Στην προσπάθειά του να εξορκίσει τις αμφίσημες συμπεριφορές κυβερνητικών στελεχών, ο φίλτατος Υπουργός Υγείας έδωσε χθες μια περίπου Πρωθυπουργική συνέντευξη, που αποτελεί μνημείο αμφισημίας.
Εδήλωσε φανατικός υποστηρικτής των μνημονιακών πολιτικών, αλλά συγχρόνως τάχθηκε υπέρ της ανάγκης να ψηφισθούν τα νέα μέτρα με αυξημένη πλειοψηφία 3/5 (180 βουλευτές) ή 2/3 (200 Βουλευτές!). Κάτι δηλαδή αδύνατον, που είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει στην καταψήφισή τους.
Δήλωσε λαύρος οπαδός της ενότητας, αλλά φρόντισε να διαχωρίσει τους συναδέλφους του σε καλούς σαν εκείνον και σε «κακούς», που επιδίδονται «σε νεφελώδεις και αντιφατικές πολιτικές».
Εμφανίσθηκε σαν πιστός στρατιώτης του Πρωθυπουργού, αλλά φρόντισε να αναδείξει μια σειρά από αγκυλώσεις, αρρυθμίες, αδυναμίες, μιλώντας για «αμηχανίες» και «ανεπάρκειες» που, όπως και να το δει κανείς, αποτελούν αποκλειστική ευθύνη του Πρωθυπουργού.
Και κατέληξε με μία κλασική φράση, που παραδοσιακά αποτελεί δήλωση παραιτήσεως όποιου την διατυπώνει: « Σε νεφελώδεις και αντιφατικές πολιτικές δεν νομίζω ότι έχω θέση. Σε κάθε περίπτωση είμαι στη διάθεση του Πρωθυπουργού». Παρά ταύτα τόσο ο ίδιος όσο και ο Κυβερνητικός εκπρόσωπος διέψευσαν ότι αυτή η κλασική πολιτική δήλωση παραιτήσεως είχε αυτό το νόημα στην περίπτωση του κου Λοβέρδου. Αντιθέτως κατά την δική τους πρωτότυπη ερμηνεία επρόκειτο για δηλώσεις ….στήριξης της Κυβέρνησης και της πολιτικής της.
Με την ίδια περίπου λογική σε δηλώσεις «στήριξης» επιδόθηκαν τις προηγούμενες μέρες:
Ο κος Ρέπας μιλώντας για «τζιτζιφιόγκους» του Υπουργείου Οικονομικών.
Η κα Μπιρμπίλη, λέγοντας ότι δεν προτίθεται να επενδύσει εισπρακτικά μέτρα με περιβαλλοντικό μανδύα.
Η κα Διαμαντοπούλου, παραπονούμενη ότι απέναντί της έχει την ΝΔ, τον κο Τσίπρα και το μισό ΠΑΣΟΚ. (Αν προσθέσουμε και το ΚΚΕ, που αυτονοήτως αντιτίθεται στην κυβερνητική πολιτική, η συμπαθεστάτη Υπουργός Παιδείας μας είπε περίπου το γνωστό αστείο «όλοι τους τρελοί εκτός από μένα».)
Σε άλλες εποχές παρόμοιες δημόσιες παρεμβάσεις θα περνούσαν περίπου απαρατήρητες, κινούμενες μεταξύ εσωκομματικής δυσαρέσκειας και παλλαϊκής θυμηδίας.
Στο σημερινό όμως ρευστό πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον η από δημοσιογραφικής απόψεως απρόκλητη φλυαρία του κου Λοβέρδου ήταν αρκετή για να δημιουργήσει ένα τσουνάμι φημών και κινδυνολογίας περί πτώσεως της Κυβέρνησης, πρόωρων εκλογών και τα τοιαύτα.
Μια αγορά λοιπόν ψοφοδεής, βυθισμένη σε βαθιά ύφεση, που φοβάται και τον ίσκιο της, που παραδέρνει στην απελπιστική πλημμυρίδα αλλεπάλληλων υποβαθμίσεων και καταστροφικών σεναρίων αναδιάρθρωσης επιβαρύνεται πλέον έτι περαιτέρω με ένα κλίμα ακυβερνησίας και εκλογολογίας.
Είναι προφανές ότι η Τρόϊκα έχει αποφασίσει να σκληρύνει το παιχνίδι, προβάλλοντας απαιτήσεις, που υπερβαίνουν την κοινωνική αντοχή και το σπουδαιότερο απειλούν με ολική καταστροφή την οικονομία.
Αυτό κάνει πολλούς να αντιληφθούν ότι επί ενάμισυ χρόνο μάλλον «στραβά αρμενίζουμε» και προσπαθούν όπως-όπως να βγουν από το κάδρο εκείνων, που οσονούπω θα κληθούν να πληρώσουν τον πολιτικό λογαριασμό.
Με άλλα λόγια το ένστικτο της πολιτικής αυτοσυντήρησης ξαναφέρνει στο προσκήνιο προσωπικές στρατηγικές στη βάση του ο σώσων εαυτόν σωθήτω.
Φαινόμενο σύνηθες ακόμη και σε πολύ πιο ομαλές περιόδους.
Το πρόβλημα όμως γίνεται οξύτερο για τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, πως θα μπορέσει να ηρεμήσει αυτές τις εκδηλώσεις αφόρητης... «αγάπης» και «αφοσίωσης» προς το πρόσωπό του και κυρίως για τον μέσο Έλληνα πολίτη, πως θα γλιτώσει από την εμμονή όλων αυτών, που επιμένουν να θυσιάσουν το πολιτικό τους μέλλον «για το καλό του», ασχέτως εάν αυτό «το καλό» συνεπάγεται την απόλυτη εξαθλίωσή του….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου