Το ρητό αναφέρεται κατά βάση στην περίπτωση που ο πρωταγωνιστής της ιστορίας εξ αιτίας του αρχικού σφάλματος έχει περιέλθει σε κατάσταση πανικού και σπεύδει να κάνει διορθωτικές κινήσεις εν θερμώ.
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει καλλίτερο παράδειγμα επιβεβαίωσης του εν λόγω κανόνος από την διαχείριση της Ουκρανικής κρίσης εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η ΕΕ, κατ’ ουσίαν η Γερμανία συνέβαλλε σημαντικά στην δημιουργία της Ουκρανικής κρίσης, στηρίζοντας και στην πραγματικότητα υποκινώντας τις αντικυβερνητικές ομάδες, που στη συνέχεια αποτέλεσαν το νέο αντιρωσικό καθεστώς της Ουκρανίας.
Όλα αυτά προφανώς δεν συνέβησαν χωρίς την σύμφωνη γνώμη και πιθανότατα την εντολή των ΗΠΑ.
Το όλο εγχείρημα όμως αποδείχθηκε πολύ πρόχειρα μελετημένο, γιατί αν μη τι άλλο δε φαίνεται να έλαβε υπ’ όψιν του το εύρος και την δριμύτητα των πιθανών αντιδράσεων της Ρωσίας.
Έτσι επηκολούθησαν τα γνωστά γεγονότα της προσάρτησης της Κριμαίας και ο αλυσιδωτές αυτονομήσεις Ουκρανικών επαρχιών, με κατάληξη τον εμφύλιο, που ακόμη μαίνεται ανεξέλεγκτα στην περιοχή.
Όπως λοιπόν προκύπτει εκ του αποτελέσματος, η Δύση και ιδίως η ΕΕ ενεπλάκη αφρόνως σε μια ιστορία για την οποία δεν ήταν αρκούντως προετοιμασμένη και ως εκ τούτου πρόκειται για καραμπινάτο σφάλμα της.
Αντί όμως να αντιληφθεί το λάθος της και να αναδιπλωθεί δεόντως έχασε την ψυχραιμία της και προσπάθησε να το διορθώσει με ένα δεύτερο ακόμη χειρότερο.
Υπό την απερίφραστη πλέον πίεση των ΗΠΑ επιχειρήθηκε η επιβολή οικονομικών μέτρων στην Ρωσία.
Ουδέν πλέον βλακώδες αυτού του εγχειρήματος.
Όπως θα έπρεπε να είναι αναμενόμενο ο Πούτιν αντί να πτοηθεί απάντησε άμεσα με δικό του εμπάργκο έναντι όλων ανεξαιρέτως των Δυτικών χωρών, που είχαν λάβει μέρος στο Ουκρανικό φιάσκο.
Και βέβαια τώρα η Δύση ανακαλύπτει με τρόμο ότι έχει εγκλωβισθεί σε μια περιπέτεια όπου η μεν Ρωσική οικονομία το πολύ πολύ να πάθει συνάχι, ενώ οι δυτικές οικονομίες κινδυνεύουν από έμφραγμα.
Ο λόγος είναι τόσο απλός, που είναι απορίας άξιο πως δεν τον προέβλεψαν οι Ευρωπαίοι φωστήρες.
Η Ρωσία εξάγει στην Ευρώπη ενέργεια, πρώτες ύλες, μέταλλα, διαστημική τεχνολογία και …τουρίστες.
Εισάγει από την Ευρώπη τρόφιμα και λοιπά καταναλωτικά αγαθά.
Η ΕΕ δεν έχει εξασφαλισμένους εναλλακτικούς προμηθευτές ενέργειας, ιδίως στο φυσικό αέριο.
Χρειάζεται τα ρωσικά μέταλλα και τις λοιπές πρώτες ύλες για την λειτουργία των εργοστασίων της.
Οι δε φτωχότερες μεσογειακές και όχι μόνο χώρες προσβλέπουν με αγωνία στη στήριξη των οικονομιών τους από τον οβολό του Ρώσου τουρίστα.
Πέρα από αυτά οι εξαγωγές τροφίμων και καταναλωτικών προϊόντων στην μεγάλη Ρωσική αγορά αποτελεί βασικό συντηρητή των παραγωγικών τομέων όλων ανεξαιρέτως των xωρών της ΕΕ.
Με αυτό το πλέγμα των οικονομικών συναλλαγών η μεν Ρωσία προσομοιάζει με βράχο, ενώ η ΕΕ με αυγό.
Είτε η ΕΕ λάβει μέτρα εναντίον της Ρωσίας, είτε η Ρωσία εναντίον της ΕΕ, ο μεγάλος χαμένος θα είναι πάντα η ΕΕ.
Ας το δούμε και αναλυτικότερα:
Για την ΕΕ η διακοπή προμήθειας φυσικού αερίου είναι αντικειμενικά πέραν κάθε συζητήσεως, αφού μέχρι σήμερα δεν έχει μπορέσει να βρεί εναλλακτική πηγή. Επομένως ακόμη και μια μικρή αύξηση της τιμής του ή αυστηροποίηση του τρόπου πληρωμής του από την πλευρά της Ρωσίας, θα έχει καταστροφικές συνέπειες για τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά της ΕΕ.
Έξ άλλου ένα εμπάργκο στα ρωσικά μέταλλα και τις α’ ύλες θα εξελισσόταν σύντομα σε ωφέλιμο για την Ρωσία μέτρο, καθ’ ότι η ξαφνική αύξηση της ζήτησης σε άλλους παραγωγούς θα τους οδηγούσε σε αύξηση των διεθνών τιμών. Αύξηση που θα την πληρώσουν οι Ευρωπαϊκές καταναλώτριες επιχειρήσεις και μεταξύ των άλλων θα την εισπράξουν εν τέλει και οι Ρώσοι παραγωγοί.
Ελάχιστη επομένως έως ανύπαρκτη μπορεί να είναι η ζημιά της Ρωσίας από τα δυτικά μέτρα.
Στον αντίποδα εμπάργκο της Ρωσίας σε τρόφιμα και άλλα καταναλωτικά προϊόντα είναι βέβαιο ότι θα αποβούν καταστροφικά για τις γεωργοκτηνοτροφικές και βιομηχανικές μονάδες της ΕΕ.
Πολλές από αυτές θα έρθουν αντιμέτωπες με το φάσμα της άμεσης χρεοκοπίας.
Κι όσες όμως τελικώς γλυτώσουν θα υποστούν ανυπολόγιστη ζημιά όχι μόνο από την άμεση συρρίκνωση του κύκλου εργασιών τους, αλλά κυρίως από την απώλεια μεγάλου αριθμού πελατών, οι οποίοι στρεφόμενοι τώρα σε άλλους ανταγωνιστές προμηθευτές δεν πρόκειται ποτέ να επιστρέψουν, έστω και αν οι διακρατικές σχέσεις εξομαλυνθούν.
Όσο για τους Ρώσους τουρίστες? Εδώ υπάρχει μια αξιοπερίεργη ιδιορρυθμία.
Αυτοί θα μειωθούν μετά βεβαιότητας χωρίς ούτε οι Ευρωπαίοι να το θέλουν, ούτε οι Ρώσοι να το επιδιώκουν.
Όμως οι συνθήκες ψυχρού πολέμου είναι φυσικό να κάνουν προκαλέσουν συντηρητική οικονομική συμπεριφορά στα ρωσικά νοικοκυριά. Το αποτέλεσμα θα είναι πολλοί Ρώσοι να αποφύγουν τουριστικές δαπάνες. Όσοι δε τελικά το αποφασίσουν, μάλλον θα προτιμήσουν προορισμούς εκτός ψυχροπολεμικών περιοχών.
Μία πρώτη γεύση πήραν ήδη οι Ελληνικές επιχειρήσεις από την ακύρωση δεκάδων χιλιάδων Ρωσικών κρατήσεων σε συνδυασμό με τα φέσια εκατοντάδων εκατομμυρίων από την πτώχευση Ρωσικών πρακτορείων
.
Κι αν η γκάφα της Δύσης είναι τραγική για τις επιχειρήσεις των κατ’ ιδίαν χωρών, για την Ελλάδα στη δύσκολη οικονομική της κατάσταση είναι επιεικώς εγκληματική.
Η άφρων συγκυβέρνηση με την προχειρότητα, την αβελτηρία και τον ετεροπροσδιορισμό στη χάραξη πολιτικής, που την διακρίνει, ενέπλεξε τη χώρα σε μια ολέθρια δύνη.
Λίγο εξ αιτίας του γνωστού μικρομεγαλισμού που χαρακτηρίζει συγκεκριμένους καριερίστες της πολιτικής σκηνής. Λίγο εξ αιτίας της μόνιμης θυσίας των εθνικών στα κακώς εννοούμενα ευρωπαϊκά συμφέροντα, από την πρώτη στιγμή η Ελλάδα βρέθηκε να κάνει αυτοκαταστροφικές επιλογές στην Ουκρανική υπόθεση και την αδιέξοδη εξέλιξή της.
Τόσο η στήριξη της σαθρής Ουκρανικής κυβέρνησης, όσο και η συμμετοχή σε ευρωπαϊκές αποφάσεις επιβολής μέτρων στην Ρωσία, υπήρξαν ολέθριες επιλογές.
Επιλογές όχι απλά ανατρεπτικές των παραδοσιακών ισορροπιών της χώρας στην εξωτερική της πολιτική, αλλά κυρίως καταστροφικές για το παρόν και το μέλλον της.
Εάν η διένεξη της Δύσης με τη Ρωσία συνεχισθεί και η χώρα παραμείνει προσδεδεμένη στην αδιέξοδη τακτική του οικονομικού πολέμου, κινδυνεύει να βιώσει την απόλυτη καταστροφή της ήδη ξέπνοης εθνικής της οικονομίας.
Χιλιάδες Έλληνες παραγωγοί δεν θα αποφύγουν φέτος να πληρώσουν ακριβά τις προσωπικές δημόσιες σχέσεις της συγκυβέρνησης με το μικρόνοο Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο.
Ένα μικρόνοο Διευθυντήριο που οδηγεί την Ευρώπη σε μια οικονομική μονομαχία προσομοιάζουσα με το λάκκο των λεόντων.
Αν η Ευρώπη δεν ανακρούσει πρύμνη, οδηγείται μαθηματικά στη συντριβή.
Αυτό είναι βέβαιο ότι οι Ευρωπαίοι το γνωρίζουν, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι μπορούν να το αποφασίσουν χωρίς την άδεια της Αμερικής.
Και εδώ υπάρχει ένα σοβαρό ζήτημα.
Οι ΗΠΑ βρίσκονται λόγω της οικονομικής τους εξασθένισης σε μειονεκτική θέση έναντι της αναπτυσσόμενης Ρωσίας.
Παρά ταύτα φαίνεται ότι αποφάσισαν την απέλπιδα σύγκρουση τώρα, κρίνοντας ότι προϊόντος του χρόνου θα εξασθενούν περισσότερο, ενώ η Ρωσία θα ισχυροποιείται.
Εξ ‘ αυτού του λόγου φρόντισαν να εμπλέξουν σοβαρά την ΕΕ, ούτως ώστε να επωμισθεί αυτή το κύριο βάρος του οικονομικού πολέμου.
Και πράγματι το επιτυγχάνουν αρκετά καλά, αφού ήδη τα μέτρα που έχουν ληφθεί, ενώ είναι καταστροφικά για την ΕΕ, αφήνουν σχεδόν ανεπηρέαστη την Αμερική, η οποία δεν έχει σπουδαίες εμπορικές συναλλαγές ούτε στον τομέα της ενέργειας, ούτε στο τομέα των τροφίμων με τη Ρωσία.
Προς το παρόν λοιπόν η Ρωσία «φταρνίζεται», η Αμερική γραντζουνίζεται, η ΕΕ ματώνει και η Ελλαδίτσα ακρωτηριάζεται.
Σ’ αυτές τις συνθήκες τα φληναφήματα του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών περί ενεργειών του και αποζημιώσεων των παραγωγών από τα κοινοτικά ταμεία είναι προφανώς παρηγοριά στην "άρρωστη" αγροτική ή τουριστική επιχείρηση "μέχρι να βγεί η ψυχή της".
Τα πράγματα είναι πολύ απλά για όσους τουλάχιστον δε έχουν λόγο να εθελοτυφλούν.
Η παγκόσμια οικονομία είναι δομημένη σε οικονομικά στρατόπεδα, που καθ’ όσον αφορά τη Δύση έχει μητροπολιτικό κέντρο και περιφερειακή οργάνωση με ισχυρούς στρατηγικούς συμμάχους και περιφερειακούς δορυφόρους.
Σε περιόδους κρίσης υπέρτατος στόχος είναι η σωτηρίας του μητροπολιτικού κέντρου.
Προς το σκοπό αυτό θυσιάζονται διαδοχικά περιφερειακοί δορυφόροι στην αρχή, αλλά στην ανάγκη και στρατηγικοί σύμμαχοι στη συνέχεια.
Αυτό αποτελεί νομοτελειακή συνέπεια της παγκόσμιας βαθύτατης κρίσης του οικονομικού συστήματος και αυτό είναι το ζοφερό σκηνικό που βιώνει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.
Πρόκειται για μια άνευ προηγουμένου ιστορική συμπληγάδα, στην οποία δυστυχώς έχει εισέλθει η χώρα έχοντας την πλέον ανίκανη και την πλέον άβουλη κυβέρνηση από την εποχή της εθνικής παλιγγενεσίας.
Και δυστυχώς στα χέρια εξ ίσου ανίκανου, γηρασμένου και ιδιοτελούς πολιτικού προσωπικού φαίνεται ότι βρίσκεται και η ΕΕ, καταδικασμένη να σύρεται δειλή, μοιραία κι άβουλη σε αποφάσεις και κινήσεις, που φθείρουν την ίδια και μόνο τους παγκόσμιους ανταγωνιστές της μεσομακροπρόθεσμα ωφελούν.
Τραγική δε ειρωνεία των οικονομικών αντιθέσεων αποτελεί η τύχη του Γερμανού πολίτη.
Σήμερα βαυκαλίζεται ότι ευημερεί. Είναι όμως καταδικασμένος οσονούπω να βρεθεί αντιμέτωπος με τη σταδιακή υποβάθμιση του βιοτικού του επιπέδου.
Ενώ στο ίδιο διάστημα θα παρακολουθεί την κοσμογονική καταστροφή των οικονομιών των «εταίρων» του.
Σύντομα δε θα αντιληφθεί ότι αυτό που ξεκίνησε από τις φτωχές συνοικίες του ευρωπαϊκού νότου, ήταν στην πραγματικότητα ο καθρέπτης του Γερμανικού μέλλοντος, που τα Γερμανικά ΜΜΕ και όχι μόνο φρόντιζαν επιμελώς να του θολώνουν, όσο ακόμη υπήρχαν δυνατότητες διαφυγής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου