Μεταναστευτικό Χ Πανεπιστημιακό = Πρόβλημα²

Είναι βέβαιο ότι ο κυρίαρχος ήχος, που επικράτησε σήμερα στο σπίτι της μέσης ελληνικής οικογένειας την στιγμή που έπαιρνε το πρωινό της, ήταν ένας βαθύς αναστεναγμός ανακούφισης, οφειλόμενος στη συναισθηματικά λυτρωτική πληροφορία ,που μετέδιδαν όλοι οι παραδοσιακά κατ’ εκείνη την ώρα ανοικτοί τηλεοπτικοί δέκτες για την αναίμακτη εκκένωση της Νομικής.

Η εικόνες των άμοιρων απελπισμένων εγκλείστων και των σιδηρόφρακτων πολιορκητών, εικόνες που ξυπνούσαν τις μνήμες τραυματικών για το λαό μας εμπειριών άλλων πέτρινων εποχών, είχαν στείλει το προηγούμενο βράδυ τους πολίτες για ύπνο με το δικαιολογημένο φόβο ότι ενδεχομένως εκκολαπτόταν μια «νύκτα του Αγίου Βαρθολομαίου».

Ευτυχώς αυτό δεν συνέβη και είναι κάτι, που θα πρέπει μεγαλόψυχα να πιστωθεί στους ψύχραιμους χειρισμούς της Κυβέρνησης, της Εισαγγελικής αρχής και της Αστυνομίας.

Το μείγμα της απελπισίας μιας φούχτας δυστυχισμένων μεταναστών, της απερίγραπτης ανοησίας κάποιων ονειροπόλων φοιτητών και των πολιτικών τους μεντόρων, καθώς και της ασύγγνωστης ανεμελιάς του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και των Πρυτανικών αρχών δημιούργησαν μια άκρως επικίνδυνη ατμόσφαιρα για το λαό και τη χώρα.

Ευτυχώς αποφθέχθηκαν τα χειρότερα. Όμως τα προβλήματα παραμένουν και ο χρόνος που μας χωρίζει ως κοινωνία, από τη στιγμή που αυτά θα προσλάβουν την μορφή μιας ανεξέλεγκτης χιονοστιβάδας δείχνει να έχει περιορισθεί δραματικά.

Είναι γνωστό ότι τα θεμέλια του μεταναστευτικού προβλήματος τέθηκαν επί Πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και Υπουργίας Αντώνη Σαμαρά, όταν προ 20ετίας προσκαλούσαν τους κατοίκους της γειτονικής Αλβανίας να προσέλθουν στην Ελληνική «γη της επαγγελίας».

Έκτοτε η αβελτηρία όλων των διαδοχικών κυβερνήσεων και ίσως οι προσωπικές στρατηγικές των στελεχών όλων των κομμάτων δημιούργησαν ένα απίθανα περιπεπλεγμένο μεταναστευτικό πρόβλημα με αποκορύφωμα την γνωστή συνθήκη του «Δουβλίνου ΙΙ», που κατέστησε πλέον και επισήμως την Ελλάδα σε άθλια «χωματερή» προσφύγων της ΕΕ.

Από την άλλη μια ξεχαρβαλωμένη Πανεπιστημιακή Κοινότητα, που αδυνατεί να ρυθμίσει τα του οίκου της και να περιφρουρήσει στοιχειωδώς τον ζωτικό της χώρο.

Γύρω γύρω δε ένα απίθανο καραβάνι, πολιτικών τζουτζέδων και τηλεοπτικών σαλτιμπάγκων, που καραδοκεί για να επιτεθεί ενάντια στο Πανεπιστημιακό άσυλο και κατ’ επέκταση στην πολύπαθη Δημοκρατία.

Ήτανε βέβαιο ότι όλοι οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι νοσταλγοί της χούντας και οι διάφοροι ψευδώνυμοι δημοκράτες του «μεσαίου» και του ακραίου φιλελεύθερου χώρου δεν θα έχαναν την ευκαιρία. Ήταν περίπου αναμενόμενο ότι και κάποιοι οπορτουνιστές κυβερνητικοί παράγοντες θα υπέκυπταν στον πειρασμό να μετακυλήσουν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης στην ανώδυνη περί ασύλου φιλολογία, παρά να υπομείνουν τη βάσανο της εις βάρος τους κριτικής.

Οι αφελείς εμπνευστές του απονενοημένου διαβήματος των δυστυχισμένων μεταναστών, πιθανότατα να το είχαν προβλέψει και ενδεχομένως να το επεδίωκαν, ως πολιτική διελκυστίνδα πολιτικά γι αυτούς συμφέρουσα και δικαιολογητική της ύπαρξής τους στο ζοφερό πολιτικοκοινωνικό τοπίο.

Ίσως να είχαν προβλέψει ακόμη και μια πιθανότητα αιματοκυλίσματος των άμοιρων εγκλείστων, αλλά και αυτή την αποδέχθηκαν ως παράπλευρη και αμελητέα απώλεια στο βωμό της θετικής εξέλιξης του ιστορικού προτσές.

Αυτό που μάλλον δεν αντιλήφθηκαν, αλλά που σίγουρα προέβλεψαν κάποιοι χαφιέδες, που δεν λείπουν κατά την οργάνωση τέτοιων χαζοχαρούμενων ακτιβιστικών πρωτοβουλιών, είναι ο επικίνδυνος διχασμός της ελληνικής κοινωνίας σε «αλληλέγγυους» και «διώκτες» των μεταναστών.

Μια δευτερεύουσα αντίθεση, που θα εκτροχιάσει τους Έλληνες πολίτες σε βολικές για τους υπεύθυνους της κακοδαιμονίας τους αντιπαλότητες, την ώρα που το κύριο πεδίο αντιπαράθεσης είναι η πραγματική εκθεμελίωση του Κράτους Δικαίου από το ίδιο το θεσμικό προσωπικό της χώρας, με συνέπεια την κατάργηση κάθε έννοιας κοινωνικού δικαιώματος και αγαθού και την περίπου αστραπιαία εξαθλίωση του συνολικού αυτόχθονος πληθυσμού παράλληλα με την απάνθρωπη αντιμετώπιση των μεταναστών.

Όσο για τους φαιδρούς διώκτες του Πανεπιστημιακού ασύλου και τους Πανεπιστημιακούς ανεπαρκείς διαχειριστές του θα αναγκασθούμε «κομίζοντας γλαύκα» να υπενθυμίσουμε το αυτονόητο.

Το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων και εντεύθεν το σχετικό άσυλο της πνευματικής ελευθερίας και των δικαιουμένων χρηστών δεν είναι απλώς κατάκτηση του φοιτητικού κινήματος και πεμπτουσία του πατροπαράδοτου Ελληνικού Πολιτισμού, είναι από πολλών αιώνων πάγιος θεσμός όλων των ανώτατων εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων του πολιτισμένου κόσμου και άνευ εξαιρέσεως της Ευρώπης και της Βορείου Αμερικής.

Η βασική διαφορά όπου το άσυλο στον υπόλοιπο κόσμο δεν αποτελεί καταφύγιο παραβατικών ατόμων είναι ότι με σύγχρονα μέσα και εντεταλμένο προσωπικό ασφαλείας οι αντίστοιχες Πανεπιστημιακές κοινότητες φροντίζουν να περιφρουρούν το ζωτικό τους χώρο τους. Και ο λόγος που τα ξένα Πανεπιστήμια δεν γίνονται καταφύγια καταφρονεμένων και επαναστατημένων κοινωνικών ομάδων είναι ότι εκεί ακόμη λειτουργεί το Κοινωνικό Κράτος Δικαίου.

Ας μην μωρολογούν λοιπόν και ας μην χύνουν κροκοδείλια δάκρια περί καταλύσεως της Δημοκρατίας οι κατά βάθος θιασώτες άλλων παρελθόντων ανεπιστρεπτί καθεστώτων.

Εξ άλλου η ιστορία διδάσκει ότι είτε με άσυλο είτε χωρίς άσυλο όταν τα καθεστώτα καταντούν ανελεύθερα και αντικοινωνικά τότε τα Πανεπιστήμια καθίστανται de facto οι σημαιοφόροι των γόνιμων προοδευτικών λαϊκών αντιδράσεων.

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ: Ωδινεν όρος και έτεκεν μυν

Από τα πρώτα τους βήματα οι ασχολούμενοι περί την εγκληματολογία και σωφρονιστική διδάσκονται ότι η αποτρεπτική ισχύς του ποινικού δικαίου δεν εξαρτάται τόσο από την αυστηρότητα των νόμων ή την βαρύτητα των ποινών, όσο από την βεβαιότητα του επίδοξου εγκληματία ότι η εγκληματική του δραστηριότητα θα αποκαλυφθεί και δεν θα αποφύγει τελικώς τις ποινικές συνέπειες των εγκλημάτων του.

Με άλλα λόγια ένα μικρό διοικητικό πρόστιμο είναι ικανότερο να αποτρέψει οποιονδήποτε από την τέλεση μιας εγκληματικής πράξεως, εφ ‘ όσον το διωκτικό και δικαστικό σύστημα του εμπνέει την πεποίθηση ότι δεν θα αποφύγει την πληρωμή του, παρά μια επαπειλούμενη θανατική ποινή σχετικά με την οποία ο επίδοξος εγκληματίας είναι βέβαιος ότι θα αποφύγει την σύλληψη και την τιμωρία του.

Αυτά ως εξαιρετικός νομικός προφανέστατα τα γνωρίζει ο κος Καστανίδης, καθώς επίσης ελπίζουμε και οι έγκριτοι νομομαθείς των νομοπαρασκευαστικών επιτροπών, που τον πλαισιώνουν.

Είναι λοιπόν λυπηρή η διαπίστωση ότι οι πολυδιαφημιζόμενες νομοθετικές πρωτοβουλίες του Υπουργού Δικαιοσύνης μπορεί να κινούνται θεωρητικά σε σωστή κατεύθυνση, αλλά πρακτικά ουδέν προσφέρουν στην απαιτούμενη βελτίωση απονομής της δικαιοσύνης σε περιπτώσεις εγκληματικών πράξεων ή παραλείψεων Υπουργών.

Δυστυχώς το πρόβλημα που ταλανίζει βάναυσα την Ελληνική Πολιτεία τα τελευταία χρόνια δεν είναι, όπως κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν η ανεπάρκεια ή αστοχία του νομικού μας συστήματος. Για την ατιμωρησία των Υπουργών της περιόδου διακυβέρνησης Καραμανλή δεν ευθύνονται οι πρόνοιες των σχετικών διατάξεων του Συντάγματος και ο νόμος περί ευθύνης Υπουργών.

Ευθύνονται οι αντιεπιστημονικές απόψεις και εντεύθεν ασύγγνωστες αστοχίες ανωτάτων δικαστικών κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, οι καταλυτικές του πολιτεύματος μεθοδεύσεις του τότε Πρωθυπουργού και η συντεχνιακή νοοτροπία της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών του Κοινοβουλίου.

Με απλά λόγια μικρά συμμετοχή στο κουκούλωμα των σκανδάλων έχει η περίπου διετής αποσβεστική προθεσμία για την άσκηση ποινικής διώξεως κατά Υπουργών, που προβλέπεται στις σχετικές διατάξεις του Συντάγματος και τον νόμο περί ευθύνης Υπουργών. Αποσβετική προθεμία η οποία ούτως ή άλλως παραμένει ανέπαφη.

Αντίθετα, επί παραδείγματι στην υπόθεση του Βατοπεδίου, βαρυτάτη ευθύνη φέρουν οι δικαστικοί λειτουργοί, οι οποίοι καθυστέρησαν με έωλα νομικά επιχειρήματα την αποστολή της δικογραφίας στη Βουλή. Ο τέως Πρωθυπουργός, ο οποίος δεν δίστασε να εμποδίσει τους Βουλευτές του να συμμετάσχουν στις σχετικές συνεδριάσεις και φρόντισε να τερματίσει την σύνοδο από το Μάιο του επίμαχου έτους, ώστε να επισπεύσει την συμπλήρωση της αποσβεστικής προθεσμίας . Και τέλος ολόκληρη η Βουλή η οποία ανέχθηκε όλη αυτή την κατάσταση και επιπροσθέτως συνήνεσε στην μυστική διεξαγωγή των συνεδριάσεων των Εξεταστικών Επιτροπών, ώστε ο Ελληνικός λαός να μην αποκτήσει σαφή εικόνα για τα πραγματικά περιστατικά και να χάσει στο τέλος κάθε δυνατότητα αξιολόγησης της υπόθεσης με την φαιδρότητα των πολλαπλών πορισμάτων.

Όπως προσφυώς έχει λεχθεί η Ελλάδα δεν χρειάζεται περισσότερους ή καλύτερους νόμους. Χρειάζεται απλώς ένα νόμο που να επιβάλει την ορθή και απαρέγκλιτη εφαρμογή της υπάρχουσας νομοθεσίας, ιδίως από την πολιτική και επιχειρηματική ελίτ της χώρας.

Η εξομοίωση του χρόνου παραγραφής των υπουργικών ποινικώς κολάσιμων δραστηριοτήτων δεν θα εμποδίσει την ατιμωρησία, εφ΄όσον διάφοροι υψηλά ιστάμενοι παράγοντες θα φροντίζουν να αξιοποιούν τον θεσμικό τους ρόλο ώστε με ασύγγνωστες αμέλειες ή παρασκηνιακές μεθοδεύσεις να παρελκύουν την εξέλιξη των υποθέσεων, να συσκοτίζουν τα πραγματικά περιστατικά, να παρεμποδίζουν τις εργασίες των αρμοδίων οργάνων και εν τέλει να αποτρέπουν την δίωξη των υπαιτίων.

Όσο κάποιοι Δικαστές, κάποιες κομματικές ηγεσίες, κάποιες Κυβερνήσεις και κάποιοι Βουλευτές θα επιμένουν να μην εφαρμόζουν το νόμο (διότι περί αυτού πρόκειται) σε σχέση με συγκεκριμένη κατηγορία «υπερούσιων» πολιτικών, καμία νέα νομοθετική ρύθμιση δεν πρόκειται να βελτιώσει την κατάντια της Ελληνικής Πολιτείας, που από Δημοκρατία τείνει πλέον να εξελιχθεί σε …Κλεπτοκρατία.

ΒΑΤΟΠΕΔΙ: Το ΣΚΑΝΔΑΛΟ των ΣΚΑΝΔΑΛΩΝ

Η υπόθεση του Βατοπεδίου αποτελεί δικαιωματικά την κορωνίδα μιας ατέλειωτης σειράς σκανδάλων, που είτε γεννήθηκαν είτε ωρίμασαν, αλλά πάντως είδαν το φως της δημοσιότητας κατά τη ζοφερή πενταετία διακυβέρνησης Καραμανλή.

Είναι το σκάνδαλο των σκανδάλων όχι εξ αιτίας του οικονομικού του μεγέθους. Ενδεχομένως το σκάνδαλο της ΖΗΜΕΝΣ να υποκρύπτει πολύ μεγαλύτερο «χορό» εκατομμυρίων.

Ούτε εξ αιτίας του μεγέθους της ηθικής αναλγησίας των εμπνευστών και εκτελεστών του. Ενδεχομένως οι εγκέφαλοι των δομημένων ομολόγων, που κατασπάραξαν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων δημιουργώντας ένα διηνεκή Γολγοθά για εκατομμύρια ασφαλισμένους, να διακρίνονται για μεγαλύτερη ηθική αναλγησία.

Το σκάνδαλο του Βατοπεδίου αποτελεί το κορυφαίο σκάνδαλο της μεταπολεμικής περιόδου και όχι μόνον, διότι καταδεικνύει κατά τρόπο σαφή και αδιαμφισβήτητο την προϊούσα θεσμική σήψη της Νεοελληνικής Πολιτείας.

Πρόκειται για μια διαβολικής σύλληψης «μεγαλοκομπίνα», που κατέστρωσαν κάποιοι μοναχοί του Αγίου Όρους (τουτέστιν θεωρητικά κάποιοι αδάμαντες της Ορθοδοξίας) συνεργαζόμενοι με πρωτοκλασάτους κυβερνητικούς αξιωματούχους διά των οποίων κατάφεραν να υποχρεώσουν πληθώρα δημοσίων λειτουργών να δράσουν συντονισμένα, ώστε να οικειοποιηθούν σημαντικής αξίας δημόσιες εκτάσεις.

Όταν το σκάνδαλο αποκαλύφθηκε, ηγετικά στελέχη της δικαιοσύνης ασέλγησαν παντοιοτρόπως επί του νομικού συστήματος της χώρας προκειμένου να παρελκύσουν την διαδικασία αποστολής της δικογραφίας στη Βουλή. Και όταν αναγκάσθηκαν να ενδώσουν όχι ση φωνή της δικαστικής και επιστημονικής τους συνείδησης, αλλά στην πίεση της κοινής γνώμης, τότε ανέλαβε τη σκυτάλη ο Πρωθυπουργός και οι βουλευτές της ΝΔ για να ολοκληρώσουν το εγχείρημα της συσκότισης των ευθυνών και της παραγραφής των εγκλημάτων.

Συνεπίκουροι σ’ αυτή την προσπάθεια του κου Καραμανλή εκτός των βουλευτών του κόμματός του, αρωγοί (και αναγκαίοι συνεργοί στο έγκλημα της υπόθαλψης εγκληματιών) απεδείχθησαν οι ηγετικές ομάδες των λοιπών κομμάτων, τα οποία παρά τους περί διαφάνειας και αλήθειας φραστικούς λεονταρισμούς τους, εφρόντισαν με κεκλεισμένων των θυρών εξεταστικές επιτροπές και πολλαπλά πορίσματα να συμβάλλουν στο κουκούλωμα του σκανδάλου και την ατιμωρησία των πρωταιτίων.

Και όλα αυτά υπό την ισχυρή στήριξη και την εξ ων ουκ άνευ συστηματική προπαγάνδα των ΜΜΕ.

Αυτή λοιπόν είναι η μεγαλειώδης, όσον και τραγική ιδιομορφία αυτού του βδελυρού σκανδάλου.

Ανέδειξε την βαθειά θεσμική σήψη στην οποία έχει περιέλθει η Ελληνική Πολιτεία. Με την Εκκλησία να πρωτοστατεί σε πλεκτάνη βουλιμικής παρανόμου ιδιοποιήσεως της δημόσιας περιουσίας, τις δε τρεις πολιτειακές εξουσίες εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική να υποτάσσονται στις ανίερες ορέξεις της, άλλοτε με την ανοχή και άλλοτε με την υποστήριξη της «τέταρτης εξουσίας, του τύπου.

Ανέδειξε την δομική ανεπάρκεια της Πολιτείας να προστατέψει τον εαυτό της το Λαό και τη Χώρα από ελεεινά τρωκτικά, που επιβουλεύονται την Δημόσια Περιουσία, καθώς και την θλιβερή απομάκρυνση της Εκκλησίας και του Τύπου από τον υπαρξιακό τους ρόλο.

Κατέδειξε ότι κορυφαίες θεσμικές βαθμίδες κατέχονται από πρόσωπα ελλιπούς ειδικού βάρους, αδυνατούντα να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του θεσμικού τους ρόλου και να επιβληθούν στα κυκλώματα των επιόρκων. Κυκλώματα που έχουν καταστήσει τους θεσμούς φυτώρια οικονομικής εγκληματικότητας και εφαλτήρια αντεθνικών δραστηριοτήτων, διασυνδεόμενα υπογείως μεταξύ τους με δαιδαλώδεις διαδρόμους διαπλοκής.

Πατριάρχης, Αρχιεπίσκοπος, Πρωθυπουργός, Αρχηγοί κομμάτων, Βουλευτές, ηγεσία της Δικαιοσύνης, Δημοσιογράφοι, νομικός κόσμος, άπαντες σιωπούν αιδημόνως και επιχειρούν να κρυφθούν αλυσιτελώς πίσω από την εισαγγελική πρόταση-γνωμάτευση παραγραφής του αξιοποίνου των Βατοπεδινών εγκλημάτων. Οποία κατάντια !!!

Εάν το άλας μωρανθεί εν τίνι αλισθήσεται;

Εάν η κοσμική εξουσία αποδειχθεί ανίκανη να επιβάλλει το νόμο και την τάξη, άραγε η Εκκλησία στερείται κανονικού δικαίου, ιδίων θεσμικών οργάνων και προσώπων αναλόγου ηθικού αναστήματος, ώστε να αποτελέσει τον φάρο της ηθικής, που επιτάσσει η διδασκαλία και οι παραδόσεις της;

Τι εμποδίζει την παρούσα Κυβέρνηση να επιδιώξει αστικές αποζημιώσεις του Ελληνικού Δημοσίου εις βάρος όσων με πράξεις ή παραλήψεις τους το εζημίωσαν ή πολλώ μάλλον πλούτισαν καταχρώμενοι των κρατικών τους αξιωμάτων;

Τι εμποδίζει τον νέο αρχηγό της ΝΔ να αποπέμψει όσους βαρύνονται με συμμετοχή στο σκάνδαλο ή να υποχρεώσει τους διά παραγραφής απαλλασσόμενους να απαιτήσουν τη συνέχιση της δικαστικής διερεύνησης της υπόθεσης κάνοντας χρήση του σχετικού συνταγματικού τους δικαιώματος, προκειμένου να αποδείξουν την αθωότητά τους και να προστατεύσουν το κόμμα τους από την φθοροποιό διάχυση των ευθυνών;

Ποιος επιβάλει στα λοιπά κόμματα να σιωπούν και να υποβαθμίζουν με τη στάση τους τις διαστάσεις του σκανδάλου και την πρωτοφανή σήψη του συστήματος, που αυτό αναδεικνύει;

Ποιος εμποδίζει το Δημοσιογραφικό κόσμο να δικαιώσει τον υπαρξιακό του ρόλο, φωτίζοντας, αξιολογώντας, ελέγχοντας και κρίνοντας τους ασκούντες εξουσία πολιτική ή εκκλησιαστική, όταν εκτρέπονται σε αντικοινωνικές ή αντιδεοντολογικές συμπεριφορές;

Δυστυχώς για όσους αφορά η εισαγγελική πρόταση, αυτή αναγνωρίζει την τυπική παραγραφή του αξιοποίνου, διακόπτει την εξέλιξη της δικαστικής διερεύνησης της υπόθεσης, παρεμποδίζει την επιβολή ποινής, αλλά δεν αναγνωρίζει την αθωότητα τους.

Δυστυχέστατα δε για όλους τους υπόλοιπους η συμπεριφορά του Ποντίου Πιλάτου, που αδοκίμως επιδεικνύουν δεν είναι ικανή να σώσει τη δημόσια εικόνα τους, δεν αποτελεί πρόσφορο μέσο για τη λύση του δράματος της Ελληνικής κοινωνίας και όσο η κάθαρση του άγους αυτού καθυστερεί τόσο οι θεσμοί των οποίων προΐστανται θα χάνουν την αξιοπιστία τους και θα καρκινοβατούν.

Το βέβαιον είναι ότι όσον δεν αποδίδεται ουσιαστική δικαιοσύνη τίποτε και κανείς δεν μπορεί να παραγράψει κανένα σκάνδαλο από τη συλλογική συνείδηση και μνήμη της ελληνικής κοινωνίας.

Χρυσοχοΐδης- Wikileaks: σημειώσατε αυτογκόλ.

Δεν θα απείχε πολύ από την πραγματικότητα αν ισχυριζόταν κανείς ότι:

Με το Wikileaks(Γουϊκιλίξ),

Γίνεται τριχιά η τριξ,

ο πολίτης για να …φριξ΄

Για να μιλήσουμε όμως πιο σοβαρά η υπόθεση του Wikileaks αποτελεί γενικά μια πονεμένη ιστορία, αλλά κυρίως μια εξαιρετικά περιπεπλεγμένη περιπλοκή, όπου είναι σχεδόν αδύνατο να ξεκαθαρίσει κανείς πού σταματάει ή αλήθεια και πού αρχίζει ο μύθος σε όλες αυτές τις περιπτώσεις μυστικής διπλωματίας, που κατακλύζουν τα ΜΜΕ.

Όλες αυτές οι περιπτώσεις, στις οποίες ενέχονται κατά βάσιν Αμερικανοί διπλωμάτες και πολιτικοί από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γής, έχουν ένα κοινό παρανομαστή:

Ένας Αμερικανός διπλωμάτης γράφει μια εμπιστευτική έκθεση περιγράφοντας την συνομιλία, που είχε με κάποιον κυβερνητικό παράγοντα της Κάτω Μπανανίας ή του Άνω Βαρβαριστάν. Παρά την εμπιστευτικότητα αυτών των αναφορών και τα υψηλά στάνταρ ασφαλείας της Αμερικανικής Κυβέρνησης, αυτά τα αρχεία διαρρέουν μαζικά σε ένα μυστήριο κύριο, που μέχρι χθες δεν τον γνώριζε ούτε η μάνα του και στη συγκεκριμένη συγκυρία διοχετεύονται με δόσεις και επιλεκτικά στην Αμερικανική και διεθνή κοινή γνώμη με την διαμεσολάβηση μεγάλων δημοσιογραφικών συγκροτημάτων.

Πόσο αξιόπιστα μπορεί να είναι όλα αυτά για τον απλό πολίτη;

Προφανώς ελάχιστα έως καθόλου. Αφού ο απλός πολίτης δεν μπορεί να διασταυρώσει τίποτα και αφού δεν είναι σε θέση να αξιολογήσει την αξιοπιστία του συντάκτη της αναφοράς, το δείκτη ευφυΐας του ή τις πολιτικές σκοπιμότητες, που ήθελε να εξυπηρετήσει την εποχή που την συνέτταξε. Δεν μπορεί να είναι ούτε καν σίγουρος ότι η αναφορά συντάχθηκε όντως την ημερομηνία, που αναφέρεται ή είναι κείμενο που κατασκευάσθηκε εκ των υστέρων απλώς για να δημοσιευθεί στη συγκεκριμένη συγκυρία στο πλαίσιο κάποιου συγκεκριμένου σχεδίου διαχείρισης της κοινής γνώμης στην Κάτω Μπανανία ή στο Άνω Βαρβαριστάν.

Κατά συνέπεια στο μέτρο που ούτως ή άλλως το έγγραφο συντάχθηκε από αμφιβόλου ευφυΐας και σκοπιμότητος διπλωματικούς υπαλλήλους και εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι στάλθηκε σε κάποιους αρκούντως ανοήτους, που δεν είχαν την ικανότητα ούτε καν να περιφρουρήσουν την εμπιστευτικότητα του, πρόκειται προφανώς για αυτό που συνηθίζουμε να λέμε «άνθρακες ο θησαυρός».

Πολλώ μάλλον καθόσον στις πλείστες των περιπτώσεων το έγγραφο περιλαμβάνει την μυστική στιχομυθία του συντάκτη με τον «προδομένο» συνομιλητή του, χωρίς την παρουσία οποιουδήποτε τρίτου. Έχουμε δηλαδή την αξιοπιστία του Αμερικανού διπλωμάτη απέναντι στην αξιοπιστία του πρωτοκλασάτου της Κάτω Μπανανίας ή του Άνω Βαρβαριστάν. (πιάσ’ τ’ αυγό και κούρεψ’ το…).

Είναι λοιπόν φυσιολογικό ότι όλοι οι ανά τον πλανήτη εμπλεκόμενοι φυσιολογικοί πρωτοκλασάτοι φυσιολογικών κυβερνήσεων είχαν την φυσιολογική αντίδραση να διαψεύδουν κάθετα, επίμονα και μετά βδελυγμίας οποιαδήποτε «αποκάλυψη» τους αφορούσε (Πρόσφατο παράδειγμα στη γειτονιά μας ο κος Ερντογάν, το όνομα του οποίου ενεπλάκη σε καταθέσεις στην Ελβετία και ο άνθρωπος περιορίσθηκε να καταγγείλει ως κοινούς συκοφάντες τους όποιους συντάκτες ή διακινητές του περιεχομένου της σχετικής αναφοράς).

Το παράδοξο λοιπόν με τον ημέτερο κο Χρυσοχοΐδη δεν είναι η δημοσιοποίηση ενός τέτοιου εγγράφου, που τον εμφανίζει να αναφέρεται στις Ελληνικές Υπηρεσίες ασφαλείας χρησιμοποιώντας περίπου Παγκαλικούς χαρακτηρισμούς.

Το παράδοξο είναι ότι ο κος Υπουργός παραδέχθηκε ασμένως την μυστική του συνάντηση με τον Αμερικανό Πρέσβη και συνομολόγησε υπερηφάνως ότι ως Πολιτικός προϊστάμενος των εν λόγω υπηρεσιών φρόντισε να του δώσει εμπεριστατωμένες πληροφορίες, οι οποίες βεβαίως δεν περιποιούσαν τιμή στη χώρα και βεβαιότατα έστω και αληθείς υποτιθέμενες μόνο στον Έλληνα Πρωθυπουργό και σε κανένα άλλο, ιδίως αλλοδαπό, παράγοντα δεν ενομιμοποιείτο να δώσει.

Δεν θεωρούμε σκόπιμο να συνεχίσουμε την ανάλυση του θέματος.

Την υπόθεση του Wikileaks την σχολιάσαμε αρκούντως και εμείς και πολλοί άλλοι πριν από μας.

Την δε περίπτωση του κου Υπουργού την παραπέμπουμε ασχολίαστη στην κρίση του Έλληνα ψηφοφόρου, ώστε να αξιολογήσει ανεπηρέαστος το «ριζοσπαστικό» ήθος, το παράδοξο ύφος, τους «μοντέρνους» κανόνες δεοντολογίας, αλλά και λογικής που διακρίνουν το πρωτοκλασάτο πολιτικό προσωπικό αυτής της ταλαίπωρης πατρίδας…

* Η φωτογραφία προέρχεται από την ιστοσελίδα του κου Χρυσοχοΐδη.