Πρέπει ή όχι να περάσει η συμφωνία από τη Βουλή?

Επειδή πολύς λόγος γίνεται για την ανάγκη εγκρίσεως από τη βουλή της συμφωνίας παράτασης της δανειακής σύμβασης, πρέπει να επισημάνουμε ότι κάτι τέτοιο θα αποτελούσε εγκληματικό λάθος.

Δεν είναι τυχαίο ότι από την αρχή ο Ε.Βενιζέλος επεδίωκε, ευτυχώς ανεπιτυχώς, την ψήφιση των μνημονίων από την Βουλή με την αυξημένη πλειοψηφία των 180 και πλέον ψήφων (Συνταγμα, άρθρο 28, παρ. 2).

Δεν είναι επίσης τυχαίο που σύσσωμη μνημονιακή αντιπολίτευση και οι παπαγάλοι των διαπλεκόμενων ΜΜΕ ωρύονται υποκριτικά ότι η δημοκρατική δεοντολογία επιτάσσει την συζήτηση και ψήφισή της στη βουλή.

Απώτερος στόχος είναι να υπερψηφίσουν και το ΠΟΤΑΜΙ, το ΠΑΣΟΚ και σίγουρα μέρος και της ΝΔ την συμφωνία η οποία περιλαμβάνει την παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στους δανειστές.

Τοιουτοτρόπως τόσο αυτή όσο και οι δικές τους εθνικά μειοδοτικές πολιτικές θα αποκτήσουν συνταγματική νομιμοποίηση.

Θα έχουν πετύχει η αντιμνημονιακή κυβέρνηση να κατοχυρώσει τυπικά το έωλο συνταγματικά μνημονιακό νομικό πλαίσιο, που οι μνημονιακές κυβερνήσεις δεν κατάφεραν ποτέ να νομιμοποιήσουν.

Όπερ οξύμωρον...

Η Αγία Ευρωζωνική Οικογένεια σε νευρική κρίση...

Ένα μήνα μετά την ιστορική νίκη των κομμάτων που αμφισβήτησαν σθεναρά την πολιτική της λιτότητας και των μνημονίων, η ελληνική κοινωνία κινδυνεύει να επιστρέψει στην απογοήτευση και την μελαγχολία.

Υψηλές προσδοκίες, που δεν κατέστη δυνατόν να ικανοποιηθούν και μια άνευ προηγουμένου προπαγάνδα, που προφανώς σχεδιάσθηκε και συντονίσθηκε από τους "θεσμούς" και προωθήθηκε φιλότιμα από τα εγχώρια ιδιωτικά ΜΜΕ, απειλούν να οδηγήσουν την νέα κυβέρνηση σε πολιτικό αδιέξοδο.

Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό στην παρούσα φάση να γίνει μια σοβαρή αποτίμηση των όσων συνέβησαν σ' αυτές τις 25 μέρες συγκρουσιακών διαπραγματεύσεων με τους "εταίρους", ώστε  μέσα από τους καπνούς και τις κουρτίνες της μνημονιακής προπαγάνδας, να αναδειχθεί η πραγματικότητα των αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών σε εθνικό και Διεθνές επίπεδο.

Στην παρελθούσα εξαετία συντελέσθηκε μια εγκληματική διαδικασία διάσωσης τραπεζών μέσω της οποίας τα τραπεζικά χρέη μετετράπησαν σε κρατικά, τουτέστιν φορτώθηκαν στην πλάτη των Ευρωπαίων φορολογουμένων. Είτε τα χρέη αυτά καλύφθηκαν με απ' ευθείας ανακεφαλαίωση των τραπεζών  από  τις εθνικές κυβερνήσεις, είτε από ρεφενέ των κρατών της Ευρωζώνης, η ουσία παραμένει η ίδια.

Αυτό που πλασάρεται στην κοινή γνώμη σαν πολιτική αλληλεγγύης και εθνικής  σωτηρίας, δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια στυγνή μεταφορά πλούτου από τα κατώτερα λαϊκά στρώματα στις μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες της βιομηχανικής Ευρώπης, κυρίως της Γερμανίας, με πρόφαση τη στήριξη των τραπεζών και με εργαλείο το κοινό νόμισμα.

Και όλο αυτό το κόλπο γκρόσο της ευρωπαϊκής διαπλεκόμενης οικονομικής ολιγαρχίας καλύπτεται από το μύθο περίπλοκων Ευρωπαϊκών θεσμών, που λειτουργούν στο πλαίσιο δημοκρατικών κανόνων ισονομίας και  αλληλεγγύης.

Και αυτό βεβαίως αποτελεί μια άθλια φενάκη, γιατί τα ευρωπαϊκά όργανα είναι πλήρως διαβρωμένα από την οικονομική ελίτ και επανδρωμένα με πολιτικούς του δοκιμαστικού σωλήνα, κύριο προσόν των οποίων είναι η απόλυτη υπακοή τους στην Γερμανική Καγκελαρία.

Τουταυτό συμβαίνει και με τις κυβερνήσεις των κατ' ιδίαν κρατών, οι οποίες φιλελεύθερες ή σοσιαλδημοκρατικές περιορίζονται στο να εφαρμόζουν οικονομικά προγράμματα, που παράγονται στο Βερολίνο και τους  διανέμονται μέσω Βρυξελλών.

Όλα αυτά βεβαίως μέχρι τις 25 Γενάρη, οπότε το αποτέλεσμα των Ελληνικών εκλογών ήρθε να διαταράξει την ισορροπία της "αγίας Ευρωζωνικής οικογένειας".

Φαινομενικά μια ομάδα ριζοσπαστών με αριστερό πρόσημο, περιβεβλημένη με νωπή ανατρεπτική εντολή εμφανίσθηκε δημοκρατικά υποχρεωμένη και ιδεολογικά πρόθυμη να συγκρουσθεί με το Ευρωπαϊκό καθεστώς, προκειμένου να αλλάξει την συνταγή λιτότητος και δημοσιονομικής πειθαρχίας, που εφαρμόζεται ομοιόμορφα στην Ευρωζώνη, ως φόρμουλα αντιμετώπισης της κρίσης.

Φαινομενικά η νέα Ελληνική Κυβέρνηση διαπραγματευόταν τη σχέση της χώρας με τους δανειστές της.

Στην πραγματικότητα όμως εξ αιτίας των όσων περιγράψαμε παραπάνω το διακύβευμα υπερέβαινε κατά πολύ τα εθνικά δανειακά ζητήματα.

Η ομοιομορφία της εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής στην παρούσα χρονική συγκυρία, καθιστούσε εκ των πραγμάτων την έκβαση της διαπραγμάτευσης εξαιρετικά ζωτικής σημασίας ζήτημα όχι μόνο για το μέλλον της Ελλάδας, αλλά για το μέλλον της ίδιας της Ευρωζώνης και των λαών της.

Η αποσταθεροποίηση των εύθραυστων κυβερνήσεων του Ευρωπαϊκού νότου και κατ' επέκταση της ίδιας της Ευρωζώνης εμφανιζόταν πλέον ως σενάριο με ισχυρές πιθανότητες.

Δεν ήταν λοιπόν τυχαίο, ούτε ανεξήγητο, το ότι η συζήτηση μιας υπερχρεωμένης μικρής χώρας με τους δανειστές της μονοπώλησε το ενδιαφέρον ολόκληρου του Δυτικου κόσμου,  κράτησε σε αναστάτωση τις αγορές και διεξήχθη μεταξύ των ανώτατων θεσμικών οργάνων της ΕΖ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, ενώ υπεχρέωσε τις ΗΠΑ να προβούν σε πολλές έντονες και αήθεις παρεμβάσεις.

Παρακολουθήσαμε λοιπόν μια διελκυστίνδα έντονης διαπραγμάτευσης, όπου συντεταγμένα η Ευρωζώνη ομού με το ΔΝΤ και την ΕΚΤ επιτέθηκε με σφοδρότητα στη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Ελλάδας με προφανή στόχο να την απαξιώσει, να την εξευτελίσε, να την συντρίψει.

Και σ' αυτό των στόχο είδαμε να συστρατεύεται και το σύνολο των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ομού μετά των ιδιωτικών ελληνικών ΜΜΕ.

Ποιά ήταν λοιπόν η έκβαση αυτής της μάχης?

Για να απαντηθεί το ερώτημα θα πρέπει να διαχωρισθεί σε δύο σκέλη:

Το επικοινωνιακό-υποκειμενικό και το αντικειμενικό.

Σε υποκειμενικό-επικοινωνιακό επίπεδο η Γερμανία, το ΔΝΤ, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και η ντόπια μιντιακή-οικονομική-πολιτική διαπλοκή ηττήθηκαν κατά κράτος.

Ο μύθος της δημοκρατικής ΕΕ και της της ΕΖ της ισοτιμίας και του σεβασμού των κανόνων κατέρρευσε.

Η εικόνα του Γιούρογκρουπ όπου 17 Υπουργοί Οικονομικών,ο Διοικητής της ΕΚΤ και η Διευθύντρια του ΔΝΤ, περίμεναν επί ώρες να τελειώσει η διαπραγμάτευση του Σόιμπλε με τον Βαρουφάκη μέσω του Ντάισεμπλουμ, πηγαινο-ερχόμενου ειδικού αγγελιοφόρου από τον ένα στον άλλο, κατέδειξε τον ηγεμονικό ρόλο της Γερμανίας και εξευτέλισε συλλήβδην τις υποτακτικές σ΄αυτήν κυβερνήσεις και τα φερέφωνα των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων.

Με αριστοτεχνικό τρόπο από την πρώτη μέχρι την τρίτη συνεδρίαση του Γιούρογκρουπ οι Έλληνες διαπραγματευτές κατάφεραν να απομονώσουν την Γερμανία, να σπάσουν τα νεύρα στον Σόιμπλε και να τον αναγκάσουν να αποκαλύψει τον καταδυναστευτικό ρόλο, που διαδραματίζει η Γερμανία στην οικονομική και πολιτική διακυβέρνηση των ευρωπαϊκών κρατών.

Η σπουδή του έξαλλου Σόιμπλε να απορρίψει το τελικό σχέδιο της Ελλάδας, προτού αυτό καλά καλά περιέλθει σε γνώση της Κομισιόν, υπήρξε το μοιραίο λάθος, που έστρεψε ακόμη και τα τσιράκια του στις Βρυξέλλες εναντίον της Γερμανικής αλαζωνίας.

Ένας άλλος μύθος, που κατέρρευσε ήταν ο μύθος του GREXIT.

Απεδείχθη περίτρανα ότι πρόκειται για ένα παιδαριώδη "μπαμπούλα" που η προηγούμενες Ελληνικές κυβερνήσεις συντηρούσαν προς κάλυψη της ενδοτικότητάς τους.

Απεδείχθη ότι αν κάποιοι πρέπει να φοβούνται για ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι οι δανειστές και η επικυρίαρχη Γερμανία και πάντως όχι η Ελλάδα.

Ο εξαναγκασμός του Σόιμπλε να αποδεχθεί άρον-άρον το κείμενο που προπετώς είχε απορρίψει, απόδειξε ακριβώς τον τρόμο της Γερμανίας στο ενδεχόμενο ναυαγίου της διαπραγμάτευσης και των εντεύθεν κοσμογονικών αντιδράσεων των διεθνών αγορών.

Κατερρίφθη εξ άλλου ο μύθος της ανεξαρτησίας της ΕΚΤ και ο δήθεν ρόλος προστασίας του Τραπεζικού συστήματος και του κοινού νομίσματος.

Η κίνηση μη αποδοχής των ελληνικών ομολόγων και η απειλή επιβολής περιορισμού στην κίνηση κεφαλαίων με προφανή στόχο την ένταση της πίεσης στην ελληνική κυβέρνηση κατέδειξε ότι πρόκειται για ένα ακόμη  φερέφωνο της Γερμανίας, που λειτουργεί στη βάση  πολιτικών σκοπιμοτήτων και όχι ενιαίων τραπεζικών και νομισματικών κανόνων.

Κατά το τελευταίο τρίμηνο του 2014 και μέχρι ακόμα και σήμερα η καταρρέουσα συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, συνεπικουρούμενη από τα ΜΜΕ επιδόθηκε σε μια άθλια προπαγανδιστική προσπάθεια να πείσει τους καταθέτες να αποσύρουν τις καταθέσεις τους με στόχο να προκαλέσει κατάρρευση τν τραπεζών, προκειμένου να πλήξει τον ΣΥΡΙΖΑ.

Οι κινήσεις Ντράγκι που προαναφέραμε έρριχναν νερό στο μύλο αυτής της αισχρής τακτικής. Φάνηκε λοιπόν ξεκάθαρα ότι ο Ευρωπαίος Κεντρικός Τραπεζίτης δεμένος στο άρμα των Γερμανικών σκοπιμοτήτων δεν δίστασε να προβεί σε κινήσεις, που έθεταν σε θανάσιμο κίνδυνο τις Ευρωπαϊκές τράπεζες, που υποτίθεται είναι ταγμένος να προστατεύει.

Τέλος η τελική συμβιβαστική υποχώρηση της Γερμανίας (μικρή ή μεγάλη αδιάφορο) κατέδειξε ότι το καθεστώς που έχει εγκαθιδρύσει στην ΕΕ και την ΕΖ δεν είναι αήττητο, εφ' όσον οι λαοί αντιληφθούν την πραγματική τους δύναμη και αν δείξουν προοδευτικές κυβερνήσεις.

Πέραν αυτών διαλύθηκε και ο μύθος των κυβερνητικών συμμαχιών του Ευρωπαϊκού νότου.

Οι πολιτικοί κλώνοι και "αδελφοποιτοί" του Σαμαρά, Ραχόι και Κοέλιου, ανεδείχθησαν σε άσπονδους πολέμιους των ελληνικών προσπαθειών, παρότι μια επιτυχία της Ελλάδος θα ήταν προς το συμφέρον και των λαών της Ισπανίας και Πορτογαλίας.

Κατέπεσε όμως και ο μύθος περί πατριωτικής δεξιάς και δυνατότητας δημιουργίας εθνικής διαπραγματευτικής ομάδας.Καθ' όλο αυτό το διάστημα έκπληκτος ο ελληνικός λαός παρακολουθούσε διαπλεκόμενα ΜΜΕ και κόμματα όπως η ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ να λειτουργούν ως πέμπτη φάλαγγα, που συντονισμένη με την Γερμανική προπαγάνδα εντός πάλευε λυσσαλέα να κάμψει το φρόνημα του λαού και της κυβέρνησης, αδιαφορώντας για τις  καταστροφικές συνέπειες.

Ανακεφαλαιώνοντας η μεγάλη ήττα της Γερμανίας και των κατά χώρα συνοδοιπόρων της σε επικοινωνιακό επίπεδο συνίσταται στην αποκάλυψη των εξής δεδομένων:

1) Στην Ευρώπη δεν εφαρμόζονται δημοκρατικοί κανόνες λειτουργίας. Τα περί δημοκρατίας και ισονομίας φληναφήματα χρησιμοποιούνται για να καλύψουν την απόλυτη ηγεμονία της Γερμανίας έναντι των άλλων κρατών.

2) Οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί δεν είναι ανεξάρτητοι. Τουναντίον ελέγχονται πλήρως από το Βερολίνο μέσω επιλεγμένων στελεχών, τα οποία είτε έχουν "σκελετούς στο ντουλάπι" είτε είναι ευτυχισμένα με το πακέτο αποδοχών τους.

3)Τα λαϊκά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που συγκροτούν τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν ασκούν εθνική πολιτική, αλλά εφαρμόζουν οικονομικά προγράμματα, που συντάσσονται στο Βερολίνο και ελέγχονται για την εφαρμογή τους από την Κομισιόν και την ΕΚΤ.

4) Τα προγράμματα αυτά που ευτελίζουν τους δημοκρατικούς θεσμούς στοχεύουν και επιτυγχάνουν την μεταφορά του πλούτου των επί μέρους χωρών και των πολιτών τους στα ταμεία των Γερμανικών πολυεθνικών.

5) Για την παραπλάνηση της κοινής γνώμης έχει στηθεί ένα πανευρωπαϊκό δημοσιογραφικό σύστημα, που αναπαράγει και αναμεταδίδει σε όλες τις χώρες μια ομοιόμορφη προπαγάνδα, ο οποία παράγεται επίσης στο Βερολίνο.

6) Το GREXIT ως απειλή για την Ελλάδα είναι παιδαριώδης μπλόφα. Αντίθετα αποτελεί πραγματικό εφιάλτη για τη Γεραμανία και τις φιλελεύθερες ή σοσιαλδημοκρατικές δορυφορικές της κυβερνήσεις, οι οποίες τα τελευταία χρόνια εφαρμόζουν προγράμματα λιτότητας και εξαθλίωσης.

7) Το σημαντικότερο όλων: Ο Γερμανικός νεοφιλελευθερισμός δεν είναι αήττητος..

8) Στην παρούσα συγκυρία η κυρίαρχη πανευρωπαϊκή αντίθεση παραμένει ναι ή όχι στη Γερμανική νεοαποικιοκρατία, η οποία τοπικά εκφράζεται με το ναι ή όχι σε μνημόνια επιτηρούμενης λιτότητας. 

Και δημιουργεί μετωπικές πατριωτικές συμμαχίες, που δοκιμάζουν τις κομματικές συνοχές, γεφυρώνουν τις παραδοσιακές κομματικές διακρίσεις και υπερβαίνουν τις ιδεολογικές αντιθέσεις. (Τρανό παράδειγμα η κυβερνητική συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ).

Η επικοινωνιακή συντριβή της Γερμανικής κυβέρνησης και κυρίως της Μέρκελ και του Σόιμπλε, επιβεβαιώνεται πανηγυρικά από το το τσουνάμι ανθελληνικής προπαγάνδας που ξέσπασε την επομένη της συμφωνίας εντός της Γερμανίας.

Προκειμένου να δικαιολογήσει την πανευρωπαϊκή απομόνωση στην οποία οδήγησαν την Γερμανία οι άθλιοι χειρισμοί της, η Γερμανική Κυβέρνηση υποκίνησε μια περίπου ρατσιστική εκστρατεία ενάντια στους "κακούς", "τεμπέληδες", "απατεώνες" κ.λ.π  Έλληνες.

Υποκείμενο μύθευμα της προπαγάνδας ότι η Γερμανία αντιμετωπίζει την πανευρωπαϊκή αντιπάθεια, όχι εξ αιτίας της πολιτικής της, αλλά επειδή οι Έλληνες διαδίδουν ψευδώς, πως τους κατατρέχει και δεν τους βοηθά. Ενώ δήθεν η Γερμανία  τους έχει δώσει βοήθεια δεκάδων δισεκατομμυρίων, αυτοί είναι άπληστοι, ζητούν όλο και περισσότερα και αντί να εκπληρώσουν τις υποσχέσεις τους, συκοφαντούν την ευεργέτιδα Γερμανία.

Είναι κλασική περίπτωση όπου όταν μια κυβέρνηση τα θαλασσώνει στο εξωτερικό, αναζητεί διέξοδο στην καλλιέργεια σωβινισμού στο εσωτερικό.

Ας δούμε όμως και ποιά ήταν τα ουσιαστικά αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης.

Το πασιφανές είναι  ότι προέκυψε μια πίστωση χρόνου.

Για την Γερμανία προκειμένου να αποφύγει μια κατάρρευση του ευρώ και του εντεύθεν συντριπτικού πλήγματος για την οικονομία της.

Για την Ελλάδα, προκειμένου να αποφύγει ένα Bank run, που μεθοδευόταν από την Γερμανία και τους ντόπιους πράκτορές της, προκειμένου να επιτευχθεί η "αριστερή παρένθεση".

Προέκυψε επίσης ένα κείμενο συμφωνίας, που δεν είναι αρκετά ισορροπημένο, όπως διατείνεται η Ελληνική Κυβέρνηση. Που σίγουρα γέρνει περισσότερο προς την ορολογία των μνημονίων. Που σίγουρα επιτρέπει στον Σόιμπλε να σώσει τα προσχήματα στη Γερμανική κοινή γνώμη.

Ωστόσο είναι ένα κείμενο αρκετά ασαφές.

Που δίνει τη δυνατότητα στην Ελληνική κυβέρνηση να κινηθεί αναλόγως της συγκυρίας και των εξελισσόμενων συσχετισμών στην κατεύθυνση της υλοποίησης επιλογών και στόχων σύμφωνων με το δικό της στρατηγικό σχέδιο.

Πρέπει μάλιστα να ληφθεί υπ' όψιν ότι ο χρόνος προβλέπεται να λειτουργεί εις βάρος της Γερμανικής πολιτικής και υπέρ της Ελληνικής στρατηγικής.

Στο εσωτερικό η κοινή γνώμη έχει ήδη αντιληφθεί ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν διαπραγματεύθηκαν ποτέ και απλώς συνεργούσαν ιδιοτελώς στην καταστροφή της οικονομίας και την εξαθλίωση του πληθυσμού.

Με την εφαρμογή των νόμου περί λειτουργίας των ΜΜΕ, της περιβαντολογικής, εργατικής, φορολογικής νομοθεσίας σε ντόπιες και  ξένες επιχειρήσεις, που δραστηριοποιούνται παραβατικά στη χώρα. 

Με το κτύπημα της διαφθοράς. 

Την φορολόγηση της χρονίως φοροδιαφεύγουσας οικονομικής ελίτ.

 Με τον περιορισμό της κρατικής σπατάλης. 

Με την αποκατάσταση του κύρους της δικαιοσύνης. 

Με την ενδυνάμωση της δημοκρατικής λειτουργίας της πολιτείας.

Με την εφαρμογή μέτρων στοιχειώδους πρόνοιας.

Η κυβέρνηση θα κερδίζει καθημερινά την ισχυρή στήριξη του λαού.

Αντιθέτως στο εξωτερικό ο σπόρος της αμφισβήτησης της Γερμανικής επικυριαρχίας και των νεοφιλελεύθερων προγραμμάτων λιτότητας που επιβάλλει έχει ήδη αρχίσει να καρπίζει.

Στην Ευρώπη πνέει άνεμος ευρωσκεπτικισμού και προοδευτικών ανατροπών.

Στις επερχόμενες κατά χώρα εκλογικές αναμετρήσεις τα φίλα προσκείμενα στη Γερμανία κόμματα θα ηττώνται κατά κράτος.

Οι συσχετισμοί συμμαχιών θα είναι όλο και περισσότερο ενισχυτικοί των Ελληνικών οραματισμών για μια Ευρώπη της ανάπτυξης και της ευημερίας.

Αυτό λοιπόν είναι η τεράστια επιτυχία των Ελλήνων διαπραγματευτών.

Η επικοινωνιακή ήττα του νεοφιλελευθερισμού και της Γερμανικής προπαγάνδας και το κέρδος χρόνου προκειμένου να σταθεί στα πόδια της η προοδευτική κυβέρνηση, ο πρώτος σκαπανέας της εθνικής παλινόρθωσης και της νέας πανευρωπαϊκής αναγέννησης.

Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι άμεση φυγή προς τα εμπρός με την ψήφιση όλων των απαραίτητων νόμων, την χρήση του υφισταμένου νομικού οπλοστασίου για την εξάλειψη της διαφθοράς και την πάταξη της φοροδιαφυγής των πλουσίων, την ανακούφιση των εξαθλιωμένων λαϊκών στρωμάτων, την απόδοση ευθυνών όπου αυτές υπάρχουν για την κατάντια της χώρας και την συντριβή της πέμπτης φάλαγγας που υπονομεύει τον αγώνα για την σωτηρία της πατρίδας.

Η Ελλάδα διαπραγματεύεται το μέλλον της Ευρώπης...

Οι εκλογές της 25ης Γενάρη δεν άλλαξαν απλώς το πολιτικό σκηνικό της Ελλάδος.

Άλλαξαν τις ισορροπίες στην Ευρώπη και μετέβαλαν τα δεδομένα σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Αυτό είναι μια αντικειμενική πραγματικότητα,  που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει, αν θέλει πραγματικά να αξιολογήσει ορθολογικά τα Ευρωπαικά πράγματα και να λάβει αποφάσεις σε σχέση με το μέλλον των λαών και των ατόμων, που είναι υποχρεωμένοι να συγκατοικούν στη γηραιά ήπειρο και να συμπορεύονται στον ιστορικό διηνεκή ιστορικό χρόνο.

Αρκεί να δει κανείς ποιά ήταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα την προηγουμένη μέρα των εκλογών και ποία είναι σήμερα, δέκα μόλις μέρες μετά.

Όλοι  πολιτειακοί παράγοντες των Ευρωπαϊκών χωρών καθώς και η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ και των σοβαρών οικονομολόγων κινούνται στην τροχιά της κατανόησης των Ελληνικών απόψεων.

Κατ' ουσίαν μόνο ο στενός πυρήνας της Γερμανικής καγκελαρίας και εξηρτημένοι από αυτήν, μετρημένοι στα δάκτυλα, μανδαρίνοι της ΕΖ  εξακολουθούν να υπερασπίζονται την αλυσιτελή, πλην επικερδεστάτη για τη Γερμανία, συνταγή της ανθρωπιστικής καταστροφής.

Μοναδικό επιχείρημα του επικίνδυνου για τα συμφέροντα της ΕΖ υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας έχει απομείνει το σλόγκαν πως "η γνώμη των Ελλήνων ψηφοφόρων είναι σεβαστή, αλλά και οι  Ελληνες οφείλουν να σεβασθούν τη γνώμη των ψηφοφόρων των άλλων 18 κρατών της ΕΖ".

Παρότι ακούγεται λογικό, γνωρίζει και ο ίδιος ο Σόιμπλε ότι το επιχείρημά του είναι απολύτως έωλο.

Δεν έχει καμιά αξία, διότι η πλειονότητα αυτών των κρατών, που δήθεν συμφωνούν με τις απόψεις του, έχει κυβερνήσεις χωρίς πολιτική νομιμοποίηση. 

Κυβερνήσεις που εξελέγησαν, όπως ο Σαμαράς στην Ελλάδα βάσει προεκλογικών προγραμμάτων και υποσχέσεων, που ουδέποτε υλοποίησαν.  Αντίθετα υφάρπαξαν με ψεύδη την ψήφο των εκλογέων και την επομένη των εκλογών μεταβλήθηκαν σε εκτελεστικά όργανα εξοντωτικών μέτρων, που υπαγορεύονταν από την Γερμανία.

Πρόκειται δηλαδή για κυβερνήσεις μειοψηφίας, που μετά βεβαιότητας θα ανατραπούν στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση.

Το χειρότερο δε είναι πως όλες οι κατά χώρα δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι δουλοπρεπείς αυτές κυβερνήσεις  θα αντικατασταθούν από κόμματα αντίθετα με τον Γερμανικό ηγεμονισμό.

Η κοινωνικά ανάλγητη πολιτική, που επιβάλλει τα τελευταία χρόνια η γερμανική ηγεμονία, έχει καταστήσει μισητές τις υποχείριες σ' αυτήν κυβερνήσεις και έχει εγείρει ένα κύμα αγανάκτησης και ευρωσκεπτικισμού, υπονομεύοντας το ευρώ και την επιβίωση της Ευρωζώνης.

Θλιβερή παραφωνία στον άνεμο εθνικής αξιοπρέπειας και επανόδου στις αρχές και στους κανόνες του κοινωνικού κράτους δικαίου, που αποτελούν το Ευρωπαϊκό κεκτημένο, αποτελεί η ντόπια διαπλεκόμενη οικονομική ελίτ, που εκπροσωπείται από τα κόμματα της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ (ό,τι απέμεινε) και το ΠΟΤΑΜΙ.

Ιδιαίτερα η ΝΔ και μέρος του στελεχιακού της δυναμικού με προεξάρχοντα τον εκλογικά αποδοκιμασθέντα αρχηγό της, δε διστάζει ακόμα και σήμερα να αντιμάχεται την παλλαϊκή προσπάθεια και να υποστηρίζει απροκάλυπτα τα συμφέροντα της Γερμανίας, συνεπικουρούμενη από ΜΜΕ ιδιοκτησίας γνωστών επιχειρηματικών ομίλων, που απεκόμισαν τεράστια κέρδη τα ξύλινα χρόνια των μνημονίων. Την ίδια ώρα που ο λαός σφάδαζε στους φόρους και στην εξαθλίωση.

Χαρακτηριστική υπήρξε η αποκάλυψη του Πρωθυπουργού στη Βουλή ότι προεκλογικά παρά την πρόταση από τους εταίρους για εξάμηνη χρηματοδότηση της χώρας, ο κ Σαμαράς επέμεινε στη συμφωνία λήξης του χρηματοδοτικού προγράμματος τον Φεβρουάριο, προκειμένου να βρεθεί με την θηλιά στο λαιμό η νέα κυβέρνηση και να υποκύψει στην πίεση  των δανειστών για εγκατάλειψη του φιλολαϊκού της προγράμματος.

Όμως το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.

Ο Ελληνικός λαός κι όλες οι χώρες της Ευρώπης βρίσκονται πλέον σε τροχιά αντικατάστασης των προγραμμάτων λιτότητας, υποπληθωρισμού, ύφεσης, με προγράμματα ανάπτυξης.

Η ελληνικές εκλογές ήταν η χιονόμπαλα που με πολιτικά ιλιγγιώδη ταχύτητα μετατρέπεται σε χιονοστιβάδα.

Κάθε ώρα που περνάει, κάθε μέρα, κάθε βδομάδα λειτουργεί εις βάρος της πολιτικής Σόιμπλε.

Αν σήμερα μπορεί με παρασκηνιακές κινήσεις να πειθαναγκάζει μια θλιβερή ομάδα στελεχών της οργάνων της Ευρωζωνης να παρανομούν, όπως ο Ντράγκι, αύριο δε θα υπάρχει κανείς για να τον στηρίξει.

Γι αυτό επιδιώκει να εγκλωβίσει την Ελληνική Κυβέρνηση σε μια βεβιασμένη απόφαση μέχρι τα μέσα του μήνα. Γι αυτό και η αντιπολίτευση με τα ΜΜΕ σε ρόλο πέμπτης φάλαγγας, προσπαθούν να διαρρήξουν το εσωτερικό μέτωπο συνεχίζοντας την διακίνηση σεναρίων κινδυνολογίας και τρόμου.

Μάταιος κόπος.

Η Ελληνική Κυβέρνηση έχει πλήρη επίγνωση του ιστορικού της ρόλου και της αδιαπραγμάτευτης εντολής που έλαβε από τον Ελληνικό λαό.

Ο επίλογος των προγραμματικών δηλώσεων, που εκφώνησε ο Πρωθυπουργός στη Βουλή αποτελεί το απόσταγμα της ψυχολογίας  του έθνους.

Όλων των Ελλήνων.

Κι αυτών που στενάζουν έξι χρόνια τώρα από την μιζέρια, την εξαθλίωση και τον εξευτελισμό, που τους επέβαλε η διαστροφική αντίληψη συντήρησης της κερδοφορίας χρεοκοπημένων τραπεζών. Και οι ομογενείς της διαχρονικής διασποράς.

Αξίζει τον κόπο να το παραθέσουμε αυτούσιο, γιατί δίνει ακριβώς το πλαίσιο των αρχών, των ιδεών και των οραμάτων χάριν των οποίων οι απανταχού Έλληνες δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα.

Το πλαίσιο των οραμάτων, που αποτελούν  κοινό τόπο όλων των λαών της Ευρώπης, που μεθαύριο Τετάρτη 11 Φλεβάρη θα γεμίσουν τις πλατείες για να διατρανώσουν την αταλάντευτη βούληση τους για εθνική αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και κοινωνική προκοπή.

Να διατρανώσουν την αμέριστη στήριξή τους στην Ελληνική αντιπροσωπεία, που εκπροσωπώντας τον κοινό Ευρωπαϊκό πόθο θα δίνει τη μάχη στο Γιούρογκρουπ, πολεμώντας τις δυνάμεις της παρακμής, του σκοταδισμού και της εξαθλίωσης.

Τις δυνάμεις που αποτελούν ήδη το λαομίσητο παρελθόν της Ευρώπης των τραπεζιτών.

Απόσπασμα από την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων της Κυβέρνησης στις 8/2/2015

«Κυρίες και κύριοι βουλευτές. Ζούμε ιστορικές στιγμές. Στις συνταρακτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών, την τελευταία λέξη και σφραγίδα, την έβαλε ο ελληνικός λαός. Δεν έκανε ανάθεση ευθύνης. Έκανε κατάθεση ψυχής. Δεν εξουσιοδότησε κανέναν.

Πήρε την τύχη στα χέρια του. Δεν καταψήφισε. Τίμησε τις προηγούμενες γενιές που αντιστάθηκαν και αναστήσανε αυτόν τον τόπο και αποταμίευσε ελπίδα για τις γενιές που έρχονται. Δεν αψήφησε απλά τους εκβιασμούς και τα τελεσίγραφα. Όρθωσε το ανάστημά του.

Σε αυτόν τον λαό αξίζει μόνο σεβασμός.

Του αξίζει να περπατά περήφανος, του αξίζει να ζει με αξιοπρέπεια.

Η σημερινή κυβέρνηση μπορεί απλά να είναι η φωνή αυτού του λαού. Στην τιμή, στην ιστορία και το πολιτισμό που κουβαλά αυτός ο λαός στις αποσκευές του, εμείς μόνο η θέλησή του μπορούμε να είμαστε.

Για αυτό και δεν πρόκειται να διαπραγματευτούμε την ιστορία μας. Για αυτό και δεν πρόκειται να διαπραγματευτούμε την αξιοπρέπεια του λαού. Αυτά είναι ιερές και αδιαπραγμάτευτες αξίες», είπε ο κ. Τσίπρας και πρόσθεσε με φωνή από την οποία δύσκολα κρυβόταν η συγκίνηση:

«Είμαστε σάρκα από την σάρκα αυτού του λαού, ερχόμαστε μέσα από τις σελίδες της ιστορίας αυτού του λαού. Aυτόν τον λαό θα υπηρετήσουμε. Είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας.
Σε αυτό το Σύνταγμα ορκιστήκαμε, αυτό θα υπηρετήσουμε».

Το ανατρεπτικό Σαββατοκύριακο και η σημειολογία της παρέμβασης Ομπάμα

Ουδέποτε σε τόσο λίγο χρόνο μια τόσο μικρή χώρα κατάφερε να κάνει τόσες πολλές και μεγάλες ανατροπές σε στερεότυπα και κατεστημένες αντιλήψεις.

Το πρώτο παγκόσμιο στερεότυπο, που έσπασε η πρώτη βδομάδα της Κυβέρνησης Τσίπρα είναι πως οι νέες κυβερνήσεις χρειάζονται περίοδο χάριτος για να ισορροπήσουν και να βρουν το βηματισμό τους.

Παρά την μαύρη προεκλογική προπαγάνδα, απεδείχθη στην πράξη ότι αυτοί που ήθελαν χρόνο για να προσγειωθούν στα δεδομένα ήταν όλοι οι άλλοι εκτός απ΄την Κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.

Έτσι δεν συνέβη αυτό, που ανέμενε η ηττηθείσα αντιπολίτευση και τα προσκείμενα σ’ αυτή ΜΜΕ και η πλειοψηφία των Ευρωπαίων εταίρων μας. Δεν είδαμε τον Πρωθυπουργό να κάνει τη συνηθισμένη κωλοτούμπα του κου Σαμαρά και των προκατόχων του και να τρέχει την επομένη της εκλογής του να υποβάλει δήλωση μετανοίας στη Γερμανική Καγκελαρία.

Αντιθέτως παρακολουθήσαμε μια χοντροκομμένη πρεμούρα του Βερολίνου να δημιουργήσει κλίμα τρομοκρατίας στην νεοσύστατη κυβέρνηση, ελπίζοντας ότι θα την ξαφνιάσει και θα την οδηγήσει σε άτακτη υποχώρηση.

Μετά από ένα μπαράζ δημοσιευμάτων κατέφθασαν διαδοχικά ο «καλός» κος Σουλτζ και ο «κακός» κ Ντάισελμπλουμ, για να "τραβήξουν τ’ αυτί" στον άταχτο Πρωθυπουργό και τον ιδιόρρυθμο Υπουργό του, των Οικονιμικών.

Επιδεικνύοντας απύθμενη βαρβαρότητα, οι ίδιοι οι «αυτοκρατορικοί» απεσταλμένοι επεδόθησαν, ως μη όφειλαν, σε μία προληπτική λογοδιάρροια αντιδεοντολογικών δηλώσεων προκαταλαμβάνοντας αρνητικά το αντικείμενο της συζητήσεως με την Κυβέρνηση, την φιλοξενία της οποίας ήταν εκείνο οι ίδιοι που είχαν ζητήσει.

Το απρόσμενο αποτέλεσμα ήταν ότι αμφότεροι «έφαγαν τα μούτρα τους», αποδεικνύοντας ότι αμφότεροι είναι πολιτικοί πολύ κατώτεροι των θεσμικών τους θέσεων, ανίκανοι να διαχειρισθούν επιπλοκές μη προβλέψιμες στην εκτέλεση της αποστολής τους. 

Ιδιαίτερα ο κος Ντάισεμπλουμ, ο οποίος παρουσίασε μια άθλια εικόνα χαμηλού μορφωτικού και πολιτιστικού επιπέδου, δημιουργώντας κρίση εκ του μη όντος και δημοσιοποιώντας μια συγκρουσιακή εικόνα, για την οποία ως απεδείχθη δεν είχε την εξουσιοδότηση του Βερολίνου.

Το φιάσκο αυτών των επισκέψεων οδήγησε σε ενδιαφέρουσες αλυσιδωτές αντιδράσεις, που κατέρριψαν πολλούς και διάφορους μύθους.

Τα Ελληνικά κανάλια και όχι μόνο συνεπικουρούμενα από άθλιες δηλώσεις και παρεμβάσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διαφόρων πολιτικών της κακώς εννοούμενης αντιπολίτευσης, επιδόθηκαν σε μια αντεθνική προσπάθεια να ενσπείρουν πανικό στον πληθυσμό περί δήθεν επικείμενης καταστροφής της χώρας.

Χαρακτηριστική η περίπτωση των καναλιών, που παρουσίαζαν την αξιοπρεπή στάση του Πρωθυπουργού και Υπουργού Οικονομικών ως επικίνδυνη συμπεριφορά. 

Όπως και οι δηλώσεις διαφόρων «πατριωτών» του Ποταμιού και της ΝΔ, όπου όλοι προέβλεπαν Αρμαγεδδώνα από Δευτέρα, με αποκορύφωμα στέλεχος του ποταμιού που καλούσε τον Ντάισελμπλουμ να συντρίψει την άξεστη Ελληνική κυβέρνηση και του πρώην Υπουργού της ΝΔ, που προσευχόταν στο Θεό να βάλει το χέρι του (!).

Οι ώρες που επηκολούθησαν διέψευσαν τις Κασσάνδρες.

Στις επόμενες 48 ώρες δεν ήταν ο Τσίπρας με το Βαρουφάκη, αλλά οι Ευρωπαίοι εταίροι, που έκαναν υποχωρήσεις. Υποχωρήσεις τωόντι περισσότερες από όσες ήταν δυνατόν να αφομοιώσουν σε τόσο μικρό χρόνο τα κανάλια.

Οι Γάλλοι, παρά το δείπνο του Ολάντ με την Μέρκελ, προανήγγειλαν ευμενή υποδοχή του Βαρουφάκη.

Ο Ντάισελμπλουμ, τηλεφώνησε στον Τσίπρα να του πεί ότι το ατυχές επεισόδιο της Παρασκευής δε θα έπρεπε να εκληφθεί ως άρνηση διαπραγματεύσεων. Τουτέστιν ούτε λίγο ούτε πολύ ζήτησε συγγνώμη για την αρχοντοχωριατιά του.

Ο καρδιακός φίλος του Σαμαρά, ο κος Γιούνκερ δήλωσε ότι όσο είναι αυτός Πρόεδρος της Κομισιόν, η Ελλάδα θα είναι στην Ευρωζώνη και η Τρόικα έχει τελειώσει.

Σειρά δημοσιευμάτων του ξένου τύπου άρχισαν να βλέπουν με ενδιαφέρον τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, που μέχρι χθες απέρριπταν μετά βδελυγμίας.

Με καταλυτική την μεγαλειώδη συγκέντρωση του Ποδέμος στην Μαδρίτη, όλοι αναγκάσθηκαν να ανακρούσουν πρύμνη προκειμένου να μη θέσουν σε περαιτέρω διακινδύνευση το πολύπαθο ευρώ.

Το ιστορικό τελευταίο Σαββατοκύριακο του Γενάρη απέδειξε περιτράνως μερικά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα.

Ότι η Ελλάδα υπέφερε τα πάνδεινα όλα αυτά τα χρόνια διότι ανίκανες, αν όχι ξενόδουλες, κυβερνήσεις δεν μπήκαν καν στον κόπο να υποστηρίξουν στοιχειωδώς τα εθνικά συμφέροντα.

Ότι η Γερμανία με το προσκείμενο σ’ αυτήν στελεχιακό δυναμικό της Ευρωζώνης, κατάφερναν να εκφοβίζουν, να καταπιέζουν το λαό μας και να ληστεύουν τον εθνικό μας πλούτο πασάροντας μια χοντροκομμένη μπλόφα περί GREXIT, με την ανήθικη αρωγή της ντόπιας διαπλεκόμενη πολιτικής και οικονομικής ελίτ.

Ότι αρκούσε μια και μόνο σθεναρή στιγμή μιας εθνικού προσανατολισμού συγκυβέρνησης, προκειμένου αυτή η σαθρή μπλόφα να καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος.

Ήταν κοινό μυστικό ότι το GREXIT ήταν ένας παραμυθένιος μπαμπούλας χωρίς την παραμικρή δυνατότητα εφαρμογής.

Κι όμως επί μία εξαετία, το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο και τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ επέμεναν να τρομοκρατούν τον λαό και να μην κάνουν χρήση του τεράστιου διαπραγματευτικού όπλου της Ελλάδος:

Της άρνησης πειθαρχίας σε πολιτικές εξαθλίωσης του λαού και καταστροφής της εθνικής οικονομίας.

Την Παρασκευή η Γερμανία με τους ανόητους κι ανεπαρκείς απεσταλμένους της έκανε μια τελευταία απελπισμένη προσπάθεια να συντηρήσει αυτή την χοντροειδή μπλόφα.

Με τη λήξη της συνέντευξης τύπου Βαρουφάκη-Ντάισελμπλουμ, όλοι γνώριζαν ότι αυτή η μπλόφα είχε καταρρεύσει και ότι αν μέχρι την Κυριακή το βράδυ δε είχε ανατραπεί η άσχημη συγκρουσιακή εικόνα της Ευρωζώνης, οι χρηματαγορές θα έδιναν σκληρό μάθημα τη Δευτέρα στο ευρώ.

Έτσι η διαχυτικότητα και τα χαμόγελα στην συνάντηση του Παρισιού ήταν μονόδρομος, αλλά δεν ήταν βέβαιο πως θα αρκούσε.

Προς εξασφάλιση κρίθηκε σκόπιμο να ζητήσει ο Ντάισελμπλουμ συγγνώμη από τον Έλληνα Πρωθυπουργό και να παρέμβει με δηλώσεις, που να αποκλείουν το GREXIT και να επιδεικνύουν μια ισχυρή διάθεση συμβιβασμού, ο Πρόεδρος της Κομισιόν.

Μοναδική παραφωνία ο κος Σόιμπλε, που για προφανείς προσωπικούς  του λόγους συνέχισε να επιμένει στα φληναφήματα  περί γενναιοδωρίας  και δήθεν αδιαλλαξίας της Γερμανίας.

Αυτή η σουρεαλιστική συμπεριφορά του Βερολίνου πιθανότατα υπήρξε και ο λόγος που ο Πρόεδρος Ομπάμα αναγκάσθηκε να παρέμβει δυναμικά και να χαλάσει την ησυχία του γουηκέντ του δίνοντας μια βαρυσήμαντη συνέντευξη.

Βαρυσήμαντη διότι με ιδιαίτερη ένταση καταδίκασε την τακτική της τιμωρητικής λιτότητας και συνέστησε επιτακτικά την εφαρμογή προγραμμάτων ανάπτυξης της οικονομίας και ανακούφισης των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων.

Παρόλα αυτά θα ήταν ανεδαφική μια οποιαδήποτε κατανόηση της εν λόγω παρέμβασης, ως αιφνίδιας συμπάθειας του Αμερικανού Προέδρου προς την Ελλάδα ή την νεοσύστατη Ελληνική κυβέρνηση.

Πολλώ μάλλον δεν προέκυψε από τις πιέσεις του Ελληνικού λόμπι, όπως φαιδρά υπαινίχθηκε ο γνωστός ανταποκριτής ιδιωτικού καναλιού με σημείωμά του στο τουήτερ.

Η πραγματικότητα είναι ότι η παρωπιδική στάση της Γερμανίας με την εμμονή της σε αλυσιτελείς για την αντιμετώπιση της κρίσης πολιτικές, αποτελεί κίνδυνο για την επιβίωση της Ευρωζώνης. 

Ο κίνδυνος αυτός μεγεθύνεται πλέον ραγδαία από την προϊούσα απομόνωση της Γερμανίας εξ αιτίας της κόπωσης των Ευρωπαϊκών πληθυσμών και της κοινωνικής αγανάκτησης που πυκνώνει τις τάξεις ριζοσπαστικών αριστερών ή λαϊκιστικών εθνικιστικών πολιτικών σχηματισμών.

Ο Πρόεδρος Ομπάμα είναι ο βαθύτερος αναλυτής και ο αυθεντικότερος ερμηνευτής του τρόπου που σκέπτονται και αντιδρούν οι Διεθνείς αγορές.

Γνωρίζει καλλίτερα από τον καθένα ότι η πρόσφατη άνοδος του δολαρίου, που δημιουργεί σοβαρές δυσκολίες στο Αμερικανικό εμπορικό ισοζύγιο και κατ’ επέκταση επηρεάζει αρνητικά το ρυθμό ανάπτυξης των ΗΠΑ, οφείλεται στη ανησυχία, που τους δημιουργεί η αστάθεια της Ευρωζώνης. 

Αστάθεια που οφείλεται αποκλειστικά στην μικρόνοη στάση του Βερολίνου.

Κατανοεί επίσης με την καθαρή ματιά του Πλανητάρχη, που βλέπει το Ευρωπαϊκό δάσος και όχι το Γερμανικό δέντρο, ότι η πολιτική Μέρκελ είναι παρωχημένη και οι προσκείμενες σ’ αυτήν κυβερνήσεις είναι παρελθόν.

Προβλέπει μετά βεβαιότητας ότι όλοι αυτοί οι φθαρμένοι ηγέτες με τα εξευτελιστικά ποσοστά δημοφιλίας οσονούπω θα παραχωρήσουν τη θέση τους σε νέους άφθαρτους πολιτικούς, που θα ευαγγελίζονται προγράμματα κοινωνικής δικαιοσύνης και αξιοπρεπούς διαβίωσης των Ευρωπαίων πολιτών.

Η στάση λοιπόν του Προέδρου των ΗΠΑ, ο οποίος οφείλει να εξασφαλίσει τα συμφέροντα της πατρίδας του και τον ηγετικό της ρόλο στη Δύση είναι μονόδρομος.

Πρέπει αφ’ ενός να φροντίσει άμεσα για μια επωφελή διαμόρφωση των  νομισματικών ισοτιμιών και  αφ’ ετέρου να εξασφαλίσει ότι μεσοπρόθεσμα οι ΗΠΑ θα βρίσκονται στην σωστή πλευρά του νέου πολιτικού χάρτη της Ευρώπης.

Κι αυτό προϋποθέτει αποστασιοποίηση από τους αυριανούς χαμένους και χτίσιμο συμμαχιών με τους αυριανούς κερδισμένους.

Και εδώ ακριβώς εντοπίζεται η ιστορική βαρύτητα της δυσερμήνευτης από τα αντιδραστικά ΜΜΕ παρέμβασης του Προέδρου Ομπάμα.

Σηματοδοτεί την σπουδαία και σοβαρή αποφασιστικότητα των ΗΠΑ σε δύο κατευθύνσεις.

Πρώτον ότι η επιρροή της υφεσιακής τροχιάς των ευρωπαϊκών οικονομιών και εντεύθεν η αποδυνάμωση του ευρώ είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να αφεθεί στον ερασιτεχνισμό ή την εθνική στενομυαλιά της Γερμανίας.

Δεύτερο και σπουδαιότερο ότι οι ΗΠΑ με δεδομένη την μετά βεβαιότητας προβλεπόμενη σταδιακή ήττα των παραδοσιακών κομμάτων, επιλέγουν να ενισχύσουν την αναπτυξιακή προσπάθεια δημοκρατικών κομμάτων τύπου ΣΥΡΙΖΑ, αντί να παραμείνουν στην πλευρά των ηττημένων.

Ή πολύ χειρότερα να επιτρέψουν την επικράτηση ακροδεξιών κομμάτων με φασιστικά προγράμματα.

Τόσο απλά είναι τα πράγματτα.

Ως εκ τούτου οι πέραν του Ατλαντικού παρεμβάσεις αναμένεται ότι θα συνεχισθούν και θα ενταθούν αναλόγως της Γερμανικής ακαμψίας.

Είναι δε εντελώς ανόητα τα ανεδαφικά επιχειρήματα ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούν να επεμβαίνουν, αφού τα χρήματα δεν τα βάζουν αυτοί, αλλά οι Γερμανοί.

Λες και το ΔΝΤ, όπως και οι οίκοι αξιολόγησης και τα μεγαλύτερα found δεν εδρεύουν στη Ν. Υόρκη. 

Λες και στο μετοχικό κεφάλαιο των ευρωπαϊκών τραπεζών κάποιες Αμερικανικές οικογένειες δεν έχουν τη μερίδα του λέοντος. 

Λές και ξαφνικά η Γερμανκή Καγκελαρία, που τείνει να απομονωθεί πολιτικά από το σύνολο της Ετρώπης, διαθέτει οποιουδήποτε είδους ισχύ ικανή να ανταπεξέλθει σε μια ευθεία αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ.

Ο πολιτικός ρεαλισμός είναι ο υπέρτατος κανόνας στην διαμόρφωση των πολιτικών επιλογών.

Όποιος δεν σέβεται αυτόν τον κανόνα τιμωρείται σκληρά από την ιστορία.

Οι ΗΠΑ έχουν αποδείξει στην πράξη ότι το γνωρίζουν και τον εφαρμόζουν με αυστηρότητα. Σ’ αυτό οφείλουν άλλωστε την διαχρονική ηγεμονική τους θέση.

Το ότι η Γερμανία δεν τον σεβάσθηκε σε κάποιες ιστορικές περιόδους δε σημαίνει ότι δεν γνωρίζει την ύπαρξή του.

Αντιθέτως σημαίνει ότι το γνωρίζει καλλίτερα από όλους.

Είναι λοιπόν μάλλον απίθανο να τον παραβιάσει για πολλοστή φορά η Γερμανική Καγκελαρία...

Σε κάθε περίπτωση, αν το κάνει, κακό του κεφαλιού της...