Σύμφωνα με τον βασικό μύθο διάγνωσης των αιτίων της Ελληνικής οικονομικής τραγωδίας υπαίτιοι για τα χάλια της χώρας μας είναι η δημοσιονομική αταξία σε συνδυασμό με την διαφθορά, την τεμπελιά, τον υδροκεφαλισμό του Δημοσίου και τις συντεχνιακές αγκυλώσεις.
Όλοι βέβαια γνώριζαν, ή εν πάση περιπτώσει όφειλαν να γνωρίζουν, ότι η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική και ότι οι πραγματικές ευθύνες θα έπρεπε να αναζητηθούν στις παθογένειες του ευρώ και της ευρωπαϊκής συμπολιτείας και ακόμη περισσότερο στα δομικά προβλήματα του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.
Παρά ταύτα τόσο οι Ευρωπαίοι παράγοντες όσο και η εγχώρια πολιτική ελίτ με τα μιντιακά της «παπαγαλάκια» εξακολουθούν να επιμένουν στην επιφανειακή τους διάγνωση, πάνω στην οποία στηρίζονται μια σειρά από εφιαλτικές και αδιέξοδες συνταγές «εξόδου από την κρίση».
Πρόκειται για μία ομαδική παράκρουση ανοησίας. Και όπως συνήθως συμβαίνει οι περίφημες «αγορές» εκδικούνται τους ανόητους.
Εφευρέτες αυτού του καταστροφικού μύθου υπήρξαν τα γκεμπελικά χαλκεία της ηγεμονεύουσας στην ΕΕ Γερμανίας, η οποία έκρινε ότι με αυτόν τον τρόπο θα εξέτρεπε το ενδιαφέρον των αγορών και την μήνι των ψηφοφόρων της μακράν των συστημικών ελαττωμάτων της Ευρωζώνης και «των σκελετών» της αδιέξοδης πολιτικής της. Προκειμένου δε να αποφύγει η κυρία Μέρκελ την ανάπτυξη επικίνδυνων συνειρμών και δυσάρεστων ερωτηματικών συνόδευσε το βασικό μύθο με ένα επικουρικό ανέκδοτο. Ότι δήθεν η περίπτωση της Ελλάδας είναι μοναδική και καμία άλλη χώρα δεν διαθέτει παρόμοια αρρωστημένα χαρακτηριστικά.
Αν όμως αυτή η κουταμάρα έγινε ενθουσιωδώς δεκτή από τους κουφιοκέφαλους πολιτικούς ομολόγους της και τους παρατρεχάμενους ανεγκέφαλους κοινοτικούς γραφειοκράτες, δεν κατάφερε να γίνει πιστευτός από τους κερδοσκόπους.
Οι άνθρωποι αυτοί, που μπορεί να είναι αδίστακτοι, αλλά όχι ηλίθιοι και πάντως φροντίζουν να είναι καλά και αντικειμενικά ενημερωμένοι προτού βάλλουν κάπου τα λεφτά τους, δεν άργησαν καθόλου να κάνουν κάποιες πολύ απλές σκέψεις.:
Πρώτον ότι, όση και αν είναι η Ελληνική διαφθορά, η Γερμανική είναι μάλλον πολύ μεγαλύτερη, αφού από το παράδειγμα και μόνο της Ζήμενς, επιχειρηματικού βραχίονα των Γερμανικών κυβερνήσεων, προκύπτει ότι η εταιρία αυτή πρωτοστάτησε διαχρονικά σε σωρεία οικονομικών σκανδάλων ανά τον πλανήτη.
Δεύτερον ότι οι Γερμανοί, που δουλεύουν λιγότερες μέρες το χρόνο, κάνουν μεγαλύτερες διακοπές και έχουν μεγαλύτερες αποδοχές είναι προφανώς πιο «τεμπέληδες».
Τρίτον ότι με βάση τα στοιχεία του ΟΟΣΑ το Ελληνικό δημόσιο σε επίπεδο αριθμού υπαλλήλων, ως ποσοστό επί του συνόλου του εργατικού δυναμικού, είναι πολύ μικρότερο από της Νορβηγία, της Φιλανδίας, της Γαλλίας, της Δανίας, της Ρωσίας, δηλαδή χωρών που υποτίθεται είναι εύρωστες οικονομικά. Αντίθετα το Γερμανικό Δημόσιο είναι μεγαλύτερο από της Ισπανίας , της Τουρκίας και του Μεξικού, δηλαδή χωρών που υποτίθεται ότι έχουν τεράστια οικονομικά προβλήματα. Εξ άλλου σε επίπεδο γραφειοκρατίας η Ελλάδα δεν διαφέρει τόσο πολύ από το μέσο όρο των Ευρωπαϊκών κρατών και είναι σίγουρα πιο γρήγορη στις κινήσεις της από το Γιούρογκρουπ.
Τέταρτον ότι συνδικάτα υπάρχουν σε όλες τις πολιτισμένες χώρες και πάντως τα Ελληνικά δεν είναι τόσο ισχυρά, αφού δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν σωρεία αντιλαϊκών μέτρων, που στη Γερμανία ούτε το ένα δέκατο από αυτά δεν θα μπορούσε να εφαρμοστεί από την κα Μέρκελ.
Τέλος δε ότι η Γερμανία φαίνεται να έχει πολύ μεγαλύτερη δημοσιονομική αταξία από την Ελλάδα, αφού παρά το μεγάλο πλεόνασμα του εμπορικού της ισοζυγίου κατάφερε να έχει ένα θηριώδες χρέος 2 τρις, που αντιστοιχεί στο 80% του ΑΕΠ της, την ώρα που της Ισπανίας περιορίζεται στο 60%, όπως επεσήμανε και ο μέγας και πολύς κος Γιούγκερ.
Έτσι ο ανόητος αυτός Γερμανικός μύθος κατέληξε σε μπούμεραγκ, γιατί απλούστατα οι αγορές οδηγήθηκαν σε επισημάνσεις, αναλύσεις και συγκρίσεις παραμέτρων, που έστω και αληθείς υποτιθέμενες για την ελληνική υπόθεση φάνηκε ότι ίσχυαν στον ίδιο ή και μεγαλύτερο βαθμό για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, αυτής της ίδιας της Γερμανίας πρωτοστατούσης στο πάρτι του υπερβολικού και πάντως αδικαιολόγητου δανεισμού.
Στις διαπιστώσεις αυτές των «αγορών» προστέθηκε μία ακόμη πιο ανησυχητική.: Η αναξιοπιστία των Ευρωπαίων ηγετών, οι οποίοι εμφανίζονται είτε ότι δεν είναι ικανοί να κατανοήσουν τα πραγματικά προβλήματα, είτε ότι προσπαθούν να τα αποκρύψουν και πάντως είναι απολύτως ανίκανοι να τα αντιμετωπίσουν. Αντίθετα με την αναποφασιστικότητά τους, τις παλινωδίες τους και κυρίως με τις απολύτως εσφαλμένες πολιτικές τους οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια την ΕΕ σε μια άνευ προηγουμένου ύφεση, όπως ακριβώς έκαναν με την Ελλάδα.
Η αφόρητη λοιπόν αυτή ανοησία της Ευρωπαϊκής ελίτ, οδήγησε στην συνεχή διαδοχική υποβάθμιση όλο και περισσότερων τραπεζών και κρατών και στην καλπάζουσα άνοδο των επιτοκίων δανεισμού για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης.
Όλες; Και για την Γερμανία; Θα σπεύσουν ίσως κάποιοι να αναρωτηθούν.
Ναι όλες τους απαντάμε εμείς κατηγορηματικά.
Διότι η αποτυχία της Γερμανίας προχθές να αντλήσει τα 6 δις που ζητούσε δεν σημαίνει τίποτε διαφορετικό από το ότι το επιτόκιο 1,98% δεν κρίθηκε αρκετό για να ικανοποιήσει τις αξιολογήσεις ρίσκου των επενδυτών.
Αν κατόπιν όλων αυτών η Γερμανίδα καγκελάριος και οι υπόλοιποι ομόλογοί τους συνεχίσουν την ξεροκέφαλη έως παιδαριώδη τακτική τους, είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσουν την Ευρωζώνη σε μια τεραστίων διαστάσεων οικονομική ασφυξία και εντεύθεν σε αντίστοιχες κοινωνικές αναστατώσεις.
Ηθικό δίδαγμα:
1) Όποιος σκάβει το λάκκο του αλλουνού, πέφτει και ο ίδιος μέσα….
2) Με ορολογία φορτηγατζήδων «αν δεν το πάρουν ανάποδα» τα σαΐνια των Βρυξελλών θα ρίξουν την ευρωζώνη στον γκρεμό. Με απλά λόγια, αν δεν προχωρήσουν «χθες» σε έκδοση ευρωομολόγου, αν η ΕΚΤ δεν τυπώσει πρόσθετο χρήμα και αν δεν επαναφέρουν την ευρωπαϊκή οικονομία με κάθε μέσο σε τροχιά ανάπτυξης αφήνοντας κατά μέρος τις κουταμάρες για αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία, το άμεσο μέλλον (όχι το απώτερο) όλων ανεξαιρέτως προδιαγράφεται εφιαλτικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου