Το στοίχημα του Πατριάρχη

Τους τελευταίους μήνες η χώρα συνταράσσεται συθέμελα από ένα πολύκροτο σκάνδαλο τεραστίων διαστάσεων.
Κυρίαρχες μορφές οι τραγικές φιγούρες αδίστακτων ρασοφόρων, που διεπλάκησαν ασύστολα με πολιτικούς και διοικητικούς παράγοντες και επιδόθηκαν σε ένα απίθανο φαγοπότι σε βάρος της δημόσιας περιουσίας.
Σε ένα όργιο βουλιμικής φιλαργυρίας, που όμοιό του δεν έχει ξαναγίνει ή τουλάχιστον δεν έχει ξαναδεί το φως της δημοσιότητας.
Τους τελευταίους μήνες οι καθημερινές ραγδαίες αποκαλύψεις μαστιγώνουν αλύπητα τον ψυχισμό του μέσου χριστιανού και όχι μόνο.
Μοιάζει σαν να περίσσεψε το κακό και ένας πλέον βουερός και αδυσώπητος βόρβορος τίναξε τα καπάκια των υπονόμων και ξεπήδησαν μέσα από τα έγκατα της γης οι δύσμορφοι δαίμονες, οι καλικάτζαροι και τα τελώνια της κολάσεως με μια αφόρητη βρωμιά και δυσοσμία, που απειλεί να πνίξει την πατρίδα.
Τους τελευταίους μήνες δεν υπάρχει άνθρωπος σ’ αυτό τον βασανισμένο τόπο, που να μην αντιλαμβάνεται ότι κάποιοι ανεκδιήγητοι «καλόγηροι» έχουν παραβιάσει κάθε έννοια εκκλησιαστικής ηθικής. Έχουν παραβεί το σύνολο των κανόνων του μοναχισμού. Έχουν αγνοήσει επιδεικτικά κάθε εντολή και κάθε διδαχή του Ιδρυτή και των μεταγενέστερων διδασκάλων της χριστιανοσύνης.
Τους τελευταίους μήνες δεν χρειάζεται να είσαι καθηγητής της θεολογίας, δεν χρειάζεται να είσαι θρησκόληπτος, δεν χρειάζεσαι να είσαι τέρας ηθικής για να αισθανθείς απέραντη θλίψη με όσα αποκαλύπτονται για το Άγιο Όρος, την διαχρονική κιβωτό των όσιων και ιερών της οικουμενικής ορθοδοξίας.
Πάνδημη και παλλαϊκή τους τελευταίους μήνες η αγανάκτηση των απλών ανθρώπων, που στους παρόντες δίσεκτους καιρούς αγωνιούν όλη τη μέρα να εξοικονομήσουν τον άρτο τον επιούσιο. Και από την άλλοι θεομπαίχτες ρασοφόροι, που ζουν με αυτοκρατορική χλιδή και θησαυρίζουν αγαθά επί της γης μετερχόμενοι κάθε είδους χρηματοπιστωτική και εμπορική δραστηριότητα.
Πάνδημος και παλλαϊκός ο σκανδαλισμός;
Όχι ακριβώς… Παράδοξη εξαίρεση η ηγετική κοινότητα του αγίου Όρους και η ηγεσία της εκκλησίας.
Μάταια όλο αυτό το διάστημα το χριστεπώνυμο πλήρωμα προσδοκούσε με αγωνία την αντίδραση των υγιών δυνάμεων της εκκλησίας και κυρίως την καθαρτήρια παρέμβαση των ποιμένων.
Οι «λύχνοι» έμοιαζαν ανεξήγητα να θέτουν εαυτούς «υπό τον μόδιον».
Μόνοι οι ηγέτες τις ορθόδοξης εκκλησίας, μερικοί των οποίων μάλιστα λαλίστατοι και έχοντες ισχυρές απόψεις επί παντός επιστητού σε άλλους καιρούς, έμοιαζαν να έχουν χάσει τη φωνή τους το τελευταίο διάστημα.
Μόνοι αυτοί και κάποιοι μικροσυμφεροντολόγοι πολιτικάντηδες δεν κατάφερναν να αντιληφθούν τα γεγονότα, είχαν ανάγκη της δικαστικής ετυμηγορίας ή αδυνατούσαν να τοποθετηθούν λόγω τυπικής αναρμοδιότητας.
Αίολες προφάσεις, και απερίσκεπτες πρακτικές, που επιφέρουν τεράστιο πλήγμα στην εκκλησία και υπονομεύουν ανεπανόρθωτα το κύρος των θεσμικών της οργάνων.
Για τον άδολο πολίτη ακόμη και το κοινότυπο επιχείρημα ότι δήθεν κάθε «κήπος» έχει και τα «αγκάθια» του δεν γίνεται αποδεκτό. Ο λόγος απλός. Ο «κήπος της Παναγιάς» δεν είναι σαν τον κάθε κήπο και συνεπώς εκεί ακαθαρσίες δεν μπορεί να γίνονται ανεκτές. ( Εάν το άλας μωρανθεί εν τίνι αλισθήσεται;)
Ακόμα και το επιχείρημα ότι η κοινότητα του αγίου όρους αποτελείται από αγίους ανθρώπους, οι οποίοι δεν είναι εύκολο να αντιταχθούν στους παραστρατημένους δεν πείθει ούτε και την πιο αναλφάβητη γιαγιά στην τελευταία εσχατιά της ελληνικής υπαίθρου.
Διότι ποιος αλήθεια μπορεί να ισχυρισθεί ότι είναι περισσότερο άγιος από τον ίδιο τον Ιδρυτή της εκκλησίας;
Αυτός ο Άγιος των αγίων, ο Ποιμένας των ποιμένων προστάτεψε τους ταπεινούς, τους αδύναμους και καταφρονεμένους με την αυτοθυσία του, έδειξε κατανόηση στην πόρνη, δέχθηκε την παράκληση του εκατόνταρχου συγχωρώντας την όποια στρατιωτική-εγκληματική του δράση.
Τους μόνους που δεν συγχώρησε, αλλά αντίθετα εξεμάνη εναντίον τους και τους κυνήγησε με το φραγκέλιο ήταν αυτούς που μετέτρεψαν τον οίκο του Θεού σε οίκο εμπορίου.
Κατά συνέπεια η ολιγωρία της κοινότητας του Αγίου όρους είναι ασύμβατη με τη διδασκαλία Εκείνου και η ανορθόδοξη αυτή ανοχή δεν θα αργήσει να σημάνει συνενοχή.
Όσο για τον Πατριάρχη έστω και αργά με την τελευταία κίνησή του αναζωπύρωσε τις ελπίδες και τις προσδοκίες των πιστών.
Και είναι μια μοναδική ευκαιρία για να σώσει τα προσχήματα και διασώσει την εικόνα του αρχιερατικού θεσμού.
Το αν θα καταξιώσει τον ιστορικό του ρόλο είναι ένα στοίχημα υψηλής σπουδαιότητας.
Θα αποδείξει ότι είναι ο Οικουμενικός Ποιμένας, που μεριμνά για τα καλά και συμφέροντα της χριστιανοσύνης ή θα επιδείξει ανώφελη υποχωρητικότητα σαν αυτή, που εμφάνισε η εξεταστική επιτροπή;
Το στοίχημα δεν είναι προφανώς προσωπικό του και φαντάζομαι ότι σύσσωμος ο άδολος κλήρος και ο λαός του εύχεται να το κερδίσει.