Τα στατιστικά στοιχεία για την εξέλιξη της εγκληματικότητας κατά την τελευταία πενταετία δεν είναι απλώς ανησυχητικά. Τεκμηριώνουν αναμφισβήτητα την αποτυχία των διωκτικών αρχών σε όλους τους τομείς.
Η σύγχρονη εγκληματικότητα στη χώρα μας κινείται κυρίως σε τρεις διακριτές κατηγορίες αξιόποινων δραστηριοτήτων.
Αν εξαιρέσουμε προς το παρόν τα εγκλήματα των «κυρίων με τα λευκά περιλαίμια», η δίωξη των οποίων δεν εξαρτάται εν πολλοίς από την δράση της αστυνομίας, έχουμε:
α) εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου, ιδιαίτερα κατά της ζωής και της ιδιοκτησίας (ανθρωποκτονίες, ληστείες, κ.λ.π).
β) εγκλήματα που προέρχονται από τρομοκρατική δραστηριότητα και
γ) εγκλήματα που προέρχονται από ομαδική καταστροφική επιθετικότητα ( κατά το κοινώς λεγόμενο από «χουλιγκανισμό»).
Και στις τρείς ανωτέρω κατηγορίες έχουμε μια αστυνομία, που εμφανίζεται απελπιστικά ανίκανη να παρέμβει είτε προληπτικά είτε διωκτικά.
Είναι γεγονός ότι τα γενεσιουργά αίτια, αλλά και οι παράγοντες ανάπτυξης των σύγχρονων μορφών εγκληματικότητας δεν αφορούν ευθέως την εκασταχού εκάστοτε αστυνομία.
Και ο τελευταίος πολίτης κατανοεί ότι τα αίτια είναι προεχόντως οικονομικά και πολιτικά.
Συνθήκες οικονομικής εξαθλίωσης αποτελούν ισχυρό κίνητρο για ληστείες και διαρρήξεις. Κοινωνικές αδικίες και υπερβολικές κοινωνικές ανισότητες αποτελούν πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη τρομοκρατικών ιδεολογημάτων. Ενώ η συνολική απογοήτευση από το κρατούν σύστημα οδηγεί υπό προϋποθέσεις σε μαζική καταστροφικότητα διάφορα ψυχικά αδύναμα άτομα ανεξαρτήτως κοινωνικής προέλευσης.
Συνθήκες οικονομικής κρίσης, πολιτικός και ευρύτερος κοινωνικός αμοραλισμός αποτελούν προφανώς παράγοντες εντατικοποίησης όλων ανεξαιρέτως των ανωτέρω μορφών εγκληματικής συμπεριφοράς.
Παρόμοιες συνθήκες θα έπρεπε λογικά να επικρατούν σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ιδιαίτερα σε αυτές του λεγόμενου σκληρού πυρήνα.
Όμως ενώ αυτές οι χώρες θεωρητικά έχουν συγκλίνουσες οικονομίες και πανομοιότυπες νομοθεσίες, η εικόνα που παρουσιάζει ειδικά η Ελλάδα σε θέματα εσωτερικής ασφάλειας δεν είναι καθόλου όμοια.
Ενώ οι υπόλοιπες χώρες εμφανίζουν αστυνομίες, που παρακολουθούν αποτελεσματικά την εξέλιξη των νέων μορφών εγκλήματος και ανταποκρίνονται αξιοπρεπώς στις σχετικές υποχρεώσεις τους, η δική μας αστυνομία παρουσιάζει μια εικόνα μεταξύ παντελούς ανεπάρκειας και οργανωτικού χάους.
Μια αστυνομία που μόλις το 2004 με αφορμή τους Ολυμπιακούς αγώνες απέσπασε τον θαυμασμό όλου του πλανήτη, εμφανίζεται σήμερα εκπληκτικά αναποτελεσματική σε όλους τους προαναφερθέντες τομείς της σύγχρονης εγκληματικότητας.
Μια αστυνομία, που διαθέτει το αναλογικά πολυπληθέστερο ανθρώπινο δυναμικό σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης μοιάζει να βρίσκεται σε πλήρη αμηχανία.
Οι πολίτες αισθάνονται πλέον ανασφαλείς ακόμη και μέσα στα ίδια τους τα σπίτια κλειδαμπαρωμένοι και με πανάκριβα συστήματα ασφαλείας εν λειτουργία.
Τα κεντρικότερα σημεία των πόλεων έχουν καταντήσει έρμαια στις διαθέσεις των ληστών, των τρομοκρατών ή των «χούλιγκανς».
Και ο τελευταίος κάτοικος αυτής της χώρας αισθάνεται άβολα πλέον να κυκλοφορεί στους δρόμους και στην αγορά. Και ο τελευταίος κάτοικος της γης βομβαρδίζεται πλέον καθημερινά από δελτία ειδήσεων και ταξιδιωτικές οδηγίες, που κατατάσσουν την Ελλάδα στους ανασφαλείς αν όχι επικίνδυνους προορισμούς του πλανήτη.
Μόνον η Κυβέρνηση παρουσιάζεται ξέγνοιαστη για την αφόρητα νοσηρή αυτή κατάσταση, αν ερμηνεύσει κανείς λογικά τους κυβερνητικούς χειρισμούς στις πρόσφατες κρίσεις της αστυνομίας.
Πολιτικά κόμματα, κατ’ ιδίαν πολιτικοί (ακόμη και κυβερνητικοί βουλευτές και υπουργοί), συνδικαλιστικοί φορείς της αστυνομίας, ΜΜΕ, όλοι ανεξαιρέτως οι πολίτες αυτής της χώρας, γνωρίζουν και επισημαίνουν καθημερινά τα κακώς κείμενα.
Η απασχόληση των αστυνομικών στην φύλαξη διαφόρων «υψηλών προσώπων».
Το έλλειμμα εκπαίδευσης και μέσων.
Ακόμη και οι χαμηλές αποδοχές, που αναγκάζουν τους αστυνομικούς να κάνουν και δεύτερη δουλειά.
Η αναξιοκρατία στη στελέχωση των επιτελικών θέσεων.
Αλλά πάνω από όλα η πολιτική φιλοσοφία και το επιχειρησιακό δόγμα που επικρατεί τόσο στην πολιτική όσο και στην φυσική ηγεσία της αστυνομίας.
Πολιτική φιλοσοφία, που έχει μεταλλάξει τον προορισμό της αστυνομίας από δύναμη ασφάλειας και προστασίας του πολίτου, σε δύναμη καταστολής των λαϊκών δημοκρατικών εκδηλώσεων και προστασίας επιλεγμένων προνομιούχων επωνύμων.
Επιχειρησιακό δόγμα, που επιτάσσει το αποτελεσματικό κυνήγι και τον χημικό ψεκασμό μέχρι τελικής πτώσεως των απεργών, των αγροτών, των εργατών των σπουδαστών, αλλά παράλληλα επιτάσσει επιμελή αποφυγή οποιασδήποτε εμπλοκής με «κουκουλοφόρους», που επιδίδονται σε όργιο καταστροφών και πλιάτσικου στα κεντρικότερα σημεία της πρωτεύουσα και όχι μόνον.
Απόδειξη ότι δεν ευθύνονται οι κατ’ ιδίαν αστυνομικοί για την απογοητευτική εικόνα της αστυνομίας, αλλά οι κατά περίπτωση άνωθεν οδηγίες, που εφαρμόζουν αποτελούν μερικά πρόσφατα περιστατικά.
Πριν από μερικές μέρες ένας αστυνομικός προσπάθησε να παρέμβει στην εξέλιξη μιας ληστείας και έχασε τη ζωή του ενώ βρισκόταν εκτός υπηρεσίας.
Προχθές και πάλι εκτός υπηρεσίας ένας άλλος αστυνομικός δεν δίστασε να συμπλακεί με ληστές με αποτέλεσμα να επιτευχθεί η σύλληψη ενός εξ αυτών, αλλά να χάσει τη ζωή της και μια νεαρή γυναίκα.
Αντίθετα δεκάδες αστυνομικοί βρίσκονταν σε διάφορα σημεία του Κολωνακίου την ώρα, που οι «χούλιγκανς» έσπερναν τον πανικό, καταστρέφοντας αυτοκίνητα και καταστήματα και κανένας απολύτως δεν παρενέβη.
Αυτό σημαίνει ότι ο μέσος αστυνομικός διαθέτει φιλότιμο, σθένος και υψηλό αίσθημα ευθύνης και με αυτοθυσία αντιδρά όταν ευρίσκεται εκτός υπηρεσίας.
Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά εξαφανίζονται όταν φοράει τη στολή και τελεί σε διατεταγμένη υπηρεσία.
Οι απλοί αστυνομικοί είναι εξαιρετικά δραστήριοι όταν πειθαρχούν στη φωνή της συνείδησής τους, ενώ παραμένουν ανενεργοί όταν εκτελούν άνωθεν εντολές.
Τόσο απλά είναι τα πράγματα.
Θα περίμενε κανείς ότι μετά και το πρόσφατο φιάσκο του Κολωνακίου η Κυβέρνηση επιτέλους θα αφυπνιζόταν.
Ότι θα αντιλαμβανόταν τα αυτονόητα και θα αποφάσιζε με βάση τουλάχιστον την κοινή λογική.
Δυστυχώς απελπισμένος ο πολίτης παρακολουθεί για άλλη μια φορά ένα κακόγουστο θέατρο παραλόγου,
Αντί να συζητούν για τη βελτίωση της αποτελεσματικότητας της αστυνομίας, συζητούν για την κατάργηση του ασύλου….
Λες και η περιοχή Κολωνακίου προστατεύεται από το Πανεπιστημιακό άσυλο.
Λες και δεν είναι παγκοίνως γνωστό ότι κατά πάγια τακτική η αστυνομία συνηθίζει να απωθεί τους «κουκουλοφόρους» επιδιώκοντας κάθε φορά να τους εγκλωβίζει μέσα στις σχολές.
Επομένως αν αυτή τη φορά πρέπει να γίνει κάποιος λόγος περί ασύλου, αυτός θα πρέπει αποκλειστικά να περιορισθεί στο κατά πόσο έχουν ανάγκη ψυχιατρικού ασύλου όσοι επιμένουν να συνδέουν τα γεγονότα του Κολωνακίου με το Πανεπιστημιακό άσυλο.
Από τη άλλη μεριά οι εξαγγελίες για αναγωγή της κουκούλας σε ιδιώνυμο έγκλημα μόνο αμφιβόλου ποιότητας επικοινωνιακή αξία μπορούν να έχουν.
Από νομικής και εγκληματολογικής απόψεως είναι απολύτως αλυσιτελείς.
Και οι φοιτητές της νομικής διδάσκονται και γνωρίζουν ότι αποτελεσματικός παράγοντας στην αποτροπή του επίδοξου εγκληματία να τελέσει μια οποιαδήποτε αξιόποινη πράξη δεν είναι τόσο το μέγεθος της επαπειλούμενης ποινής, όσο η βεβαιότητα ότι δεν θα μείνει ατιμώρητος.
Όποιος σχεδιάζει να εκτελέσει ένα έγκλημα δεν προβληματίζεται τόσο από το μέγεθος της ποινής όσο από το πόσο πιθανό είναι να συλληφθεί και να καταδικασθεί για την πράξη του.
Δεν λείπει επομένως το νομικό πλαίσιο ή η πρόσφορη τυποποίηση των διαφόρων μορφών εγκληματικότητας.
Η πολιτική βούληση για τη δίωξη και καταδίκη του εγκλήματος είναι ασθενής.
Θα αρκούσαν μερικές απλές οδηγίες στην αστυνομία για πρόληψη και δίωξη του εγκλήματος.
Αν δεν μπορούν να κάνουν τίποτε άλλο, ας αφήσουν τους επαγγελματίες αστυνομικούς να οργανώσουν την αστυνομία.
Ας αφήσουν απερίσπαστους τους αστυνομικούς να καταδιώξουν και να συλλάβουν τους εγκληματίες.
Ας εφαρμοσθεί η υπάρχουσα νομοθεσία και ας επιβληθεί ο νόμος προς πάσα κατεύθυνση.
Ας τιμωρηθούν επιτέλους σ’ αυτόν τον τόπο οι εγκληματίες είτε είναι πολιτικοί, είτε είναι δημόσιοι λειτουργοί, είτε είναι μεγαλόσχημοι εκκλησιαστικοί παράγοντες, είτε είναι «χούλιγκανς».
Και τότε η χώρα θα γίνει ασφαλέστερη και οι πολίτες ευτυχέστεροι.
Το έλλειμμα εφαρμογής των νόμων είναι η ειδοποιός διαφορά μας από τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δεν χρειάζονται «γκουρού» από την Σκώτλαντ Γιάρντ για να μας ανοίξουν τα μάτια.
Και για όσους υποκριτικά κλαψουρίζουν συνεχώς ότι «πρέπει να αποφασίσουμε τι αστυνομία θέλουμε» η απάντηση είναι επίσης απλή.
Θέλουμε μια σύγχρονη δημοκρατική αστυνομία, που να είναι αποτελεσματική δύναμη ασφάλειας και όχι ένα αυταρχικό εργαλείο καταστολής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου