Η χθεσινοβραδυνή συζήτηση-συνέντευξη-αγιογραφία του εξοχότατου ΥΠΕΘΑ στον κο Χαντζηνικολάου και την συνοδεία του μου άφησε μια γεύση από τυπικό κινέζικο εστιατόριο σε φτωχογειτονιά εγγλέζικης επαρχιακής πόλης. Το κοινό χαρακτηριστικό αυτών των υποτιθέμενων ethnic restaurant είναι οι πολυσέλιδοι κατάλογοι με την φαινομενική απέραντη ποικιλία "εδεσμάτων", που, αν προσέξεις καλύτερα, αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται όλο κοι όλο για μερικά ολιγάριθμα υλικά, τα οποία συνδυάζονται έξυπνα, περίπου ταχυδακτυλουργικά, μεταξύ τους και σερβίρονται με διάφορα φαντασμαγορικά ονόματα.
Έτσι περίπου και ο κος Υπουργός υποτίθεται ότι απάντησε σε μια πληθώρα ερωτήσεων αλλά με την γνωστή του ευφράδεια κατάφερε όλες οι απαντήσεις να ανακυκλώνουν με αριστοτεχνικό τρόπο τα μηνύματα περί κρισιμότητας των ιστορικών στιγμών και αναγκαιότητας δημιουργίας πανστρατιάς για την στήριξη της κυβερνητικής σταυροφορίας διάσωσης της χώρας.
Όμως τα εντυπωσιακά στοιχεία του όλου δρώμενου δεν ήταν ούτε η δεδομένη ρητορική δεινότητα του κου Βενιζέλου, ούτε το περιεχόμενο της συζητήσεως.
Ενδιαφέρον είχε κυρίως η όλη σκηνοθεσία της εκπομπής, που παρέπεμπε σε αρχηγική-πρωθυπουργική συνέντευξη, αφού ο κος Υπουργός ήταν ο μοναδικός προσκεκλημένος και απέναντί του υπήρχαν μόνο τρείς συν ένας δημοσιογράφοι. Σημειωτέον ότι το σύνηθες πάνελ αυτής της εκπομπής είναι ένας Υπουργός, ένας εκπρόσωπος από κάθε κοινοβουλευτικό κόμμα, αρκετοί δημοσιογράφοι και κατά περίπτωση διάφοροι συνδικαλιστές, εκπρόσωποι παραγωγικών τάξεων κ.λ.π, με αποτέλεσμα οι κατ’ ευφημισμό συζητήσεις να καταλήγουν σε «χάβρα Ιουδαίων».
Πέρα όμως από την σημειολογία του σκηνικού την βεβαιότητα της αρχηγικής εμφάνισης επέτεινε το περιεχόμενο των ερωταποκρίσεων, που δεν είχε καμία σχέση με τις καθ’ ύλην αρμοδιότητες του κου Βενιζέλου, αλλά κινήθηκε αποκλειστικά σε θέματα γενικής πολιτικής.
Σε γενικές γραμμές ο κος Υπουργός έδειξε απολύτως ενημερωμένος και συμπάσχων με τα πάθη του κοσμάκη, αλλά συγχρόνως και τόσον ηρμένος στο δυσθεώρητο ύψος των ιστορικών στιγμών, ώστε να μοιάζει σχεδόν δύνατη η επαφή του με την δεινή βιοτική πραγματικότητα του μέσου Έλληνα. Εδήλωσε δε γνώστης της οδύσσειας του επιχειρείν ανάμεσα στη Σκύλα της τραπεζικής διαστροφής και τη Χάρυβδη της κρατικής φοροεισπρακτικής βουλιμίας, αλλά συγχρόνως έδειχνε απολύτως μαγεμένος από την παντοδυναμία των αγορών.
Άλλο εντυπωσιακό στοιχείο της συζητήσεως υπήρξε η βολικότητα των ερωτήσεων,
παρά την φιλότιμη προσπάθεια των δημοσιογράφων να παρουσιάσουν εαυτούς πιεστικούς. Χαρακτηριστική η περίπτωση όπου στον κο Υπουργό «μεταφέρθηκε το ερώτημα της κοινής γνώμης» αν αυτή η κυβέρνηση είναι ικανή να προχωρήσει σε «αξιοποίηση» κρατικής περιουσίας ύψους 50 δις, ενώ όλα τα προηγούμενα χρόνια από αυτή την πηγή δεν μπόρεσαν να αντληθούν παραπάνω από 20 δίς; Αποσιωπήθηκε όμως το πραγματικό ερώτημα «ποιος θα κάνει τις αποκρατικοποιήσεις; Αυτοί που κάλυψαν τα σκάνδαλα των προκατόχων τους, οι οποίοι ξεπούλησαν τον ΟΤΕ αντί πινακίου φακής και κατέβαλαν υπέρογκο τίμημα για την εξαγορά της ΓΕΡΜΑΝΟΣ, αγοράζοντας στην κυριολεξία «φύκια για μεταξωτές κορδέλες»;
Σχετικά παράταιρο με το κοινό περί ασκούμενης πολιτικής συναίσθημα και κάπως παλιομοδίτικο το comme il faut κλίμα της συζήτησης και ιδιαίτερα οι γλυκερές φιλοφρονήσεις μεταξύ οικοδεσπότη και φιλοξενουμένου.
Εν κατακλείδι αν κάτι είχε ενδιαφέρον ήταν μια πρωτότυπη άποψη του κου Καθηγητή σε σχέση με το ΔΝΤ.
Συγκεκριμένα ο κος Βενιζέλος υπεστήριξε ότι το μνημόνιο δεν αποτελεί νόμο (ορθώς). Αλλά ότι παραπέμπει για την εφαρμογή του σε δίκαιο, που παράγει η Ελληνική Βουλή (ορθώς), η Ευρωπαϊκή Ένωση (ορθότατα) και το ΔΝΤ (!!!;;;).
Η επιστημονική συγκρότηση του κου Βενιζέλου δεν μας επιτρέπει την δημώδη παραδοχή ότι «γλώσσα λανθάνουσα την αλήθεια λέγει».
Θα είχε επομένως μεγάλη ακαδημαϊκή αξία αν ο κος Καθηγητής έκανε τον κόπο να μας εξηγήσει αναλυτικότερα αυτήν την νομικά καινοφανή άποψη ότι το ΔΝΤ παράγει δίκαιο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου