Οι γενιές του 50 και του 60, ακόμη και μέχρι το 70 είχαν μια πολύ υψηλή εκτίμηση απέναντι στο Εβραϊκό έθνος.
Από τη μια τα προγράμματα διδασκαλίας με εκτεταμένη αναφορά στην εβραϊκή μυθολογία στα μαθήματα θρησκευτικών και από την άλλη οι ιστορούμενες σχετικά πρόσφατες θηριωδίες του Χιτλερικού καθεστώτος είχαν εμπνεύσει εξ απαλών ονύχων σ’αυτές τις γενιές ένα εξαιρετικό θαυμασμό για τον «υπερούσιο» λαό του Θεού και μια βαθιά συμπάθεια για το δράμα του διωγμού, που αυτός ο πολύπαθος λαός υπέστη στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και όχι μόνο κατά τη διάρκεια του Β΄παγκοσμίου πολέμου.
Δεν θα ήταν μάλιστα υπερβολή αν λέγαμε ότι εξ αιτίας μιας εξαιρετικής επικοινωνιακής προβολής σε διεθνές επίπεδο, τα ελληνόπουλα αυτών των δεκαετιών είχαν πιο έντονη την εικόνα του εβραϊκού ολοκαυτώματος παρά των αντίστοιχων ελληνικών απωλειών είτε κατά τις πολεμικές συγκρούσεις στα διάφορα μέτωπα είτε από πείνα, τις εκτελέσεις και τα βασανιστήρια τόσο στην κατεχόμενη Ελλάδα, όσο και στα ναζιστικά κολαστήρια της Γερμανίας.
Τα συναισθήματα αυτά του θαυμασμού και της συμπάθειας, ανεξάρτητα από τις ένθεν κακείθεν απόψεις περί της αντικειμενικότητας ή της αμετροέπειας στην καλλιέργειά τους, λειτούργησαν εν πολλοίς θετικά τουλάχιστον στην κατεύθυνση της καταπολέμησης του ρατσισμού και στην εμπέδωση μιας υγιούς νοοτροπίας συναδέλφωσης των λαών και ιδιαίτερα των εθνών με μακραίωνα ιστορική διαδρομή.
Όμως τα τελευταία χρόνια όλη αυτή η εικόνα, που υπήρξε αποτέλεσμα συντονισμένων επίμοχθων προσπαθειών και τεράστιων οικονομικών δαπανών, φαίνεται να οδηγείται σε απόλυτη κατάρρευση.
Η ακραία εθνικιστική συμπεριφορά ενός πολιτικού κατεστημένου, που επιδίδεται τα τελευταία χρόνια σε επιχειρήσεις ωμής στρατιωτικής βίας απειλεί να οδηγήσει τον πλανήτη σε μια άνευ προηγουμένου αντιεβραϊκή υστερία.
Μέσω της Παλαιάς διαθήκης ο υπερούσιος λαός απέβη αξιοθαύμαστος ως αμυνόμενος, άοπλος, λιθοβόλος, μικροσκοπικός Δαβίδ, που κατήσχυνε με το κουράγιο και την βοήθεια του Θεού του τον επιτιθέμενο πάνοπλο, θηριώδη και γιγαντιαίο Γολιάθ.
Σήμερα η σημειολογία της Ισραηλο-παλαιστινιακής σύρραξης είναι εντελώς αντίστροφη. Σήμερα το Ισραήλ είναι η τελειότερη πολεμική μηχανή του πλανήτη και επιτίθεται με συντριπτική δύναμη πυρός, επιφέροντας κτυπήματα σε κατοικημένες περιοχές, σκορπώντας το θάνατο χωρίς διάκριση επί ενόπλων και αόπλων, επί δικαίων και αδίκων.
Οι εικόνες των ματωμένων παιδιών με τα τρομοκρατημένα πρόσωπα, που κάνουν το γύρο του πλανήτη είναι πλέον ή βέβαιο ότι ταράζουν τις συνειδήσεις όλων των καλοπροαίρετων ανθρώπων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, όπως εξ άλλου προκύπτει και από το κύμα διαδηλώσεων, που έχει ξεσπάσει σε διάφορα μέρη.
Σύμφωνα με άρθρο, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Independent στις 29 Δεκεμβρίου, όλο το Νοέμβριο 2008 μόνο 137 φορτηγά με τρόφιμα επιτράπηκε να εισέλθουν στη Γάζα για την διατροφή των κατοίκων της.
Η αίσθηση ότι περίπου 1,5 εκατομμύριο πληθυσμός έχουν εγκλωβισθεί σε μια μικρή λωρίδα γης και ζούν τους τελευταίους μήνες κατ’ ουσίαν σε κατάσταση πολιορκίας στερημένοι από βασικά ήδη διατροφής και επιβίωσης και τις τελευταίες βδομάδες βομβαρδιζόμενοι ανηλεώς, δεν μπορεί να αφήσει αδιάφορο τον κάθε «νοικοκύρη», όσο μακριά και αν βρίσκεται.
Ο αποκλεισμός, η στέρηση τροφής, φαρμάκων και λοιπών μέσων επιβίωσης, ο ασταμάτητος ανηλεής βομβαρδισμός άμάχων, οι εκατόμβες νεκρών και τραυματιών δημιουργούν ευλόγως την αίσθηση ότι οι στρατιωτικές επιχειρήσεις παρουσιάζουν χαρακτηριστικά γενοκτονίας.
Ο βομβαρδισμός κτιρίου στο οποίο είχαν προηγουμένως υποχρεωθεί να εγκλεισθούν άμαχοι, οι επιθέσεις σε προσωπικό του ΟΗΕ, οι εκτεταμένες «παράπλευρες» απώλειες με την στερεότυπη δικαιολογία ότι ο στόχος ήσαν μαχητές της Χαμάς, παραπέμπουν αναπόφευκτα στο διεθνές περί εγκλημάτων πολέμου δίκαιο.
Ακόμη και όσοι κατανοούν απολύτως το πρόβλημα των Ισραηλιτών, που πλήττονται από ρουκέτες των Παλαιστινίων ή πέφτουν θύματα τυφλών τρομοκρατικών κτυπημάτων και δεν μπορούν να ζήσουν με ασφάλεια στον τόπο τους, δύσκολα μπορούν να κατανοήσουν γιατί οι Ισραηλινές κυβερνήσεις υιοθετούν όλα αυτά τα χρόνια πρακτικές, που δεν προωθούν την ασφάλεια , αλλά μάλλον ενισχύουν την αποσταθεροποίηση της περιοχής.
Διότι και ένα μικρό παιδί διαισθάνεται ότι αυτό το πολύχρονο ιδιότυπο πινγκ-πονγκ βίας μεταξύ πολιτικών με ακραία εθνικιστική αντίληψη από τη μια μεριά και φανατικών φονταμενταλιστικών ομάδων από την άλλη έχει σαν μοναδικό αποτέλεσμα την ισχυροποίησή τους σε βάρος της ευημερίας των πολιτών, που υποτίθεται ότι προστατεύουν, και με κίνδυνο την ασφάλεια της ευρύτερης περιοχής.
Τι περισσότερο απέφεραν τα τυφλά τρομοκρατικά κτυπήματα των μουσουλμανικών οργανώσεων πέρα από το να ενισχύσουν τις ακραίες συντηρητικές φωνές στο Ισραήλ και να προσφέρουν άλλοθι για τις κατά διαστήματα καταστροφικές στρατιωτικές επιχειρήσεις του Ισραηλινού στρατού;
Και τι ακριβώς πέτυχαν αυτές οι επιχειρήσεις πέρα από το να εδραιώσουν την πολιτική ηγεμονία της Χεζπόλα στον Λίβανο και να κάνουν την Χαμάς πρώτη πολιτική δύναμη στην Παλαιστίνη;
Και μήπως δεν είναι πλέον ή βέβαιο ότι οι τωρινές ασύμμετρες βιαιότητες των Ισραηλινών θα στείλουν καινούργιες γενιές αποφασισμένων καμικάζι στις τάξεις των φανατικών τρομοκρατικών οργανώσεων όλου του πλανήτη;
Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής το γεγονός ότι το 1967 το Ισραήλ χρειάσθηκε μόλις έξι ημέρες για να κερδίσει ένα σοβαρό περιφερειακό πόλεμο.
Τώρα πολυήμερες στρατιωτικές επιχειρήσεις αποφέρουν μικρά και αμφιβόλου ποιότητος ως προς τον επιδιωκόμενο στόχο αποτελέσματα.
Ολόκληρη η ανθρωπότητα παρακολουθεί ανήσυχη αυτή την μετάλλαξη της Ισραηλινής ηγεσίας.
Αυτή την απαράδεκτη διολίσθηση από τη θέση του πνευματικού Δαυΐδ στη θέση του θηριώδους Γολιάθ.
Από τη θέση του μαρτυρικού διωκομένου, στη θέση του σκληρόκαρδου διώκτη.
Η αχαλίνωτη, τυφλή αιματοχυσία. Η αδιαφορία για τους διεθνείς κανόνες. Η απείθεια στις αποφάσεις του ΟΗΕ. Η υπεροπτική αντιμετώπιση των παραινέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ειρηνευτικών πρωτοβουλιών πολλών άλλων κρατών και κυβερνήσεων αποτελούν παράγοντες, που μετά βεβαιότητας θα δημιουργήσουν ένα εξαιρετικά δυσμενές κλίμα στην διεθνή κοινή γνώμη.
Η αντίληψη ότι η διεθνής κοινή γνώμη παρακολουθεί απαθής την αιματοχυσία είναι απολύτως εσφαλμένη.
Η πραγματικότητα είναι ότι πολλές κυβερνήσεις και πολιτικές ηγεσίες ανά τον κόσμο παρουσίασαν συμπτώματα αδράνειας ή αντιληπτικής καθυστέρησης.
Όσο όμως οι αποτρόπαιες εικόνες πλημμυρίζουν τους δέκτες της τηλεόρασης, οι συνειδήσεις του μέσου τηλεθεατή αφυπνίζονται και μετατρέπουν την κοινή γνώμη σε ένα καζάνι, που βράζει και κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα εκραγεί δημιουργώντας μια απίθανη πίεση εκ των κάτω απέναντι και στις πιο φιλοϊσραηλινές κυβερνήσεις.
Πολλώ μάλλον καθόσον η διεθνής κοινή γνώμη θα εκλάβει την όλη υπόθεση σαν απειλή για την ασφάλειά της ανά τον κόσμο.
Ίσως αυτός να είναι και ο βαθύτερος φόβος του Τόνυ Μπλαίρ όταν δήλωνε ότι η κατάσταση στη Γάζα είναι κατά την εδραία πεποίθηση του κεντρικό ζήτημα ασφάλειας όχι μόνο για την συγκεκριμένη περιοχή αλλά για ολόκληρο τον πλανήτη.
Και με αυτή την προοπτική όσο συνεχίζεται η Ισραηλινή επίθεση, οι επιλογές και οι δραστηριότητές της μετατρέπουν αναπόφευκτα την Ισραηλινή κυβέρνηση σε ένα εκόντα-άκοντα ιδιόρρυθμο εχθρό των εβραϊκών συμφερόντων σε ολόκληρη την οικουμένη με το αρνητικό κλίμα, που προκαλούν στην κοινή γνώμη όλων των κρατών ανά τη γή.
Αυτό αποτελεί μια πρώτου μεγέθους παράπλευρη απώλεια, που τόσο η Ισραηλινή πολιτική ηγεσία όσο και οι απανταχού Εβραϊκές κοινότητες θα πρέπει να λάβουν σοβαρότατα υπ’ όψιν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου