Everyone is saying enough is enough.
Η λακωνική δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας περιέγραψε με εξαιρετική γλαφυρότητα την οδυνηρή κατάσταση στην οποία περιήλθε ο τόπος τα τελευταία εικοσιτετράωρα με τον τραγικό θάνατο του αθώου βλασταριού.
«Πληγή στο σώμα της Δημοκρατίας».
«Πληγή στο σώμα της Δημοκρατίας».
Μιας Δημοκρατίας, που γεννήθηκε σε τούτο τον τόπο και κάθε τόσο χρειάζεται για να συντηρηθεί να θυσιάζει τα παιδιά της στο «Μινώταυρο» της κρατικής αυθαιρεσίας, της εξουσιαστικής αλαζονείας, του φασίζοντος κυβερνητισμού.
Κι όμως εξακολουθούν να παραμένουν επίκαιρα. Εξακολουθούν να εκφράζουν τα αγωνιώδη αιτήματα και της παρούσας εποχής.
Θεωρητικά «η γενιά του Πολυτεχνείου» είναι οι σημερινοί πενηντάρηδες που κρατούν τα ηνία της σημερινής Ελλάδος. Στην πραγματικότητα οι μεγάλες μάζες των αγωνιζόμενων φοιτητών εκείνης της περιόδου βρίσκονται και σήμερα στο περιθώριο.
Δεν είναι επομένως παράξενο, που η ηθική σήψη και η οικονομική εξαθλίωση ροκανίζουν τα θεμέλια της δημοκρατίας και εκτρέφουν τον αυταρχισμό ως μέσο άμυνας ενός βαθιά αρρωστημένου συστήματος διακυβέρνησης.
Και αν σε παλαιότερες εποχές οι πρωταγωνιστές των κοινωνικών αγώνων προέρχονταν από μεγαλύτερες ηλικίες (εργάτες, αγρότες, φοιτητές), η σκυτάλη που φαίνεται να περνάει στα χέρια των μαθητών είναι ίσως το μόνο ελπιδοφόρο στοιχείο για αυτήν την καθημαγμένη πατρίδα.
Αυτοί , που κατάφεραν να ξεγελάσουν μερικές γενιές ψηφοφόρων, οι οποίες γεννήθηκαν μετά την μεταπολίτευση φαίνεται ότι έχουν πλέον γίνει απολύτως αντιληπτοί ακόμη και σ΄ αυτές τις γενιές, που επέρχονται.
Γενιές με αδούλωτο πνεύμα και υψηλό φρόνημα.
Γενιές με δημοκρατική παιδεία, αίσθηση κοινωνικής ευθύνης και συγκροτημένη άποψη για τον κόσμο, που οραματίζονται.
Γενιές με πνευματική και ψυχική καλλιέργεια, που δεν αποπροσανατολίζονται εύκολα και δεν παραιτούνται από το δικαίωμα να κτίσουν ένα καλλίτερο μέλλον.
Αφήστε ελεύθερα τα βλαστάρια μας να ανθίσουν.
Αφουγκραστείτε τις καθαρές φωνές των παιδιών.
Κοινωνήστε των αγνών οραμάτων τους.
Ξυπνήστε όσο υπάρχει καιρός από την καθαρτήρια κραυγή αγωνίας τους.
Αν δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τα μηνύματα των καιρών αν μη τι άλλο ας παραμερίσουμε, και ας υποκλιθούμε σ’ αυτά τα παιδιά διότι
«Σκληρόν ημίν προς κέντραν λακτίζειν»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου