Όσοι είχαν την ατυχία να περάσουν την εφηβεία τους στη ζοφερή περίοδο της χούντας και την τύχη να βιώσουν ως φοιτητές τη φωτεινή περίοδο της μεταπολίτευσης γνωρίζουν από πρώτο χέρι δύο βασικούς κανόνες που διέπουν τις λαϊκές κινητοποιήσεις.
Πρώτον ότι κάθε επόμενη διαδήλωση είναι αρτιότερα οργανωμένη από την προηγούμενη και δεύτερον ότι καμιά δύναμη καταστολής δεν είναι αρκετή να αναχαιτίσει διαδηλωτές, που αγωνίζονται για το δίκιο τους με άδειο στομάχι.
Αυτά δυστυχώς τα αγνοούν τα media children των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, τουτέστιν οι πολιτικοί-τέκνα του μιντιακού σωλήνα, που οφείλουν την ύπαρξη και την ανάδειξή τους στην προπαγάνδα των ΜΜΕ και όχι στη συμμετοχή τους σε κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες.
Έτσι εκτός που δεν μπορούν να αφουγκραστούν τις ανάγκες και τις αγωνίες των απλών ανθρώπων, δεν αποφεύγουν ξεπερασμένες, αλυσιτελείς πρακτικές, που αντί να εκτονώνουν αντίθετα εξάπτουν την λαϊκή οργή.
Αυτό που συμβαίνει στην Αγγλία δεν είναι ένα απλό τοπικό φοιτητικό φαινόμενο. Μακάρι να ήταν τέτοιο.
Δυστυχώς όμως πρόκειται για κάτι πιο σπουδαίο και πιο ευρύτερο.
Κατ’ αρχήν πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι η Μεγάλη Βρετανία είναι η πλέον συντηρητική χώρα της Ευρώπης. Και μόνο εξ αυτού του λόγου, μια οποιαδήποτε λαϊκή αντίδραση σε μια τόσο βαθειά συντηρητική κοινωνία έχει πάντα ιδιαίτερη σημασία για τον υπόλοιπο κόσμο.
Επιπροσθέτως η βασιλική οικογένεια είναι (ήταν τουλάχιστον μέχρι προχθές) ιδιαίτερα συμπαθής στον μέσο Βρετανό πολίτη, γι αυτό άλλωστε και τα μέλη της συνήθιζαν να κινούνται ελεύθερα και ανέμελα στους δρόμους και σε μαζικούς χώρους.
Εξ άλλου είναι κοινή η αντίληψη ότι η Γκότλαντ Γιαρντ είναι η πλέον οργανωμένη και αποτελεσματική αστυνομία της Ευρώπης.
Αν αυτά λοιπόν συμβαίνουν στη Γηραιά Αλβιόνα, με την τόσο μακρά παράδοση στην εμπέδωση της κοινωνικής τάξης και της κρατικής ασφάλειας, τότε τι θα πρέπει να αναμένει κανείς στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, που όψιμα επιχειρούν να προσχωρήσουν στο συντηρητισμό με κυβερνητικά επιτελεία που συντίθενται στην καλύτερη περίπτωση από αρχοντοχωριάτες τύπου Γαλλογερμανικού άξονα και στη χειρότερη από γιαλατζί σοσιαλιστές τύπου Μεσογειακού νότου;
Το κλασικό λάθος της Βρετανικής Κυβέρνησης ήταν ότι απέσπασε την ψήφο του Βρετανικού λαού εξαπατώντας τον με ασύστολα ψέματα και στη συνέχεια αντί να κοιτάξει στα μάτια και να διαπραγματευθεί με τους ευλόγως διαμαρτυρόμενους φοιτητές, προτίμησε να κρυφθεί πίσω από τα ΜΜΕ και τις δυνάμεις καταστολής.
Το σφάλμα της Βρετανικής αστυνομίας ήταν ότι αντί να πλαισιώσει διακριτικά τις φοιτητικές διαδηλώσεις, προσπάθησε να εφαρμόσει συστήματα κλιμακούμενης κρατικής βίας.
Το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο. Οι φοιτητές, όπως συμβαίνει πάντα σ’ αυτές τις περιπτώσεις, απάντησαν με κλιμακούμενη βελτίωση της οργάνωσής τους και με αυξανόμενη ένταση των κινητοποιήσεών τους, με αποτέλεσμα κυβέρνηση και αστυνομία, να βρεθούν σε ελάχιστο χρόνο ενώπιον πρωτόγνωρων και πάντως ανεξέλεγκτων καταστάσεων.
Ο τραυματισμένος πολίτης της φωτογραφίας, που δημοσιεύτηκε στην nydailynews το πλέον πιθανό είναι ότι δεν πρόκειται μετά την τραυματική του εμπειρία να σταματήσει να συμμετέχει σε διαδηλώσεις. Αντίθετα μάλλον θα φροντίσει του λοιπού να φοράει κράνος και θα διαπνέεται πλέον από αρνητικά συναισθήματα για κάθε ένστολο, που θα συναντά.
Οι φοιτητές, είτε είναι παιδιά κτηνοτρόφων και ανθρακωρύχων, που ονειρεύτηκαν να ξεφύγουν από την πατρική τους μιζέρια, είτε είναι γόνοι αστικών οικογενειών, που τους έλαχε ο κλήρος να συνεχίσουν τα πάτρια επαγγέλματα, δεν πρόκειται να απεμπολήσουν το δικαίωμά τους στη μόρφωση, στην επαγγελματική σταδιοδρομία, στην κοινωνική ανέλιξη. Δεν πρόκειται να θυσιάσουν για κανένα το όνειρό τους για μια καλύτερη ζωή.
Και την ώρα που λαμβάνονται ευρύτερης εφαρμογής αντιλαϊκά μέτρα όσο η κυβερνητική αντίδραση θα είναι σπασμωδική, αψυχολόγητη και βίαια, τόσο οι φοιτητικές κινητοποιήσεις θα ενισχύονται από τη συμμετοχή ευρύτερων ομάδων του πληθυσμού, καθιστώντας ολοένα και πιο αναποτελεσματικούς τους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς.
Αυτά δεν αποτελούν Βρετανική πρωτοτυπία. Έτσι συμβαίνει παντού και πάντα.
Τώρα γιατί οι τυραννικοί κυβερνήτες δεν καταφέρνουν διαχρονικά να διδαχθούν από την ιστορία και τα παθήματα των προκατόχων τους, αλλά επιμένουν μαζοχιστικά να προσπαθούν να στηρίξουν τις αντιλαϊκές πολιτικές τους στις ιστορικά κατ’ επανάληψη αποδειχθείσες αδύναμες πλάτες των δυνάμεων καταστολής, αυτό ανήκει στις «πύλες του ανεξήγητου».
Ίσως γιατί ούτως ή άλλως στην μακρά θαυμαστή διαδρομή της ιστορικής εξέλιξης δεν υπάρχουν αδιέξοδα και κατά τρόπο θαυμαστό στις κρίσιμες ιστορικές στιγμές «μωραίνει Κύριος ους βούλεται απωλέσαι…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου