Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2015

Το ανατρεπτικό Σαββατοκύριακο και η σημειολογία της παρέμβασης Ομπάμα


Ουδέποτε σε τόσο λίγο χρόνο μια τόσο μικρή χώρα κατάφερε να κάνει τόσες πολλές και μεγάλες ανατροπές σε στερεότυπα και κατεστημένες αντιλήψεις.
Το πρώτο παγκόσμιο στερεότυπο, που έσπασε η πρώτη βδομάδα της Κυβέρνησης Τσίπρα είναι πως οι νέες κυβερνήσεις χρειάζονται περίοδο χάριτος για να ισορροπήσουν και να βρουν το βηματισμό τους.
Παρά την μαύρη προεκλογική προπαγάνδα, απεδείχθη στην πράξη ότι αυτοί που ήθελαν χρόνο για να προσγειωθούν στα δεδομένα ήταν όλοι οι άλλοι εκτός απ΄την Κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.

Έτσι δεν συνέβη αυτό, που ανέμενε η ηττηθείσα αντιπολίτευση και τα προσκείμενα σ’ αυτή ΜΜΕ και η πλειοψηφία των Ευρωπαίων εταίρων μας. Δεν είδαμε τον Πρωθυπουργό να κάνει τη συνηθισμένη κωλοτούμπα του κου Σαμαρά και των προκατόχων του και να τρέχει την επομένη της εκλογής του να υποβάλει δήλωση μετανοίας στη Γερμανική Καγκελαρία.
Αντιθέτως παρακολουθήσαμε μια χοντροκομμένη πρεμούρα του Βερολίνου να δημιουργήσει κλίμα τρομοκρατίας στην νεοσύστατη κυβέρνηση, ελπίζοντας ότι θα την ξαφνιάσει και θα την οδηγήσει σε άτακτη υποχώρηση.

Μετά από ένα μπαράζ δημοσιευμάτων κατέφθασαν διαδοχικά ο «καλός» κος Σουλτζ και ο «κακός» κ Ντάισελμπλουμ, για να "τραβήξουν τ’ αυτί" στον άταχτο Πρωθυπουργό και τον ιδιόρρυθμο Υπουργό του, των Οικονιμικών.
Επιδεικνύοντας απύθμενη βαρβαρότητα, οι ίδιοι οι «αυτοκρατορικοί» απεσταλμένοι επεδόθησαν, ως μη όφειλαν, σε μία προληπτική λογοδιάρροια αντιδεοντολογικών δηλώσεων προκαταλαμβάνοντας αρνητικά το αντικείμενο της συζητήσεως με την Κυβέρνηση, την φιλοξενία της οποίας ήταν εκείνο οι ίδιοι που είχαν ζητήσει.
Το απρόσμενο αποτέλεσμα ήταν ότι αμφότεροι «έφαγαν τα μούτρα τους», αποδεικνύοντας ότι αμφότεροι είναι πολιτικοί πολύ κατώτεροι των θεσμικών τους θέσεων, ανίκανοι να διαχειρισθούν επιπλοκές μη προβλέψιμες στην εκτέλεση της αποστολής τους. 
Ιδιαίτερα ο κος Ντάισεμπλουμ, ο οποίος παρουσίασε μια άθλια εικόνα χαμηλού μορφωτικού και πολιτιστικού επιπέδου, δημιουργώντας κρίση εκ του μη όντος και δημοσιοποιώντας μια συγκρουσιακή εικόνα, για την οποία ως απεδείχθη δεν είχε την εξουσιοδότηση του Βερολίνου.

Το φιάσκο αυτών των επισκέψεων οδήγησε σε ενδιαφέρουσες αλυσιδωτές αντιδράσεις, που κατέρριψαν πολλούς και διάφορους μύθους.
Τα Ελληνικά κανάλια και όχι μόνο συνεπικουρούμενα από άθλιες δηλώσεις και παρεμβάσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διαφόρων πολιτικών της κακώς εννοούμενης αντιπολίτευσης, επιδόθηκαν σε μια αντεθνική προσπάθεια να ενσπείρουν πανικό στον πληθυσμό περί δήθεν επικείμενης καταστροφής της χώρας.
Χαρακτηριστική η περίπτωση των καναλιών, που παρουσίαζαν την αξιοπρεπή στάση του Πρωθυπουργού και Υπουργού Οικονομικών ως επικίνδυνη συμπεριφορά. 
Όπως και οι δηλώσεις διαφόρων «πατριωτών» του Ποταμιού και της ΝΔ, όπου όλοι προέβλεπαν Αρμαγεδδώνα από Δευτέρα, με αποκορύφωμα στέλεχος του ποταμιού που καλούσε τον Ντάισελμπλουμ να συντρίψει την άξεστη Ελληνική κυβέρνηση και του πρώην Υπουργού της ΝΔ, που προσευχόταν στο Θεό να βάλει το χέρι του (!).

Οι ώρες που επηκολούθησαν διέψευσαν τις Κασσάνδρες.

Στις επόμενες 48 ώρες δεν ήταν ο Τσίπρας με το Βαρουφάκη, αλλά οι Ευρωπαίοι εταίροι, που έκαναν υποχωρήσεις. Υποχωρήσεις τωόντι περισσότερες από όσες ήταν δυνατόν να αφομοιώσουν σε τόσο μικρό χρόνο τα κανάλια.

Οι Γάλλοι, παρά το δείπνο του Ολάντ με την Μέρκελ, προανήγγειλαν ευμενή υποδοχή του Βαρουφάκη.
Ο Ντάισελμπλουμ, τηλεφώνησε στον Τσίπρα να του πεί ότι το ατυχές επεισόδιο της Παρασκευής δε θα έπρεπε να εκληφθεί ως άρνηση διαπραγματεύσεων. Τουτέστιν ούτε λίγο ούτε πολύ ζήτησε συγγνώμη για την αρχοντοχωριατιά του.
Ο καρδιακός φίλος του Σαμαρά, ο κος Γιούνκερ δήλωσε ότι όσο είναι αυτός Πρόεδρος της Κομισιόν, η Ελλάδα θα είναι στην Ευρωζώνη και η Τρόικα έχει τελειώσει.
Σειρά δημοσιευμάτων του ξένου τύπου άρχισαν να βλέπουν με ενδιαφέρον τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, που μέχρι χθες απέρριπταν μετά βδελυγμίας.

Με καταλυτική την μεγαλειώδη συγκέντρωση του Ποδέμος στην Μαδρίτη, όλοι αναγκάσθηκαν να ανακρούσουν πρύμνη προκειμένου να μη θέσουν σε περαιτέρω διακινδύνευση το πολύπαθο ευρώ.
Το ιστορικό τελευταίο Σαββατοκύριακο του Γενάρη απέδειξε περιτράνως μερικά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα.
Ότι η Ελλάδα υπέφερε τα πάνδεινα όλα αυτά τα χρόνια διότι ανίκανες, αν όχι ξενόδουλες, κυβερνήσεις δεν μπήκαν καν στον κόπο να υποστηρίξουν στοιχειωδώς τα εθνικά συμφέροντα.

Ότι η Γερμανία με το προσκείμενο σ’ αυτήν στελεχιακό δυναμικό της Ευρωζώνης, κατάφερναν να εκφοβίζουν, να καταπιέζουν το λαό μας και να ληστεύουν τον εθνικό μας πλούτο πασάροντας μια χοντροκομμένη μπλόφα περί GREXIT, με την ανήθικη αρωγή της ντόπιας διαπλεκόμενη πολιτικής και οικονομικής ελίτ.
Ότι αρκούσε μια και μόνο σθεναρή στιγμή μιας εθνικού προσανατολισμού συγκυβέρνησης, προκειμένου αυτή η σαθρή μπλόφα να καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος.

Ήταν κοινό μυστικό ότι το GREXIT ήταν ένας παραμυθένιος μπαμπούλας χωρίς την παραμικρή δυνατότητα εφαρμογής.
Κι όμως επί μία εξαετία, το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο και τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ επέμεναν να τρομοκρατούν τον λαό και να μην κάνουν χρήση του τεράστιου διαπραγματευτικού όπλου της Ελλάδος:
Της άρνησης πειθαρχίας σε πολιτικές εξαθλίωσης του λαού και καταστροφής της εθνικής οικονομίας.

Την Παρασκευή η Γερμανία με τους ανόητους κι ανεπαρκείς απεσταλμένους της έκανε μια τελευταία απελπισμένη προσπάθεια να συντηρήσει αυτή την χοντροειδή μπλόφα.

Με τη λήξη της συνέντευξης τύπου Βαρουφάκη-Ντάισελμπλουμ, όλοι γνώριζαν ότι αυτή η μπλόφα είχε καταρρεύσει και ότι αν μέχρι την Κυριακή το βράδυ δε είχε ανατραπεί η άσχημη συγκρουσιακή εικόνα της Ευρωζώνης, οι χρηματαγορές θα έδιναν σκληρό μάθημα τη Δευτέρα στο ευρώ.

Έτσι η διαχυτικότητα και τα χαμόγελα στην συνάντηση του Παρισιού ήταν μονόδρομος, αλλά δεν ήταν βέβαιο πως θα αρκούσε.
Προς εξασφάλιση κρίθηκε σκόπιμο να ζητήσει ο Ντάισελμπλουμ συγγνώμη από τον Έλληνα Πρωθυπουργό και να παρέμβει με δηλώσεις, που να αποκλείουν το GREXIT και να επιδεικνύουν μια ισχυρή διάθεση συμβιβασμού, ο Πρόεδρος της Κομισιόν.
Μοναδική παραφωνία ο κος Σόιμπλε, που για προφανείς προσωπικούς  του λόγους συνέχισε να επιμένει στα φληναφήματα  περί γενναιοδωρίας  και δήθεν αδιαλλαξίας της Γερμανίας.

Αυτή η σουρεαλιστική συμπεριφορά του Βερολίνου πιθανότατα υπήρξε και ο λόγος που ο Πρόεδρος Ομπάμα αναγκάσθηκε να παρέμβει δυναμικά και να χαλάσει την ησυχία του γουηκέντ του δίνοντας μια βαρυσήμαντη συνέντευξη.
Βαρυσήμαντη διότι με ιδιαίτερη ένταση καταδίκασε την τακτική της τιμωρητικής λιτότητας και συνέστησε επιτακτικά την εφαρμογή προγραμμάτων ανάπτυξης της οικονομίας και ανακούφισης των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων.

Παρόλα αυτά θα ήταν ανεδαφική μια οποιαδήποτε κατανόηση της εν λόγω παρέμβασης, ως αιφνίδιας συμπάθειας του Αμερικανού Προέδρου προς την Ελλάδα ή την νεοσύστατη Ελληνική κυβέρνηση.

Πολλώ μάλλον δεν προέκυψε από τις πιέσεις του Ελληνικού λόμπι, όπως φαιδρά υπαινίχθηκε ο γνωστός ανταποκριτής ιδιωτικού καναλιού με σημείωμά του στο τουήτερ.
Η πραγματικότητα είναι ότι η παρωπιδική στάση της Γερμανίας με την εμμονή της σε αλυσιτελείς για την αντιμετώπιση της κρίσης πολιτικές, αποτελεί κίνδυνο για την επιβίωση της Ευρωζώνης. 
Ο κίνδυνος αυτός μεγεθύνεται πλέον ραγδαία από την προϊούσα απομόνωση της Γερμανίας εξ αιτίας της κόπωσης των Ευρωπαϊκών πληθυσμών και της κοινωνικής αγανάκτησης που πυκνώνει τις τάξεις ριζοσπαστικών αριστερών ή λαϊκιστικών εθνικιστικών πολιτικών σχηματισμών.

Ο Πρόεδρος Ομπάμα είναι ο βαθύτερος αναλυτής και ο αυθεντικότερος ερμηνευτής του τρόπου που σκέπτονται και αντιδρούν οι Διεθνείς αγορές.
Γνωρίζει καλλίτερα από τον καθένα ότι η πρόσφατη άνοδος του δολαρίου, που δημιουργεί σοβαρές δυσκολίες στο Αμερικανικό εμπορικό ισοζύγιο και κατ’ επέκταση επηρεάζει αρνητικά το ρυθμό ανάπτυξης των ΗΠΑ, οφείλεται στη ανησυχία, που τους δημιουργεί η αστάθεια της Ευρωζώνης. 
Αστάθεια που οφείλεται αποκλειστικά στην μικρόνοη στάση του Βερολίνου.

Κατανοεί επίσης με την καθαρή ματιά του Πλανητάρχη, που βλέπει το Ευρωπαϊκό δάσος και όχι το Γερμανικό δέντρο, ότι η πολιτική Μέρκελ είναι παρωχημένη και οι προσκείμενες σ’ αυτήν κυβερνήσεις είναι παρελθόν.
Προβλέπει μετά βεβαιότητας ότι όλοι αυτοί οι φθαρμένοι ηγέτες με τα εξευτελιστικά ποσοστά δημοφιλίας οσονούπω θα παραχωρήσουν τη θέση τους σε νέους άφθαρτους πολιτικούς, που θα ευαγγελίζονται προγράμματα κοινωνικής δικαιοσύνης και αξιοπρεπούς διαβίωσης των Ευρωπαίων πολιτών.

Η στάση λοιπόν του Προέδρου των ΗΠΑ, ο οποίος οφείλει να εξασφαλίσει τα συμφέροντα της πατρίδας του και τον ηγετικό της ρόλο στη Δύση είναι μονόδρομος.
Πρέπει αφ’ ενός να φροντίσει άμεσα για μια επωφελή διαμόρφωση των  νομισματικών ισοτιμιών και  αφ’ ετέρου να εξασφαλίσει ότι μεσοπρόθεσμα οι ΗΠΑ θα βρίσκονται στην σωστή πλευρά του νέου πολιτικού χάρτη της Ευρώπης.
Κι αυτό προϋποθέτει αποστασιοποίηση από τους αυριανούς χαμένους και χτίσιμο συμμαχιών με τους αυριανούς κερδισμένους.

Και εδώ ακριβώς εντοπίζεται η ιστορική βαρύτητα της δυσερμήνευτης από τα αντιδραστικά ΜΜΕ παρέμβασης του Προέδρου Ομπάμα.
Σηματοδοτεί την σπουδαία και σοβαρή αποφασιστικότητα των ΗΠΑ σε δύο κατευθύνσεις.
Πρώτον ότι η επιρροή της υφεσιακής τροχιάς των ευρωπαϊκών οικονομιών και εντεύθεν η αποδυνάμωση του ευρώ είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να αφεθεί στον ερασιτεχνισμό ή την εθνική στενομυαλιά της Γερμανίας.
Δεύτερο και σπουδαιότερο ότι οι ΗΠΑ με δεδομένη την μετά βεβαιότητας προβλεπόμενη σταδιακή ήττα των παραδοσιακών κομμάτων, επιλέγουν να ενισχύσουν την αναπτυξιακή προσπάθεια δημοκρατικών κομμάτων τύπου ΣΥΡΙΖΑ, αντί να παραμείνουν στην πλευρά των ηττημένων.
Ή πολύ χειρότερα να επιτρέψουν την επικράτηση ακροδεξιών κομμάτων με φασιστικά προγράμματα.
Τόσο απλά είναι τα πράγματτα.

Ως εκ τούτου οι πέραν του Ατλαντικού παρεμβάσεις αναμένεται ότι θα συνεχισθούν και θα ενταθούν αναλόγως της Γερμανικής ακαμψίας.
Είναι δε εντελώς ανόητα τα ανεδαφικά επιχειρήματα ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούν να επεμβαίνουν, αφού τα χρήματα δεν τα βάζουν αυτοί, αλλά οι Γερμανοί.
Λες και το ΔΝΤ, όπως και οι οίκοι αξιολόγησης και τα μεγαλύτερα found δεν εδρεύουν στη Ν. Υόρκη. 
Λες και στο μετοχικό κεφάλαιο των ευρωπαϊκών τραπεζών κάποιες Αμερικανικές οικογένειες δεν έχουν τη μερίδα του λέοντος. 
Λές και ξαφνικά η Γερμανκή Καγκελαρία, που τείνει να απομονωθεί πολιτικά από το σύνολο της Ετρώπης, διαθέτει οποιουδήποτε είδους ισχύ ικανή να ανταπεξέλθει σε μια ευθεία αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ.

Ο πολιτικός ρεαλισμός είναι ο υπέρτατος κανόνας στην διαμόρφωση των πολιτικών επιλογών.
Όποιος δεν σέβεται αυτόν τον κανόνα τιμωρείται σκληρά από την ιστορία.
Οι ΗΠΑ έχουν αποδείξει στην πράξη ότι το γνωρίζουν και τον εφαρμόζουν με αυστηρότητα. Σ’ αυτό οφείλουν άλλωστε την διαχρονική ηγεμονική τους θέση.
Το ότι η Γερμανία δεν τον σεβάσθηκε σε κάποιες ιστορικές περιόδους δε σημαίνει ότι δεν γνωρίζει την ύπαρξή του.
Αντιθέτως σημαίνει ότι το γνωρίζει καλλίτερα από όλους.
Είναι λοιπόν μάλλον απίθανο να τον παραβιάσει για πολλοστή φορά η Γερμανική Καγκελαρία...
Σε κάθε περίπτωση, αν το κάνει, κακό του κεφαλιού της...

Δεν υπάρχουν σχόλια: