Η Ευρωζώνη σε πλήρη σύγχυση

Η μεθόδευση του Γιούρογκρουπ για την δήθεν διάσωση της Κυπριακής οικονομίας ήταν τόσο εξτρεμιστική και βάρβαρη, όπου οι απίστευτοι πρωταγωνιστές της σπεύδουν ο ένας μετά τον άλλον να αποστασιοποιηθούν από αυτήν.

Αφού μετήλθαν κάθε μέσο εκβιασμού και τρομοκρατίας προκειμένου να πειθαναγκάσουν την Κύπρο να συρθεί στην καταστροφή του τραπεζικού της συστήματος, τώρα έντρομοι μπροστά στο τσουνάμι της παγκόσμιας κατακραυγής προσπαθούν να απαλλαγούν από το βάρος των εγκληματικών ευθυνών τους.

Εκτός της Γερμανικής καγκελαρίας, βασικού εμπνευστή της θηριωδίας, οι υπόλοιποι από τον κο Ολάντ μέχρι τον τελευταίο κυβερνητικό παράγοντα της Μάλτας, κατακρίνουν αναφανδόν την τελική απόφαση του Γιούρογκρουπ και προσπαθούν να πείσουν την διεθνή κοινότητα και τους ψηφοφόρους τους ότι οι ίδιοι δεν συμφωνούν με αυτά τα μέτρα. Ότι η Κύπρος αποτελεί μοναδική περίπτωση. Ότι το «μοντέλο Κύπρου» δεν πρέπει και δεν πρόκειται να εφαρμοσθεί οπουδήποτε αλλού.

 Επιεικώς, φαιδροί και αξιοθρήνητοι.

Φαιδροί διότι η απόφαση του Γιούρογκρουπ ελήφθη με ομοφωνία των δεκαεπτά Υπουργών Οικονομικών, οι οποίοι είναι παγκοίνως γνωστό ότι βρίσκονταν σε συνεχή επικοινωνία με τους ηγέτες των χωρών τους. Ανεξαρτήτως λοιπόν ποιος ήταν ο αρχιτέκτονας της ιδέας ή ποιος ακριβώς συμμετείχε στην μοιραία συνεδρίαση παραμένει αναμφισβήτητο ότι 34 άνθρωποι, 17 Πρόεδροι και πρωθυπουργοί και 17 Υπουργοί Οικονομικών ευθύνονται εξ ίσου και αλληλεγγύως για τις εγκληματικές αποφάσεις της 24 Μαρτίου 2013.

Είναι δώρον άδωρον λοιπόν ο κος Γιούγκερ να σκούζει σα μωρά παρθένος και να προσπαθεί να πείσει ότι το κρατίδιό του είναι τίμιο, όμορφο κι αγγελικά πλασμένο, επειδή εκ των υστέρων άρχισε να αισθάνεται στο σβέρκο του την καυτή ανάσα της Ευρωζωνικής «τεχνοκρατίας».

Όπως είναι ανώφελα τα κροκοδείλια δάκρυα της Ελληνικής Κυβέρνησης, η οποία δήθεν «στήριξε» την Κύπρο ψηφίζοντας αυτά που οι Κύπριοι είχαν προηγουμένως αποδεχθεί. Λες και δεν επρόκειτο για πακέτο μέτρων επιζήμιο για ολόκληρο τον Ελληνισμό, για ολόκληρη την Ευρωζώνη. Λες και η Κύπρος δεν είχε προηγουμένως συρθεί στην αποδοχή τους «με το πιστόλι στον κρόταφο»…

Αξιοθρήνητοι διότι άλλοι με την ανοησία, άλλοι με την μικροψυχία και άλλοι με την ιδιοτέλεια δεν οδήγησαν απλώς την Κύπρο στην οικονομική κατάρρευση, αλλά εισήγαγαν ολόκληρη τη Ευρωζώνη  σε ένα εφιαλτικό οικονομικό και κοινωνικό Γολγοθά.

Ένα Γολγοθά από τον οποίο κανένα κράτος μικρό ή μεγάλο δεν πρόκειται να γλυτώσει, εφ’ όσον πρυτανεύει η βουλιμική κερδοσκοπία των Γερμανικών Τραπεζών, η εξοντωτική μεθοδολογία του ΔΝΤ και η μικρόνοια των Κοινοτικών   αξιωματούχων.

 Ένα προς ένα τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης θα θυσιασθούν στο Μινώταυρο των αγορών, κυνηγώντας την ψευδαίσθηση της σωτηρίας του ευρώ και την χίμαιρα της Γερμανικής αυτοκρατορίας.

Φρούδες ελπίδες.

Αν αυτές οι ανόητες φαντασιώσεις είχαν μέχρι χθες έστω και μία πιθανότητα υλοποίησης, μετά τις πρόσφατες αποφάσεις του Γιούρογκρουπ  κατέστησαν απολύτως ουτοπικές.

Ο πλανήτης ολόκληρος πλέον αντιμετωπίζει την Ευρώπη σαν κινούμενη οικονομική άμμο από την οποία αναζητά τρόπους να απομακρυνθεί το ταχύτερο δυνατόν.

Το Ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα φαντάζει πλέον κανιβαλικό για τους καταθέτες.

Το δε ευρώ σαν διάττον αστεράκι, που οσονούπω επίκειται η διάλυσή  του στα εξ ων συνετέθη.

Είναι λοιπόν μάταιος κόπος πια οι προσπάθεια των αυτοκαταστροφικών ηγετίσκων της Ευρωζώνης να πείσουν ότι το μοντέλο της Κύπρου είναι μοναδική περίπτωση.

Ουδείς εξ άλλου αμφισβητεί ότι αυτό το ασύμμετρο ληστρικό πλήγμα στις τραπεζικές υποδομές μιας χώρας αποτελεί μοναδικό φαινόμενο.

Αυτό που πράγματι όμως φοβούνται είναι πως αυτή η «μοναδική» τυραννισμένη χώρα  δεν θα είναι και η τελευταία.

Και αυτόν το φόβο κανένας από τους αναξιόπιστους πλέον ηγέτες της Ευρωζώνης δεν θα καταφέρει να τους το βγάλει από το μυαλό…  

Υ.Γ: Η δήλωσητου Προέδρου Αναστασιάδη"«Δεν σκοπεύουμε να φύγουμε από το ευρώ", είναι επιεικώς απαράδεκτη.

Στηνδιεθνή διπλωματία υπάρχουν πράγματα, που έστω και αντα πιστεύειςδεν επιτρέπεται να τα λές. 

Το "δεν σκοπεύουμε να φύγουμε από το ευρώ" είναι ένα από αυτά.

ΚΥΠΡΟΣ: Ληστεία μετά βασάνων. Η ληστεία συντελέσθηκε, τα βάσανα έπονται…

Η μεθόδευση, που τελικά εφαρμόζεται για την «διάσωση» των Κυπριακών τραπεζών συνιστά τυπικό παράδειγμα ληστείας μετά βασάνων.

Και η μεν ληστεία ολοκληρώνεται εντός ολίγων εικοσιτετραώρων με την δήμευση των χρημάτων των καταθετών. Τα βάσανα όμως τώρα αρχίζουν, αφορούν κυρίως τον Κυπριακό λαό και αυτών ουκ έστι αριθμός, ούτε ορατό τέλος.

Ανεξάρτητα από τις προσπάθειες εξωραϊσμού της συμφωνίας και παρηγορίας του πλήθους, που επιδίδονται η Κυπριακή κυβέρνηση και οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι οι Κύπριοι πολίτες γνωρίζουν και όσοι δεν γνωρίζουν διαισθάνονται ότι η ζωή όλων, όπως την εγνώριζαν μέχρι χθες αποτελεί μακρινό όνειρο, που πρέπει να αποχαιρετήσουν ανεπιστρεπτί.

Οι πληττόμενοι δεν είναι όλοι μεγαλοκαταθέτες, όπως θέλουν να παραστήσουν οι εμπνευστές και εκτελεστές του ληστρικού εγχειρήματος. Πόσο μεγαλοκαταθέτης μπορεί άραγε να χαρακτηρισθεί κάποιος, που έχει αποταμιεύσει 150-200 χιλιάδες ευρώ μετά από 30-40 χρόνια εργασίας και ενδεχομένως κάποιο εφάπαξ;

Ούτε προφανώς είναι όλοι οικονομικοί εγκληματίες, που ξέπλεναν βρώμικο, μαύρο χρήμα, όπως περίπου ισχυρίζονται οι Γερμανοί και οι δορυφόροι τους. Ανάμεσα σε αυτούς, που δεσμεύονται οι καταθέσεις τους και χάνουν μεγάλο μέρος των χρημάτων τους βρίσκονται και πολλές υγιείς μέχρι χθες επιχειρήσεις, που δραστηριοποιούνταν νομίμως και διαφανώς στο νησί. Υπάρχουν επίσης ασφαλιστικά ταμεία, η εκκλησία και άλλα ιδρύματα και  δημόσιοι φορείς. Όλοι αυτοί οδηγούνται αναιτίως σε οικονομική δυσχέρεια, πιθανότατα δε και σε εξόντωση.

Τα περί τιμωρίας λοιπόν των Ρώσων «μαφιόζων» (απαράδεκτοι χαρακτηρισμοί με σχεδόν ρατσιστικό υπόβαθρο) αποτελούν προφάσεις εν Γερμανικαίς αμαρτίαις.

Αν ήθελαν πραγματικά να περιορίσουν την διακίνηση παράνομου χρήματος στην Ευρωζώνη υπήρχαν πολλοί και πιο αποτελεσματικοί τρόποι να το κάνουν, χωρίς να πλήξουν ανυποψίαστους καταθέτες και χωρίς να οδηγήσουν σε οικονομική ασφυξία το Νησί. Και φυσικά σε μια τέτοια περίπτωση θα έπρεπε να ξεκινήσουν από τον ίδιο τον πυρήνα των μεγάλων κρατών και τραπεζών της Ευρωζώνης και όχι από την ακριτική περιφέρεια.

Αλλού στοχεύουν αυτές οι πρωτόφαντες πρακτικές. Τα γράψαμε και προχθές.

Γι αυτό και η συμφορά για τον μαρτυρικό λαό της Κύπρου είναι δυστυχώς πολύ μεγαλύτερη από αυτή, που προσπαθούν να παραστήσουν οι θιασώτες του Ευρωπαϊκού εκτροχιασμού.

Αν το θέμα περιοριζόταν στη δήμευση των καταθέσεων και την «εξυγίανση» δυο-τριών τραπεζών το πλήγμα θα ήταν βαρύ, αλλά όχι και ασήκωτο.

Όμως η συνταγή «σωτηρίας» της Κυπριακής οικονομίας περιλαμβάνει δυστυχώς και μνημόνιο, Τρόικα, ξένους συμβούλους «τεχνοκράτες» και όλα δηλαδή εκείνα τα στοιχεία, που εγγυούνται το οδοιπορικό προς την πλήρη εξαθλίωση. Οδοιπορικό όμοιο με αυτό που βιώνει ήδη ο Ελλαδικός πληθυσμός το σχέδιο «σωτηρίας» του οποίου εφαρμόζεται με τα γνωστά επιτυχημένα αποτελέσματα τα  τελευταία χρόνια.

Και στο τέλος αυτού του οδοιπορικού βρίσκεται προφανώς η αρπαγή των ενεργειακών κοιτασμάτων, πιθανότατα και η «λύση» του Κυπριακού.

Για τους Κύπριους αδελφούς μας ξεκινάει ένας απερίγραπτος εφιάλτης, σαν αυτόν  που ζουν εδώ και καιρό μια σειρά από χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, και όχι μόνο.

Ένας εφιάλτης που για να αντέξουν δεν χρειάζονται απλώς λόγους παρηγορίας. Χρειάζονται  ενεργή συμπαράσταση. Και για να βρούν την έξοδο από τον εφιάλτη χρειάζονται συνεργασία. Συμπαράταξη με όλες τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης, που αντιμετωπίζουν την ίδια τραγωδία.

Χρειάζονται συμμαχίες εντός και εκτός Ευρωζώνης για να αντιμετωπισθεί η κατάσταση.

Και σ’ αυτή τη συμμαχία αργά ή γρήγορα είναι αναπόφευκτο να ενταχθούν και λαοί, που σήμερα μοιάζουν να μην κατανοούν την συστημικότητα της κρίσης.

Δεν είναι τυχαίο, που η ηγετική ομάδα των Βρυξελλών μετά από κάθε καταστροφική της πρωτοβουλία προσπαθεί να πείσει για την ιδιαιτερότητα της εκάστοτε πληττόμενης χώρας και την μοναδικότητα της συνταγής.

Ελλάδα, Ισπανία, Ισλανδία, Πορτογαλία, Ιταλία, Κύπρος κατά τις διαβεβαιώσεις των εκπροσώπων του Γιούρογκουπ και της Γερμανικής Καγκελαρίας είναι πάντοτε μοναδικές περιπτώσεις, που αντιμετωπίζονται ξεχωριστά. Η πραγματικότητα όμως είναι, πως οι συνταγές της φτώχειας, των λουκέτων, των απολύσεων, της ανεργείας, του περιορισμού τα δημόσιας παιδείας και υγείας, των ιδιωτικοποιήσεων κ.λ.π  εφαρμόζονται παντού επιτείνοντας την λιτότητα, την ύφεση την κρίση της οικονομίας και της δημοκρατίας.

Γίνεται λοιπόν ολοένα και πιο κατανοητό ότι όλες οι χώρες, ίσως με μια μικρή χρονική διαφορά, θα μπούν στις συμπληγάδες της συστημικής κρίσης.

Και αυτό που επίσης γίνεται ολοένα και πιο εναργές είναι πως δυστυχώς κάποια χώρα στην Ευρώπη έχει στόχο όχι μόνο να διασωθεί η ίδια, αλλά και να κερδοσκοπήσει εις βάρος των υπολοίπων εταίρων.

Το ανοσιούργημα του Κυπριακού «μοντέλου» δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι η βιωσιμότητα του ευρώ έχει ήδη περιέλθει σε δεύτερη μοίρα έναντι των στενών εθνικών στοχεύσεων της Γερμανίας. Ακόμη και η αξιοπιστία του Ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος φαίνεται λίγο να ενδιαφέρει πλέον.

Μια τέτοιου είδους όμως στρατηγική και τακτική εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για την ευημερία όλων. Ακόμη και για τον ίδιο τον Γερμανικό λαό, ο οποίος ούτε πλούσιος, ούτε ισχυρός μπορεί να παραμείνει αν ή υπόλοιπη Ευρώπη αποδυναμωθεί και εξαθλιωθεί .

Είναι λοιπόν προς ο συμφέρον όλων των Ευρωπαϊκών λαών να ανακόψουν μικρόνοα  και επικίνδυνα για την Ευρωπαϊκή οικονομία σχέδια.

Όσο πιο γρήγορα  το καταλάβουν ακόμη και αυτοί που φαίνεται περίπου να επιχαίρουν με την Κυπριακή συμφορά, τόσο το καλλίτερο για όλους….

Πηγή Φωτο:thetimes.co.uk

Η Ευρώπη ενώπιον ασύμμετρης απειλής

Όπως μια ληστεία τραπέζης καταλήγει σε τραγωδία για τους επίδοξους  ληστές αν δεν ολοκληρωθεί μέσα στα πρώτα δέκα λεπτά, έτσι και η αρπαγή των τραπεζικών καταθέσεων ενός λαού, αν δεν συντελεσθεί στο πρώτο εικοσιτετράωρο, καταλήγει σε φιάσκο για τους επίδοξους υπεξαιρέτες. 

Αυτό αποδεικνύεται τουλάχιστον περιτράνως στην πρόσφατη απόπειρα της Γερμανίας να βάλει χέρι στις αποταμιεύσεις των Κυπρίων με πρόσχημα την ανάγκη «διάσωσης» της Κυπριακής οικονομίας.

Και βέβαια γνωρίζοντας καλύτερα από τον καθένα  την καθοριστική σημασία του αιφνιδιασμού της ταχύτητας δράσης στις ληστρικές επιχειρήσεις το Γιούρογκρουπ και οι Γερμανοί υποβολείς του, φρόντισαν να θέσουν ασφυκτική προθεσμία στο Κυπριακό Κοινοβούλιο, απαιτώντας να εγκριθεί το εγκληματικό σχέδιο μέσα στα όρια του Σαββατο-κύριακου.

Η απρόβλεπτη αντίδραση της πλειοψηφίας των Κυπρίων βουλευτών και κυρίως του μαρτυρικού λαού της Κύπρου όχι μόνο ανέκοψε τα ληστρικά σχέδια των κερδοσκόπων, αλλά έδωσε την ευκαιρία να  ξεσκεπασθούν μεθοδεύσεις και μύθοι, που δυστυχώς στη  περίπτωση της Ελλάδας έτυχαν υπερβολικής εφαρμογής.

Κατ’ αρχήν ελέγχεται ως αναληθής ο ισχυρισμός της Κυπριακής Προεδρίας ότι αιφνιδιάστηκε κατά την σύσκεψη στο Γιούρογκρουπ, όπου δήθεν για πρώτη φορά βρέθηκε αντιμέτωπη με τον εκβιασμό «κούρεμα καταθέσεων ή άτακτη χρεοκοπία». Η ταχύτητα με την οποία οι Κυπριακές τράπεζες δραστηριοποιήθηκαν μέσα στην νύκτα και υλοποίησαν τον αποκλεισμό αναλήψεων από τα ξημερώματα του Σαββάτου, προδίδει ότι το σχέδιο και προ καιρού είχε εκπονηθεί και η Κυπριακή Κυβέρνηση,(πιθανότατα και οι διοικήσεις τραπεζών)είχαν σχετικά προετοιμασθεί.

Καθόλου επίσης πειστικός ο ισχυρισμός ότι το μέτρο είχε στόχο την εξοικονόμηση του ποσού των 5,5 δις προς διάσωση δήθεν του τραπεζικού συστήματος.

Το ποσό αυτό, έστω και αναγκαίο υποτιθέμενο, είναι εξαιρετικά μικρό για να χρειάζεται να εξευρεθεί με αυτό τον ακραία επικίνδυνο τρόπο. Αν μόνο αυτός ήταν ο λόγος, οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί θα μπορούσαν εύκολα να χρηματοδοτήσουν την «διάσωση» χωρίς να θέσουν σε άμεσο κίνδυνο την αξιοπιστία του ευρώ και του ευρωπαϊκού  τραπεζικού συστήματος. Διότι δεν μπορεί βέβαια οι εμπνευστές του μέτρου να μη προέβλεπαν την θύελλα αλυσιδωτών συνεπειών, που θα προκαλούσε ακόμη και η συζήτηση περί αυτού προ και πέραν της όποιας εφαρμογής του.

Ποιά  λοιπόν είναι η πιθανή και ανομολόγητη στόχευση των Ευρωπαίων τεχνοκρατών και κυρίως των Γερμανικών οικονομικών κύκλων, που  αυτοί σταθερά εξυπηρετούν τα τελευταία χρόνια;

Η απάντηση θα πρέπει να αναζητηθεί στο πλαίσιο ενός ευρύτερου χρονικά και γεωγραφικά γεωπολιτικού σχεδιασμού, που προφανώς υπερβαίνει τα όρια της μαρτυρικής νήσου και της παρούσας συγκυρίας.

Εν αρχή ην ο ενεργειακός πόρος. Φυσικό αέριο, πετρέλαιο υπήρξαν διαχρονικά  η ευλογία, αλλά και ο εφιάλτης των λαών αυτού του ευρύτερου γεωγραφικού χώρου, και όχι μόνο.

Μία λοιπόν σοβαρότατη αιτία θα μπορούσε να είναι ο ανταγωνισμός μεγάλων παικτών στην κούρσα ιδιοποίησης των ενεργειακών πηγών της περιοχής, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας και της Κύπρου.

Βασική προϋπόθεση για να εξαναγκασθούν οι λαοί να μην έχουν σοβαρές αξιώσεις από την εκμετάλλευση των φυσικών τους πόρων είναι να καταστούν εξαθλιωμένοι και υπερχρεωμένοι.

Ο υπερχρεωμένος λαός ευκολότερα πείθεται να συμψηφίσει τα δικαιώματά του επί του πατρογονικού φυσικού του πλούτου προκειμένου να απαλλαγεί από το άχθος του χρέους. Και ο εξαθλιωμένος λαός εύκολα παραιτείται των όποιων αξιώσεών του έναντι πινακίου φακής.

Αυτή είναι η μεθόδευση που βιώνει ο Ελλαδικός πληθυσμός κατά την τελευταία πενταετία και ως πρώτη φάση ενός παρόμοιου σχεδιασμού κάλλιστα μπορεί να εννοηθεί το εγχείρημα του κουρέματος των κυπριακών καταθέσεων.  Γι αυτό άλλωστε ο αρχικός σχεδιασμός περιελάμβανε και έπληττε κυρίως τους μικροκαταθέτες, τις πλατιές μικρομεσαίες μάζες του Κυπριακού  Λαού.

Είναι γνωστό εξ’ άλλου ότι ο τραπεζικός τομέας και ο τουρισμός είναι οι βασικοί  πυλώνες της Κυπριακής οικονομίας. Έχουμε λοιπόν μια κίνηση, που κατά πάσα πιθανότητα θα επιφέρει μη αναστρέψιμη βλάβη στις κυπριακές τράπεζες, άρα αντικειμενικά ισοδυναμεί με πλήγμα στις υποδομές του Κυπριακού κράτους.

Πλήγμα που μόνο ως εχθρική μεθόδευση κατά εχθρικού κράτους στο πλαίσιο ενός οικονομικού πολέμου θα μπορούσε να ερμηνευθεί.

Όλοι ήδη αντιλαμβάνονται ότι μετά το Γερμανικό πλήγμα ο τομέας αυτός δύσκολα θα μπορούσε να συγκρατήσει τον μέχρι χθες κύκλο εργασιών του. Και δυστυχώς για το Γιούρογκρουπ δεν υπάρχει κάν το ελαφρυντικό της ανοησίας, αφού ήδη αποκαλύφθηκε, από έγγραφο που διέρρευσε,  ότι η συρρίκνωση του Κυπριακού τραπεζικού τομέα μέχρι το 2018 συνιστά στρατηγικό στόχο της Γερμανίας.

Και το κρίσιμο ερώτημα που αυτομάτως τίθεται είναι : Με ποιο δικαίωμα μια χώρα, που παρουσιάζεται ως εταίρος νομιμοποιείται να θέτει στόχους αυτού του τύπου, που αφορούν στην ύπαρξη άλλων κρατών και στους όρους διαβίωσης άλλων λαών. Πώς δηλαδή η Γερμανία μπορεί να κρίνει ότι η Ελλάδα πρέπει να υποστεί εσωτερική υποτίμηση ή να πουλήσει τα νησιά της. Ότι η Κύπρος πρέπει να περιορισθεί στον τουρισμό. Ότι οι Ιταλοί πρέπει να εκλέξουν τον Μόντι και όχι τον Μπερλουσκόνι ή ότι οι Ισπανοί πρέπει τιμωρηθούν για τον πρότερο σπάταλο βίο τους.

Αυτά είναι προφανώς συμπεριφορές, που δεν αρμόζουν σε κοινοτικό εταίρο, αλλά ενδεχομένως σε επίδοξο επικυρίαρχο. Αν όμως είναι έτσι και αν κάποιοι «τεχνοκράτες» ή επαγγελματίες πολιτικοί  σε Κοινοτικά όργανα ή κατ’ ιδίαν κυβερνήσεις βολεύονται στην προοπτική της Γερμανικής αυτοκρατορίας, αυτό δεν σημαίνει ότι οι ευρωπαϊκοί πληθυσμοί οφείλουν να πληρώσουν το αιματηρό τίμημα της δικής τους ευδαίμονος σταδιοδρομίας.

Σε κάθε περίπτωση δεν είναι δυνατόν να ψευδολογούν ασύστολα, επικαλούμενοι άλλοτε την ανάγκη σωτηρίας του ευρώ, άλλοτε την εξάλειψη της διαφθοράς και άλλοτε την στόχευση της ανταγωνιστικότητας.

Είναι κοινό μυστικό ότι οι Γερμανικές εταιρίες συνελήφθησαν επανειλημμένα να  πρωτοστατούν σε υποθέσεις διαφθοράς σε πλείστες όσες χώρες ανά τον πλανήτη. Ότι τα μέτρα που εκβιαστικά επιβάλλουν μεγεθύνουν την ύφεση και συνεπώς επιδεινώνουν την ανταγωνιστικότητα. Και ότι κινήσεις σαν την τελευταία, που υπονομεύουν το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα προδίδουν υποβάθμιση της σημασίας του ευρώ σε σχέση με την εξυπηρέτηση των κακώς εννοούμενων εθνικών σρατηγικών στοχεύσεων της Γερμανίας.

Υπό αυτό το πρίσμα η άρνηση της Κυπριακής Βουλής να υποταχθεί στα ανόητα έως εξωφρενικά κελεύσματα του Γιούρογκρουπ είναι όχι απλώς δικαιολογημένη, αλλά επιβεβλημένη για όλους ανεξαιρέτως τους λαούς της Ευρώπης, ιδιαίτατα του Ευρωπαϊκού Νότου, ανεξαρτήτως της τελικής κατάληξης.

Είναι δε σφόδρα πιθανό να αποδειχθεί και  ως κίνηση στοιχειώδους  αυτοσυντήρησης διότι ιστορικά η δημιουργία και συντήρηση αυτοκρατοριών προϋπέθεσε πάντα την ύπαρξη ανάλογων κεφαλαίων, τα οποία  η Γερμανία είναι πασιφανές ότι δεν διαθέτει.

Η «κομπίνα» με το ενιαίο νόμισμα διευκόλυνε την μεταφορά πλούτου από τις άλλες χώρες την Γερμανία, αλλά η παγκόσμια κρίση δεν επέτρεψε να επιτευχθεί  η απαιτούμενη συσσώρευση για την επίτευξη ενός τόσο υπερφίαλου στόχου.

Φαίνεται λοιπόν ότι η Γερμανία επιμένει να κυνηγά την εθνική της χίμαιρα επιδιώκοντας να αποσπάσει με ίντριγκες, δολοπλοκίες και εκβιασμούς (κατ’ ουσίαν με ληστρικούς τρόπους) όσα μέσω του ενιαίου νομίσματος και των λοιπών  θεσμικών κοινοτικών εργαλείων δεν πρόλαβε να μαζέψει.

Φρούδες ελπίδες.

Τα μέτρα τα οποία εισηγείται και επιβάλλει στις άλλες χώρες έχουν άμεσο αντίκτυπο στη συνολική οικονομία της Ευρώπης και του ευρώ.

Φαντασθείτε ποια  θα μπορούσε να είναι η ισχύς και η τύχη της πολιτείας της Ουάσιγκτον αν απορροφούσε τον πλούτο και εξαθλίωνε τις υπόλοιπες πολιτείες των Η.Π.Α.

Η ιδέα να καταστρέψει τον Κυπριακό τραπεζικό τομέα προκειμένου να  προσελκύσει τις καταθέσεις στις Γερμανικές τράπεζες είναι παιδαριώδης.

Ο τρόπος τον οποίο επέλεξε, ακόμη περισσότερο.

Η αρπαγή των καταθέσεων, διότι περί αυτού πρόκειται, δίνει πολλαπλά απειλητικά μηνύματα όχι μόνο στους Κυπρίους ή στους καταθέτες των Κυπριακών Τραπεζών, αλλά σε όλον τον πλανήτη.

Μήνυμα πρώτο: Η Ευρωπαϊκή οικονομία είναι σε άθλια κατάσταση, αν πράγματι δεν έχει το αστείο ποσό των 5,5 δις ευρώ, προκειμένου να προστατεύσει την τραπεζική της αξιοπιστία.

Μήνυμα δεύτερο: Το Γιούρογκρουπ είναι μια ομάδα απρόβλεπτων ερασιτεχνών, που με ευκολία παίρνει αποφάσεις αντίθετες με κάθε τραπεζική λογική και χρηματοπιστωτική δεοντολογία. Αυτό, που έπραξε τώρα με την Κύπρο, μπορεί να το κάνει αύριο με οποιαδήποτε χώρα.

Μήνυμα τρίτο: Οι καταθέσεις σε ευρωπαϊκές τράπεζες ή η αποθεματοποίηση των κεφαλαίων οιουδήποτε σε ευρώ έχει εξαιρετικά υψηλό ρίσκο.

Συμπέρασμα; Ακόμη  και αν βραχυπρόθεσμα  προκύψουν οφέλη για την Γερμανία, μεσομακροπρόθεσμα η Ευρωπαϊκή οικονομία θα ζημιωθεί.

 Η ευρωζώνη αλλά και η ΕΕ έχει εισέλθει  σε τροχιά διάλυσης και το ευρώ έχει πλέον τρωθεί  θανάσιμα.

Πρόκειται λοιπόν κατ’ ουσίαν όχι απλώς για ένα κτύπημα κάτω από τη ζώνη της Κύπρου ή της Ρωσίας, όπως υποστηρίζουν οι περισσότεροι πολιτικοί αναλυτές.

Πρόκειται για ένα ασύμμετρο κτύπημα.

Ένα ασύμμετρο κτύπημα, που αναδεικνύει σε ασύμμετρη απειλή τα όργανα και τα πρόσωπα της Ευρωζώνης, που συμμετείχαν σε αποφασιστικό και εκτελεστικό επίπεδο.

Όπως εξ άλλου ασύμμετρα είναι τα κτυπήματα, που δέχονται επί σειρά ετών τα κράτη του Ευρωπαϊκού Νότου και όχι μόνο, με αποτέλεσμα να έχουν εμπλακεί σε μία άνευ προηγουμένου υφεσιακή περιδίνηση, που οδηγεί μαθηματικά στην ολοκληρωτική εξαθλίωση τους κατ’ ιδίαν λαούς.

Η πολιτική της Ευρώπης όπως αυτή υπαγορεύεται από την Γερμανική ηγετική ομάδα απειλεί  ευθέως την βιωσιμότητα των επί μέρους ευρωπαϊκών οικονομιών και συνακόλουθα μεσοπρόθεσμα την οικονομία της ίδιας της Γερμανίας.

Όσο και αν μοιάζει με παραδοξολογία η Γερμανική ηγεσία αποτελεί απειλή για τον ίδιο τον Γερμανό πολίτη, έστω και αν σήμερα του χορηγεί αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, εν όψει των επερχόμενων εκλογών.

Με αυτή την έννοια ο μαρτυρικός Κυπριακός λαός με την λεβέντικη αντίδρασή του, δεν παραδίδει απλώς μαθήματα αξιοπρέπειας και δημοκρατίας.

Υπερασπίζεται συγχρόνως την αξιοπιστία του Ευρωπαϊκού οικονομικού οικοδομήματος, την αξιοπρέπεια των Ευρωπαϊκών θεσμών, την συντήρηση του Ευρωπαϊκού κεκτημένου.

Ιδιαιτέρως λοιπόν γι αυτούς τους λόγους κάθε Ευρωπαίος πολίτης, πρωτίστως και κυρίως πολίτες του Νότου, αλλά εξ’ ίσου και οι εχέφρονες των Γερμανών, θα πρέπει να αισθάνονται ευγνώμονες και αλληλέγγυοι προς τους αγωνιζόμενους Ελληνοκυπρίους και να καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια στήριξής τους.

Είναι προς το δικό τους συμφέρον…

Υ.Γ Στη βδομάδα που πέρασε παρακολουθήσαμε μια άνευ προηγουμένου επίδειξη μικρόνοιας και μικροψυχίας από μια μεγάλη δυστυχώς μερίδα πολιτικών και δημοσιογράφων, που στήριξαν και στηρίζουν τις μνημονιακές πολιτικές στην Ελλάδα. Καταφανώς στενοχωρημένοι τα πρώτα εικοσιτετράωρα παρακολουθούσαν άφωνοι την ηρωϊκή άρνηση των Κυπρίων και τις απεγνωσμένες προσπάθειές τους για εξεύρεση στήριξης. Όταν δε η Ρωσία αρνήθηκε να προσφέρει οικονομική βοήθεια και οι ασφυκτικές πιέσεις των Ευρωπαίων φάνηκε ότι λυγίζουν την Κυπριακή αντίσταση, άρχισαν να εμφανίζονται στο προσκήνιο επιχαίροντας για τις δυσμενείς εξελίξεις.

Σαν κουτσονούρες αλεπούδες, θέλουν κι άλλες κουτσονούρες.

Ανόητοι.

Το όχι της Κυπριακής Δημοκρατίας διόλου δεν χάνει την αξία και την λάμψη του, ακόμη κι αν πρόσκαιρα υπό το ασύμμετρο βάρος του Ευρωπαϊκού αυταρχισμού το μαρτυρικό Νησί αναγκασθεί πρόσκαιρα να υποχωρήσει.

Αν αληθεύει ότι βιώνουμε ένα ακήρυκτο οικονομικό πόλεμο, όπως και ο κος Παπούλιας επεσήμανε, όλοι μπορούν να κατανοήσουν ότι σημασία έχει να δίνεις μάχες, έστω και αν δεν καταφέρνεις πάντα να τις κερδίζεις.

Ένας Γκρίλο θα φέρει την Άνοιξη;

Όπως έγραψα  από την πρώτη στιγμή στο τουήτερ, και τώρα πλέον όλος ο κόσμος συγκλίνει στην ίδια άποψη, το σημαντικό ζήτημα στις Ιταλικές εκλογές δεν είναι αν νίκησε ο Μπερλουσκόνι ή ο Μπερσάνι, αλλά ότι έχασε  η Μέρκελ, ο Σόϊμπλε και το υποτακτικό σ’ αυτούς Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο.

Ανεξάρτητα από το ποιά ακριβώς θα είναι η κυβερνητική συνέχεια στην Ιταλία, αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Ιταλικός λαός δεν πείσθηκε από τους  ψυχολογικούς εκβιασμούς, τις απειλές, την προπαγάνδα των Βρυξελλών.

 Έστειλε στο καλάθι των αχρήστων τον εκλεκτό της Γερμανικής καγκελαρίας κο Μόντι. Τιμώρησε την ψευτοαριστερή «σοσιαλδημοκρατική» παρωδία του Μπερσάνι, που δεν τόλμησε να αρθρώσει σοβαρό εθνικό λόγο και να παρουσιάσει συγκροτημένο πρόγραμμα με αναπτυξιακή προοπτική.

Αγκάλιασε τον ριζοσπαστικό καλλιτέχνη Μπέπε Γκρίλο, που με γκροτέσκο είναι η αλήθεια τρόπο ενσάρκωσε την απόγνωση και την αγανάκτηση του.

Και βεβαίως ξέθαψε ένα πολιτικό «καλικάτζαρο», ο οποίος παρότι ομόσταυλος με την κα Μέρκελ στο Ευρωπαϊκό λαϊκό κόμμα, προέβαλε σταθερά την πιο ξεκάθαρη αντιΜΕΡΚΕΛική εικόνα σε όλη την προεκλογική περίοδο.

Δεν χωράει καμία αμφιβολία, ότι θέλοντας και μη όλοι οι παράγοντες της διεθνούς σκακιέρας είναι υποχρεωμένοι να λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν το αποτέλεσμα.

Οι «αγορές» το έχουν κάνει ήδη προεξοφλώντας με την πτώση τους την πρόβλεψη ισχυρών πολιτικών και οικονομικών αναταράξεων στην ΕΕ και όχι μόνο.

Αυτοί που όμως πρέπει να το προσέξουν ιδιαίτερα είναι οι Ευρωπαίοι παράγοντες, πολιτικοί, επιχειρηματίες, τραπεζίτες.

Ο Γάλλος Υπουργός Οικονομικών με τη δήλωση του ότι η Ευρώπη δεν αντέχει άλλη λιτότητα έδειξε να αντιλαμβάνεται το μήνυμα του Ιταλικού εκλογικού σώματος.

Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούν και οι υπόλοιποι, τόσο το καλύτερο για όλους.

Το τελευταίο δωδεκάμηνο, η Γερμανική πολιτική οδηγείται από ήττα σε ήττα.

Ο Σαρκοζί έχασε στην Γαλλία. Ο Ραχόϊ  κλυδωνίζεται μέσα σε θύελλα σκανδάλων στην Ισπανία. Η Ιταλία γυρνάει την πλάτη στα ανδρείκελα των Βρυξελλών. Και τώρα η Πορτογαλία έχει βγει στους δρόμους.

Η περίπτωση της Ελλάδας και της Κύπρου δεν θα πρέπει να παρασύρει το Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο, και ιδίως τους Ευρωπαίους τραπεζίτες και τους πολιτικούς υποστηρικτές τους, σε λάθος εκτιμήσεις. Πρόκειται για μη αντιπροσωπευτικά δείγματα  του ανέμου αγανάκτησης και απαίτησης αμέσου αλλαγής πλεύσεως, που πνέει στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο.

Βεβαίως η δημιουργία κυβέρνησης συνεργασίας στην Ιταλία κατά το πρότυπο της Γερμανίας ή και της Ελλάδας είναι ένα σφόδρα πιθανό ενδεχόμενο.

Όμως αυτό δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα του χάσματος ανάμεσα στο Ευρωπαϊκό διευθυντήριο και τους λαούς της Ευρώπης.

Η εμμονή στην εφαρμογή πολιτικών εγκαθίδρυσης αποικιοκρατικού καθεστώτος στην πλειοψηφία των χωρών της ΕΕ οδηγεί μετά βεβαιότητος σε ένταση της κοινωνικής δυσαρέσκειας και αγανάκτησης.

Η αντίδραση των ψηφοφόρων στην Ιταλία, καθώς και τα μέχρι στιγμής ελεγχόμενα συλλαλητήρια σε όλες σχεδόν τις Ευρωπαϊκές χώρες είναι προάγγελος της επερχόμενης  εξάντλησης των κοινωνικών αντοχών.

Πλησιάζουμε στη στιγμή , όπου τα συμβατικά μέσα αντιμετώπισης διαδηλώσεων θα αποδειχθούν αλυσιτελή.

Σε μια τέτοια φάση οι κυβερνήσεις θα είναι ούτως ή άλλως αδύνατον να εφαρμόσουν πολιτικές λιτότητας και εξαθλίωσης. Όσες δεν προλαβαίνουν να προσαρμοσθούν θα ανατρέπονται, όπως για παράδειγμα συνέβη στην Βουλγαρία.

Με μια τέτοια κατάσταση όμως σε πανευρωπαϊκή κλίμακα δύσκολα θα αποφευχθεί  η  σάρωση του παρόντος Διευθυντηρίου, η κατάργηση του ευρώ και ενδεχομένως ακόμη και η διάλυση της ΕΕ.

Παράγοντες μάλιστα που επιδρούν  καταλυτικά στην κατεύθυνση της ευρωπαϊκής αποσύνθεσης είναι α)η ενίσχυση του ευρωσκεπτικισμού εξ αιτίας της σύνδεσης των μέτρων λιτότητας με την συμμετοχή στην Ένωση και αφ’ ετέρου  β) η ενίσχυση του εθνικισμού ως αντίδρασης στην απώλεια της κυριαρχίας και στην κατάλυση της δημοκρατίας, που προωθείται από τον αποικιοκρατισμό στις κατ’ ιδίαν χώρες.

Είναι λοιπόν εξαιρετικά απερίσκεπτη η συμπεριφορά Ευρωπαίων και κυρίως Γερμανών αξιωματούχων, οι οποίοι με αψυχολόγητες  δηλώσεις ρίχνουν συνεχώς λάδι στη φωτιά.

Είναι παγκοίνως γνωστό ότι η Γερμανία ασκεί υπερβολική επιρροή στις Κοινοτικές αποφάσεις.

Αυτό είναι κάτι που μέχρι σήμερα ευνόησε σημαντικά την Γερμανική οικονομία, αλλά αν συνεχίσουν οι εσφαλμένοι χειρισμοί μπορεί σύντομα να καταλήξει σε μπούμεραγκ. Και τούτο διότι οι εξαθλιωμένες  ευρωπαϊκές μάζες δεν θα αργήσουν να συνδέσουν την κακοδαιμονία τους με την άκαμπτη στάση της Γερμανικής Καγκελαρίας.

Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να οδηγήσει όχι μόνο σε απομόνωση την Γερμανία, αλλά και σε διάλυση την Ευρωζώνη. 

Είναι λοιπόν περισσότερο από ποτέ επιβεβλημένο οι Ευρωπαϊκές Κυβερνήσεις να αλλάξουν άρδην την αλυσιτελή  υφεσιακή πολιτική τους προκειμένου να λυτρώσουν τους ευρωπαϊκούς λαούς από ένα κατά γενική ομολογία αδιέξοδο Γολγοθά.

Για να περισώσουν το ευρώ, αλλά και για να διασώσουν τους εαυτούς τους.

Αντί λοιπόν να βρίζουν και να ξορκίζουν τον Γκρίλο, ας προσπαθήσουν να δουν την αλήθεια κατάματα και ας αφουγκρασθούν με προσοχή το μήνυμα του, που αντικατοπτρίζει τις πανευρωπαϊκές ανησυχίες, υπερβαίνοντας τα όρια της Ιταλικής Δημοκρατίας…