ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ - Δύναμη ασφάλειας ή εργαλείο καταστολής ;

Τα στατιστικά στοιχεία για την εξέλιξη της εγκληματικότητας κατά την τελευταία πενταετία δεν είναι απλώς ανησυχητικά. Τεκμηριώνουν αναμφισβήτητα την αποτυχία των διωκτικών αρχών σε όλους τους τομείς.
Η σύγχρονη εγκληματικότητα στη χώρα μας κινείται κυρίως σε τρεις διακριτές κατηγορίες αξιόποινων δραστηριοτήτων.
Αν εξαιρέσουμε προς το παρόν τα εγκλήματα των «κυρίων με τα λευκά περιλαίμια», η δίωξη των οποίων δεν εξαρτάται εν πολλοίς από την δράση της αστυνομίας, έχουμε:
α) εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου, ιδιαίτερα κατά της ζωής και της ιδιοκτησίας (ανθρωποκτονίες, ληστείες, κ.λ.π).
β) εγκλήματα που προέρχονται από τρομοκρατική δραστηριότητα και
γ) εγκλήματα που προέρχονται από ομαδική καταστροφική επιθετικότητα ( κατά το κοινώς λεγόμενο από «χουλιγκανισμό»).
Και στις τρείς ανωτέρω κατηγορίες έχουμε μια αστυνομία, που εμφανίζεται απελπιστικά ανίκανη να παρέμβει είτε προληπτικά είτε διωκτικά.
Είναι γεγονός ότι τα γενεσιουργά αίτια, αλλά και οι παράγοντες ανάπτυξης των σύγχρονων μορφών εγκληματικότητας δεν αφορούν ευθέως την εκασταχού εκάστοτε αστυνομία.
Και ο τελευταίος πολίτης κατανοεί ότι τα αίτια είναι προεχόντως οικονομικά και πολιτικά.
Συνθήκες οικονομικής εξαθλίωσης αποτελούν ισχυρό κίνητρο για ληστείες και διαρρήξεις. Κοινωνικές αδικίες και υπερβολικές κοινωνικές ανισότητες αποτελούν πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη τρομοκρατικών ιδεολογημάτων. Ενώ η συνολική απογοήτευση από το κρατούν σύστημα οδηγεί υπό προϋποθέσεις σε μαζική καταστροφικότητα διάφορα ψυχικά αδύναμα άτομα ανεξαρτήτως κοινωνικής προέλευσης.

Συνθήκες οικονομικής κρίσης, πολιτικός και ευρύτερος κοινωνικός αμοραλισμός αποτελούν προφανώς παράγοντες εντατικοποίησης όλων ανεξαιρέτως των ανωτέρω μορφών εγκληματικής συμπεριφοράς.
Παρόμοιες συνθήκες θα έπρεπε λογικά να επικρατούν σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ιδιαίτερα σε αυτές του λεγόμενου σκληρού πυρήνα.
Όμως ενώ αυτές οι χώρες θεωρητικά έχουν συγκλίνουσες οικονομίες και πανομοιότυπες νομοθεσίες, η εικόνα που παρουσιάζει ειδικά η Ελλάδα σε θέματα εσωτερικής ασφάλειας δεν είναι καθόλου όμοια.
Ενώ οι υπόλοιπες χώρες εμφανίζουν αστυνομίες, που παρακολουθούν αποτελεσματικά την εξέλιξη των νέων μορφών εγκλήματος και ανταποκρίνονται αξιοπρεπώς στις σχετικές υποχρεώσεις τους, η δική μας αστυνομία παρουσιάζει μια εικόνα μεταξύ παντελούς ανεπάρκειας και οργανωτικού χάους.
Μια αστυνομία που μόλις το 2004 με αφορμή τους Ολυμπιακούς αγώνες απέσπασε τον θαυμασμό όλου του πλανήτη, εμφανίζεται σήμερα εκπληκτικά αναποτελεσματική σε όλους τους προαναφερθέντες τομείς της σύγχρονης εγκληματικότητας.
Μια αστυνομία, που διαθέτει το αναλογικά πολυπληθέστερο ανθρώπινο δυναμικό σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης μοιάζει να βρίσκεται σε πλήρη αμηχανία.
Οι πολίτες αισθάνονται πλέον ανασφαλείς ακόμη και μέσα στα ίδια τους τα σπίτια κλειδαμπαρωμένοι και με πανάκριβα συστήματα ασφαλείας εν λειτουργία.
Τα κεντρικότερα σημεία των πόλεων έχουν καταντήσει έρμαια στις διαθέσεις των ληστών, των τρομοκρατών ή των «χούλιγκανς».
Και ο τελευταίος κάτοικος αυτής της χώρας αισθάνεται άβολα πλέον να κυκλοφορεί στους δρόμους και στην αγορά. Και ο τελευταίος κάτοικος της γης βομβαρδίζεται πλέον καθημερινά από δελτία ειδήσεων και ταξιδιωτικές οδηγίες, που κατατάσσουν την Ελλάδα στους ανασφαλείς αν όχι επικίνδυνους προορισμούς του πλανήτη.
Μόνον η Κυβέρνηση παρουσιάζεται ξέγνοιαστη για την αφόρητα νοσηρή αυτή κατάσταση, αν ερμηνεύσει κανείς λογικά τους κυβερνητικούς χειρισμούς στις πρόσφατες κρίσεις της αστυνομίας.

Πολιτικά κόμματα, κατ’ ιδίαν πολιτικοί (ακόμη και κυβερνητικοί βουλευτές και υπουργοί), συνδικαλιστικοί φορείς της αστυνομίας, ΜΜΕ, όλοι ανεξαιρέτως οι πολίτες αυτής της χώρας, γνωρίζουν και επισημαίνουν καθημερινά τα κακώς κείμενα.
Η απασχόληση των αστυνομικών στην φύλαξη διαφόρων «υψηλών προσώπων».
Το έλλειμμα εκπαίδευσης και μέσων.
Ακόμη και οι χαμηλές αποδοχές, που αναγκάζουν τους αστυνομικούς να κάνουν και δεύτερη δουλειά.
Η αναξιοκρατία στη στελέχωση των επιτελικών θέσεων.
Αλλά πάνω από όλα η πολιτική φιλοσοφία και το επιχειρησιακό δόγμα που επικρατεί τόσο στην πολιτική όσο και στην φυσική ηγεσία της αστυνομίας.
Πολιτική φιλοσοφία, που έχει μεταλλάξει τον προορισμό της αστυνομίας από δύναμη ασφάλειας και προστασίας του πολίτου, σε δύναμη καταστολής των λαϊκών δημοκρατικών εκδηλώσεων και προστασίας επιλεγμένων προνομιούχων επωνύμων.
Επιχειρησιακό δόγμα, που επιτάσσει το αποτελεσματικό κυνήγι και τον χημικό ψεκασμό μέχρι τελικής πτώσεως των απεργών, των αγροτών, των εργατών των σπουδαστών, αλλά παράλληλα επιτάσσει επιμελή αποφυγή οποιασδήποτε εμπλοκής με «κουκουλοφόρους», που επιδίδονται σε όργιο καταστροφών και πλιάτσικου στα κεντρικότερα σημεία της πρωτεύουσα και όχι μόνον.

Απόδειξη ότι δεν ευθύνονται οι κατ’ ιδίαν αστυνομικοί για την απογοητευτική εικόνα της αστυνομίας, αλλά οι κατά περίπτωση άνωθεν οδηγίες, που εφαρμόζουν αποτελούν μερικά πρόσφατα περιστατικά.
Πριν από μερικές μέρες ένας αστυνομικός προσπάθησε να παρέμβει στην εξέλιξη μιας ληστείας και έχασε τη ζωή του ενώ βρισκόταν εκτός υπηρεσίας.
Προχθές και πάλι εκτός υπηρεσίας ένας άλλος αστυνομικός δεν δίστασε να συμπλακεί με ληστές με αποτέλεσμα να επιτευχθεί η σύλληψη ενός εξ αυτών, αλλά να χάσει τη ζωή της και μια νεαρή γυναίκα.
Αντίθετα δεκάδες αστυνομικοί βρίσκονταν σε διάφορα σημεία του Κολωνακίου την ώρα, που οι «χούλιγκανς» έσπερναν τον πανικό, καταστρέφοντας αυτοκίνητα και καταστήματα και κανένας απολύτως δεν παρενέβη.
Αυτό σημαίνει ότι ο μέσος αστυνομικός διαθέτει φιλότιμο, σθένος και υψηλό αίσθημα ευθύνης και με αυτοθυσία αντιδρά όταν ευρίσκεται εκτός υπηρεσίας.
Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά εξαφανίζονται όταν φοράει τη στολή και τελεί σε διατεταγμένη υπηρεσία.
Οι απλοί αστυνομικοί είναι εξαιρετικά δραστήριοι όταν πειθαρχούν στη φωνή της συνείδησής τους, ενώ παραμένουν ανενεργοί όταν εκτελούν άνωθεν εντολές.
Τόσο απλά είναι τα πράγματα.

Θα περίμενε κανείς ότι μετά και το πρόσφατο φιάσκο του Κολωνακίου η Κυβέρνηση επιτέλους θα αφυπνιζόταν.
Ότι θα αντιλαμβανόταν τα αυτονόητα και θα αποφάσιζε με βάση τουλάχιστον την κοινή λογική.
Δυστυχώς απελπισμένος ο πολίτης παρακολουθεί για άλλη μια φορά ένα κακόγουστο θέατρο παραλόγου,
Αντί να συζητούν για τη βελτίωση της αποτελεσματικότητας της αστυνομίας, συζητούν για την κατάργηση του ασύλου….
Λες και η περιοχή Κολωνακίου προστατεύεται από το Πανεπιστημιακό άσυλο.
Λες και δεν είναι παγκοίνως γνωστό ότι κατά πάγια τακτική η αστυνομία συνηθίζει να απωθεί τους «κουκουλοφόρους» επιδιώκοντας κάθε φορά να τους εγκλωβίζει μέσα στις σχολές.
Επομένως αν αυτή τη φορά πρέπει να γίνει κάποιος λόγος περί ασύλου, αυτός θα πρέπει αποκλειστικά να περιορισθεί στο κατά πόσο έχουν ανάγκη ψυχιατρικού ασύλου όσοι επιμένουν να συνδέουν τα γεγονότα του Κολωνακίου με το Πανεπιστημιακό άσυλο.

Από τη άλλη μεριά οι εξαγγελίες για αναγωγή της κουκούλας σε ιδιώνυμο έγκλημα μόνο αμφιβόλου ποιότητας επικοινωνιακή αξία μπορούν να έχουν.
Από νομικής και εγκληματολογικής απόψεως είναι απολύτως αλυσιτελείς.
Και οι φοιτητές της νομικής διδάσκονται και γνωρίζουν ότι αποτελεσματικός παράγοντας στην αποτροπή του επίδοξου εγκληματία να τελέσει μια οποιαδήποτε αξιόποινη πράξη δεν είναι τόσο το μέγεθος της επαπειλούμενης ποινής, όσο η βεβαιότητα ότι δεν θα μείνει ατιμώρητος.
Όποιος σχεδιάζει να εκτελέσει ένα έγκλημα δεν προβληματίζεται τόσο από το μέγεθος της ποινής όσο από το πόσο πιθανό είναι να συλληφθεί και να καταδικασθεί για την πράξη του.
Δεν λείπει επομένως το νομικό πλαίσιο ή η πρόσφορη τυποποίηση των διαφόρων μορφών εγκληματικότητας.
Η πολιτική βούληση για τη δίωξη και καταδίκη του εγκλήματος είναι ασθενής.
Θα αρκούσαν μερικές απλές οδηγίες στην αστυνομία για πρόληψη και δίωξη του εγκλήματος.
Αν δεν μπορούν να κάνουν τίποτε άλλο, ας αφήσουν τους επαγγελματίες αστυνομικούς να οργανώσουν την αστυνομία.
Ας αφήσουν απερίσπαστους τους αστυνομικούς να καταδιώξουν και να συλλάβουν τους εγκληματίες.
Ας εφαρμοσθεί η υπάρχουσα νομοθεσία και ας επιβληθεί ο νόμος προς πάσα κατεύθυνση.
Ας τιμωρηθούν επιτέλους σ’ αυτόν τον τόπο οι εγκληματίες είτε είναι πολιτικοί, είτε είναι δημόσιοι λειτουργοί, είτε είναι μεγαλόσχημοι εκκλησιαστικοί παράγοντες, είτε είναι «χούλιγκανς».
Και τότε η χώρα θα γίνει ασφαλέστερη και οι πολίτες ευτυχέστεροι.

Το έλλειμμα εφαρμογής των νόμων είναι η ειδοποιός διαφορά μας από τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δεν χρειάζονται «γκουρού» από την Σκώτλαντ Γιάρντ για να μας ανοίξουν τα μάτια.

Και για όσους υποκριτικά κλαψουρίζουν συνεχώς ότι «πρέπει να αποφασίσουμε τι αστυνομία θέλουμε» η απάντηση είναι επίσης απλή.

Θέλουμε μια σύγχρονη δημοκρατική αστυνομία, που να είναι αποτελεσματική δύναμη ασφάλειας και όχι ένα αυταρχικό εργαλείο καταστολής.

Ο ΣΕΒ απέσυρε την εμπιστοσύνη του από την Κυβέρνηση.

Υπάρχει ανάγκη χάραξης ενός μακρόπνοου σχεδίου δομικών αλλαγών για να εξέλθει η οικονομία από την κρίση.
Η συναίνεση «δεν είναι κομματικό πόκερ». «Ούτε μπορεί να αποτελεί άλλοθι πολιτικής υπεκφυγής ή απραξίας»
Πρίν και μετά τις εκλογές βασικό ζητούμενο είναι η ισχυρή και αποτελεσματική διακυβέρνηση
«Εξάλλου τις εκλογές θα τις αποφασίσουν οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες».
Τάδε έφη ο Πρόεδρος του ΣΕΒ κ. Δασκαλόπουλος.

Παραδοσιακά οι βιομήχανοι στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, δεν συγκαταλέγονται στις αριστερές δυνάμεις του τόπου.
Σε γενικές γραμμές η κοινωνική τους ευαισθησία κινείται στο πλαίσιο της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης, όπου τα όρια μεταξύ αγαθοεργίας και εμπορικής διαφήμισης παραμένουν συνήθως ασαφή και συγκεχυμένα.
Σε αντίθεση με τους κοινούς εργαζόμενους αποτελούν μια κοινωνική ομάδα αρκούντως συνειδητοποιημένη, που σε συλλογικό επίπεδο, και όχι μόνο, κινείται αποκλειστικά με γνώμονα τα επαγγελματικά της συμφέροντα.
‘Έτσι οι πολιτικές της αντιλήψεις υπήρξαν παγίως συντηρητικές και ιστορικά συγκαταλέγεται συνήθως στους παραδοσιακούς στυλοβάτες συντηρητικών κυβερνήσεων.
Αυτός είναι ένας πρόσθετος λόγος για τον οποίο οι δημόσιες παρεμβάσεις του Προέδρου του ΣΕΒ έχουν πάντοτε πολιτικό ενδιαφέρον και μπορεί να αποκτούν και ιδιαίτερη βαρύτατα αναλόγως των συγκεκριμένων περιστάσεων.

Οι πρόσφατες δηλώσεις του κ. Δασκαλόπουλου, δεν υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία ότι αποτελούν απερίφραστο κόλαφο για την κυβέρνηση και, δεν θα ήταν υπερβολή να λεχθεί, προσωπικά για τον ίδιο τον Πρωθυπουργό.

Επί σειρά εβδομάδων εναγωνίως ο Πρωθυπουργός και το σύνολο των κυβερνητικών στελεχών προσπαθούν απελπισμένα να πείσουν την Κομισιόν και κυρίως τον Έλληνα πολίτη ότι διαθέτει ένα πλήρες σχέδιο για την οικονομία. Να όμως, που ο Πρόεδρος του ΣΕΒ τους αμφισβητεί ευθέως και υιοθετεί ουσιαστικά τις απόψεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που επίσης μιλά για ανάγκη ριζικών αλλαγών επί τη βάσει συγκροτημένου αναπτυξιακού προγράμματος για τη χώρα.

Επί δύο εβδομάδες το επικοινωνιακό επιτελείο της Ν. Δημοκρατίας καλλιεργούσε το εύρημα της «συναίνεσης» ως μία υψηλού επιπέδου πολιτική πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού, στο πλαίσιο της προβολής της εικόνας της «ωριμότητας και υπευθυνότητας».
Καλό εύρημα διότι εάν το κόμμα της Αξιωματικής αντιπολίτευσης συνεργαζόταν θα μοιραζόταν αναπότρεπτα τις ευθύνες, εάν όχι θα κατηγορείτο για μικροψυχία και μικροκομματισμό. Μπρός βαθύ και πίσω ρέμα δηλαδή για τον κ. Παπανδρέου.
Εμφανίζεται όμως ως από μηχανής θεός ο Πρόεδρος του ΣΕΒ και μιλάει για κομματικό πόκερ. Ούτε λίγο ούτε πολύ παρομοιάζει την περί συναινέσεως πρόταση του κ. Πρωθυπουργού ως ένα κακοστημένο πολιτικό χαρτοπαίγνιο κομματικής κατανάλωσης, που δεν έχει καμία ουσιαστική αξία.
Υπό αυτή την έννοια ο μεν κ. Πρωθυπουργός, που είχε την ιδέα, εμμέσως πλην σαφώς παρουσιάζεται σαν σκηνοθέτης ανούσιων τυχοδιωκτικών παιχνιδιών, ο δε κ. Παπανδρέου ως σοβαρός και οξυδερκής πολιτικός αρχηγός, αφού απαξιοί να παίξει και κατ’ ουσίαν με την στάση του απαντά στον κ. Καραμανλή «παίξε μόνος σου».

Δεν περιορίζεται όμως σ΄αυτό το βαρύ περί «κομματικού πόκερ» χαρακτηρισμό ο Πρόεδρος του ΣΕΒ. Κατηγορεί επί πλέον την Κυβέρνηση ότι εφηύρε την ιστορία της συναίνεσης όχι απλώς για να εγκλωβίσει πολιτικά την αντιπολίτευση, αλλά κυρίως για να υπεκφύγει των δικών της ευθυνών και να αποκτήσει άλλοθι στην αδράνειά της.
Η εκτίμηση αυτή του κ. Δασκαλόπουλου ταυτίζεται περίπου με την άποψη όσων υποστηρίζουν ότι η κυβέρνηση αυτή αποφεύγει συστηματικά να κυβερνήσει και απλώς προσπαθεί με διάφορες προφάσεις και επικοινωνιακά ευρήματα να κερδίζει πολιτικό χρόνο αδιαφορώντας για την κακή πορεία της χώρας.

Για όσους έχουν την παραμικρή αμφιβολία επ’ αυτών, ο Πρόεδρος του ΣΕΒ επισημαίνει ότι η χώρα και τώρα και μετά τις εκλογές έχει ανάγκη ισχυρής Κυβέρνησης.
Το μετά τις εκλογές είναι βέβαια ως μέλλον ευκταίον αλλά αόρατον.
Στο παρόν όμως ουδείς αμφιβάλει ότι μια Κυβέρνηση με λίγους (151) βουλευτές και πολλούς δελφίνους κάθε άλλο παρά ισχυρή μπορεί να χαρακτηρισθεί.
Μας λέει επομένως ο κ. Δασκαλόπουλος ότι σήμερα η χώρα στερείται αυτό που έχει ιδιαίτερη ανάγκη, άρα με τον τρόπο του υποδεικνύει ότι αυτό θα πρέπει άμεσα να αλλάξει.
Και βέβαια στην δημοκρατία αν έχεις άμεση ανάγκη «από ισχυρή και αποτελεσματική διακυβέρνηση» και δεν τη διαθέτεις, η προσφυγή στις κάλπες αποτελεί μονόδρομο.

Γι ‘ αυτό ο κ. Δασκαλόπουλος σπεύδει να προσθέσει ότι «τις εκλογές θα αποφασίσουν οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες».
Ας αντιπαρέλθουμε το γεγονός ότι πρόκειται για μια πρόταση, που θα μπορούσε να την προσυπογράψει μια χαρά ακόμη και ένας φανατικός μαρξιστής, και ας δούμε λίγο την αντικειμενική της ουσία.
Μοιάζει να αποτελεί την απόλυτη απαξίωση του σημερινού Πρωθυπουργού.
Μέχρι τώρα η κρατούσα θεωρία ήταν ότι η επιλογή του χρόνου διεξαγωγής των εκλογών αποτελεί προνομία του Πρωθυπουργού. Και πράγματι η άποψη αυτή βρίσκει απόλυτη νομική θεμελίωση στο ισχύον σύνταγμα της χώρας.
Έρχεται όμως ο κ. Δασκαλόπουλος και επιχειρεί μια αποστομωτική πολιτική αντίκρουση της εν λόγω θεωρίας, που χρησιμοποιείται κατά κόρον στην επικοινωνιακή ενίσχυση του ηγετικού προφίλ του κ. Καραμανλή.
Ισχυρίζεται λοιπόν ο Πρόεδρος του ΣΕΒ ότι η ομαλή εφαρμογή των συνταγματικών ρυθμίσεων επαιτεί την ύπαρξη κάποιων αναγκαίων προϋποθέσεων, ήτοι ομαλές κοινωνικές συνθήκες, οι οποίες εξασφαλίζονται μόνο σε συνθήκες οικονομικής σταθερότητας.
Όταν όμως η καταστροφή της οικονομίας προκαλέσει διατάραξη της κοινωνικής ομαλότητας τότε χρειάζεται ενδεχομένως ισχυρή πολιτική προσωπικότητα, προκειμένου να επιβάλει τη βούληση της στις πολιτικές εξελίξεις.
Αν λοιπόν ερμηνεύουμε σωστά την μαρξιστικού ύφους κραυγή του κ. Δασκαλόπουλου, οι αναμενόμενες εξελίξεις υπερβαίνουν το πολιτικό ειδικό βάρος του σημερινού Πρωθυπουργού.

Παρά την προσπάθεια υποβάθμισης των δηλώσεων του Προέδρου του ΣΕΒ από την πλειοψηφία των μέσων μαζικής ενημέρωσης, είναι ηλίου φαεινότερον ότι οι δηλώσεις αυτές μπορούν δικαιωματικά να λογίζονται ως το μέγιστο πολιτικό γεγονός της περασμένης εβδομάδας τουλάχιστον για δύο πολύ συγκεκριμένους λόγους.
Πρώτον διότι αντίθετα με τα ανέκδοτα περί χαμηλού δείκτη ανεργίας, οι βιομήχανοι (όχι τα κόμματα της αριστεράς) προειδοποιούν για επερχόμενη οικονομική και κοινωνική καταιγίδα και
Δεύτερον διότι δηλώνουν απολύτως απογοητευμένοι από την παρούσα κυβέρνηση.

Πρόκειται για ρητή και απερίφραστη απόσυρση της εμπιστοσύνης του βιομηχανικού κόσμου από μια συντηρητική κυβέρνηση, την οποία θεωρούν καταστροφική για την οικονομία και την κοινωνική ομαλότητα και επομένως άκρως επικίνδυνη και για τα δικά τους συμφέροντα.

Πρόκειται το δίχως άλλο για ένα γεγονός, που δεν έχει όμοιό του στην πολιτική ιστορία της νεωτέρας Ελλάδος.

Οικονομική κρίση- Αναπόφευκτες συγκρίσεις.

«Η αντιμετώπιση της χρηματοπιστωτικής κρίσης απαιτεί σημαντικές δημόσιες επενδύσεις και ταυτόχρονα πρέπει να εξετάσουμε σοβαρά την καθοδηγούμενη επένδυση σε κοινωνικά και ιδιωτικά κεφάλαια»

Τάδε έφη ο αρχηγός της μεγαλύτερης χώρας του πλανήτη, που αναμένεται να συντηρήσει ένα ρυθμό ανάπτυξης για φέτος της τάξεως του 8% σε συνθήκες παγκόσμιας ύφεσης.
Με απλά λόγια ο Πρόεδρος της Κίνας κ. Χου Ζιντάου είπε τρία μάλλον αυτονόητα πράγματα.
Εν πρώτοις παραδέχθηκε ότι η κρίση είναι σοβαρή και είναι παρούσα στη χώρα του αφού ραγδαία αναπτυσσόμενη οικονομία με ρυθμό ανάπτυξης πάνω από 25% αναμένεται να καθηλωθεί στο 8%.
Δεν παρέμεινε όμως μόνο στις διαπιστώσεις. Έδωσε συγχρόνως, ως όφειλε, και την πολιτική πυξίδα για την διέξοδο από την κρίση.
Η ατμομηχανή για την ανάκαμψη της οικονομίας είπε ο Κινέζος Πρόεδρος είναι οι δημόσιες επενδύσεις.
Προφανώς γιατί οι δημόσιες επενδύσεις μπορούν να στηρίξουν την αναπτυξιακή πορεία της χώρας του και να εξασφαλίσουν τη διατήρηση υψηλού αριθμού θέσεων εργασίας για τα εκατομμύρια εργαζομένων, που οι ιδιωτικές κινεζικές εταιρίες άρχισαν να ξεφορτώνονται μαζικά με την πρώτη κάμψη των εξαγωγών.
Και το σπουδαιότερο επεσήμανε ότι θα πρέπει το κράτος να αναλάβει πρωτοβουλίες τόσο στον κοινωνικό όσο και στον ιδιωτικό τομέα αλλά αυτές να έχουν τη μορφή καθοδηγούμενων επενδύσεων.
Αν το αντιλαμβανόμαστε σωστά ο κ. Ζιντάου είπε ξεκάθαρα ότι ένα σημαντικό μέτρο για το ξεπέρασμα της κρίσης είναι η διάθεση εθνικών κεφαλαίων σε κοινωνικούς φορείς και στους ιδιώτες, προφανώς στον πρωτογενή τομέα, αλλά με τρόπο απολύτως στοχευμένο και υπό συνεχή και αδιάλειπτη καθοδήγηση.

Στην άλλη άκρη του πλανήτη ο άρτι εκλεγμένος Πρόεδρος μιας υπό κατάρρευση αυτοκρατορίας παρέλαβε ευθαρσώς τις καυτές πατάτες, που του παρέδωσε ο ανεκδιήγητος προκάτοχός του και δήλωσε από την πρώτη στιγμή ότι σχεδιάζει να αντιμετωπίσει την άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας του με παρόμοιες συνταγές.
Θα εκτελέσουμε ένα τεράστιο πρόγραμμα δημοσίων έργων από άκρου εις άκρον των Ηνωμένων Πολιτειών εξήγγειλε ο κ. Ομπάμα και θα προχωρήσουμε σε ενίσχυση στοχευμένων επενδύσεων στον τομέα των εναλλακτικών μορφών ενέργειας και της πράσινης ανάπτυξης.

Στον αντίποδα αυτής της ρεαλιστικής προσέγγισης, που παραμένει βεβαίως μέσα στα πλαίσια του υπάρχοντος καρκινοβατούντος συστήματος αλλά τουλάχιστον διακρίνεται από κάποια στοιχειώδη αντίληψη της πραγματικότητας, βρίσκεται δυστυχώς το πάνθεον των Ευρωπαϊκών κρατών.
Για άλλη μια φορά οι Ευρωπαίοι ηγέτες συγκεντρώθηκαν για να αποδείξουν τις τεράστιες αντιθέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την παντελή αδυναμία τους να αντιδράσουν αξιοπρεπώς στην εξέλιξη της επαπειλούμενης ολικής οικονομικής καταστροφής.
Δυστυχώς απέδειξαν πόσο ελάχιστοι είναι για τις θέσεις που κατέχουν, αφού δεν κατάφεραν να καταλήξουν σε καμιά πολιτική πλατφόρμα και ουσιαστικά στοιχήθηκαν πίσω από τις ξεπερασμένες συνταγές του κ. Αλμούνια κα των ομοίων του γραφειοκρατών-λογιστών.
Μονεταριστικές παρεμβάσεις μείωσης επιτοκίων και αλλοπρόσαλλες συνταγές μείωσης ελλειμμάτων διά της μειώσεως των μισθών, της αυξήσεως των ορίων ασφαλίσεως και τα τοιαύτα αποτελούν τις αλυσιτελείς ιδέες, που μοιάζουν με κομπογιαννίτικα γιατροσόφια για την αντιμετώπιση της πλέον καλπάζουσας ύφεσης.
Τι όμως καλλίτερο θα μπορούσε να περιμένει κανείς όταν αφήνονται να αντιμετωπίσουν την κρίση αυτοί, που είναι οι βασικοί υπαίτιοι για τη δημιουργία της;

Δεν είναι τυχαίο, που οι Ασιατικές αγορές κινήθηκαν ανοδικά μετά τις δηλώσεις του Κινέζου Προέδρου, ενώ αντίθετα όλα τα χρηματιστήρια κατέγραψαν ιστορικές απώλειες μετά την σύνοδο των Ευρωπαίων ηγετών.

Προφανέστατα οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα προσέφεραν καλύτερες υπηρεσίες στην παρούσα φάση αν απέφευγαν τις συναντήσεις.

Κάπου στη μέση, για να είμαστε δίκαιοι, βρίσκεται ο Πρωθυπουργός της Αγγλίας, ο οποίος δεν διστάζει να συμμετέχει στο μετοχικό κεφάλαιο των τραπεζών που ενισχύει και τουλάχιστον επιδεικνύει την στοιχειώδη αντίληψη ότι πρέπει να αποφασίζει επειγόντως και να δρα πάραυτα.

Μοναδικό είδος βεβαίως (sui generis περίπτωση) παραμένει η χώρα μας.
Είναι η μοναδική χώρα της οποίας ο Υπουργός Οικονομίας έχει την αφέλεια ή ενδεχομένως το θράσος να δηλώνει ότι «κάθε μέρα βιώνει αναπάντεχες δυσάρεστες εξελίξεις».
Η δήλωση αυτή αποτελεί αδιάσειστη ομολογία ότι αδυνατεί απολύτως να κατανοήσει, να προβλέψει, να προγραμματίσει εγκαίρως, να δράσει στοιχειωδώς.

Είναι η μόνη χώρα επίσης της οποίας ο Πρωθυπουργός επιμένει να κάνει διαγγέλματα, που περιορίζονται σε ζοφερές περιγραφές του παρόντος και του μέλλοντος, χωρίς την παραμικρή αναφορά έστω και της παραμικρής ελπίδας διεξόδου.
Διαγγέλματα που ωθούν σε μαύρη απελπισία τους πολίτες της χώρας και το χειρότερο εμπεδώνουν ένα κλίμα αναξιοπιστίας για την οικονομία μας στις διεθνείς αγορές με τις γνωστές δυσμενείς επιπτώσεις στην πιστοληπτική της ικανότητα και όχι μόνο.

Συμπερασματικά ισχύει και εδώ αυτό που περιγράψαμε παραπάνω για τις συνόδους κορυφής.
Θα προσέφεραν καλλίτερες υπηρεσίες στον τόπο τόσο ο κ. Υπουργός Εθνικής Οικονομίας, όσο πολύ περισσότερο και ο κ. Πρωθυπουργός αν μίλαγαν λιγότερο και εν πάση περιπτώσει αν φρόντιζαν στις δημόσιες εμφανίσεις τους να εκπέμπουν προς κάθε κατεύθυνση ισχυρά μηνύματα αισιοδοξίας.

Διότι όπως είναι γνωστό οι μοναδικές περιπτώσεις βρίσκονται πολύ κοντά στις περιπτώσεις υπό εξαφάνιση.

Salus populi suprema lex esto.(Η επανάληψη είναι μητέρα της μαθήσεως)

Στις 9 Οκτωβρίου του 2008, τον καιρό που ακόμη η sui generis κυβέρνησή μας κοιμόταν τον ύπνο όχι του δικαίου, αλλά της στρουθοκαμήλου ή του ασχέτου, είχα γράψει κάποιες απόψεις για την αναγκαιότητα της ανάληψης δράσης και κοινών πρωτοβουλιών για την αντιμετώπιση της επερχόμενης οικονομικής καταιγίδας.
Τότε βέβαια ακόμα η Ελληνική Κυβέρνηση εκινείτο στον αστερισμό της αλαζονείας και κατά την προσφιλή της συνήθεια εξασκείτο σε επικίνδυνα παιχνίδια επικοινωνιακής κατανάλωσης περί «θωρακισμένης ελληνικής οικονομίας», που διαθέτει «υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης» σε αντίθεση με τους άλλους Ευρωπαίους εταίρους στυλ «φτωχής» Γερμανίας κ.λ.π.
Τώρα που ο κ. Πρωθυπουργός ανακάλυψε οψίμως την ελληνική οικονομική κρίση και ο κ. Υπουργός Εθνικής Οικονομίας δήλωσε απερίφραστα ότι «κάθε μέρα βιώνει αναπάντεχες δυσάρεστες εξελίξεις», ήτοι κατά το κοινώς λεγόμενο έχει χάσει τον μπούσουλα, θεωρώ σκόπιμο να επαναλάβω αυτή την ανάρτηση.Όχι μόνο γιατί παραμένει επίκαιρη, αλλά διότι αποτελεί πιστεύω την κοινή αντίληψη του μέσου Έλληνα γύρω από την ανάγκη της κοινής αντιμετώπισης της κατάστασης, αλλά και γύρω από το φιάσκο της περί συναινέσεως πρωτοβουλίας του κ. Πρωθυπουργου
Εγραφα λοιπόν στις 9 Οκτωβρίου του περασμένου χρόνου:

"Είναι κοινός τόπος ότι ο πλανήτης έχει εισέλθει σε μια οικονομική κρίση με απρόβλεπτες προς το παρόν διαστάσεις και διάρκεια.Είναι επίσης αληθές ότι μπροστά στην καταιγίδα, που έχει ξεσπάσει η μόνη συνετή συμπεριφορά είναι σύσσωμη η ελληνική κοινωνία, πολίτες, πολιτικά κόμματα και κυβέρνηση, να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να δράσουν συντονισμένα στην προσπάθεια περιορισμού των απωλειών.
Αυτό προϋποθέτει ωριμότητα και ψυχραιμία.Ιδιότητες, που ενδεχομένως δεν χαρακτηρίζουν τους μεσογειακούς λαούς, αλλά στην παρούσα συγκυρία είναι βέβαιο ότι θα αναδείξουν τους λιγότερο οικονομικά κατεστραμμένους λαούς.
Το ένστικτο αυτοσυντήρησης είναι έμφυτο σε κάθε λαό. Είναι επομένως αυτονόητη και για τον τελευταίο πολίτη αυτής της χώρας η ανάγκη οικοδόμησης αρραγούς ομοψυχίας.
Αυτό όμως δεν αρκεί για την επίτευξή της.
Δεν αρκεί οι πολίτες να επιδεικνύουν αυτοσυγκράτηση.
Δεν αρκεί η αντιπολίτευση να δηλώνει ότι θα στηρίξει τις όποιες εποικοδομητικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης.
Χρειάζεται και η κυβέρνηση να κινηθεί προς την ίδια κατεύθυνση.
Να αναλάβει δράσεις, που να συμβάλλουν στην κοινωνική συνοχή.
Να σταματήσει κινήσεις, που υποθάλπουν την πόλωση.
Η κοινωνική συνοχή απαιτεί δίκαιη κατανομή των φορολογικών επιβαρύνσεων.Δραστικό περιορισμό της κρατικής σπατάλης.Συνετή διαχείριση της δημόσιας περιουσίας.
Η φοροεπιδρομή με άμεσους και κυρίως έμμεσους φόρους στα καταχρεωμένα νοικοκυριά αποτελεί ασύμμετρη απειλή για τον μέσο πολίτη την ώρα, που το πενιχρό εισόδημά του φαίνεται αδύναμο να αντεπεξέλθει στις στοιχειώδεις ανάγκες του.
Η ατιμωρησία οικονομικών εγκληματιών του κοινού ποινικού δικαίου, που σφετερίσθηκαν τα δημόσια κτήματα αποτελεί άγος αβάστακτο.
Η υπόθαλψη πολιτικών ή διοικητικών παραγόντων, που ενέχονται σε οικονομικά σκάνδαλα ή φέρονται ως αποκομίσαντες ίδια οφέλη από την διαχείριση της δημόσιας περιουσίας, αποτελεί αυτοχειριασμό του πολιτικού συστήματος.
Η προσπάθεια μετακύλισης ιδίων ευθυνών στην διεθνή οικονομική συγκυρία ή στις «κακές» κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ υποτιμούν την νοημοσύνη των πολιτών και εμποδίζουν την επίτευξη πολιτικών συναινέσεων.
Η διαίρεση των ούτως ή άλλως χειμαζόμενων επαγγελματικών ομάδων σε δήθεν προνομιούχους και «ρετιρέ» δυναμιτίζει την κοινωνική συνοχή.
Αυτές τις κρίσιμες ώρες χρειάζεται πολιτικό θάρρος.Ανάληψη πολιτικών ευθυνών.Εντοπισμό και παραδοχή σφαλμάτων και αδυναμιών.Έμπρακτη απόδειξη κατανόησης των προβλημάτων και ανάληψη συντονισμένης δράσης στην κατεύθυνση της αντιμετώπισης της κρίσης με γνώμονα την ανακούφιση των ασθενέστερων στρωμάτων.
Την περικοπή κάθε σπατάλης.
Την εξυγίανση κάθε οικονομικής διαχείρισης.
Την κάθαρση των κρατικών λειτουργιών από τα τρωκτικά και από τους πάσης φύσεως ευεπίφορους σε «πλάνες» κρατικούς αξιωματούχους.
Την θωράκιση των θεσμών για την εξασφάλιση αποφυγής παρόμοιων νοσηρών φαινομένων στο μέλλον.
Αυτά έχει ανάγκη ο τόπος.Αυτά αναζητούν απεγνωσμένα οι πολίτες.
Επικοινωνιακοί θεατρινισμοί, μικροκομματικές πολιτικές, προσωπικές στρατηγικές υποδηλώνουν ανεπίτρεπτη μικρόνοια, από όπου και αν εκδηλώνονται.
Με την οικονομική κρίση όχι ante portas (προ των πυλών), όπως μερικοί πιθανώς αφελώς υπολογίζουν, αλλά ήδη από πολλού χρόνου εντός του οικονομικού μας αυλόγυρου η επιβίωση του λαού, η σωτηρία της δημοκρατίας, η διάσωση της οικονομίας είναι ο υπέρτατος νόμος.
Αυτό μπορεί να ισχύει για όλους, αλλά ειδικά η κυβέρνηση οφείλει να το αποδεικνύει με συγκεκριμένες ενέργειες κάθε στιγμή και σε κάθε ευκαιρία."