Ένας Γκρίλο θα φέρει την Άνοιξη;

Όπως έγραψα  από την πρώτη στιγμή στο τουήτερ, και τώρα πλέον όλος ο κόσμος συγκλίνει στην ίδια άποψη, το σημαντικό ζήτημα στις Ιταλικές εκλογές δεν είναι αν νίκησε ο Μπερλουσκόνι ή ο Μπερσάνι, αλλά ότι έχασε  η Μέρκελ, ο Σόϊμπλε και το υποτακτικό σ’ αυτούς Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο.

Ανεξάρτητα από το ποιά ακριβώς θα είναι η κυβερνητική συνέχεια στην Ιταλία, αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Ιταλικός λαός δεν πείσθηκε από τους  ψυχολογικούς εκβιασμούς, τις απειλές, την προπαγάνδα των Βρυξελλών.

 Έστειλε στο καλάθι των αχρήστων τον εκλεκτό της Γερμανικής καγκελαρίας κο Μόντι. Τιμώρησε την ψευτοαριστερή «σοσιαλδημοκρατική» παρωδία του Μπερσάνι, που δεν τόλμησε να αρθρώσει σοβαρό εθνικό λόγο και να παρουσιάσει συγκροτημένο πρόγραμμα με αναπτυξιακή προοπτική.

Αγκάλιασε τον ριζοσπαστικό καλλιτέχνη Μπέπε Γκρίλο, που με γκροτέσκο είναι η αλήθεια τρόπο ενσάρκωσε την απόγνωση και την αγανάκτηση του.

Και βεβαίως ξέθαψε ένα πολιτικό «καλικάτζαρο», ο οποίος παρότι ομόσταυλος με την κα Μέρκελ στο Ευρωπαϊκό λαϊκό κόμμα, προέβαλε σταθερά την πιο ξεκάθαρη αντιΜΕΡΚΕΛική εικόνα σε όλη την προεκλογική περίοδο.

Δεν χωράει καμία αμφιβολία, ότι θέλοντας και μη όλοι οι παράγοντες της διεθνούς σκακιέρας είναι υποχρεωμένοι να λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν το αποτέλεσμα.

Οι «αγορές» το έχουν κάνει ήδη προεξοφλώντας με την πτώση τους την πρόβλεψη ισχυρών πολιτικών και οικονομικών αναταράξεων στην ΕΕ και όχι μόνο.

Αυτοί που όμως πρέπει να το προσέξουν ιδιαίτερα είναι οι Ευρωπαίοι παράγοντες, πολιτικοί, επιχειρηματίες, τραπεζίτες.

Ο Γάλλος Υπουργός Οικονομικών με τη δήλωση του ότι η Ευρώπη δεν αντέχει άλλη λιτότητα έδειξε να αντιλαμβάνεται το μήνυμα του Ιταλικού εκλογικού σώματος.

Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούν και οι υπόλοιποι, τόσο το καλύτερο για όλους.

Το τελευταίο δωδεκάμηνο, η Γερμανική πολιτική οδηγείται από ήττα σε ήττα.

Ο Σαρκοζί έχασε στην Γαλλία. Ο Ραχόϊ  κλυδωνίζεται μέσα σε θύελλα σκανδάλων στην Ισπανία. Η Ιταλία γυρνάει την πλάτη στα ανδρείκελα των Βρυξελλών. Και τώρα η Πορτογαλία έχει βγει στους δρόμους.

Η περίπτωση της Ελλάδας και της Κύπρου δεν θα πρέπει να παρασύρει το Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο, και ιδίως τους Ευρωπαίους τραπεζίτες και τους πολιτικούς υποστηρικτές τους, σε λάθος εκτιμήσεις. Πρόκειται για μη αντιπροσωπευτικά δείγματα  του ανέμου αγανάκτησης και απαίτησης αμέσου αλλαγής πλεύσεως, που πνέει στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο.

Βεβαίως η δημιουργία κυβέρνησης συνεργασίας στην Ιταλία κατά το πρότυπο της Γερμανίας ή και της Ελλάδας είναι ένα σφόδρα πιθανό ενδεχόμενο.

Όμως αυτό δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα του χάσματος ανάμεσα στο Ευρωπαϊκό διευθυντήριο και τους λαούς της Ευρώπης.

Η εμμονή στην εφαρμογή πολιτικών εγκαθίδρυσης αποικιοκρατικού καθεστώτος στην πλειοψηφία των χωρών της ΕΕ οδηγεί μετά βεβαιότητος σε ένταση της κοινωνικής δυσαρέσκειας και αγανάκτησης.

Η αντίδραση των ψηφοφόρων στην Ιταλία, καθώς και τα μέχρι στιγμής ελεγχόμενα συλλαλητήρια σε όλες σχεδόν τις Ευρωπαϊκές χώρες είναι προάγγελος της επερχόμενης  εξάντλησης των κοινωνικών αντοχών.

Πλησιάζουμε στη στιγμή , όπου τα συμβατικά μέσα αντιμετώπισης διαδηλώσεων θα αποδειχθούν αλυσιτελή.

Σε μια τέτοια φάση οι κυβερνήσεις θα είναι ούτως ή άλλως αδύνατον να εφαρμόσουν πολιτικές λιτότητας και εξαθλίωσης. Όσες δεν προλαβαίνουν να προσαρμοσθούν θα ανατρέπονται, όπως για παράδειγμα συνέβη στην Βουλγαρία.

Με μια τέτοια κατάσταση όμως σε πανευρωπαϊκή κλίμακα δύσκολα θα αποφευχθεί  η  σάρωση του παρόντος Διευθυντηρίου, η κατάργηση του ευρώ και ενδεχομένως ακόμη και η διάλυση της ΕΕ.

Παράγοντες μάλιστα που επιδρούν  καταλυτικά στην κατεύθυνση της ευρωπαϊκής αποσύνθεσης είναι α)η ενίσχυση του ευρωσκεπτικισμού εξ αιτίας της σύνδεσης των μέτρων λιτότητας με την συμμετοχή στην Ένωση και αφ’ ετέρου  β) η ενίσχυση του εθνικισμού ως αντίδρασης στην απώλεια της κυριαρχίας και στην κατάλυση της δημοκρατίας, που προωθείται από τον αποικιοκρατισμό στις κατ’ ιδίαν χώρες.

Είναι λοιπόν εξαιρετικά απερίσκεπτη η συμπεριφορά Ευρωπαίων και κυρίως Γερμανών αξιωματούχων, οι οποίοι με αψυχολόγητες  δηλώσεις ρίχνουν συνεχώς λάδι στη φωτιά.

Είναι παγκοίνως γνωστό ότι η Γερμανία ασκεί υπερβολική επιρροή στις Κοινοτικές αποφάσεις.

Αυτό είναι κάτι που μέχρι σήμερα ευνόησε σημαντικά την Γερμανική οικονομία, αλλά αν συνεχίσουν οι εσφαλμένοι χειρισμοί μπορεί σύντομα να καταλήξει σε μπούμεραγκ. Και τούτο διότι οι εξαθλιωμένες  ευρωπαϊκές μάζες δεν θα αργήσουν να συνδέσουν την κακοδαιμονία τους με την άκαμπτη στάση της Γερμανικής Καγκελαρίας.

Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να οδηγήσει όχι μόνο σε απομόνωση την Γερμανία, αλλά και σε διάλυση την Ευρωζώνη. 

Είναι λοιπόν περισσότερο από ποτέ επιβεβλημένο οι Ευρωπαϊκές Κυβερνήσεις να αλλάξουν άρδην την αλυσιτελή  υφεσιακή πολιτική τους προκειμένου να λυτρώσουν τους ευρωπαϊκούς λαούς από ένα κατά γενική ομολογία αδιέξοδο Γολγοθά.

Για να περισώσουν το ευρώ, αλλά και για να διασώσουν τους εαυτούς τους.

Αντί λοιπόν να βρίζουν και να ξορκίζουν τον Γκρίλο, ας προσπαθήσουν να δουν την αλήθεια κατάματα και ας αφουγκρασθούν με προσοχή το μήνυμα του, που αντικατοπτρίζει τις πανευρωπαϊκές ανησυχίες, υπερβαίνοντας τα όρια της Ιταλικής Δημοκρατίας…