Περί «βρωμερής» «αξιοπιστίας».

«Δεν είμαι βρωμερός. Ανέλαβα να κάνω μια δουλειά και όταν την τελειώσω, θα φύγω.»

Με αυτήν την αήθη, απολογητική και πάντως αρκετά ειλικρινή δήλωση ξεκίνησε προχθές τον λόγο του στη Βουλή ο κος Στουρνάρας κατά την συζήτηση επερώτησης του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με τον σκανδαλώδη εξώδικο συμβιβασμό του Ελληνικού Δημοσίου και της κατάπτυστης Γερμανικής Εταιρίας ΖΗΜΕΝΣ.

Όπως  συνηθίζουν να λένε και οι φίλοι μου οι Βρετανοί “It’s a dirty job, but someone has to do it” (= «είναι μια βρώμικη δουλειά, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει»).

Με άλλα λόγια ο εξοχότατος Υπουργός Οικονομικών περιέγραψε τον εαυτό του ως άλλο ένα, μέχρι χθες έντιμο επαγγελματία, που φιλοδοξεί και αυτός με τη σειρά του να σώσει τη  χώρα. Στην ουσία αναφέρθηκε σε δύο ζητήματα, που αφήνουν παγερά αδιάφορο τον εξουθενωμένο μέσο Έλληνα.

Διότι προφανώς αυτό που ενδιαφέρει δεν είναι πόσο «μη βρωμερός» είναι ο κάθε Υπουργός κατά την ανάληψη των καθηκόντων του, αλλά το πόσο βρωμερός και τρισάθλιος παραδίδει την σκυτάλη στον διάδοχό του.

Και επειδή όλοι ξέρουν πως στην διάλεκτο του κυρίου Στουρνάρα και των λοιπών ντόπιων και ξένων συναδέλφων του «σωτηρία της πατρίδας» σημαίνει  σωτηρία της ευρωζώνης, θα πρέπει κάποτε να γίνει κατανοητό ότι για τον Ελληνικό και κατ’ επέκταση κάθε ευρωπαϊκό λαό ενδιαφέρον έχει πρωτίστως η σωτηρία η δική του.

Ανησυχία επομένως, παρά εφησυχασμό επιτυγχάνουν οι διαβεβαιώσεις του Υπουργού περί των καλών προσωπικών του προθέσεων.

Πολλώ μάλλον διότι τα πρώτα δείγματα γραφής του, όπως η υπογραφή της ελεεινής συμβάσεως συμβιβασμού με την ΖΗΜΕΝΣ, οι περίεργες δηλώσεις απαξίωσης της μετοχής του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου στην τρέχουσα συγκυρία επίσπευσης της ιδιωτικοποίησής του και κυρίως ο ζήλος υποταγής στις ληστρικές διαθέσεις των δανειστών και η επιμέλεια του νέου ανάλγητου πακέτου εξοντωτικών εισπρακτικών μέτρων, συνθέτουν μια πολύ ζοφερή εικόνα για το είδος της «εθνοσωτήριας δουλειάς» του κου Υπουργού.

Παρόλα αυτά ο κος Στουρνάρας δεν είναι ό,τι χειρότερο.

Χειρότερη είναι η τρόϊκα εσωτερικού (Κουβέλης, Σαμαράς, Βενιζέλος).

Χείριστη δε η περίπτωση του ίδιου του Πρωθυπουργού.

‘Ενός ακόμη ψευδολόγου πολιτικού, ο οποίος αφού επί δύο και πλέον χρόνια υποκρινόταν τον ασυμβίβαστο επικριτή της μνημονιακής συνταγής και αφού υπέκλεψε ισχνή εκλογική πλειοψηφία υποσχόμενος εργώδη διαπραγματευτική πρωτοβουλία για αλλαγή των επαχθών όρων των δανειακών συμβάσεων, τόλμησε να μεταλλαχθεί πρόσφατα σε αδίστακτο εκτελεστή των εθνοκτόνων Γερμανικών σχεδίων.

Δεν δίστασε μάλιστα ο αθεόφοβος κατά την πρόσφατη επίσημη επίσκεψή του στη Γερμανική Καγκελαρία να σταθεί ενώπιον του παγκόσμιου ακροατηρίου και να δηλώσει μεταμέλεια για την προγενέστερη ρητορική του, αναγνωρίζοντας ότι έσφαλε, (κατά την δήλωσή του αμάρτησε), όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση.

Ποια ήταν αλήθεια τα αντιπολιτευτικά αμαρτήματα του κου Σαμαρά;

Όταν έλεγε ότι «φοράει την εθνική φανέλα» και παλεύει στα ευρωπαϊκά φόρα για τα συμφέροντα της Ελλάδας, αμάρτανε; Έναντι ποίου;

Όταν κατήγγειλε ως αδιέξοδες τις συνταγές του μνημονίου, ως οικονομολόγος είχε λάθος;

Όταν μιλούσε για την ανάγκη διάσωσης τους εισοδήματος των μικρομεσαίων επαγγελματιών, των μισθωτών και των συνταξιούχων, έλεγε κουταμάρες;

Όταν εξήρε την ανάγκη για ανάπτυξη και ελπίδα, δεν ήξερε τι του γινόταν;

Το όλο θέμα, αν μη τι άλλο, φαίνεται να χρήζει ψυχανάλυσης.

Και πάντως είναι χωρίς αμφιβολία ψυχασθενής ο συρφετός των φιλοκυβερνητικών «παπαγάλων»,  που διακρίνουν αποκατάσταση της αξιοπιστίας της χώρας μετά το ταξίδι του κου Σαμαρά.

Πρώτον η χώρα δεν έχασε ποτέ την αξιοπιστία της. Αναξιόπιστη υπήρξε για τους ξένους διαφθορείς της η διεφθαρμένη επιχειρηματική και πολιτική ελίτ του τόπου, οποία αδυνατούσε να υλοποιήσει τα ληστρικά σχέδια των τοκογλύφων μέσα στα σφικτά χρονοδιαγράμματα, που υποσχόταν.

Αναξιόπιστος για την κα Μέρκελ και την ευρωπαϊκή καμαρίλα της ήταν ο ίδιος ο κος Σαμαράς εξ αιτίας της πρότερης πατριωτικής του ρητορικής.

Αν λοιπόν κάτι σχετικό με αξιοπιστία συνέβη στο Βερολίνο, αυτό ήταν η αποκατάσταση της προσωπικής αξιοπιστίας Σαμαρά έναντι της Γερμανικής αδηφαγίας. 

Και δυστυχώς αυτή «η αποκατάσταση αξιοπιστίας» του Πρωθυπουργού είναι αντιστρόφως ανάλογη με τα συμφέροντα του λαού και του τόπου.

Γιατί κάθε γραμμάριο αυτής της νοσηρής «αξιοπιστίας» προϋποθέτει εκατόμβες αυτοκτονιών. Χιλιάδες απολύσεις. Διάλυση του κοινωνικού κράτους. Κατεδάφιση του συστήματος υγείας. Κατάργηση της δωρεάν παιδείας. Απογύμνωση του κάθε Έλληνα από κάθε στοιχείο ατομικής του περιουσίας. Πείνα, αρρώστια, ανεργία για τα ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού.

Προϋποθέτει καταστροφή του παραγωγικού ιστού του τόπου και παραχώρηση κάθε μορφής επιχειρηματικής δραστηριότητας σε ξένους επιχειρηματικούς φορείς.

Προϋποθέτει αποδιοργάνωση του κράτους δικαίου, του συστήματος εθνικής άμυνας και εσωτερικής ασφάλειας.

Προϋποθέτει ξεπούλημα του εθνικού πλούτου, των ενεργειακών πηγών και των φυσικών πόρων της χώρας.

Προϋποθέτει παράδοση των στρατηγικών υποδομών και συγκεκριμένων χερσαίων και νησιωτικών εδαφών της χώρας με το πρόσχημα της ιδιωτικοποίησης ή της μισθωτικής αξιοποίησης.

Και όλες αυτές οι προϋποθέσεις όσο περισσότερο θα εκβιάζεται η εκπλήρωση τους από τον νεοαποικιακό Γερμανικό άξονα, τόσο περισσότερο θα μειώνουν την αξιοπιστία του κου Σαμαρά και της Τρόικας Εσωτερικού έναντι του αδίκως χειμαζόμενου και ανηλεώς κατατρεγμένου Έλληνα πολίτη.

Όσο δε την κα Μέρκελ η οποία με θράσος χιλίων πιθήκων τόλμησε να μιλήσει περί της εμπιστοσύνης, που δήθεν χάθηκε τα τελευταία χρόνια, η ειλικρινής και αξιοπρεπής απάντηση του ελληνικού λαού είναι ότι αν κάποιος αποδείχθηκε μέχρι τώρα πλήρως αναξιόπιστος και παντελώς ανάξιος εμπιστοσύνης είναι το ΔΝΤ, η ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα. Και προφανώς η ίδια η κα Μέρκελ και το συνδικάτο των διεθνών τοκογλύφων που εκπροσωπεί.

 

Και τούτο διότι από την πρώτη στιγμή και συνεχώς μέχρι σήμερα με διάφορες προφάσεις και τερτίπια ουδέποτε κατέβαλλαν στο ακέραιο και ουδέποτε κατέθεσαν στον συμφωνημένο χρόνο τα ποσά που ανέλαβαν με τις δανειακές συμβάσεις, τις οποίες οι ίδιοι συνέταξαν, υπέγραψαν και επέβαλαν.

Ποτέ άλλωστε στην ιστορία της Ευρώπης δεν παρουσιάσθηκε παρόμοια περίπτωση αφερεγγυότητας, αναξιοπιστίας και αναξιοπρέπειας δανειστών.

Όπως ποτέ δεν υπήρξε τέτοιο φαινόμενο «τζάμπα μαγκιάς» από οικονομικά ξέπνοους επίδοξους αποικιοκράτες.

Έτσι όπως μοναδικό φαινόμενο εξαγόμενης διαφθοράς υπήρξε η ΖΗΜΕΝΣ, αυτός ο κατάπτυστος εκτελεστικός βραχίονας του Γερμανικού Δημοσίου.

Όπως ποτέ άλλοτε κανείς ευρωπαίος πολιτικός δεν τόλμησε να κάνει μαθήματα καταπολέμησης φοροδιαφυγής σε άλλες χώρες, όταν στην δική του ανθεί φοροδιαφυγή σε ποσοστό 13% επί του ΑΕΠ, όπως συμβαίνει επί καγκελαρίας Μέρκελ, η οποία προφανέστατα έχει «τσακίσει» φοροεισπρακτικά τα χαμηλά εισοδήματα, αλλά δεν έχει ακόμη, όπως οι δικοί μας ανεύρει το σύστημα είσπραξης από τους μεγαλοκαρχαρίες.

Όλα αυτά όμως είναι μερικές παρατηρήσεις, που δυστυχώς όχι οι τελευταίοι Πρωθυπουργοί, αλλά ο ίδιος ο Ελληνικός λαός έχει το σθένος να κάνει στους διεθνείς ψευτοηθικούς επικριτές του.

Στην πραγματικότητα ο ίδιος ο Ελληνικός λαός είναι ο μόνος, που έχει αρχίσει από καιρό την εσωτερική και διεθνή διαπραγμάτευση του μνημονίου σε πείσμα των ντόπιων και ξένων μαυραγοριτών, οι οποίοι καιροφυλακτούν να ληστέψουν τον ιδρώτα του κοσμάκη και να κερδοσκοπήσουν στα ερείπια του τόπου.

Απέναντι λοιπόν σ’ αυτό το λαό, ο οποίος κατ' ανάγκην θα σκληρύνει οσονούπω τη διαπραγματευτική του τακτική, σύντομα οι ξένοι θα αναγκασθούν να επιδείξουν τον επιβεβλημένο σεβασμό.

Και είναι σίγουρα προς το συμφέρον και των ντόπιων πολιτικών, είτε έχουν είτε δεν έχουν τσίπα, να σπεύσουν να ανακτήσουν την αξιοπιστία τους έναντι του Ελληνικού λαού και όχι έναντι των κακόβουλων και παντοιοτρόπως ασχημονούντων πιστωτών του.

Ο νοών νοείτω και ο έχων ώτα  ακούειν ακουέτω….