Βλέποντας την εικόνα του κου Πρωθυπουργού να αναλαμβάνει «πανευρωπαϊκή εκστρατεία» για την έκδοση ευρωομολόγου, αισθάνθηκα ότι αυτή η εικόνα ήταν πολύ όμορφη για να είναι αληθινή.
Όχι μόνο διότι η περίπτωση ενός ανθρώπου, που την μια μέρα επιβραβεύεται από την Ντόϋτσε Μπανκ, την επόμενη συγκρούεται με την κα Μέρκελ , την μια συγκατατίθεται αδιαμαρτύρητα στην επί τα χείρω τροποποίηση της συνθήκης της Λισσαβόνας και την ίδια στιγμή αναλαμβάνει πρωτοβουλίες ενάντια στη βούληση του Γαλλογερμανικού άξονα, είναι ούτως ή άλλως περίπλοκη και νοητικά δύσπεπτη.
Κυρίως διότι όλοι αυτοί οι κύριοι που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν αντίπαλα στρατόπεδα στην ΕΕ, από τον «πεφωτισμένο» κο Γιούγκερ μέχρι την «στενόμυαλη» κα Μέρκελ είναι τόσο στενά συνδεδεμένοι μεταξύ τους, που είναι δύσκολο να φαντασθείς τον ένα χωρίς την ύπαρξη του άλλου.
Είναι λοιπόν ευνόητο ότι ο «προοδευτικός» κος Γιούγκερ δεν θα τολμούσε ποτέ να μιλήσει για ευρωομόλογο αν δεν είχε την σύμφωνη γνώμη όλων των υπολοίπων κρατών της ευρωζώνης, από τα οποία εξαρτάται η θέση του ως Προέδρου του Γιουρογκρούπ, και ιδιαίτερα της Γερμανίδας Καγκελαρίου.
Είναι επίσης ευνόητο ότι ούτως ή άλλως η τακτική του κου Τρισέ να αγοράζει σωρηδόν (σχεδόν αποκλειστικά) τα κρατικά ομόλογα των οικονομικά ασθενέστερων Κρατών αποτελεί ουσιαστικά ένα πρωτόλειο οιονεί ευρωομόλογο.
Αντιλαμβάνονται όμως πλέον όλοι οι Ευρωπαϊκοί εγκέφαλοι ότι αυτή η τακτική είναι αδιέξοδη. Διότι σαν μέσο παρηγορίας των «αγορών» έχει αποτύχει. Οι «αγορές» δεν πείθονται ότι οι χώρες, που πωλούν τα ομόλογά τους στον κο Τρισέ θα μπορέσουν να αποφύγουν την χρεοκοπία και αρνούνται πεισματικά να μπούν στο παιχνίδι. Έτσι η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα υπερφορτώνεται με κατ’ ουσίαν «τοξικά» ομόλογα δημιουργώντας μια «φούσκα», η οποία απειλεί να τινάξει στον αέρα ολόκληρη την Ευρωζώνη. Σε μια τέτοια περίπτωση καμία χώρα δεν θα μπορούσε να γλιτώσει. Ο θάνατος της Ευρωπαϊκής οικονομίας υπό την σημερινή της μορφή θα ήταν ακαριαίος και οι επί μέρους οικονομίες των Ευρωπαϊκών κρατών θα κατέρρεαν σαν τραπουλόχαρτα.
Συγχρόνως όμως κανένα ημίμετρο, όπως τα γιατροσόφια του Τρισέ ή οι ληστρικοί μηχανισμοί στήριξης δεν μπορούν να αποτρέψουν την αλυσιδωτή χρεωκοπία των υπερχρεωμένων κρατών, που συνεχίζουν να αιμορραγούν εξ αιτίας των βάρβαρων επιτοκίων δανεισμού τους.
Έτσι η δημιουργία ενός ευρωομολόγου αποτελεί μονόδρομο για την σωτηρία ολόκληρης της Ευρωπαϊκής οικονομίας.
Γιατί λοιπόν παίζεται αυτό το κακόγουστο θέατρο με τις δήθεν διαφωνίες και τις φαιδρές «σταυροφορίες»;
Ο λόγος είναι απλός.
Εξ αιτίας της γνωστής αφόρητης Κοινοτικής γραφειοκρατίας η έκδοση ενός ευρωομολόγου χρειάζεται χρόνο, για την ακρίβεια αρκετούς μήνες.
Η εξαγγελία του μέσου χωρίς την άμεση υλοποίησή του θα είχε μόνον αρνητικά αποτελέσματα, διότι θα αποτελούσε επίσημη παραδοχή αποτυχίας των ήδη εφαρμοζόμενων πολιτικών. Άρα στο μεσοδιάστημα μέχρι την έκδοσή του θα κλονιζόταν ανεπανόρθωτα η εμπιστοσύνη των «αγορών» στα υπάρχοντα κρατικά ομόλογα ανεξαρτήτως προελεύσεως.
Έτσι η τακτική αυτή της δήθεν ενδοκοινοτικής αντιδικίας κερδίζει χρόνο για τη δυσκίνητη γραφειοκρατική κάστα των κεντρικών ευρωπαϊκών μηχανισμών, ενώ παράλληλα προσφέρει αντικείμενο αποπροσανατολιστικών επικοινωνιακών ζυμώσεων στις περιφερειακές υποκυβερνήσεις.
Σε ότι αφορά τα καθ’ υμάς, καθίσταται λοιπόν προφανές ότι η περιβόητη «σταυροφορία» δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία ακόμη ειδική αποστολή.
Μια αποστολή την οποία πιθανότατα ουδείς άλλος ευρωπαίος Πρωθυπουργός δέχθηκε να αναλάβει, διότι κατ’ αναλογία των όσων εξηγήσαμε παραπάνω, ενέχει σοβαρούς κινδύνους για την κρατική του φερεγγυότητα. Με απλά λόγια ο όποιος σημαιοφόρος της εν λόγω «εκστρατείας» παραδέχεται εμμέσως πλην σαφώς ότι η χώρα του χωρίς το ευρωομόλογο δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα, και αυτό θα είχε άμεσες καταστροφικές επιπτώσεις στην συμπεριφορά των «αγορών».
Γι αυτό καμία χώρα του Ευρωπαϊκού Νότου δεν θα τολμούσε να δηλώσει ευθέως ότι επιθυμεί διακαώς την έκδοση ενός ευρωομολόγου, πολώ δε μάλλον οι χώρες των ισχυρότερων οικονομιών του Βορρά, που μέχρι αυτή τη στιγμή παραμένουν, ως μη όφειλαν, στο απυρόβλητο.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι ως «σταροφόροι» του εγχειρήματος προβάλλονται στη δεδομένη φάση οι κκ Γιουνκέρ και Παπανδρέου. Ο μεν πρώτος διότι είναι κυρίως Κοινοτικός αξιωματούχος, αλλά και ούτως ή άλλως διότι το Λουξεμβούργο αποτελεί μια sui generis κρατική οντότητα, που απολαμβάνει μιας διεθνούς ιδιότυπης πολιτικής και οικονομικής ασυλίας.
Ο δε ημέτερος Πρωθυπουργός διότι απλά στην προκειμένη περίπτωση είναι ο θαρραλέος «βρεγμένος, που την βροχή δεν την φοβάται»…
It is a dirty job but someone has to do it, όπως θα έλεγαν και κάποιοι φίλοι μου, που έχουν αποκλεισθεί αυτές τις μέρες στα αεροδρόμια της Μεγ. Βρετανίας. (είναι μια βρώμικη δουλειά, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει…)
Το πόσο ανούσια είναι η εν λόγω σταυροφορία φαίνεται ξεκάθαρα και από την φαιδρότητα του στόχου της να μαζέψει ένα εκατομμύριο υπογραφές από πολίτες της ΕΕ.
Αν αναλογισθούμε ότι ο ίδιος ο κος Παπανδρέου όντας το ΠΑΣΟΚ στην αντιπολίτευση είχε μαζέψει 1.000.000 μέλη και φίλους, που τον ψήφισαν για την ανάδειξη του στην αρχηγεία του κόμματος και ότι μόνο η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, (χώρες που λαχταρούν για την έκδοση ευρωομολόγου) αριθμούν πάνω από 100 εκατομμύρια πληθυσμό, αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι ο στόχος είναι μηδαμινής δυσκολίας και δεν χρειάζεται καμιά ειδική επιτροπή και καμιά ειδική εκστρατεία για να επιτευχθεί.
Το παραμύθι όμως της συλλογής υπογραφών προσφέρει ένα πολύ σημαντικό πλεονέκτημα:
Επιτρέπει στους εμπνευστές τους να ανακοινώσουν ότι «κατάφεραν» να κατακτήσουν το στόχο της εκστρατείας τους και να συγκεντρώσουν τις δήθεν αναγκαίες υπογραφές ευθύς μόλις η δυσκίνητη Κοινοτική γραφειοκρατία θα έχει ολοκληρώσει την διαδικασία έκδοσης του ευρωομολόγου.
Τώρα για να είμαστε απολύτως αντικειμενικοί πρέπει να πούμε ότι η έκδοση ευρωομολόγου είναι ωφέλιμη για την Ελλάδα και υπό αυτή την έννοια η θετική στάση της Ελληνικής Κυβέρνησης είναι σωστή.
Μέχρι εκεί κανείς δεν μπορεί να έχει αντίρρηση.
Όμως οι παραπλανητικές μεγαλοστομίες περί σταυροφοριών και τα τοιαύτα υποτιμούν την νοημοσύνη μας, μειώνουν τη σοβαρότητα της Ελληνικής Κυβέρνησης, προσβάλλουν την εικόνα του Ελληνικού λαού, που τον εμφανίζουν ότι αρέσκεται να καταναλώνει τέτοιου είδους παραμυθάκια και το κυριότερο διακινδυνεύουν την αποστολή επιζήμιων μηνυμάτων στις διεθνείς αγορές, για ους λόγους εξηγήσαμε παραπάνω.
Ας εννοήσει λοιπόν επί τέλους το επικοινωνιακό επιτελείο του κου Πρωθυπουργού ότι τέτοιου είδους παρωχημένες πρακτικές δεν ωφελούν κανένα και μάλλον απογοητεύουν περισσότερο ακόμη και τους πλέον φανατικούς οπαδούς του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και τα ιστορικά του μέλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου