Ρώτησα χθες ένα φίλο από την Λάρισα αν έμαθε τίποτε για τον Στρος Καν.
Και εκείνος μου απάντησε:
Ε! του λέει κι τόνομάτ ‘, η καμαριέρα πήγε να Στρωσ’, αλλά εκειός ήθλε να του Κάν’…!!!
Αν αληθεύουν έστω και ελάχιστα από αυτά που καταμαρτυρούνται εις βάρος του Διευθυντού του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, τότε ο κος Στρος Καν χρήζει αν μη τι άλλο επείγουσας ψυχιατρικής θεραπείας.
Διότι το «σπορ της παρενόχλησης της καμαριέρας» ( ή της οικιακής βοηθού) είναι τόσο παλιό και τόσο διαδεδομένο στις δυτικές κοινωνίες, που αποτελεί ως γνωστόν συνηθισμένο θέμα έμπνευσης τόσο για μεγάλους θεατρικούς συγγραφείς και κλασικούς λογοτέχνες, όσο και για φθηνούς σεναριογράφους και πεζογράφους ιστοριών ευρείας λαϊκής κατανάλωσης.
Ας μη λησμονούμε ότι στοιχεία συναισθηματικής εμπλοκής πλουσίου εξουσιαστή με πτωχή οικιακή βοηθό εμπεριέχει υπό μία έννοια και ο πασίγνωστος και διεθνώς δημοφιλής μύθος της συμπαθητικής Σταχτομπούτας.
Οι Δυτικές λοιπόν κοινωνίες είναι παιδιόθεν εξοικειωμένες στην ιδέα ότι αυτό μπορεί να συμβαίνει, υπό την προϋπόθεση ότι δεν εκφεύγει κάποιων ορίων στοιχειώδους κοινωνικής ευπρέπειας, τα οποία ποικίλουν μεν από εποχή σε εποχή και από χώρα σε χώρα, αλλά σε γενικές γραμμές προϋποθέτουν την στοιχειώδη εξασφάλιση της ανοχής του θύματος, ώστε τα δρώμενα και τα συμβαίνοντα να μην βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Αν λοιπόν ένας άνθρωπος 62 χρονών τέτοιου επιπέδου μορφώσεως, τόσο μεγάλου πολιτικού βεληνεκούς και τόσο πλούσιος δεν καταφέρνει να συγκρατήσει τις ούτως ή άλλως εκ φύσεως περιορισμένες βιολογικές του ορέξεις, ώστε να του δοθεί ο χρόνος να κάμψει διά της πειθούς ή δι’ άλλων ειρηνικών πρόσφορων μεθόδων τις αντιστάσεις του υποκειμένου της επιθυμίας του και καταφεύγει σε βιαιοπραγίες, τότε είναι προφανές ότι δεν έχουμε απλώς αντικοινωνική αλλά μάλλον ψυχασθενική συμπεριφορά.
Αυτά όμως είναι θέματα, που οφείλει να διαλευκάνει η αμερικανική αστυνομία και δικαιοσύνη και επί του παρόντος δεν μας επιτρέπεται μεγαλύτερος σχολιασμός.
Εκείνο όμως, που φαίνεται να περνάει απαρατήρητο και που κατά την άποψή μας έχει την μεγαλύτερη σημασία δεν είναι το κεντρικό γεγονός και οι όποιες σκανδαλιστικές ή πολιτικές λεπτομέρειές του. Το πλέον σημαντικό φρονούμε ότι είναι τα αντανακλαστικά της Αμερικανικής Πολιτείας και κατά την ταπεινή μας διαίσθηση του ιδίου του Αμερικανού Προέδρου.
Το ΔΝΤ ανεξάρτητα από την παγκοσμιότητα, που υποδηλώνει η προμετωπίδα του, αποτελεί κατ’ ουσίαν Αμερικανικό «μαγαζί». Είναι λοιπόν αδιανόητο να έχει κινηθεί η διαδικασία διώξεως του Διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, χωρίς να έχει ενημερωθεί και να έχει εγκρίνει τις κινήσεις των διωκτικών αρχών ο Αμερικανός Πρόεδρος.
Είναι λοιπόν εξαιρετικά εντυπωσιακή και πάντως προς τιμή της Αμερικανικής Πολιτείας και προσωπικά του κου Ομπάμα η ταχύτητα των αντανακλαστικών, που επέδειξαν ώστε σε ένα ελάχιστο χρόνο από την στιγμή της καταγγελίας του περιστατικού μέχρι την απογείωση του Γαλλικού αεροσκάφους να καταφέρουν να εμποδίσουν την απομάκρυνση του κου Στρος Καν από το Αμερικανικό έδαφος.
Και βεβαίως είναι εξ ίσου εντυπωσιακή η λειτουργία των θεσμών, που δεν κάμπτονται από τον πλούτο ή τα αξιώματα των κατηγορουμένων, καθώς και ο επαγγελματισμός της αστυνομίας, που τηρεί με ευλάβεια τους κανονισμούς και δεν παραλείπει να φορέσει χειροπέδες ακόμη και σε ένα επίλεκτο μέλος της διεθνούς κοινότητας, το οποίο μετά την σύλληψή του είναι απίθανο να επιδιώξει απόδραση.
Λυπούμε να πω ότι δεν γνωρίζω πόσες πραγματικά Ευρωπαϊκές δημοκρατίες θα μπορούσαν να επιδείξουν ανάλογα αντανακλαστικά.
Και λυπούμε ιδιαίτερα γιατί γνωρίζω ότι σίγουρα δεν θα έπραττε ακριβώς έτσι η δική μας Δημοκρατία, η οποία στο πρόσφατο παρελθόν έχει επιδείξει αφόρητη αδράνεια σε πολύ σοβαρότερες υποθέσεις.
Είναι νωπή η μνήμη των περιπτώσεων των Ελλήνων πρωτοπαλίκαρων της Ζήμενς, των οποίων όχι απλώς δεν παρεμποδίσθηκε, αλλά αντιθέτως περίπου διευκολύνθηκε η διαφυγή στο εξωτερικό.
Και είναι ακόμη πιο απογοητευτική η περίπτωση των Ελλήνων Πρωθυπουργών εκ των οποίων ο μεν κος Καραμανλής έκανε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για να παραγραφούν οι σκανδαλώδεις ευθύνες διαφόρων κρατικών αξιωματούχων, ο δε κος Παπανδρέου απεδείχθη ασυνεπής στις προεκλογικές υποσχέσεις του για «μάτωμα» και άπλετο φως στις υποθέσεις των σκανδάλων.
Το αποτέλεσμα είναι ότι η Πρωθυπουργική μας Δημοκρατία έχει καταστεί θλιβερά αναξιόπιστη τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, ως προς το ζήτημα της αφόρητης ατιμωρησίας πάσης φύσεως εγκληματικότητας, που αναπτύσσεται από την πολιτική ελίτ, αλλά και την αφρόκρεμα των λοιπών επαγγελματικών ομάδων επί τη βάσει μιας προκλητικής διαπλοκής.
Εν προκειμένω η αντίδραση του κορυφαίου πολιτειακού παράγοντα της Αμερικανικής Δημοκρατίας κατέδειξε πώς πρέπει να λειτουργούν οι πολιτικοί ηγέτες για να αποφεύγουν τις κακοτοπιές, τουτέστιν να μην εμπλέκονται σε συγκαλύψεις εγκληματικών δραστηριοτήτων χάριν ή εξ αιτίας διαπροσωπικών σχέσεων ή κακώς εννοούμενης επαγγελματικής αλληλεγγύης.
Ηθικό δίδαγμα: Ισως θα πρέπει η ημετέρα Δημοκρατία αντί να αναζητά τον εκσυγχρονισμό στην περικοπή των μισθών και των συντάξεων των δημοσίων υπαλλήλων και στην αφαίμαξη των μισθωτών και των συνταξιούχων να ξεκινήσει από τον εκσυγχρονισμό της σκέψης και της πρακτικής των πρωθυπουργών της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου