Η Αγία Ευρωζωνική Οικογένεια σε νευρική κρίση...

Ένα μήνα μετά την ιστορική νίκη των κομμάτων που αμφισβήτησαν σθεναρά την πολιτική της λιτότητας και των μνημονίων, η ελληνική κοινωνία κινδυνεύει να επιστρέψει στην απογοήτευση και την μελαγχολία.

Υψηλές προσδοκίες, που δεν κατέστη δυνατόν να ικανοποιηθούν και μια άνευ προηγουμένου προπαγάνδα, που προφανώς σχεδιάσθηκε και συντονίσθηκε από τους "θεσμούς" και προωθήθηκε φιλότιμα από τα εγχώρια ιδιωτικά ΜΜΕ, απειλούν να οδηγήσουν την νέα κυβέρνηση σε πολιτικό αδιέξοδο.

Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό στην παρούσα φάση να γίνει μια σοβαρή αποτίμηση των όσων συνέβησαν σ' αυτές τις 25 μέρες συγκρουσιακών διαπραγματεύσεων με τους "εταίρους", ώστε  μέσα από τους καπνούς και τις κουρτίνες της μνημονιακής προπαγάνδας, να αναδειχθεί η πραγματικότητα των αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών σε εθνικό και Διεθνές επίπεδο.

Στην παρελθούσα εξαετία συντελέσθηκε μια εγκληματική διαδικασία διάσωσης τραπεζών μέσω της οποίας τα τραπεζικά χρέη μετετράπησαν σε κρατικά, τουτέστιν φορτώθηκαν στην πλάτη των Ευρωπαίων φορολογουμένων. Είτε τα χρέη αυτά καλύφθηκαν με απ' ευθείας ανακεφαλαίωση των τραπεζών  από  τις εθνικές κυβερνήσεις, είτε από ρεφενέ των κρατών της Ευρωζώνης, η ουσία παραμένει η ίδια.

Αυτό που πλασάρεται στην κοινή γνώμη σαν πολιτική αλληλεγγύης και εθνικής  σωτηρίας, δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια στυγνή μεταφορά πλούτου από τα κατώτερα λαϊκά στρώματα στις μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες της βιομηχανικής Ευρώπης, κυρίως της Γερμανίας, με πρόφαση τη στήριξη των τραπεζών και με εργαλείο το κοινό νόμισμα.

Και όλο αυτό το κόλπο γκρόσο της ευρωπαϊκής διαπλεκόμενης οικονομικής ολιγαρχίας καλύπτεται από το μύθο περίπλοκων Ευρωπαϊκών θεσμών, που λειτουργούν στο πλαίσιο δημοκρατικών κανόνων ισονομίας και  αλληλεγγύης.

Και αυτό βεβαίως αποτελεί μια άθλια φενάκη, γιατί τα ευρωπαϊκά όργανα είναι πλήρως διαβρωμένα από την οικονομική ελίτ και επανδρωμένα με πολιτικούς του δοκιμαστικού σωλήνα, κύριο προσόν των οποίων είναι η απόλυτη υπακοή τους στην Γερμανική Καγκελαρία.

Τουταυτό συμβαίνει και με τις κυβερνήσεις των κατ' ιδίαν κρατών, οι οποίες φιλελεύθερες ή σοσιαλδημοκρατικές περιορίζονται στο να εφαρμόζουν οικονομικά προγράμματα, που παράγονται στο Βερολίνο και τους  διανέμονται μέσω Βρυξελλών.

Όλα αυτά βεβαίως μέχρι τις 25 Γενάρη, οπότε το αποτέλεσμα των Ελληνικών εκλογών ήρθε να διαταράξει την ισορροπία της "αγίας Ευρωζωνικής οικογένειας".

Φαινομενικά μια ομάδα ριζοσπαστών με αριστερό πρόσημο, περιβεβλημένη με νωπή ανατρεπτική εντολή εμφανίσθηκε δημοκρατικά υποχρεωμένη και ιδεολογικά πρόθυμη να συγκρουσθεί με το Ευρωπαϊκό καθεστώς, προκειμένου να αλλάξει την συνταγή λιτότητος και δημοσιονομικής πειθαρχίας, που εφαρμόζεται ομοιόμορφα στην Ευρωζώνη, ως φόρμουλα αντιμετώπισης της κρίσης.

Φαινομενικά η νέα Ελληνική Κυβέρνηση διαπραγματευόταν τη σχέση της χώρας με τους δανειστές της.

Στην πραγματικότητα όμως εξ αιτίας των όσων περιγράψαμε παραπάνω το διακύβευμα υπερέβαινε κατά πολύ τα εθνικά δανειακά ζητήματα.

Η ομοιομορφία της εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής στην παρούσα χρονική συγκυρία, καθιστούσε εκ των πραγμάτων την έκβαση της διαπραγμάτευσης εξαιρετικά ζωτικής σημασίας ζήτημα όχι μόνο για το μέλλον της Ελλάδας, αλλά για το μέλλον της ίδιας της Ευρωζώνης και των λαών της.

Η αποσταθεροποίηση των εύθραυστων κυβερνήσεων του Ευρωπαϊκού νότου και κατ' επέκταση της ίδιας της Ευρωζώνης εμφανιζόταν πλέον ως σενάριο με ισχυρές πιθανότητες.

Δεν ήταν λοιπόν τυχαίο, ούτε ανεξήγητο, το ότι η συζήτηση μιας υπερχρεωμένης μικρής χώρας με τους δανειστές της μονοπώλησε το ενδιαφέρον ολόκληρου του Δυτικου κόσμου,  κράτησε σε αναστάτωση τις αγορές και διεξήχθη μεταξύ των ανώτατων θεσμικών οργάνων της ΕΖ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, ενώ υπεχρέωσε τις ΗΠΑ να προβούν σε πολλές έντονες και αήθεις παρεμβάσεις.

Παρακολουθήσαμε λοιπόν μια διελκυστίνδα έντονης διαπραγμάτευσης, όπου συντεταγμένα η Ευρωζώνη ομού με το ΔΝΤ και την ΕΚΤ επιτέθηκε με σφοδρότητα στη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Ελλάδας με προφανή στόχο να την απαξιώσει, να την εξευτελίσε, να την συντρίψει.

Και σ' αυτό των στόχο είδαμε να συστρατεύεται και το σύνολο των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ομού μετά των ιδιωτικών ελληνικών ΜΜΕ.

Ποιά ήταν λοιπόν η έκβαση αυτής της μάχης?

Για να απαντηθεί το ερώτημα θα πρέπει να διαχωρισθεί σε δύο σκέλη:

Το επικοινωνιακό-υποκειμενικό και το αντικειμενικό.

Σε υποκειμενικό-επικοινωνιακό επίπεδο η Γερμανία, το ΔΝΤ, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και η ντόπια μιντιακή-οικονομική-πολιτική διαπλοκή ηττήθηκαν κατά κράτος.

Ο μύθος της δημοκρατικής ΕΕ και της της ΕΖ της ισοτιμίας και του σεβασμού των κανόνων κατέρρευσε.

Η εικόνα του Γιούρογκρουπ όπου 17 Υπουργοί Οικονομικών,ο Διοικητής της ΕΚΤ και η Διευθύντρια του ΔΝΤ, περίμεναν επί ώρες να τελειώσει η διαπραγμάτευση του Σόιμπλε με τον Βαρουφάκη μέσω του Ντάισεμπλουμ, πηγαινο-ερχόμενου ειδικού αγγελιοφόρου από τον ένα στον άλλο, κατέδειξε τον ηγεμονικό ρόλο της Γερμανίας και εξευτέλισε συλλήβδην τις υποτακτικές σ΄αυτήν κυβερνήσεις και τα φερέφωνα των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων.

Με αριστοτεχνικό τρόπο από την πρώτη μέχρι την τρίτη συνεδρίαση του Γιούρογκρουπ οι Έλληνες διαπραγματευτές κατάφεραν να απομονώσουν την Γερμανία, να σπάσουν τα νεύρα στον Σόιμπλε και να τον αναγκάσουν να αποκαλύψει τον καταδυναστευτικό ρόλο, που διαδραματίζει η Γερμανία στην οικονομική και πολιτική διακυβέρνηση των ευρωπαϊκών κρατών.

Η σπουδή του έξαλλου Σόιμπλε να απορρίψει το τελικό σχέδιο της Ελλάδας, προτού αυτό καλά καλά περιέλθει σε γνώση της Κομισιόν, υπήρξε το μοιραίο λάθος, που έστρεψε ακόμη και τα τσιράκια του στις Βρυξέλλες εναντίον της Γερμανικής αλαζωνίας.

Ένας άλλος μύθος, που κατέρρευσε ήταν ο μύθος του GREXIT.

Απεδείχθη περίτρανα ότι πρόκειται για ένα παιδαριώδη "μπαμπούλα" που η προηγούμενες Ελληνικές κυβερνήσεις συντηρούσαν προς κάλυψη της ενδοτικότητάς τους.

Απεδείχθη ότι αν κάποιοι πρέπει να φοβούνται για ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι οι δανειστές και η επικυρίαρχη Γερμανία και πάντως όχι η Ελλάδα.

Ο εξαναγκασμός του Σόιμπλε να αποδεχθεί άρον-άρον το κείμενο που προπετώς είχε απορρίψει, απόδειξε ακριβώς τον τρόμο της Γερμανίας στο ενδεχόμενο ναυαγίου της διαπραγμάτευσης και των εντεύθεν κοσμογονικών αντιδράσεων των διεθνών αγορών.

Κατερρίφθη εξ άλλου ο μύθος της ανεξαρτησίας της ΕΚΤ και ο δήθεν ρόλος προστασίας του Τραπεζικού συστήματος και του κοινού νομίσματος.

Η κίνηση μη αποδοχής των ελληνικών ομολόγων και η απειλή επιβολής περιορισμού στην κίνηση κεφαλαίων με προφανή στόχο την ένταση της πίεσης στην ελληνική κυβέρνηση κατέδειξε ότι πρόκειται για ένα ακόμη  φερέφωνο της Γερμανίας, που λειτουργεί στη βάση  πολιτικών σκοπιμοτήτων και όχι ενιαίων τραπεζικών και νομισματικών κανόνων.

Κατά το τελευταίο τρίμηνο του 2014 και μέχρι ακόμα και σήμερα η καταρρέουσα συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, συνεπικουρούμενη από τα ΜΜΕ επιδόθηκε σε μια άθλια προπαγανδιστική προσπάθεια να πείσει τους καταθέτες να αποσύρουν τις καταθέσεις τους με στόχο να προκαλέσει κατάρρευση τν τραπεζών, προκειμένου να πλήξει τον ΣΥΡΙΖΑ.

Οι κινήσεις Ντράγκι που προαναφέραμε έρριχναν νερό στο μύλο αυτής της αισχρής τακτικής. Φάνηκε λοιπόν ξεκάθαρα ότι ο Ευρωπαίος Κεντρικός Τραπεζίτης δεμένος στο άρμα των Γερμανικών σκοπιμοτήτων δεν δίστασε να προβεί σε κινήσεις, που έθεταν σε θανάσιμο κίνδυνο τις Ευρωπαϊκές τράπεζες, που υποτίθεται είναι ταγμένος να προστατεύει.

Τέλος η τελική συμβιβαστική υποχώρηση της Γερμανίας (μικρή ή μεγάλη αδιάφορο) κατέδειξε ότι το καθεστώς που έχει εγκαθιδρύσει στην ΕΕ και την ΕΖ δεν είναι αήττητο, εφ' όσον οι λαοί αντιληφθούν την πραγματική τους δύναμη και αν δείξουν προοδευτικές κυβερνήσεις.

Πέραν αυτών διαλύθηκε και ο μύθος των κυβερνητικών συμμαχιών του Ευρωπαϊκού νότου.

Οι πολιτικοί κλώνοι και "αδελφοποιτοί" του Σαμαρά, Ραχόι και Κοέλιου, ανεδείχθησαν σε άσπονδους πολέμιους των ελληνικών προσπαθειών, παρότι μια επιτυχία της Ελλάδος θα ήταν προς το συμφέρον και των λαών της Ισπανίας και Πορτογαλίας.

Κατέπεσε όμως και ο μύθος περί πατριωτικής δεξιάς και δυνατότητας δημιουργίας εθνικής διαπραγματευτικής ομάδας.Καθ' όλο αυτό το διάστημα έκπληκτος ο ελληνικός λαός παρακολουθούσε διαπλεκόμενα ΜΜΕ και κόμματα όπως η ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ να λειτουργούν ως πέμπτη φάλαγγα, που συντονισμένη με την Γερμανική προπαγάνδα εντός πάλευε λυσσαλέα να κάμψει το φρόνημα του λαού και της κυβέρνησης, αδιαφορώντας για τις  καταστροφικές συνέπειες.

Ανακεφαλαιώνοντας η μεγάλη ήττα της Γερμανίας και των κατά χώρα συνοδοιπόρων της σε επικοινωνιακό επίπεδο συνίσταται στην αποκάλυψη των εξής δεδομένων:

1) Στην Ευρώπη δεν εφαρμόζονται δημοκρατικοί κανόνες λειτουργίας. Τα περί δημοκρατίας και ισονομίας φληναφήματα χρησιμοποιούνται για να καλύψουν την απόλυτη ηγεμονία της Γερμανίας έναντι των άλλων κρατών.

2) Οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί δεν είναι ανεξάρτητοι. Τουναντίον ελέγχονται πλήρως από το Βερολίνο μέσω επιλεγμένων στελεχών, τα οποία είτε έχουν "σκελετούς στο ντουλάπι" είτε είναι ευτυχισμένα με το πακέτο αποδοχών τους.

3)Τα λαϊκά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που συγκροτούν τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν ασκούν εθνική πολιτική, αλλά εφαρμόζουν οικονομικά προγράμματα, που συντάσσονται στο Βερολίνο και ελέγχονται για την εφαρμογή τους από την Κομισιόν και την ΕΚΤ.

4) Τα προγράμματα αυτά που ευτελίζουν τους δημοκρατικούς θεσμούς στοχεύουν και επιτυγχάνουν την μεταφορά του πλούτου των επί μέρους χωρών και των πολιτών τους στα ταμεία των Γερμανικών πολυεθνικών.

5) Για την παραπλάνηση της κοινής γνώμης έχει στηθεί ένα πανευρωπαϊκό δημοσιογραφικό σύστημα, που αναπαράγει και αναμεταδίδει σε όλες τις χώρες μια ομοιόμορφη προπαγάνδα, ο οποία παράγεται επίσης στο Βερολίνο.

6) Το GREXIT ως απειλή για την Ελλάδα είναι παιδαριώδης μπλόφα. Αντίθετα αποτελεί πραγματικό εφιάλτη για τη Γεραμανία και τις φιλελεύθερες ή σοσιαλδημοκρατικές δορυφορικές της κυβερνήσεις, οι οποίες τα τελευταία χρόνια εφαρμόζουν προγράμματα λιτότητας και εξαθλίωσης.

7) Το σημαντικότερο όλων: Ο Γερμανικός νεοφιλελευθερισμός δεν είναι αήττητος..

8) Στην παρούσα συγκυρία η κυρίαρχη πανευρωπαϊκή αντίθεση παραμένει ναι ή όχι στη Γερμανική νεοαποικιοκρατία, η οποία τοπικά εκφράζεται με το ναι ή όχι σε μνημόνια επιτηρούμενης λιτότητας. 

Και δημιουργεί μετωπικές πατριωτικές συμμαχίες, που δοκιμάζουν τις κομματικές συνοχές, γεφυρώνουν τις παραδοσιακές κομματικές διακρίσεις και υπερβαίνουν τις ιδεολογικές αντιθέσεις. (Τρανό παράδειγμα η κυβερνητική συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ).

Η επικοινωνιακή συντριβή της Γερμανικής κυβέρνησης και κυρίως της Μέρκελ και του Σόιμπλε, επιβεβαιώνεται πανηγυρικά από το το τσουνάμι ανθελληνικής προπαγάνδας που ξέσπασε την επομένη της συμφωνίας εντός της Γερμανίας.

Προκειμένου να δικαιολογήσει την πανευρωπαϊκή απομόνωση στην οποία οδήγησαν την Γερμανία οι άθλιοι χειρισμοί της, η Γερμανική Κυβέρνηση υποκίνησε μια περίπου ρατσιστική εκστρατεία ενάντια στους "κακούς", "τεμπέληδες", "απατεώνες" κ.λ.π  Έλληνες.

Υποκείμενο μύθευμα της προπαγάνδας ότι η Γερμανία αντιμετωπίζει την πανευρωπαϊκή αντιπάθεια, όχι εξ αιτίας της πολιτικής της, αλλά επειδή οι Έλληνες διαδίδουν ψευδώς, πως τους κατατρέχει και δεν τους βοηθά. Ενώ δήθεν η Γερμανία  τους έχει δώσει βοήθεια δεκάδων δισεκατομμυρίων, αυτοί είναι άπληστοι, ζητούν όλο και περισσότερα και αντί να εκπληρώσουν τις υποσχέσεις τους, συκοφαντούν την ευεργέτιδα Γερμανία.

Είναι κλασική περίπτωση όπου όταν μια κυβέρνηση τα θαλασσώνει στο εξωτερικό, αναζητεί διέξοδο στην καλλιέργεια σωβινισμού στο εσωτερικό.

Ας δούμε όμως και ποιά ήταν τα ουσιαστικά αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης.

Το πασιφανές είναι  ότι προέκυψε μια πίστωση χρόνου.

Για την Γερμανία προκειμένου να αποφύγει μια κατάρρευση του ευρώ και του εντεύθεν συντριπτικού πλήγματος για την οικονομία της.

Για την Ελλάδα, προκειμένου να αποφύγει ένα Bank run, που μεθοδευόταν από την Γερμανία και τους ντόπιους πράκτορές της, προκειμένου να επιτευχθεί η "αριστερή παρένθεση".

Προέκυψε επίσης ένα κείμενο συμφωνίας, που δεν είναι αρκετά ισορροπημένο, όπως διατείνεται η Ελληνική Κυβέρνηση. Που σίγουρα γέρνει περισσότερο προς την ορολογία των μνημονίων. Που σίγουρα επιτρέπει στον Σόιμπλε να σώσει τα προσχήματα στη Γερμανική κοινή γνώμη.

Ωστόσο είναι ένα κείμενο αρκετά ασαφές.

Που δίνει τη δυνατότητα στην Ελληνική κυβέρνηση να κινηθεί αναλόγως της συγκυρίας και των εξελισσόμενων συσχετισμών στην κατεύθυνση της υλοποίησης επιλογών και στόχων σύμφωνων με το δικό της στρατηγικό σχέδιο.

Πρέπει μάλιστα να ληφθεί υπ' όψιν ότι ο χρόνος προβλέπεται να λειτουργεί εις βάρος της Γερμανικής πολιτικής και υπέρ της Ελληνικής στρατηγικής.

Στο εσωτερικό η κοινή γνώμη έχει ήδη αντιληφθεί ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν διαπραγματεύθηκαν ποτέ και απλώς συνεργούσαν ιδιοτελώς στην καταστροφή της οικονομίας και την εξαθλίωση του πληθυσμού.

Με την εφαρμογή των νόμου περί λειτουργίας των ΜΜΕ, της περιβαντολογικής, εργατικής, φορολογικής νομοθεσίας σε ντόπιες και  ξένες επιχειρήσεις, που δραστηριοποιούνται παραβατικά στη χώρα. 

Με το κτύπημα της διαφθοράς. 

Την φορολόγηση της χρονίως φοροδιαφεύγουσας οικονομικής ελίτ.

 Με τον περιορισμό της κρατικής σπατάλης. 

Με την αποκατάσταση του κύρους της δικαιοσύνης. 

Με την ενδυνάμωση της δημοκρατικής λειτουργίας της πολιτείας.

Με την εφαρμογή μέτρων στοιχειώδους πρόνοιας.

Η κυβέρνηση θα κερδίζει καθημερινά την ισχυρή στήριξη του λαού.

Αντιθέτως στο εξωτερικό ο σπόρος της αμφισβήτησης της Γερμανικής επικυριαρχίας και των νεοφιλελεύθερων προγραμμάτων λιτότητας που επιβάλλει έχει ήδη αρχίσει να καρπίζει.

Στην Ευρώπη πνέει άνεμος ευρωσκεπτικισμού και προοδευτικών ανατροπών.

Στις επερχόμενες κατά χώρα εκλογικές αναμετρήσεις τα φίλα προσκείμενα στη Γερμανία κόμματα θα ηττώνται κατά κράτος.

Οι συσχετισμοί συμμαχιών θα είναι όλο και περισσότερο ενισχυτικοί των Ελληνικών οραματισμών για μια Ευρώπη της ανάπτυξης και της ευημερίας.

Αυτό λοιπόν είναι η τεράστια επιτυχία των Ελλήνων διαπραγματευτών.

Η επικοινωνιακή ήττα του νεοφιλελευθερισμού και της Γερμανικής προπαγάνδας και το κέρδος χρόνου προκειμένου να σταθεί στα πόδια της η προοδευτική κυβέρνηση, ο πρώτος σκαπανέας της εθνικής παλινόρθωσης και της νέας πανευρωπαϊκής αναγέννησης.

Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι άμεση φυγή προς τα εμπρός με την ψήφιση όλων των απαραίτητων νόμων, την χρήση του υφισταμένου νομικού οπλοστασίου για την εξάλειψη της διαφθοράς και την πάταξη της φοροδιαφυγής των πλουσίων, την ανακούφιση των εξαθλιωμένων λαϊκών στρωμάτων, την απόδοση ευθυνών όπου αυτές υπάρχουν για την κατάντια της χώρας και την συντριβή της πέμπτης φάλαγγας που υπονομεύει τον αγώνα για την σωτηρία της πατρίδας.