Μη γελάτε με τις δημοσκοπήσεις. Εκτελούν εθνοσωτήριο αποστολή….

Τα τελευταία χρόνια τα δημοσκοπικά ευρήματα όλο και περισσότερο διαψεύδουν τις εικόνες της κοινής λογικής και οι εικόνες της κάλπης διαψεύδουν τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων.

Αυτό δεν είναι τυχαίο.

Ανέκαθεν οι δημοσκοπήσεις χρησιμοποιήθηκαν ως εργαλείο διαχείρισης, χειραγώγησης και ανακατεύθυνσης των κοινωνικών τάσεων και πολιτικών ρευμάτων. Έτσι όσο μεγαλύτερη είναι η απόκλιση της κοινής γνώμης από τα «καλά» και συμφέροντα του συστήματος εξουσίας, τόσο πιο δημιουργικά και ευφάνταστα πρέπει να λειτουργούν οι επαγγελματίες δημοσκόποι.

Είναι κοινό μυστικό ότι από την έναρξη της υφεσιακής περιόδου και της επιβολής αλλεπάλληλων πακέτων αυστηρής έως ληστρικής λιτότητας, η αντιμνημονιακή διάθεση των μαζών έχει ενταθεί και η δημοφιλία των φιλομνημονιακών κομμάτων και πολιτικών στελεχών βαίνει συνεχώς μειούμενη.

Αυτό όμως το φυσιολογικό φαινόμενο, το οποίο διαισθάνεται και βιώνει στο καθημερινό του περιβάλλον ο μέσος πολίτης, όλως περιέργως διαλανθάνει της προσοχής των δημοσκοπήσεων.

Παρότι οι μετρήσεις της κοινής γνώμης  πολλαπλασιάσθηκαν με γεωμετρική πρόοδο καλύπτοντας το σύνολο των θεμάτων, που απασχολούν καθημερινά την κοινωνία, ελάχιστα φαίνεται να αποδίδουν τον πραγματικό σφυγμό της ψυχολογίας των μαζών. Ιδιαίτερα αυτές, που βλέπουν το φως της δημοσιότητας κάνουν «μπαμ από μακριά» ότι  στοχεύουν μάλλον να φρενάρουν και να αντιστρέψουν το κλίμα, παρά να το θερμομετρήσουν.

Τί  κι αν ο καθένας μας συναντά στο κοινωνικό του περιβάλλον ολοένα και περισσότερους φίλους και γνωστούς, που εγκαταλείπουν τις παραδοσιακές κομματικές προτιμήσεις τους και στρέφονται μαζικά σε πιο ριζοσπαστικούς και κυρίως αντιμνημονιακούς σχηματισμούς. Τι και αν ολοένα και πιο πολλοί πολίτες αγανακτούν με τη χιονοστιβάδα των αντιλαϊκών μέτρων, που τινάζουν στον αέρα τον οικογενειακό τους προγραμματισμό και κατακρημνίζουν το βιοτικό τους επίπεδο.

Σε πείσμα της κοινής λογικής όσο πιο πολύ απλώνεται η εξαθλίωση των μαζών, όσο περισσότερο βαραίνει η φορολογία και σκληραίνει το πρόσωπο της εξουσίας, τόσο οι δημοσκοπήσεις ανακαλύπτουν βελτίωση των ποσοστών του κυβερνώντος κόμματος και παράδοξες πλειοψηφίες πολιτών, που εγκρίνουν τους πάσης φύσεως εξοντωτικούς κυβερνητικούς χειρισμούς.

Έχουμε μια Κυβέρνηση συνεργασίας, που εφαρμόζει μια άκρως αντιλαϊκή πολιτική, εκ διαμέτρου αντίθετη με τις προεκλογικές της υποσχέσεις. Μια κυβέρνηση η δραστηριότητα της οποίας εξαντλείται στην φοροεισπρακτική επιδρομή με μοναδικό στόχο την ικανοποίηση των πιστωτών. Ένα Πρωθυπουργό, που πληθώρα πρωτοβουλιών του απέβησαν άκαρπες ή ακόμη χειρότερο κατέληξαν σε φιάσκο.

Όμως οι δημοσκόποι καταφέρνουν να βρίσκουν σταθερά και συχνά ανοδικά τα ποσοστά των κυβερνητικών κομμάτων, ιδιαίτερα της ΝΔ, ενώ ο κος Σαμαράς παραμένει αδιαφιλονίκητα ο «καταλληλότερος» για πρωθυπουργός.

Και οι θαυμαστές ανακαλύψεις αυτού του τύπου δεν περιορίζονται στα θέματα σφυγμομέτρησης της πολιτικής επιρροής των κομμάτων και των πολιτικών αρχηγών.

Ακόμη και σε ειδικά ζητήματα με εξόφθαλμη την αρνητική άποψη της κοινής γνώμης, ακολουθεί μια δημοσκόπηση, που ω! του θαύματος, δικαιώνει την όποια κυβερνητική ανοησία.

Πρόσφατο παράδειγμα η άθλια κίνηση κατάργησης της ΕΡΤ, όπου οι πανελλαδικές, και όχι μόνο, αντιδράσεις δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για την έντονη αντίρρηση του κόσμου απέναντι στους κυβερνητικούς χειρισμούς. Παρά ταύτα η τελευταία δημοσκόπηση αφήνει να εννοηθεί ότι το 72,7 % ων ερωτηθέντων μάλλον συμφωνεί με τον Πρωθυπουργικό τσαρλατανισμό, διότι δήθεν θέλει «να ανοίξει η ΕΡΤ αφού μειωθεί το προσωπικό και εξορθολογισθεί η λειτουργία της».

 Πώς είναι δυνατόν να βγει ένα τέτοιο δημοσκοπικό αποτέλεσμα; Είναι πολύ απλό.

Έχουμε να κάνουμε με το κλασικό τέχνασμα του στησίματος των ερωτημάτων.

Δεν ζητείται απάντηση σε ένα καθαρό δίλημμα του τύπου συμφωνείτε ή διαφωνείτε με το κλείσιμο της ΕΡΤ. Σε ένα τέτοιο ερώτημα είναι  βέβαιο ότι πάνω από το 90% θα απαντούσε ότι διαφωνεί. Δεν τίθεται καν το επίσης  καθαρό ερώτημα «θέλετε να καταργηθεί ή να ξανανοίξει η ΕΡΤ;», όπου και πάλι η συντριπτική πλειοψηφία υπέρ του ανοίγματος είναι δεδομένη.

 Αντ’ αυτών ο κουτοπόνηρος δημοσκόπος, αφού ήδη έχουν κλείσει  την ΕΡΤ και επί ένα δεκαήμερο έχουν βομβαρδίσει τον ερωτώμενο με ένα μπαράζ πληροφοριών περί ρουσφετιών, ατασθαλιών και σκανδάλων, του θέτει το δίλημμα «θέλεις να ξανανοίξει η ΕΡΤ όπως ήταν ή κατόπιν κάθαρσης και εξυγίανσης;».  Ε! λοιπόν τί πιο φυσικό και αναμενόμενο  ο πολίτης να απαντήσει ότι προτιμά την χρηστή λειτουργία από την καταστροφική φαυλότητα.

Και προσέξτε το απατηλό δίλημμα τίθεται πάντα στη βάση της λειτουργίας της ΕΡΤ. Ούτε για αστείο δεν τολμούν στις ψευτοδημοσκόπησεις του είδους, να ρωτήσουν αν ο κόσμος επιθυμεί την διάσωση της ΕΡΤ ή την ίδρυση ενός άλλου νέου ιδιωτικού φορέα.

Λίγο πιο πολύπλοκος είναι ο μηχανισμός δημιουργικής ανίχνευσης των εκλογικών ποσοστών.

Εδώ πρέπει να συντηρείται η εικόνα ενός ελαφρού προβαδίσματος του κυβερνώντος κόμματος έναντι του ΣΥΡΙΖΑ και μιας αντίστοιχης υπεροχής του αθροίσματος των ποσοστών της κυβερνητικής συμμαχίας, έναντι οποιασδήποτε άλλης πιθανής συμμαχικής εκδοχής. Αυτή η εικόνα, πρέπει να έχει μια στοιχειώδη κινητικότητα, αλλά κινούμενη στα όρια του στατιστικού λάθους να μη παρουσιάζει ανεπιθύμητες ισχυρές ανατροπές. Κι όλα αυτά να περιορίζονται στο πλαίσιο του 100%.

Έτσι αν θελήσει κανείς να παρατηρήσει λίγο καλλίτερα τη διακύμανση των ποσοστών θα ανακαλύψει ότι όταν αυξάνονται τα ποσοστά της ΝΔ, μειώνονται τα ποσοστά των ΑΝΕΞ.ΕΛ και ιδίως στις τελευταίες δημοσκοπήσεις της Χ.Α. Αντίστοιχα για να μειωθούν τα ποσοστά του  ΣΥΡΙΖΑ αυξάνονται αναλόγως τα ποσοστά των αναποφάσιστων,  και πάει λέγοντας.

Σημειωτέον ότι αυτό το δημιουργικό «άγγιγμα» των δημοσκοπικών ευρημάτων δεν είναι ούτε ιδιαίτερα δύσκολο, ούτε εύκολα ανιχνεύσιμο.

 Σκεφθείτε ότι οι πλείστες εξ αυτών υποτίθεται ότι γίνονται πανελλαδικά , τηλεφωνικά, σε δείγματα που δεν ξεπερνούν τα 1000 άτομα. 

Τι σημαίνει αυτό;

Εκτός που μπορεί κάποιος να ρωτήσει περισσότερους από γεωγραφικές περιοχές, ηλικίες, κοινωνικά στρώματα, εκπαιδευτικές βαθμίδες, κ.λ.π, από όπου κατά τεκμήριο θα συλλέξει πιο βολικές απαντήσεις. Μπορεί πανεύκολα να αλλάξει την εικόνα με μια πολύ μικρή αντιμετάθεση προτιμήσεων.

Στα 1000 ερωτώμενα άτομα κάθε 10 προτιμήσεις αντιστοιχούν με μία ποσοστιαία μονάδα.

 Τι σημαίνει αυτό;   

Πολύ απλά ότι ,αν μετακινηθούν μόλις 5 ψηφοφόροι ενός κόμματος σε ένα άλλο, θα του προσφέρουν προβάδισμα 1%...!!! Η ότι μια διαφορά μισής ποσοστιαίας μονάδας μπορεί εύκολα να «ανευρεθεί» αν μετακινηθούν 2,5 ερωτώμενοι στο αντίπαλο κόμμα ή απλώς δηλώσουν 5 από αυτούς αναποφάσιστοι…. Η  ακόμη καλλίτερα αν μετακινήσουμε 1 ερωτώμενο στο άλλο κόμμα και εμφανίσουμε 3 επί πλέον αναποφάσιστους… και πάει λέγοντας….

Πόσο αξιόπιστες λοιπόν μπορεί να είναι αυτές οι δημοσκοπήσεις, που σημειωτέον μονίμως παρουσιάζουν ευρήματα βολικά στις εκάστοτε κυβερνήσεις; Δημοσκοπήσεις, που έρχονται αντιμέτωπες με την κοινή λογική και που όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά πλέον και πανευρωπαϊκά διαψεύδονται  οικτρά από τα πραγματικά αποτελέσματα της κάλπης;

Παρότι όμως είναι προτιμότερο να εμπιστεύεται κανείς το ένστικτό του και να μη τις παίρνει στα σοβαρά, δεν μπορούμε να πούμε ότι οι δημοσκοπικές εταιρίες είναι για γέλια.

Τουναντίον για όσους είναι υπέρμαχοι της πάση θυσία διατήρησης της κοινωνικής γαλήνης, οι δημοσκόποι εκτελούν ένα «κοινωνικό λειτούργημα».

Φαντάζεσθε τί κοινωνική αναστάτωση θα δημιουργούσε η δημοσιοποίηση ευρημάτων όπου η ΝΔ θα ήταν 10 μονάδες πίσω από  τον ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΞ.ΕΛ θα είχαν ψηφοφόρους περισσότερους από το άθροισμα ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ;

Ποιός θα δεχόταν να πληρώνει χαράτσια αν ,ας πούμε, βρισκόταν ότι το 80% του κόσμου τάσσεται υπέρ της άμεσης ανατροπής των μνημονιακών μεθοδεύσεων;

Φαντάζεσθε τί πανηγύρι θα γινόταν, αν κάποιος δημοσκόπος είχε την επιστημονική διαστροφή, να θέσει  το ερώτημα «υπέρ ή κατά του μνημονίου», «υπακοή ή αντίσταση στην Τρόϊκα»;

Η προσφορά επομένως  των δημοσκόπων στον αγώνα της Κυβέρνησης συνεργασίας για την «σωτηρία» της χώρας είναι αδιαμφισβήτητα σημαντική.

Στην κατεύθυνση λοιπόν αυτή, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ως μετέχοντες του κυβερνητικού συνασπισμού θα πρέπει να συνεχίσουν να εμφανίζουν ένα ελαφρύ, αλλά σταθερό προβάδισμα έναντι των υπολοίπων, ώστε να αποτρέπονται οι πολίτες από «ανθυγιεινές» σκέψεις. Ένα προβάδισμα, που εξ άλλου μέχρι τις εκλογές θα παραμένει εντός των ορίων του στατιστικού λάθους, ώστε όλες οι εκδοχές εκλογικού αποτελέσματος να είναι διαθέσιμες στα εξωθεσμικά εκλογικά «μαγειρεία» (Ο νοών νοείτω…).

Ειδικά τώρα μετά την απεμπλοκή του κυρίου  Κουβέλη από την κυβερνητική  συμμαχία, θα πρέπει να αναμένονται «ευρήματα», που θα δείχνουν πτώση της ΔΗΜΑΡ και αντίστοιχη άνοδο του ΠΑΣΟΚ. Ως  «κατακραυγή» των ψηφοφόρων για την «ασυνέπεια» της ΔΗΜΑΡ και επιβράβευση της «υπευθυνότητας» του ΠΑΣΟΚ.

Σα να λέμε ότι οι ψηφοφόροι θεωρούσαν συνεπή την άκρως αντίθετη με τις προεκλογικές εξαγγελίες μετεκλογική διακυβέρνηση και τώρα κρίνουν ασυνέπεια την επιστροφή στο αντιμνημονιακό προεκλογικό πρόγραμμα.

Και από την άλλη κρίνουν σαν υπεύθυνη στάση την περίπου διαπομπευτική αποπομπή του  τέως Προέδρου του ΠΑΣΟΚ και τέως Πρωθυπουργού κου Παπανδρέου για την είσοδο μας στο μνημόνιο και στην υποτέλεια του ΔΝΤ και συγχρόνως την "ευγενή άμιλλα" των διαδόχων του στην Προεδρία του κόμματος και την Πρωθυπουργία, για το ποιός θα αποδειχθεί στον κο Σόιμπλε σαν ό πλέον αποτελεσματικός και πειθήνιος εφαρμοστής των μνημονιακών προγραμμάτων και των Τροϊκανών κελευσμάτων.

Λογικά ακούγονται, θα μου πείτε… Τί όχι…;

ΕΡΤ : το νέο φιάσκο της τρικομματικής συγκυβέρνησης

 Δεν πέρασαν 24 ώρες από το φιάσκο της GAZPROM και η ΝΔ κατάφερε να προσφέρει στην Ελληνική, αλλά και την διεθνή κοινή γνώμη ένα νέο ακόμη μεγαλύτερο. Ίσως και με την κουτοπόνηρη σκέψη ότι το νέο θα σκέπαζε τη σοβαρότητα του προηγούμενου.

Το κλείσιμο της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης και ιδιαίτερα ο τρόπος με τον οποίο επιβλήθηκε, αποτελεί ένα τυπικό δείγμα ακραίου αυταρχισμού, που καμία δημοκρατική και ελάχιστες ολοκληρωτικές κυβερνήσεις τόλμησαν ποτέ να επιχειρήσουν στα τελευταία 100 χρόνια.

Αυτός ο απρόκλητος πρωτόφαντος  αυταρχισμός εξ άλλου είναι, που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων όχι μόνο σ’ όλη τη χώρα, αλλά και σε όλη την ομογένεια. Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Tουλάχιστον όπου κατοικούν πολιτισμένοι άνθρωποι σε στοιχειωδώς δημοκρατικές χώρες.

Αντιδράσεις σίγουρα απρόσμενες για τους πρωταγωνιστές αυτής της απίθανης πολιτικής ασχημίας.  Απρόσμενες όμως, για να είμαστε ειλικρινείς, και για τους «παρεπιδημούντες την Ιερουσαλήμ», τους θεατές και ακροατές των κρατικών μέσων ενημέρωσης.

Και τούτο διότι η στάση των εργαζομένων, ιδιαίτερα των δημοσιογράφων της ΕΡΤ τα τελευταία χρόνια κάθε άλλο παρά φιλολαϊκή θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί.

Άλλοι χρωστώντας υποχρέωση στους πολιτικούς τους πάτρωνες, στους οποίους όφειλαν τον ρουσφετολογικό διορισμό τους και άλλοι δέσμιοι δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας, αφέθηκαν να γίνουν κύμβαλα μνημονιακής προπαγάνδας.

 Ιδιαίτερα όσοι συμμετείχαν σε δελτία ειδήσεων και εκπομπές πολιτικού περιεχομένου, ελάχιστα κινήθηκαν με γνώμονα την πλήρη και  αντικειμενική  ενημέρωση. Με προφανή ιδιοτέλεια και χωρίς ιδιαίτερο δισταγμό συμμετείχαν «φιλότιμα» στα επικοινωνιακά τερτίπια της πλύσης εγκεφάλου, της ,  παραπληροφόρησης, της προώθησης του κοινωνικού αυτοματισμού , της δυσφήμισης των λαϊκών αγώνων και της συκοφάντησης κοινωνικών ομάδων και επαγγελματικών κλάδων, που κατά καιρούς αντιδρούσαν στα κακώς κείμενα και αισχρώς δρώμενα της Τρόϊκας και των συνοδοιπόρων της.

Έτσι οι παλλαϊκές αντιδράσεις με τη στενή έννοια της συμπαράστασης στους εργαζόμενους στην ΕΡΤ θα μπορούσαν να θεωρηθούν και ανεξήγητες. 

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει ένα σημαντικό ελπιδοφόρο τμήμα πολιτών, που επιμένουν να μη «χάνουν το δάσος θαμπωμένοι  από το δένδρο». Γι αυτούς τους πολίτες ήταν εύκολο να παραμερίσουν την πικρία από την πρότερη αντικοινωνική στάση του δημοσιογραφικού επιτελείου της ΕΡΤ και να εστιάσουν στη σημασία του πολύτιμου αγαθού της δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης.

Επιπλέον η συντριπτική πλειοψηφία του λαού καθώς και του αποδήμου Ελληνισμού επέδειξε ένα εξαιρετικό αισθητήριο πολιτισμού και δημοκρατίας.

Γιατί πρωτίστως την Δημοκρατία και τον πολιτισμό έσπευσαν να υπερασπισθούν όλοι αυτοί, με την φυσική τους παρουσία στους ανά την επικράτεια ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς. Με την  έντονη κινητικότητά τους στο διαδίκτυο. Με την άσκηση πίεσης σε συλλογικούς, συνδικαλιστικούς, κομματικούς φορείς.

Διατράνωσαν ουσιαστικά με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο την αντίθεσή τους στον αυταρχισμό, στον σκοταδισμό, στην αποικιοκρατική χειραγώγηση του τύπου και στην σκανδαλώδη παρεμπόδιση της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών.

Χάρι σ’ αυτό το υψηλό πολιτιστικό επίπεδο, την βαθειά δημοκρατική συνείδηση και το μεγαλείο ψυχής του απλού Έλληνα πολίτη οι εργαζόμενοι της  ΕΡΤ έτυχαν μιας ανέλπιστης συμπαράστασης και η Ελλάδα κατάφερε να στείλει ένα καθοριστικής σημασίας μήνυμα στον υπόλοιπο κόσμο.

Ότι παραμένει μια πολιτισμένη χώρα, παρά την βάρβαρη διακυβέρνηση που υφίσταται από «συμμάχους» και ανεγκέφαλους ιθαγενείς που συμπράττουν απερίσκεπτα μαζί τους σε πάσης φύσεως ασχημία και αβελτηρία.

Αυτό είναι το πραγματικό νόημα της λαϊκής αντίδρασης, που ανάγκασε πολλούς βουλευτές με βεβαρυμμένο κοινοβουλευτικό  «μητρώο» να πάρουν θέση  και να σύρουν και τους αρχηγούς των κομμάτων σε μια έστω απρόθυμη ενδοκυβερνητική διχογνωμία.

Βεβαίως η στάση των κκ Βενιζέλου και Κουβέλη επί του παρόντος ουδόλως αφήνει περιθώρια περί σοβαρής πρόθεσής τους να υπερασπισθούν την ΕΡΤ ή ακόμη περισσότερο να αποσύρουν την στήριξή τους στην παρωδία συγκυβερνήσεως, όπου συμμετέχουν.

Χαρακτηριστική μάλιστα είναι η φαιδρή πρωτοβουλία της ΔΗΜΑΡ για κατάθεση προτάσεως νόμου περί ακυρώσεως της πράξεως νομοθετικού περιεχομένου.

Αντί να απαιτήσουν την απόσυρση της κατάπτυστης πράξης και την εισαγωγή στη Βουλή νομοσχεδίου με την ΕΡΤ λειτουργούσα, καταφεύγουν σε ένα κουτοπόνηρο τέχνασμα. Ένα τρίκ που πρακτικά κλείνει την ΕΡΤ, διατηρεί σε ισχύ την ΠΝΠ και εν τέλει διά της βεβαίας απορρίψεως από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία της πρότασης Κουβέλη θα την επικυρώσει πανηγυρικά.

Βεβαίως τα δύο δήθεν κεντροαριστερά κομματικά μορφώματα που λειτουργούν  σαν δεκανίκια στήριξης αποικιοκρατικών μέτρων, ελάχιστα πλέον ξεγελούν με τις κουτοπονηριές τους την πλειοψηφία του χειμαζόμενου λαού.

Έτσι και στην προκειμένη υπόθεση θα ήταν ανοησία να ελπίσει κανείς ότι το σχέδιο αντικατάστασης της ΕΡΤ με ένα απόλυτα ελεγχόμενο εργαλείο σκληροπυρηνικής προπαγάνδας,  επανδρωμένο αυστηρά με πραιτοριανούς της Νέας Δημοκρατίας, θα μπορούσε να ματαιωθεί από τις προσχηματικές αντιρρήσεις των κυβερνητικών εταίρων.

Η πραγματικότητα είναι ότι τα πάντα εξαρτώνται από την εξέλιξη των αντιδράσεων του κόσμου.

Και προς αυτή την κατεύθυνση κρίσιμο ρόλο θα παίξει αυτή καθεαυτή η στάση των ίδιων των εργαζομένων της ΕΡΤ. Ιδιαίτερα αυτών που έχουν αναλάβει τον ρόλο του συντονισμού των εκπομπών της.

Αν δεν καταφέρουν να υπερβούν το στενό πεδίο του προσωπικού επαγγελματικού τους προβλήματος και να κάνουν τις εν λόγω εκπομπές βήμα προβολής των ευρύτερων ζητημάτων οικονομικής εξαθλίωσης και καθεστωτικής ανελευθερίας του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας, πολύ γρήγορα  θα χάσουν τη στήριξη των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων.

GAZPROM: Σενάρια με σκέτη συνομωσία, μπόλικο χρήμα αλλά χωρίς… σεξ δεν «πουλάνε»…

Σαν κεραυνός εν αιθρία έσκασε χθες στα κεφάλια των υπηρεσιών προπαγάνδας η αποχώρηση της GAZPROM από τον πολύπαθο διαγωνισμό για τη ΔΕΠΑ.

Επί εβδομάδες  έκτιζαν ένα αποθεωτικό θρίαμβο για τον «αεικίνητο» πρωθυπουργό, που είχε πάρει απάνω του τον τομέα της ενέργειας. Είχε προωθήσει προσωπικά το «μεγάλο deal». Είχε πρωτοστατήσει στις επαφές με τους Ρώσους στο Μέγαρο Μαξίμου.

Και δεν έμενε πια παρά να πέσουν οι υπογραφές, για να μπει μπροστά η ατμομηχανή των αποκρατικοποιήσεων και να ξεκινήσει η αναπτυξιακή «απογείωση», που ο κος Σαμαράς ως γνωστόν είχε προσδιορίσει από τις αρχές του χρόνου, ότι θα μας προέκυπτε εντός του Ιουνίου.

Τόσο απρόσμενη ήταν η εξέλιξη, που ούτε η Κυβέρνηση, ούτε το ΤΑΙΠΕΔ κατάφερε να έχει κοινή επικοινωνιακή γραμμή εγκαίρως. Έτσι τα παπαγαλάκια των καναλιών βρέθηκαν στη δυσάρεστη θέση να διαχειρισθούν, εν πολλοίς αυτοσχεδιάζοντας, ένα ζήτημα που υπερέβαινε τις νοητικές και όχι μόνο δυνατότητές τους.

Συνηθισμένοι οι «έγκυροι και έγκριτοι» δημοσιογράφοι να κάνουν «ρεπορτάζ» καθ’ υπαγόρευση του επιτελείου προπαγάνδας, ήλθαν αντιμέτωποι με μια αήθη κατάσταση. Οι κυβερνητικοί υποβολείς τους δεν είχαν προλάβει να σκαρφιστούν ένα ολοκληρωμένο αξιοπρεπές σενάριο για το ναυάγιο της ΔΕΠΑ.

Έτσι προς τέρψιν των υποψιασμένων τηλεθεατών στα χθεσινά κεντρικά δελτία ειδήσεων διαδραματίσθηκαν σκηνές απείρου κάλλους, με πολιτικούς ψευτοαναλυτές να συγκρούονται με ψευτοοικονομικούς τεχνοκράτες. Βάλλοντας  ανάρχως και κατά βούληση οι μεν κατά της ανεπάρκειας του ΤΑΙΠΕΔ, οι δε κατά του ερασιτεχνισμού των εμπλεκόμενων πολιτικών κυβερνητικών στελεχών(μηδέ του Πρωθυπουργού εξαιρουμένου).

Αν κάποτε θεσμοθετηθεί ημέρα εορτασμού του εξευτελισμού της στρατευμένης, άλλως εξωνημένης, δημοσιογραφίας η 10^η Ιουνίου θα μπορούσε δικαίως να καθιερωθεί ως αδιαφιλονίκητη επέτειος.

Άλλοι μιλούσαν για κακή προετοιμασία του deal και αχρείους τεχνοκράτες, που εξέθεσαν τον Πρωθυπουργό εμπλέκοντάς τον σε μη ώριμη υπόθεση. Άλλοι για αποτυχία οφειλόμενη σε πολιτικές αβελτηρίες κυβερνητικών αξιωματούχων, που όφειλαν να είχαν αφήσει τους τεχνοκράτες να κάνουν τη δουλειά τους.

Και κάπως έτσι διασκεδαστικά τελείωσαν τα δελτία των οκτώ, για να επακολουθήσει κάποια πιο συνεκτική αλλά εξ ίσου ευτράπελη επικοινωνιακή διαχείριση, από τα δελτία των εννιά και πέρα.

Προφανώς η ομάδα προπαγάνδας κατάφερε να συνέλθει, να μαζέψει τα συντρίμμια της τσαλαπατημένης ψυχολογίας της και να καταλήξει σε μια κεντρική γραμμή.

Από τη μια έφταιγαν οι συνομωσίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κι από την άλλη η κακόπιστη παλινωδία των Ρώσων.

Το ΤΑΙΠΕΔ είχε κάνει σωστά τη δουλειά του και ο Πρωθυπουργός ότι περνούσε από το χέρι του για να στηρίξει την προσπάθεια.

Η εξέλιξη δεν ήταν ευχάριστη, αλλά δεν είναι και η συντέλεια του κόσμου.

Η κυβέρνηση θα επιμείνει σθεναρά στην εφαρμογή του προγράμματος των αποκρατικοποιήσεων.

Ο Πρωθυπουργός έδωσε εντολή για επανάληψη του διαγωνισμού και για επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων με μοχλό το ενδιαφέρον των Κινέζων και των Αζέρων, που είναι προσωπικές του επιτυχίες…

Τουτέστιν:

Ο,τι δεν μας ρίχνει από τις καρέκλες μας, μας κάνει πιο δυνατούς.

Ισχύς μας η ανοησία των ψηφοφόρων…

Μαζί σου Αντώνη, το θράσος μας ενώνει…

Κάποτε η Ελλάδα ήταν η χώρα, που ανθούσε «φαιδρά πορτοκαλέα». Τώρα πλέον είναι η χώρα που ανθεί  κιτρίνη (δημοσιογραφική) φαιδρότης.

Ούτε λόγος για ζητήματα επιχειρηματικής φύσεως, που θα μπορούσαν να επηρεάσουν μια κατά βάσιν επιχειρηματική υπόθεση.

Διότι προφανώς το βασικό κριτήριο των Ρώσων και οποιουδήποτε άλλου επίδοξου επενδυτή δεν είναι η στήριξη της Ελλάδας. Ούτε η ευγενική συμβολή στο  success story και στο grecovery του κυρίου Σαμαρά.

Κυρίαρχος στόχος τους, όπως και κάθε επιχειρηματία που σέβεται τον εαυτό του, είναι η κερδοσκοπία.

Αυτό άλλωστε ακριβώς δηλώνουν εμμέσως πλην σαφώς στις ανακοινώσειςτους, όπου δεν αναφέρονται ούτε σε γεωπολιτικά συμφέροντα, ούτε σε γεωστρατηγικές διελκυστίνδες, ούτε σε φόβους για τη στάση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Για το τίμημα μιλάνε οι άνθρωποι.

Για την αντικειμενική αδυναμία εισπράξεως υπέρογκων επισφαλών απαιτήσεων.

Και κυρίως για δυσμενείς προβλέψεις σε σχέση με την εξέλιξη της ελληνικής αγοράς.

Σ’αυτό ακριβώς το τελευταίο ζήτημα βρίσκεται η απάντηση όχι μόνο της δικής τους εύλογης συμπεριφοράς, αλλά και της παγκόσμιας απροθυμίας της διεθνούς επιχειρηματικότητας, να συμμερισθεί τις περί «απογειώσεως» ονειροφαντασίες του κυβερνητικού προπαγανδιστικού επιτελείου.

Κανένας μα κανένας εχέφρων κεφαλαιούχος δε θα ρισκάρει τα χρήματά του σε μια χώρα  σαν την Ελλάδα, επενδύοντάς τα σε παραγωγή ή εμπορία καταναλωτικών  προϊόντων ή υπηρεσιών.

Διότι σε μια αγορά με αρνητικές έως απογοητευτικές προβλέψεις καταναλωτικών τάσεων, ουδείς έχει ελπίδα να διασώσει τα κεφάλαιά του, πολλώ δε μάλλον να αποκομίσει κέρδη.

Ματαίως πασχίζει απεγνωσμένα ο Πρωθυπουργός και τα θλιβερά κυβερνητικά συνεταιράκια του, να πείσουν εαυτούς και αλλήλους ότι η Ελλάδα είναι επενδυτικός παράδεισος, επειδή συνέθλιψε το εργατικό κόστος. Ή επειδή δεν διστάζει να ξεπουλήσει όσο – όσο τα πάντα.

Μικρή σημασία έχει η αρχική τιμή αγοράς μιας δημόσιας ή ιδιωτικής επιχείρησης, εάν αυτή δεν εξασφαλίζει βιωσιμότητα και κερδοφορία. Ακόμη μικρότερη σημασία έχει το κόστος ενός προϊόντος, εάν ο υποψήφιος αγοραστής έχει μηδενική αγοραστική ικανότητα.

Και δυστυχώς περί αυτού πρόκειται.

Με τη φαύλη και ιδιοτελή πολιτική των κυβερνήσεων τουλάχιστον από το 2000 και εντεύθεν και ιδιαίτατα με την στυγερή αθλιότητα των μνημονίων, η χώρα δεν προσφέρει πλέον συνθήκες επιχειρηματικής  βιωσιμότητας. Πρωτίστως διότι εξακολουθεί να διαμορφώνει ένα περιβάλλον εξαθλιωμένων κατοίκων, των οποίων η αγοραστική δυνατότητα τείνει ραγδαία προς το μηδέν.

Ανεξάρτητα από τα φληναφήματα περί μιας Ελλάδας με δεσπόζουσα θέση στο ενεργειακό μέλλον της Ευρώπης και περί μιας ΔΕΠΑ στρατηγικής σημασίας για τη διείσδυση στα Βαλκάνια η πραγματικότητα είναι μία.  Η ΔΕΠΑ είναι κατ’ ουσίαν μια επιχείρηση διανομής αερίου με κύριο ζωτικό χώρο την Ελληνική επικράτεια. Αυτό καλείται επί της ουσίας να εκτιμήσει και εν τέλει να αγοράσει ο κάθε επενδυτής.

Οι Ρώσοι για παράδειγμα δεν έχουν ανάγκη την όποια ΔΕΠΑ για να επεκτείνουν τη δράση τους σε χώρες, με τις οποίες και ιστορικούς εμπορικούς δεσμούς έχουν και αγωγούς αερίου που διέρχονται στην εξάπλωσή τους προς την Δύση. Είναι λοιπόν πιο φθηνό και πιο ασφαλές να δραστηριοποιηθούν αν θέλουν σ’ αυτές απ’ ευθείας και όχι μέσω της ΔΕΠΑ.

Η ΔΕΠΑ τους ενδιέφερε κυρίως για το ελληνικό πελατολόγιό της, το οποίο, όπως ευγενικά λένε στις ανακοινώσεις τους, ανακάλυψαν ότι ούτε υγιές είναι, ούτε εύρωστο, ούτε αισιόδοξες προβλέψεις επιτρέπει.

Τι παραπάνω λοιπόν χρειάζονταν να δουν για να το βάλουν στα πόδια με ελαφρά πλην γρήγορα πηδηματάκια…;

Και αυτό που συνέβη με τους Ρώσους είναι κατ’ ουσίαν ένα  déjà vu με τους Καταριανούς, με τους Γάλλους που θα συνέρρεαν κατά τον Ολάντ, αλλά τα μάζεψαν κι έφυγαν, με τους Γερμανούς που όλο έρχονται, αλλά ποτέ δε φθάνουν, και πάει λέγοντας…

Ήμαστε οι τελευταίοι, που θα στενοχωριόμασταν γιατί δεν παραδίδεται ο αποθησαυρισμένος ιδρώτας πολλών γενεών Ελλήνων σε διεθνείς κατσαπλιάδες διαφόρων εθνικοτήτων.

Όμως  δεν μπορούμε να καταναλώνουμε αδιαμαρτύρητα το κουτόχορτο, που επιχειρούν να μας ταΐσουν διάφοροι φαιδροί τηλεοπτικοί παπαγάλοι, χάριν εξασφαλίσεως της προσωπικής τους ευημερίας.

Όσο η ύφεση θα γιγαντώνεται, όσο η εξαθλίωση του Έλληνα καταναλωτή θα ολοκληρώνεται, όσο η ανθρωπιστική καταστροφή θα είναι το μόνο προβλεπτό σενάριο για τους δυστυχισμένους πολίτες της χώρας, μοναδικοί «επενδυτές», που θα αποτολμούν επιχειρηματική εμπλοκή τους στην Ελλάδα, θα είναι χρυσοθήρες τύπου παλιού Αμερικανικού γουέστερν με όλη τη σημασία της λέξεως.

Εταιρίες εντατικής εξόρυξης  μεταλλευμάτων, εξαντλητικής εκμετάλλευσης ενεργειακών πηγών, αρπαγής φυσικών πόρων. Και δη υπό την προϋπόθεση ότι όλα αυτά τα είδη δεν εξαρτώνται από την εσωτερική κατανάλωση, αλλά έχουν εξασφαλισμένο εξαγωγικό ενδιαφέρον.

Μόνο ο,τιδήποτε μπορεί να διαρπαγεί εύκολα και να εξαχθεί τάχιστα μπορεί να έχει ενδιαφέρον επί του παρόντος.

Για δύο πολύ απλούστατους λόγους. Πρώτον διότι ο εξουθενωμένος εγχώριος καταναλωτής δεν παρέχει ασφάλεια επαρκούς ζητήσεως και ικανοποιητικής κερδοφορίας. Δεύτερο διότι η προϊούσα εξαθλίωση σε συνδυασμό με την αύξουσα καταπίεση δημιουργούν ένα επικίνδυνα εκρηκτικό κοινωνικό μείγμα, που δεν παρέχει ασφάλεια σε κανενός τύπου επιχειρηματικό σχεδιασμό.

Έτσι όσο συνεχίζεται αυτή η αποικιοκρατική αποδόμηση του Ελληνικής επικράτειας ξένοι και εγχώριοι κεφαλαιούχοι θα παρακολουθούν εκ του μακρόθεν, τόσο τις οδύνες της κοινωνίας, όσο και τις εναλλαγές των κυβερνήσεων.

Θα αναμένουν με ενδιαφέρον  να διακρίνουν την χρονική στιγμή όπου η καταστροφή της οικονομίας θα είναι ολική, η κοινωνική ένταση θα έχει εκτονωθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και οι καταναλωτικοί δείκτες θα έχουν πλέον αποκτήσει ασφαλή ανοδική προοπτική.

Τότε και μόνον τότε θα κινηθούν να προλάβουν να πάρουν ό,τι τους ενδιαφέρει. Στο εξασφαλισμένα κατώτατο δυνατό τίμημα. Με μηδενικό ρίσκο απωλειών. Και με βεβαία κερδοφορία από την εκμετάλλευση μιας αγοράς με προβλέψιμη τροχιά ανόδου για αρκετές επόμενες δεκαετίες. 

Αυτά λοιπόν τα ευφάνταστα σενάρια με σκέτες Ευρωπαϊκές συνομωσίες και Ρώσους μεγιστάνες δεν έχουν κανένα πολιτικό, οικονομικό ή ακαδημαϊκό ενδιαφέρον.

Μάλλον δεν είναι χρήσιμα ούτε για λαϊκή επικοινωνιακή εκμετάλλευση.

Αφού ως γνωστό ακόμη και τα βίπερ Νόρα και οι διάσημες ιστορίες S.A.S έγιναν best sellers προσφέροντας διεθνείς συνομωσίες διανθισμένες με «χλίδα», αλλά και άφθονο …σεξ.