Οι «αγορές» έχουν ταυτότητα και οι μεσάζοντες ονοματεπώνυμο.

Λέγαμε και προχθές και το γράψαμε συχνά τα τελευταία χρόνια πως με μέτρα άγριας λιτότητας και σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας εξασφαλίζεται μόνο η ύφεση, η οικονομική εξαθλίωση και η χρεωκοπία και δεν προσφέρεται διέξοδος από την οικονομική κρίση.

Διάχυτη λοιπόν είναι η απορία στις Ευρωπαϊκές κοινωνίες, πως αυτό που είναι εύκολα κατανοητό στους απλούς ανθρώπους, φαντάζει τόσο δυσνόητο στους ηγεμόνες του Γαλλογερμανικού άξονα και τους αυλικούς τους.

Η απάντηση σ’ αυτήν την εύλογη απορία μπορεί να δοθεί αβίαστα, αν συνειδητοποιήσουμε την ταυτότητα των «αγορών» και τα ονοματεπώνυμα των μεσαζόντων.

Το θέμα δεν είναι τόσο εύκολο γιατί τόσο οι ίδιοι οι περί ων ο λόγος, όσο και τα επίσημα ΜΜΕ συνηθίζουν να αναφέρονται γενικά σε «αγορές» και «κερδοσκόπους» αποφεύγοντας επιμελώς να μιλήσουν για συγκεκριμένα νομικά ή φυσικά πρόσωπα.

Ο λόγος που το κάνουν θα καταστεί αυτονόητος στο τέλος αυτής της ανάρτησης.

Ποια είναι λοιπόν η ταυτότητα των περιβόητων αγορών;

Προφανώς είναι τα γνωστά επενδυτικά fund, αλλά όχι μόνον αυτά. Στην κατηγορία των «αγορών» ανήκουν και οι μεγάλες τράπεζες, αλλά και κάποια πλούσια κράτη. Για παράδειγμα οι μεγάλες Γερμανικές και Γαλλικές τράπεζες, που δανείζονται από την ΕΚΤ με επιτόκιο 1% και με τη σειρά τους δανείζουν τις χώρες του φτωχού Ευρωπαϊκού Νότου με 5-7% έχουν εξέχουσα θέση στο κλάμπ των κερδοσκόπων. Στο ίδιο εξ άλλου κλαμπ ανήκουν και τα ίδια τα κράτη, όπως η Γερμανία, που μπορεί να δανείζεται από τις Τράπεζες με σπρέντ 1,5% και να δανείζει τους «φτωχοσυγγενείς» της ΕΕ με πολλαπλάσια επιτόκια αποκομίζοντας τεράστια πλεονάσματα ασκώντας απροκάλυπτη τοκογλυφία.

Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που η Γερμανίδα καγκελάριος αρνείται μετά βδελυγμίας την ιδέα του ευρωομολόγου, το οποίο θα δημιουργούσε ένα μέσο χαμηλό επιτόκιο δανεισμού για όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη, αποστερώντας τη Γερμανία όχι απλώς από ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, αλλά κυρίως από ένα εξαιρετικό κερδοσκοπικό εργαλείο.

Για παρόμοιο λόγο η κα Μέρκελ αντιτίθεται σθεναρά στην θεσμοθέτηση δυνατότητας των κρατών να δανείζονται απ’ ευθείας από την ΕΚΤ, διότι έτσι και πάλι θα χανόταν η τοκογλυφική ευκαιρία των Γερμανικών τραπεζών (και όχι μόνον αυτών) καθώς και του Γερμανικού δημοσίου.

Ποιος επομένως είναι ο πραγματικός ρόλος της κας Μέρκελ. Μα ποιος άλλος από αυτόν του κοινού μεσάζοντα των τραπεζικών, χρηματιστηριακών και λοιπόν κερδοσκοπικών συμφερόντων, αυτών που υποτίθεται ότι τα ΜΜΕ οτέ μεν λιβανίζουν, οτέ δε εξορκίζουν και πάντως διακαώς προσπαθούν να εξευμενίζουν νυχθημερόν.

Αν λοιπόν ενδιαφέρεται να μάθει κανείς το ονοματεπώνυμο των εν λόγω μεσαζόντων δεν έχει παρά να διαβάσει τον κατάλογο ονομάτων του Γιούρογκρουπ, του Εκοφίν και των πρωτοκλασάτων μανδαρίνων της ΕΕ.

Για να είμαστε βέβαια αντικειμενικοί οι αρχιμεσάζοντες είναι η κα Μέρκελ και η καμαρίλα της (Γερμανοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι και μεγαλοϋπαλληλίσκοι των Βρυξελλών). Οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ηγέτες, ή τέλος πάντων αρκετοί από αυτούς, απλώς δεν διαθέτουν το απαιτούμενο σθένος να εναντιωθούν στον Γαλλογερμανικό ζυγό.

Έτσι σέρνονται ψοφοδεείς στην διαμεσολάβηση μεταξύ των αγορών και των λαών τους προωθώντας εκόντες άκοντες τα κερδοσκοπικά συμφέροντα των τοκογλύφων.

Το τραγικό της ιστορίας είναι ότι όταν θα έχει ολοκληρωθεί η εφαρμογή των τοκογλυφικών σχεδίων της Γερμανίας με την ολοσχερή αφαίμαξη των υπολοίπων εθνικών οικονομιών, θα έχει επέλθει και η ολική καταστροφή των παραγωγικών τους κλάδων.

Τότε ο Γερμανικός ιδιωτικός τομέας θα έχει την χρυσή ευκαιρία να «επενδύσει» (στην πραγματικότητα να κάνει πλιάτσικο) σε όποια χώρα και σε όποιο είδος επιχειρηματικότητας τον ενδιαφέρει.

Έτσι η Γερμανία θα βρεθεί διπλά κερδισμένη και βεβαίως απόλυτη κυρίαρχος της Ευρωπαϊκής Ηπείρου.

Πιστεύω λοιπόν ότι η αρχική απορία περί της φαινομενικής ανικανότητας της Γερμανίδας καγκελαρίου να αντιληφθεί ότι οι απόψεις της δεν βοηθούν στην ανάκαμψη της Ευρώπης, μάλλον έχει επιλυθεί.

Και μάλιστα θα πρέπει να έχει γίνει αντιληπτό ότι η κρίση αποτελεί δημιούργημα κάποιων, που ωφελούνται εξαιρετικά από αυτήν και γι αυτό δεν επιθυμούν να την ανακόψουν, αλλά αντιθέτως έχουν κάθε λόγο να επιβάλλουν μέτρα που την επιδεινώνουν.

Με απλά λόγια τα μέτρα που αποφασίσθηκαν στην τελευταία σύνοδο κορυφής αποτελούν ένα άθλιο ανθρωπιστικό έγκλημα εναντίον όλων ανεξαιρέτως των Ευρωπαίων πολιτών, σαν αυτό το οποίο διαπράττεται αναιδώς σε βάρος του Ελληνικού λαού τα δύο τελευταία χρόνια.

Όπως δε διδάσκουν όλα ανεξαιρέτως τα αστυνομικά μυθιστορήματα, για να ανακαλύψετε τον εγκληματία δεν έχετε παρά να αναζητήσετε αυτόν, που ωφελείται από το εγκληματικό αποτέλεσμα…

Άλλα ζητούν οι αγορές, άλλα τους τάζει το ζεύγος «Μερκοζί»…

Αυτό που προέκυψε από την συνάντηση Μέρκελ-Σαρκοζί δεν ήταν μια σημαντική συμφωνία. Δεν ήταν ούτε καν μια σημαντική είδηση.

Γιατί δεν ήταν καν μια ρεαλιστική αντίληψη της Ευρωπαϊκής πραγματικότητας.

Φαντασθείτε ότι το σπίτι σας πιάνει φωτιά και καλείτε την πυροσβεστική, η οποία σας απαντά ότι θα εξετάσει το θέμα σας.

Στη συνέχεια παίρνουν φωτιά, με τη σειρά τους μερικά άλλα σπίτια στην γειτονιά, που και αυτά απευθύνονται στην πυροσβεστική, για να πάρουν την ίδια απάντηση ότι τα στελέχη της συνεδριάζουν για να σας δώσουν οδηγίες να τη σβήσετε ο καθένας μόνος του.

Οι οδηγίες, που δίνουν σε όλους αντί να σβήσουν τη φωτιά, αποδεικνύεται ότι την επιδεινώνουν.

Μπροστά σ’ αυτό το αποτέλεσμα τα ηγετικά στελέχη της πυροσβεστικής συσκέπτονται για άλλη μια φορά και αποφασίζουν να αυστηροποιήσουν την συνταγή πυρόσβεσης, να αλλάξουν τον κανονισμό πυρασφάλειας και να επιβάλλουν αυτόματες κυρώσεις στα σπίτια που δεν απέφυγαν να πιάσουν φωτιά.

Πόσο σοβαρούς θα θεωρούσατε τους διοικητές μια τέτοιας πυροσβεστικής και κυρίως πόσο ψηλά ασφάλιστρα κινδύνου πυρκαγιάς θα ζητούσαν οι ασφαλιστικές εταιρίες προκειμένου να ασφαλίσουν μια τέτοια γειτονιά;

Κάπως έτσι συμπεριφέρεται το ζεύγος «Μερκοζί» επιδεικνύοντας μια αξιοθρήνητη αδυναμία αντίληψης της δεινής Ευρωπαϊκής πραγματικότητας.

Επί δύο χρόνια επιμένουν σε μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας, τα οποία αποδεδειγμένα καταστρέφουν τον παραγωγικό ιστό των ευρωπαϊκών κρατών, βυθίζοντάς το ένα μετά το άλλο σε μια άνευ προηγουμένου υφεσιακή τροχιά.

Και ενώ ήδη οι «φλόγες» της ύφεσης έχουν αρχίσει να «γλείφουν» απειλητικά τις ίδιες τις δικές τους οικονομίες, οι ανεπαρκείς αυτοί πολιτικοί συναντήθηκαν για να συναποφασίσουν και να ανακοινώσουν για άλλη μια φορά μία από τα ίδια.

Δημοσιονομικά μέτρα, αλλαγή συνθηκών προς αυστηρότερη δημοσιονομική πειθαρχία, τιμωρία όσων παρουσιάζουν ελλείμματα μεγαλύτερα από το 3% του ΑΕΠ.

Κανένα μέτρο τόνωσης της πραγματικής οικονομίας, κανένα μέτρο επιστροφής στην ανάπτυξη.

Υποτίθεται ότι ο στόχος τους ήταν να καθησυχάσουν τις «αγορές», που περίμεναν να δουν πρωτοβουλίες εξασφάλισης των χρημάτων και των κερδών τους.

Και τι είπε στις αγορές το ζεύγος Μερκοζί;

Ότι για το επόμενο διάστημα σε όλες ανεξαιρέτως τις χώρες της Ευρωζώνης (διότι σε όλες τα ελλείμματα είναι μεγαλύτερα του 3%), θα εφαρμοστούν μέτρα ανάλογα με αυτά που εφαρμόσθηκαν στην Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιρλανδία, (από χθές και στην Ιταλία), τα οποία στραγγαλίζουν την πραγματική οικονομία, μηδενίζουν την κατανάλωση, εκτινάσσουν την ανεργία με ολέθριες κοινωνικές επιπτώσεις και αναπαράγουν την ύφεση.

Μια ύφεση ανεξέλεγκτων διαστάσεων, που θα αναπαράγεται από όλες και θα αναμεταδίδεται αστραπιαία σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες μηδέ της Γερμανίας εξαιρουμένης.

Κατόπιν αυτού η αντίδραση του οίκου Standard & Poor’s, που έσπευσε να προειδοποιήσει για επικείμενη υποβάθμιση των πέντε πιο αξιόχρεων ευρωπαϊκών οικονομιών (Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ολλανδίας, της Αυστρίας, της Φινλανδίας και του Λουξεμβούργου) λίγες μόνο ώρες μετά τις ανόητες ανακοινώσεις των δύο ηγετών, ήταν απολύτως φυσιολογική και αναμενόμενη.

Διότι η απλή λογική λέει ότι οι αγορές δεν ανησυχούν για τα ελλείμματα, τα οποία αντιθέτως αποτελούν για αυτές την πηγή εξεύρεσης πελατών (δανειοληπτών). Θα μπορούσε μάλιστα να υποστηρίξει κανείς ότι πολιτικές μείωσης των ελλειμμάτων αντιστρατεύονται τα συμφέροντα των αγορών.

Αυτό που ενδιαφέρει τις αγορές είναι ότι οι δανειολήπτριες χώρες θα μπορούν να πληρώνουν ανελλιπώς τα τοκοχρεολύσια. Και βεβαίως αντιλαμβάνονται ότι αυτό μπορούν να το εξασφαλίσουν χώρες με οικονομική ευρωστία, αναγκαία προϋπόθεση της οποίας είναι οι υψηλοί δείκτες ανάπτυξης.

Οι μόνοι πια, που μοιάζουν να μην αντιλαμβάνονται αυτά τα απλά πραγματάκια είναι το απερίγραπτο ζεύγος Μερκοζί.

Και τι βγήκαν να πουν αυτοί οι δυό ανεκδιήγητοι πολιτικοί με ύφος σαράντα καρδιναλίων;

Ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που οι αγορές επιθυμούσαν να ακούσουν !!!

Είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσει γαϊτανάκι παρόμοιων αντιδράσεων και από τους άλλους οίκους αξιολόγησης.

Και εάν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ηγέτες στην επικείμενη σύνοδο κορυφής δεν επιδείξουν την στοιχειώδη οξυδέρκεια να φρενάρουν την γαλλογερμανική ολιγοφρένια, είναι σφόδρα πιθανό ότι οι αλλαγές των συνθηκών και τα λοιπά ευτράπελα δεν θα προλάβουν να εφαρμοσθούν, μη υπαρχούσης διακρατικής οντότητας…

Στην ΕΕ οι πολιτικοί σκύβουν το κεφάλι στους κερδοσκόπους…

Την κρίση στον πλανήτη γενικότερα και στην Ευρώπη ειδικότερα την δημιούργησαν οι Τράπεζες και πρωτίστως οι χρηματιστηριακοί οίκοι, όπως όλοι γνωρίζουν και ουδείς διαφωνεί.

Παρ’ όλα αυτά βέβαια κανείς δεν διανοήθηκε να τιμωρήσει αυτούς τους οικονομικούς καταστροφείς.

Αντιθέτως. Όλοι οι μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες ξημεροβραδιάζονται σε αναρίθμητες συσκέψεις και σπαζοκεφαλιάζουν για το πώς θα καταφέρουν να σώσουν το τραπεζικό σύστημα. Το μέχρι τώρα αποτέλεσμα της περίσκεψης όλων αυτών των εγκεφάλων περιορίσθηκε στην επινόηση δεκάδων μέτρων άντλησης χρημάτων από τις λαϊκές μάζες και διοχέτευσής τους στις άπατες «μαύρες τρύπες» των τραπεζών και στα αδηφάγα πορτοφόλια των αδηφάγων κερδοσκόπων.

Κατ’ εξαίρεση μία μόνο ιδέα υπήρξε να φορολογηθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση οι συναλλαγές σε μετοχές και ομόλογα προκειμένου να εισπραχθούν φόροι 57 δις. Η πρόταση «Τόμπιν».

Το ποσοστό του φόρου, που προτάθηκε:

0,1% για αγοραπωλησίες μετοχών και ομολόγων και 0,01% για τα «αμαρτωλά» παράγωγα. Μιλάμε για ψίχουλα…

Όμως το θέμα παγώνει διότι δεν συμφωνεί η Μεγάλη Βρετανία, φοβούμενη μαζική μετεγκατάσταση χρηματιστηριακών επιχειρήσεων με συνακόλουθη μείωση του ΑΕΠ της.

Την ώρα λοιπόν που με μεγάλη ευκολία εφαρμόζονται τεράστιες μειώσεις μισθών και συντάξεων σε μισθωτούς και συνταξιούχους, και επιβάλλονται υπέρογκοι φόροι στα χαμηλά εισοδήματα. Την ώρα που οδηγούνται σε χρεωκοπία δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις στην Ευρώπη και εκατομμύρια άνθρωποι ωθούνται στην ανεργία. Την ίδια στιγμή οι πολιτικοί ηγέτες τελώντας υπό το κράτος μιας απίθανης τρομοκρατίας των κερδοσκόπων δεν τολμούν να αγγίξουν καν τα αμύθητα υπερκέρδη αυτών, που είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για την οικονομική κατρακύλα του πλανήτη.

Με απλά μαθηματικά για απόδοση φόρου 57 δις ευρώ με αυτά τα μηδαμινά ποσοστά φορολόγησης αντιστοιχεί ένας κύκλος εργασιών, αρκετών τρισεκατομμυρίων. Αν λοιπόν αναλογισθούμε ότι για το περιβόητο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας της Ευρωζώνης, το EFSF, υπάρχει τεράστια δυσκολία εύρεσης ενός μόλις τρις ακόμη και με μόχλευση, αντιλαμβανόμαστε πόσο μεγάλη είναι η συσσώρευση πλούτου στα χέρια ελάχιστων κερδοσκόπων.

Είναι δε ακόμη πιο ανησυχητική η εξουσιαστική ισχύς αυτών των κεφαλαίων, που μπορούν να επιβάλλουν τις θελήσεις τους στη Βρετανική Βουλή με μόνη την απειλή μετεγκατάστασης χρηματοοικονομικών γραφείων, που σήμερα κατοικοεδρεύουν στο Σίτι του Λονδίνου.

Το πιο σημαντικό από όλα όμως στοιχείο, που ανέδειξε αυτή η υπόθεση, είναι οι αδυσώπητες αντιθέσεις που σπαράσσουν το εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Διότι όλοι σε θεωρητικό επίπεδο συμφωνούν ότι η ουσιαστική λύση των δομικών προβλημάτων, τα οποία αντιμετωπίζει η Ευρώπη περνάει μέσα από την περίφημη Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Στην πράξη όμως αποδεικνύεται ότι τα λυσσαλέα κερδοσκοπικά συμφέροντα, που κατ’ ουσίαν κατευθύνουν τις κατ’ επίφαση εθνικές πολιτικές δεν επιτρέπουν συμπλεύσεις ούτε σε τριτεύοντα ζητήματα, όπως η υιοθέτηση ενός υποτυπώδους συναλλακτικού φόρου.

Άρα καμιά ελπίδα δεν μπορεί να υπάρξει για Ευρωπαϊκή ανάκαμψη και πολλώ μάλλον για κοινωνικές πολιτικές, όσο οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν αποφασίζουν να συγκρουσθούν μετωπικά με τους «εκβιαστές» τους.

Ευρωπαϊκή Ένωση: Η Ελλάδα σε μεγέθυνση.

Σύμφωνα με τον βασικό μύθο διάγνωσης των αιτίων της Ελληνικής οικονομικής τραγωδίας υπαίτιοι για τα χάλια της χώρας μας είναι η δημοσιονομική αταξία σε συνδυασμό με την διαφθορά, την τεμπελιά, τον υδροκεφαλισμό του Δημοσίου και τις συντεχνιακές αγκυλώσεις.

Όλοι βέβαια γνώριζαν, ή εν πάση περιπτώσει όφειλαν να γνωρίζουν, ότι η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική και ότι οι πραγματικές ευθύνες θα έπρεπε να αναζητηθούν στις παθογένειες του ευρώ και της ευρωπαϊκής συμπολιτείας και ακόμη περισσότερο στα δομικά προβλήματα του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.

Παρά ταύτα τόσο οι Ευρωπαίοι παράγοντες όσο και η εγχώρια πολιτική ελίτ με τα μιντιακά της «παπαγαλάκια» εξακολουθούν να επιμένουν στην επιφανειακή τους διάγνωση, πάνω στην οποία στηρίζονται μια σειρά από εφιαλτικές και αδιέξοδες συνταγές «εξόδου από την κρίση».

Πρόκειται για μία ομαδική παράκρουση ανοησίας. Και όπως συνήθως συμβαίνει οι περίφημες «αγορές» εκδικούνται τους ανόητους.

Εφευρέτες αυτού του καταστροφικού μύθου υπήρξαν τα γκεμπελικά χαλκεία της ηγεμονεύουσας στην ΕΕ Γερμανίας, η οποία έκρινε ότι με αυτόν τον τρόπο θα εξέτρεπε το ενδιαφέρον των αγορών και την μήνι των ψηφοφόρων της μακράν των συστημικών ελαττωμάτων της Ευρωζώνης και «των σκελετών» της αδιέξοδης πολιτικής της. Προκειμένου δε να αποφύγει η κυρία Μέρκελ την ανάπτυξη επικίνδυνων συνειρμών και δυσάρεστων ερωτηματικών συνόδευσε το βασικό μύθο με ένα επικουρικό ανέκδοτο. Ότι δήθεν η περίπτωση της Ελλάδας είναι μοναδική και καμία άλλη χώρα δεν διαθέτει παρόμοια αρρωστημένα χαρακτηριστικά.

Αν όμως αυτή η κουταμάρα έγινε ενθουσιωδώς δεκτή από τους κουφιοκέφαλους πολιτικούς ομολόγους της και τους παρατρεχάμενους ανεγκέφαλους κοινοτικούς γραφειοκράτες, δεν κατάφερε να γίνει πιστευτός από τους κερδοσκόπους.

Οι άνθρωποι αυτοί, που μπορεί να είναι αδίστακτοι, αλλά όχι ηλίθιοι και πάντως φροντίζουν να είναι καλά και αντικειμενικά ενημερωμένοι προτού βάλλουν κάπου τα λεφτά τους, δεν άργησαν καθόλου να κάνουν κάποιες πολύ απλές σκέψεις.:

Πρώτον ότι, όση και αν είναι η Ελληνική διαφθορά, η Γερμανική είναι μάλλον πολύ μεγαλύτερη, αφού από το παράδειγμα και μόνο της Ζήμενς, επιχειρηματικού βραχίονα των Γερμανικών κυβερνήσεων, προκύπτει ότι η εταιρία αυτή πρωτοστάτησε διαχρονικά σε σωρεία οικονομικών σκανδάλων ανά τον πλανήτη.

Δεύτερον ότι οι Γερμανοί, που δουλεύουν λιγότερες μέρες το χρόνο, κάνουν μεγαλύτερες διακοπές και έχουν μεγαλύτερες αποδοχές είναι προφανώς πιο «τεμπέληδες».

Τρίτον ότι με βάση τα στοιχεία του ΟΟΣΑ το Ελληνικό δημόσιο σε επίπεδο αριθμού υπαλλήλων, ως ποσοστό επί του συνόλου του εργατικού δυναμικού, είναι πολύ μικρότερο από της Νορβηγία, της Φιλανδίας, της Γαλλίας, της Δανίας, της Ρωσίας, δηλαδή χωρών που υποτίθεται είναι εύρωστες οικονομικά. Αντίθετα το Γερμανικό Δημόσιο είναι μεγαλύτερο από της Ισπανίας , της Τουρκίας και του Μεξικού, δηλαδή χωρών που υποτίθεται ότι έχουν τεράστια οικονομικά προβλήματα. Εξ άλλου σε επίπεδο γραφειοκρατίας η Ελλάδα δεν διαφέρει τόσο πολύ από το μέσο όρο των Ευρωπαϊκών κρατών και είναι σίγουρα πιο γρήγορη στις κινήσεις της από το Γιούρογκρουπ.

Τέταρτον ότι συνδικάτα υπάρχουν σε όλες τις πολιτισμένες χώρες και πάντως τα Ελληνικά δεν είναι τόσο ισχυρά, αφού δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν σωρεία αντιλαϊκών μέτρων, που στη Γερμανία ούτε το ένα δέκατο από αυτά δεν θα μπορούσε να εφαρμοστεί από την κα Μέρκελ.

Τέλος δε ότι η Γερμανία φαίνεται να έχει πολύ μεγαλύτερη δημοσιονομική αταξία από την Ελλάδα, αφού παρά το μεγάλο πλεόνασμα του εμπορικού της ισοζυγίου κατάφερε να έχει ένα θηριώδες χρέος 2 τρις, που αντιστοιχεί στο 80% του ΑΕΠ της, την ώρα που της Ισπανίας περιορίζεται στο 60%, όπως επεσήμανε και ο μέγας και πολύς κος Γιούγκερ.

Έτσι ο ανόητος αυτός Γερμανικός μύθος κατέληξε σε μπούμεραγκ, γιατί απλούστατα οι αγορές οδηγήθηκαν σε επισημάνσεις, αναλύσεις και συγκρίσεις παραμέτρων, που έστω και αληθείς υποτιθέμενες για την ελληνική υπόθεση φάνηκε ότι ίσχυαν στον ίδιο ή και μεγαλύτερο βαθμό για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, αυτής της ίδιας της Γερμανίας πρωτοστατούσης στο πάρτι του υπερβολικού και πάντως αδικαιολόγητου δανεισμού.

Στις διαπιστώσεις αυτές των «αγορών» προστέθηκε μία ακόμη πιο ανησυχητική.: Η αναξιοπιστία των Ευρωπαίων ηγετών, οι οποίοι εμφανίζονται είτε ότι δεν είναι ικανοί να κατανοήσουν τα πραγματικά προβλήματα, είτε ότι προσπαθούν να τα αποκρύψουν και πάντως είναι απολύτως ανίκανοι να τα αντιμετωπίσουν. Αντίθετα με την αναποφασιστικότητά τους, τις παλινωδίες τους και κυρίως με τις απολύτως εσφαλμένες πολιτικές τους οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια την ΕΕ σε μια άνευ προηγουμένου ύφεση, όπως ακριβώς έκαναν με την Ελλάδα.

Η αφόρητη λοιπόν αυτή ανοησία της Ευρωπαϊκής ελίτ, οδήγησε στην συνεχή διαδοχική υποβάθμιση όλο και περισσότερων τραπεζών και κρατών και στην καλπάζουσα άνοδο των επιτοκίων δανεισμού για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης.

Όλες; Και για την Γερμανία; Θα σπεύσουν ίσως κάποιοι να αναρωτηθούν.

Ναι όλες τους απαντάμε εμείς κατηγορηματικά.

Διότι η αποτυχία της Γερμανίας προχθές να αντλήσει τα 6 δις που ζητούσε δεν σημαίνει τίποτε διαφορετικό από το ότι το επιτόκιο 1,98% δεν κρίθηκε αρκετό για να ικανοποιήσει τις αξιολογήσεις ρίσκου των επενδυτών.

Αν κατόπιν όλων αυτών η Γερμανίδα καγκελάριος και οι υπόλοιποι ομόλογοί τους συνεχίσουν την ξεροκέφαλη έως παιδαριώδη τακτική τους, είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσουν την Ευρωζώνη σε μια τεραστίων διαστάσεων οικονομική ασφυξία και εντεύθεν σε αντίστοιχες κοινωνικές αναστατώσεις.

Ηθικό δίδαγμα:

1) Όποιος σκάβει το λάκκο του αλλουνού, πέφτει και ο ίδιος μέσα….

2) Με ορολογία φορτηγατζήδων «αν δεν το πάρουν ανάποδα» τα σαΐνια των Βρυξελλών θα ρίξουν την ευρωζώνη στον γκρεμό. Με απλά λόγια, αν δεν προχωρήσουν «χθες» σε έκδοση ευρωομολόγου, αν η ΕΚΤ δεν τυπώσει πρόσθετο χρήμα και αν δεν επαναφέρουν την ευρωπαϊκή οικονομία με κάθε μέσο σε τροχιά ανάπτυξης αφήνοντας κατά μέρος τις κουταμάρες για αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία, το άμεσο μέλλον (όχι το απώτερο) όλων ανεξαιρέτως προδιαγράφεται εφιαλτικό.