Γράφαμε προχθές για την ανάγκη των κομμάτων του μνημονίου να αποφύγουν την εξαέρωση των εκλογικών τους ποσοστών.
Ιδιαίτερα για τα κόλπα του Πρωθυπουργού, που αποσκοπούν στην παραπλανητική ανανέωση ελπίδων συγκεκριμένων ομάδων του εκλογικού σώματος, όπως η ιδιόμορφη περίπτωση των ανέργων.
Αν όμως για την πολιτική επιβίωση του κου Σαμαρά το ζητούμενο είναι ο υποσχεσιολογικός εξευμενισμός κάποιων κοινωνικών στρωμάτων, για τον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα.
Στην προσπάθειά του να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη» ο κος Βενιζέλος κατάφερε στην προηγούμενη φάση όχι απλώς να διχάσει, αλλά να πολυδιασπάσει το ΠΑΣΟΚ.
Έτσι όταν ανέλαβε την περιπόθητη αρχηγία του βρέθηκε να ηγείται σε ένα χώρο, που όχι απλώς η μνημονιακή κυβερνητική φθορά, αλλά και η έντονη αντιπάθεια προς το πρόσωπό του, είχε στην κυριολεξία ερημώσει από στελέχη, μέλη και οπαδούς.
Σα να μην έφθανε αυτό ο κος Βενιζέλος αντί να φροντίσει να αξιοποιήσει την ιστορία, την ιδεολογία και την συλλογική μνήμη του κινήματος, επέλεξε να απομονώσει τους εσωκομματικούς του αντιπάλους.
Να μείνει απαθής στις επιλεκτικές διώξεις παλιών στελεχών.
Να μην αντιταχθεί στην απαξίωση του ιδρυτή Ανδρέα Παπανδρέου όλο αυτό το διάστημα από καλοθελητές του μνημονιακού συρφετού και όχι μόνο, που προσπαθούν να φορτώσουν τις συνέπειες των δικών τους καταστροφικών πολιτικών στο ΠΑΣΟΚ του 1981.
Να επιχειρήσει κατάργηση και αντικατάσταση συμβόλων.
Να επιχειρήσει αλλαγή ονόματος.
Να απεμπολήσει την ιδεολογία, τις αρχές και τις αξίες του Κινήματος.
Όλα αυτά τα καμώματα ήταν φυσικό από τη μεγάλη υγιή μάζα των ήδη αποστασιοποιημένων μελών και ψηφοφόρων να εκληφθούν ως ύβρις στην παράταξη.
Την παράταξη, που αυτοί στήριξαν από το 1974 και την κατέστησαν ηγεμονική πολιτική δύναμη για να την βρει έτοιμη προσερχόμενος το 1985 ο κος Βενιζέλος και η συντροφία του, προκειμένου να την χρησιμοποιήσουν εκ του ασφαλούς ως όχημα για την προσωπική τους πολιτική ανέλιξη.
Δεν έφθασε όμως η καταστροφή στον τόπο και στο Κίνημα, που επέφεραν οι προσωπικές στρατηγικές του κου Βενιζέλου και των συνεργατών του, οι οποίοι δεν δίστασαν να συνεργασθούν ασμένως με την δεξιά και να γίνουν αναγκαίοι συνεργοί της στο μνημονιακό έγκλημα, που συντελείται στη χώρα τα τελευταία χρόνια.
Προκειμένου να διασώσουν εαυτούς και να συνεχίσουν να νέμονται παρασιτικά την εξουσία άρχισαν τις χαμαιλεόντιες μεταμορφώσεις των 58, της ελιάς και πάει λέγοντας.
Για να φθάσουν τώρα να απεργάζονται ανοικτά την διάλυση επί της ουσίας του ΠΑΣΟΚ και την δημιουργία της Δημοκρατικής Παράταξης.
Με αυτό λοιπόν το βίο και την πολιτεία, που επέδειξαν ο κος Βενιζέλος και οι ακόλουθοί του, τι συναισθήματα περιμένουν να εμπνεύσουν στους υγιώς σκεπτομένους και ανιδιοτελώς κινούμενους παλαιούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ;
Γιατί, ας πούμε, το ακροατήριο μιας εκδήλωσης μνήμης και τιμής στον Ανδρέου Παπανδρέου θα έπρεπε να επευφημεί αυτούς που ακύρωσαν το έργο του, αμαύρωσαν τη μνήμη του και αφού διέλυσαν ουσιαστικά το κόμμα του, τώρα ετοιμάζονται να το καταργήσουν και τυπικά;
Υπό αυτή την έννοια το περίεργο δεν ήταν γιατί το ακροατήριο του ΙΣΤΑΜΑΙ απεδοκίμασε τον κο Βενιζέλο.
Το περίεργο είναι γιατί δεν απεδοκίμασε εξ’ ίσου και τον κο Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος έχει παρόμοια, ίσως και μεγαλύτερη ευθύνη για την κατάντια του ΠΑΣΟΚ και του τόπου.
Η εξήγηση βεβαίως βρίσκεται στο γεγονός ότι όσοι απέμειναν στον καθημαγμένο αυτόν πολιτικό χώρο, είτε αυτοπροσδιορίζονται «Παπανδρεϊκοί», είτε δηλώνουν συνοδοιπόροι του κου Βενιζέλου δεν έχουν κανένα ιδεολογικό έρμα.
Στερούνται παντελώς οποιασδήποτε ουσιαστικής σχέσης με το πολιτικό πλαίσιο του πραγματικού ΠΑΣΟΚ, που ιδρύθηκε από τον Αντρέα το 1974.
Πρόκειται για τα τελευταία απολιθώματα του πελατειακού παλαιοκομματισμού, που βιοπορίζονται περιφερόμενοι γύρω από διαχειριστές ή εν δυνάμει διαχειριστές του δημόσιου κορβανά.
Έτσι και αναμενόμενα και κατανοητά είναι όσα υπέστη ο κος Βενιζέλος.
Τα ίδια και χειρότερα ίσως να υφίστατο και ο κος Γιώργος Παπανδρέου, αν αποτολμούσε να παραβρεθεί στην σημερινή εορταστική παρωδία των 40 χρόνων του ΠΑΣΟΚ.
Μια εορταστική φαρσοκωμωδία, που οργανώνουν αυτοί οι οποίοι το διέλυσαν και ήδη μετά το πείραμα της ΕΛΙΑΣ σχεδιάζουν την αντικατάστασή του.
Την αντικατάστασή του από ένα νέο μόρφωμα, που να μην είναι κίνημα λαού, αλλά αρχηγικό τυχοδιωκτικό ασκέρι.
Να μην είναι σοσιαλιστικό, αλλά ψευδεπίγραφα δημοκρατικό και κατ’ ουσίαν ό,τι ήθελε προκύψει σκόπιμο προς επίτευξη οποιουδήποτε είδους κυβερνητικού συνεταιρισμού.
Συνεταιρισμού ακόμη και με τον διάβολο, αρκεί να παραμείνουν σε υπουργικές θέσεις μερικά άτομα και να βολευτούν μερικοί παρατρεχάμενοί τους.
Στα ταραγμένα χρόνια που περνάμε και στα χειρότερα, που προοιωνίζονται τα καμώματα του μνημονιακού πολιτικού προσωπικού της χώρας τέτοιες και χειρότερες σκηνές απείρου κάλλους θα καθιερωθούν στην ημερήσια διάταξη των μορφωμάτων περιστασιακής διακυβέρνησης του τόπου.
Ο μόνος τρόπος για να απαλλαγεί ο δημόσιος βίος από τέτοιου είδους νοσηρά φαινόμενα, είναι να στείλει σπίτι της αυτή τη θλιβερή κουστωδία των μνημονιακών παρασίτων, που επιμένει να κυβερνά τη χώρα ενάντια στη βούληση και το συμφέρον του λαού της.
Μια λυκοσυμμαχία γαντζωμένη με νύχια και με δόντια στους κυβερνητικούς θώκους.
Υποβασταζόμενη από την ντόπια διαπλοκή και το νεοφιλελεύθερο Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο.
Πηγή φωτογραφίας:www.matrix24.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου