Ο κάμπος φλέγεται και η κυβέρνηση φτιασιδώνεται…

Μέχρι την υπουργοποίησή του ο κ. Χατζηγάκης κατόρθωνε να παραμένει ένας ευρύτερα συμπαθής πολιτικός.
Παρουσιάζοντας ένα χαμηλό προφίλ, καλλιεργούσε επιτυχώς την εικόνα ενός μετριοπαθούς πολιτικού με πείρα, ώριμη σκέψη και επιστημονική συγκρότηση.
Η τακτική του, να εμφανίζεται ριζοσπαστικός αγροτοσυνδικαλιστής όταν το κόμμα του βρισκόταν στην αντιπολίτευση και ως συντηρητικός ευρωπαίος γραφειοκράτης όποτε η Νέα Δημοκρατία ανελάμβανε την Κυβέρνηση, δεν ήταν αρκετή για να μειώσει το κύρος του.
Αυτού του είδους οι φαιδρές μεταλλάξεις αποτελούν συνήθη πολιτική πρακτική στην Ελλάδα από την εποχή του Μαυρογυαλούρου και αντιμετωπίζονται με μοναδική στωικότητα από την συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων.
Τα πράγματα στράβωσαν για τον κ. Χατζηγάκη από τη στιγμή, που άρχισε να ανακατεύεται ενεργά στη διακυβέρνηση της χώρας.
Η παρουσία του στο Υπουργείο Δικαιοσύνης υπήρξε επιεικώς αποκαρδιωτική.
Θα μείνει στην ιστορία ως ο Υπουργός, που κατάφερε με τους άστοχους χειρισμούς του να οδηγήσει σε υποβολή παραίτησης δύο δικαστικούς λειτουργούς, που αρνήθηκαν να υποκύψουν σε άνωθεν οδηγίες σε μια υπόθεση, που είχε εξαιρετική πολιτική σημασία για την κυβέρνηση του.
Τέτοια περίπτωση αν δεν απατώμαι είχε να εμφανισθεί στα ελληνικά δικαστικά χρονικά από την εποχή του Τερτσέτη και του Πολυζωίδη.
Η πρωτοφανής σύγκλιση απόψεων, σε ότι αφορά στα χάλια του δικαιοδοτικού συστήματος στη χώρα μας, μεταξύ όλων των συμμετεχόντων στην Γενική Συνέλευση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, αποδεικνύει αβίαστα την αποτυχία του απελθόντος Υπουργού.
Ανεξάρτητα από τις κατ’ ιδίαν μεταξύ τους αντεγκλήσεις, όλοι όσοι έλαβαν το λόγο (αρχηγός της αντιπολίτευσης, νυν Υπουργός, πρώην και νυν Πρόεδρος της Βουλής, υψηλόβαθμοι συνδικαλιστικοί και διοικητικοί παράγοντες του δικαστικού και νομικού κόσμου) κατ’ ουσίαν έστω και διαφωνώντας μεταξύ τους συμφώνησαν περίπου ότι ο κ. Χατζηγάκης «φεύγει και αφήνει πίσω του συντρίμμια…» για να χρησιμοποιήσουμε τον τίτλο γνωστού λαϊκού άσματος.

Και δυστυχώς παρόμοιο μπάχαλο απειλείται πλέον με τραγικές συνέπειες για τον τόπο και στο νέο υπουργείο, όπου πρόσφατα μετακόμισε ο εκ Τρίκκης ορμώμενος τέως αγροτοπατέρας.
Τα προβλήματα του αγροτικού τομέα είναι βεβαίως δομικά, διαχρονικά και δυσεπίλυτα, ιδιαίτερα σε συνθήκες διεθνούς ύφεσης.
Όμως διαχρονικές είναι και οι ευθύνες του τέως συμπαθούς Υπουργού και της κυβερνώσας σήμερα(και όχι μόνο) παράταξής του.
Ουδείς και φαντάζομαι ούτε οι ίδιοι οι αγρότες θα είχαν την ψευδαίσθηση ότι αυτός ο Υπουργός και αυτή η Κυβέρνηση θα μπορούσαν σήμερα να έχουν σπουδαία συνεισφορά στην επίλυση των προβλημάτων τους.

Οι άστοχες όμως ενέργειες και οι παλιομοδίτικες πρακτικές του νέου «αλλά γνωστού από τα παλιά» υπουργού κάνουν περισσότερο δυσβάστακτα τα προβλήματα και υποδαυλίζουν τον δικαιολογημένο αγροτικό ξεσηκωμό.

Διότι οι αγρότες θα μπορούσαν ενδεχομένως να κατανοήσουν τις δυσκολίες των καιρών ή ότι το «ταμείον είναι μείον», ακόμη και αν η πολιτική της παράταξής σου συνέβαλλε σημαντικά στην επιδείνωση της οικονομίας και στο άδειασμα του ταμείου.
Πως όμως να καταπιεί ο αγρότης τον επιχειρούμενο χοντροκομμένο εμπαιγμό, όταν μάλιστα αυτός δεν έχει την παραμικρή πρωτοτυπία.

Χόρτασαν υποσχέσεις οι αγρότες τα τελευταία χρόνια.
Πίστεψαν, ψήφισαν, ελπίσανε.
Βλέπανε κάθε χρόνο να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο και έδιναν αφειδώς πίστωση χρόνου.
Μια φορά το χρόνο παρακολουθούσαν θλιβερούς αγροτοπατερούληδες να τους πηγαίνουν το πρωί ημερήσια εκδρομή με τα τρακτέρ μέχρι τα Τέμπη και το απόγευμα να γυρίζουν με το ντορβά γεμάτο υποσχέσεις από την Αθήνα και να τους στέλνουν πίσω στα χωράφια, χρεώνοντάς τους τελικά ακόμη και τα πετρέλαια της εκδρομής.

Πέντε χρόνια οι αγρότες βυθίζονταν όλο και βαθύτερα στη μιζέρια, ενώ μια φούχτα μεσάζοντες και μεγαλοεισαγωγείς επιδίδονταν σε ένα οργιώδες πάρτι κερδοσκοπίας, που όμοιό του δεν γνώρισε ποτέ καμία χώρα της Ευρωζώνης.

Αντί λοιπόν ο νέος υπουργός να αφουγκρασθεί τον πόνο της αγροτιάς, αντί να σηκώσει τα μανίκια και να ασχοληθεί σοβαρά με ειλικρίνεια και υπευθυνότητα για την επίλυση των οξυμένων προβλημάτων, προτίμησε να εφαρμόσει παλιές ξεπερασμένες συνταγές.
Ψευτοσυνδικαλιστικές διαρροές ότι δήθεν όλα τα αιτήματα κοστίζουν 500 εκατομμύρια την πρώτη μέρα, εκδρομή για εκτόνωση στα Τέμπη τη δεύτερη μέρα, «σκληρές» ψευτοδιαπραγματεύσεις με γνωστούς και μη εξαιρετέους αγροτοπατερούληδες και δήθεν πακέτο μέτρων 500 εκατομμυρίων, που συμπτωματικά καλύπτει το σύνολο του προϋπολογισθέντος κόστους των δήθεν αγροτικών αιτημάτων.
Την Τρίτη μέρα το σενάριο προέβλεπε διάσπαση των αγροτών και αναπότρεπτη διάλυση των κινητοποιήσεων μέχρι τουλάχιστον τον επόμενο χρόνο.
Παλιά δοκιμασμένη συνταγή.

Όμως άλλες μεν οι βουλές των Υπουργών, αλλιώς δε ο λαός αντιδρά όταν η εξαθλίωση τον απειλεί και η απόγνωση τον συμβουλεύει.

Σε πείσμα όλων των γκουρού του παλαιοκομματικού παραγοντισμού, οι αγρότες δεν παραπαλανήθηκαν, δεν διασπάσθηκαν, παραμέρησαν τους αγροτοπατέρες της ελεεινής μορφής, και ενίσχυσαν την παρουσία τους στα μπλόκα.

Όλοι οι Έλληνες πολίτες έχουν αντιληφθεί πλήρως την δικαιολογημένη αγανάκτηση των αγροτών και όλες οι επαγγελματικές ομάδες ανησυχούν για τις συνέπειες των αποκλεισμένων δρόμων.
Μόνο ο κ. Χατζηγάκης φαίνεται να παραμένει αθεράπευτος νοσταλγός του φαύλου παρελθόντος και αρνούμενος να αποδεχθεί την πραγματικότητα αναμασάει την παρωχημένη φιλολογία περί «υποκινούμενων κινητοποιήσεων».
Έλεος κ. Υπουργέ. Υποκινούμενοι από ποιόν είναι οι αγρότες των Τεμπών και του Προμαχώνα, που παρότι αρνούνται να ενταχθούν σε πανελλαδικά όργανα εκπροσώπησης, αδυνατούν να αποδεχθούν το «γενναιόδωρο πακέτο μέτρων», που τους προσφέρατε;

Με τρόμο πλέον μέσα στην παγκόσμια οικονομική καταιγίδα τα χειμαζόμενα ελληνικά νοικοκυριά παρακολουθούν τις άγαρμπες κινήσεις μιας κυβέρνησης, που όπως συνήθως αντί να ελαχιστοποιεί τις αιτίες των προβλημάτων, μεγιστοποιεί τις επιπτώσεις τους.

Δυστυχώς ο κάμπος καίγεται και η Κυβέρνηση ενδιαφέρεται μόνο για το τι φτιασίδια θα πετύχει για να αποκτήσει ένα πιο κοινωνικό πρόσωπο για προεκλογική κατανάλωση.

Όλοι πλέον με τον φόβο της διατήρησης των μπλόκων επ’ αόριστον τρομάζουν μπροστά στον εφιάλτη της ατομικής και εθνικής χρεωκοπίας.

Όλοι εκτός ίσως από τον κ. Υπουργό, ο οποίος φαίνεται να μη κατανοεί ότι αν δεν αλλάξει τακτική θα μεταβληθεί από πολιτικό της Τρίκκης σε αρχιτέκτονα… της φρίκης.

Η πολιτειακή αξιολόγηση της απουσίας της Ν.Δ από τη συνεδρίαση της Βουλής.

Με αφορμή την επανάληψη της απουσίας των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας από την Βουλή δεν μπορώ να αποφύγω μια παρατήρηση πολιτειακού χαρακτήρα.
Η αποχώρηση της αντιπολίτευσης από τη συζήτηση ενός θέματος στην Βουλή είναι το έσχατο μέσο αντίδρασης σε μια κατά την κρίση της αντιλαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία της Κυβέρνησης.
Η αποχώρηση της Κυβερνητικής πλειοψηφίας είναι κοινοβουλευτική εκτροπή.

Στην προκειμένη περίπτωση όμως δεν πρόκειται για αποχώρηση των βουλευτών.
Πρόκειται για παρεμπόδιση των Βουλευτών να προσέλθουν στη Βουλή και να συμμετάσχουν σε προγραμματισμένη κοινοβουλευτική διαδικασία.
Η παρεμπόδιση αποφασίσθηκε και επιβλήθηκε από τον Πρωθυπουργό.
Όταν όμως ένας άνθρωπος ή μια ομάδα ανθρώπων σχεδιάζει και εμποδίζει τη λειτουργία του Κοινοβουλίου τότε πρόκειται για πραξικόπημα.
Τυπικά χθες για δεύτερη φορά η χώρα επί αρκετές ώρες βρέθηκε σε συνθήκες κατάλυσης του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος.

Πιστεύουμε βεβαίως ότι αυτό υπήρξε αποτέλεσμα πανικού και όχι συνειδητή επιλογή σε ότι αφορά την παραπάνω θεσμική διάσταση του ζητήματος.
Όμως δεν μπορούμε να μη παρατηρήσουμε ότι το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού…


Σημείωση: καθ’ όσον πάντως αφορά στην ηθική διάσταση της στάσης των κυβερνητικών βουλευτών, το θέμα εκάλυψε άψογα ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής κ. Απόστολος Κακλαμάνης με την αγόρευση του κατά τη συζήτηση της προτάσεως για σύσταση προκαταρκτικής επιτροπής προς διερεύνηση πιθανών ποινικών ευθυνών.

ΡΩΣΙΑ,ΟΥΚΡΑΝΙΑ, γύρο-γύρο όλοι στη μέση ο Μα…νώλης…

Το πρόσφατο σήριαλ μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, που απελπιστικά αδρανείς παρακολουθούν τις τελευταίες ημέρες οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ηγέτες, αναδεικνύει την απίστευτη παρακμή στην οποία έχει περιέλθει ο σύγχρονος πολιτικός κόσμος.

Αν η Ουκρανία παρεμποδίζει εκβιαστικά την ροή ή ακόμη χειρότερα υπεξαιρεί αυθαίρετα ποσότητες φυσικού αερίου, που προορίζονται για την δυτική Ευρώπη –όπως ισχυρίζεται η Ρωσία- τότε βεβαίως η Ουκρανία συμπεριφέρεται ως κοινός εγκληματίας.
Όμως αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι η Ρωσία αναδεικνύεται σε ένα εντελώς αναξιόπιστο αντισυμβαλλόμενο για την Ευρώπη.

Και προφανώς ουδόλως βελτιώνει την εικόνα της Ρωσίας, ως χώρας που θέλει να έχει ηγετικό ρόλο στον τομέα της ενέργειας στη Ευρωπαϊκή ήπειρο, το επιχείρημα ότι «η κακή Αμερική» βρίσκεται πίσω από την περίπου πειρατική συμπεριφορά της Ουκρανίας.
Διότι η Ρωσία όφειλε να είχε λάβει υπ’ όψη της όλα τα πιθανά και ακόμη και τα πιο ακραία ενδεχόμενα και να είχε λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα προτού επιδιώξει να γίνει ο κυρίαρχος προμηθευτής φυσικού αερίου στην Ευρώπη. («Όποιος θέλει τα γένια, πρέπει να έχει και τα κτένια»)

Η πραγματικότητα είναι ότι από τον συγκεκριμένο αγωγό εξυπηρετούνται κυρίως η Βοσνία Ερζεγοβίνη, η Κροατία, η Ουγκαρία, η Βουλγαρία, η Σερβία, Η Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας και η Ελλάδα και σε μικρότερο ποσοστό η Σλοβακία, η Τσεχία και η Αυστρία.. Δηλαδή κάποιες τρίτες χώρες και μερικές «παρακατιανές» χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αυτός ίσως είναι ο λόγος, που ο κ. Μπαρόζο και οι λοιποί μεγαλοσχήμονες της ΕΕ παρουσιάζονται από δυσκίνητοι έως αδιάφοροι.
Αν το πρόβλημα αφορούσε την Γαλλία ή τη Γερμανία, προφανώς ο κ. Μπαρόζο θα ενεργούσε ταχύτατα και δεν θα περιοριζόταν στην αστεία απειλή ότι θα «προτρέψει τις ενδιαφερόμενες χώρες να κινηθούν δικαστικώς» ( ήτοι «ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι»).

Όμως οι ευθύνες για την ταλαιπωρία των Ευρωπαίων πολιτών δεν εξαντλούνται με την κατανομή τους στις δύο αυτές ανεκδιήγητες χώρες και τον δυσκίνητο και ανεπαρκέστατο κ. Μπαρόζο.
Τεράστιες ευθύνες βαρύνουν όλους τους Ευρωπαίους πολιτικούς, που έχουν συμβληθεί με τους Ρώσους ομολόγους τους, υπογράφοντας συμβάσεις, που δεν φρόντισαν να εξασφαλίσουν το αυτονόητο. Δηλαδή την ομαλή τροφοδοσία των κρατών τους με ένα ενεργειακό υλικό, από το οποίο εξαρτώνται τόσα πολλά.
Η παραγωγή, η οικονομία, η ευημερία, σε τελική ανάλυση η επιβίωση των λαών τους.

Αν διαβάσει κανείς τις συμβάσεις, που έχουν υπογράψει οι ελληνικές βιομηχανίες με τη ΔΕΠΑ (Δημόσια Επιχείρηση Αερίου Α.Ε) θα διαπιστώσει ότι υπάρχει ειδικός όρος ο οποίος προβλέπει τα εξής: Θεωρείται γεγονός ανωτέρας βίας (που απαλλάσσει την ΔΕΠΑ από κάθε ευθύνη) η για οποιοδήποτε λόγο μη παράδοση φυσικού αερίου στη ΔΕΠΑ από τους προμηθευτές της (Ρώσους) που κατά περίπτωση δικαιολογεί τη μείωση ή και τη διακοπή παροχής του φυσικού αερίου στην συμβαλλόμενη με τη ΔΕΠΑ βιομηχανία.
Με άλλα λόγια η Δημόσια επιχείρηση (ΔΕΠΑ) υποψιαζόταν σαν πολύ πιθανό το ενδεχόμενο να σταματήσει η παροχή αερίου από την Ρωσία και φρόντισε να βάλλει τον συγκεκριμένο όρο, που την απαλλάσσει από ευθύνες και κινδύνους αποζημιώσεων.
Αυτό όμως, που υποψιαζόταν η ΔΕΠΑ είναι δυνατόν να μη το υποψιάζονται οι Πρωθυπουργοί και οι Υπουργοί ενέργειας των κρατών, που υπέγραψαν τις συμβάσεις προμηθείας με τους Ρώσους;
Τι πρόνοια όμως έλαβαν ώστε να εξασφαλίσουν τις χώρες τους από τον κίνδυνο να μείνουν χωρίς φυσικό αέριο ανά πάσα στιγμή;
Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον αν μας ενημέρωνε η Ελληνική Κυβέρνηση εκτός από τις δεξιώσεις και τις επικοινωνιακές φανφάρες τι ουσιαστικές εξασφαλίσεις προβλέπονται στην σύμβαση, που υπέγραψε με τον κ. Πούτιν ο κ. Καραμανλής για την αποφυγή αυτής της οικονομικής τραγωδίας, που μας απειλεί ή τουλάχιστον για την πλήρη αποκατάσταση της οποιασδήποτε ζημιάς προκύψει.

Ευθύνες όμως τεράστιες φέρουν και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των βιομηχανικών και επιχειρηματικών συνδέσμων, που άφησαν τα μέλη τους να συρθούν στην υπογραφή συμβάσεων, που τους αφήνουν εντελώς ακάλυπτους σε μια ενδεχόμενη οικονομική καταστροφή.
Διότι όσες παραγωγικές επιχειρήσεις (και είναι πάρα πολλές) έχουν προβεί σε πανάκριβες μετατροπές εγκαταστάσεων για να αντικαταστήσουν παραδοσιακές μορφές ενέργειας με φυσικό αέριο, αδυνατούν πλέον να χρησιμοποιήσουν οτιδήποτε άλλο για την λειτουργία τους και σε μια διακοπή παροχής φυσικού αερίου είναι αναγκασμένες να σταματήσουν την παραγωγή τους.
Πόσο ανεύθυνοι είναι λοιπόν αυτοί οι κύριοι συνδικαλιστές, που δεν φρόντισαν εγκαίρως να προστατέψουν τα μέλη τους (βιομηχανίες και βιοτεχνίες), αλλά περιορίσθηκαν να συνωθούνται στις δεξιώσεις και τα πανηγύρια, ενώ σήμερα ποιούν τη νήσσα (κοινώς κάνουν το παγόνι), όταν ακούν τους αρμόδιους να προσπαθούν να καθησυχάσουν την κοινή γνώμη με την υπόσχεση ότι σε περίπτωση ανεπάρκειας φυσικού αερίου η διακοπή παροχής θα ξεκινήσει από τις βιομηχανίες.

Προφανώς η Κυβέρνηση ενδιαφέρεται να αποφύγει το πολιτικό κόστος χιλιάδων νοικοκυριών, που θα μείνουν χωρίς φυσικό αέριο στο καταχείμωνο.
Προφανώς η ΔΕΠΑ δεν έχει κανένα πρόβλημα μιας και έχει εξασφαλίσει συμβατικά ότι είναι απλός «μεσάζοντας» και δεν φέρει καμία ευθύνη.
Οι βιομήχανοι έχουν καταλάβει σε τι κατάσταση βρίσκονται;
Έχουν άραγε αντιληφθεί ότι στο μεγάλο αυτό «γύρω-γύρω όλοι», που παίζεται από τους Ρώσους, τους Ουκρανούς, την ΕΕ, την Κυβέρνηση, τη ΔΕΠΑ , τους εκπροσώπους τους συνδικαλιστές, αυτοί έχουν τον ρόλο του Μα…νώλη, που πρόκειται να πληρώσει πρώτος τα σπασμένα…;

ΓΑΖΑ: Οι Ελεύθεροι-Πολιορκημένοι και η «παράπλευρη απώλεια» του Ισραήλ.

Οι γενιές του 50 και του 60, ακόμη και μέχρι το 70 είχαν μια πολύ υψηλή εκτίμηση απέναντι στο Εβραϊκό έθνος.
Από τη μια τα προγράμματα διδασκαλίας με εκτεταμένη αναφορά στην εβραϊκή μυθολογία στα μαθήματα θρησκευτικών και από την άλλη οι ιστορούμενες σχετικά πρόσφατες θηριωδίες του Χιτλερικού καθεστώτος είχαν εμπνεύσει εξ απαλών ονύχων σ’αυτές τις γενιές ένα εξαιρετικό θαυμασμό για τον «υπερούσιο» λαό του Θεού και μια βαθιά συμπάθεια για το δράμα του διωγμού, που αυτός ο πολύπαθος λαός υπέστη στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και όχι μόνο κατά τη διάρκεια του Β΄παγκοσμίου πολέμου.
Δεν θα ήταν μάλιστα υπερβολή αν λέγαμε ότι εξ αιτίας μιας εξαιρετικής επικοινωνιακής προβολής σε διεθνές επίπεδο, τα ελληνόπουλα αυτών των δεκαετιών είχαν πιο έντονη την εικόνα του εβραϊκού ολοκαυτώματος παρά των αντίστοιχων ελληνικών απωλειών είτε κατά τις πολεμικές συγκρούσεις στα διάφορα μέτωπα είτε από πείνα, τις εκτελέσεις και τα βασανιστήρια τόσο στην κατεχόμενη Ελλάδα, όσο και στα ναζιστικά κολαστήρια της Γερμανίας.
Τα συναισθήματα αυτά του θαυμασμού και της συμπάθειας, ανεξάρτητα από τις ένθεν κακείθεν απόψεις περί της αντικειμενικότητας ή της αμετροέπειας στην καλλιέργειά τους, λειτούργησαν εν πολλοίς θετικά τουλάχιστον στην κατεύθυνση της καταπολέμησης του ρατσισμού και στην εμπέδωση μιας υγιούς νοοτροπίας συναδέλφωσης των λαών και ιδιαίτερα των εθνών με μακραίωνα ιστορική διαδρομή.
Όμως τα τελευταία χρόνια όλη αυτή η εικόνα, που υπήρξε αποτέλεσμα συντονισμένων επίμοχθων προσπαθειών και τεράστιων οικονομικών δαπανών, φαίνεται να οδηγείται σε απόλυτη κατάρρευση.
Η ακραία εθνικιστική συμπεριφορά ενός πολιτικού κατεστημένου, που επιδίδεται τα τελευταία χρόνια σε επιχειρήσεις ωμής στρατιωτικής βίας απειλεί να οδηγήσει τον πλανήτη σε μια άνευ προηγουμένου αντιεβραϊκή υστερία.

Μέσω της Παλαιάς διαθήκης ο υπερούσιος λαός απέβη αξιοθαύμαστος ως αμυνόμενος, άοπλος, λιθοβόλος, μικροσκοπικός Δαβίδ, που κατήσχυνε με το κουράγιο και την βοήθεια του Θεού του τον επιτιθέμενο πάνοπλο, θηριώδη και γιγαντιαίο Γολιάθ.
Σήμερα η σημειολογία της Ισραηλο-παλαιστινιακής σύρραξης είναι εντελώς αντίστροφη. Σήμερα το Ισραήλ είναι η τελειότερη πολεμική μηχανή του πλανήτη και επιτίθεται με συντριπτική δύναμη πυρός, επιφέροντας κτυπήματα σε κατοικημένες περιοχές, σκορπώντας το θάνατο χωρίς διάκριση επί ενόπλων και αόπλων, επί δικαίων και αδίκων.

Οι εικόνες των ματωμένων παιδιών με τα τρομοκρατημένα πρόσωπα, που κάνουν το γύρο του πλανήτη είναι πλέον ή βέβαιο ότι ταράζουν τις συνειδήσεις όλων των καλοπροαίρετων ανθρώπων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, όπως εξ άλλου προκύπτει και από το κύμα διαδηλώσεων, που έχει ξεσπάσει σε διάφορα μέρη.
Σύμφωνα με άρθρο, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Independent στις 29 Δεκεμβρίου, όλο το Νοέμβριο 2008 μόνο 137 φορτηγά με τρόφιμα επιτράπηκε να εισέλθουν στη Γάζα για την διατροφή των κατοίκων της.
Η αίσθηση ότι περίπου 1,5 εκατομμύριο πληθυσμός έχουν εγκλωβισθεί σε μια μικρή λωρίδα γης και ζούν τους τελευταίους μήνες κατ’ ουσίαν σε κατάσταση πολιορκίας στερημένοι από βασικά ήδη διατροφής και επιβίωσης και τις τελευταίες βδομάδες βομβαρδιζόμενοι ανηλεώς, δεν μπορεί να αφήσει αδιάφορο τον κάθε «νοικοκύρη», όσο μακριά και αν βρίσκεται.
Ο αποκλεισμός, η στέρηση τροφής, φαρμάκων και λοιπών μέσων επιβίωσης, ο ασταμάτητος ανηλεής βομβαρδισμός άμάχων, οι εκατόμβες νεκρών και τραυματιών δημιουργούν ευλόγως την αίσθηση ότι οι στρατιωτικές επιχειρήσεις παρουσιάζουν χαρακτηριστικά γενοκτονίας.
Ο βομβαρδισμός κτιρίου στο οποίο είχαν προηγουμένως υποχρεωθεί να εγκλεισθούν άμαχοι, οι επιθέσεις σε προσωπικό του ΟΗΕ, οι εκτεταμένες «παράπλευρες» απώλειες με την στερεότυπη δικαιολογία ότι ο στόχος ήσαν μαχητές της Χαμάς, παραπέμπουν αναπόφευκτα στο διεθνές περί εγκλημάτων πολέμου δίκαιο.

Ακόμη και όσοι κατανοούν απολύτως το πρόβλημα των Ισραηλιτών, που πλήττονται από ρουκέτες των Παλαιστινίων ή πέφτουν θύματα τυφλών τρομοκρατικών κτυπημάτων και δεν μπορούν να ζήσουν με ασφάλεια στον τόπο τους, δύσκολα μπορούν να κατανοήσουν γιατί οι Ισραηλινές κυβερνήσεις υιοθετούν όλα αυτά τα χρόνια πρακτικές, που δεν προωθούν την ασφάλεια , αλλά μάλλον ενισχύουν την αποσταθεροποίηση της περιοχής.
Διότι και ένα μικρό παιδί διαισθάνεται ότι αυτό το πολύχρονο ιδιότυπο πινγκ-πονγκ βίας μεταξύ πολιτικών με ακραία εθνικιστική αντίληψη από τη μια μεριά και φανατικών φονταμενταλιστικών ομάδων από την άλλη έχει σαν μοναδικό αποτέλεσμα την ισχυροποίησή τους σε βάρος της ευημερίας των πολιτών, που υποτίθεται ότι προστατεύουν, και με κίνδυνο την ασφάλεια της ευρύτερης περιοχής.
Τι περισσότερο απέφεραν τα τυφλά τρομοκρατικά κτυπήματα των μουσουλμανικών οργανώσεων πέρα από το να ενισχύσουν τις ακραίες συντηρητικές φωνές στο Ισραήλ και να προσφέρουν άλλοθι για τις κατά διαστήματα καταστροφικές στρατιωτικές επιχειρήσεις του Ισραηλινού στρατού;
Και τι ακριβώς πέτυχαν αυτές οι επιχειρήσεις πέρα από το να εδραιώσουν την πολιτική ηγεμονία της Χεζπόλα στον Λίβανο και να κάνουν την Χαμάς πρώτη πολιτική δύναμη στην Παλαιστίνη;
Και μήπως δεν είναι πλέον ή βέβαιο ότι οι τωρινές ασύμμετρες βιαιότητες των Ισραηλινών θα στείλουν καινούργιες γενιές αποφασισμένων καμικάζι στις τάξεις των φανατικών τρομοκρατικών οργανώσεων όλου του πλανήτη;

Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής το γεγονός ότι το 1967 το Ισραήλ χρειάσθηκε μόλις έξι ημέρες για να κερδίσει ένα σοβαρό περιφερειακό πόλεμο.
Τώρα πολυήμερες στρατιωτικές επιχειρήσεις αποφέρουν μικρά και αμφιβόλου ποιότητος ως προς τον επιδιωκόμενο στόχο αποτελέσματα.

Ολόκληρη η ανθρωπότητα παρακολουθεί ανήσυχη αυτή την μετάλλαξη της Ισραηλινής ηγεσίας.
Αυτή την απαράδεκτη διολίσθηση από τη θέση του πνευματικού Δαυΐδ στη θέση του θηριώδους Γολιάθ.
Από τη θέση του μαρτυρικού διωκομένου, στη θέση του σκληρόκαρδου διώκτη.
Η αχαλίνωτη, τυφλή αιματοχυσία. Η αδιαφορία για τους διεθνείς κανόνες. Η απείθεια στις αποφάσεις του ΟΗΕ. Η υπεροπτική αντιμετώπιση των παραινέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ειρηνευτικών πρωτοβουλιών πολλών άλλων κρατών και κυβερνήσεων αποτελούν παράγοντες, που μετά βεβαιότητας θα δημιουργήσουν ένα εξαιρετικά δυσμενές κλίμα στην διεθνή κοινή γνώμη.

Η αντίληψη ότι η διεθνής κοινή γνώμη παρακολουθεί απαθής την αιματοχυσία είναι απολύτως εσφαλμένη.
Η πραγματικότητα είναι ότι πολλές κυβερνήσεις και πολιτικές ηγεσίες ανά τον κόσμο παρουσίασαν συμπτώματα αδράνειας ή αντιληπτικής καθυστέρησης.
Όσο όμως οι αποτρόπαιες εικόνες πλημμυρίζουν τους δέκτες της τηλεόρασης, οι συνειδήσεις του μέσου τηλεθεατή αφυπνίζονται και μετατρέπουν την κοινή γνώμη σε ένα καζάνι, που βράζει και κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα εκραγεί δημιουργώντας μια απίθανη πίεση εκ των κάτω απέναντι και στις πιο φιλοϊσραηλινές κυβερνήσεις.
Πολλώ μάλλον καθόσον η διεθνής κοινή γνώμη θα εκλάβει την όλη υπόθεση σαν απειλή για την ασφάλειά της ανά τον κόσμο.
Ίσως αυτός να είναι και ο βαθύτερος φόβος του Τόνυ Μπλαίρ όταν δήλωνε ότι η κατάσταση στη Γάζα είναι κατά την εδραία πεποίθηση του κεντρικό ζήτημα ασφάλειας όχι μόνο για την συγκεκριμένη περιοχή αλλά για ολόκληρο τον πλανήτη.

Και με αυτή την προοπτική όσο συνεχίζεται η Ισραηλινή επίθεση, οι επιλογές και οι δραστηριότητές της μετατρέπουν αναπόφευκτα την Ισραηλινή κυβέρνηση σε ένα εκόντα-άκοντα ιδιόρρυθμο εχθρό των εβραϊκών συμφερόντων σε ολόκληρη την οικουμένη με το αρνητικό κλίμα, που προκαλούν στην κοινή γνώμη όλων των κρατών ανά τη γή.

Αυτό αποτελεί μια πρώτου μεγέθους παράπλευρη απώλεια, που τόσο η Ισραηλινή πολιτική ηγεσία όσο και οι απανταχού Εβραϊκές κοινότητες θα πρέπει να λάβουν σοβαρότατα υπ’ όψιν.