Τουλάχιστον μέχρι το περασμένο καλοκαίρι ο κ. Μολυβιάτης μπορούσε να θεωρείται αξιοζήλευτος.
Μακροβιότατος πολιτικός χαμηλών τόνων με ουδέποτε λαμπιρίζουσα, αλλά πάντως λαμπρή καριέρα τόσο στην πολιτική, όσο και στην διπλωματία.
Έχοντας χρηματίσει καταξιωμένος σύμβουλος τόσο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του πρεσβύτερου όσο και του νεότερου και έχοντας δημιουργήσει σχολή στη διεθνή διπλωματία, εύλογα συγκαταλέγεται στις πολιτικές φυσιογνωμίες εθνικής, περίπου υπερκομματικής ακτινοβολίας.
Έτσι η τοποθέτησή του στην προεδρία του Ειδικού Ταμείου Αντιμετώπισης Εκτάκτων Αναγκών συνεκτιμουμένης της ηθικής ακεραιότητας του ανδρός δικαιολογημένα δημιούργησε υψηλές προσδοκίες στο Πανελήνιο και ιδιαίτερα στους αναξιοπαθούντες πυρόπληκτους.
Προφανώς η μεγάλη επιτυχία του εράνου για την αποκατάσταση των ζημιών οφείλεται σε κάποιο βαθμό στην εμπιστοσύνη, που ενέπνευσε στους δωρητές η προσωπικότητα του συμπαθέστατου Προέδρου του Ειδικού Ταμείου.
Αξιοζήλευτος λοιπόν μέχρι το περασμένο καλοκαίρι ο κ. Μολυβιάτης, που μέχρι τον διορισμό του σ΄αυτή την ανθρωπιστική επιτροπή φαινόταν να έχει τερματίσει λίαν ευδοκίμως τον πολιτικό και διπλωματικό του μαραθώνιο.
Όμως ένα χρόνο μετά η Σολώνια ρήτρα «μηδένα προ του τέλους μακάριζε», αρχίζει να στοιχειώνει την υστεροφημία του κ. Μολυβιάτη.
Μια προεδρική θέση σε μια εξαιρετικής κοινωνικής ακτινοβολίας επιτροπή, κινδυνεύει να εξελιχθεί σε ηλεκτρική καρέκλα χάρη στη μοναδική ικανότητα της κυβέρνησης «χρυσάφι να πιάνει και στάχτη να γίνεται».
Γιατί πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηρισθεί η εξαιρετική εύνοια της τύχης όπου μια Κυβέρνηση αφήνει την Ελλάδα να καίγεται και παραταύτα επανεκλέγεται υπερψηφιζόμενη πανηγυρικά ακόμη και από τους ίδιους τους πυρόπληκτους.
Στη συνέχεια δε χάρη στην κοινωνική αλληλεγγύη των Ελλήνων βρίσκεται άκοπα να διαθέτει δεκάδες εκατομμύρια χωρίς να επιβαρύνει διόλου τα άδεια δημόσια ταμεία.
Τι καλύτερη ευκαιρία για να επιδείξει κοινωνικό έργο «με ξένα κόλυβα».
Μακροβιότατος πολιτικός χαμηλών τόνων με ουδέποτε λαμπιρίζουσα, αλλά πάντως λαμπρή καριέρα τόσο στην πολιτική, όσο και στην διπλωματία.
Έχοντας χρηματίσει καταξιωμένος σύμβουλος τόσο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του πρεσβύτερου όσο και του νεότερου και έχοντας δημιουργήσει σχολή στη διεθνή διπλωματία, εύλογα συγκαταλέγεται στις πολιτικές φυσιογνωμίες εθνικής, περίπου υπερκομματικής ακτινοβολίας.
Έτσι η τοποθέτησή του στην προεδρία του Ειδικού Ταμείου Αντιμετώπισης Εκτάκτων Αναγκών συνεκτιμουμένης της ηθικής ακεραιότητας του ανδρός δικαιολογημένα δημιούργησε υψηλές προσδοκίες στο Πανελήνιο και ιδιαίτερα στους αναξιοπαθούντες πυρόπληκτους.
Προφανώς η μεγάλη επιτυχία του εράνου για την αποκατάσταση των ζημιών οφείλεται σε κάποιο βαθμό στην εμπιστοσύνη, που ενέπνευσε στους δωρητές η προσωπικότητα του συμπαθέστατου Προέδρου του Ειδικού Ταμείου.
Αξιοζήλευτος λοιπόν μέχρι το περασμένο καλοκαίρι ο κ. Μολυβιάτης, που μέχρι τον διορισμό του σ΄αυτή την ανθρωπιστική επιτροπή φαινόταν να έχει τερματίσει λίαν ευδοκίμως τον πολιτικό και διπλωματικό του μαραθώνιο.
Όμως ένα χρόνο μετά η Σολώνια ρήτρα «μηδένα προ του τέλους μακάριζε», αρχίζει να στοιχειώνει την υστεροφημία του κ. Μολυβιάτη.
Μια προεδρική θέση σε μια εξαιρετικής κοινωνικής ακτινοβολίας επιτροπή, κινδυνεύει να εξελιχθεί σε ηλεκτρική καρέκλα χάρη στη μοναδική ικανότητα της κυβέρνησης «χρυσάφι να πιάνει και στάχτη να γίνεται».
Γιατί πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηρισθεί η εξαιρετική εύνοια της τύχης όπου μια Κυβέρνηση αφήνει την Ελλάδα να καίγεται και παραταύτα επανεκλέγεται υπερψηφιζόμενη πανηγυρικά ακόμη και από τους ίδιους τους πυρόπληκτους.
Στη συνέχεια δε χάρη στην κοινωνική αλληλεγγύη των Ελλήνων βρίσκεται άκοπα να διαθέτει δεκάδες εκατομμύρια χωρίς να επιβαρύνει διόλου τα άδεια δημόσια ταμεία.
Τι καλύτερη ευκαιρία για να επιδείξει κοινωνικό έργο «με ξένα κόλυβα».
Φρούδες ελπίδες.
Ουδείς αμφιβάλει για τις καλές προθέσεις του κ. Μολυβιάτη.
Οι πολιτικοί όμως μπορεί να γίνονται συμπαθείς για τις προθέσεις τους, αλλά δοξάζονται μόνο από την αποτελεσματικότητά τους.
Αποτελεσματικότητα, που προς το παρόν τουλάχιστον δεν προκύπτει από τον απολογισμό του Ειδικού Ταμείου.
Διότι το ενδιαφέρον του Ελληνικού λαού προφανώς δεν περιστρέφεται στα αποτελέσματα του εθνικού εράνου. Εστιάζεται μάλλον στην αποτελεσματικότητα της θεραπείας των παθών των θυμάτων των πυρκαϊών.
Η μέχρι σχολαστικότητος ακρίβεια στην λογιστική παρουσίαση του ταμιακού αποτελέσματος του ειδικού ταμείου και ενδιαφέρουσα είναι και ίσως επιβεβλημένη στους χαλεπούς μας καιρούς.
Όμως η επιτροπή και πρωτίστως ο πρόεδρός της δεν πρόκειται να αξιολογηθούν πολιτικά από το πόσα χρήματα μάζεψαν και πόσους τόκους συνέλεξαν.
Θα κριθούν κυρίως από το πόσα χρήματα, πόσο γρήγορα και πόσο επιμελώς εξόδευσαν για την ανακούφιση των ταλαίπωρων πυροπλήκτων.
Και δυστυχώς ως προς αυτό το σκέλος ο απολογισμός, τουλάχιστον κατά τα δημοσιεύματα του τύπου είναι πενιχρός. Κατά τις μαρτυρίες δε των ίδιων των πολύπαθων κατοίκων των πληγωμένων περιοχών είναι μάλλον μηδαμινός.
Ένας χρόνος δεν είναι βέβαια πολύς. Δεν είναι όμως και λίγος.
Ορώμενος μάλιστα από την σκοπιά των πυροπλήκτων κάθε ώρα που περνάει μοιάζει με αιωνιότητα.
Το χειρότερο είναι ότι μπορεί ο κάθε λαός να κυβερνάται σε κάθε ιστορική περίοδο από την κυβέρνηση, που του αξίζει, στην συγκεκριμένη όμως περίοδο αυτή η κυβέρνηση έχοντας χάσει πλέον κάθε ίχνος από τη συλλογική της αξιοπιστία καταναλώνει με απίστευτη ταχύτητα την ατομική αξιοπιστία κάθε αυτόφωτου πολιτικού, πού έχει την ατυχία να την υπηρετεί.
Είναι λοιπόν ηλίου φαεινότερο ότι αυτής της δεινής πραγματικότητας κινδυνεύει να πέσει θύμα εκών άκων και ο κ. Μολυβιάτης.
Χαρακτηριστικό το πρόσφατο παράδειγμα του κ. Ζορμπά, του οποίου οι διάφοροι κυβερνητικοί καλοθελητές είχαν το θράσος να αμφισβητήσουν όχι μόνον τις πολιτικές του ικανότητες, αλλά ακόμη και την νομική επιστημονική του επάρκεια.
Ίσως επομένως πολιτικοί της ποιότητας του κ. Μολυβιάτη να πρέπει να επανεξετάσουν το πόσο σκόπιμο και πόσο ευφυές είναι να στρατεύονται έστω και σε περιφερειακές δραστηριότητες αυτής της αυτοκαταστροφικής κυβέρνησης, που πλέον όπως η Μήδεια έχει προ πολλού αρχίσει να σκοτώνει τα παιδιά της προκειμένου να επιζήσει.
Ίσως θα πρέπει να ξαναμελετήσουν και να ακολουθήσουν κατά γράμμα στην πολιτική τους πρακτική την βαθυστόχαστη προτροπή του Μεγάλου Αλεξανδρέως Ποιητού, Κωνσταντίνου Καβάφη, που περιέχεται σε ένα όχι διάσημο, αλλά πάντως χρηστικά πολύτιμο ποίημά του, το «όσο μπορείς».
Τους το αφιερώνουμε με ειλικρινή συμπόνια.
«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ΄εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινή ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.»
Ουδείς αμφιβάλει για τις καλές προθέσεις του κ. Μολυβιάτη.
Οι πολιτικοί όμως μπορεί να γίνονται συμπαθείς για τις προθέσεις τους, αλλά δοξάζονται μόνο από την αποτελεσματικότητά τους.
Αποτελεσματικότητα, που προς το παρόν τουλάχιστον δεν προκύπτει από τον απολογισμό του Ειδικού Ταμείου.
Διότι το ενδιαφέρον του Ελληνικού λαού προφανώς δεν περιστρέφεται στα αποτελέσματα του εθνικού εράνου. Εστιάζεται μάλλον στην αποτελεσματικότητα της θεραπείας των παθών των θυμάτων των πυρκαϊών.
Η μέχρι σχολαστικότητος ακρίβεια στην λογιστική παρουσίαση του ταμιακού αποτελέσματος του ειδικού ταμείου και ενδιαφέρουσα είναι και ίσως επιβεβλημένη στους χαλεπούς μας καιρούς.
Όμως η επιτροπή και πρωτίστως ο πρόεδρός της δεν πρόκειται να αξιολογηθούν πολιτικά από το πόσα χρήματα μάζεψαν και πόσους τόκους συνέλεξαν.
Θα κριθούν κυρίως από το πόσα χρήματα, πόσο γρήγορα και πόσο επιμελώς εξόδευσαν για την ανακούφιση των ταλαίπωρων πυροπλήκτων.
Και δυστυχώς ως προς αυτό το σκέλος ο απολογισμός, τουλάχιστον κατά τα δημοσιεύματα του τύπου είναι πενιχρός. Κατά τις μαρτυρίες δε των ίδιων των πολύπαθων κατοίκων των πληγωμένων περιοχών είναι μάλλον μηδαμινός.
Ένας χρόνος δεν είναι βέβαια πολύς. Δεν είναι όμως και λίγος.
Ορώμενος μάλιστα από την σκοπιά των πυροπλήκτων κάθε ώρα που περνάει μοιάζει με αιωνιότητα.
Το χειρότερο είναι ότι μπορεί ο κάθε λαός να κυβερνάται σε κάθε ιστορική περίοδο από την κυβέρνηση, που του αξίζει, στην συγκεκριμένη όμως περίοδο αυτή η κυβέρνηση έχοντας χάσει πλέον κάθε ίχνος από τη συλλογική της αξιοπιστία καταναλώνει με απίστευτη ταχύτητα την ατομική αξιοπιστία κάθε αυτόφωτου πολιτικού, πού έχει την ατυχία να την υπηρετεί.
Είναι λοιπόν ηλίου φαεινότερο ότι αυτής της δεινής πραγματικότητας κινδυνεύει να πέσει θύμα εκών άκων και ο κ. Μολυβιάτης.
Χαρακτηριστικό το πρόσφατο παράδειγμα του κ. Ζορμπά, του οποίου οι διάφοροι κυβερνητικοί καλοθελητές είχαν το θράσος να αμφισβητήσουν όχι μόνον τις πολιτικές του ικανότητες, αλλά ακόμη και την νομική επιστημονική του επάρκεια.
Ίσως επομένως πολιτικοί της ποιότητας του κ. Μολυβιάτη να πρέπει να επανεξετάσουν το πόσο σκόπιμο και πόσο ευφυές είναι να στρατεύονται έστω και σε περιφερειακές δραστηριότητες αυτής της αυτοκαταστροφικής κυβέρνησης, που πλέον όπως η Μήδεια έχει προ πολλού αρχίσει να σκοτώνει τα παιδιά της προκειμένου να επιζήσει.
Ίσως θα πρέπει να ξαναμελετήσουν και να ακολουθήσουν κατά γράμμα στην πολιτική τους πρακτική την βαθυστόχαστη προτροπή του Μεγάλου Αλεξανδρέως Ποιητού, Κωνσταντίνου Καβάφη, που περιέχεται σε ένα όχι διάσημο, αλλά πάντως χρηστικά πολύτιμο ποίημά του, το «όσο μπορείς».
Τους το αφιερώνουμε με ειλικρινή συμπόνια.
«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ΄εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινή ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου