GAZPROM: Σενάρια με σκέτη συνομωσία, μπόλικο χρήμα αλλά χωρίς… σεξ δεν «πουλάνε»…

Σαν κεραυνός εν αιθρία έσκασε χθες στα κεφάλια των υπηρεσιών προπαγάνδας η αποχώρηση της GAZPROM από τον πολύπαθο διαγωνισμό για τη ΔΕΠΑ.

Επί εβδομάδες  έκτιζαν ένα αποθεωτικό θρίαμβο για τον «αεικίνητο» πρωθυπουργό, που είχε πάρει απάνω του τον τομέα της ενέργειας. Είχε προωθήσει προσωπικά το «μεγάλο deal». Είχε πρωτοστατήσει στις επαφές με τους Ρώσους στο Μέγαρο Μαξίμου.

Και δεν έμενε πια παρά να πέσουν οι υπογραφές, για να μπει μπροστά η ατμομηχανή των αποκρατικοποιήσεων και να ξεκινήσει η αναπτυξιακή «απογείωση», που ο κος Σαμαράς ως γνωστόν είχε προσδιορίσει από τις αρχές του χρόνου, ότι θα μας προέκυπτε εντός του Ιουνίου.

Τόσο απρόσμενη ήταν η εξέλιξη, που ούτε η Κυβέρνηση, ούτε το ΤΑΙΠΕΔ κατάφερε να έχει κοινή επικοινωνιακή γραμμή εγκαίρως. Έτσι τα παπαγαλάκια των καναλιών βρέθηκαν στη δυσάρεστη θέση να διαχειρισθούν, εν πολλοίς αυτοσχεδιάζοντας, ένα ζήτημα που υπερέβαινε τις νοητικές και όχι μόνο δυνατότητές τους.

Συνηθισμένοι οι «έγκυροι και έγκριτοι» δημοσιογράφοι να κάνουν «ρεπορτάζ» καθ’ υπαγόρευση του επιτελείου προπαγάνδας, ήλθαν αντιμέτωποι με μια αήθη κατάσταση. Οι κυβερνητικοί υποβολείς τους δεν είχαν προλάβει να σκαρφιστούν ένα ολοκληρωμένο αξιοπρεπές σενάριο για το ναυάγιο της ΔΕΠΑ.

Έτσι προς τέρψιν των υποψιασμένων τηλεθεατών στα χθεσινά κεντρικά δελτία ειδήσεων διαδραματίσθηκαν σκηνές απείρου κάλλους, με πολιτικούς ψευτοαναλυτές να συγκρούονται με ψευτοοικονομικούς τεχνοκράτες. Βάλλοντας  ανάρχως και κατά βούληση οι μεν κατά της ανεπάρκειας του ΤΑΙΠΕΔ, οι δε κατά του ερασιτεχνισμού των εμπλεκόμενων πολιτικών κυβερνητικών στελεχών(μηδέ του Πρωθυπουργού εξαιρουμένου).

Αν κάποτε θεσμοθετηθεί ημέρα εορτασμού του εξευτελισμού της στρατευμένης, άλλως εξωνημένης, δημοσιογραφίας η 10^η Ιουνίου θα μπορούσε δικαίως να καθιερωθεί ως αδιαφιλονίκητη επέτειος.

Άλλοι μιλούσαν για κακή προετοιμασία του deal και αχρείους τεχνοκράτες, που εξέθεσαν τον Πρωθυπουργό εμπλέκοντάς τον σε μη ώριμη υπόθεση. Άλλοι για αποτυχία οφειλόμενη σε πολιτικές αβελτηρίες κυβερνητικών αξιωματούχων, που όφειλαν να είχαν αφήσει τους τεχνοκράτες να κάνουν τη δουλειά τους.

Και κάπως έτσι διασκεδαστικά τελείωσαν τα δελτία των οκτώ, για να επακολουθήσει κάποια πιο συνεκτική αλλά εξ ίσου ευτράπελη επικοινωνιακή διαχείριση, από τα δελτία των εννιά και πέρα.

Προφανώς η ομάδα προπαγάνδας κατάφερε να συνέλθει, να μαζέψει τα συντρίμμια της τσαλαπατημένης ψυχολογίας της και να καταλήξει σε μια κεντρική γραμμή.

Από τη μια έφταιγαν οι συνομωσίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κι από την άλλη η κακόπιστη παλινωδία των Ρώσων.

Το ΤΑΙΠΕΔ είχε κάνει σωστά τη δουλειά του και ο Πρωθυπουργός ότι περνούσε από το χέρι του για να στηρίξει την προσπάθεια.

Η εξέλιξη δεν ήταν ευχάριστη, αλλά δεν είναι και η συντέλεια του κόσμου.

Η κυβέρνηση θα επιμείνει σθεναρά στην εφαρμογή του προγράμματος των αποκρατικοποιήσεων.

Ο Πρωθυπουργός έδωσε εντολή για επανάληψη του διαγωνισμού και για επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων με μοχλό το ενδιαφέρον των Κινέζων και των Αζέρων, που είναι προσωπικές του επιτυχίες…

Τουτέστιν:

Ο,τι δεν μας ρίχνει από τις καρέκλες μας, μας κάνει πιο δυνατούς.

Ισχύς μας η ανοησία των ψηφοφόρων…

Μαζί σου Αντώνη, το θράσος μας ενώνει…

Κάποτε η Ελλάδα ήταν η χώρα, που ανθούσε «φαιδρά πορτοκαλέα». Τώρα πλέον είναι η χώρα που ανθεί  κιτρίνη (δημοσιογραφική) φαιδρότης.

Ούτε λόγος για ζητήματα επιχειρηματικής φύσεως, που θα μπορούσαν να επηρεάσουν μια κατά βάσιν επιχειρηματική υπόθεση.

Διότι προφανώς το βασικό κριτήριο των Ρώσων και οποιουδήποτε άλλου επίδοξου επενδυτή δεν είναι η στήριξη της Ελλάδας. Ούτε η ευγενική συμβολή στο  success story και στο grecovery του κυρίου Σαμαρά.

Κυρίαρχος στόχος τους, όπως και κάθε επιχειρηματία που σέβεται τον εαυτό του, είναι η κερδοσκοπία.

Αυτό άλλωστε ακριβώς δηλώνουν εμμέσως πλην σαφώς στις ανακοινώσειςτους, όπου δεν αναφέρονται ούτε σε γεωπολιτικά συμφέροντα, ούτε σε γεωστρατηγικές διελκυστίνδες, ούτε σε φόβους για τη στάση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Για το τίμημα μιλάνε οι άνθρωποι.

Για την αντικειμενική αδυναμία εισπράξεως υπέρογκων επισφαλών απαιτήσεων.

Και κυρίως για δυσμενείς προβλέψεις σε σχέση με την εξέλιξη της ελληνικής αγοράς.

Σ’αυτό ακριβώς το τελευταίο ζήτημα βρίσκεται η απάντηση όχι μόνο της δικής τους εύλογης συμπεριφοράς, αλλά και της παγκόσμιας απροθυμίας της διεθνούς επιχειρηματικότητας, να συμμερισθεί τις περί «απογειώσεως» ονειροφαντασίες του κυβερνητικού προπαγανδιστικού επιτελείου.

Κανένας μα κανένας εχέφρων κεφαλαιούχος δε θα ρισκάρει τα χρήματά του σε μια χώρα  σαν την Ελλάδα, επενδύοντάς τα σε παραγωγή ή εμπορία καταναλωτικών  προϊόντων ή υπηρεσιών.

Διότι σε μια αγορά με αρνητικές έως απογοητευτικές προβλέψεις καταναλωτικών τάσεων, ουδείς έχει ελπίδα να διασώσει τα κεφάλαιά του, πολλώ δε μάλλον να αποκομίσει κέρδη.

Ματαίως πασχίζει απεγνωσμένα ο Πρωθυπουργός και τα θλιβερά κυβερνητικά συνεταιράκια του, να πείσουν εαυτούς και αλλήλους ότι η Ελλάδα είναι επενδυτικός παράδεισος, επειδή συνέθλιψε το εργατικό κόστος. Ή επειδή δεν διστάζει να ξεπουλήσει όσο – όσο τα πάντα.

Μικρή σημασία έχει η αρχική τιμή αγοράς μιας δημόσιας ή ιδιωτικής επιχείρησης, εάν αυτή δεν εξασφαλίζει βιωσιμότητα και κερδοφορία. Ακόμη μικρότερη σημασία έχει το κόστος ενός προϊόντος, εάν ο υποψήφιος αγοραστής έχει μηδενική αγοραστική ικανότητα.

Και δυστυχώς περί αυτού πρόκειται.

Με τη φαύλη και ιδιοτελή πολιτική των κυβερνήσεων τουλάχιστον από το 2000 και εντεύθεν και ιδιαίτατα με την στυγερή αθλιότητα των μνημονίων, η χώρα δεν προσφέρει πλέον συνθήκες επιχειρηματικής  βιωσιμότητας. Πρωτίστως διότι εξακολουθεί να διαμορφώνει ένα περιβάλλον εξαθλιωμένων κατοίκων, των οποίων η αγοραστική δυνατότητα τείνει ραγδαία προς το μηδέν.

Ανεξάρτητα από τα φληναφήματα περί μιας Ελλάδας με δεσπόζουσα θέση στο ενεργειακό μέλλον της Ευρώπης και περί μιας ΔΕΠΑ στρατηγικής σημασίας για τη διείσδυση στα Βαλκάνια η πραγματικότητα είναι μία.  Η ΔΕΠΑ είναι κατ’ ουσίαν μια επιχείρηση διανομής αερίου με κύριο ζωτικό χώρο την Ελληνική επικράτεια. Αυτό καλείται επί της ουσίας να εκτιμήσει και εν τέλει να αγοράσει ο κάθε επενδυτής.

Οι Ρώσοι για παράδειγμα δεν έχουν ανάγκη την όποια ΔΕΠΑ για να επεκτείνουν τη δράση τους σε χώρες, με τις οποίες και ιστορικούς εμπορικούς δεσμούς έχουν και αγωγούς αερίου που διέρχονται στην εξάπλωσή τους προς την Δύση. Είναι λοιπόν πιο φθηνό και πιο ασφαλές να δραστηριοποιηθούν αν θέλουν σ’ αυτές απ’ ευθείας και όχι μέσω της ΔΕΠΑ.

Η ΔΕΠΑ τους ενδιέφερε κυρίως για το ελληνικό πελατολόγιό της, το οποίο, όπως ευγενικά λένε στις ανακοινώσεις τους, ανακάλυψαν ότι ούτε υγιές είναι, ούτε εύρωστο, ούτε αισιόδοξες προβλέψεις επιτρέπει.

Τι παραπάνω λοιπόν χρειάζονταν να δουν για να το βάλουν στα πόδια με ελαφρά πλην γρήγορα πηδηματάκια…;

Και αυτό που συνέβη με τους Ρώσους είναι κατ’ ουσίαν ένα  déjà vu με τους Καταριανούς, με τους Γάλλους που θα συνέρρεαν κατά τον Ολάντ, αλλά τα μάζεψαν κι έφυγαν, με τους Γερμανούς που όλο έρχονται, αλλά ποτέ δε φθάνουν, και πάει λέγοντας…

Ήμαστε οι τελευταίοι, που θα στενοχωριόμασταν γιατί δεν παραδίδεται ο αποθησαυρισμένος ιδρώτας πολλών γενεών Ελλήνων σε διεθνείς κατσαπλιάδες διαφόρων εθνικοτήτων.

Όμως  δεν μπορούμε να καταναλώνουμε αδιαμαρτύρητα το κουτόχορτο, που επιχειρούν να μας ταΐσουν διάφοροι φαιδροί τηλεοπτικοί παπαγάλοι, χάριν εξασφαλίσεως της προσωπικής τους ευημερίας.

Όσο η ύφεση θα γιγαντώνεται, όσο η εξαθλίωση του Έλληνα καταναλωτή θα ολοκληρώνεται, όσο η ανθρωπιστική καταστροφή θα είναι το μόνο προβλεπτό σενάριο για τους δυστυχισμένους πολίτες της χώρας, μοναδικοί «επενδυτές», που θα αποτολμούν επιχειρηματική εμπλοκή τους στην Ελλάδα, θα είναι χρυσοθήρες τύπου παλιού Αμερικανικού γουέστερν με όλη τη σημασία της λέξεως.

Εταιρίες εντατικής εξόρυξης  μεταλλευμάτων, εξαντλητικής εκμετάλλευσης ενεργειακών πηγών, αρπαγής φυσικών πόρων. Και δη υπό την προϋπόθεση ότι όλα αυτά τα είδη δεν εξαρτώνται από την εσωτερική κατανάλωση, αλλά έχουν εξασφαλισμένο εξαγωγικό ενδιαφέρον.

Μόνο ο,τιδήποτε μπορεί να διαρπαγεί εύκολα και να εξαχθεί τάχιστα μπορεί να έχει ενδιαφέρον επί του παρόντος.

Για δύο πολύ απλούστατους λόγους. Πρώτον διότι ο εξουθενωμένος εγχώριος καταναλωτής δεν παρέχει ασφάλεια επαρκούς ζητήσεως και ικανοποιητικής κερδοφορίας. Δεύτερο διότι η προϊούσα εξαθλίωση σε συνδυασμό με την αύξουσα καταπίεση δημιουργούν ένα επικίνδυνα εκρηκτικό κοινωνικό μείγμα, που δεν παρέχει ασφάλεια σε κανενός τύπου επιχειρηματικό σχεδιασμό.

Έτσι όσο συνεχίζεται αυτή η αποικιοκρατική αποδόμηση του Ελληνικής επικράτειας ξένοι και εγχώριοι κεφαλαιούχοι θα παρακολουθούν εκ του μακρόθεν, τόσο τις οδύνες της κοινωνίας, όσο και τις εναλλαγές των κυβερνήσεων.

Θα αναμένουν με ενδιαφέρον  να διακρίνουν την χρονική στιγμή όπου η καταστροφή της οικονομίας θα είναι ολική, η κοινωνική ένταση θα έχει εκτονωθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και οι καταναλωτικοί δείκτες θα έχουν πλέον αποκτήσει ασφαλή ανοδική προοπτική.

Τότε και μόνον τότε θα κινηθούν να προλάβουν να πάρουν ό,τι τους ενδιαφέρει. Στο εξασφαλισμένα κατώτατο δυνατό τίμημα. Με μηδενικό ρίσκο απωλειών. Και με βεβαία κερδοφορία από την εκμετάλλευση μιας αγοράς με προβλέψιμη τροχιά ανόδου για αρκετές επόμενες δεκαετίες. 

Αυτά λοιπόν τα ευφάνταστα σενάρια με σκέτες Ευρωπαϊκές συνομωσίες και Ρώσους μεγιστάνες δεν έχουν κανένα πολιτικό, οικονομικό ή ακαδημαϊκό ενδιαφέρον.

Μάλλον δεν είναι χρήσιμα ούτε για λαϊκή επικοινωνιακή εκμετάλλευση.

Αφού ως γνωστό ακόμη και τα βίπερ Νόρα και οι διάσημες ιστορίες S.A.S έγιναν best sellers προσφέροντας διεθνείς συνομωσίες διανθισμένες με «χλίδα», αλλά και άφθονο …σεξ.