αντιπολιτευτικές ομάδες να ανατρέψουν την κυβέρνηση Γιανουκόβιτς και να στήσουν την αμφιβόλου νομιμότητας νέα Ουκρανική κυβέρνηση, που άγεται και φέρεται από ακροδεξιές και ναζιστικές οργανώσεις. Σαν μαθητευόμενος μάγος άνοιξε τους ασκούς του Εώλου σε μια περιοχή ευαίσθητων Ρωσικών συμφερόντων.

Χωρίς πλάνο για την επόμενη μέρα έφερε την στρατιωτικά αδύναμη και πλήρως εξαρτώμενη από το Ρωσικό αέριο Ευρώπη σε ιδιαίτερα μειονεκτική θέση. Και αντί να επιτύχει τη επέκταση της ευρωπαϊκής επιρροής κατ’ ουσίαν ωφέλησε τον Ρωσικό επεκτατισμό δίνοντας στην Ρωσία την αφορμή για να προσαρτήσει την Κριμαία. Και αν συνεχισθεί η αλλοπρόσαλλη αυτή πολιτική στήριξης μιας φιλοναζιστικής κυβέρνησης σύντομα και άλλες Ουκρανικές περιφέρειες θα αναζητήσουν την ένωσή τους με τη Ρωσία στο αμέσως προσεχές διάστημα.

Με δεδομένη λοιπόν την δυστυχία, που έχει επισωρεύσει στους λαούς της Ευρώπης η επιβαλλόμενη από τους Γερμανούς πολυετής λιτότητα. Με την εμμονή των Γερμανών στη τήρηση μιας στείρας δημοσιονομικής πειθαρχίας, που κατ’ ουσίαν διασώζει τις γερμανικές τράπεζες, αλλά απειλεί με πλήρη κατάρρευση τις εθνικές οικονομίες και εντεύθεν το κατεστημένο πολιτικό προσωπικό των κρατών μελών. Και με την απροκάλυπτη αλαζονεία των Γερμανών αξιωματούχων και των υψηλόβαθμων υπαλλήλων της ΕΕ (ουσιαστικά φερέφωνων της γερμανικής Καγκελαρίας).

Ο ευρωσκεπτικισμός δεν αποτελεί μια μειοψηφική πολιτική τάση, αλλά μια κυρίαρχη αντίληψη υπαγορευόμενη από το ένστικτο αυτοσυντήρησης των λαών της Ευρώπης.

Όσο και αν τα καθεστωτικά ΜΜΕ προσπαθούν να εξωραΐσουν τον Γερμανικό ηγεμονισμό και τον ρόλο του ευρώ ως εργαλείου μεταφοράς πλούτου από την ευρωπαϊκή περιφέρεια στο Γερμανικό κορβανά, οι Ευρωπαίοι πολίτες συνειδητοποιούν μαζικά και εναργώς, ότι η πολιτική της Καγκελαρίας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μια μεγάλη οικονομική αποικία , όπου στη Γερμανία επιφυλάσσεται ο ρόλος του αποικιοκράτη.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες η επιβίωση κομμάτων ή πολιτικών προσωπικοτήτων, που δεν θα αρθρώνουν στοιχειώδη καταγγελτικό λόγο για  τα τερτίπια της γερμανικής και ευρωπαϊκής νομενγκλατούρας, είναι περίπου αδύνατη.

Την αδήριτη αυτή ανάγκη έκφρασης της κοινής γνώμης των Ιταλών και κατ’ επέκτασιν των Ευρωπαίων ψηφοφόρων σηματοδοτούν λοιπόν οι δηλώσεις του Ιταλού πρωθυπουργού.

Όσο μάλιστα πλησιάζουμε στις ευρωεκλογές τόσο θα πολλαπλασιάζονται και θα εντείνονται οι δηλώσεις πολιτικών όλων των πολιτικών αποχρώσεων, που θα κινούνται σε πλαίσιο απόρριψης των Γερμανικών σχεδιασμών και αναστύλωσης της εθνικής οικονομικής κυριαρχίας των κατ’ ιδίαν εταίρων.

Επειδή δε η Ευρώπη έχει περιέλθει στα όρια όχι απλώς της επιβίωσής της ως ένωσης, αλλά και της ύπαρξής της ως καθ’ έκαστον κρατών, οι επερχόμενες εκλογές αποτελούν ένα σύνθετο υπαρξιακό  ιστορικό σταυροδρόμι.

Πρόκειται για μια άνευ προηγουμένου ευκαιρία για τους Ευρωπαίους ψηφοφόρους να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους και αμυνθούν εθνικών και ευρύτερων κοινών ευρωπαϊκών συμφερόντων, που δυστυχώς μέχρι σήμερα αλλεπάλληλες εθνικές κυβερνήσεις παρέστησαν ανίκανες να περισώσουν.

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι, αν η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αλλάξει άρδην πλεύση, θα οδηγηθεί σε οικονομική κατάρρευση, κοινωνική αναστάτωση τεραστίων διαστάσεων και μεσαιωνικό βιοτικό περιβάλλον.

Η ανατροπή της κοντόφθαλμης και εθνοκεντρικής Γερμανικής πολιτικής που στοχεύει στην εξασφάλιση του τραπεζικού συστήματος μέσω της σκληρής λιτότητας και της εσωτερικής υποτίμησης πρέπει να ανατραπεί εκ θεμελίων. Πρέπει να αντικατασταθεί από ένα πρόγραμμα, που θα έχει ως επίκεντρο τον Ευρωπαίο πολίτη με εργαλείο την ανάπτυξη και την ισότιμη συμμετοχή των ευρωπαϊκών κρατών στην διανομή του συνολικού ευρωπαϊκού πλούτου.

Αλίμονο αν ο Ευρωπαίος ψηφοφόρος δεν αντιληφθεί την ιδιαίτερη βαρύτητα της ψήφου του και σ’ αυτή την μοναδική ιστορική στιγμή αφεθεί έρμαιο στις σειρήνες των ανά χώρα καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης.

Αλίμονο αν παρασυρθεί και εκτραπεί σε στήριξη νεοφανών κομματικών μορφωμάτων με θολό πολιτικό πρόσημο, που αποτελούν το δούρειο ίππο του γερμανόδουλου  ευρωπαϊκού κατεστημένου.

Η καταιγίδα φοροληστρικής επιδρομής και η απροκάλυπτη μεταφορά του δημόσιου πλούτου στα ταμεία των Γερμανικών τραπεζών και πολυεθνικών, που θα επακολουθήσει μετά από ένα τέτοιο ολέθριο σφάλμα των Ευρωπαίων ψηφοφόρων θα έχει κοσμογονικές διαστάσεις.

Και βέβαια λόγω του μεγέθους της καταστροφής, που έχει ήδη συντελεσθεί και της οριακής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η Ευρώπη, δεύτερη ευκαιρία ομαλής διάσωσης δεν θα υπάρξει.

Ο νοών νοείτω, διότι οι καιροί ου μενετοί…