Σύμφωνα με μια θεωρία, που κινείται μεταξύ των ορίων του φιλοσοφικού βολονταρισμού και της εφηρμοσμένης παραψυχολογίας, αρκεί κανείς να αποφασίσει ότι επιθυμεί κάτι ισχυρά και τότε όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να του το προσφέρει.
Πρόκειται προφανώς για μια κατ’ εξοχήν ιδεαλιστική θεωρία, που μέχρι χθες μόνο θυμηδία μπορούσε να μου προκαλέσει.
Κοιτάζοντας όμως σήμερα τα ευρήματα της τελευταίας δημοσκόπησης της ΜΕΤΡΟΝ κινδυνεύω άκων εκών να αρχίσω να την παίρνω στα σοβαρά.
Διότι η περίπτωση του κ. Παπανδρέου μοιάζει ακριβώς να αποτελεί χαρακτηριστική επιβεβαίωση της εν λόγω θεωρίας.
Είναι κοινώς γνωστό ότι το 2004 ο κ. Παπανδρέου ανέλαβε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες.
Το μόνο θετικό στην υπόθεση εκείνη ήταν η προφανής ισχυρή προσωπική του επιθυμία να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδος.
Μια επιθυμία η οποία φαινομενικά έδειξε να συσπειρώνει εναντίον της την αντίθετη βούληση και δράση όλων ανεξαιρέτως των άλλων πολιτικών παραγόντων της χώρας ακόμη και της μισής περίπου παράταξής του.
Πέντε χρόνια μετά αν κοιτάξουμε ψύχραιμα προς τα πίσω μπορούμε αβίαστα να διαπιστώσουμε εκ του αποτελέσματος ότι όλοι οι αντίπαλοί του, η κυβέρνηση, τα κόμματα μοιάζουν να «συνωμότησαν» στην επίτευξη αυτού του δικού του στόχου.
Αλλά ας δούμε ένα – ένα τους μοιραίους «συνωμότες».
Πρώτοι στη λίστα οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι. Με τις εσπευμένες και πολιτικά αψυχολόγητες κινήσεις τους «οι άσπονδοι σύντροφοί» του συνέβαλαν καταλυτικά στην εδραίωση και ισχυροποίηση της ηγεσίας του στο κόμμα.
Δεύτερος και καλύτερος ο πρωθυπουργός με την πρωτοφανή ανεπάρκεια και αναποφασιστικότητα του (συνέπεια της παντελούς έλλειψης διοικητικής εμπειρίας), συνέβαλε καθοριστικά στην αναβάθμιση της ηγετικής του εικόνας.
Τρίτη η κυβέρνηση με την αρνητική δραστηριότητα ή κατά περίπτωση με την ανεκδιήγητη απραξία της και κυρίως το ανεπανάληπτο ηθικό έλλειμμα της εδραίωσε την πεποίθηση στους πολίτες ότι ο κ. Παπανδρέου αποτελεί την μόνη ελπίδα σωτηρίας.
Και σ’ αυτή την πεποίθηση βεβαίως σημαντική υπήρξε η συμβολή των ηγεσιών των μικρότερων κομμάτων της αντιπολίτευσης.
Δυναμικός «συνομώτης» το ΚΚΕ με την παρωπιδική αδυναμία του να διακρίνει τις διαφορές μεταξύ της κυβερνώσας Νέας Δημοκρατίας και του ευρισκόμενου στην αντιπολίτευση ΠΑΣΟΚ. Με την εμμονή στην στείρα θεωρία περί κακού δικομματισμού, που το οδήγησε στην πράξη σε ενίσχυση της συμψηφιστικής κυβερνητικής προπαγάνδας και επανειλημμένα σε άκομψη στήριξη της κυβέρνησης εντός και εκτός Βουλής.
Αλλά τα πρωτεία της «συνομωτικής» συνεισφοράς στην εκπλήρωση του πρωθυπουργικού στόχου του κ. Παπανδρέου αξίζουν βεβαίως δικαιωματικά στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Η σταθερή εμμονή του κ. Αλαβάνου στην άρνηση οποιασδήποτε συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ λειτούργησε καταλυτικά στην κατάρρευση των αρχικών υψηλών δημοσκοπικών ποσοστών και στην προϊούσα αποστασιοποίηση των αριστερών ψηφοφόρων.
Και δεν μπορεί να μείνει απαρατήρητο στους θιασώτες της θεωρίας της συμπαντικής συνωμοσίας ότι κατά ένα σχεδόν «διαβολικό» τρόπο ακόμη και η εξέλιξη των παγκόσμιων συνθηκών συνέκλινε αντικειμενικά στην πραγμάτωση της προσωπικής του αυτής επιθυμίας.
Διότι η σύμπτωση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης λειτουργεί πολλαπλασιαστικά στην προβολή της ανικανότητας μιας ούτως ή άλλως ανεπαρκούς κυβέρνησης.
Όπως ακόμη και η θλιβερή εικόνα της εκκλησίας και ιδίως η απαράδεκτη στάση του συνόλου σχεδόν της ιεραρχίας (προεξάρχοντος του κ. Βαρθολομαίου) εντείνει την αίσθηση στο χριστεπώνυμο πλήρωμα για άμεση ανάγκη απαλλαγής από την «δεξιά του Κυρίου».
Είναι δε εξαιρετικά ενδιαφέρον ότι οι μεγαλύτεροι ευεργέτες του κ. Παπανδρέου είναι οι δύο μοιραίοι πολιτικοί, που θεωρητικά είναι οι σκληρότεροι του αντίπαλοι.
Ο κ. Καραμανλής και ο κ. Τσίπρας.
Ό ένας καθυστερώντας να παραδώσει την εξουσία και ο άλλος επιμένοντας πεισματικά στην άρνηση οποιασδήποτε συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ θα διευκολύνουν τον κ. Παπανδρέου όχι μόνο να γίνει Πρωθυπουργός (κάτι που πλέον δικαιωματικά του αξίζει).
Όπως πλέον εμμέσως πλην σαφώς προκύπτει από τα πρόσφατα δημοσκοπικά ευρήματα θα του προσφέρουν «αβρόχοις ποσίν» και την επιβεβλημένη σε καταστάσεις ανάγκης αυτοδυναμία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου