1821- Μια απαράγραπτη παρακαταθήκη που κάποιοι επενδύουν στην παραχάραξή της.

Η μέχρι χθες κρατούσα και διδασκόμενη άποψη για την περίοδο του 1821 παρουσίαζε μια soft και μάλλον ρομαντική εικόνα της ιστορικής πραγματικότητας, περιοριζόμενη κυρίως στην εξιστόρηση ηρωϊκών στιγμών με εξιδανικευμένους πρωταγωνιστές. Με τον κλήρο να πρωτοστατεί αρχικά στη διάσωση του γένους κατά τους χαλεπούς χρόνους της Τουρκοκρατίας και στη συνέχεια να ηγείται πνευματικά του παλλαϊκού ξεσηκωμού. Με τους πολιτικούς να συμβάλλουν με ασαφή τρόπο και τις ξένες δυνάμεις να στηρίζουν καθοριστικά τον αγώνα, ευαισθητοποιούμενες από τις θυσίες και τα ολοκαυτώματα.

Απέναντι σ’ αυτή την περιγραφή αντιπαρατίθεται τα τελευταία χρόνια μια άλλη υποτίθεται περισσότερο επιστημονική και ρεαλιστική εκδοχή, σύμφωνα με την οποία η εκκλησία (κυρίως η επίσημη) κράτησε αρνητική στάση, όπου οι οπλαρχηγοί επεδίωκαν ως επί το πλείστον την περιουσιακή τους επιτυχία, οι απλοί αγωνιστές προσέβλεπαν στην απόκτηση κλήρου (ιδιόκτητων χωραφιών), όπου οι πολιτικοί προσέφεραν ανιδιοτελώς ανεκτίμητες υπηρεσίες στην συγκρότηση του νεοσύστατου κράτους και όπου οι ξένες δυνάμεις ήσαν αυτές, που με την κρίσιμη ναυμαχία του Ναυαρίνου χάρισαν την ανεξαρτησία στους απέλπιδες εξεγερμένους.

Η πρώτη ομάδα ιστορικών εμφανίζει ένα υπόδουλο χριστιανικό έθνος, που επί 400 χρόνια «το σκιαζε η φοβέρα και το πλάκωνε η σκλαβιά», να εξεγείρεται ενάντια στο ξένο κατακτητή, ο οποίος του συμπεριφέρεται με απίστευτη βαρβαρότητα στερώντας του κάθε ατομική και θρησκευτική ελευθερία, επιβάλλοντάς του απόλυτη βιοτική εξαθλίωση και σφαγιάζοντάς το σε κάθε ευκαιρία.

Αντίθετα η ομάδα των «ρεαλιστών επιστημόνων» εμφανίζει την Υψηλή Πύλη ως ουδόλως απασχολούμενη με την γλώσσα ή την θρησκεία των κατοίκων της επικράτειάς της, αλλά ενδιαφερόμενη αποκλειστικά για την ομαλή λειτουργία του άρτια οργανωμένου κατ’ εκείνη την περίοδο Οθωμανικού κράτους και ιδιαίτερα για την απρόσκοπτη είσπραξη των φόρων και την εν γένει κοινωνική ηρεμία. Προβάλλουν υπερβολικά την αιματοχυσία, που επακολούθησε στην άλωση της Τριπολιτσάς για να συμψηφίσουν τις θηριωδίες των Τούρκων με τις «αγριότητες» των Ελλήνων και προκειμένου να καταδείξουν την αναξιοπιστία της άλλης πλευράς ανάγουν σε μείζον ζήτημα την ανυπαρξία κρυφού σχολειού και την ανακρίβεια της κηρύξεως της επαναστάσεως στην Αγία Λαύρα από των Παλαιών Πατρών Γερμανό.

Ο Μαυροκορδάτος και ο Κωλέττης υπήρξαν οι αθλιότερες μορφές εκείνης της περιόδου, Φαναριώτης ο πρώτος, γιατρός του Αλή Πασά ο δεύτερος, σπουδάσαντες αμφότεροι στην Εσπερία ενδιαφέρονταν αποκλειστικά για την προσωπική τους ανέλιξη. Χρησιμοποιώντας τα χρήματα από το πρώτο Αγγλικό δάνειο, έσπερναν την διχόνοια μοιράζοντας λουφέδες ώστε να στρέφουν τον ένα οπλαρχηγό εναντίον του άλλου και σπρώχνοντας τους Ρουμελιώτες να εισβάλλουν στην Πελοπόννησο την ώρα που ο Ιμπραήμ απειλούσε να καταπνίξει την επανάσταση. Χαρακτηριστική της εγκληματικής τους διαγωγής η φυλάκιση του Κολοκοτρώνη και η μεθόδευση της δολοφονίας του Οδυσσέα Ανδρούτσου. Με το βίο και την πολιτεία τους έθεσαν τα θεμέλια της πολιτικής φαυλότητας, της ίντριγκας, της ιδιοτέλειας, της διαφθοράς και της διαπλοκής με τον ξένο παράγοντα, που έκτοτε στοιχειώνουν την πολιτική ιστορία της νεοτέρας Ελλάδος.

Αμφότερες όμως οι ιστορικές σχολές, «ρομαντικοί» και «ρεαλιστές», ενώ αναφέρονται ακροθιγώς στην περίοδο της διχόνοιας, αποφεύγουν επιμελώς να ξεσκεπάσουν τους πρωταιτίους. Ο λόγος απλός. Η ιστορία τους εξυπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες και έχει ούτως ή άλλως γραφεί υπό την καθοδήγηση, επίβλεψη και χρηματοδότηση πολιτικών κύκλων, οι οποίοι έχουν κάθε λόγο να συσκοτίσουν ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε συνειρμικούς συσχετισμούς.

Έτσι ούτε η μία ούτε η άλλη παραλλαγή είναι ιδιαίτερα αντικειμενική και όπως είναι φυσικό η ιστορική αλήθεια βρίσκεται περίπου στη μέση και πάντως πέραν των ένθεν κακείθεν σκοπιμοτήτων.

Η αντικειμενική βάση της επανάστασης του 1821 δεν απέχει ιδιαίτερα από εκείνη της Γαλλικής επανάστασης του 1789. Πρόκειται δηλαδή για μια αστική επανάσταση με τις ιδιομορφίες του οθωμανικού φεουδαλισμού και τις εθνοτικές ιδιαιτερότητες των λαών της Βαλκανικής. Η κύρια αντίθεση, που διήγειρε τους υποδούλους και τους οδήγησε στην ασυμβίβαστη πάλη και την τελική τους επικράτηση υπήρξε οικονομική, τουτέστιν η ανάγκη των ακτημόνων της περιφέρειας και των αστών, βιοτεχνών, εμπόρων και καραβοκυραίων να απαλλαγούν από τα εμπόδια ενός οργανωμένου, αλλά αναχρονιστικού πλέον φεουδαρχικού καθεστώτος. Δεν είναι τυχαίο ότι η ιδέα της επανάστασης ξεκίνησε από τις παραδουνάβιες ηγεμονίες και ότι χρηματοδοτήθηκε στα πρώτα της βήματα από τις περιουσίες εμπόρων και εφοπλιστών της εποχής. Οι εθνικές και θρησκευτικές διαφορές συνέβαλλαν θετικά στην έξαρση της μαζικής επαναστατικότητας αλλά υπήρξαν δευτερεύουσες και όχι καθοριστικές αντιθέσεις. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι επαναστάσεις εθνικο-θρησκευτικού τύπου προηγήθηκαν αρκετές, αλλά καμιά δεν κατάφερε να ευδοκιμήσει όσο το φεουδαλικό σύστημα παρέμενε ικανοποιητικό και οι κατά τόπους προεστοί βολεύονταν μεταξύ κοτσαμπασισμού και αρματολικιών.

Οι παραδοσιακοί ιστορικοί είχαν ανάγκη να προσφέρουν στο νεοσύστατο κράτος εθνική ταυτότητα και στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα κοινή ιστορική συνείδηση, εθνικό όραμα και συνεκτικά εργαλεία, όπως η γλώσσα και η θρησκεία.

Οι νεότεροι που παριστάνουν τους «ρεαλιστές» έχουν απλώς αναλάβει εργολαβικά την αναδιασκευή της ιστορίας στα μέτρα της παγκοσμιοποίησης, που εξυπηρετείται από την αποδόμηση των εθνικών, θρησκευτικών και πολιτιστικών διαφορών και απεργάζεται την λήθη των ερίδων του παρελθόντος μεταξύ δύο λαών, Ελλήνων και Τούρκων, οι οποίοι προώρισται να προχωρήσουν οσονούπω σε συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και όχι μόνο.

Λιβύη: Ιθάκη των ανθρωπιστών και χρυσόμαλλο δέρας των πετρελαϊκών εταιριών.

Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος (για πετρελαιάδες).

Στον κόσμο της φιλελεύθερης παγκοσμοιοποίησης εν αρχή εισί οι αγορές και έπονται οι τράπεζες, οι επιχειρήσεις, οι πολιτικές γραφειοκρατίες και ούτω καθεξής. Τελευταίοι και αναλώσιμοι είναι οι λαοί και ιδίως οι άμαχοι πληθυσμοί.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ιαπωνία, όπου οι κερδοσκόποι της πυρηνικής ενέργειας δεν δίστασαν να θέσουν σε διακινδύνευση την βιολογική επιβίωση των Ιαπώνων.

Στη Λιβύη από την άλλη πασιφανώς τα ένθεν κακείθεν πετρελαϊκά συμφέροντα παίζουν μπιλιάρδο στην πλάτη των Λιβύων καθεστωτικών τε και αντιφρονούντων.

Επί δεκαετίες οι δυτικοί ηγέτες δεν είχαν κανένα πρόβλημα με τον Καντάφι και τα υπόλοιπα ολοκληρωτικά καθεστώτα του Αραβικού κόσμου, που καταπίεζαν ανελέητα τους κατοίκους των πετρελαιοφόρων περιοχών και συσσώρευαν αμύθητο οικογενειακό πλούτο. Τι πρόβλημα να έχουν εφ’ όσον οι εν λόγω δυνάστες εξασφάλιζαν την ομαλή ροή του μαύρου χρυσού και επένδυαν αφειδώς τα πετροδολάριά τους στα χρηματιστήρια της Ευρώπης και της Αμερικής.

Τις τελευταίες εβδομάδες βέβαια το σκηνικό δείχνει να έχει αλλάξει. Οι λαοί δείχνει να έχουν ξυπνήσει και να ζητούν πίσω την κλεμμένη τους αξιοπρέπεια και οι δικτάτορες μοιάζει να τα έχουν χαμένα.

Το status των καθεστώτων απειλείται με κατάρρευση και το status quo antem των πετρελαίων έχει εισέλθει ήδη σε διαδικασία ανακατάταξης.

Αυτή η περίπου κοσμογονική ρευστότητα του συνολικού σκηνικού ήταν και ο βασικός λόγος, που καθυστέρησε την επέμβαση στην Λιβύη. Χρειαζόταν χρόνος για να ξεκαθαρισθεί προς τα πού γέρνει η πλάστιγγα και να σχεδιασθεί με ικανοποιητικό τρόπο η διανομή των πετρελαίων στην μετά Καντάφι εποχή.

Η ελεεινή εθνοκτόνος συμπεριφορά του Καντάφι απέναντι στο Λιβυκό λαό δεν ήταν μοναδική. Λίγο ως πολύ όλα αυτά τα χρόνια και ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες και άλλα παρεμφερή καθεστώτα προβαίνουν σε εγκληματικές ενέργειες εις βάρος αόπλων αντιφρονούντων. Η διεθνής Κοινότητα δεν αισθάνθηκε την ανάγκη ή την νομιμοποίηση να παρέμβει.

Αυτό που κάνει ξεχωριστή την περίπτωση του Καντάφι είναι ο μη αναστρέψιμος κλονισμός της εμπιστοσύνης των «αγορών» και η ωμότητα της αγριότητάς του. Καταλύτης δε της επιτάχυνσης των εις βάρος του εξελίξεων η ακατάσχετη πολυλογία του.

Η σφοδρότητα της Λιβυκής αντικαθεστωτικής εξέγερσης δημιούργησε σοβαρή ανασφάλεια στις Πετρελαϊκές εταιρείες για το κατά πόσον πλέον ο Καντάφι παρέμενε ο κατάλληλος εγγυητής για την ομαλή λειτουργία και "δόκιμη" διαχείριση των πετρελαιοπηγών της Λιβύης, εφ’ όσον ακόμη και αν κατάφερνε να αποφύγει την ανατροπή του η χώρα θα παρέμενε στη δύνη εντόνων κοινωνικών αναταραχών. Την ανασφάλεια επέτεινε η παραδοσιακή αστάθεια χαρακτήρος του ανδρός και οι ατυχείς δηλώσεις του ότι θα προχωρήσει σε συνεργασία με την Ρωσία και την Κίνα.

Κατόπιν αυτών ο κύβος για την ανάγκη απομάκρυνσης του Καντάφι είχε ριφθεί, ο τρόπος είχε σχεδιασθεί, έμενε να αποφασισθεί το timing.

Εδώ βοήθησε και πάλι η πρωτοφανής σκληρότητα και η αμετροέπεια του Καντάφι, ο οποίος δεν δίστασε να δηλώσει ότι θα αιματοκυλίσει την Λιβύη και δεν θα κουραστεί να πάει από σπίτι σε σπίτι για να εξοντώσει τους αντιπάλους του.

Μια στρατιωτική επέμβαση δεν χρειάζεται μόνο οπλική υπεροχή. Προϋποθέτει και ηθικό πλεονέκτημα. Γι’ αυτό και κάθε πολεμική επιχείρηση συνοδεύεται δεόντως και από ένα πόλεμο προπαγάνδας.

Σ’ αυτόν τον πόλεμο καθ’ όσον αφορά την διεθνή κοινότητα και την πλειοψηφία του Αραβικού κόσμου φαίνεται ότι ο Καντάφι ηττήθηκε κατά κράτος και επάνω σ’ αυτήν την ήττα στηρίχτηκε η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και το αίτημα του Αραβικού Συνδέσμου για ζώνη απαγόρευσης πτήσεων. Μόλις αυτές οι αποφάσεις ελήφθηκαν σε διπλωματικό επίπεδο, οι στρατιωτικές επιχειρήσεις επηκολούθησαν σε εξαιρετικά ελάχιστο χρόνο, γεγονός που επιβεβαιώνει ότι το σχέδιο ήταν ήδη έτοιμο.

Για να κερδηθούν όμως αυτές οι αποφάσεις ήταν αναγκαίο να καταδειχθεί η θηριωδία του Λυβικού καθεστώτος σε όλο της το μεγαλείο.

Έτσι η καθυστέρηση της Δύσης να αναλάβει δράση και η προέλαση των Κανταφικών στρατευμάτων μέχρι την Βεγγάζη σκορπίζοντας τον θάνατο στις ενδιάμεσες πόλεις υπήρξε αναγκαίος όρος για την εξασφάλιση του ηθικού πλεονεκτήματος, που νομιμοποιούσε στη διεθνή, αλλά κυρίως στην Αραβική κοινή γνώμη την ανάληψη δράσης από τις Δυτικές δυνάμεις.

Παρακολουθούμε αρκετούς δήθεν αναλυτές, που επιχειρούν να αποδώσουν την στάση των διαφόρων Ευρωπαίων ηγετών και κυρίως τις μεταξύ τους διαφοροποιήσεις σε ζητήματα που άπτονται της προσωπικής τους πολιτικής σταδιοδρομίας ή της εσωτερικής κατάστασης στις χώρες τους. Ουδέν φαιδρότερο μιας τέτοιας προσέγγισης.

Η εικόνα της επιθετικότητας του κου Σαρκοζί ή του κου Κάμερον, η ουδετερότητα της κας Μέρκελ, η αμηχανία του κου Ερντογάν, ακόμη ο δήθεν διχασμός της Σοβιετικής ηγεσίας ανάγονται κατά βάση σε θέματα σύγκρουσης οικονομικών συμφερόντων και έχουν σχέση με την προσπάθεια εξασφάλισης καλλίτερων θέσεων σε επιχειρηματικό ή γεωστρατηγικό επίπεδο στην μετά Καντάφι εποχή.

Πέραν τούτου όμως η παρούσα Μεσογειακή κρίση δεν παύει να αναδεικνύει τα δομικά προβλήματα ενώσεων και οργανισμών σε Ευρωπαϊκό και Ατλαντικό επίπεδο.

Καθιστά δηλαδή φανερό ότι η Γερμανία για παράδειγμα, που απαιτεί να κατέχει τα σκήπτρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πολύ λιγότερο χρήσιμη σε περιπτώσεις διαχείρισης κρίσεων από ότι η χρεωκοπημένη Ελλάδα. Και τούτο όχι μόνο σε διπλωματικό επίπεδο, αλλά ακόμη και σε επίπεδο ουσιαστικής στρατιωτικής στήριξης και εντεύθεν οικονομικής επιβαρύνσεως. Διότι σε μια υπόθεση ζωτικών συμφερόντων για την ΕΕ και μείζονος ηθικού διεθνούς ενδιαφέροντος η δήθεν ηγέτιδα χώρα εμφανίζεται να περιχαρακώνεται στα μίζερα σύνορά της, διασπώντας την ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική και προβάλλοντας ένα αδικαιολόγητο υπό τις παρούσες τουλάχιστον συνθήκες αμοραλισμό.

Και όσο και αν φαίνεται οξύμωρο, η πλούσια εταίρος η οποία εστήριξε επί δεκαετίες τα θηριώδη πλεονάσματά της στα καλπάζοντα ελλείμματα των υπολοίπων, παρουσιάζεται και πάλι να επιδιώκει να επωφεληθεί αζημίως και ακινδύνως από την οικονομική και στρατιωτική εμπλοκή των «αποδιοπομπαίων» υπό κατάρρευση οικονομιών (όπως η χώρα μας).

Αντίστοιχα το διαχρονικά «παραχαϊδεμένο παιδί» του ΝΑΤΟ η Τουρκία, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά όχι απλώς αδύναμη να κόψει τον θρησκευτικό ομφάλιο λώρο, που την συνδέει με τα ισλαμικά καθεστώτα, αλλά κυρίως εμφορούμενη από γεωπολιτικές βλέψεις και στόχους, που δεν συμβαδίζουν επαρκώς με τους στρατηγικούς σχεδιασμούς της συμμαχίας.

Είναι λοιπόν ακόμη πιο θλιβερή η ανικανότητα της Ελληνικής διπλωματίας να αξιοποιήσει την μεγάλης κλίμακας προσφορά της Ελλάδας από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο μέχρι σήμερα στις κατά περίπτωση Δυτικές συμμαχίες και είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να δούμε και σε αυτή την υπόθεση πια θα είναι τα ανταλλάγματα, που θα αποκομίσει η Ελληνική Κυβέρνηση από την οικονομική αιμορραγία στην οποία υποβάλει την χώρα με αυτή την νέα στρατιωτική εμπλοκή.

Κατά τα λοιπά προς το παρόν όσοι αντιτίθενται με τον ένα ή άλλο τρόπο στην στρατιωτική επέμβαση δεν έχουν καταφέρει να αρθρώσουν ένα ουσιαστικό επιχείρημα για το πώς θα μπορούσε αλλιώς να εμποδισθούν οι θηριωδίες του Λιβυκού καθεστώτος εις βάρος των αντιφρονούντων.

Αν όμως οι επιχειρήσεις διαρκέσουν επί μακρόν και αν οι επαναστάτες δεν καταφέρουν σε σύντομο χρόνο να αποδείξουν ότι είναι πράγματι πλειοψηφία και κυρίως ότι μπορούν να ανατρέψουν μόνοι τους το καθεστώς, τότε το ηθικό πλεονέκτημα κινδυνεύει να εξατμισθεί.

Διότι η επιμήκυνση και αναβάθμιση της συμμαχικής στρατιωτικής δράσης θα οδηγήσει σε «παράπλευρες απώλειες», η από εξωγενείς παράγοντες στοχοποίηση του Καντάφι θα παρίσταται άνευ ερείσματος στο διεθνές δίκαιο και η επιδίωξη άλλων (πετρελαϊκών) πέραν των ανθρωπιστικών στόχων θα καταστεί εξόφθαλμη και για τους πλέον αφελείς.

Σε μια τέτοια περίπτωση η ονομασία πόθος για το χρυσόμαλλο δέρας θα μοιάζει περισσότερο δόκιμη από την ονομασία αυγή της Οδύσσειας…

To Ιαπωνικό θαύμα έγινε πανανθρώπινος εφιάλτης.

Όπως προκύπτει από τις φωτογραφίες της Φουκουσίμα δύο φαρμακεία στην Ελλάδα οφείλουν να έχουν μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ τους από ότι δύο πυρηνικοί αντιδραστήρες.

Παράδοξο; Καθόλου! Και στις δύο περιπτώσεις κοινός παρανομαστής είναι το κέρδος.

Στην περίπτωση του φαρμακείου επιδιώκεται η εξασφάλιση επαρκούς πελατολογίου με τη δέσμευση του αναγκαίου ζωτικού επιχειρηματικού χώρου για τον φαρμακοποιό. Στην περίπτωση του πυρηνικού εργοστασίου επιδιώκεται η μείωση των διοικητικών και όχι μόνο εξόδων. (Με το ίδιο διοικητικό και τεχνικό προσωπικό καλύπτουμε τις λειτουργικές ανάγκες όχι ενός αλλά έξι αντιδραστήρων).

Αυτή είναι η πεμπτουσία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.

Αυτός είναι ο ασφαλής τρόπος για το μέχρι χθες αποκαλούμενο Ιαπωνικό θαύμα.

Στην πιο σεισμογενή χώρα του πλανήτη ανάμεσα σε 135 εκ. κατοίκους είχαν στριμώξει πάνω από 50 αντιδραστήρες. Πολλούς από αυτούς δίπλα στο Τόκιο την πιο πυκνοκατοικημένη πόλη στον κόσμο.

Αυτός ήταν ο πιο ασφαλής τρόπος για μια πυρηνική τραγωδία.

Αυτό ακριβώς βιώνουμε σήμερα. Το χρονικό του Ιαπωνικού θαύματος, που εξελίχθηκε σε Ιαπωνικό εφιάλτη…

Ίσως κάποιοι πολιτικοί στην Ιαπωνία δικαιολογηθούν ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να προσφέρουν στον μέσο Ιάπωνα το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα στον κόσμο. Ίσως κάποιοι περισσότερο θρασείς πούνε στο δύστυχο αυτό λαό ότι «μαζί τα φάγανε», δηλαδή εκείνοι(οι πολιτικοί) στήσανε τα πυρηνικά εργοστάσια και εκείνοι οι πολίτες βρήκαν δουλειά στην γιγαντιαία βιομηχανία της χώρας, που έγινε ανταγωνιστική χάρη στην πυρηνική ενέργεια.

Η αλήθεια όμως είναι αρκετά διαφορετική.

Κανείς μέχρι προχθές δεν ενημέρωσε το μέσο Ιάπωνα ότι η δήθεν οικονομική του άνεση στηριζόταν επάνω σε μια ωρολογιακή βόμβα. Κανείς προφανώς δεν του είχε πει ότι για τους αντιδραστήρες της Φουκουσίμα είχε περάσει η ημερομηνία λήξεως. Ότι η Διεθνής Υπηρεσία ατομικής Ενέργειας είχε κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου αλλά η πολιτική του ηγεσία εκώφευε στις προειδοποιήσεις προφανώς για να μη βάλει σε έξοδα την ιδιωτική Εταιρεία (Tokyo Electric Power Co -Tepco), που τους εκμεταλλεύεται.

Δυστυχώς το πάθημα της Ιαπωνίας δεν είναι αποτέλεσμα απρόβλεπτων ακραίων καιρικών φαινομένων, όπως πολλοί θα προσπαθήσουν να υποστηρίξουν στο επόμενο διάστημα.

Οι πληροφορίες, που έρχονται συνεχώς στο φως της δημοσιότητας συνηγορούν στην στοιχειοθέτηση ενός διαρκούς και κατ’ εξακολούθηση εγκλήματος κατά της ανθρωπότητος που κάποιοι διαπράττουν εξ επαγγέλματος με ενδεχόμενο δόλο.

Και φυσικά δεν είναι μόνον Ιάπωνες.

Πολιτικές ηγεσίες και επιχειρηματικοί όμιλοι επιμένουν να στήνουν παντού πυρηνικούς αντιδραστήρες, που όλοι γνωρίζουν ότι ακόμη και με τις καλύτερες γεωλογικές προϋποθέσεις έχουν μόνο 20 χρόνια «ασφαλούς» λειτουργίας και όμως στο βωμό της κερδοσκοπίας δεν διστάζουν να τους αφήνουν να λειτουργούν για 30, 40 και περισσότερα χρόνια.

Και αυτό το επιτρέπουν αδιακρίτως σε σεισμοπαθείς περιοχές, που το έδαφός τους μοιάζει με ένα αδιάκοπο τραμπολίνο, αλλά και σε νησιωτικές περιοχές, που κάθε τόσο αναποδογυρίζονται από τυφώνες και παλιρροϊκά κύματα, εμπιστευόμενοι την τύχη του πλανήτη στην δεδομένη κερδοσκοπική ασυδοσία ιδιωτικών εταιριών.

Ενώ λοιπόν αντιλαμβάνονται ότι το εγκληματικό αποτέλεσμα της πολιτικής τους είναι σφόδρα πιθανό να επέλθει, οι κύριοι αυτοί το αποδέχονται για να μη θιγούν τα υπερκέρδη μιας χούφτας κατασκευαστών πυρηνικών αντιδραστήρων και μιας ευρύτερης ομάδας πολυεθνικών επιχειρήσεων που εκμεταλλεύονται με διάφορους τρόπους την δολοφονική πυρηνική ενέργεια.

Τα λεφτά είναι πολλά. Έτσι είναι περίπου βέβαιο ότι το πάθημα της Ιαπωνίας δεν πρόκειται να γίνει μάθημα για τις πολιτικές ηγεσίες της Ασίας, της Ευρώπης ή της Αμερικής.

Όσα κροκοδείλια δάκρυα και αν χύνονται στην παρούσα φάση κανείς δεν πρόκειται να σταματήσει την λειτουργία των αντιδραστήρων, που χρησιμοποιεί. Αντίθετα ήδη Τουρκία, Αλβανία, Βουλγαρία,Σκόπια κ.λ.π επιμένουν απτόητοι ότι θα συνεχίσουν χωρίς χρονοτριβή τα πυρηνικά ενεργειακά τους προγράμματα. Εδώ, σε μια περιοχή εξ ίσου σεισμογενή με την Ιαπωνία.

Και ας μη σπεύσουν κάποιοι να πουν ότι στα Βαλκάνια δεν έχουν υπάρξει σεισμοί 9 ρίχτερ.

Μπορεί κανείς να εξασφαλίσει ότι ο επόμενος σεισμός θα είναι στη θάλασσα και σε εστιακό βάθος 30 χιλιομέτρων, όπως στην περίπτωση της Φουκουσίμα, και δεν θα είναι ας πούμε 5 ρίχτερ, αλλά θα γίνει σε εστιακό βάθος 10 χιλιομέτρων κάτω ακριβώς από το πυρηνικό εξάμβλωμα, που λέγεται Κοσλοντούϊ ;

Αν τα μεγαλόσχημα ιερατεία των Βρυξελών, που διαχειρίζονται τις τύχες της Ευρώπης είχαν στοιχειώδη φρόνηση θα είχαν επιβάλει στην Βουλγαρία να σταματήσει αμέσως τα σαράβαλά της. Θα είχαν αξιολογήσει με πρώτη την Ελλάδα ως Casus belli την πρόθεση της Τουρκίας να κατασκευάσει πυρηνικά εργοστάσια πάνω στο ρήγμα της Ανατολίας.

Τίποτα όμως. Είπαμε είναι πολλά τα λεφτά και έτσι το πάθημα για αυτούς δεν θα γίνει μάθημα, πως δεν υπάρχει ασφαλής πυρηνικός αντιδραστήρας, ούτε σίγουρος τρόπος διακοπής της αλυσιδωτής πυρηνικής αντίδρασης, όταν αυτή εκδηλωθεί ως πυρηνικό ατύχημα.

Η μόνη ελπίδα είναι να γίνει τουλάχιστον μάθημα για τους λαούς και ξεκινώντας από το δύστυχο λαό της Ιαπωνίας να απλωθεί σ’ ολόκληρο τον πλανήτη ένα βροντερό όχι στους κερδοσκόπους και τους υπηρέτες τους, που είναι ικανοί να μετατρέψουν τον κόσμο σε πυρηνικό ολοκαύτωμα…

Αρχηγική η συνέντευξη του κου Βενιζέλου στον ALTER.

Η χθεσινοβραδυνή συζήτηση-συνέντευξη-αγιογραφία του εξοχότατου ΥΠΕΘΑ στον κο Χαντζηνικολάου και την συνοδεία του μου άφησε μια γεύση από τυπικό κινέζικο εστιατόριο σε φτωχογειτονιά εγγλέζικης επαρχιακής πόλης. Το κοινό χαρακτηριστικό αυτών των υποτιθέμενων ethnic restaurant είναι οι πολυσέλιδοι κατάλογοι με την φαινομενική απέραντη ποικιλία "εδεσμάτων", που, αν προσέξεις καλύτερα, αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται όλο κοι όλο για μερικά ολιγάριθμα υλικά, τα οποία συνδυάζονται έξυπνα, περίπου ταχυδακτυλουργικά, μεταξύ τους και σερβίρονται με διάφορα φαντασμαγορικά ονόματα.

Έτσι περίπου και ο κος Υπουργός υποτίθεται ότι απάντησε σε μια πληθώρα ερωτήσεων αλλά με την γνωστή του ευφράδεια κατάφερε όλες οι απαντήσεις να ανακυκλώνουν με αριστοτεχνικό τρόπο τα μηνύματα περί κρισιμότητας των ιστορικών στιγμών και αναγκαιότητας δημιουργίας πανστρατιάς για την στήριξη της κυβερνητικής σταυροφορίας διάσωσης της χώρας.

Όμως τα εντυπωσιακά στοιχεία του όλου δρώμενου δεν ήταν ούτε η δεδομένη ρητορική δεινότητα του κου Βενιζέλου, ούτε το περιεχόμενο της συζητήσεως.

Ενδιαφέρον είχε κυρίως η όλη σκηνοθεσία της εκπομπής, που παρέπεμπε σε αρχηγική-πρωθυπουργική συνέντευξη, αφού ο κος Υπουργός ήταν ο μοναδικός προσκεκλημένος και απέναντί του υπήρχαν μόνο τρείς συν ένας δημοσιογράφοι. Σημειωτέον ότι το σύνηθες πάνελ αυτής της εκπομπής είναι ένας Υπουργός, ένας εκπρόσωπος από κάθε κοινοβουλευτικό κόμμα, αρκετοί δημοσιογράφοι και κατά περίπτωση διάφοροι συνδικαλιστές, εκπρόσωποι παραγωγικών τάξεων κ.λ.π, με αποτέλεσμα οι κατ’ ευφημισμό συζητήσεις να καταλήγουν σε «χάβρα Ιουδαίων».

Πέρα όμως από την σημειολογία του σκηνικού την βεβαιότητα της αρχηγικής εμφάνισης επέτεινε το περιεχόμενο των ερωταποκρίσεων, που δεν είχε καμία σχέση με τις καθ’ ύλην αρμοδιότητες του κου Βενιζέλου, αλλά κινήθηκε αποκλειστικά σε θέματα γενικής πολιτικής.

Σε γενικές γραμμές ο κος Υπουργός έδειξε απολύτως ενημερωμένος και συμπάσχων με τα πάθη του κοσμάκη, αλλά συγχρόνως και τόσον ηρμένος στο δυσθεώρητο ύψος των ιστορικών στιγμών, ώστε να μοιάζει σχεδόν δύνατη η επαφή του με την δεινή βιοτική πραγματικότητα του μέσου Έλληνα. Εδήλωσε δε γνώστης της οδύσσειας του επιχειρείν ανάμεσα στη Σκύλα της τραπεζικής διαστροφής και τη Χάρυβδη της κρατικής φοροεισπρακτικής βουλιμίας, αλλά συγχρόνως έδειχνε απολύτως μαγεμένος από την παντοδυναμία των αγορών.

Άλλο εντυπωσιακό στοιχείο της συζητήσεως υπήρξε η βολικότητα των ερωτήσεων,

παρά την φιλότιμη προσπάθεια των δημοσιογράφων να παρουσιάσουν εαυτούς πιεστικούς. Χαρακτηριστική η περίπτωση όπου στον κο Υπουργό «μεταφέρθηκε το ερώτημα της κοινής γνώμης» αν αυτή η κυβέρνηση είναι ικανή να προχωρήσει σε «αξιοποίηση» κρατικής περιουσίας ύψους 50 δις, ενώ όλα τα προηγούμενα χρόνια από αυτή την πηγή δεν μπόρεσαν να αντληθούν παραπάνω από 20 δίς; Αποσιωπήθηκε όμως το πραγματικό ερώτημα «ποιος θα κάνει τις αποκρατικοποιήσεις; Αυτοί που κάλυψαν τα σκάνδαλα των προκατόχων τους, οι οποίοι ξεπούλησαν τον ΟΤΕ αντί πινακίου φακής και κατέβαλαν υπέρογκο τίμημα για την εξαγορά της ΓΕΡΜΑΝΟΣ, αγοράζοντας στην κυριολεξία «φύκια για μεταξωτές κορδέλες»;

Σχετικά παράταιρο με το κοινό περί ασκούμενης πολιτικής συναίσθημα και κάπως παλιομοδίτικο το comme il faut κλίμα της συζήτησης και ιδιαίτερα οι γλυκερές φιλοφρονήσεις μεταξύ οικοδεσπότη και φιλοξενουμένου.

Εν κατακλείδι αν κάτι είχε ενδιαφέρον ήταν μια πρωτότυπη άποψη του κου Καθηγητή σε σχέση με το ΔΝΤ.

Συγκεκριμένα ο κος Βενιζέλος υπεστήριξε ότι το μνημόνιο δεν αποτελεί νόμο (ορθώς). Αλλά ότι παραπέμπει για την εφαρμογή του σε δίκαιο, που παράγει η Ελληνική Βουλή (ορθώς), η Ευρωπαϊκή Ένωση (ορθότατα) και το ΔΝΤ (!!!;;;).

Η επιστημονική συγκρότηση του κου Βενιζέλου δεν μας επιτρέπει την δημώδη παραδοχή ότι «γλώσσα λανθάνουσα την αλήθεια λέγει».

Θα είχε επομένως μεγάλη ακαδημαϊκή αξία αν ο κος Καθηγητής έκανε τον κόπο να μας εξηγήσει αναλυτικότερα αυτήν την νομικά καινοφανή άποψη ότι το ΔΝΤ παράγει δίκαιο…