Η μεθόδευση, που τελικά εφαρμόζεται για την «διάσωση» των
Κυπριακών τραπεζών συνιστά τυπικό παράδειγμα ληστείας μετά βασάνων.
Και η μεν ληστεία ολοκληρώνεται εντός ολίγων εικοσιτετραώρων
με την δήμευση των χρημάτων των καταθετών. Τα βάσανα όμως τώρα αρχίζουν,
αφορούν κυρίως τον Κυπριακό λαό και αυτών ουκ έστι αριθμός, ούτε ορατό τέλος.
Ανεξάρτητα από τις προσπάθειες εξωραϊσμού της συμφωνίας και
παρηγορίας του πλήθους, που επιδίδονται η Κυπριακή κυβέρνηση και οι Ευρωπαίοι
αξιωματούχοι οι Κύπριοι πολίτες γνωρίζουν και όσοι δεν γνωρίζουν διαισθάνονται
ότι η ζωή όλων, όπως την εγνώριζαν μέχρι χθες αποτελεί μακρινό όνειρο, που
πρέπει να αποχαιρετήσουν ανεπιστρεπτί.
Οι πληττόμενοι δεν είναι όλοι μεγαλοκαταθέτες, όπως θέλουν
να παραστήσουν οι εμπνευστές και εκτελεστές του ληστρικού εγχειρήματος. Πόσο
μεγαλοκαταθέτης μπορεί άραγε να χαρακτηρισθεί κάποιος, που έχει αποταμιεύσει
150-200 χιλιάδες ευρώ μετά από 30-40 χρόνια εργασίας και ενδεχομένως κάποιο
εφάπαξ;
Ούτε προφανώς είναι όλοι οικονομικοί εγκληματίες, που
ξέπλεναν βρώμικο, μαύρο χρήμα, όπως περίπου ισχυρίζονται οι Γερμανοί και οι
δορυφόροι τους. Ανάμεσα σε αυτούς, που δεσμεύονται οι καταθέσεις τους και
χάνουν μεγάλο μέρος των χρημάτων τους βρίσκονται και πολλές υγιείς μέχρι χθες
επιχειρήσεις, που δραστηριοποιούνταν νομίμως και διαφανώς στο νησί. Υπάρχουν
επίσης ασφαλιστικά ταμεία, η εκκλησία και άλλα ιδρύματα και δημόσιοι φορείς. Όλοι αυτοί οδηγούνται
αναιτίως σε οικονομική δυσχέρεια, πιθανότατα δε και σε εξόντωση.
Τα περί τιμωρίας λοιπόν των Ρώσων «μαφιόζων» (απαράδεκτοι
χαρακτηρισμοί με σχεδόν ρατσιστικό υπόβαθρο) αποτελούν προφάσεις εν Γερμανικαίς
αμαρτίαις.
Αν ήθελαν πραγματικά να περιορίσουν την διακίνηση παράνομου
χρήματος στην Ευρωζώνη υπήρχαν πολλοί και πιο αποτελεσματικοί τρόποι να το
κάνουν, χωρίς να πλήξουν ανυποψίαστους καταθέτες και χωρίς να οδηγήσουν σε
οικονομική ασφυξία το Νησί. Και φυσικά σε μια τέτοια περίπτωση θα έπρεπε να
ξεκινήσουν από τον ίδιο τον πυρήνα των μεγάλων κρατών και τραπεζών της
Ευρωζώνης και όχι από την ακριτική περιφέρεια.
Αλλού στοχεύουν αυτές οι πρωτόφαντες πρακτικές. Τα γράψαμε
και προχθές.
Γι αυτό και η συμφορά για τον μαρτυρικό λαό της Κύπρου είναι
δυστυχώς πολύ μεγαλύτερη από αυτή, που προσπαθούν να παραστήσουν οι θιασώτες
του Ευρωπαϊκού εκτροχιασμού.
Αν το θέμα περιοριζόταν στη δήμευση των καταθέσεων και την
«εξυγίανση» δυο-τριών τραπεζών το πλήγμα θα ήταν βαρύ, αλλά όχι και ασήκωτο.
Όμως η συνταγή «σωτηρίας» της Κυπριακής οικονομίας
περιλαμβάνει δυστυχώς και μνημόνιο, Τρόικα, ξένους συμβούλους «τεχνοκράτες» και
όλα δηλαδή εκείνα τα στοιχεία, που εγγυούνται το οδοιπορικό προς την πλήρη
εξαθλίωση. Οδοιπορικό όμοιο με αυτό που βιώνει ήδη ο Ελλαδικός πληθυσμός το
σχέδιο «σωτηρίας» του οποίου εφαρμόζεται με τα γνωστά επιτυχημένα αποτελέσματα
τα τελευταία χρόνια.
Και στο τέλος αυτού του οδοιπορικού βρίσκεται προφανώς η
αρπαγή των ενεργειακών κοιτασμάτων, πιθανότατα και η «λύση» του Κυπριακού.
Για τους Κύπριους αδελφούς μας ξεκινάει ένας απερίγραπτος
εφιάλτης, σαν αυτόν που ζουν εδώ και
καιρό μια σειρά από χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, και όχι μόνο.
Ένας εφιάλτης που για να αντέξουν δεν χρειάζονται απλώς
λόγους παρηγορίας. Χρειάζονται ενεργή
συμπαράσταση. Και για να βρούν την έξοδο από τον εφιάλτη χρειάζονται
συνεργασία. Συμπαράταξη με όλες τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης, που
αντιμετωπίζουν την ίδια τραγωδία.
Χρειάζονται συμμαχίες εντός και εκτός Ευρωζώνης για να
αντιμετωπισθεί η κατάσταση.
Και σ’ αυτή τη συμμαχία αργά ή γρήγορα είναι αναπόφευκτο να
ενταχθούν και λαοί, που σήμερα μοιάζουν να μην κατανοούν την συστημικότητα της
κρίσης.
Δεν είναι τυχαίο, που η ηγετική ομάδα των Βρυξελλών μετά
από κάθε καταστροφική της πρωτοβουλία προσπαθεί να πείσει για την ιδιαιτερότητα
της εκάστοτε πληττόμενης χώρας και την μοναδικότητα της συνταγής.
Ελλάδα, Ισπανία, Ισλανδία, Πορτογαλία, Ιταλία, Κύπρος κατά
τις διαβεβαιώσεις των εκπροσώπων του Γιούρογκουπ και της Γερμανικής Καγκελαρίας
είναι πάντοτε μοναδικές περιπτώσεις, που αντιμετωπίζονται ξεχωριστά. Η
πραγματικότητα όμως είναι, πως οι συνταγές της φτώχειας, των λουκέτων, των
απολύσεων, της ανεργείας, του περιορισμού τα δημόσιας παιδείας και υγείας, των
ιδιωτικοποιήσεων κ.λ.π εφαρμόζονται
παντού επιτείνοντας την λιτότητα, την ύφεση την κρίση της οικονομίας και της
δημοκρατίας.
Γίνεται λοιπόν ολοένα και πιο κατανοητό ότι όλες οι χώρες,
ίσως με μια μικρή χρονική διαφορά, θα μπούν στις συμπληγάδες της συστημικής
κρίσης.
Και αυτό που επίσης γίνεται ολοένα και πιο εναργές είναι πως
δυστυχώς κάποια χώρα στην Ευρώπη έχει στόχο όχι μόνο να διασωθεί η ίδια, αλλά
και να κερδοσκοπήσει εις βάρος των υπολοίπων εταίρων.
Το ανοσιούργημα του Κυπριακού «μοντέλου» δεν αφήνει καμία
αμφιβολία ότι η βιωσιμότητα του ευρώ έχει ήδη περιέλθει σε δεύτερη μοίρα έναντι
των στενών εθνικών στοχεύσεων της Γερμανίας. Ακόμη και η αξιοπιστία του
Ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος φαίνεται λίγο να ενδιαφέρει πλέον.
Μια τέτοιου είδους όμως στρατηγική και τακτική εγκυμονεί
τεράστιους κινδύνους για την ευημερία όλων. Ακόμη και για τον ίδιο τον
Γερμανικό λαό, ο οποίος ούτε πλούσιος, ούτε ισχυρός μπορεί να παραμείνει αν ή
υπόλοιπη Ευρώπη αποδυναμωθεί και εξαθλιωθεί .
Είναι λοιπόν προς ο συμφέρον όλων των Ευρωπαϊκών λαών να
ανακόψουν μικρόνοα και επικίνδυνα για
την Ευρωπαϊκή οικονομία σχέδια.
Όσο πιο γρήγορα το
καταλάβουν ακόμη και αυτοί που φαίνεται περίπου να επιχαίρουν με την Κυπριακή
συμφορά, τόσο το καλλίτερο για όλους….
Πηγή Φωτο:thetimes.co.uk
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου