Δεν θα απείχε πολύ από την πραγματικότητα αν ισχυριζόταν κανείς ότι:
Με το Wikileaks(Γουϊκιλίξ),
Γίνεται τριχιά η τριξ,
ο πολίτης για να …φριξ΄
Για να μιλήσουμε όμως πιο σοβαρά η υπόθεση του Wikileaks αποτελεί γενικά μια πονεμένη ιστορία, αλλά κυρίως μια εξαιρετικά περιπεπλεγμένη περιπλοκή, όπου είναι σχεδόν αδύνατο να ξεκαθαρίσει κανείς πού σταματάει ή αλήθεια και πού αρχίζει ο μύθος σε όλες αυτές τις περιπτώσεις μυστικής διπλωματίας, που κατακλύζουν τα ΜΜΕ.
Όλες αυτές οι περιπτώσεις, στις οποίες ενέχονται κατά βάσιν Αμερικανοί διπλωμάτες και πολιτικοί από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γής, έχουν ένα κοινό παρανομαστή:
Ένας Αμερικανός διπλωμάτης γράφει μια εμπιστευτική έκθεση περιγράφοντας την συνομιλία, που είχε με κάποιον κυβερνητικό παράγοντα της Κάτω Μπανανίας ή του Άνω Βαρβαριστάν. Παρά την εμπιστευτικότητα αυτών των αναφορών και τα υψηλά στάνταρ ασφαλείας της Αμερικανικής Κυβέρνησης, αυτά τα αρχεία διαρρέουν μαζικά σε ένα μυστήριο κύριο, που μέχρι χθες δεν τον γνώριζε ούτε η μάνα του και στη συγκεκριμένη συγκυρία διοχετεύονται με δόσεις και επιλεκτικά στην Αμερικανική και διεθνή κοινή γνώμη με την διαμεσολάβηση μεγάλων δημοσιογραφικών συγκροτημάτων.
Πόσο αξιόπιστα μπορεί να είναι όλα αυτά για τον απλό πολίτη;
Προφανώς ελάχιστα έως καθόλου. Αφού ο απλός πολίτης δεν μπορεί να διασταυρώσει τίποτα και αφού δεν είναι σε θέση να αξιολογήσει την αξιοπιστία του συντάκτη της αναφοράς, το δείκτη ευφυΐας του ή τις πολιτικές σκοπιμότητες, που ήθελε να εξυπηρετήσει την εποχή που την συνέτταξε. Δεν μπορεί να είναι ούτε καν σίγουρος ότι η αναφορά συντάχθηκε όντως την ημερομηνία, που αναφέρεται ή είναι κείμενο που κατασκευάσθηκε εκ των υστέρων απλώς για να δημοσιευθεί στη συγκεκριμένη συγκυρία στο πλαίσιο κάποιου συγκεκριμένου σχεδίου διαχείρισης της κοινής γνώμης στην Κάτω Μπανανία ή στο Άνω Βαρβαριστάν.
Κατά συνέπεια στο μέτρο που ούτως ή άλλως το έγγραφο συντάχθηκε από αμφιβόλου ευφυΐας και σκοπιμότητος διπλωματικούς υπαλλήλους και εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι στάλθηκε σε κάποιους αρκούντως ανοήτους, που δεν είχαν την ικανότητα ούτε καν να περιφρουρήσουν την εμπιστευτικότητα του, πρόκειται προφανώς για αυτό που συνηθίζουμε να λέμε «άνθρακες ο θησαυρός».
Πολλώ μάλλον καθόσον στις πλείστες των περιπτώσεων το έγγραφο περιλαμβάνει την μυστική στιχομυθία του συντάκτη με τον «προδομένο» συνομιλητή του, χωρίς την παρουσία οποιουδήποτε τρίτου. Έχουμε δηλαδή την αξιοπιστία του Αμερικανού διπλωμάτη απέναντι στην αξιοπιστία του πρωτοκλασάτου της Κάτω Μπανανίας ή του Άνω Βαρβαριστάν. (πιάσ’ τ’ αυγό και κούρεψ’ το…).
Είναι λοιπόν φυσιολογικό ότι όλοι οι ανά τον πλανήτη εμπλεκόμενοι φυσιολογικοί πρωτοκλασάτοι φυσιολογικών κυβερνήσεων είχαν την φυσιολογική αντίδραση να διαψεύδουν κάθετα, επίμονα και μετά βδελυγμίας οποιαδήποτε «αποκάλυψη» τους αφορούσε (Πρόσφατο παράδειγμα στη γειτονιά μας ο κος Ερντογάν, το όνομα του οποίου ενεπλάκη σε καταθέσεις στην Ελβετία και ο άνθρωπος περιορίσθηκε να καταγγείλει ως κοινούς συκοφάντες τους όποιους συντάκτες ή διακινητές του περιεχομένου της σχετικής αναφοράς).
Το παράδοξο λοιπόν με τον ημέτερο κο Χρυσοχοΐδη δεν είναι η δημοσιοποίηση ενός τέτοιου εγγράφου, που τον εμφανίζει να αναφέρεται στις Ελληνικές Υπηρεσίες ασφαλείας χρησιμοποιώντας περίπου Παγκαλικούς χαρακτηρισμούς.
Δεν θεωρούμε σκόπιμο να συνεχίσουμε την ανάλυση του θέματος.
Την υπόθεση του Wikileaks την σχολιάσαμε αρκούντως και εμείς και πολλοί άλλοι πριν από μας.
Την δε περίπτωση του κου Υπουργού την παραπέμπουμε ασχολίαστη στην κρίση του Έλληνα ψηφοφόρου, ώστε να αξιολογήσει ανεπηρέαστος το «ριζοσπαστικό» ήθος, το παράδοξο ύφος, τους «μοντέρνους» κανόνες δεοντολογίας, αλλά και λογικής που διακρίνουν το πρωτοκλασάτο πολιτικό προσωπικό αυτής της ταλαίπωρης πατρίδας…
* Η φωτογραφία προέρχεται από την ιστοσελίδα του κου Χρυσοχοΐδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου