Οι «αγορές» έχουν ταυτότητα και οι μεσάζοντες ονοματεπώνυμο.

Λέγαμε και προχθές και το γράψαμε συχνά τα τελευταία χρόνια πως με μέτρα άγριας λιτότητας και σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας εξασφαλίζεται μόνο η ύφεση, η οικονομική εξαθλίωση και η χρεωκοπία και δεν προσφέρεται διέξοδος από την οικονομική κρίση.

Διάχυτη λοιπόν είναι η απορία στις Ευρωπαϊκές κοινωνίες, πως αυτό που είναι εύκολα κατανοητό στους απλούς ανθρώπους, φαντάζει τόσο δυσνόητο στους ηγεμόνες του Γαλλογερμανικού άξονα και τους αυλικούς τους.

Η απάντηση σ’ αυτήν την εύλογη απορία μπορεί να δοθεί αβίαστα, αν συνειδητοποιήσουμε την ταυτότητα των «αγορών» και τα ονοματεπώνυμα των μεσαζόντων.

Το θέμα δεν είναι τόσο εύκολο γιατί τόσο οι ίδιοι οι περί ων ο λόγος, όσο και τα επίσημα ΜΜΕ συνηθίζουν να αναφέρονται γενικά σε «αγορές» και «κερδοσκόπους» αποφεύγοντας επιμελώς να μιλήσουν για συγκεκριμένα νομικά ή φυσικά πρόσωπα.

Ο λόγος που το κάνουν θα καταστεί αυτονόητος στο τέλος αυτής της ανάρτησης.

Ποια είναι λοιπόν η ταυτότητα των περιβόητων αγορών;

Προφανώς είναι τα γνωστά επενδυτικά fund, αλλά όχι μόνον αυτά. Στην κατηγορία των «αγορών» ανήκουν και οι μεγάλες τράπεζες, αλλά και κάποια πλούσια κράτη. Για παράδειγμα οι μεγάλες Γερμανικές και Γαλλικές τράπεζες, που δανείζονται από την ΕΚΤ με επιτόκιο 1% και με τη σειρά τους δανείζουν τις χώρες του φτωχού Ευρωπαϊκού Νότου με 5-7% έχουν εξέχουσα θέση στο κλάμπ των κερδοσκόπων. Στο ίδιο εξ άλλου κλαμπ ανήκουν και τα ίδια τα κράτη, όπως η Γερμανία, που μπορεί να δανείζεται από τις Τράπεζες με σπρέντ 1,5% και να δανείζει τους «φτωχοσυγγενείς» της ΕΕ με πολλαπλάσια επιτόκια αποκομίζοντας τεράστια πλεονάσματα ασκώντας απροκάλυπτη τοκογλυφία.

Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που η Γερμανίδα καγκελάριος αρνείται μετά βδελυγμίας την ιδέα του ευρωομολόγου, το οποίο θα δημιουργούσε ένα μέσο χαμηλό επιτόκιο δανεισμού για όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη, αποστερώντας τη Γερμανία όχι απλώς από ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, αλλά κυρίως από ένα εξαιρετικό κερδοσκοπικό εργαλείο.

Για παρόμοιο λόγο η κα Μέρκελ αντιτίθεται σθεναρά στην θεσμοθέτηση δυνατότητας των κρατών να δανείζονται απ’ ευθείας από την ΕΚΤ, διότι έτσι και πάλι θα χανόταν η τοκογλυφική ευκαιρία των Γερμανικών τραπεζών (και όχι μόνον αυτών) καθώς και του Γερμανικού δημοσίου.

Ποιος επομένως είναι ο πραγματικός ρόλος της κας Μέρκελ. Μα ποιος άλλος από αυτόν του κοινού μεσάζοντα των τραπεζικών, χρηματιστηριακών και λοιπόν κερδοσκοπικών συμφερόντων, αυτών που υποτίθεται ότι τα ΜΜΕ οτέ μεν λιβανίζουν, οτέ δε εξορκίζουν και πάντως διακαώς προσπαθούν να εξευμενίζουν νυχθημερόν.

Αν λοιπόν ενδιαφέρεται να μάθει κανείς το ονοματεπώνυμο των εν λόγω μεσαζόντων δεν έχει παρά να διαβάσει τον κατάλογο ονομάτων του Γιούρογκρουπ, του Εκοφίν και των πρωτοκλασάτων μανδαρίνων της ΕΕ.

Για να είμαστε βέβαια αντικειμενικοί οι αρχιμεσάζοντες είναι η κα Μέρκελ και η καμαρίλα της (Γερμανοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι και μεγαλοϋπαλληλίσκοι των Βρυξελλών). Οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ηγέτες, ή τέλος πάντων αρκετοί από αυτούς, απλώς δεν διαθέτουν το απαιτούμενο σθένος να εναντιωθούν στον Γαλλογερμανικό ζυγό.

Έτσι σέρνονται ψοφοδεείς στην διαμεσολάβηση μεταξύ των αγορών και των λαών τους προωθώντας εκόντες άκοντες τα κερδοσκοπικά συμφέροντα των τοκογλύφων.

Το τραγικό της ιστορίας είναι ότι όταν θα έχει ολοκληρωθεί η εφαρμογή των τοκογλυφικών σχεδίων της Γερμανίας με την ολοσχερή αφαίμαξη των υπολοίπων εθνικών οικονομιών, θα έχει επέλθει και η ολική καταστροφή των παραγωγικών τους κλάδων.

Τότε ο Γερμανικός ιδιωτικός τομέας θα έχει την χρυσή ευκαιρία να «επενδύσει» (στην πραγματικότητα να κάνει πλιάτσικο) σε όποια χώρα και σε όποιο είδος επιχειρηματικότητας τον ενδιαφέρει.

Έτσι η Γερμανία θα βρεθεί διπλά κερδισμένη και βεβαίως απόλυτη κυρίαρχος της Ευρωπαϊκής Ηπείρου.

Πιστεύω λοιπόν ότι η αρχική απορία περί της φαινομενικής ανικανότητας της Γερμανίδας καγκελαρίου να αντιληφθεί ότι οι απόψεις της δεν βοηθούν στην ανάκαμψη της Ευρώπης, μάλλον έχει επιλυθεί.

Και μάλιστα θα πρέπει να έχει γίνει αντιληπτό ότι η κρίση αποτελεί δημιούργημα κάποιων, που ωφελούνται εξαιρετικά από αυτήν και γι αυτό δεν επιθυμούν να την ανακόψουν, αλλά αντιθέτως έχουν κάθε λόγο να επιβάλλουν μέτρα που την επιδεινώνουν.

Με απλά λόγια τα μέτρα που αποφασίσθηκαν στην τελευταία σύνοδο κορυφής αποτελούν ένα άθλιο ανθρωπιστικό έγκλημα εναντίον όλων ανεξαιρέτως των Ευρωπαίων πολιτών, σαν αυτό το οποίο διαπράττεται αναιδώς σε βάρος του Ελληνικού λαού τα δύο τελευταία χρόνια.

Όπως δε διδάσκουν όλα ανεξαιρέτως τα αστυνομικά μυθιστορήματα, για να ανακαλύψετε τον εγκληματία δεν έχετε παρά να αναζητήσετε αυτόν, που ωφελείται από το εγκληματικό αποτέλεσμα…

Άλλα ζητούν οι αγορές, άλλα τους τάζει το ζεύγος «Μερκοζί»…

Αυτό που προέκυψε από την συνάντηση Μέρκελ-Σαρκοζί δεν ήταν μια σημαντική συμφωνία. Δεν ήταν ούτε καν μια σημαντική είδηση.

Γιατί δεν ήταν καν μια ρεαλιστική αντίληψη της Ευρωπαϊκής πραγματικότητας.

Φαντασθείτε ότι το σπίτι σας πιάνει φωτιά και καλείτε την πυροσβεστική, η οποία σας απαντά ότι θα εξετάσει το θέμα σας.

Στη συνέχεια παίρνουν φωτιά, με τη σειρά τους μερικά άλλα σπίτια στην γειτονιά, που και αυτά απευθύνονται στην πυροσβεστική, για να πάρουν την ίδια απάντηση ότι τα στελέχη της συνεδριάζουν για να σας δώσουν οδηγίες να τη σβήσετε ο καθένας μόνος του.

Οι οδηγίες, που δίνουν σε όλους αντί να σβήσουν τη φωτιά, αποδεικνύεται ότι την επιδεινώνουν.

Μπροστά σ’ αυτό το αποτέλεσμα τα ηγετικά στελέχη της πυροσβεστικής συσκέπτονται για άλλη μια φορά και αποφασίζουν να αυστηροποιήσουν την συνταγή πυρόσβεσης, να αλλάξουν τον κανονισμό πυρασφάλειας και να επιβάλλουν αυτόματες κυρώσεις στα σπίτια που δεν απέφυγαν να πιάσουν φωτιά.

Πόσο σοβαρούς θα θεωρούσατε τους διοικητές μια τέτοιας πυροσβεστικής και κυρίως πόσο ψηλά ασφάλιστρα κινδύνου πυρκαγιάς θα ζητούσαν οι ασφαλιστικές εταιρίες προκειμένου να ασφαλίσουν μια τέτοια γειτονιά;

Κάπως έτσι συμπεριφέρεται το ζεύγος «Μερκοζί» επιδεικνύοντας μια αξιοθρήνητη αδυναμία αντίληψης της δεινής Ευρωπαϊκής πραγματικότητας.

Επί δύο χρόνια επιμένουν σε μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας, τα οποία αποδεδειγμένα καταστρέφουν τον παραγωγικό ιστό των ευρωπαϊκών κρατών, βυθίζοντάς το ένα μετά το άλλο σε μια άνευ προηγουμένου υφεσιακή τροχιά.

Και ενώ ήδη οι «φλόγες» της ύφεσης έχουν αρχίσει να «γλείφουν» απειλητικά τις ίδιες τις δικές τους οικονομίες, οι ανεπαρκείς αυτοί πολιτικοί συναντήθηκαν για να συναποφασίσουν και να ανακοινώσουν για άλλη μια φορά μία από τα ίδια.

Δημοσιονομικά μέτρα, αλλαγή συνθηκών προς αυστηρότερη δημοσιονομική πειθαρχία, τιμωρία όσων παρουσιάζουν ελλείμματα μεγαλύτερα από το 3% του ΑΕΠ.

Κανένα μέτρο τόνωσης της πραγματικής οικονομίας, κανένα μέτρο επιστροφής στην ανάπτυξη.

Υποτίθεται ότι ο στόχος τους ήταν να καθησυχάσουν τις «αγορές», που περίμεναν να δουν πρωτοβουλίες εξασφάλισης των χρημάτων και των κερδών τους.

Και τι είπε στις αγορές το ζεύγος Μερκοζί;

Ότι για το επόμενο διάστημα σε όλες ανεξαιρέτως τις χώρες της Ευρωζώνης (διότι σε όλες τα ελλείμματα είναι μεγαλύτερα του 3%), θα εφαρμοστούν μέτρα ανάλογα με αυτά που εφαρμόσθηκαν στην Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιρλανδία, (από χθές και στην Ιταλία), τα οποία στραγγαλίζουν την πραγματική οικονομία, μηδενίζουν την κατανάλωση, εκτινάσσουν την ανεργία με ολέθριες κοινωνικές επιπτώσεις και αναπαράγουν την ύφεση.

Μια ύφεση ανεξέλεγκτων διαστάσεων, που θα αναπαράγεται από όλες και θα αναμεταδίδεται αστραπιαία σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες μηδέ της Γερμανίας εξαιρουμένης.

Κατόπιν αυτού η αντίδραση του οίκου Standard & Poor’s, που έσπευσε να προειδοποιήσει για επικείμενη υποβάθμιση των πέντε πιο αξιόχρεων ευρωπαϊκών οικονομιών (Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ολλανδίας, της Αυστρίας, της Φινλανδίας και του Λουξεμβούργου) λίγες μόνο ώρες μετά τις ανόητες ανακοινώσεις των δύο ηγετών, ήταν απολύτως φυσιολογική και αναμενόμενη.

Διότι η απλή λογική λέει ότι οι αγορές δεν ανησυχούν για τα ελλείμματα, τα οποία αντιθέτως αποτελούν για αυτές την πηγή εξεύρεσης πελατών (δανειοληπτών). Θα μπορούσε μάλιστα να υποστηρίξει κανείς ότι πολιτικές μείωσης των ελλειμμάτων αντιστρατεύονται τα συμφέροντα των αγορών.

Αυτό που ενδιαφέρει τις αγορές είναι ότι οι δανειολήπτριες χώρες θα μπορούν να πληρώνουν ανελλιπώς τα τοκοχρεολύσια. Και βεβαίως αντιλαμβάνονται ότι αυτό μπορούν να το εξασφαλίσουν χώρες με οικονομική ευρωστία, αναγκαία προϋπόθεση της οποίας είναι οι υψηλοί δείκτες ανάπτυξης.

Οι μόνοι πια, που μοιάζουν να μην αντιλαμβάνονται αυτά τα απλά πραγματάκια είναι το απερίγραπτο ζεύγος Μερκοζί.

Και τι βγήκαν να πουν αυτοί οι δυό ανεκδιήγητοι πολιτικοί με ύφος σαράντα καρδιναλίων;

Ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που οι αγορές επιθυμούσαν να ακούσουν !!!

Είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσει γαϊτανάκι παρόμοιων αντιδράσεων και από τους άλλους οίκους αξιολόγησης.

Και εάν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ηγέτες στην επικείμενη σύνοδο κορυφής δεν επιδείξουν την στοιχειώδη οξυδέρκεια να φρενάρουν την γαλλογερμανική ολιγοφρένια, είναι σφόδρα πιθανό ότι οι αλλαγές των συνθηκών και τα λοιπά ευτράπελα δεν θα προλάβουν να εφαρμοσθούν, μη υπαρχούσης διακρατικής οντότητας…

Στην ΕΕ οι πολιτικοί σκύβουν το κεφάλι στους κερδοσκόπους…

Την κρίση στον πλανήτη γενικότερα και στην Ευρώπη ειδικότερα την δημιούργησαν οι Τράπεζες και πρωτίστως οι χρηματιστηριακοί οίκοι, όπως όλοι γνωρίζουν και ουδείς διαφωνεί.

Παρ’ όλα αυτά βέβαια κανείς δεν διανοήθηκε να τιμωρήσει αυτούς τους οικονομικούς καταστροφείς.

Αντιθέτως. Όλοι οι μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες ξημεροβραδιάζονται σε αναρίθμητες συσκέψεις και σπαζοκεφαλιάζουν για το πώς θα καταφέρουν να σώσουν το τραπεζικό σύστημα. Το μέχρι τώρα αποτέλεσμα της περίσκεψης όλων αυτών των εγκεφάλων περιορίσθηκε στην επινόηση δεκάδων μέτρων άντλησης χρημάτων από τις λαϊκές μάζες και διοχέτευσής τους στις άπατες «μαύρες τρύπες» των τραπεζών και στα αδηφάγα πορτοφόλια των αδηφάγων κερδοσκόπων.

Κατ’ εξαίρεση μία μόνο ιδέα υπήρξε να φορολογηθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση οι συναλλαγές σε μετοχές και ομόλογα προκειμένου να εισπραχθούν φόροι 57 δις. Η πρόταση «Τόμπιν».

Το ποσοστό του φόρου, που προτάθηκε:

0,1% για αγοραπωλησίες μετοχών και ομολόγων και 0,01% για τα «αμαρτωλά» παράγωγα. Μιλάμε για ψίχουλα…

Όμως το θέμα παγώνει διότι δεν συμφωνεί η Μεγάλη Βρετανία, φοβούμενη μαζική μετεγκατάσταση χρηματιστηριακών επιχειρήσεων με συνακόλουθη μείωση του ΑΕΠ της.

Την ώρα λοιπόν που με μεγάλη ευκολία εφαρμόζονται τεράστιες μειώσεις μισθών και συντάξεων σε μισθωτούς και συνταξιούχους, και επιβάλλονται υπέρογκοι φόροι στα χαμηλά εισοδήματα. Την ώρα που οδηγούνται σε χρεωκοπία δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις στην Ευρώπη και εκατομμύρια άνθρωποι ωθούνται στην ανεργία. Την ίδια στιγμή οι πολιτικοί ηγέτες τελώντας υπό το κράτος μιας απίθανης τρομοκρατίας των κερδοσκόπων δεν τολμούν να αγγίξουν καν τα αμύθητα υπερκέρδη αυτών, που είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για την οικονομική κατρακύλα του πλανήτη.

Με απλά μαθηματικά για απόδοση φόρου 57 δις ευρώ με αυτά τα μηδαμινά ποσοστά φορολόγησης αντιστοιχεί ένας κύκλος εργασιών, αρκετών τρισεκατομμυρίων. Αν λοιπόν αναλογισθούμε ότι για το περιβόητο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας της Ευρωζώνης, το EFSF, υπάρχει τεράστια δυσκολία εύρεσης ενός μόλις τρις ακόμη και με μόχλευση, αντιλαμβανόμαστε πόσο μεγάλη είναι η συσσώρευση πλούτου στα χέρια ελάχιστων κερδοσκόπων.

Είναι δε ακόμη πιο ανησυχητική η εξουσιαστική ισχύς αυτών των κεφαλαίων, που μπορούν να επιβάλλουν τις θελήσεις τους στη Βρετανική Βουλή με μόνη την απειλή μετεγκατάστασης χρηματοοικονομικών γραφείων, που σήμερα κατοικοεδρεύουν στο Σίτι του Λονδίνου.

Το πιο σημαντικό από όλα όμως στοιχείο, που ανέδειξε αυτή η υπόθεση, είναι οι αδυσώπητες αντιθέσεις που σπαράσσουν το εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Διότι όλοι σε θεωρητικό επίπεδο συμφωνούν ότι η ουσιαστική λύση των δομικών προβλημάτων, τα οποία αντιμετωπίζει η Ευρώπη περνάει μέσα από την περίφημη Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Στην πράξη όμως αποδεικνύεται ότι τα λυσσαλέα κερδοσκοπικά συμφέροντα, που κατ’ ουσίαν κατευθύνουν τις κατ’ επίφαση εθνικές πολιτικές δεν επιτρέπουν συμπλεύσεις ούτε σε τριτεύοντα ζητήματα, όπως η υιοθέτηση ενός υποτυπώδους συναλλακτικού φόρου.

Άρα καμιά ελπίδα δεν μπορεί να υπάρξει για Ευρωπαϊκή ανάκαμψη και πολλώ μάλλον για κοινωνικές πολιτικές, όσο οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν αποφασίζουν να συγκρουσθούν μετωπικά με τους «εκβιαστές» τους.