Έχω προ πολλού αξιολογήσει τις συνήθεις δηλώσεις του κου Πάγκαλου ως τυπικά δείγματα σκουπιδιών του δημόσιου πολιτικού λόγου και ως εκ τούτου ανάξια σοβαρής ανάλυσης . Έτσι κάθε φορά υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι δεν θα ξαναασχοληθώ με τα λεγόμενά του, παρά ταύτα η αμετροέπεια και η προκλητικότητα των διατυπώσεών του με αναγκάζουν συνήθως να παραβιάζω την αρχική μου απόφαση.
Φυσικά δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθούμε με το περιεχόμενο και την μορφή του αναιδούς λόγου ενός κρατικού υπαλλήλου (υπουργού) έναντι του εργοδότη του (κυρίαρχου λαού) και δη εναντίον ενός επίλεκτου τμήματος αυτού του λαού, όπως είναι ο δημοσιοϋπαλληλικός κόσμος.
Υπάρχει όμως ένας μεγάλος αριθμός καλών φίλων, που αναρωτιέται γιατί ο κος Πάγκαλος, σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές για τον τόπο, επιμένει σε μια τακτική, που οξύνει τα πνεύματα και παρά τη γενική κατακραυγή επανέρχεται σε τακτά διαστήματα με εμπρηστικές δηλώσεις και δυναμιτίζει το κλίμα συναίνεσης, που η κυβέρνηση με άλλα στελέχη της ή και με τον ίδιο τον πρωθυπουργό υποτίθεται ότι επιδιώκει; Γιατί άραγε ο κος Παπανδρέου δεν τον χαλιναγωγεί, γιατί δεν τον ανακαλεί στην τάξη;
Απλούστατα διότι ο κος Αντιπρόεδρος δεν κινείται αυθορμήτως και παρορμητικώς, όπως ο ίδιος προσπαθεί να μας πείσει και όπως ίσως κάποιοι αφελώς πιστεύουν. Τουναντίον ο κος Πάγκαλος εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία, δρα στο πλαίσιο ενός κεντρικού σχεδιασμού και αποτελεί βασικό στέλεχος ενός καλά οργανωμένου πολιτικού θιάσου.
Ποιος είναι ο οργανωμένος πολιτικός θίασος; Κατά πάσα πιθανότητα η Κυβέρνηση, η οποία όπως κάθε κυβέρνηση στον πλανήτη αποτελεί ουσιαστικά μια φράξια υπό την έννοια της ειδικώς συγκροτημένης ομάδας, που διαθέτει διακεκριμένη οργανωτική δομή, αυτοτελή σχεδιασμό, ειδική στόχευση (συνήθως την παραμονή της στην εξουσία και την εφαρμογή του πολιτικού της σχεδίου) και μέλη τα οποία πέραν των κατ’ ιδίαν επισήμων υπουργικών τους αρμοδιοτήτων, είναι συγχρόνως επιφορτισμένα με την επικοινωνιακή στήριξη των πολιτικών της.
Στο πλαίσιο αυτό τα μέλη της Κυβέρνησης (που λειτουργεί ως φράξια τόσο σε κομματικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο), επιλέγονται να ενσαρκώσουν ρόλους διαφόρων βασικών τύπων, που αντιστοιχούν και κατά συνέπεια επηρεάζουν ανάλογες ομάδες πληθυσμού με συγγενείς αντιλήψεις και ομοειδή χαρακτηριστικά.
Έτσι αν ανατρέξουμε και σε προηγούμενες κυβερνήσεις θα παρατηρήσουμε ότι όλες ανεξαιρέτως διαθέτουν πρόσωπα με απολύτως σαφή χαρακτηριστικά μερικών βασικών ανθρωπίνων χαρακτήρων, που κατά περίπτωση ο λόγος, η στάση και η συμπεριφορά τους είναι ικανή να επηρεάζει συγκεκριμένα στρώματα και ομάδες του πληθυσμού.
Και ενώ συνήθως οι εκάστοτε Πρωθυπουργοί (όπως και οι δελφίνοι τους) παρουσιάζονται κατά το μάλλον ή ήττον ως ισορροπημένες προσωπικότητες, με στρογγυλεμένες ιδέες, ιδεολογική ευρύτητα, ήπια και σταθερή συμπεριφορά.
Αντίθετα οι Υπουργοί εμφανίζονται με διάφορες ιδιομορφίες, που ενδεχομένως τους διαφοροποιούν από το μέσο πολίτη, αλλά οπωσδήποτε τους παρέχουν μεγαλύτερη ευχέρεια να προσεγγίζουν επικοινωνιακά και να πείθουν συγκεκριμένες κατηγορίες και ομάδες κοινωνών.
Για παράδειγμα στον ανώτερου μορφωτικού επιπέδου (και ιδιαίτερα τον επιστημονικό) κόσμο, ο κος Βενιζέλος διαθέτει καλύτερη πρόσβαση και πειθώ με την ακαδημαϊκή του ιδιότητα, το μειλίχιο και σοβαρό παρουσιαστικό και τον μετρημένο πυκνό του λόγο.
Αντίθετα η αμετροέπεια και η βαρβαρότητα του λόγου του κου Πάγκαλου απευθύνεται στα πλέον αμόρφωτα και αγροίκα στοιχεία της κοινωνίας, τα οποία διακρίνονται για την προχειρότητα της σκέψης και το αχαλίνωτο του θυμικού.
Με την ενδιάμεση μεγαλύτερη μάζα των πολιτών συνδιαλέγεται επιτυχέστερα ο κος Λοβέρδος, ο οποίος παρουσιάζεται ηπιότερος στη συμπεριφορά από τον κο Πάγκαλο, περισσότερο συναισθηματικός (άρα ευαίσθητος κοινωνικά) από τον κο Βενιζέλο, με ευγενέστερες διατυπώσεις από τον Αντιπρόεδρο έτσι ώστε η κυνικότητα του κου Πάγκαλου να μετατρέπεται σε «πολιτική ειλικρίνεια» στον κο Λοβέρδο και τα σκληρά μέτρα στα οποία πρωτοστατεί να είναι «δυσάρεστες, αλλά αναγκαίες επιλογές» και όχι δίκαια τιμωρία για …«κοπρίτες».
Ανάλογους ρόλους με μικρότερη ή μεγαλύτερη εμβέλεια διαδραματίζουν επικοινωνιακά και οι υπόλοιποι Υπουργοί, όπως και οι βουλευτές, οι συνδικαλιστές και τα προβεβλημένα στελέχη των κομμάτων, γι’ αυτό βλέπουμε βουλευτές, που περιέρχονται τα κανάλια κατηγορώντας τις διάφορες αντιλαϊκές νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης, για να πρωτοστατήσουν στην υπερψήφισή τους την επόμενη μέρα. Ενώ άλλοι αναλαμβάνουν να πείθουν τις διάφορες τοπικές κοινωνίες, προβάλλοντας κυρίως την καταγωγή τους από περιφέρειες, όπου κυριαρχεί το στοιχείο του τοπικισμού στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης (Κρητικός, Μακεδόνας κ.λ.π).
Με απλά λόγια ο κος Αντιπρόεδρος εκτελεί τον γνωστό παραδοσιακό ρόλο «του τρελού του χωριού», που δεν καταλαβαίνει τίποτα και τα λέει όλα όπως τα αισθάνεται, «έξω από τα δόντια» και χωρίς περιστροφές. Είναι περίπου η εξέλιξη του αείμνηστου Ευάγγελου Γιαννόπουλου, μόνο που τότε ήταν άλλες εποχές και εκείνος ο συμπαθέστατος πολιτικός άρθρωνε λόγο υπερασπιστικό των ταπεινών και καταφρονεμένων φτωχικών συνοικιών της Β΄περιφέρειας, ενώ ο κος Πάγκαλος έχει αναλάβει την προώθηση του σχεδίου ολικής εξαθλίωσης του Ελληνικού λαού διά της παρηγορίας των αναξιοπαθούντων μισθωτών του ιδιωτικού τομέα μέσω της συκοφαντικής δυσφημίσεως των δημοσίων υπαλλήλων.
Η αποστολή του είναι αντίθετη με την υποτιθεμένη ιδεολογία του, με το εγκεκριμένο από το εκλογικό σώμα πολιτικό πρόγραμμα του κόμματός του, με κάθε έννοια κοινωνικής δεοντολογίας, με κάθε έννοια κοινής λογικής. Η αποστολή του είναι βάρβαρη, αντικοινωνική και εν τινι μέτρω αυτοξευτελιστική.
Με άλλα λόγια είναι μια «βρώμικη» δουλειά, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει.
Διότι αφ’ ενός ο δημοσιοϋπαλληλικός κόσμος είναι μια πολύ μεγάλη και ισχυρή ομάδα του πληθυσμού, που προκειμένου να εφαρμοσθούν τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα του μνημονίου πρέπει απαραιτήτως να απομονωθεί από τους υπόλοιπους επαγγελματικούς κλάδους. (Σ’ αυτό τον στόχο της επικοινωνιακής απομόνωσης και δυσφήμισης έχουν επιστρατευθεί και υποχρεούνται να συνεισφέρουν όλοι οι υπουργοί, ο καθένας με τον δικό του τρόπο προσέγγισης της κοινής γνώμης). Αφ’ ετέρου, επειδή δεν υπάρχει η πολυτέλεια του πολιτικού χρόνου και πρέπει ταυτόχρονα να επιβληθούν εξοντωτικά μέτρα και εναντίον των μισθωτών και συνταξιούχων, χρειάζεται επειγόντως να ερεθιστούν τα ταπεινά αντανακλαστικά των πλέον πρωτόγονων στρωμάτων του πληθυσμού, που ανακουφίζεται για τη δική του κακοδαιμονία, όταν βλέπει τις συμφορές να κτυπούν τον γείτονα.
Σ’ αυτή τη μερίδα των κατά τεκμήριον αμόρφωτων, χαμηλής διανοητικής στάθμης και εμφορούμενων από ταπεινά ένστικτα άξεστων μισθωτών, ελεύθερων επαγγελματιών και συνταξιούχων απευθύνεται ο κος Αντιπρόεδρος. Επίσης και σε κάποιους λίγους δημοσίους υπαλλήλους, οι οποίοι όντως προσελήφθησαν μέσω ρουσφετολογικής συναλλαγής ή εκμεταλλευόμενοι την μονιμότητα επιδεικνύουν οκνηρία στην υπηρεσία τους.
Έτσι λοιπόν εξηγείται γιατί ο κος Πάγκαλος κατέχει επαξίως την άκρως τιμητική θέση του αντιπροέδρου της Κυβερνήσεως και γιατί χαίρει της πλήρους εμπιστοσύνης και στήριξης του Πρωθυπουργού, τον οποίον μάλιστα βοηθά ιδιαιτέρως να κάνει ακόμη πιο έντονο και γυαλιστερό το προφίλ του συνετού, ψύχραιμου, κοινωνικά ευαίσθητου πολιτικού, που συστηματικά καλλιεργεί.
Αυτό δεν αποκλείει βέβαια την πιθανότητα μιας δημόσιας αποδοκιμασίας του Αντιπροέδρου, εάν και όταν ο υπέρμετρος ζήλος του ξεπεράσει τα όρια αντοχής της κοινής γνώμης.
Ακόμη και μια παροδική απομάκρυνση από το επικοινωνιακό προσκήνιο ή την κυβέρνηση δεν αποκλείεται.
Όμως κάτι τέτοιο είναι μέσα στα προβλεπόμενα μειονεκτήματα του επαγγέλματος και ουδόλως αλλάζει την ουσία των πραγμάτων και του ρόλου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου