Οι Έλληνες βιομήχανοι με προεξάρχοντα τον ΣΕΒ αποτελούν χαρακτηριστική περίπτωση «ποντικού», που τυφλωμένος από την λαιμαργία του για το «τυρί» αδυνατεί να διακρίνει την «φάκα».
Όπου τυρί εννοούνται τα μέτρα περικοπής των μισθών και κατάλυσης των δικαιωμάτων των εργαζομένων και όπου φάκα οι κρυφές επιδιώξεις των εμπνευστών του μνημονίου.
Είναι απορίας άξιο πως αυτοί οι κακόμοιροι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται ότι η επιχειρηματική τους εξόντωση συγκαταλέγεται στους τρείς πρώτιστους στόχους της τρόϊκας.
Έχουμε επισημάνει αρκετές φορές ότι η σπουδή των δανειστών του Ελληνικού Δημοσίου να παρέμβουν σε θέματα που αφορούν στον ιδιωτικό τομέα δεν δικαιολογείται από τη φύση των οικονομικών προβλημάτων, που υποτίθεται ότι υπαγόρευσαν την ανάγκη προσχώρησης στον μηχανισμό στήριξης.
Υποτίθεται δηλαδή ότι το πρόβλημα της χώρας είναι το δημόσιο έλλειμμα και το δημόσιο χρέος, που δημιουργούν στους δανειστές μας και στην ΕΕ το φόβο για πιθανή αδυναμία πληρωμών.
Για την αντιμετώπιση του ελλείμματος υπάρχουν δύο τρόποι: η μείωση των δαπανών και η αύξηση των δημοσίων εσόδων.
Για την μείωση του χρέους απαραίτητη είναι η ελαχιστοποίηση των δανειακών αναγκών της χώρας και η δημιουργία πλεονάσματος ικανού να εξυπηρετεί απρόσκοπτα τις ληξιπρόθεσμες οφειλές, αλλά συγχρόνως να επιτρέπει και την σταδιακή επιστροφή των δανεικών κεφαλαίων.
Τόσον η μείωση του ελλείμματος όσον και η μείωση του χρέους διευκολύνονται από την αύξηση του ΑΕΠ καθόσον έτσι αφ’ ενός διευρύνεται η φορολογητέα βάση, αφ ετέρου μειώνεται άμεσα το χρέος, ως ποσοστό του ΑΕΠ, (δείκτης που ενδιαφέρει εξαιρετικά την ΕΕ).
Τόσο απλά είναι τα θέματα για το υποτιθέμενο οικονομικό πρόβλημα της χώρας.
Βλέπει κανείς σ’ αυτά τα απλά ζητήματα να εμπλέκεται πουθενά το θέμα των μισθών των εργαζομένων;
Υπάρχει κανείς εχέφρων άνθρωπος (όχι κατ’ ανάγκην οικονομολόγος), που να έχει ισχυρισθεί ποτέ ότι η μείωση των αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα μπορεί να μειώσει τα ελλείμματα της κεντρικής κυβέρνησης;
Όχι βέβαια. Αντίθετα και η κουτσή Μαρία αντιλαμβάνεται, ότι η μείωση των αποδοχών, οδηγεί σε μείωση της κατανάλωσης, η μείωση της κατανάλωσης σε κλείσιμο επιχειρήσεων , και τα δύο αυτά μαζί σε μείωση των φορολογικών εσόδων, άρα σε αύξηση του ελλείμματος και συνέχιση της διόγκωσης του δημοσίου χρέους. Τουτέστι φαύλος κύκλος ή σπειροειδής υφεσιακή τροχιά, όπως αλλιώς έχει επικρατήσει να αποκαλείται η δομική κρίση ενός συστήματος, που έχει αφεθεί απροστάτευτο στα χέρια των διεθνών αρχιτεκτόνων του παγκόσμιου οικονομικού χάους.
Συνεπώς η άγρια περικοπή των αποδοχών των εργαζομένων είναι απολύτως ασύμβατη με τους υποτιθέμενους στόχους της κυβέρνησης, της ΕΕ και των δανειστών μας. Η δε βάρβαρη κατεδάφιση του υφιστάμενου ιδιωτικού εργασιακού καθεστώτος ουδόλως μπορεί να βρεί οποιαδήποτε αιτιολογική βάση στην επιδίωξη εξυγίανσης του κράτους και των δημοσίων οικονομικών.
Γιατί λοιπόν συμβαίνουν όλα αυτά;
Ο λόγος είναι απλός και ευκόλως πλέον εννοούμενος.
Οι προαναφερθέντες στόχοι, οι οποίοι προβάλλονται επισήμως δεν είναι οι μόνοι και μάλλον δεν είναι καν οι πρωτεύοντες.
Κυρίαρχος στόχος των διεθνών επιχειρηματικών αρπακτικών φαίνεται πλέον εναργώς ότι ήταν και παραμένει η οικειοποίηση του δημόσιου πλούτου της χώρας στην ευρύτερη έννοια του οποίου συμπεριλαμβάνονται (ατυχώς για τον ΣΕΒ) και το σύνολο των προσοδοφόρων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων του ιδιωτικού τομέα.
Αυτό λοιπόν που επιχειρείται σήμερα είναι η κολιγοποίηση των ελλήνων εργαζομένων, ώστε όταν οι νέοι ξένοι ιδιοκτήτες αναλάβουν τον επιχειρηματικό έλεγχο να έχουν εξασφαλισμένα φθηνά εργατικά χέρια απασχολούμενα σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα.
Παράλληλα, επειδή βεβαίως έχει σοβαρό ενδιαφέρον για τους επίδοξους αγοραστές η αγοραία τιμή των πωλουμένων επιχειρήσεων κατά τον χρόνο της εξαγοράς, εξελίσσεται ραγδαία ένα άλλο εθνοκτόνο σχέδιο καταστροφής των επιχειρήσεων και των Ελλήνων επιχειρηματιών. Το έργο αυτό το έχουν αναλάβει κυρίως οι ξενόδουλες Ελληνικές τράπεζες, οι οποίες επιδίδονται συστηματικά στην εξόντωση της υγιούς επιχειρηματικότητας.
Και ο τελευταίος μικροβιοτέχνης γνωρίζει ότι το θανάσιμο πρόβλημα επιβίωσης της επιχείρησης του είναι η στέρηση ρευστότητας και όχι το ούτως ή άλλως πενιχρό μεροκάματο του υπαλλήλου του.
Γι αυτή δε την έλλειψη ρευστότητας ευθύνονται πρωτίστως οι τράπεζες, οι οποίες προ πολλού έχουν απομακρυνθεί από τον υπαρξιακό τους προορισμό και από μοχλός ανάπτυξης της επιχειρηματικότητας έχουν μεταβληθεί σε στυγνούς εκτελεστές υγειών (όχι προβληματικών) επιχειρήσεων. Και βεβαίως, θλιβερόν ειπείν, στο εγκληματικό αυτό έργο των Τραπεζών εξ αντικειμένου αναγκαίος συνεργός έχει αποδειχθεί το ίδιο το κράτος, το οποίο με πλείστα όσα μέτρα (υψηλή φορολογία, εισπρακτικής σκοπιμότητας πρόστιμα, κ.λ.π), αλλά και με το σύνολο της οικονομικής πολιτικής του συμβάλλει στην αποστράγγιση του χρήματος από την αγορά.
Αντίπαλος επομένως της Ελληνικής Βιομηχανίας δεν είναι σήμερα το εργατικό δυναμικό της χώρας. Οι αποδοχές των εργαζομένων δεν είναι απειλή για την ανταγωνιστικότητα, είναι ελπίδα για την συντήρηση της ζήτησης και εντεύθεν για την επιβίωση των επιχειρήσεων.
Πραγματικός εχθρός της επιχειρηματικότητας όλων των τομέων και όλων των βαθμίδων είναι η καταστροφική στάση των τραπεζών και η αδυναμία του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού να διακρίνει την πραγματικότητα και να επιβάλλει πλαίσια και κανόνες στην αγορά και στο τραπεζικό κατεστημένο.
Οι λαοί της Ευρώπης, κυρίως αυτοί που έρχονται πρώτοι σε επαφή με τις μυλόπετρες της οικονομικής κρίσης και βρίσκονται αντιμέτωποι με τους «ενιαίους κανόνες» και τα ενιαία προγράμματα «σωτηρίας και διάσωσης» αρχίζουν πλέον να συνειδητοποιούν την πραγματικότητα.
Καιρός είναι να συνειδητοποιήσουν και οι Έλληνες επιχειρηματίες ότι το ψευδεπίγραφο σχέδιο «μη χρεωκοπίας της χώρας» στοχεύει ευθέως και οδηγεί μαθηματικώς στην δική τους ατομική χρεωκοπία.
Μετά δε την πρόσφατη επίσκεψη του κου Στρος Σκαν ουδεμία πλέον άγνοια συγχωρείται στα μέλη του Ελληνικού Κοινοβουλίου για τις πραγματικές προθέσεις των διεθνών τοκογλύφων και της τρόϊκας (ήτοι του εκτελεστικού τους βραχίονα), καθώς και της άμεσης διασύνδεσής τους με υψηλού επιπέδου πολυεθνικά επιχειρηματικά συμφέροντα, που εποφθαλμιούν το εθνικό δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο της Ελλάδος.
Καθ’ όμοιο λόγο η έλευση του κου Ρουμπινί διέλυσε κάθε αμφιβολία, ότι η πολυθρύλητη επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους υπαγορεύεται στην πραγματικότητα από την διαπίστωση των εμπνευστών και εκτελεστών του προαναλυθέντος σχεδίου, ότι δεν τους επαρκεί ο χρόνος για να προλάβουν να ολοκληρώσουν τον ανομολόγητο τριπλό στόχο τους, ήτοι: Απαξίωση και απαλλοτρίωση της δημόσιας περιουσίας, καταστροφή των ελληνικών επιχειρήσεων και οικονομική εξόντωση των Ελλήνων επιχειρηματιών όλων των βαθμίδων και εξαθλίωση του Έλληνα εργαζόμενου, ώστε να αποτελέσει φθηνό εργατικό δυναμικό στις νέες επιχειρήσεις, που θα είναι πλέον αλλοδαπών συμφερόντων.
Και στο πλαίσιο αυτό δεν αποκλείεται η χρήση του μέσου της «ήπιας χρεωκοπίας» της χώρας, εάν κριθεί απαραίτητο για την ολοκλήρωση του σχεδίου, γι αυτό και κρίθηκε σκόπιμη η υποδοχή του γνωστών απόψεων κου Ρουμπινί, ώστε να αρχίσει η προετοιμασία του σχετικού κλίματος για παν ενδεχόμενο.
Κατόπιν όλων αυτών οι κοινωνικοί εταίροι, οφείλουν να αντιληφθούν ότι η τύχη τους γαρ κοινή και το μέλλον τους ζοφερό μετά βεβαιότητας.
Όσο για τους βουλευτές, οφείλουν να συνειδητοποιήσουν την ιστορικότητα των στιγμών, όπου η χώρα καλείται να δώσει τον υπέρ πάντων αγώνα και αυτοί, που τάχθηκαν να φυλάσσουν Θερμοπύλες ήρθε η ώρα να επιλέξουν αν θα σταθούν στο πλευρό του χειμαζόμενου λαού ή θα συμπεριφερθούν ως κοτζαμπάσηδες και Φαναριώτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου