Την κρίση στον πλανήτη γενικότερα και στην Ευρώπη ειδικότερα την δημιούργησαν οι Τράπεζες και πρωτίστως οι χρηματιστηριακοί οίκοι, όπως όλοι γνωρίζουν και ουδείς διαφωνεί.
Παρ’ όλα αυτά βέβαια κανείς δεν διανοήθηκε να τιμωρήσει αυτούς τους οικονομικούς καταστροφείς.
Αντιθέτως. Όλοι οι μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες ξημεροβραδιάζονται σε αναρίθμητες συσκέψεις και σπαζοκεφαλιάζουν για το πώς θα καταφέρουν να σώσουν το τραπεζικό σύστημα. Το μέχρι τώρα αποτέλεσμα της περίσκεψης όλων αυτών των εγκεφάλων περιορίσθηκε στην επινόηση δεκάδων μέτρων άντλησης χρημάτων από τις λαϊκές μάζες και διοχέτευσής τους στις άπατες «μαύρες τρύπες» των τραπεζών και στα αδηφάγα πορτοφόλια των αδηφάγων κερδοσκόπων.
Κατ’ εξαίρεση μία μόνο ιδέα υπήρξε να φορολογηθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση οι συναλλαγές σε μετοχές και ομόλογα προκειμένου να εισπραχθούν φόροι 57 δις. Η πρόταση «Τόμπιν».
Το ποσοστό του φόρου, που προτάθηκε:
0,1% για αγοραπωλησίες μετοχών και ομολόγων και 0,01% για τα «αμαρτωλά» παράγωγα. Μιλάμε για ψίχουλα…
Όμως το θέμα παγώνει διότι δεν συμφωνεί η Μεγάλη Βρετανία, φοβούμενη μαζική μετεγκατάσταση χρηματιστηριακών επιχειρήσεων με συνακόλουθη μείωση του ΑΕΠ της.
Την ώρα λοιπόν που με μεγάλη ευκολία εφαρμόζονται τεράστιες μειώσεις μισθών και συντάξεων σε μισθωτούς και συνταξιούχους, και επιβάλλονται υπέρογκοι φόροι στα χαμηλά εισοδήματα. Την ώρα που οδηγούνται σε χρεωκοπία δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις στην Ευρώπη και εκατομμύρια άνθρωποι ωθούνται στην ανεργία. Την ίδια στιγμή οι πολιτικοί ηγέτες τελώντας υπό το κράτος μιας απίθανης τρομοκρατίας των κερδοσκόπων δεν τολμούν να αγγίξουν καν τα αμύθητα υπερκέρδη αυτών, που είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για την οικονομική κατρακύλα του πλανήτη.
Με απλά μαθηματικά για απόδοση φόρου 57 δις ευρώ με αυτά τα μηδαμινά ποσοστά φορολόγησης αντιστοιχεί ένας κύκλος εργασιών, αρκετών τρισεκατομμυρίων. Αν λοιπόν αναλογισθούμε ότι για το περιβόητο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας της Ευρωζώνης, το EFSF, υπάρχει τεράστια δυσκολία εύρεσης ενός μόλις τρις ακόμη και με μόχλευση, αντιλαμβανόμαστε πόσο μεγάλη είναι η συσσώρευση πλούτου στα χέρια ελάχιστων κερδοσκόπων.
Είναι δε ακόμη πιο ανησυχητική η εξουσιαστική ισχύς αυτών των κεφαλαίων, που μπορούν να επιβάλλουν τις θελήσεις τους στη Βρετανική Βουλή με μόνη την απειλή μετεγκατάστασης χρηματοοικονομικών γραφείων, που σήμερα κατοικοεδρεύουν στο Σίτι του Λονδίνου.
Το πιο σημαντικό από όλα όμως στοιχείο, που ανέδειξε αυτή η υπόθεση, είναι οι αδυσώπητες αντιθέσεις που σπαράσσουν το εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Διότι όλοι σε θεωρητικό επίπεδο συμφωνούν ότι η ουσιαστική λύση των δομικών προβλημάτων, τα οποία αντιμετωπίζει η Ευρώπη περνάει μέσα από την περίφημη Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Στην πράξη όμως αποδεικνύεται ότι τα λυσσαλέα κερδοσκοπικά συμφέροντα, που κατ’ ουσίαν κατευθύνουν τις κατ’ επίφαση εθνικές πολιτικές δεν επιτρέπουν συμπλεύσεις ούτε σε τριτεύοντα ζητήματα, όπως η υιοθέτηση ενός υποτυπώδους συναλλακτικού φόρου.
Άρα καμιά ελπίδα δεν μπορεί να υπάρξει για Ευρωπαϊκή ανάκαμψη και πολλώ μάλλον για κοινωνικές πολιτικές, όσο οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν αποφασίζουν να συγκρουσθούν μετωπικά με τους «εκβιαστές» τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου