Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος (για πετρελαιάδες).
Στον κόσμο της φιλελεύθερης παγκοσμοιοποίησης εν αρχή εισί οι αγορές και έπονται οι τράπεζες, οι επιχειρήσεις, οι πολιτικές γραφειοκρατίες και ούτω καθεξής. Τελευταίοι και αναλώσιμοι είναι οι λαοί και ιδίως οι άμαχοι πληθυσμοί.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ιαπωνία, όπου οι κερδοσκόποι της πυρηνικής ενέργειας δεν δίστασαν να θέσουν σε διακινδύνευση την βιολογική επιβίωση των Ιαπώνων.
Στη Λιβύη από την άλλη πασιφανώς τα ένθεν κακείθεν πετρελαϊκά συμφέροντα παίζουν μπιλιάρδο στην πλάτη των Λιβύων καθεστωτικών τε και αντιφρονούντων.
Επί δεκαετίες οι δυτικοί ηγέτες δεν είχαν κανένα πρόβλημα με τον Καντάφι και τα υπόλοιπα ολοκληρωτικά καθεστώτα του Αραβικού κόσμου, που καταπίεζαν ανελέητα τους κατοίκους των πετρελαιοφόρων περιοχών και συσσώρευαν αμύθητο οικογενειακό πλούτο. Τι πρόβλημα να έχουν εφ’ όσον οι εν λόγω δυνάστες εξασφάλιζαν την ομαλή ροή του μαύρου χρυσού και επένδυαν αφειδώς τα πετροδολάριά τους στα χρηματιστήρια της Ευρώπης και της Αμερικής.
Τις τελευταίες εβδομάδες βέβαια το σκηνικό δείχνει να έχει αλλάξει. Οι λαοί δείχνει να έχουν ξυπνήσει και να ζητούν πίσω την κλεμμένη τους αξιοπρέπεια και οι δικτάτορες μοιάζει να τα έχουν χαμένα.
Το status των καθεστώτων απειλείται με κατάρρευση και το status quo antem των πετρελαίων έχει εισέλθει ήδη σε διαδικασία ανακατάταξης.
Αυτή η περίπου κοσμογονική ρευστότητα του συνολικού σκηνικού ήταν και ο βασικός λόγος, που καθυστέρησε την επέμβαση στην Λιβύη. Χρειαζόταν χρόνος για να ξεκαθαρισθεί προς τα πού γέρνει η πλάστιγγα και να σχεδιασθεί με ικανοποιητικό τρόπο η διανομή των πετρελαίων στην μετά Καντάφι εποχή.
Η ελεεινή εθνοκτόνος συμπεριφορά του Καντάφι απέναντι στο Λιβυκό λαό δεν ήταν μοναδική. Λίγο ως πολύ όλα αυτά τα χρόνια και ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες και άλλα παρεμφερή καθεστώτα προβαίνουν σε εγκληματικές ενέργειες εις βάρος αόπλων αντιφρονούντων. Η διεθνής Κοινότητα δεν αισθάνθηκε την ανάγκη ή την νομιμοποίηση να παρέμβει.
Αυτό που κάνει ξεχωριστή την περίπτωση του Καντάφι είναι ο μη αναστρέψιμος κλονισμός της εμπιστοσύνης των «αγορών» και η ωμότητα της αγριότητάς του. Καταλύτης δε της επιτάχυνσης των εις βάρος του εξελίξεων η ακατάσχετη πολυλογία του.
Η σφοδρότητα της Λιβυκής αντικαθεστωτικής εξέγερσης δημιούργησε σοβαρή ανασφάλεια στις Πετρελαϊκές εταιρείες για το κατά πόσον πλέον ο Καντάφι παρέμενε ο κατάλληλος εγγυητής για την ομαλή λειτουργία και "δόκιμη" διαχείριση των πετρελαιοπηγών της Λιβύης, εφ’ όσον ακόμη και αν κατάφερνε να αποφύγει την ανατροπή του η χώρα θα παρέμενε στη δύνη εντόνων κοινωνικών αναταραχών. Την ανασφάλεια επέτεινε η παραδοσιακή αστάθεια χαρακτήρος του ανδρός και οι ατυχείς δηλώσεις του ότι θα προχωρήσει σε συνεργασία με την Ρωσία και την Κίνα.
Κατόπιν αυτών ο κύβος για την ανάγκη απομάκρυνσης του Καντάφι είχε ριφθεί, ο τρόπος είχε σχεδιασθεί, έμενε να αποφασισθεί το timing.
Εδώ βοήθησε και πάλι η πρωτοφανής σκληρότητα και η αμετροέπεια του Καντάφι, ο οποίος δεν δίστασε να δηλώσει ότι θα αιματοκυλίσει την Λιβύη και δεν θα κουραστεί να πάει από σπίτι σε σπίτι για να εξοντώσει τους αντιπάλους του.
Μια στρατιωτική επέμβαση δεν χρειάζεται μόνο οπλική υπεροχή. Προϋποθέτει και ηθικό πλεονέκτημα. Γι’ αυτό και κάθε πολεμική επιχείρηση συνοδεύεται δεόντως και από ένα πόλεμο προπαγάνδας.
Σ’ αυτόν τον πόλεμο καθ’ όσον αφορά την διεθνή κοινότητα και την πλειοψηφία του Αραβικού κόσμου φαίνεται ότι ο Καντάφι ηττήθηκε κατά κράτος και επάνω σ’ αυτήν την ήττα στηρίχτηκε η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και το αίτημα του Αραβικού Συνδέσμου για ζώνη απαγόρευσης πτήσεων. Μόλις αυτές οι αποφάσεις ελήφθηκαν σε διπλωματικό επίπεδο, οι στρατιωτικές επιχειρήσεις επηκολούθησαν σε εξαιρετικά ελάχιστο χρόνο, γεγονός που επιβεβαιώνει ότι το σχέδιο ήταν ήδη έτοιμο.
Για να κερδηθούν όμως αυτές οι αποφάσεις ήταν αναγκαίο να καταδειχθεί η θηριωδία του Λυβικού καθεστώτος σε όλο της το μεγαλείο.
Έτσι η καθυστέρηση της Δύσης να αναλάβει δράση και η προέλαση των Κανταφικών στρατευμάτων μέχρι την Βεγγάζη σκορπίζοντας τον θάνατο στις ενδιάμεσες πόλεις υπήρξε αναγκαίος όρος για την εξασφάλιση του ηθικού πλεονεκτήματος, που νομιμοποιούσε στη διεθνή, αλλά κυρίως στην Αραβική κοινή γνώμη την ανάληψη δράσης από τις Δυτικές δυνάμεις.
Παρακολουθούμε αρκετούς δήθεν αναλυτές, που επιχειρούν να αποδώσουν την στάση των διαφόρων Ευρωπαίων ηγετών και κυρίως τις μεταξύ τους διαφοροποιήσεις σε ζητήματα που άπτονται της προσωπικής τους πολιτικής σταδιοδρομίας ή της εσωτερικής κατάστασης στις χώρες τους. Ουδέν φαιδρότερο μιας τέτοιας προσέγγισης.
Η εικόνα της επιθετικότητας του κου Σαρκοζί ή του κου Κάμερον, η ουδετερότητα της κας Μέρκελ, η αμηχανία του κου Ερντογάν, ακόμη ο δήθεν διχασμός της Σοβιετικής ηγεσίας ανάγονται κατά βάση σε θέματα σύγκρουσης οικονομικών συμφερόντων και έχουν σχέση με την προσπάθεια εξασφάλισης καλλίτερων θέσεων σε επιχειρηματικό ή γεωστρατηγικό επίπεδο στην μετά Καντάφι εποχή.
Πέραν τούτου όμως η παρούσα Μεσογειακή κρίση δεν παύει να αναδεικνύει τα δομικά προβλήματα ενώσεων και οργανισμών σε Ευρωπαϊκό και Ατλαντικό επίπεδο.
Καθιστά δηλαδή φανερό ότι η Γερμανία για παράδειγμα, που απαιτεί να κατέχει τα σκήπτρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πολύ λιγότερο χρήσιμη σε περιπτώσεις διαχείρισης κρίσεων από ότι η χρεωκοπημένη Ελλάδα. Και τούτο όχι μόνο σε διπλωματικό επίπεδο, αλλά ακόμη και σε επίπεδο ουσιαστικής στρατιωτικής στήριξης και εντεύθεν οικονομικής επιβαρύνσεως. Διότι σε μια υπόθεση ζωτικών συμφερόντων για την ΕΕ και μείζονος ηθικού διεθνούς ενδιαφέροντος η δήθεν ηγέτιδα χώρα εμφανίζεται να περιχαρακώνεται στα μίζερα σύνορά της, διασπώντας την ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική και προβάλλοντας ένα αδικαιολόγητο υπό τις παρούσες τουλάχιστον συνθήκες αμοραλισμό.
Και όσο και αν φαίνεται οξύμωρο, η πλούσια εταίρος η οποία εστήριξε επί δεκαετίες τα θηριώδη πλεονάσματά της στα καλπάζοντα ελλείμματα των υπολοίπων, παρουσιάζεται και πάλι να επιδιώκει να επωφεληθεί αζημίως και ακινδύνως από την οικονομική και στρατιωτική εμπλοκή των «αποδιοπομπαίων» υπό κατάρρευση οικονομιών (όπως η χώρα μας).
Αντίστοιχα το διαχρονικά «παραχαϊδεμένο παιδί» του ΝΑΤΟ η Τουρκία, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά όχι απλώς αδύναμη να κόψει τον θρησκευτικό ομφάλιο λώρο, που την συνδέει με τα ισλαμικά καθεστώτα, αλλά κυρίως εμφορούμενη από γεωπολιτικές βλέψεις και στόχους, που δεν συμβαδίζουν επαρκώς με τους στρατηγικούς σχεδιασμούς της συμμαχίας.
Είναι λοιπόν ακόμη πιο θλιβερή η ανικανότητα της Ελληνικής διπλωματίας να αξιοποιήσει την μεγάλης κλίμακας προσφορά της Ελλάδας από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο μέχρι σήμερα στις κατά περίπτωση Δυτικές συμμαχίες και είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να δούμε και σε αυτή την υπόθεση πια θα είναι τα ανταλλάγματα, που θα αποκομίσει η Ελληνική Κυβέρνηση από την οικονομική αιμορραγία στην οποία υποβάλει την χώρα με αυτή την νέα στρατιωτική εμπλοκή.
Κατά τα λοιπά προς το παρόν όσοι αντιτίθενται με τον ένα ή άλλο τρόπο στην στρατιωτική επέμβαση δεν έχουν καταφέρει να αρθρώσουν ένα ουσιαστικό επιχείρημα για το πώς θα μπορούσε αλλιώς να εμποδισθούν οι θηριωδίες του Λιβυκού καθεστώτος εις βάρος των αντιφρονούντων.
Αν όμως οι επιχειρήσεις διαρκέσουν επί μακρόν και αν οι επαναστάτες δεν καταφέρουν σε σύντομο χρόνο να αποδείξουν ότι είναι πράγματι πλειοψηφία και κυρίως ότι μπορούν να ανατρέψουν μόνοι τους το καθεστώς, τότε το ηθικό πλεονέκτημα κινδυνεύει να εξατμισθεί.
Διότι η επιμήκυνση και αναβάθμιση της συμμαχικής στρατιωτικής δράσης θα οδηγήσει σε «παράπλευρες απώλειες», η από εξωγενείς παράγοντες στοχοποίηση του Καντάφι θα παρίσταται άνευ ερείσματος στο διεθνές δίκαιο και η επιδίωξη άλλων (πετρελαϊκών) πέραν των ανθρωπιστικών στόχων θα καταστεί εξόφθαλμη και για τους πλέον αφελείς.
Σε μια τέτοια περίπτωση η ονομασία πόθος για το χρυσόμαλλο δέρας θα μοιάζει περισσότερο δόκιμη από την ονομασία αυγή της Οδύσσειας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου